தவம்

தவம் (season 2 again) #ganeshamarkalam

பொண்ணாப் பொறந்துட்டாலேயே தன்னை அப்பப்போ பொண்ணுன்னு ப்ரூவ் செஞ்சுக்க வேண்டிய கட்டாயம் வரது. சளைக்காம அப்படியே செஞ்சுண்டு போயிண்டே இருக்கோம். ஒருநாள் இதை எதுக்கணும்னு தோணும், எதுக்குன்னு விட்டுடுவோம்.

நான் காஞ்சனா, கல்யாணம் ஆகி 8 வருஷம் ஆச்சு. ஆத்துக்காரர் ராம் அமேரிக்கன் கம்பேனியில் பொசிஷனில் இருக்கர். வசதியான வாழ்க்கை. OMRஇல் பெரீய எக்ஸ்குளூசிவ் கஸ்டமர்ஸுக்காக கட்டின 38 மாடி கட்டிடத்தில் டூப்ளே அப்பார்ட்மென்ட். 3 பால்கனியோட ஃபுல்லி ஃபர்னிஷ்ட். பால்கனிலேந்து பார்த்தால் தூரக்க கடல். போகணும்னா காரில் 8 நிமிஷத்தில் போய் மணலில் உக்காரலாம். அலைகளில் அளையலாம். இங்கேயே பார்க், நீச்சல் குளம், ஜிம், கிளப் ஹவுஸ் இப்படீன்னு. இருக்கிரவா பெரீய VIPக்கள். ரஜனீயும் ஒண்ணு வாங்கிட்டர். ஐஸ்வர்யா அடிக்கடி வந்துட்டு போவா. லிஃப்டில் பாத்திருக்கேன்

. ஹிந்தி நடிகை பர்னீத்தி சோப்ரா எங்களுக்கு மேலே ஃப்ளோரில்.ராம் வேலை விஷயமா போனா என்னையும் கூட்டிண்டு போவர். நிறைய நாடுகளைப் பாத்தாச்சு. அலுத்துபோச்சு. சில சமையம் அவர்மட்டும். இப்போ கேலிஃபோர்னியா போயிருக்கர். வர 10 நாளாகும். இவ்வளவு பெரீய வீட்டில் – 4 பெட்ரூம் – ஒரு நாளைக்கு ஒண்ணில் தனியா படுத்துண்டு தூக்கம் வராமல் என் நிலைமையை நொந்துண்டு. நொந்துக்கும்படியா என்னன்னு கேக்கலாம். குழந்தை பாக்கியம் இல்லை. எல்லாத்தையும் தந்த காமாக்ஷி அம்மன் இந்த வரம் தரமாட்டேன்னு பிடிவாதமா. அவருக்கும் வருத்தம்தான். ராம் ஒண்ணும் இதை பெரிசு படுத்தி பேசரதில்லை. இதைக்காரணமா வச்சு ஒரு சுடுசொல் சொன்னதில்லை. ஆனால் இவர் அம்மா அப்படியில்லை.

எங்கப்பா காஞ்சீபுரத்தில் இருக்கர். விளக்கோளி பெருமாள் கோவில் கிட்டக்க. அவா செகந்திராபாத்தில் ஈஸ்ட் மாரட்பள்ளியில்.. அவர் தாத்தா ரொம்ப வருஷத்துக்கு முன்னாடியே அங்கே போய் செட்டில். எங்க கல்யாணம் சென்னையில் நடந்தது. காஞ்சீபுரத்துக்கு கோவில் பாக்க வந்தோம்னு போனவாரம்தான் இவாள்லாம் வந்து, எங்காத்தில் தங்கிண்டு சுத்திப்பாத்துட்டு போரச்செ நான் அவாளுக்கு பேரனைப் பெத்துக் கொடுக்கலைன்னு ஒப்பாரி வச்சுட்டு போயிருக்கா. என் மாமியாருக்கு 4 குழந்தைகள். ராம்தான் கடைசீ. ரெண்டு அன்ணாவுக்கும், அக்காவுக்கும் தலா 2 குழந்தைகள். அப்படியிருகச்சே நான் பேரக்குழந்தை தரலையாம். இன்னும் வேணும்னு ஆசை.

