வில்வம்

வில்வம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 19)

#ganeshamarkalam

படப்பையில் ஒரு நர்ஸரியில் தொட்டீலே வளர்ந்திண்டு இருந்தேன். அங்கே என்னை நன்னா பாத்துண்டா. ரொம்பப் பெரீய நர்சரி, ஒரு ஏக்கர் இருக்கும். தண்ணி வசதியோட. 

கூட இருந்த பூச்செடிகளுக்கெல்லாம் உரம் வச்சு பாத்துண்டா. எல்லாம் அப்படிப் பூத்துக்குலுங்கும். அவாளுக்கு நடுவுலே நான் இருக்கிற இடமும் தெரியாது, என்னை வந்து சீண்டரவாளும் அபூர்வம்.

ஒருநாள் நல்ல கலரா, பாந்தமா ஒரு மாமி வந்து இங்கேயும் அங்கேயும் பாத்துண்டு தேடினாப்புலே அலையரச்சே, தோட்டக்காரன் “என்னம்மா வேணும்”னு கேக்கறது காதில் விழுந்தது. “ஒரு வில்வக்கன்னு வேணும், தேடினேன் கண்ணில் படலை”. நம்பளையும் வாங்கிண்டு போகணம்னு ஒருத்தி வந்திருக்காளே! என் அதிர்ஷ்டமா, இல்லை மாமி அதிர்ஷ்டமான்னு தெரியலை நேரா வந்து என்னைத் தூக்கிண்டு போய் அவள் கையில் கொடுத்தான். 

ஃபார்மேலிடீஸ் எல்லாம் முடிஞ்சு தத்து எடுத்துண்ட குழந்தை ஆசையா கையில் வாங்கிக்கரா மாதிரி என்னைப் பாத்தாள். இனம் புரியாத வாஞ்சை அந்த மாமி மேலே எனக்கு வந்தது. ராசியான முகம். களையான கண்கள்.

கூடவே மனசில் ஒரு கவலை. இவன் சொல்ர ரேட்டுக்கு என்னை வேண்டாம்னு வச்சுட்டு போயிடுவாளோ? நாமளோ ஒண்ணரை அடிதான் உயரம். நட்டுவச்சதும் பெரீசா தெரியமாட்டோம்னு வேர ஒண்ணை செலெக்ட் பண்ணிட்டா? அப்படி நடக்கலை. எங்களுக்குள் ஒரு கண்டதும் காதல்னு சொல்லலாம். சேச்சே, ஆத்துக்கு போனதும் இது தெரிஞ்சா இவாத்து மாமா கோவிச்சுக்கமாட்டாரா!

ஆத்தில் நுழயரச்சே “பாத்தேளா என்ன வாங்கிண்டு வந்திருக்கேன்”னு சத்தம் போட்டா. உள்ளேந்து “அஞ்சனா, ஏன் இப்படி இரைச்சல் போடராய்”னு வந்தவர் என்னைப்பாத்ததும் முகத்தில் அத்தனை சந்தோஷம். “எங்கேடி கிடெச்சது? நன்னா இருக்கே! இந்த வீட்டைக் கட்டினதுலேந்து நானும் ஒரு வில்வக்கன்னு வைக்கணும்னு. நீ என் மனசில் இருந்ததை செஞ்சே காட்டிட்டாய்”னு மாமியை கட்டிப்பிடிக்க வரர். “சரிதான் சும்மா இருங்கோ. விளையாட்டுக்கு நேரம் காலம் கிடையாதா? போய் கடப்பாரை எடுத்துண்டு வாங்கோ!” அதுக்குன்னு ஸரியான நேரங்களில் மாமி விளையாட்டுக்கு தயாராம்! இப்போ இல்லையாம்!

வாசல்ல நுழையரச்சே போர்ட் பாத்தேன் மாமா பேர் கணபதி. நல்ல ஜோடி.

