தொடர்கதை

தொடர்கதை (from season 2) #ganeshamarkalam

எனக்கும் என் மாமியாருக்கும் “அப்படி ஒரு பந்தம்!” சொன்னா யாரும் நம்பமாட்டா. பொதுவா மாமியார், மருமகள்னு சொன்னாலே சில பல காட்சிகள் கண்முன்னே விரியும். எங்கள் கதை வேரமாதிரி. இப்படி ஒரு மாமியார் கிடெச்சது என் பூர்வஜென்ம புண்ணியம்பேன். அவரும் தன் பங்குக்கு “எனக்கு நீ மாட்டுப்பொண்ணா அமைஞ்சது என் பாக்கியம்டீ”ம்பர்.

நான் சாதாரணமான குடும்பத்திலேந்து வந்தவ. வசதின்னு கிடையாது. வசதி இல்லைன்னா என்ன சுஜா கண்ணுக்கு லக்ஷணமா இருக்காய், உன்னை யாராவது ராஜகுமாரன் வந்து கொத்திண்டு பொயிடுவன்னு எல்லாரும் சிலாகிச்சுப் பேசுவா. மாயவரத்தில் ராஜகுமாரன் யாரு? கும்பகோணத்தில் யாராவது இருந்து அவன் சிதம்பரம் போரச்சே இந்த வழியாப்போக என்னைப்பாத்து கொத்தினாத்தான். அப்பா வக்கீல் குமாஸ்தா. எப்படியோ படிக்கவச்சர். நாலு எழுத்துப் படிச்சா ஏதாவது வேலை பாத்து சம்பாதிச்சு தன்னைக் காப்பாத்திண்டுடலாம்னு சொல்வர். எல்லொரும் வயித்தை கட்டி ஆசைப்பட்டதை அப்புரமா பாத்துக்கலாம்னு என் படிப்பை முதன்மைப்படுத்தி அவா பண்ணின தியாகங்கள் எனக்கு அப்புரம்தான் புரிஞ்சது.

ஒரே பொண். அதுனாலே செய்யமுடிஞ்சதுன்னு நினைக்காதீங்கோ, அப்பா சம்பளத்தில் நான் அம்மா, அப்புரம் வயசான தாத்தா பாட்டி, ஆத்தோட கல்யாணம் பண்ணிக்காத அத்தைன்னு பெரீய குடும்பம். வாடகை வீடுதான். நான் பிஎட் முடிச்சுட்டு ஏதாவது வேலையில் அமர்ந்தால் சித்தே விமோசனம் கிடைகட்டும்னு. கூடவே “நீ சம்பாதிச்சு எங்களுக்கு கொடுக்கணும்னு இல்லை, உனக்கு காலாகாலத்துலே கல்யாணம் செஞ்சுடணும்னு அதுக்குண்டான முயற்சிகளும் பண்ணிண்டே இருந்தர். அவா வருத்தப்பட்டு பேசிக்கரச்சே நானும் போய் நிப்பேனோனோ, அப்பதான் அந்த “கிளி மாதிரி கொத்திண்டு போக ராஜகுமாரன் வருவான்”னு பேச்சு.

இப்படிப் போயிண்டிருகச்சே அப்பா பேசின தரகர் மீனாக்ஷி மாமியை ஆத்துக்கு அழைச்சிண்டு வந்தார். மாமிக்கு ஆத்துக்காரர் இல்லை. வயசு ஒரு 50 இருக்கும். “நேர நான் விஷயத்துக்கு வரேன், எனக்கு ஊர் கும்பகோணம். ஒரே பையன். அப்பா கிடையாது. CUB யில் மானேஜர். கைநிறைய சம்பளம் வாங்கரான், சொந்த வீடு. அவனுக்கு பாத்துண்டிருக்கோம். அப்போதான் உங்காத்து சுஜா ஜாதகம் கிடெச்சது. நன்னா பொருந்தியிருக்கு. நீங்களும் பாத்துட்டு பிடிச்சா மேற்கொண்டு பெசலாம், எனக்கு தரகர் போடோ காண்பிச்சர். எங்க ரெண்டு பேருக்கும் பூர்ண சம்மதம். இங்கே பெரியவாளாய் இருக்கேள். நல்ல முடிவாச் சொல்லுங்கோ” அப்பா “ஒரு நல்ல நாளாய்ப் பாத்து பையனை அழைச்சிண்டு ஆத்துக்கு வாங்கோ”ன்னுட்டர். அடுத்த வாரமே மீனாக்ஷி மாமியும் சுந்தரும் வந்து எல்லாம் திகைஞ்சு எங்க கல்யாணம் நல்லபடியா நடந்தது.