“இவா கோவில் பாக்கன்னு வரலைடீ, நம்பளை குத்திக்காட்டிட்டு வெசுட்டு போலாம்னு வந்தான்னு பட்றது.” அம்மா போனில் அழுதா. “நீ பொண் இல்லையோன்னு கமென்ட் அடிச்சாடி!” அப்பா வருத்தப்பட்டுண்டர். என்னை போனில் திட்டுவா தெரியும், எங்காத்துக்கு போய் இப்படியெல்லாம் பேசியிருக்க வேண்டாம். நான் பெத்துக்க மாட்டேன்னா இத்தனை வருஷம் இருக்கேன்? கோவில் கோவில், குளம், மரத்தை சுத்தி, வேண்டுதல் பண்ணிண்டு, தான தர்மங்கள் செஞ்சுண்டு, தினம் ஸ்லோகம் சொல்லிண்டு – ஒரு தவம் மாதிரி ஆகிடுத்து. “உனக்கு எது மனசுக்கு சரீன்னு படறதோ அதை செய்யு”ன்னுட்டர். “கூட வாங்கோ”ன்னு கூப்பிட்டா அவரும் வருவர். சுத்தச்சொன்ன சுத்துவர்.

அப்போதான் தோணித்து டாக்டர் கிட்டே போய் ரெண்டுபேரும் செக் செஞ்சுக்கலாம்னு. அவர் எப்படி எடுத்துப்பாரோன்னு கவலையா இருந்தது. நானாவது செக் செஞ்சுக்கலாம்னு கிளம்பினேன். திருவான்மியூரில் என ஃப்ரெண்டுக்கு தெரிஞ்ச லேடி டாக்டர். நன்னா பாத்துச் சொல்வான்னா ஏதோ டெஸ்ட் எடுத்து பாக்கணும், ஹஸ்பெண்டையும் அழைச்சிண்டு வா, நீ சொன்னதை வச்சுப்பார்த்தா ஒன்ணும் குறையில்லை, சந்தோஷமா போங்கோன்னு அனுப்பிவச்சா. அவரும் ஊர்லேந்து வரட்டும்னு வந்துட்டேன்

ராம் வந்ததும் அங்கே அலைச்சல் ரெண்டுநாள் லீவுன்னுட்டு சில பல போன் கால் செஞ்சுட்டு ஹாய்யா ரெஸ்ட் எடுத்துண்டர். நான்தான் சித்தே போகட்டும்னு விட்டுட்டு எழுந்துண்டதும் டாக்டர் சொன்னதையும் நீங்களும் நானும் முறையா என்ன டெஸ்ட் செஞ்சுக்கணுமோ அதை செஞ்சுண்டுடலாம்னேன். என் ராமாச்சே, ஒரு ரெண்டு செகண்ட் கூட யொசிக்காம சரின்னுடரர். “இன்னொன்ணும் தோண்றதுடீ!” “என்ன?”

“நாம ஒரு குழந்தையை தத்தெடுத்துண்டா என்ன? நமக்கோ வசதி இருக்கு. இப்போவே எடுத்துண்டாத்தான் அதை நன்னா பாத்து வளர்க்கமுடியும். நமக்கு வயசாகி முடங்கிப்போறத்துக்கு முன்னாடி அது வாழ்க்கையில் செட்டில் ஆகிடும். அப்புரம் நம்க்கே ஒண்ணு பிறந்தால் அதுவும் சந்தோஷம்.” “இதுக்கு உங்கம்மா அப்பா ஒத்துப்பாளா?” “அவாளை யார் கேக்கப்போரா?” ஒரு போடு போட்டாரே பாக்கணும்! ஆச்சர்யமா இருந்தது. இப்படி ஒரு முற்போக்கான சிந்தனையோடு என் ஆத்துக்காரர். அவா எங்காத்துக்கு போய் சத்தம் போட்டுட்டு என்னை கேவலப்படுத்தினதை இத்தனை நல்ல மனுஷர்கிட்டே சொல்லிக்க வேண்டாம்.

