கல்யாணநாள் சஸ்பென்ஸ்

கல்யாணநாள் சஸ்பென்ஸ் (சிறுகதைகள் சீ2 – 20)

#ganeshamarkalam

என்ன பண்றது? ஏதாவது வித்யாசமா செய்யணும். செஞ்சு அசத்தணும். மூக்கிலே விரலை வைக்கணும்.

என் பெயர் சுவாமிநாதன். வயசு 65. இந்தக் கல்யாணநாள் வந்தாலே பிர்ச்சனைதான். ஞாபகத்தில் வச்சுக்கணும், அப்புரம் ஏதாவது ஸ்பெஷலா செய்யணும். ஆத்துக்காரிக்கோ வருஷா வருஷம் எதிர்பார்ப்பு கூடிண்டே போறது. ஒரு மனுஷன்கிட்டே என்னத்தைதான் எதிர்பாக்கரா? நமக்குத் தெரிஞ்சதை செஞ்சா அவாளுக்கு திருப்தி இல்லை. ஏன்டா செஞ்சோம்னு ஃபீல் பண்ண வச்சுடுவா. “சொல்லிட்டு செய்யல்லாமோனோ”ன்னு திட்டுவள். 

கேட்டுண்டு செய்வது பத்தாம் பசலித்தனம். செய்யப் போரது சர்ப்ரைஸா இருக்கணும். அதான் குழப்பம். 

வர்றது 39வது கல்யாண நாள். மத்த 38 போல இருக்கப்பிடாது. 40க்கு முன்னோடியா. என்னத்தைன்னுதான் பிடிபடலை. பாருங்கோ, மனசில் வர குழப்பங்களை விவரிச்சே ரெண்டு பத்தி போச்சு. மிச்சம்தான் கதைக்குன்னு சிலர் அங்கலாய்க்கலாம். குழப்பத்திலேந்துதான் நல்ல கதை பிறக்கும். என் கவலை கதையில்லை. அது எக்கேடோ கெட்டுப்போகட்டும். என்னோட 39வது கல்யாண நாளை ஆத்துக்காரி மனசு கோணாமல் எப்படி அவளே ஆச்சர்யப்படரா மாதிரி கொண்டாடறது? அதான் கவலை.

முதல்ல எல்லாருக்கும்போல எனக்கும் தோணித்து. இவள் கிட்டே இல்லாத கலரில் “ஜகாசக்”குன்னு ஒரு பட்டுப்புடவை வாங்கி அசத்தலாம்னு. என்ன வச்சிருக்கா பாக்கலாம்னு போய் பீரோவைத் திறந்தேன். அப்படியே உள்ளே அடெச்சு வச்சிருந்தது என்மேல் விழுந்து தரையில் ஒரு பட்டு மூட்டை மாதிரி கலர் கலராய் என்னை மூழ்கடிச்சுடுத்து. பச்சைமிளகாய் வாங்கிண்டு வரேன்னு போனவள் வாசஊஞ்சலில் என்னைக் காணாமல் கதவும் தொறந்து கிடக்க “எங்கே இருக்கேள்”னு கேட்டுண்டே உள்ளே வந்தவள் “ஐயய்யோ திருடன் பீரோவைத்தொறந்து கொள்ளையடிச்சுட்டு போயிட்டன்”னு கத்திண்டே ஓடினா. டபக்குன்னு எழுந்துண்டு “நில்லுடீ”னு நிருத்தினேன். பாஸ்போர்ட்டை காணோம்னு தேடினேன்னு சமாளிச்சேன்.

தலையில் விழுந்த 4 புடவை டப்போவோட இன்னும் பிரிச்சுக் கட்டிக்கவேயில்லை. இன்னும் எதுக்கு? வாங்கினாலும் புளகாங்கிதம் வரப்போறதில்லை.

ஒவ்வொரு வெட்டிங்க் டேக்கும் வைர அட்டிகை தோணும். ஒண்ணு பாத்தேன் 4.5 லாக்ஸ். அவள் கழுத்துக்கு அப்படி எடுப்பா இருக்கும். ஜொலிப்பள். இதை வாங்கரத்துக்கு ஒரு ஃபிக்ஸட் உடைக்கணும், அதில் வர வட்டி நின்னுபோயிடும், வைரத்துக்கு ரீசேல் வால்யூ கம்மி. அதையும் ரெண்டுநாள் போட்டுண்டு பேங்க் லாக்கரில் வைக்கணும், நான்தான் போகணும். வைக்கரத்துக்கு! இந்த வருஷமும் எப்பவும்போல நெக்ளஸை அவள் கழுத்தில் மானசீகமா போட்டு அழகு பாத்துட்டு விட்டுட்டேன். சொன்னால் உடனே வாங்கப்போலாம்னு அடம் பிடிப்பள். 

