ஒரு ரசமான காதல் கதை

ஒரு ரசமான காதல் கதை (சிறுகதைகள் சீ2 – 02)

#ganeshamarkalam

“ஏன்டி சாரதா, என்னடி இப்படி நாக்கை வளர்த்து வச்சிருக்காயே”ன்னு அம்மா திட்டுவா. “18 வயசிலேயே இப்படி இருந்தியான்னா போகப்போக இன்னும் எப்படியோ”ன்னு அவ போடர கத்தல் தாங்காது. தட்டில் சாத்தை போட்டுட்டு ஜாக்கிறதையா சாப்பிட்டு உடம்பை பாத்துக்கோடின்னு சொல்ர ஒரே அம்மா என் அம்மாவாத்தான் இருக்கணும்.

என்னை இன்னொருத்தன் கையில் பிடிச்சுக்கொடுக்கணுமாம். குண்டாயிட்டேன்னா கஷ்டமாம். எனக்குத் தெரிஞ்சு இப்போ பையனை பெத்துவச்சுட்டு நாயா பேயா பொண் கிடைக்காதான்னு அலையர நிறைய குண்டு மாமியை எனக்குத்தெரியும். குண்டா, குள்ளமா இருந்தாலும் லவுட்டிண்டு போக தயாரா இருக்கிர பையனைப்பெத்தவா நிறைய பார்த்திருக்கேன். அதனால் நான் அம்மா சொல்லரதை அப்படி ஒண்ணும் பெரீசா எடுத்துக்கறதில்லை. எனக்கு வாய்க்கு வக்கணையா சாப்பிடணும்.

இன்னும் டீன் பருவத்தில் ஓடி ஆடிண்டு நன்னாத்தான் இருக்கேன். குண்டெல்லாம் இல்லை. என்னை ஒத்த எங்கூட படிக்கும் என் சிநேகிதகள் “நீ எப்படி சிக்குன்னு உடம்பை வச்சிருக்காய்”னுதான் சொல்வா. அதனால் உடம்பில் சதை வச்சிடுமோன்னு கவலையே இல்லை. அப்படி சதை போட்டா ஜும்பா கிளாஸ் போய் கரைச்சுடலாம். இதுக்காக பிடிச்சதை வேண்டாம்னு தள்ளீயா வைக்கரது? “அதுக்கு வேர ஆளைப்பாரு”ன்னு அம்மாகிட்டே சொல்லிட்டேன்.

எனக்கு என்ன பிடிக்கும்? “என்ன பிடிக்காது”ன்னு கேளுங்கோ. சீக்கிரம் சொல்லலாம். இருந்தாலும் சொல்ரேன். நாக்கை சப்புக்கொட்டிண்டு கேளுங்கோ.

போளி பண்ணினா ஒரு 4ஆவது அடுக்கி வைக்கணும். பருப்பு வடைன்னா போட்டுண்டே இருக்கணும், போரும்னு சொல்ர வரைக்கும். காய் கறிகள்னா ஒரு வெட்டு வெட்டுவேன். அதுவும் முளகுகூட்டுன்னா இறங்கி நீந்துவேன். அப்பளம் மினிமம் மூணு. சேர்த்து வச்சாலும் சரி, தீரத்தீரபோட்டாலும்சரி. எனக்குப் பரிமாறரவா எனக்கு என்ன பிடிக்கும்னு தெரிஞ்சிண்டு இலையில் தீராமப்பாத்துக்கணும். இல்லைன்னா மன்னிப்பே கிடையாது. என் அண்ணா நான் சாப்பிடரதை பாத்துண்டெ சும்மா உக்காந்திண்டிருப்பான். “உன் பொண்ணுக்கு சுத்திப்போடு”ன்னு சொல்லிண்டே எழுந்திருப்பான். “அவன் கிடக்கான்”னு இந்தக்காதில் வாங்கி அந்தக்காதில் விட்டுடுவேன்.

சிநேகிதிகளோட வெளீல சாப்பிடலாம்னு போனால் வேர லெவெல். சாப்பாட்டு கான்ஷியஸ், அல்லது டயட்டிங்க் செய்யர தோழிகளை பகிஷ்காரம் செஞ்சுடுவேன். அதுகளோட போக எனக்கு என்ன பைத்தியமா? என்னை நன்னா புரிஞ்ஜிண்டவா அவா கொடுக்கிர பார்டிகளுக்கு என்னை கூப்பிடரத்துக்கு யோசிப்பா. நான் சொல்லிடுவேன், “உன் பார்டீயில் நீ என்ன ஸ்பெண்ட் செய்யப்போரையோ அத்தை நீ கொடு, நான் அதிகமா சாப்பிட்டதுக்கு நான் தந்துட்ரேன், அதுக்காக என்னை சாப்பிடாதே சொல்ல நீ யார்”னு சண்டைபோடுவேன்.

