தெய்வத்தின் குரல்

தெய்வத்தின் குரல் (சிறுகதைகள் சீ2 – 94)

#ganeshamarkalam

பகவான் எல்லார் கூடவும் தானே இருக்க முடியாதுன்னுட்டு அம்மாவை படைச்சான்னு சொல்லுவா. அப்போ அம்மா கிளம்பிப் போயாச்சுன்னா? கடவுள் நம்மை கை விட்டுட்டாரா?

சிறுவயது விளையாட்டா போயிடறது. ஆலோசனைகள் அரவணைப்புன்னா அம்மா.  இருந்தாலும் கையில் ஆம்படாம ஓடுவோம். சீக்கிரம் வளர்ந்துடணும்னு ஆசை. வளர வளர அம்மா தேவை குறையும். “போம்மா! நானே குளிச்சுக்கரேன், நீ வராதே!” “முதுகு சரியா தேய்ச்சுக்க மாட்டாய், நான் வரேண்டா!” வருவா, விரட்டிடுவோம் கடவுளின் பிரதிநிதியை இனிமேல் தேவைப்படாதுன்னு சொல்ரோம்னு அர்த்தம்.

நான் வருண். திருச்சி கல்லுக்குழி முதல் தெரு. செட்டியார் வீட்டு மாடீலே விஸ்தாரமான போர்ஷன். ரெண்டு ரூம், ஹால், பெரீய வெராண்டா, பின்னாடி மொட்டை மாடீன்னு. சென் ஜோசப்பில் படிப்பு முடிச்சதும் LICலே வேலை. கல்லுக்குழி ஆஞ்சநேயர் கோவில் பிரெசித்தம். ஜங்க்ஷனுக்கு ரயில் ஏறப் போணம்னா கோவிலுக்குள் பூந்து அந்தண்டை ஒரு டஜன் லைனைத்தாண்டி கல்லில் அடிபட்டுக்காம பிளாட்பாரத்துக்கு போயிடலாம்.

எங்காத்து பின்னாடி முருகன் கோவில். அது கிட்டே மாமி அம்மாவுக்கு ஃப்ரெண்ட். சஷ்டி உத்ஸவத்தில் பாத்து ஒட்டிண்டாளாம். “எம்பொண் லலிதாவுக்கு உங்க பிள்ளையைத் தரேளா?” கேட்டிருக்கா. தரமாட்டேன், இல்லை இப்பவே வந்து உங்க பொண்ணை பேஷா குடுத்தனம் செய்யச் சொல்லுங்கோன்னு சொல்லாம “பிராப்தம் இருந்தா நடக்கட்டும் மாமி”ன்னா. அப்பாக்கு தட்டில் சாத்தை போட்டுண்டே பேச்சை எடுக்க, “அதுக்கென்ன ஜாதகம் கொடு திருப்தின்னா மேல்கொண்டு பெசலாம்”னுட்டர்.

சாயங்காலம் ஆச்சுன்னா ஆஞ்சநேயரை விட்டுட்டு முருகன் கோவில் போக ஆரம்பிச்சேன். அது தெரியாம லலிதா முருகன் இங்கேதானே இருக்கார், அப்புரமாக்கூட பாத்துக்கலாம், ஆஞ்சநேயரை சேவிக்கலாம்னு இங்கே வர ஆரம்பிச்சா. ஒருவாரம் ரெண்டு பேரும் ஏமாந்துட்டு, வழீலே பாத்துண்டோம். அவளே டக்குன்னு சிரிச்சுட்டா.

ஆஞ்சநேயர் கோவிலில் ஒரு நா விட்டு ஒருநான்னு முடிவு பண்ணி சந்தித்தோம். இவளை பக்கத்துலே வச்சிண்டு மிளகு வடை பிரஸாதம் சாப்பிட்டா தித்திக்கும். 

ஜாதகம் நன்னா பொருந்தியிருக்கு, பொண் பாக்கலாம், ஆகவேண்டியது எல்லாம்னுட்டு அப்புரம் கல்யாணமும் நடந்தது. இவள் சீதாலக்ஷ்மியில் BA எகனாமிக்ஸ். வேலைக்குப் போயே தீருவேன்னு ஒரு மெர்கன்டைல் பேங்கில் சேர்ந்தா.