மாமா நிமிஷமா, என் சைஜுக்கு தகுந்தாமாதிரி ஆழம், அகலம் குழி செஞ்சு ஆறப்போட்டு, செம்மண் எடுத்துண்டு வந்து அழகா நட்டர். “திருவையாத்துக்கு போன் போட்டு கங்காகிட்டே கேட்டுட்டேன், ஆத்து முன்னாடி வைக்கலாம்னுட்டா, அதான் இங்கே”ன்னுட்டர்.

மாமி வந்து ஆசையா உயிர்தண்ணி தெளிச்சா. நல்ல இடம்தான். கார்த்தாலே 7லேந்து சாயங்காலம் 2 வரைக்கும் வெய்யல் கிடைக்கும். அப்புரம் அவாத்து மாடிப்படி நிழலில் சௌக்கியமா. சாயங்காலம் காலேஜுலேந்து வந்த இவர் ரெண்டு பெண்களும் சிட்டாய் வந்து கல கலன்னு “நான்தான் விடுவேன்”னு ஒருத்தருகொருத்தர் போட்டி போட்டுண்டு எனக்கு தண்ணி ஊத்தினதுகள்.

“இப்படி பண்ணினா ஒரே நாளில் செடியெல்லாம் அழுகிடும்”னு உள்ளேந்து சத்தம். மனசுக்குள் நினெச்சிண்டேன். இப்படி டீன் வயசுப்பொண்கள் எவ்வளவு கொட்டினாலும் ஆசையா வாங்கிக்குடிச்சுட்டு சிரிச்சிண்டு நீடுழி வாழ்வேனே, மாமிக்கென்ன பயம்னு.

இப்படி நாளொரு மெனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாய் அவாத்துப்பொண்கள் வளர நானும் உசந்துண்டே போனேன். 4 வருஷத்தில் சின்ன மரமாய், 12 அடிக்கு உசந்து. போரச்சே வரச்சே எல்லொரும் ஆசையாப்பாத்திண்டு போவா. தினம் தண்ணி விடரதில்லை, தேவையும் படலைன்னா பாருங்கோ. அப்பப்போ பெய்யர மழையே போதுமானதாய் இருந்தது. என்னைச்சுத்தி நந்தியாவட்டை, ரோஜா, விரிக்ஷம், செம்பருத்தி, குண்டுமல்லின்னு ஒரு சின்ன தோட்டமே. அதில் போனவாரம் வந்து சேர்ந்த ஷெண்பகம் எங்கேயோ பாத்தா மாதிரி, அப்புரம்தான் தெரிஞ்சது அதே படப்பையிலேந்து. காஞ்சீபுரம் போயிட்டு வரச்சே என் பொறந்தாத்துக்கு போய் எதையாவது வாங்கிண்டுவரது வழக்கமா போச்சு.

வர்ஷா படிப்பை முடிச்சுட்டா. எல்லொரும் அவள் கான்வொகேஷனில் பட்டம் வாங்கறதைப்பாக்க போயிட்டு வரச்சே சாயங்காலம் லேட் ஆகிடுத்து. கோல்ட் மெடல் வின்னராம். அந்த கருப்பு அங்கி மாட்டிண்டே அவள் கார்லேந்து இறங்கச்சே, இருட்டில் ரோடில் எரியும் மங்கலான வெளிச்சத்தில் இவள் முகம் பிரகாசமா தெரிஞ்சது எனக்கும் மகிழ்சியா இருந்தது. லேசா சிலிர்த்து விட்டுண்டேன். வேர எப்படி என் சந்தோஷத்தை வெளிப்படுத்தறதாம்?

அடுத்தது என்ன? மேற்கொண்டு படிப்பாளா? இப்படி கேள்விகள் வந்துண்டே இருந்தது. சின்னவளுக்கு இன்னும் ரெண்டு வருஷம் படிப்பு இருக்கு. தனியா காலேஜுக்கு போக ஆரம்பிச்சுட்டா. அன்னைக்கு ஊஞ்சலில் உக்காந்து வர்ஷாவும் கணபதியும் நான் நினெச்சதையே பேசிண்டிருந்தா. “மேலே படிக்கணும்னு ஆசையா இல்லை எதாவ்து வேலைக்குப் போரியா”ன்னு. “உனக்கு ஓகேன்னா கல்யாணம் செஞ்சுவச்சுடரேன்.” “உன் விருப்பன் எப்படியோ அப்படித்தான்.”