சில விஷயங்களை நாசூக்கா ஆத்துக்காரிகிட்டேந்து மறைச்சே வைக்கணும். இல்லைன்னா கதை கந்தல் ஆகிடும்.

ஸோ, புடவை, நகை அவுட். எங்கேயாவது வெளீலே போலாமா? சிலவானாலும் பரவாயில்லை. தாய்லாண்ட்னா தனியாத்தான் போகணும். சிங்கப்பூர், துபாய்? மால்டைவ்ஸ்? இவள் கோவில் குளம்னு போலாம்பா. போன தடவை இவ பேச்சைக்கேட்டு கும்பகோணத்தில் நான் மட்டும் அனிவெர்ஸரியை தனியா ஹோட்டலில் கழிச்சேன். சுவாரஸ்யமா இருக்கே, எப்படீங்கரேளா? 

போய்ச்செர்ந்ததும் ஹோட்டலில் சாமானை வச்சுட்டு அப்பாவுக்கு தெரிஞ்ச ஒருத்தரை ரொம்பநாளாய் பாக்கலை, அவாத்துக்கு போய்ப்பார்த்து நமஸ்காரம் செஞ்சு ஆசீர்வாதம் வாங்கிக்கலாம்னு போனோம். அவாத்தில் ரெண்டு பொம்மனாட்டிகள் வந்திருந்தா. சுவாமிமலையில் திருப்புகழ் அன்பர்கள் ஆன்னுவல் மீட்டாம், ரெண்டுநாள் கோலாகலம், எல்லா ஊரிலேந்தும் வந்திருக்கான்னு பேசக்கேட்டு, நானும் இவாளோட போரேன், நீ ஒரு ஆட்டோவை பிடிச்சு ஹோட்டலுக்கு போய்க்கோன்னுட்டா. போனவள் அங்கேந்து போன். “இங்கேயே சாப்பாடு, தங்க இடம் இருக்கு நாளைக்கு கார்த்தாலே வள்ளி கல்யாணம் பாத்துட்டு வரேனே”ன்னு குழைஞ்சா. 

எனக்கு இளகிய மனசு. கல்யாணநாளும் அதுவுமா திட்டவேண்டாம்னு “சரி”ன்னுட்டேன். ரெண்டு நாளும் ஒரு பெர்மூடாவை போட்டுண்டு, ரவுண்ட் நெக் சட்டையும் போட்டுண்டு – இவளுக்காக போட்டுக் காண்பிக்கணும்னு வச்சிருந்தது – ஹோட்டல் ஸ்விம்மிங்க் பூலில் வரவா போரவாளை வேடிக்கை பாத்துண்டு. கும்பகோணத்தில் நீந்த யார் வருவா? வெள்ளையும் சொள்ளையுமா, தொந்தியும் தொப்பையுமா அரசியல் கட்சிக்காரன்தான். சுவாமிமலைக்கு நானும் போயிருந்தா சில பல மாமிகளையாவது சைட் அடிச்சிருக்கலாம். என் கல்யாணநாள் அப்படி வீணாப்போச்சு. 

அதுகூட பொருத்துண்டாச்சு - திரும்பி வந்தவள், சும்மா இருந்திருக்கணும். “தாங்க்யூ ஃபார் ஏ க்ரேட் வெட்டிங்க் டே”ன்னுட்டான்னா பாருங்கோ.

எனக்கு இவள்தான் மதுரை மீனாக்ஷி, தில்லைக் காளி, காசிவிசாலாக்ஷி எல்லாம். இவள் என்கூடவே இருக்கச்சே நான் ஏன் கோவிலுக்குப் போகணும்? அதுவும் வெட்டிங்க் டே அன்னைக்கு? இந்த வருஷம் அப்படி விடப்பிடாது. அதுக்குத்தான் இப்படி மூளையை கசக்கிண்டு யோசனை.