இப்படி ஒரு பொண்ணான்னு நீங்க நினைக்கலாம். அது உங்க பிராப்ளம்.

அன்னைக்கு என் சிநேகிதியோட அக்காவுக்கு கல்யாணம். எங்களையும் கூப்பிட்டிருந்தா. அம்மாகிட்டே சொல்லிட்டு முதல்நாள் ஜான்வாசத்துக்கே வந்து செட்டில் ஆகிட்டோம். நாங்க பொண்ணாத்துக்காராளா இருந்தாலும் கார் பின்னாடியே உலாத்திண்டு சிரிச்சுப்பேசிண்டு போனோம். மண்டபத்துலேயே உக்காந்துண்டு இவா எப்போ வருவான்னு பாத்துண்டிருக்காம கொஞ்சம் காலார நடந்தால் நன்னா பசிக்குமே! அது ஒரு முக்கிய காரணம்.

ராத்திரி மாப்பிள்ளை அழைப்போட ரிசெப்ஷனும் வச்சிருந்தா. ஆட்டம் பாட்டம்தான். ஃப்ரெண்டோட அக்காவை அலங்காரம் பண்ணி மேடையில் ஏத்திட்டு நாங்க குஷியா வலம் வந்தோம். நானும் என் க்ளோஸ் ஃப்ரெண்ட் ஜானகியும் கேடரர்கிட்டே போய் மெனு என்னன்னு தெரிஞ்சுண்டோம். வடக்கத்திக்காரா மெனு. தந்தூரியெல்லாம் வச்சிருந்தா. ஒரு கோர்வையா இதெல்லாம் ஒரு கை பாக்கணும்னு முடிவெடுத்தாச்சு. அதுக்கான நேரமும் வந்தது. முதல் பந்தியிலேயே முதல் ரோவில் கொஞ்சம் கடைசீயில் உக்காந்தாச்சு. 

அப்போத்தான் அனந்துவைப்பார்த்தேன்.

அனந்தநாராயணன் அவன் பேர்ன்னு அப்போ தெரியாது. சொச்ச கதையை அனந்து சொல்லட்டும்.

பிஈ முடிச்ச்சுட்டு வேலை கிடைக்கும்னு அலைஞ்சேன். கிடைக்கலை. நிராசையாவோ விரக்தியாவோ இல்லை. தமாஷாத்தான் இருந்தது. எங்கூட படிச்சுட்டு முட்டுச்சந்தில் உக்காந்து நாள்பூரா வம்பளத்துட்டு ஆத்துக்கு சாப்பிட மட்டும் போர பலர் எனக்கு சிநேகிதா. தெரிஞ்சவா தெரியாதவா காலில் விழுந்து அங்கேயும் இங்கேயும் வேலைக்கு மனு போட்டுண்டு சுவாரஸ்யமா லைஃப் போயிண்டிருந்தபோதுதான் நாமா ஏதாவது செஞ்சா என்னன்னு தோணித்து.

மனுஷாளுக்கு இன்றியமையாதது மூணு: சாப்பாடு, வீடு, துணிமணி. இதில் எதை செஞ்சாலும் வாழ்ந்து காட்டிடலாம்னு தைரியம் இருந்தது. ஆத்து பக்கத்துலே ஒரு கேடரர், கல்யாண கார்த்தீகளுக்கு சமையல் கான்ட்ராக்ட் எடுத்துக்கரவர் “கணக்கு வழக்கு நிர்வாகம் இதெல்லாம் வந்து பாத்துப்பியா, தொழில் கத்துக்கலாம், பிடிச்சா எங்கூடவே இருந்துடு இல்லைன்னா உன் இஷ்டம்”னார்

அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சவர். என் அத்தை பொண்ணு கல்யாணத்துக்கு அவர்தான் சமையல். சமையலும் நன்னா இருந்தது. 