அப்புரம் என்ன? கிடுகிடுன்னு அடாப்ஷனுக்கு தேவையான விபரங்களை சேகரிச்சு, இவருக்கு தெரிஞ்ச லாயரையும் பாத்து சிக்கலில்லாம என்னென்ன செய்யணும்னு புரிஞ்சுண்டு, அப்ளை பண்ணி கிளியரன்ஸ் வாங்கி - ஒரு நல்ல நாளாய் பார்த்து சிவானந்த குருகுலம் போயிட்டோம். வாசலில் வந்து கூட்டிண்டு போய் என்ன செய்யணும்னு சொல்லிகொடுத்தா.

“நீங்க எதுக்கு வந்திருக்கேள்னு சிலருக்குத்தான் தெரியும். உங்களை கூட்டிண்டு போய் சுத்திக் காண்பிக்கரோம். நிதானமா எல்லாக் குழந்தைகளையும் பார்த்து நீங்க ஒரு நல்லமுடிவா எடுங்கோ. அப்புரம் நீங்க தேர்ந்தெடுத்த குழந்தைகிட்டே பேசுவோம். அது சரீங்கணும் ரொம்ப சின்னக் குழந்தைன்னா சில டொகுமென்ட்ஸ் சைன் செஞ்சாப்போதும். உங்களைப்பத்தின வெரிஃபிகேஷன் மத்ததெல்லாம் பார்த்து க்ளியர் செஞ்சாச்சு”.

இவர் கைக்குழந்தையா, 1 வயசுக்குள் இருக்கிராமாதிரி தத்தெடுக்கணும்னு சொல்லியிருந்தர். எனக்கும் அதே சரீன்னு பட்டது. மெல்ல சுத்தி வரோம். நிறைய வளர்ந்த குழந்தைகளும் இருந்தா, அங்கேயே படிக்கரா. நான் செஞ்ச தவத்துக்கெல்லாம் இன்னைக்கு பலன் கிடெச்சுடும்னு மனசுக்கு பட்டது. எந்தக் குழந்தையை பார்த்தாலும் ஆசையும் பாசமும் கொப்பளிச்சிண்டு வந்தது. எல்லாருமே அம்மனின் வரப்பிரஸாதமா, அவளே என் கஷ்டத்தை போக்க இங்கே அழைச்சிண்டு வந்தாப்புலே.

பாத்துண்டே எங்கூட வந்தவர் டக்குன்னு என் கையைப் பிடிக்கரர். ஒரு ஓரமா உக்காந்து பில்டிங்க் பிளாக்ஸ் வச்சிண்டு ஒரு 4 வயசு பெண் குழந்தை தலைநிறைய சுருட்டை முடியோட விளையாடிண்டிருக்கு. டக்குன்னு திரும்பி எங்களைப்பாத்து லேசா ஒரு புன்னகையை உதுத்துட்டு திரும்பவும் விளையாட்டில் மும்முரம்.

நான் வர்ஷா. எனக்கு சாக்லேட் பிடிக்கும். கோவிந்துமாமா வாங்கீண்டு வந்து தருவர். கொஞ்சநாள் முன்னாடி யாரோ ஒரு தாத்தா இந்த விளையாட்டு பொம்மை தந்தர். கொவிந்து அதை அப்புரமா தரேன்னுட்டு வாங்கிண்டுட்டர். இன்னைக்குத்தான் மேலேந்து எடுத்து தந்தா. ஜாலியா இருக்கு. என்கூட வத்சலாவும், குமாரும் விளையாடிண்டிருந்தா. ஆயா வந்து ரெண்டுபேரையும் குளிப்பாட்ட அழைச்சிண்டு போனா. எனக்கு ஜலதோஷம், இன்னைக்கு குளியல் கிடையாது.