அம்மா சொல்லுவா. “இனிமேல் லலிதாதான் உனக்கு எல்லாம். தாரமா இருந்தாலும் அம்மாவுக்கு எப்படி மரியாதை கொடுப்பாயோ அப்படி அவளுக்கும் கொடு. உன்னை காதலிக்க தெரிஞ்சவ உன்னை சேயா பாத்துக்கவும் கத்துண்டுடுவா. அவசரப்பட்டு குழந்தைகளா பெத்துத்தள்ளிடாதே. வாழ்க்கையை எப்படி சேர்ந்து அனுபவிக்கன்னு கத்துண்டுட்டு ஒரு வாரிசை கொண்டுவா. எங்கம்மா நன்னா சமைப்பான்னு சொல்லிடாதே. அவள் செஞ்சு போடரதை மட்டும் பாராட்டு. அவள்தான் உலகம்னு தெரியப்படுத்து. அது பொய்யா இருந்தாலும் அவள் சந்தோஷப்படுவா, உனக்கும் அடிக்கடி சொல்லர பொய் நிஜமாப்படும்”. 

இப்படி அம்மா சொன்னதை பக்கம் பக்கமா எழுதலாம்.

“இதெல்லாம் உனக்கெப்படிம்மா தெரியும்?” “உங்கப்பா அப்படித்தான் நடந்துண்டர். எங்காத்தில் 4 பொண்கள். நான் ரெண்டாமவள். ஆனா உங்கப்பா உங்காத்துலேயே நீதான் அழகுடீம்பர். பொய்னு தெரியும். ஆனா நம்பத்தோணும். அதாண்டா தாம்பத்யம்.” அப்பாவும் மௌனமா இல்லாம. “சும்மா சும்மா அம்மான்னு வராதே, உனக்கு கிளாஸ் எடுக்க முடியாது. எங்கள் சொச்ச வாழ்க்கையை நிம்மதியா எப்படித் தள்றதுன்னு முடிவு செஞ்சு வச்சிருக்கோம். கோவில் குளம்னு சுத்திட்டு, பாக்கணும்னு எழுதி வச்சிருக்கர சில இடங்களையும் பாத்துட்டு வரோம். ஆத்தையும் என் மாட்டுப் பொண்ணையும் நன்னா பாத்துக்கோ!” கிளம்பினா.

வர 4 மாசம் ஆச்சு. போன இடத்துலேந்து போன் வரும். எல்லாம் சௌக்கியம், அங்கே எப்படீன்னு கேப்பர். பின்னாடிலேந்து லலீதா, எங்கிட்டே கொடுங்கோ நானும் அப்பாவொட பேசணும்னு. என்ன பாத்தேள் என்ன பண்ணினேள்னு முழு ரிபோர்ட் தரவரைக்கும் விடமாட்டள்.

க்ஷேத்ராடணம் போயிட்டு வந்த அம்மா உடம்புக்கு முடியலை, காய்ச்சல்னு படுத்துண்டா. ஒரு வாரத்தில் கிளம்பிட்டா. ஜாண்டிஸ்ஸாம். மருந்து வேலை செய்யரத்துக்குள்ள முத்திடுத்து. என்னைவிட கலங்கிப் போனவள் லலிதாதான்.

48 வயசில் கல்லுக்குழியிலேயே சித்தே தள்ளி வீடு கட்டிண்டு போயாச்சு. அப்பா என்கூடத்தான். 19 வயசில் பையன். MS பண்ணரேன்னு கானடா போயிட்டான். ஒண்ணோட நிறுத்திண்டாச்சு. லலிதா அவள் தேந்தெடுத்த காரியரில் நல்ல முன்னேற்றம் கண்டு பரிமளித்தாள். நான் ஓகேன்னு சொல்லலாம். 

என்னமோ தெரியலை இந்த வருஷத்துலேந்து ஒவ்வொண்ணா பிர்ச்சனைகள் வந்து சேர்ந்துண்டது.

முதல் பிர்ச்சனை அபீஸில். ரெண்டு பாலிஸி நான் கொடுத்தது வாங்கினவன் பொய்த் தகவல் தந்து ஏமாத்தியிருக்கான். எங்கேயோ கவனக் குறைவு. பெஸ்ட் எம்ப்ளாயீன்னு போன வருஷம் பரிசும் ப்ரொமோஷணும் இன்னைக்கு குற்றவாளி. பஞ்சப்படியை நிறுத்தி சப்மிட் செஞ்ச பேபர்ஸ் ஃபோர்ஜெரின்னு டிபார்ட்மென்டல் எங்கொயரி. வேலையை தூக்கி எறிஞ்சுடலாம்னு தோணவே இவள் “செஞ்சுடுங்கோ, அதான் நான் சம்பாதிக்கரேனே! நிம்மதியா இருங்கோ!”. செஞ்சேன். 

ஆத்தில் உக்காந்து சாப்பிடரச்சே பெரீய தப்பு செஞ்சுட்டோம்னு பட்டது.