சிம்பிளா நடத்தினாலும் அப்பா எதுக்கும் குறைவைக்கலை. நான் கிளம்பரச்சே தாத்தாவும் பாட்டியும் கண் கலங்கினா. “அப்பப்போ எங்களை வந்து பாத்துக்கோடீ”ன்னா. சுந்தர்  “நானே மாசம் ஒருதடவை அழைச்சிண்டு வரேன், டவுன் பஸ்ஸில் ஏறி உக்காந்தால் 45 நிமிஷத்துலே வந்துடப்போரோம்”னுட்டர்.

அவாத்தில் மாமியும் சரி, சுந்தரும் சரி அப்படி தாங்கினா என்னை. எப்படிச் சொல்ரதுன்னே தெரியலை. மாமிக்கு ஒரு பொண் இருந்தா எப்படிப் பாத்துப்பாளோ அப்படி. கோபம் வந்தா திட்டுவள், கோவிச்சிண்டு 10 நிமிஷம் பெசாம, அப்புரம் சகஜமா. எல்லாக்காரியத்தையும் தானே இழுத்துப்போட்டு செய்வள், என்னை எதுக்கும் அண்டவே விடமாட்டா. “சின்ன பொண்ணுடா அவ, இப்போலேந்தே ஏன் அடுக்கலையில் கஷ்டப்படணும்?” அத்தனை பிடிவாதம். சுந்தர் “நான் எப்போ என் ஆத்துக்காரி கையிலே சமைச்சு சாப்பிடறதாம்”னு கேட்டதும்தான் அன்னை அனுமதிச்சா. அப்போவும் கூட மாட ஒத்தாசையா, அறைக்கரது, கொள்ளறதுன்னு, கடை கண்ணிக்கு போவது எல்லாம் மாமிதான். நான் போனா திரும்பி வரவரைக்கும் வாசத்திண்ணையிலேயே கவலையோட காத்துண்டிருப்பா.

நானும் கும்பகோணத்துலெயே ஒரு வேலை பாத்துண்டேன். சும்மா இருக்கவேண்டாமேன்னு. சாயங்காலம் ஆச்சுன்னா சுந்தருக்கு என்னை எங்கேயாவது வெளீலெ அழைச்சிண்டு போகணும். வெளீலேயே ஹோட்டலில் சாப்பிட வாங்கிக் கொடுக்கணும். ஆனா மாமிக்கு “கண்டதை வாங்கிக்கொடுத்து என் மாட்டுப்பொண்ணை சீக்காளி ஆக்கிடாதே”ம்பா. ஆத்தில் சமைச்சதை சப்ப்டுட்டு ஐஸ்க்ரீம் அது இதுன்னு வெளீலே போயிடறது. லீவு எடுத்துண்டு குத்தாலம், கோடைக்கானல்னு சுற்றுலா. இல்லைன்னா ஒரு கார் வச்சிண்டு மாமியையும் கூட அழைச்சிண்டு கன்யாகுமரி, மதுரை, ராமேஸ்வரம்னு. என்னோட பேசிண்டிருக்கச்சே அங்கே போகணும், இந்த சாமியை தரிசனம் செய்யணும்னு சொல்லுவர். நான் இவர்கிட்டே சொல்ல அடுத்த மாசமே போயிடுவோம். அது தவிர லோகலா சினிமா பாட்டுக்கச்சேரின்னு. மீனாக்ஷி மாமி கர்நாடக சங்கீதம் கத்துண்டாளாம். ஆத்துக்காரர் போனதும் என்னடீ சங்கீதம் வேண்டியிருக்குன்னு அவரோட மாமியார் கோவிச்சுப்பாளாம். இப்போ குரல் மங்கிடுத்து. “சுஜா, உன்னழகுக்கு நீ சங்கீதம் கத்துண்டு மேடை ஏறினால் கூட்டம் அள்ளும்”பா.