இப்போல்லாம் கார்த்தலேயே எழுப்பிவிட்ரா. குளிச்சுட்டு படம் போட்ட புஸ்தகத்தை கொடுத்து சொல்லித்தரா. எனக்கு ஃப்ளவர்ஸ் பேரெல்லாம் தெரியும். நான்தான் ஃபைவ் ஃப்ளவர்ஸ் தப்பில்லாம சொல்லுவேன். ஒண் டு டென் கூட. ஒரு தடவை கிளாஸ் நடக்கச்சே தூங்கிட்டேன்னு சொன்னா. தரையில்தான் சில்லுன்னு இருக்கு. எனக்கு சப்பாத்தி பிடிக்கும். வாப்ப்பயம் தொட்டுண்டு சாப்பிட பிடிக்கும். ஆனா சாதம்தான் தருவா. சப்பாத்தி கேட்டா ஆன்டி திட்டுவா. லைட் அணைச்சதும் தூங்கிடணும். வத்ஸலாவோட பேசினா திட்டுவா. தோட்டத்தில் விளையாடலாம். பூப்பரிக்கச்சே நானும் வருவேன்னு சொல்லுவேன். ஒரு பூக்கூட எட்டாது. சின்னக் கூடையை கையில் வச்சிண்டு நிப்பேன்.

நாங்க தூங்கர இடத்துக்கு அந்தண்டை பக்கம் உம்மாச்சி கோவில் இருக்கு. உள்ளெயும் உம்மாச்சி படம் இருக்கு. அதை சுத்தி சின்ன சின்ன விளக்கெரியும். “உம்மாச்சி என்னை காப்பாத்து”ன்னு ப்ரே பண்ண சொல்லிக்கொடுத்தா. தினம் எழுந்துண்டதும், தூங்கப்போரச்சே, அப்புரம் கோவிலுக்கு முன்னாடி நின்னுண்டு “உம்மாச்சி என்னை கப்பாத்து”ன்னு சொல்லுவேன்.

எங்களையெல்லாம் பாக்கரத்துக்கு வெளீலேந்து வருவா. வரீசையா உக்காத்தி வச்சி சாதம் பொடுவா. “எல்லாரும் ஸ்டாண்ட் அப்”னு சொல்லுவா. நின்னுண்டே ஒரு ப்ரேயர் சொல்லணும். ப்ரேயரில் வந்தவா பேர் வச்சு சொல்லுவா. அப்புரம் சாப்பிடுவோம். என் பெஸ்ட் ஃப்ரென்ட்ஸ் ஜேய்ஸி அப்புரம் சுந்தர். இவாள்லாம் இப்போ இல்லை. யாரோ வந்து “எங்க கூட வரையான்னு கேட்டா. தலை ஆட்டினதும் கூட்டிண்டு போயிட்டா. நான் அன்னைக்கு தூங்கவேயில்லை. ஆயாதான் சொல்லிச்சு, உனக்கும் யாராவது வருவாங்க பாரேன்னு. அடுத்த நாள் உம்மாச்சிகிட்ட காப்பாத்துன்னு சொல்லிட்டு எனக்கும் யாராவது வரணும்னு ப்ரே செஞ்சேன்.

இந்த மாமி மாமா வந்திருக்கா. நான் பாட்டுக்கு விளையாடிண்டிருக்கேன், என்னையே பாத்துண்டு நிக்கரா. என்னன்னு தெரியலை. அடடே கிட்டக்க வராளே! இந்த விளையாட்டு சாமானை எடுத்து மேலே வச்சிடுவாளோ? பயமாயிருக்கு. டப்பாவை எடுத்து முதுகுக்கு பின்னாடி கையை வச்சுக்கரேன்.

“செல்லம் உன் பேர் என்ன?” மாமிதான். நான் சும்மா இருக்கேன். “ஐ ஆம் காஞ்சனா. திஸ் இஸ் ராம். வாட் இஸ் யூர் நேம்?” அப்போதான் சொல்ரேன் “வர்ஷா”ன்னு. சொல்லிக்கொடுத்தா மாதிரி ஒரு கையை பட்டும் நீட்டி “நைஸ் டு மீட் யூ”னு சொல்ரேன். மாமி என் கையை கெட்டியாப் பிடிச்சுக்கரா. கையைப் பிடிச்சிண்டு ஏன் அழணும்? உடனே ரெண்டு கையாலும் எங்கிட்டே இருந்த விளையாட்டு சாமான் டப்பாவை அவள் கிட்டே தந்துடரேன். அழுகையை நிருத்தட்டும்னு. பாத்துண்டிருந்த அந்த ராம் மாமா சட்டுன்னு குனிஞ்சு என்னை தூக்கிக்கரர். என்னமா வாசனை மாமா சட்டையிலேந்து!