அன்னைக்கு ஞாயித்துக்கிழமை. இவள் “அடுத்த வாரம் ஆடீட் ஆபீஸில் முடிக்க வேண்டிய வேலை இருக்கு போய் செஞ்சுட்டு வரேன்.” கிளம்பிட்டா. “இன்னைக்கு மட்டும் நீங்களே சித்தே சாதம் வச்சு பொடி போட்டுண்டு தயிர் குத்தி சாப்பிட்டுடுங்கோ! அப்பாவுக்கும் டயத்தில் போட்டுடுங்கோ!” அரிசி களையரச்சே தோணித்து இவள் நம்மை மதிக்காம நடந்துக்கராளோன்னு. அப்படி என்ன வெட்டி முறிக்கர வேலை? சண்டேயில்? கூட யார் எல்லாம் வரா? அந்த ராஜேஷும் வருவானோ? சதா போனில் அரட்டை வாட்ஸப்பில் குட் நைட் போடுவன். ஏறி மிதிக்கணும். சாப்டுட்டு நாமும் ஆபீஸுக்குப்போய் பாத்தா என்ன? எதுக்கு சமைக்கணும். போர இடத்தில் ஹோடலா இல்லை? 

சட்டையை மாட்டிண்டு கிளம்பரேன். அப்பாவுக்கும் வாங்கிண்டு வந்துடலாம்னு.

இவள் ஆபீஸ் ஜங்க்ஷன் எதுத்தாப்புலே கலெக்டர் ஆபீஸ் ரோடு முனையில். மேம்பாலம் ஏறிப்போனா வாசல்ல செக்யூரிடி “சண்டேன்னு தெரியாதா சார், யாரும் வரலையே!” மனசு தவிக்க ஆரம்பிச்சது. நான் வேலையை விட்டு 1 வருஷம் ஆச்சு. அதுக்குள்ள வாத்சல்யமும் மரியாதையும் போயிடுத்தா?. நாற்பது வயசாச்சுன்னா நாட்டியா எண்ணங்கள் தோணும், அது பெண்களுக்கும் பொருந்துமோ? ஏதாவது அஃபேரோ? என்ன கர்மமோ! சாப்பிடமா வந்துட்டேன். அப்பாவுக்கு மட்டும் சாம்பார் சாதமும் ரெண்டு வடையும்.

களைஞ்ச அரிசியை வெள்ளை வேஷ்டியில் காயப்போட்டு உப்புமா செஞ்சுக்கலாம்னு.

கானடா பிள்ளையாண்டன் வாரம் ஒருக்கா போனில் பேசுவான், 10நா கழிச்சு விவரமா ஒரு மெயில். தேவலையேன்னு படிக்க உக்காந்தேன். அப்பா உள்ளே தூங்கரர், இவள் கோவிலுக்கு. ஒரு மதுரை பொண் அவனோட MS பண்ணராளாம், அவளை காதலிக்கரேன், கல்யாணம் செஞ்சுக்க போரேன்னு முடிவெடுத்து தகவல் சொல்ரான். “அம்மா கிட்டேயும் சொல்லிடு.” பொண்ணோட நயாகரா ஃபால்ஸில் எடுத்துண்ட செல்ஃபீ அட்டேச். 

இது என்ன புதுக்குழப்பம்? நயாகரா என் தலையில் விழரா மாதிரி லெட்டர். லலிதா என்ன சொல்லுவா? அதுக்கு முன்னாடி நாங்க எங்களுக்குள்ள தீத்துக்க வேண்டிய பஞ்சாயத்து வேர இருக்கே!

என்ன பண்ரது? அம்மா இருந்தா தேவலையோ? என்ன அவசரம் அவளுக்கு? நான் ஃபேஸ் செய்யர பிர்ச்சனைகளை அவள் எப்படி கையாண்டிருப்பா? எனக்கு என்ன சொல்லிக் கொடுத்து தீர்த்து வச்சிருப்பா?

எல்லாத்தையும் மனசில் சுமந்துண்டு மெல்லவோ, முழுங்கவோ முடியாம, துப்பிடவும் செய்யாம வளைய வந்திண்டிருந்ததை பார்த்த அப்பா, “நான் மொட்ட மாடிக்குப் துணி போட போரேன் ஒத்தாசையா வரையா?” என்ன ஒத்தாசை? இவரே எல்லாத்தையும் கச்சிதமா செய்வாரே, நாம என்னத்தை? “என்ன ஒத்தாசை?” கேக்கரேன். “வாடாங்கரேன், ஒவ்வொண்ணுக்கும் கேள்வி, சொன்னாத்தான் வருவியோ, தனியா படி ஏறினா தலையை சுத்தரா மாதிரி இருக்கு. முடிஞ்சா வா இல்லைன்னா நானே போரேன்.”

