வேணுவின் கீர்த்தி சுரேஷ்

வேணுவின் கீர்த்தி சுரேஷ் (மனதை தொட்டுவிடும் கதை – 18)   #ganeshamarkalam

எங்க ஊர் எங்கேயிருக்குன்னு கேக்காதீங்கோ. ஆனா, எல்லாத்துக்கும் நடுவுலெ இருக்குன்னு சொல்லுவேன். நவக்ரஹ ஸ்தலங்களுக்கு போகணும்னாலும், நாங்கூர் திவ்யதேசங்களுக்கு போகணும்னாலும் நடுவுலே எங்க ஊரைத்தாண்டித்தான் போகணும். பார்த்தன்பள்ளின்னு அழகான பெயர். கூகுள் மேப்பில் ரொம்ப பெரிசா விரல்லெ விரிச்சு பாத்தேள்னாதான் தெரியும்.

நாங்குர்லேந்து திருவெண்காடு போர பாதையில் வரும். இருப்பது 3 தெரு, அதில் ஒண்ணு அக்ரஹாரம், அதில் 12 வீடு, 8 பூட்டிக்கிடக்கு. மிச்சத்தில் ஒண்ணில் வாடகைக்கு இருக்கேன். என்ன செய்யரது, எனக்கும் பெங்களூருவில் கேடட் அப்பார்ட்மென்ட்லே ஓனரா வாழணும்னு ஆசைதான்.

எனக்கு டூர் கைட் வேலை. இங்கே இருக்கிர பெருமாள் கோவில்களுக்கோ அல்லது வேர ஏதாவது க்ஷேத்ராடணம்னு வரவாளுக்கு அழைச்சுண்டு போய் காட்டரத்துக்கும், நவக்ரஹ சாந்தி பண்ரதுக்கும் என்னை கூப்பிடுவா. வாரத்தில் 2 பார்ட்டிவந்தா கொண்டாட்டம்தான். அரைநாள் அவாளோட சுத்தினப்புரம் காசு கொடுப்பா. அதில் வைகுந்தநாதர் கோவில் அர்ச்சகருக்கு கமிஷன் போக கொஞ்சம் தேறும். எனக்கும் புரோஹிதம், அர்ச்சனை மந்திரங்கள் தெரியும். ஆனா இது தேவலைன்னு வந்துட்டேன். இந்தபக்கம் எல்லோருக்கும் என்னை தெரியும். “வேணுகோபாலன் கைட்”னு சொல்லணும்.

கையில் அடக்கமா பழைய நோகியா போன். எல்லாரோட நம்பரும் இருக்கு. பார்ட்டியோட வரேன்னு சொன்னா கோவிலை மூடாம வச்சிருப்பா. இல்லை ஆத்திலேந்து வந்து நடைதிறந்து காட்டுவா. யாரும் வரலேன்னா கார்த்தாலே 8 மணிக்கு கொஞ்சமா மணி அடிச்சு தீபம் காட்டிட்டு, சின்னத்தட்டுலே துணியை கொஞ்சமா தூக்கி பொங்கலை காமிச்சா மாதிரி பாவனையா நைவேதியம் முடிஞ்சதும் பெருமாளை இருட்டுலே விட்டுட்டு ஆத்துக்கு போயிடுவா. அன்னைக்கு அப்படித்தான் ஒரு மார்வாடி குடும்பம். ஏதொ வேண்டுதலாம் வந்திருந்தா. ராஜகோபலஸ்வாமி கோவில் மூலவர் மேல போட்டிருந்த துளசி மாலை பல நாட்களா மாத்தாம இருந்ததையும் அதுமேல ஒரு கரப்பான் பூச்சி ஊர்ந்ததையும் பாத்துட்டு அவா பொண்ணு வீல்னு கத்திட்டா. பெருமாளையும் கோவிலையும் பாத்துக்க போதிய வருமானம் இல்லை.

கொஞ்சம் தள்ளிப்போனால் திருக்கரையலுர் வரும். திருமங்கை ஆழ்வார் அவதரிச்ச ஸ்தலம். எங்களை சுத்தி அவ்வளவு பிரஸித்தி பெற்ற சிவ வைஷ்ணவ கோவில்கள் இருக்கு. ஆடிமாச தீர்த்தவாரியும், தை மாச கருட சேவையும் வருஷா வருஷம் களை கட்டிண்டிருந்தது ஒரு காலம். இப்போ காவேரியிலும், கொள்ளிடத்திலேயும் ஒரு சொட்டு தண்ணியில்லை, என்னத்தை கொண்டாட்றது. பெருமாள் நம்மை கைவிட்டுட்டார், நாமளும் அவரை கைவிட்டுட்டோம்.

