வேம்பு

வேம்பு  (சிறுகதை) 

ஒரு வருடத்திற்குப் பின் எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்த மகிழ்ச்சியில், கலாட்டாவும், ஆரவாரமுமாக ஒரே சந்தோஷக் கூச்சல்! அந்த சத்தத்தில் வாசலில் ஒலித்த காலிங் பெல் சத்தத்தை சற்று தாமதமாகவே உணர்ந்தோம்._

தம்பி சீனு எழுந்து சென்று, வந்தவர்களோடு பேசிவிட்டு வந்தான்.

"யார் சீனு வாசல்ல? என்ன விஷயம்?"

"நம்ம வீட்டுக் கொல்லையில இருக்கற வேப்ப மரத்தை வெட்ட ஆள் வரச் சொல்லிருந்தேன். அவன் தான்க்கா!"

"என்னது? வேப்பமரத்தை வெட்டப் போறயா? அது ஒண்ணும் காஞ்சோ, பட்டுப்போகவோ இல்லயேடா?"

அதிர்ச்சியுடன் நான் வேகமாகக் கேட்டேன்.

"ஆமாங்கா.... ஆனால் அந்த இடத்தில ஒரு வீடு கட்டிப் போட்டா இன்னைய தேதிக்கு சுலபமா 5000 ரூபா வாடகை வரும். அதான்!

"வேண்டாம் சீனு! அந்த மரத்தை நம்ப அம்மா தன் குழந்தை மாதிரி நினைச்சிருந்தாடா..... அதைப் போய்...."

"போக்கா! இந்த சென்டிமெண்டெல்லாம் நம்ம வாழ்க்கைக்கு உதவாது."

எனக்கு கண்ணில் நீர் நிரம்பிவிட, அதற்கு மேல் அங்கு உட்கார முடியாமல் எழுந்து, வேப்ப மரத்தடிக்கு வந்தேன். மரத்தைப் பார்த்த போது அம்மாவை நேரில் பார்ப்பது மாதிரி  இருந்தது. மெல்ல அதில் சாய்ந்து தடவியபோது அம்மா மடியின் ஸ்பரிசத்தை உணர்ந்தேன்.

'ஏன் வேம்பு! உன்னை வெட்டப் போறது உனக்கு தெரியுமா? வெட்டும்போது உனக்கு வலிக்குமோ? எப்படி தாங்கிப்பாய்?'

இந்த மரம்தான் எங்கள் குடும்பத்தின் எல்லா விஷயங்களுக்கும் சாட்சியாக நின்று கொண்டிருக்கிறது. ஒண்ணா? ரெண்டா? எத்தனை சம்பவங்கள்? நிற்க முடியாமல் கீழிருந்த திண்ணையில் அமர்ந்தேன்.

ஆம்! நாங்கள் சின்ன வயதில் ஓடிப்பிடித்து விளயாடியது, நிலா சாப்பாடு சாப்பிட்டது, பாடம் படித்தது, அம்மா கதை சொல்ல மடியில் படுத்து தூங்கியது..... எல்லாம் இந்த மரத்தின் கீழேதானே? இந்த மரம் நட்ட கதையை அம்மா எவ்வளவு ஆர்வமாகச் சொல்வாள்?

அம்மாவுக்கு பதினைந்து வயதில் திருமணம். கல்யாணமாகி ஐந்து வருடங்களாகியும் குழந்தை பிறக்காததால் பெரியவர்கள்  'பிறக்கும் குழந்தைக்கு வேம்பு என்று பெயர் வைப்பதாக வேண்டிக்கொள். குழந்தை பிறக்கும்' என்றார்களாம். அம்மாவும் அதேபோல் நினைத்துக் கொண்டதோடு, இல்லாமல் கொல்லையில் ஒரு வேப்பமரம் இருந்தால் காற்றோட்டமாக இருக்குமே என்று ஒரு மூலையில் முளைத்துக் கிடந்த ஒரு வேப்பங்கன்றை நட்டு 'இதுதான் என் முதல் குழந்தை வேம்பு' என்று விளயாட்டாகச் சொல்வாளாம்.