“நான் வரேன் அப்பா.” லலிதா கிளம்ப, இவர் “என் பிள்ளைதான் வரணும்.” அடம் பிடிக்க, நானே கிளம்பரேன். 

மேலே போனதும் “ஏண்டா மண்டூ! கூப்பிட்டா புரிஞ்சிண்டு பேசாம வரமாட்டாயா, உன்கூடத்தான் தனியா பெசணும்.” “என்னப்பா?” “என்ன நொண்ணப்பா, நீதான் சொல்லணும், ரெண்டு நாளாப் பாக்கரேன் எதையோ பறிகொடுத்துட்டா மாதிரி இருக்காய், லலிதாவோட முகம் கொடுத்துப் பேசலை, கம்ப்யூடரில் எதையோ திரும்பத் திரும்பப் பாத்துண்டு, என்ன பிர்ச்சனை?”

என்ன தோணித்தோ, எல்லாத்தையும் அவர் மடீலே கொட்டிட்டேன். “அம்மா கடவுள் மாதிரி வழி நடத்தினா என்னை, இப்போ அவளை எங்கே தேடிப்போரது சொல்லுங்கோ?” என் கண்ணில் கோத்துண்ட நீரை பாத்த அப்பா அப்படியே என்னை தன் தோளில் சாச்சுக்கரர். “சாயங்காலம் எங்கூட ஆஞ்சநேயர் கோவிலுக்கு வா, பெசலாம்”. பக்கெட் துணியை அவரே உணத்த பேக்கு மாதிரி அவர் வேலை செய்யரதை பாத்துண்டு உக்காந்திருந்தேன்.

சுவாமி தரிசனம் செஞ்சூட்டு உக்காந்துண்டதும் பெச்சை ஆர்ம்பிச்சர்.

“நீ சொன்னதை யோசிச்சேன். கடவுளின் பிரதிநிதியா உங்கூடவே இருந்த அம்மா உன்னை வழிநடத்த இப்போ இல்லை. அம்மாவோட கடவுள் விலகிப்போயிட்டாரான்னா இல்லை அம்மாக்கு அப்புரம் மனசாக்ஷிதான் தெய்வத்தின் குரல். அதோட சம்பாஷனையை துவங்கு, அது சொல்ரதை கேள், பிர்ச்சனைக்கு தீர்வு சட்டுன்னு புலப்படும்.”

“வேலையை விட்டுட்டாய். தப்பா ரைட்டான்னு இப்போ கேட்டு பிரயோசனமில்லை. அது உணர்ச்சிவசப்பட்டு எடுத்த முடிவாச்சே! அடுத்த ரெண்டுக்கும் அப்படி உணர்ச்சி வசப்பட்டுடாதே. லலிதா உத்தமமான பொண். ஆபீஸ் போரேன்னுட்டு போகாததுக்கு விளக்கம் இருக்கும். இருக்கும்னு நம்பு, கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்க போகாதே. நீ சும்மா ஆத்தில் இருக்கரதுனாலே உதாசீனப்படுத்தரான்னு நீயா கற்பனை செய்யாதே. யோசி”

“அப்போ உங்க பேரன் எழுதின மேட்டர்?” “ஆமாம் அதுக்கேன் நீ கோவிச்சிண்டு பதட்டப்படராய். அது அவன் வாழ்க்கை, அவனுக்கு பிடிச்சதை அவன் செஞ்சுக்கரான். கல்யாணத்துக்கு கூப்பிடுவான். எல்லாருமா போயிட்டு வரலாம். ஈஸியா எடுத்துக்கோ. நான் பேரன் இப்படி சொல்ரானேன்னு என் மனசாக்ஷியை கேட்டப்போ இதைத்தான் அது சொல்லித்து. உனக்கு என்ன சொல்ரதுன்னு நீ கேளு”

தப்பு செய்யரப்போ தடுக்கரது மட்டும் மனசாக்ஷி இல்லை, பிர்ச்சனைகளுக்கும் பக்கத்தில் இருந்து தீர்வு சொல்ர தெய்வத்தின் குரலா அதை பார்னு சொன்ன அப்பா அன்னைக்கு அம்மாவை விட உயரமா தெரிஞ்சர். இத்தனை நாள் இவரை ஆசையா என்கூடவே வச்சிண்டிருந்தும் சரியா பயன்படுத்திக்க தெரியலையே?

இண்ணொண்ணும் புரிஞ்சது. அம்மா இருந்தவரைக்கும் மனசாக்ஷி பெசினது கேக்கலை. இப்போ அம்மாவுக்கு பதிலா கூடவே பொறந்தது தெய்வரூபத்தில் எனக்கு புத்திமதி சொல்லித்து.

கடவுள் கைவிட்டுடலைன்னு புரிஞ்சிண்டேன்.