இவரோ “நீ ஒண்ணும் மேடை ஏறி பாட்டு டான்ஸெல்லாம் வேண்டாம், இப்போதைக்கு கிட்டக்கே வந்து படுத்துக்கோ”ம்பர். மனுஷன் ஹனிமூனில் பண்ணின கூத்தே இன்னும் உடம்பை படுத்தரச்சே தினம் தினம் எக்ஸ்டென்டட் உல்லாசம் இவரோட திகட்டத்திகட்ட! “சீக்கிரம் உங்கப்பாவுக்கு ஒரு பேரனை பெத்துக்காமிடீ”ன்னு மாமி உசுப்பேத்துவா. “ஏன் உங்களுக்கு பேரக்குழந்தை வேண்டாமா”ன்னு கேட்டா, “சாஸ்திரப்படி பிறந்த குழந்தையை கொஞ்சறதுக்கு முதல் பாத்தியதை பொண்ணோட பொறந்தாத்து மனுஷாளுக்குத்தான், அதான் பிரசவத்துக்கு அங்கே போரா, அவர் கொஞ்சிட்டு கொடுத்தப்புரம் நானும் கொஞ்சுவேன்”னுட்டா. அதுக்கு மட்டும் சாரங்கபாணி கண்ணைத் திறக்கலை. சுந்தரோ கலங்காமல் “நாம ப்ரூஸ் ராஜா மாதிரி முயற்சி பண்ணிண்டே இருக்கணும்”னு என்னை தன் பக்கம் ஆசையா இழுத்து வச்சுப்பர். தூங்கவே விட மாட்டர்.

திடீர்னு ஒருநாள் எல்லா சந்தோஷமும் சிதெஞ்சு போராப்புலே சுந்தருக்கு ஆக்ஸிடென்ட் ஆயிடுத்து. காவேரிப்பாலத்தில் ஸ்கூட்டரில் போரச்சே மணல் லாரி இடிச்சு அப்படியே ஸ்கூட்டரோட ஆத்தில் விழுந்து மண்டையில் பலத்த அடி. 3 வாரம் கோமாவில் இருந்துட்டு போயிட்டர்.

எப்படி என்ன ஏன் நடந்ததுன்னு மனசுக்கு புரிவதுக்கு முன்னாடியே காரியமெல்லாம் முடிஞ்சது. அப்பா மாயவரத்துலேந்து வந்து அழுதுண்டே தன் நண்பர்களோட எல்லாத்தையும் கவனிச்சிண்டர். ஒரு மாசம் கழிச்சு “என்கூட வந்துடரையா”ன்னு மாமியை வச்சிண்டே கேட்டர். நான் எப்படி அவரோட போரது? என் வீடு அம்மா எல்லாம் இங்கேதானே? மினாக்ஷி மாமி “நீ போய் கொஞ்சநாள் இருந்துட்டூ வா”ன்னுதான் சொன்னா. “இல்லை நான் இங்கேயே இருந்துக்கரேன். இந்த மாதிரி கூப்டுண்டு கூட அழைச்சிண்டு போலாம்னு இங்கே வராதீங்கோ”ன்னு அப்பாகிட்டே சொல்லிட்டேன். அவருக்கு புரிஞ்சதா இல்லையான்னு தெரியலை, திரும்பிப் பாக்காமல் கண்ணில் நீர் கோக்க பஸ் ஸ்டேண்டுக்கு போவதை மட்டும் பாத்துண்டு நின்னேன். என் கண்தான் வரண்டு போயிடுத்தே!

ஒரு வருஷம் ஆச்சு. மாமிக்கு இப்போல்லாம் உடம்பு முடியறதில்லை. இருந்தாலும் உன் ஜாதகம், ராசிதான் என் பிள்ளையை கொண்டு போயிடுத்துன்னு அரட்டாம, எங்கேயோ சௌக்கியமா வாழ்திண்டிருந்த உன்னை தேடி வந்து என் அல்பாயுசு பையனுக்கு ஆசை காட்டி கல்யாணம் செஞ்சு வச்சு உன் வாழ்க்கையை இப்படி பட்ட மரமா ஆக்கிட்டேனே”ன்னுதான் புலம்புவா. நான் போய் கட்டிப்பிடிச்சிண்டு “இப்படியெல்லாம் பெசாதீங்கோ”ன்னு சொன்னால் கொஞ்சம் ஆறுதல் வந்தாமாதிரி இருப்பள். அப்புரம் மனசுக்குள்ளேயே என்னத்தை நினெச்சுப்பாளோ கண்ணில் தாரை தாரையா நீர் வடியும். என் துக்கத்திலேந்து தப்பிக்க நான் வேலைக்கு போயிடலாம். சம்பாத்தியமும் வேணுமோன்னோ? அனால் மீனாக்ஷி மாமி?