இலைக்கு ஒரு ரேட்டுன்னு போட்டு குத்து மதிப்பா இவ்வளோ பேர் வருவான்னு சொன்னதால் ஒரு அமவுன்ட் பேசி, “கூடக்குறைய வந்தாலும் நான் முகம் கோணாம பாத்துக்கரேன்”னு உத்திரவாதத்துடன் காரியங்களை நன்னா கவனிச்சிண்டர். நான் இவர் செய்யரதை பக்கத்திலேந்து வாட்ச் செஞ்சதில் இது நல்ல பொருள் ஈட்டும் தொழிலாவும் கவுரதையாயும் இருக்கேன்னு சரின்னுட்டேன்

எனக்கும் விதவிதமா சாப்பிடப்பிடிக்கும். இவரோட சேர்ந்ததும் கல்யாணங்களில் கூடவே இருந்தததாலே சாப்பிடவும் பிராப்தம் உண்டானது. இந்த வேலையில் என்னை முழுசா அர்ப்பணிச்சுண்டுட்டேன். இப்போல்லாம் என்னை முன்னிறுத்திட்டு அவர் வேர காரியங்களை பாக்கப்போயிடுவர். முஹூர்த்த தினங்களில் ரெண்டு மூணு கல்யாணம் ஒத்துக்கரதும் வழக்கம் ஆச்சு. அதைத்தவிர தரமணியில், டிஎலெஃப் அப்படீன்னு லன்ச் சாப்பாடு சப்ளை செய்யரதும்னு பறக்க ஆரம்பிச்சர்.

இன்னைக்கு கல்யாணத்தில் ரெண்டு பரிஜாரகன் உடம்பு சரியில்லைன்னு சொன்னபடி வரலை. ரிசெப்ஷனில் கூட்டம். நாளைக்கு வந்துடுவா. சும்மா நிக்காமல் நானும் பரிமாறலாமேன்னு கிளம்பிட்டேன்.

முதல் பந்தியில் வரிசை கடைசீயில் சிட்டுகள் ஆதிக்கம், இங்கேந்தே கவனிச்சாச்சு. ஒவ்வொருத்தருக்கா தந்தூரி வச்சிண்டே அவாகிட்டே போரச்சே ஒரு பொண் மட்டும் எனக்கு நாலு ரொட்டி வேணும்னு கேட்டு வாங்கிண்டது. கொள்ளை அழகு. இந்தா இன்ணோண்ணு வச்சுக்கோன்னு 5 வச்சேன். கொஞ்சம் அந்தண்டை நகரலை, அவாளுக்குள்ள “பாரூடி, இவனுக்கு உன்மேல் ஆசை”ங்கிரா. “கிளுக்”னு அவா சிரிச்சதை வச்சு பாட்டா எழுதலாம்.

எதுனாலும் அவள் இலையில் ரெண்டு கூடவே வச்சுடரது. அடுத்த ரவுண்ட் வரச்சே சுத்தமா காலி பண்ணியிருப்பள். எடுத்து முடிஞ்சு வச்சுக்கராளான்னு சந்தேகம் வந்தது. தள்ளிப்போய் அவளுக்குத் தெரியாமல் கவனிச்சா, அவளே முழுங்கரான்னு தெரிஞ்சது. சரியாப்போச்சுன்னு நினெச்சிண்டேன். இவள் அழகில் மயங்கி கட்டிக்கப்போரவன் அப்புரம் இவளுக்கு சாப்பாடு போட்டே நாஸ்தியாகிடுவான்னு தோணித்து. அச்சச்சோ, இப்படியெல்லாம் சொல்லப்பிடாதுன்னு நானே நாக்கை கடிச்சிண்டேன்.

மறுநாள் 10 - 1130 முஹூர்த்தம். வேலை சரியா இருந்தது. டிபன் கடை முடியலை, தாலிகட்டிட்டு ஜூஸ் கொடுத்து, கிச்செனுக்கு வந்து எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கிறதான்னு பாத்துண்டிருக்கச்சே அந்தப்பொண்ணு தன் தோழியோட வரா. எங்கிட்டே வந்து இன்னைக்கு என்ன மெனுன்னு கேக்கரா. பெரீய அழகான கண்ணைப்பாத்துண்டே விவரங்களை சொல்ரேன். “வாழைப்பூ பஜ்ஜியா”ன்னு வாயைப்பிளக்கரா. அவியல், பருப்புசிலி ஏல்லாத்தையும் சொல்லிட்டு “ஊறுகாய் 4 விதம், நார்த்திலைப்பொடியும் இருக்கு. மாவடும்”னு ஜம்பமாய் சொல்ரேன். “அப்பளம் எவ்வளவு பொடுவேள்”னு கேக்கரா. “இலைக்கு பாதி உடைச்சு போடுவோம்”னு விளையாட்டா சொன்னதும் “உங்க பேர் என்ன, சொல்லுங்கோ கம்ப்ளைன் செய்யணும்”னு சொல்ரா. 

அனந்தநாராயனன்னு முழுப்பெயரையும் சொல்லி “நீங்க அனந்துன்னு கூப்பிட்டா போதும், வேர யாரையும் அப்படி கூப்பிட அனுமதித்ததில்லை”ங்கிரேன். ரெண்டும் ஓடிப்போயிடருதுகள். 