திநகர் போயிருக்கா. வந்ததும் அவளிடமே கேட்டுட்டா? ஆனால் சர்ப்ரைஸ்? சரி, பொத்தாம் பொதுவா என்ன செய்யலாம்னு கலந்து ஆலோசிச்சுட்டு அதுக்குள்ள சர்ப்ரைஸ் வைச்சாதான் ஆண்மகனுக்கு அழகுன்னு பட்டுது.

வரச்சேயே, “வைதேகி மாமி போன் செஞ்சா, ஸ்ரீலங்காவுக்கு ஷேத்ராடனம், பெருமாள் கோவிலெல்லாம் குரூப்பா, நீயும் வரியான்னு கேட்டா, 12 நாள் பயணம், எல்லா ஏற்பாடும் அவா பாத்துப்பாளாம், 55ஆயிரம் ஆகுமாம்”னு சொல்லிண்டே வரா. அவள் முகத்தில் தெரிஞ்ச ஆர்வத்தை பாத்திருந்தேள்னா இவள் லங்கைக்கு போயிட்டே வந்துட்டா மாதிரி படும். இந்தியாவில் இருக்கிற பெருமாளையெல்லாம் சேவிச்சாச்சாம், இனிமேல் சேவிக்க சுத்து வட்டாரத்தில் பெருமாளே இல்லையாம், அதான். “எப்போ?” டேட்ஸ் அனிவெர்ஸரியோட கிளாஷ் ஆச்சு. இப்போ பாருங்கொ கல்யாண நாளை அவ மறந்துட்டா, எனக்கு ஞாபகம் இருக்கு. 

விடுவேனா? குத்திக்காண்பிச்சேன். என்ன நினெச்சாளோ ஃபீல் ஆகி. “நீங்களும் ஸ்ரீலங்கா வாங்கோ”ன்னா. ஏதோ மண்டோதரி அனுமாரை “ஒருநடை வந்துட்டுபோ”ன்னு கூப்பிடரமாதிரி. “நான் அங்கெல்லாம் வரமுடியாது. அதுவும் நான் சுத்த சைவம். நீயும்தான்”னுட்டேன். சித்தநாழி கோவிச்சுண்டு ரூமுக்குள்ளேயே இருந்தா அப்புரம் அவளே வைதேகியை கூப்பிட்டு வரலைன்னுட்டா.

இப்போ எங்க ரெண்டுபேருக்குமே கல்யாணநாளை எப்படி கொண்டாடறதுன்னு. பாக்கிக் கதையை அவளே சொல்லி சுமுகமா முடிக்கட்டும்.

என் பெயர் வாசுகி சுவாமிநாதன். இந்த மனுஷன் இருக்காரே எதுக்கும் ஒத்துப்போக மாட்டர். இவரை வச்சிண்டு என்ன பண்றது? இந்த வருஷம் கல்யாணநாளை உத்பலவண்ண பெருமாளை சேவிச்சு சந்தோஷமா இருக்கலாம்னா, இல்லாம போயிடுத்து. ஆனால் இவர் சொல்ரதும் சரின்னு பட்டது, போனால் 1 லகரத்துக்கு மேல எடுத்து வைக்கணும். அது அப்படியே இருந்தா பேரன் பூணூலுக்கு ஆகும். இப்போ என்ன செய்யலாம். அவர் மனசும் கோணப்பிடாது. அவருக்கு நாம என்ன வாங்கிக்கொடுக்கலாம்? நல்ல இடமாப்பாத்து இவரை அழைச்சிண்டு போகச்சொல்லலாமா? குழம்பறது.

மனுஷனுக்கு புத்துத்துணி எடுத்துத் தரலாம்னா போட்டுக்கவே மாட்டர். எப்போ பாத்தாலும் அந்த கறைபோன வேஷ்டியும் இடுப்புமா உக்காந்து எதையோ டைப் செஞ்சுண்டு. ஆத்தில் இருந்தா சட்டை கூட பொட்டுக்கறதில்லை, இன்னும் மன்மதன்னு நினைப்பு. யாராவது வந்தா உள்ளே போங்கோ இல்லைன்ன ஒரு பனியனை மாட்டிண்டு வந்து உக்காந்துக்கோங்கோன்னு கண் ஜாடையா சொல்லவேண்டியிருக்கு. பாத்துட்டு புரியாதமாதிரி “என்ன”ன்னு முகவாயை தூக்கிக்காண்பிப்பர். அந்த ரமா, உமாவுக்கெல்லாம் கொள்ளிக்கண்ணு. இவருக்கு உடம்புக்கு வந்துடாமல் இருக்கணும்னு பிள்ளையாரை வேண்டிண்டு சதிர் போடுவேன்.