ஓருநாள் ஆபீசுலேந்து வரச்சே வாசக்கதவு தொறந்திருந்தது ஆச்சர்யமா இருந்தது. இங்கே திருட்டு பயமெல்லாம் கிடையாது, அனால் மாமி தனியா இருக்கச்சே சாத்திதான் வச்சுக்கணும்னு சொல்லி வச்சிருந்தேன். செருப்பை கழட்டிட்டு வேகமா உள்ளே போரேன்.

மாமி ஊஞ்சலில் உக்காந்துண்டு எதையோ படிச்சிண்டிருக்கா. என்னைப் பார்த்ததும் “உங்கப்பாவும் அம்மாவும் வந்திருக்கா, கோவிலுக்குப் போயிருக்கா இப்போ வந்துட்டு ராத்திரி கடைசீ பஸ் பிடிக்கலாம்னு சொன்னா. நம்பளோட ரெண்டுநாள் தங்கச்சொல்லுன்னு எங்கிட்டே சொல்ரா. காய் நறுக்கி வச்சிருக்கேன், புளி நனச்சாச்சு, ஏதாவது பண்ணு, நம்பளோட சாபிடட்டும்.”

சாப்டுட்டு அவா கிளம்பிப்போரச்சே அம்மாகிட்டே “எப்போ வந்தேள், வரதா சொல்லவேயில்லையே”ன்னு கேட்டேன். “கார்த்தாலே 11க்கு வந்தோம்”னுட்டு கொயட்டாகிட்டா. அப்பா எங்கூட முகம் கொடுத்தே பேசலை. கிளம்பரச்சே “போயிட்டு வரேன்”னுட்டு போனர். உள்ளே வந்து “என்ன நடக்கறது, எதுக்கு வந்தா? என்னை அவாளோட மாயவரம் அனுப்பிவைக்க உங்களை கேட்டுண்டாளா?” மாமி அதுக்கு “அவாளை கோவிச்சுக்காதே, நான்தான் ஒரு நடை வந்துட்டுப் போங்கோன்னு வரவழைச்சேன். எல்லாம் கார்த்தாலே பேசிக்கலாம்.”

மறுநாள் ஞாயித்துக்கிழமை. மாமி குளிச்சுட்டு சாமி பூஜை முடிச்சதும் பக்கத்துலே போய் உக்காந்துக்கரேன். “என்னடி இது என்னைக்கும் இல்லாம அதிசயமா பூஜை ரூமுக்குள் எங்கூட உக்காந்துக்கராய்? சமையல் வேலை இல்லையா?” நான் கடு கடுன்னு மூஞ்சியை வச்சிண்டு “அதெல்லாம் அது பாட்டுக்கு ஆகும், இப்போ சொல்லுங்கோ மாயவரத்துக்காரா நேத்து ஏன் வந்தா? என்கிட்டே மறைக்காம உண்மையைச் சொல்லணும்”னு கேட்டுக்கரேன்.

உங்கிட்டே சொல்லாமையா, வா உங்கிட்ட காமிக்கவேண்டியது நிறைய இருக்குன்னுட்டு ஹாலுக்கு அழைச்சிண்டு போரா. இதுக்காகவே தயாரா ஊஞ்சலில் ஒரு அகலமான கவர். அதை கையிலெடுத்துண்டு மீனாக்ஷி மாமி “இப்படி வந்து என் பக்கத்துலே வந்து உக்காந்துண்டு மெல்ல ஊஞ்சலை ஆட்டிண்டே நான் சொல்லபோவதை காதுகொடுத்து கவனமாக் கேளு, குறுக்கே பெசப்பிடாது”ன்னு பீடிகை வைக்கரா.