அவளோட பேசினது அத்தனை சந்தோஷமாய் இருந்தது. அவள் போனப்புரமும், அண்டா சாம்பாரில், கூடையில் அப்பளத்தில், பெரீய பாத்திரங்களில் கலந்து வச்ச சாதத்தில் எங்கே பாத்தாலும் அவளோட பெரீய கண்கள்தான் தெரிஞ்சுது.

முதல் பந்தியில் 10ஆவதா இவளும் தோழிகளும். இவா பொண்ணாமா, இல்லை மாப்பிள்ளை ஆத்துக்காராளா? தெரிஞ்சுக்கணும்னு தோணலை. கேட் கிரேஷ் செஞ்சிருந்தாலும் பரவாயில்லை. திடீர்னு என் தொழிலில், சாபல்யத்தை அடைஞ்சுட்டாமாதிரி மனசு லேசா ஆகிடுத்து. இவளோட பேசினப்போ இவள் ஆசையா கேட்டுத்தெரிஞ்சிண்ட பதார்த்தங்களை மட்டும் நானே எடுத்துண்டு போய் பரிமாறினேன். என்ன அறியாமல். இவளுக்கு மட்டும் ரெண்டு அப்பளம் வச்சு, அதை மத்தவாளெல்லாம் வினோதமா பாத்து, ரெட்டைப்படையா இருக்ககூடாதுன்னு மூணாவதையும் வச்சதும் அவள் முகம் மலர்ந்ததை இன்னைக்கு பூரா பாத்துண்டிருக்கலாம்போல இருந்தது.

எனக்குத்தெரிஞ்சு ரசத்தை கையில் வாங்கிக்குடிச்ச முதல் பொண், அதுவும் இளவயசுப்பொண் இவளாகத்தான் இருக்கும். வழக்கமா கல்யாணங்களில் தொந்தியும் தொப்பையுமா கனபாடிகள் மாதிரி மேலே துண்டைப்போட்டுண்டு பட்டை பட்டையா விபூதி இட்டுண்டு உக்காரரவாதான் ரசத்தை கையில் வுடுங்கோன்னு கேப்பா. இவள் அப்படி கேட்டதும் ஒரு நிமிஷம் ஆடிப்போயிட்டேன். சுதாரிச்சிண்டு விட்டேன். சின்னக்கைதான். விரலில் மோதிரம் கைநிறைய வளை குலுங்கித்து. அஞ்சு தடவை ரசம் விட்டுண்டா. உறியர சத்தமே கேக்கலை. ரசத்தோட கார சாரத்தை உதடு, நாக்கு தொண்டை அனுபவிக்க முகம் அந்த சந்தோஷத்தை காமிக்க, கண்ணில் லேசா பளபளப்பு மின்ன எனக்கு சரியா விவரிக்கமுடியலை.

கடைசீயா விட்ட கரண்டியில் ஒரு பச்சை மிளகாய் விழுந்துடுத்து. கவனிச்சுட்டேன். அவளோ வேர லோகத்தில் சஞ்சரிச்சிண்டு பாக்கலை. “மிளகாய்”னு என் வாய் வரைக்கும் வந்தது, சொல்ரத்துக்குள்ள அதையும் உள்ளே தள்ளிட்டா.

சாப்டூட்டு எழுந்து கை அலம்பப்போரச்சே நானும் பின்னாடியே போரேன். கையைத்தொடச்சிண்டு திரும்பினவள் என்னை அங்கே எதிர்பாக்கலை. அனால் ஆச்சர்யப்படலைன்னு கண் காட்டிகொடுத்தது கையில் மடிச்சு எடுத்துண்டு வந்த 4 மைசூர்பாகு கட்டிகளை அவள்கிட்டே கொடுக்கரேன். “இது என்ன?” “உங்களுக்குத்தான் அப்புரமா பிரிச்சு பாருங்கோ, இப்போ எனக்கு ஒண்ணு சொல்லணும்”கிரேன். “என்ன”ங்கிரா மாதிரி என் முகத்தை ஆசையா பாக்கரா.

“உங்காத்து அட்ரெஸ் வேணும்.” “எதுக்கு?” “அம்மா அப்பாவோட ஃபார்மலா பெண் பார்க்க.” கொஞ்சமா யோசிச்சவள், “அப்படீன்னா கொடுக்கரேன் சீக்கிரம் அழைச்சிண்டு வாங்கோ. ஜாதகம் அது இதுன்னு வெட்டிக்கு டயத்தை வேஸ்ட் செய்யாதீங்கோ”ன்னுட்டு சிட்டாய் பறந்துபோயிட்டா.