'நாளும், பொழுதும் அதனுடனேயே கழிப்பாள் உன் அம்மா' என்று அப்பா கூட கேலியாகச் சொல்வார்!

அந்தக் கன்று வைத்த ஒரு வருடத்தில் நானும், எனக்குப் பின்னால் வரிசையாக வேணு, வெங்கு, லல்லு, சீனு என்று நான்கு பேரும் பிறந்துவிட, அம்மாவுக்கு வேம்புப் பாசம் மிக அதிகமாகி விட்டது!

வேணு, வெங்கு இருவரும் வேலை கிடைத்து டில்லிக்கும், அமெரிக்காவுக்கும் பறந்துவிட சீனுவுக்கு இதே ஊரில் வேலை கிடைத்தது. அழகான, அருமையான இந்த வீட்டை சொந்தக்காரர் விற்க முற்பட்டபோது, சீனுவே இதை வாங்கியதில் அம்மாவுக்கு கொள்ளை சந்தோஷம்!

அம்மாவின் ஆசைப்படி தான் மரத்தின் கீழ் திண்ணை கட்டினான் சீனு! ஆனால் வீடு சொந்தமான பின்பு அம்மா, அப்பா இந்த வீட்டில் வாழ்ந்தது வெறும் ஆறு மாதங்களே.

ஆம்! ஆறு வருட முன்பு, வேலையெல்லாம் முடித்த அம்மா, வழக்கம் போல மரத்தின் கீழே திண்ணையில் படுத்திருக்கிறாள். வெகு நேரமாக அவள் எழுந்து வராததை உணர்ந்த அப்பா 'என்ன இப்படி தூங்கற?' என்று அம்மாவை உலுக்கியபோது அம்மாவின் உயிர் ஏற்கெனவே போயிருந்தது.

யாருக்கும் எந்தக் கஷ்டமும் கொடுக்காத அம்மா, கடைசிவரைத் தன் வேலயைத் தானே செய்து கொண்டு சுமங்கலியாகப் போய்ச் சேர்ந்து விட்டாள்.

'என் முதல் குழந்தைனு சொல்வியே.... என் உயிர் போனப்பறம் அரைமணி நேரமாவது என்னை இந்த மரத்தடியில் போடணும்னு சொல்வியே? இப்போ அது மடீயிலே உயிரை விட்டுட்டியா? நீ இல்லாம நான் எப்படி இருப்பேன்?' என்று அப்பா அடித்துக் கொண்டு அழுதபோது அவரை எங்களால் சமாதானப் படுத்தவே முடியவில்லை.

அம்மா நினைவிலேயே சதா நேரமும் அந்தத் திண்ணையிலேயே படுத்திருந்த அப்பா, அம்மா போன ஐந்தாம் நாள்  'நெஞ்சு வலிக்கிறது. தண்ணீர் கொண்டுவா' என்றவர், அதைக் கொண்டு வருவதற்குள் அம்மாவுடன் போய்ச் சேர்ந்து விட்டார்.

அம்மா, அப்பாவின் அன்யோன்ய தாம்பத்தியத்தை சொல்லி ஊரே வியந்தது.

அடுத்தடுத்து பெற்றோரை இழந்த எங்களுக்கு மிகவும் அதிர்ச்சி. அந்த மரமும் வருத்தத்தில் வாடி விட்டதாக எனக்கு தோன்றியது.

அம்மா தன் குழந்தையாக நினைத்த இந்த மரத்துடன் எனக்கும் கூட ரொம்பவே நெருக்கம் உண்டு!

பரீட்சை நேரங்களில் நான் பெரும்பாலும் அந்த மரத்தடியில்தான் அமர்ந்து படிப்பேன்!

அது பூத்துக் குலுங்கிய ஒரு வசந்த காலத்தில் தான் நானும் பூத்து பருவம் அடைந்தேன்!

