வருக.. வருக..

சிறுகதை

வருக.. வருக..

மாரியப்பன் காலையில் இருந்தே உற்சாகமாக இருந்தார். அதற்கு காரணம் இருந்தது. “ஓடிப் போன” மகள் திரும்பி வரப் போகிறாளே..?

“ஏங்க.. நீங்க பாத் ரூம் போயிருந்தப்போ உங்களுக்கு ஃபோன் வந்தது..ங்க..” சொன்னவள், மனைவி ரமா என்ற ராமலக்ஷமி.

“யாரு ஃபோன் பண்ணது..?”

“ஏதோ பேண்டு வாத்திய கோஷ்டியாம்.. நீங்க தான் புக் பண்ணினதாக சொன்னாங்க.. நீங்க எதுக்கு அதெல்லாம் செய்யப் போறீங்க..?”

“என்ன ரமா.. மறந்திட்டியா? நம்ம பொண்ணு காயத்ரி நம்ம வீட்டுக்கு வரப் போறாளே..? வாசல்ல போடுறதுக்கு தௌஸன்ட் வாலா வெடி கூட வாங்கி வச்சிட்டேன்..”

“ஆனாலும் இது ரொம்ப ஓவருங்க.. பார்த்து..”

மனைவி அப்படி சொன்ன போது மாரியப்பன் சிரித்து கடந்தார்.

மகள் காயத்ரி நேற்று இரவு அலைபேசியில் உரையாடியது நினைவில் வந்தது.

***

காயத்ரி தன் காதலனுடன் மூன்று வருடங்களுக்கு முன்பு ஓடிப் போன போது, ரமா எளிதாய் எடுத்துக் கொண்டாலும், மாரியப்பனால் ஜீரணம் பண்ண முடியவில்லை.

ஒரே மகள் என்று எவ்வளவு பாசமாக வளர்த்தார்! சிறுவயதில் அவள் விரும்பிய பொம்மை முதல், இள வயதில் விரும்பிய கல்லூரி படிப்பு வரை, அவள் கேட்டதெல்லாம் கிடைத்தது. வேலை செய்த இடத்தில் அவள் விரும்பிய காதலனை திருமணம் செய்து வைக்க மட்டும் பிடிவாதமாக மறுத்து விட்டார். 

காரணம் ஜாதி வித்யாசம் என்பதைத் தவிர, பெரிதாக ஒன்றுமில்லை. மாரியப்பன் உறுதியாக இருக்கவே, காயத்ரி அவருக்கு அலைபேசியில் ஒரு குறுஞ்செய்தி அனுப்பிவிட்டு கிளம்பி விட்டாள்.

மாரியப்பனுக்கு முதலில் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. பின், மனைவியின் நிலைமை பார்த்து வருத்தமாக இருந்தது. ஒரு காலகட்டத்தில், தான் செய்தது தவறோ எனவும் எண்ணத் தூண்டியது.

அவளது அலைபேசி எண் அழிக்கப் படாமல் இருந்தாலும், கூப்பிட்டு பேசிப் பார்க்கலாம் என்ற எண்ணம் மட்டும் வரவேயில்லை. நாற்பது வயதில் உடம்பு முறுக்கு மட்டுமல்ல, மன முறுக்கும் கூட தளரவில்லை.

***

நேற்றிரவு காயத்ரி அலைபேசியில் இருந்து அழைப்பு வந்தபோது முதலில் நம்பவேயில்லை. மூன்று வருடங்கள் கழித்து இப்போது எதற்கு பேசப் போகிறாள்? ஒருவேளை அவளுக்கு ஏதாவது ஆகி இருக்குமோ, தகவல் சொல்லத்தான்  வேறு யாராவது அவளது அலைபேசியில் இருந்து பேசுகிறார்களோ என நினைத்தவர், சே.. நமக்கு ஏன் புத்தி இப்படி போகிறது என யோசித்தபடியே..

“ஹ..லோ..” என்றார்.

“அ..ப்..பா..”

மகளின் குரல் தான், சந்தேகமில்லை.