இவள் சித்த நாழி யோசிச்சுட்டு “கல்யாணம் செஞ்சுக்கரேன், அப்புரம் வேணும்னா வேலை தேடிக்கரேன்”னு தெளிவா சொன்னா. அவருக்கும் இதில் சந்தோஷம்தான். டயத்தைக் கடத்தாமல் ஒரு கடமை முடியுமே! குழந்தை உள்ளே போனதும் அஞ்சனா மாமி வெளீலெ வந்து, “பொண்ணோட பேசினேளா, என்ன சொன்னா”ன்னு காதைக்கடிக்கரா. இவர் சொல்ல “சரி வாங்கோ இன்னைக்கே வெஸ்ட் மாம்பலம் போலாம்”கிரா. அங்கே என்னா மாப்பிள்ளை வரிசையா நிக்கராளா”ன்னு இவர் கிண்டலடிக்க, “அது இல்லை தெரிஞ்ச மாட்ரிமொனியல் இருக்கு போய் ஜாதகத்தை கொடுத்துடலாம், இன்னைக்கு நாள் நன்னா இருக்கு”ன்னுட்டா.

நிறைய வரன் வந்தது. மாமி எங்கேயாவது போயிட்டு வரச்சே கையில் கட்டு ஜாதகத்தோட வருவா. ரெண்டுபெரும் அதை கலைச்சுப்போட்டு கிளறிண்டிருப்பா. மாமா தனக்குத்தெரிஞ்ச விதத்தில் பொருத்தம் பாப்பர். மாமியும் பஞ்சாங்கத்தை வச்சிண்டு கணக்குப்போடுவா, சில சமயம் வாக்குவாதம் களை கட்டும். “ஏன் சத்தமா பேசரேள் பக்கத்தாத்து ஐயங்கார் மாமா எழுந்துண்டுடுவர்”னு மாமி மாமாவை நிமிஷமா அடக்கிடுவா. கடைசீலே ஒரு 10 ஜாதகம் ஷார்ட் லிஸ்ட் செஞ்சுண்டு ஆத்து ஜோசியரை பாக்க நங்கநல்லூர் போயிட்டா. 

பொண்ணு ஜாலியா டிவி பாத்துண்டு. ஸ்மத்துப்பொண். லவ் கிவ் கிடையாது. அப்பா அம்மா மேல அவ்வளவு நம்பிக்கை.

ரெண்டே வாரத்தில் போடோ எக்ஸ்சேஞ்ச் செய்யர ஸ்டேஜுக்கு வந்துட்டா. போடோ வாங்கிண்ட எல்லா பசங்களுக்கும் வர்ஷாவை பிடிச்சுடுத்து, எப்போ பொண் பாக்க வரலாம்னு போன் மேல போன். மாமா பொண்ணைக் கேக்கரர் “உனக்கு யாரை நேரில் பாக்கணும்னு தோணறது?” அவள் தங்கை “அப்பா இதுதான் என் அத்திம்பேர்”னு ஒண்ணை எடுத்துத்தரா. “இவள் இந்த போடோவைத்தான் தலகாணிக்கடீலே வச்சுண்டு தூங்கரா”ன்னு போட்டுக்கொடுத்துட்டா. அப்புரம் என்ன அவாளையே வரச்சொல்லிடலாம்னு முடிவெடுத்தாச்சு. பையன் இங்கேதான் வேலை. வெளிநாடு போகணும்னு ஆபீஸில் சொன்னாளாம்.

 நல்ல படிப்பு. நல்லபடியா எல்லாம் முடிஞ்சா குலதெய்வம் கோவிலுக்கு வந்து மாவிளக்கு ஏத்தரேன்னு மாமி வேண்டிக்கரா.