அதன் பிறகு மாதம் மூன்று நாட்கள் அந்த மரத்தடிதான் எனக்கு. சிவசங்கரி, சுஜாதா, விமலா ரமணி, அனுராதா ரமணன், பாலகுமாரனை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியது.

எனக்கு என்ன பிரச்சனை வந்தாலும் வேம்பின் கீழ் சற்று நேரம் அமர்ந்தால் சட்டென ஒரு தீர்வு கிடைக்கும்.

ஒருமுறை என் தம்பிக்கு உக்கிரமாக அம்மை போட்டிருந்த சமயம், அம்மா அந்த மரத்தையே அம்மனாக எண்ணி அதன் இலைகளைப் பறித்து தடவுவாள். அத்தனை உக்கிரமும் மூன்றே நாளில் இறங்கியது தெய்வ அருள்தானே?

என்னைப் பெண் பார்க்க வந்த என் கணவரும், நானும் தனியாகப் பேசியது இந்த மரத்தின் கீழேதான்!

'அன்று நாங்கள் பேசியது உனக்கு நினைவிருக்கா வேம்பூ?'

கல்யாணம் முடிந்து என் கணவருடன் செல்லும்போது எனக்கு வேம்புவைப் பிரியவே மனசில்லை. காற்றில் 'சலசல'வென அசைந்து என்னை ஆசீவாதம் செய்தது என் வேம்பு!

எனக்கு இந்த மரத்துடன் இருந்த அன்பு என்னுடன் பிறந்த வேறு யாருக்கும் இல்லை. நான்  விடுமுறையில் வரும்போதெல்லாம் இதனடியில் அமர்ந்தால் பழைய நினைவுகளும், அம்மாவின் அன்பும் என் மனதைப் பாரமாக்கும். கண்கள் கண்ணீரால் நிறையும்.

இப்பவும் அதே நிலையில் நேரம் தெரியாமல் இருந்தவள் என் பெண் சுஜியின் குரலில் நிமிர்ந்தேன்.

"அம்மா! இங்க என்ன பண்ற? கோயிலுக்கு போகலாம் கிளம்பு! நாங்க எல்லாம் ரெடி ஆயாச்சு!"

பின்னாலேயே லல்லுவும், சீனு மனைவி சாருவும் வந்தனர்.

"என்னக்கா! இங்க உக்காந்திருக்க? கோவிலுக்கு வரலியா?"

"இல்ல லல்லு! இந்த மரத்தை சீனு வெட்டற்தா சொன்னதை என்னால தாங்க முடியல. எனக்கு மனசே சரியில்ல. நீங்களெல்லாம் போயிட்டு வாங்கோ."

"போயும் போயும் ஒரு மரத்துக்காக இவ்வளவு ஃபீல் பண்றயேக்கா? இதை வெட்டினா லாபம்  வரதுன்னுதான சீனு சொல்றான்?"

"பணத்துக்காக உறவுகளையே வெட்டி விடற இந்த சுயநலமான உலகத்தில, இந்த மரத்தை வெட்டறது ரொம்ப சுலபம்" லல்லு. இதன் கூடவே பிறந்து வளர்ந்த என் உணர்ச்சிகள் உனக்கு புரியாது!"_

"என்ன மரமோ? என்ன உணர்ச்சிகளோ? எதுவும் புரியல போ."

'உங்களுடைய தார்மீக உணர்ச்சிகள் எல்லாமே மரத்துப் போச்சே?  இது எப்படி உனக்கு விளங்கும்?' மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டேன்.

"சீனு! இந்த டிக்கட்டை கேன்ஸெல் பண்ணிட்டு எனக்கு சனிக்கிழமை வாங்கிடு."

"என்னக்கா இது? வந்து ஒரு வாரம் கூட ஆகல. என்ன அவசரம்?

"நீ ஞாயித்துக் கிழமை நம்ம வீட்டு வேப்ப மரத்தை வெட்ட ஆள் வரச் சொல்லிருக்க இல்லயா?"

"ஆமாம்.... அதுக்கென்ன?"