சரின்னு உக்காந்து பேசி முடிவெடுத்தோம். அடுத்தவாரம் கல்யாணநாளுக்கு இங்கேந்து கிளம்பி நேர ECRஇல் நல்ல பீச் ரிசார்டில் ரெண்டுநாள் தங்கரோம். அங்கேந்து நேர கும்பகோணம். பாக்காத கோவில்கள் இருக்கு, சிலதைப்பாத்துட்டு சுவாமி தரிசனம் பண்ணிண்டு வரோம்னு. வரச்சே வெணும்னா இன்னொரு பீச் ஹோட்டலில் தங்கிட்டு ஆத்துக்கு வரலாம். ப்ளெஷர் + பில்க்ரிமேஜ் 50/50 டிரிப்.

பொண்களுக்கெல்லாம் போன் போட்டு சொல்லிடணும், நாலு நாளைக்கு எங்களை தேடவேண்டாம்னு. எதுத்தாத்து மாமா வீட்டைபாத்துப்பார். அவர்கிட்டே சொல்ரச்சே கோவிலுக்குன்னு சொல்லிடலாம். கல்யாணநாள் பீச் அது இதுன்னா ஏதாவது நினெச்சுப்பர். கண் படும். எல்லாம் தீர்மானமாச்சு. நான் சொன்னதுக்கு சரின்னுட்டர். எனக்கே ஆச்சர்யம் தாங்கலை! 

வயசாக ஆக சண்டித்தனம் தளர்ந்து போயிடறதோ? இதே 10 வருஷம் முன்னாடி வந்த கல்யாணநாளில் எங்கே போறது எப்படி கொண்டாடறதுன்னு சண்டை வந்து எங்கேயுமே போகலை, ஆத்துலேயே கேசரி - தூள் பஜ்ஜி பண்ணி சாப்டுட்டு ஆளுக்கொரு பக்கம் திரும்பிப் படுத்துண்டோம். மனசுக்கு கஷ்டமா இருந்தாலும் சண்டையில் அவருக்கு விட்டுக்கொடுக்காம கெத்தா இருந்தது.

கிளம்பர அன்னைக்கு முந்திய நாள் இவர் காரை அழுத்தி பள பளன்னு துடெச்சிண்டிருக்கர். நான் ஸ்பெஷல் பேசஞ்சராம். ப்ரெஷியஸ் கார்கோவாம். அப்புரம் சாமானெல்லாம் பின்னாடி வச்சுட்டு காரின் கதவை தொறந்து வச்சுப் பிடிச்சிண்டு “ராணி மாதிரி பல்லக்கிலே ஏறிக்கோ”ன்னர். அவரே சீட் பெல்ட்டை மாட்டி விடரர். பாண்டிச்சேரியில் ஏதோ “லே பாண்டி”யாம். காட்டேஜ். கடலைபாத்து. பெரீசா அலை வந்துதுன்னா கட்டிலுக்கடீலே தண்ணி ரொம்பும். ரம்மியமா.  

கொஞ்சம் களைப்பு ஆறிட்டதும் என் பேக்கை தொறந்து அவருக்காக நான் சொல்லாம வாங்கின நீலசட்டையும் பட்டு வேஷ்டியையும் தரேன். அவர் முகத்தில் அத்தனை சந்தோஷம்.

“கொஞ்சம் இருடீ”ன்னுட்டு தன் பெட்டிலேந்து ஒரு சின்ன டப்பாவை நீட்டரர். குங்கும சிமிழோன்னு பாத்தா உள்ளே வைர மூக்குத்தியும் ரெண்டு தோடும். “இதாண்டி முடிஞ்சது”ன்னு அவர் கண் கெஞ்சறதை பாத்து என் கண்ணில் கண்ணீர். 