எப்படி நாம் ஆசைப்படுகிற விஷயங்களில் சாமர்த்தியமா கடவுளையும் கூட்டு சேர்த்துண்டுடரா இந்த மனுஷான்னு தோணித்து.

பையனாத்தில் அவாளை அழைக்கறத்துக்கு முன்னாடி “ஒண்ணு செய்யணும்”னு சொல்லிட்டு இவர் வர்ஷாவை மட்டும் கூட்டிண்டு வெளீலே கிளம்பரர். மாமா சில விஷயங்களில் கில்லி. எப்படியோ தெரிஞ்சவா மூலமா பிள்ளை வேலை பாக்கிர ஆபீசில் தனக்கும் தெரிஞ்சவா இருக்கரா மாதிரி போய் அவனை தூரத்துலேந்து வச்சு நேர பாத்து, பொண்ணுக்கும் காமிச்சுட்டு அவள் இவனை ஓகே சொன்னப்பரமே பொண்பாக்க அனுமதிக்கரர்.

 வந்தவா எல்லாம் நன்னா பஜ்ஜி சொஜ்ஜி காலி செஞ்சுட்டு “நிச்சயம் எப்போ வச்சுக்கலாம்”னும் மத்த விஷயங்களை – அதான் பிராம்ணாவாத்தில் லௌகீகமான மேட்டர்னு சொல்லுவாளே, அதை – பேசிடலாம்னு ஆரம்பிக்கரா. அப்புரம் “நிச்சயத்துக்கு நாள் குறிச்சு போன் செய்யரோம்”னு சம்பந்திப்பேர் கிளம்பரா.

எல்லோரும் வாசலுக்கு வந்து பை சொல்ரா. வர்ஷா பையனுக்கு தனியா ஒரு பை. நானும் லேசா என் வலதுப்பக்கம் இருக்கிர கிளையை ஆட்டி பை சொன்னதை யாரும் பாத்தாமாதிரி படலை.

அன்னைக்கு மாமி சேமியா பாயசம் வச்சா. எப்படி தெரியும்னு எல்லாம் கேக்கப்பிடாது. மத்தாநாள் ரெண்டு பொண்களும் “கபி குஷி கபி கம்” பாக்கப்போரோம்னு கிளம்பிப்போயிடுத்து. இவா பெரியவா மட்டும். மாமா முகம் லேசா வாடியிருக்கு.

சம்பந்திப்பேர் கொஞ்சம் ஜாஸ்தியா எதிர்பாக்கரா போலயிருக்கு. மாமி “என்ன ஆனா என்ன நம்ம குழந்தைக்கு செய்யப்போரோம், செஞ்சுடணும்.” இவள் யார் பக்கம்னு எனக்குப் புரியலை. “அவாளும் “உங்க குழந்தைக்குத்தானே”னுட்டு போனா, அதையே ரெகார்ட் செஞ்சு திருப்பிப்போடரியா”ன்னு இவர். இன்னும் 4 வருஷம் உத்யோகம் இருக்கு. இந்தக் கல்யாணத்தை எப்படியும் செஞ்சுடலாம். இன்னும் 3 கழிஞ்சு அடுத்தவள் ரெடியா நிப்பாளே! இவருக்கு தொலை நோக்குப்பார்வை. ரெண்டாமவளுக்கு வர சம்பந்தம் ஒண்ணும் எதிர்பாக்கலைன்னாலும் சின்னவள் அக்காவுக்கு செஞ்சதை எனக்கும் செய்யுன்னு சொல்லமாட்டாளா? அம்மாக்காரி பெண், பின்புத்தி அப்புரம் யோசிப்பள்.