“சொல்லுடா.. எப்படி இருக்கே..?”

இத்தனை நாள் வைத்திருந்த கோபம் அவளின் ஒரு வார்த்தையில் நொறுங்கியது..

“இருக்கேன்..ம்பா.. என்மீது உங்களுக்கு கோபம் இல்லயாப்பா..?”

“நீ ஃபோன் பண்ற வரைக்கும் இருந்தது.. இப்போ இல்லைடா.. சொல்லு..”

சொன்னாள். எல்லாவற்றையும் சொன்னாள். கட்டிய கணவன் சாயம் வெளுத்தது பற்றியும், எந்த கம்பனியிலும் நிலைத்து நிற்காமல் இவளுடைய சம்பளத்தில் குடும்பம் நடத்தியது பற்றியும், கணவன் தன் தாயிடம் சொத்தை எழுதித் தரச் சொல்லி சண்டையிட்டு, கைகலப்பில் அவர்களை கீழே தள்ளி விட்டதையும், மாமியாருக்கு மண்டையில் அடிபட்டது வரை சொன்னாள்.

“ஐய்யய்யோ.. அப்புறம் அவங்களுக்கு என்னம்மா ஆச்சு?” 

மாரியப்பன் பதைபதைப்பாக கேட்டார்.

“அவங்க கல்லில் மோதி விழுந்திட்டதால.. ஸ்பாட் அவுட்..பா..”

“ச்ச்.. மீதியை சொல்லுமா..”

“ஆமாப்பா.. அதுக்குப் பிறகு போலீஸ் வந்தது.. அந்த சண்டையை பார்த்ததுக்கு நான் ஒரு ஆளு தான் சாட்சி.. போலீஸ் கிட்ட மாமியார் தவறி விழுந்ததாகவும், கணவர் தள்ளி விட்டதாக சொல்லக் கூடாதுன்னு சொன்னாங்க.. நான் முடியாதுனு சொல்லி, போலீஸ் கிட்ட உண்மையை சொன்னதால அவரை கைது செஞ்சிட்டு போய்ட்டாங்க.. பிறகு கணவர் உறவுக்காரங்க என்னை வீட்டை விட்டு துரத்திட்டாங்க.. இப்போ ஒரு ஹாஸ்டல் தான் இருக்கேன்..”

அழுதுகொண்டே சொன்னாள் காயத்ரி.

“நீ ஏன் மா ஹாஸ்டல்ல இருக்கே? நம்ம வீட்டுக்கு வா.. இஷ்டம் இருந்தா இங்கே ஏதாவது வேலைக்கு போ.. இல்லைனாலும் என் தங்கத்தை நான் காப்பாத்துவேன்..” சந்தோஷமாக சொன்னார் மாரியப்பன்.

மகள் பேசியதை மனைவியிடம் சொன்ன போது, அவளுக்கும் ஏகப்பட்ட சந்தோசம்.

***

“காயத்ரி எத்தனை மணிக்கு வருவாளாம்..?” ரமா வின் கேள்வியில் சுய நினைவிற்கு வந்தார் மாரியப்பன்.

சுவர்க் கடிகாரத்தைப் பார்த்தபடியே..“ இன்னும் அரை மணி நேரம்.. அதுக்குள்ள பேண்டு வாத்திய கோஷ்டியும் வந்திடும்” என்றார்.

“அது சரி.. எதுக்கு இவ்வளவு சந்தோசமான வரவேற்பு?.. அவ நினைச்ச வாழ்க்கை அமையாம தோத்து போய் வரானு, உங்க சந்தோசத்தை கொண்டாடுறீங்களா..?”

“அடப் பைத்தியமே.. அவ எங்க தோத்து போய் வர்றா? தன் வாழ்க்கையே போனாலும், தர்மத்தின் பக்கம் நிக்கணும்னு முடிவு எடுத்தா பாரு.. அதைப் பாராட்டுதற்குத் தான் இந்த கொண்டாட்டம்..” என்றார் பூரிப்புடன்.

***