"அதைக் கண்ணால பார்க்கற அளவுக்கு எனக்கு மனவலிமை இல்லடா சீனு! நான் அந்த மரத்தில நம்மைப் பெத்தவாளையே பாக்கறேண்டா."

"உயிரில்லாத ஒரு மரத்தில அம்மா, அப்பாவா? நல்ல ஜோக்குக்கா இது!"

"உன்னால என் மன உணர்வுகளைப் புரிஞ்சிக்க முடியாது. தயவு பண்ணி டிக்கட்டை மாத்திண்டு வா."

கண்டிப்புடன் சொன்ன என்னை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தான் என் தம்பி.

திட்டமிட்ட நாளுக்கு முன்பாகவே ஊருக்கு வந்ததில் என் கணவருக்கு ஆச்சரியம்!

சுஜிக்கும், சுமனுக்கும்தான் நெஞ்சு மட்டும் குறை. சித்தி, மாமா, குழந்தைகளோடு இருக்க முடியவில்லையே என்று.

'மரத்தை ஞாயிறன்று வெட்டியிருப்பார்கள். அந்த இடம் வெறிச்சுனு இருக்குமோ? அய்யோ பாவம்.... வெட்டும் போது அந்த மரம் என்ன பாடு பட்டதோ?'

'சே! என்ன வேண்டாத நினைவு இது?'

வலுக்கட்டயமாக மரத்தைப் பற்றிய நினைவை ஒதுக்கிவிட்டு டீவி சீரியலில் ஆழ்ந்தேன்.

அன்று செவ்வாய் கிழமை. வேலைகளை முடித்துவிட்டு உட்கார்ந்தேன். தொலைபேசி கிணுகிணுக்க, பேசியது சீனு!

'ஹ்ம்ம்ம்.... மரத்தை வெட்டியதை சொல்லப் போகிறான்' என்று எண்ணியபடி ஃபோனை எடுத்தேன்.

"அக்கா.... சொன்னபடி மரத்தை வெட்ட ஆள் வரலக்கா. ஆனா என்னாச்சு தெரியுமா? நேத்து ராத்திரி பலமா காத்து அடிச்சு ஒரே மழை. ஏதோ சத்தம் கேட்டு, எழுந்து பார்த்தோம். நம்ம வேப்பமரம் விழுந்துடுத்துக்கா."

ஒரு நிமிடம் தூக்கி வாரிப் போட்டது எனக்கு.

'என்ன சொல்ற சீனு! மரம் விழுந்துடுத்தா?"

'மரத்துக்கு உணர்ச்சிகள் உண்டுன்னு நீ சொன்னதை நான் கேலியாத்தான் நினைச்சேன். ஆனா நாம வேண்டான்னு தன்னை ஒதுக்கினதை புரிஞ்சுண்டு 'நீ ஏன் என்னை வெட்டணும்? நானே விழுந்துக்கறேன்'னு கம்பீரமா விழுந்த மாதிரி இருக்குக்கா. அந்த மரத்தைப் பார்க்கும்போது எனக்கே என்னமோ மாதிரி இருக்கு. இதை சொல்லத்தான் உனக்கு ஃபோன் பண்ணினேன்."

என் கண்ணீரை என்னால் அடக்க முடியவில்லை. நான் அப்படியே பிரமித்துப் போய் உட்கார்ந்து விட்டேன். ஆம், மனிதனைவிட மரங்களுக்கு உணர்ச்சி அதிகம்தான்.

பாவம்! என்னால் உனக்கு சிரமம் வேண்டாம் என்று சொல்லாமல் சொல்லிவிட்டதோ?

என்னைப் பொறுத்தவரை,என் அம்மா சொன்ன மாதிரி அதுவும்  என் உடன்பிறப்புதான். 

ஸ்னானம் செய்து அதற்கு ஒரு சின்ன நன்றியைத் தெரிவித்தால் என்ன?வெந்நீருக்காக கெய்ஸரை ஆன் செய்தேன்.😢😢