இதோ வரேன்னுட்டு போய் நான் எடுத்துண்டு வந்த புதுசு உடுத்திண்டு, எங்கம்மா போட்ட மூக்குத்தியை கழட்டிட்டு அவர் தந்ததை மாட்டிண்டு நெத்திக்கு இட்டுண்டதை சரிசெஞ்சுண்டு வரேன். “கொஞ்சம் தள்ளி நில்லுங்கோ”ங்கரேன். அவர் மூஞ்சி போன போக்கைப் பாக்கணுமே! “நமஸ்காரம் செய்யறத்துக்கு”ன்னு சொன்னப்புரம்தான் அவருக்கு முகம் சாதாரணமா பழைய நிலமைக்கு வந்தது. பண்ணினவளை நழுவி தொலைஞ்சு போயிடுவாளோங்கிரா மாதிரி தன் கையில் அள்ளி இறுக்கக் கட்டிண்டர். 

முழுசா 5 நிமிஷம் கழிச்சு “நானும் புதுசு போட்டுண்டு வரேன் வா போய் ரெஸ்டொரான்டில் சாப்டுட்டு வரலாம்”னு சொன்னர்.

சாபிடரச்சே குழந்தைகள், பேரப்பசங்க எல்லாரும் போன் செஞ்சு விஷ் செய்யரா. மூத்தவளுக்கு நாங்க எங்கே இருக்கோம்னு தெரியும். பூங்கொத்து அனுப்பிச்சிருக்காளாம். கடைசீ பேரன் இவர்கிட்டே “தாத்தா உனக்கு ஒரு வாலட் வாங்கியிருக்கேன் வந்தா தருவேன்”கிரான். பெரீய பேரன் யூட்யூபில் எங்களுக்கு கிடாரில் ஒரு தீம் சாங்க் அப்லோட் செஞ்சிருக்கானாம். சின்னவள் “அம்மா அதை மறக்காம எடுத்துண்டு போனியா”ங்கரா. அப்போதான் அதை மறந்துட்டது ஞாபகம் வந்தது. வயசாயிடுத்தோன்னோ. அப்புரம் பெசரேண்டி”ன்னு வச்சுடரேன். 

மெல்லிசு நைட்டீ இல்லைன்னா பரவாயில்லை.

ரூமுக்கு வந்தவர், சித்தநாழி உன் மடீலே படுத்துக்கட்டுமான்னு கேக்கரர். வேண்டாம்னா சொல்லப்போரேன்? நேரா பார்த்தா கடலலைகள். எங்கள் நாப்பது வருஷ இணைந்த மணவாழ்க்கையில் எத்தனை அலை வீசியிருக்கும்? இவரை கேக்கரேன். “இப்போ அந்தக் கணக்கு எதுக்கு? வேர ஏதாவது பேசு” ரொம்ப ப்ராக்டிகல் மனுஷர் இவர். “நாளன்னைக்கு எந்த கோவிலுக்கு ஆழைச்சிண்டு போராய், ஏதாவது வேண்டுதல் இருக்கா?”

நான் பெத்த குழந்தைகளையும் அவா பெத்த என் பேரன்களையுமே இந்த 4 நாள் இவரோட தனியா இருக்கணும்னு விட்டுட்டு வந்தாச்சு, இப்போ கோவில் குளத்தை இதில் ஏன் கலக்கணும்னு தோணிடுத்து. இங்கேயே 4 நாளும் இருந்துட்டு ஆத்துக்கு போயிடலாமே! போன வருஷம்தான் தப்பு செஞ்சுட்டேன். இவரைத் தனியா விட்டுட்டு நான் சுவாமிமலைக்கு போயிருக்ககூடாது. இப்போ மடியில் கிடக்கர இந்த சுவாமிநாதன் முகத்தை பாத்துட்டு வேர சாமியைப் பாக்கணும்னு இந்தவருஷம் தோணலை. 

ஆனால், இப்போவே இதை சொல்லி இவரை குஷிப்படுத்திடக் கூடாது. மனுஷன் ரொம்பத்தான் ஆடுவர்! சஸ்பென்ஸா வச்சிண்டு நாளைக்கு சாயங்காலமா சொல்லிக்கலாம்.

“வாங்கோ, உள்ளே காட்டேஜுக்குள் போலாம்”கிரேன். “தோடீ”ன்னு குதுச்சிண்டு எழுந்துக்கரர்.