அப்படி என்ன கெட்டுட்டா? வைரத்தோடாம். நவரத்ன நெக்ளஸ். ஒரு 100 பவும் தங்கம் போதும். ரிசெப்ஷனில் பாட்டுக்கச்சேரி. அறுசுவை அரசை சாப்பாட்டுக்கு ஏற்பாடு பன்ணிடுங்கோன்னு போர போக்கில் சஜெஷன். திநகரில் நல்ல மண்டபமா வேணுமாம். “எங்க மனுஷா லோகல்தான் சத்திரத்துலேயே தங்கிப்போம், வெளியூரிலேந்து வரவாளுக்கு ஹோடல்லே ரூம் போட்டுடுங்கோ”. பட்ஜெட் போட்டதில் நகை நட்டு போக கல்யாணச்சிலவு மட்டுமே 8 லகரம் வரும்போல இருக்கு.

சாயங்காலம் மூத்தவள் ஆத்துக்குள் வந்தவ எங்கே தேடியும் காணலை. “வர்ஷா எங்கேடி”ன்னு அஞ்சனாவை கேக்கரர். இவருக்கு பொண்ணை அடிக்கடி கிட்டக்க வச்சுண்டு உக்காந்து வம்பளக்கணும். வாஞ்சையா பேசிண்டிருப்பர். அவள் கல்யாணத்தை நினைச்சு குழம்பினது போதும் பாத்துக்கலாம்னுட்டு அவளைத்தேடரர். சின்னவதான் சொன்னா – “அக்காவை மேல்மாடீலே படிக்கடீலே பாக்கலாம்”னு. இது என்ன புதுக்கதையா இருக்குன்னு ஏறிப்போனா இவள் போனில் யாரோடயோ குசுகுசுன்னு பேசிண்டு, சிரிச்சிண்டு. அப்புரம்தான் தெரிஞ்சது கல்யாணப் பையனோட பெசிண்டிருக்கான்னும், இப்படி இவள் மணிக்கனக்கில் பெசறது இவள் அம்மாவுக்கும் தெரியும்னு.

வந்து பார்த்தவனை மணாளனா இப்போவே வரிச்சுண்டாச்சு, அப்பாவா இப்போ செய்யவேண்டியது கல்யாணத்தை பண்ணி அவளை அவாத்துக்கு அனுப்பறதுதான்னு. பட்ஜெட்டாவது மண்ணாங்கட்டியாவதுன்னு தீர்மானமாப் போய் படுத்துக்கரர். “அடியே! அவள் பேசி முடிச்சு உள்ளே வந்துட்டாளான்னு பாத்துட்டு கதைவை பூட்டு”ன்னுட்டு போரர்.

எனக்குத்தெரியும் இவா அழகான சின்ன குடும்பம் எப்படி கஷ்டப்பட்டு முன்னுக்கு வந்தவான்னு. ஆத்தில் முதல் முதலில் ஒரு நல்ல காரியம் வந்திருக்கு, மாமாவுக்கு நஷ்டமோ கஷ்டமோ வந்துடக்கூடாதேன்னு நான் அந்த சர்வேஸ்வரனை பிரார்த்திக்கரேன். என் தோள்லேந்து மானசீகமா இலைகளை உதுக்கரேன். இனிமேல் அவன் பாத்துப்பான்.

அடுத்த நாள் நிச்சயத்துக்கு நாள் குறிச்சுண்டு சம்பந்தி மாமா வரர். வந்து பேசிண்டிருந்துட்டு மாமி கொடுத்த அடையும் காபியும் சாப்டுட்டு போரர். வாசலில் வந்து சித்தநாழி ஆட்டோவுக்காக வெயிட் செய்யரர். எனக்கு என்ன தோணித்தோ என்னவோ என் தலையிலேந்து ஒரு பெரீய வில்வக்காயை டப்புன்னு அவர்கிட்டே போடரேன். வீல்னு கத்திண்டு நகர்ந்துக்கரர். தலையில் விழணும்னா என்னால் கரெக்டா செஞ்சிருக்கமுடியும். தேவையில்லை.

அந்தப் பயம் இருந்தாப் போதும். எங்காத்துப் பொண்ணை நன்னா வச்சுப்பாத்துப்பா!