“எங்கிட்டே சித்தே கொடுங்கோ”ன்னு மாமி என்னை வாங்கிக்கரா. மாமாவுக்கு என்னை விடவே மனசில்லை.

“வர்ஷா உனக்கு என்னெல்லாம் பிடிக்கும்?” மாமி ஆசையா கேக்கரா மூக்கில் விரல் வச்சிண்டு யொசிக்கரேன். நிறைய சொல்லணும்னு தோண்றது. “சொன்னா வாங்கிக் கொடுப்பியா?” “நிச்சயமா”ன்னு சொல்லிட்டு சிரிக்கரா, கண்ணை தொடச்சிண்டு. “கேட்பரீஸ் சாக்லேட். அப்புரம் பந்து. அப்புரம் டெட்டி. அப்புரம் சப்பாத்தி தொட்டுக்க வாப்பயம் அவ்ளோதான்.” கடைசீலெ சொன்னதைக் கேட்டு ராம் மாமா பெரீசா சிரிச்சுட்டர். தூரக்க நின்னிண்டிருந்த கொவிந்த் கிட்டக்க வரர். “வர்ஷா குட்டி, நீ இவாத்துக்கு போரியா?” எனக்கு வெக்கமா இருக்கு. மூஞ்சியை மாமி கழுத்தில் மறைச்சுக்கரேன். திடீர்னு மூச்சு திணறது.

என்னன்னு பாத்தா என்னையும் மாமியையும் செர்த்து ராம் மாமா இறுக்க கட்டிப்பிடிச்சிண்டிருக்கர்.

PS: கதையை இங்கே முடிச்சுக்கணும்னு தோணித்து. ஆனால் இன்னும் சொல்ல கொஞ்சம் இருக்கே. வர்ஷாவுக்கு இப்போ 26 வயசு. MITயில் ரிசர்ச் செய்யரா. ராம்தான் இவளை இங்கே அனுப்பிச்சு தன் பொண்ணுக்கு பெரீய படிப்பா கிடைக்கணும்னு. வர்ஷா அதி புத்திசாலி. அதுக்கும் மேலே மனிதாபிமானம் மிக்கவள் எல்லோரிடமும் அன்பும் பாசமுமாய் பழகற குணம். அன்னைக்கு காஞ்சனா அழுதான்னு தன் விளையாட்டு சாமானை டக்குன்னு யொசிக்காம கொடுத்தவள் இன்னைக்கும் இல்லைன்னு வந்தவாளுக்கு கையில் இருப்பதை கொடுத்துடுவா. இவா தன்னை தத்தெடுத்தான்னு தெரியாது. காஞ்சனா ராம் தம்பதிக்கு குழந்தையே பிறக்கலை. அவா கவலைப்படவும் இல்லை

காஞ்சனா செஞ்ச தவத்துக்கு வர்ஷா கிடைச்சா. வர்ஷா செஞ்ச தவத்துக்கு அவளுக்குன்னு ஒரு நல்ல வாழ்க்கை அமைஞ்சது. “உம்மாச்சி காப்பாத்து”ன்னு மட்டுமே சொல்லத் தெரிந்தவள் எப்போ தவம் செஞ்சாள்னு கேக்கலாம். ஒரு 4 வயசு குழந்தை அப்படி சொன்னால் பல்லாயிரம் வருஷம் தவம் இருந்ததுக்கு சமம். எத்தனை நம்பிக்கையோட சொல்லியிருக்கும்! இவா மூணுபேரையும் சேர்த்துவச்ச ஒரே ஒரு திருவிளையாடல் மூலம் ரெண்டு தவத்துக்கு பலனை கொடுத்துட்டு காமாக்ஷி சத்தமில்லாம காஞ்சீபுரத்தில்.