“உன்னை மாதிரி நானும் சின்ன வயசில் என் ஆத்துக்காரரை இழந்துட்டேன். அப்போல்லாம் ரொம்பவே கட்டுப்பாடு. என் மாமியார் நல்லவள்தான். இருந்தாலும் அவளை மாதிரி நானும் இருந்துண்டு அவளுக்கு துணையா கோவிலுக்கும் குளத்துக்கும் அலையணும்னு என்னையும் கண்டிச்சு கூடவே வச்சுண்டுட்டா. இப்படி ஆனப்புரம் பாட்டு என்ன வேண்டிக்கிடக்குன்னு நான் ஆசையாக் கத்துண்ட சங்கீதத்தை பழக விடவேயில்லை. அப்படி ஒரு வயசில் ஆம்பிள்ளை துணையை இழந்துட்டு வாழறது எத்தனை கஷ்டம்னு எனக்குத்தான் தெரியும். ஆனால் எனக்கு 1 வயசில் சுந்தர் ஒரு பெரீய பிடிமானமா இருந்தான். அவனை மடீல கிடத்திண்டு கொஞ்சிண்டு அவனில் என் ஆத்துக்காரரை பாத்துண்டு எப்படியோ வருஷங்கள் ஓடித்து. 

“நீ அப்படி இருக்கணும்னு இல்லை. வேலைக்குப்போராய், சின்னதா சாந்து பொட்டு வச்சிண்டு. எனக்கு சந்தோஷம்தான். உன்னையும் நான் என் பொண்ணா பாக்கரதுனாலே நான் உனக்கு எங்களுக்கெல்லாம் நடந்துட்டா மாதிரி நடந்துடக் கூடாதுன்னு நினைக்கரேன். உனக்கும் சுந்தருக்கும் ஒரு குழந்தை பிறந்திருந்தா இப்படி யோசிச்சிருப்பேனான்னு தெரியலை. அதான் இதை பேசி ஒரு முடிவெடுக்க உங்காத்து மனுஷாளை வரச்சொன்னேன். இந்தக்கவரில் நல்ல 4 பையன்கள் வரன் இருக்கு. எல்லாருக்கும் உன் நிலமையை எடுத்து சொல்லி சம்மதம் வாங்கிண்டுதான் விவரம் வாங்கிண்டு வந்திருக்கர் உன் அப்பா. இதுலேந்து உனக்கு யாரை பிடிக்குமோ அவனை நீ கல்யாணம் செஞ்சுக்கணும்கிறது என் ஆசை. உன்னை பெத்தவா ஆசையும்கூட. உடனெ முடிவெடுக்கவேண்டாம், ரெண்டு நாளில் சொல்லு”

மாமி பக்கத்துலே ஊஞ்சலில் உக்காந்திண்டிருந்தவள் அப்படியே நழுவி அன்னை அறியாம தரையில் அவர் கால் கிட்டே உக்காந்துக்கரேன். என்ன சொல்ரதுன்னு தெரியலை. ஆடிண்டிருந்த ஊஞ்சல் அப்படியே நிக்க, மோவாயை உசத்திக்காட்டி “என்ன யோசிக்கராய்”கிரா மாதிரி மாமி பண்ணரா.

என் மாமியார் ரொம்பவே நல்லவர்னு எனக்குத்தெரியும். ஆனால் ஊஞ்சலில் உக்காந்திண்டிருப்பது யார்? என் மனசில் சுந்தர்தான் நிறைஞ்சு எப்பவுமே என் கண்முன்னால் தெரிஞ்சுண்டு. ஆனால் நான் என்ன முடிவெடுத்தாலும் மெல்லிசா, சந்தனக்கலர்லே அந்த தெய்வீகமான தேகத்தை தாங்கிண்டு எல்லா கோவிலுக்கும் போர, இப்போ என் கண்முன்னால இருக்கிர அந்த ரெண்டு காலையும் பிடிச்சுக்கணும்னு தோணித்து.

சிறுகதையா ஒரே பக்கத்தில் முடுஞ்சுட்டதுன்னு நினைச்ச என் கதையை தொடர்கதையாக்கிப் பாக்கணும்னு ஆசைப்படறது அந்த மதுரை மீனாக்ஷியோ!