இப்படி ஆயிடுத்தேன்னு வருத்தப்பட்டவா நிறைய பேர். பலர் இந்த இடத்தைவிட்டுட்டு குடிபெயர்ந்தாச்சு. சிலர் என்னை மாதிரி இங்கேயே உழன்றுண்டு. ஏன்னு தெரியலை. என்னைப்போல சிலருக்கு வேர எதுவும் செய்யணும்னு தோணலை. இப்படியே யோசிச்சுண்டு இருந்தப்போதான் அந்த செய்தி வந்தது. பூம்புஹாரில் ஏதோ சினிமா ஷூட்டிங்க் முடிச்சுண்டு அஜீத்தும் கீர்த்தி சுரேஷும் கோவில் பாக்க வரா, நீ வந்துடுன்னு போன். கீழ்பெரும்பள்ளத்தில் நாகநாதஸ்வமி கோவிலுக்கு வரணும்னுட்டா. அடிச்சு கட்டிண்டு ஒரு தெரிஞ்சவன், இங்கே ஆட்டோ ஓட்டரான், அவனை கெஞ்சி கேட்டுண்டு போயிடரேன்.

ஒரு பெரிய ஆடி காரும் ஒரு BMWவும் கேது ஸ்தலத்தில் நிக்கரது. குருக்கள் சீக்கிரமா வாங்கோன்னு அங்கே நிக்கர 10-12 வாண்டுகளை தள்ளிக்க சொல்லிட்டு உள்ளே அழைச்சுண்டு போரார். இன்னும் விவரம் தெரிஞ்சு கூட்டம் சேரலை. உள்ளே இவாளுக்காக ஆபீஸ் ரூமில் இருக்கிர கீக்கிடத்தில் டொக்கு டடக்குன்னு இரைச்சல் போட்ர ஃபேனைப்போட்டு ஒரு பென்ச்சில் உக்காத்தி வச்சுருக்கா. எங்கேந்தொ ஃபான்டா வாங்கிண்டு வந்துருக்கா, இவா அதை தொடவேயில்லை.

அஜீத், சொல்லவே வேண்டாம், ராஜகுமாரனைப்போல, வெள்ளை வேஷ்டி கட்டிண்டு. கூட அந்த கீர்த்தி சுரேஷ் தங்க விக்ரஹம் மாதிரி, சிவப்புன்னா அப்படி ஒரு சிவப்பு – என்னத்தை தடவிப்பாளோ, ஆனா சாதாரணமா ஒரு சல்வார் சூட்டில் பவ்யமா, அவள்தான் மலையாளம் கலந்த இங்க்லீஷில் எங்களுக்கு 2 மணிநேரம் இருக்கு, அப்புரம் சென்னை திரும்பணும், என்னென்ன கோவில் இங்கே காண்பிக்க முடியுமோ சொல்லுங்கோன்னு சொல்ரா. எனக்கு கையும் ஓடலை, காலும் ஓடலை. அவ பேசரப்போ அவ கண்ணைப்பாக்கிரதா, இல்லை உதட்டையான்னு ஒரு குழப்பம். எனக்குத் தெரிஞ்ச இங்க்லீஷ்லே இந்த ஏரியா பத்தி சுறுக்கமா சொல்லி முக்கியமா பாக்கவேண்டியதை சொல்லிட்டு உங்க இஷ்டம்னு சொல்ரேன். எல்லாமே 5 கிமீ சுத்தளவில் இருப்பதால் எல்லாத்தையும் பாக்கலாம் இல்லைன்னா சிலதை விட்டுட்டு சீர்காழி போலாம்னு சொல்ரேன்.

ரொம்பவே குழப்பிட்டேன்னு தோணித்து, அவாளாலெ முடிவெடுக்கமுடியலை. அதுக்குள்ள குருக்களாத்துலேந்து அவாத்து மாமி, குழந்தைகள் வந்துடரா. அப்புரம் என்ன செல்பீ அது இதுன்னு ஆரம்பிச்சு கொஞ்சம் வம்பு பேச்சுன்னு போச்சு. கீர்த்திக்கு இளநீ பரிச்சு சாபிடணுமாம். அது நடக்கிரது. ஆத்துக்கு வாங்கோன்னு உபசாரம் வேர. நான் தேமேன்னு எப்போ இவா கிளம்பப்போரா, எங்கே முதல்ல போகலாம்னு யோஸிக்கரேன். எதுக்கும் இருக்கட்டும்னு எல்லா பெருமாள் கோவில் அர்ச்சகாளுக்கும் ஒரு SMS, யார் வரா, எப்போவேணும்னாலும் வந்து இரங்குவோம்னு. எல்லோரையும் பதட்டப்படுத்தியாச்சு.

குருக்கள் மாமியோட பொண்ணு என்னமோ அவதான் கைட் மாதிரி கேதுவை 9 தடவை சுத்தி வந்தா நல்லதுன்னு சொல்லப்போய், அந்த கீர்த்தி இளநீ குடிச்ச தெம்பில் சுத்தக்கிளம்பிட்டா. அஜீத்துக்கு போன் வந்துடரது. அவர் அதை எடுத்து பேச ஆரம்பிச்சுடரார். ஏதாவது முக்கியமான காலா இருக்கும், அதான் தள்ளிப்போய் நின்னுண்டு பேசரார். ஒரு வேளை ஷாலினியோ, அல்லது அவர் குழந்தை அனௌஷ்காவோ?

நான் வந்தே 30நிமி ஆகிடுத்து. கோவிலுக்கு வெளியே சின்ன பட்டாளமே சேர்ந்துடுத்துன்னு தெரியரது. அதுக்குள்ள செய்தி போய் சீர்காழி தொகுதி வெள்ளை வேஷ்டிகள் கிளம்பியாச்சாம். நாங்கூர் மணியக்காரர்தான் கூட்டத்தை ஒழுங்குபடுத்தர வேலையில் மும்முரமா இருக்கார். அவருக்கு வேண்டப்பட்டவாளை பட்டும் உள்ளே விடுவது தெரியரது. இன்னைக்கு என்னைக்கும் இல்லாம 20 பேர் கோவிலுக்குள்ள எல்லாரும் கேதுவை 9 சுத்து சுத்தி விளக்குபோட்ரா. நான் கீர்த்தி சுரேஷையே வெறிச்சு பாக்கிரேன்னு நீங்க நினைச்சுடப்பிடாதுன்னு கோவில் கோபுரத்தையும், என் நோகியா போனையும் அப்பப்போ பாக்கிரேன்.

திடீர்னு, அஜீத் திரும்பி வரார், என் கையை பிடிச்சுண்டு, உடனே சென்னை போகணும், உங்க உதவிக்கு ரொம்ப நன்றி இன்னொருதடவை இங்கே வரச்சே வரேங்கிரார். கையை அசைச்சதும் சொல்லிவச்சாபுலே கீர்த்தி சுரேஷும் (சுத்தி முடிச்சுட்டாளாம்) சரின்னுட்டு கிளம்பிடரா. அஜீத்துக்கு போகணும்னா போகட்டுமே, இவ இருந்து எல்லாக் கோவில்களையும் பாத்துட்டு சாயங்காலமா போகக்கூடாதா? அதான் ரெண்டு கார் இருக்கே? ஆனா அப்படி நடக்கலை.

எல்லாருக்கும் ஒரு கும்பிடு போட்டுட்டு உண்டிலே கொஞ்சம் காசு போட்டுட்டு அவா வெளீலெ நின்னுண்டிருந்த காரில், ஆளுக்கு ஒண்ணில் ஏறிண்டு சர்ருன்னு கிளம்பி போயிடரா.

எனக்கு இன்னைக்கு வருமானம் கிடையாது. திரும்பிப்போனதும் அந்த ஆட்டோக்காரன் வேர 80ரூ கேப்பன். மணியக்காரர் தன் பைக்கில் பார்த்தன்பள்ளிக்கு கிட்டேயே விட்டுடரேன்னு சொல்ரார். சரிங்கரேன். போர வழீலெ எல்லா கோவில் அர்ச்சகாளுக்கும் SMS அனுப்பிச்சடணும். வீணா வேயிட் பண்ணுவா. நிச்சயமா அடுத்த தடவை பாக்கிரச்சே திட்டப்போரா.

ஆத்துக்கு திரும்பச்சே மணி 2 ஆயிடுத்து. கதவு தட்டாம பக்கத்துலே இருக்கிர ஸ்விட்ச்சை ரெண்டுதடவை போட்டு அணைக்கிரேன். அதான் எங்காத்து வழக்கம். என் மனைவி ருக்மிணிக்கு காது கேக்காது, வாய் பேசாது. என் அத்தை போண்ணுதான். அத்திம்பேர் என் கையை பிடிச்சுண்டு கெஞ்சினார். கல்யாணம் பண்ணிண்டுட்டேன். ரெண்டுதடவை உள் விளக்கு எரிஞ்சு அணைஞ்சா நான் வந்திருக்கேன்னு தெரிஞ்சுப்பா. பாவம் எனக்காக காத்திண்டிருக்கா. சினிமாக்காராளை பாக்கணும்னுட்டு கிளம்பர அவசரத்தில் எங்கே போரேன் எப்போ வருவேன்னு சொல்லாம ஓடி வந்துட்டேன்னு அப்பத்தான் உறைச்சது

கொஞ்சமா 2 புளியோதரையும் 4 கரண்டி தத்தியோனமும் இருந்தது, ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டோம். திருமணிக்கூடத்தில் இன்னைக்கு அன்னதானமாம், கோவில் மடப்பள்ளி கேசவன் கொண்டுவந்து கொடுத்தானாம். கைஜாடையா ருக்கு சொல்ரா. இன்னைக்கு பொழுது இப்படி போச்சு.

சரின்னுட்டு அப்படியே கொஞ்சம் கண்ணயரலாமான்னு யோஸிச்சுண்டிருகச்சே மனசுலே ஒரு பொரி தட்ரது. கேசவன் போல அஜீத்துகளும், ருக்மிணி மாதிரி கீர்த்தி சுரேஷும் தான் என் வாழ்க்கையின் சாரம், பலம் எல்லாமே, இவாளை விட்டுட்டு இனிமே எங்கேயும் தலை தெரிக்க ஒடப்பிடாதுன்னு நினெச்சுண்டேன்.