ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 11

 ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 11

அத்தை கட்டாயப்படுத்திப் போட்ட சாப்பாட்டையும் வாயில் திணித்த சர்க்கரையையும் அவன் உள் பிரக்ஞை அறியாமல் ஏற்றுக் கொண்டான். மனசு பல திசைகளில் சிறகடித்தது. உணர்ச்சிகளின் விளிம்பில் நின்றது. ஒரு நெடிய யாத்திரையை முடித்த ஆயாசத் திருப்தியும், எதிர்கொண்டு நிற்கும் புதிய கனவுப் பிரதேசங்கள் ஒரு திகைப்பையும் ஏற்படுத்தின. சட்டைப் பையில் அமர்ந்திருந்த தந்தியின் வாக்கியங்கள் ஓர் இனிய லாகிரியை எழுப்பின. 

அவன் சாப்பிட்டு முடித்துத் திண்ணைக்குச் சென்று உட்கார்ந்து மறுபடி தந்தியைப் பிரித்துப் பார்த்தான். "ஃபஸ்ட் கிளாஸில் பாஸ் செய்திருக்கிறாய். வாழ்த்துகள். சீக்கிரம் டெல்லிக்குத் திரும்பு. அன்பு - தாரா." அவளுக்கெப்படி என் நம்பரும் இந்த விலாசமும் தெரிந்தன? இத்தனை அக்கறையுடன் வேலை மெனக்கெட்டு எதற்குத் தெரிவிக்கிறாள்? இதுவும் அவளுடைய விளையாட்டுகளில் ஒன்றாய் இருக்குமோ? இந்த மாதிரி ஒரு விஷயத்தில் விளையாடுவாளா? "லவ் - தாரா." அவனுக்குக் கூச்சத்தில் முகம் சிவந்தது. ஜிவ்வென்று மனசுக்கு இறக்கை முளைத்து விட்டாற்போல் உயரப் பறந்தது. கற்பனை தேசங்களை ஊடுருவிக் கொண்டு சென்றது. "உன்னை எனக்குப் பிடிக்கிறது 'யார்'?" அவளுடைய வார்த்தைகளுக்கு ஏதேனும் அர்த்தமிருக்குமா? அர்த்தமில்லாவிட்டால் இந்தத் தந்தியை அனுப்புவாளா? இது நம்ப முடியாத கதையாக இருந்தது. அதன் அபத்தத்தில் அவன் திக்குமுக்காடிப் போனான். "என்ன தனக்குத் தானே சிரிச்சுக்கிறே?" அவன் சட்டென்று சுய நினைவு வந்து எதிரே நின்றிருந்த நாச்சாமியைப் பார்த்து இயல்பாகச் சிரித்து, "ஒண்ணுமில்லே, வா, உட்கார்!" என்றான். நாச்சாமி தயங்கிக் கொண்டே மடித்துக் கட்டியிருந்த வேஷ்டியைத் தளர்த்தி விட்டுத் திண்ணையில் அமர்ந்தான். தூரத்திலிருந்து பார்க்கும்போது அவனுடைய உருவம் தோற்றுவிக்கும் 'ஹீரோ'த்தனமும், தன்னம்பிக்கையும் மதர்ப்பும் ஓரடித் தொலைவில் பார்க்கும்போது வீர்யம் எல்லாம் போன மாதிரி ஓர் ஏமாற்றம் அளித்தது. நல்ல சிவப்பான கட்டுமஸ்தான உடம்பில் அந்தச் சஞ்சலக் கண்களையும் அருளில்லாத பார்வையையும் காணும்போது ‘இது வெறும் சதைப் பிண்டம்' என்ற ஓர் அசுவாரஸ்யத்தை ஏற்படுத்தியது. "என்ன சமாச்சாரம் நாச்சாமி?" "ஒண்ணுமில்லே. உன் ரிஸல்ட் எப்ப வரும்னு கேட்க வந்தேன்!" "வந்தாச்சு. இன்னிக்குத்தான் தந்தி வந்தது. ஃபஸ்ட் கிளாஸ்லே பாஸ் பண்ணிட்டேன்!" நாச்சாமி வெற்றிலைச் சிவப்பேறியிருந்த தன் வரிசைப் பற்களைக் காட்டிச் சிரித்தான். துடையை அமர்க்களமாகத் தட்டி, "சபாஷ்!" என்றான். "இந்த ஊர் முதல் இன்ஜினியர் நீதான்! தேவலை, உருப்படியா ஒரு காரியம் பண்ணிட்டே!" "நீ ஏன் மேற்கொண்டு படிக்கல்லே நாச்சாமி?" "அஹ்!" என்று நாச்சாமி அலட்சியமாகச் சிரித்தான். "எனக்கு அதுக்கெல்லாம் பொறுமை இல்லே. நிலத்தைப் பார்த்துக்க என் படிப்புப் போறும். உட்கார்ந்து சாப்பிடும்படியா நல்ல வேளை நில புலன்கள் இருக்கு அநாவசியமா உடம்பையும் மூளையையும் வருத்திப்பானேன்?" கார்த்திக் பதில் ஏதும் சொல்லாமல் தெருவில் பார்வையைப் பதித்தான். "இனிமே உத்தியோக வேட்டையா?... இல்லே, இன்னும் மேலே படிக்கப் போறியா?" "வேலை தேடப் போறேன்!" "அப்ப டெல்லிக்குக் கிளம்பிடுவே!" "ஆமாம்!" சட்டென்று அவர்கள் பேச்சு நின்றது. எதிர்த்தவீட்டு எச்சுமி விருவிருவென்று தெருவைக் கடந்து வந்து திண்ணை ஏறி அவனைப் பார்த்து லேசாகச் சிரித்தாள். "அத்தை இருக்காரா?" என்றாள். பளீரென்ற அந்த முகத்தையும் கோயில் சிற்பமாய் நின்ற உடம்பையும் அவன் ஒரு திகைப்புடன் பார்த்துத் தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டு, "இருக்காளே!" என்றான். அவள் கையில் ஒரு சம்புடம் இருந்தது. நாச்சாமியையும் பார்த்து ஒரு புன்னகை வீசிவிட்டு உள்ளே சென்றாள்.

நாச்சாமியின் முகம் சிவந்து போயிருந்தது. பார்வை தாழ்ந்திருந்தது. எதையோ ஜெயிக்கப் புறப்பட்டவள் மாதிரி அவள் இருக்க, இவன் ஏன் சங்கடப்படுகிறான் என்று நினைத்துக் கார்த்திக்குக்குச் சிரிப்பு வந்தது. நாச்சாமி எழுந்தான். "எப்பக் கிளம்பறே?" "தெரியல்லே, டிக்கட் கிடைக்கணும்!" "இன்னிக்கே போய்ப் பாரு, டிக்கட் கிடைக்கிறதுதான் கஷ்டம்!"

வீட்டுக்குள் ஒரு நோட்டம் விட்டுவிட்டு நாச்சாமி கிளம்பினான். ரிஸல்ட்டைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்வதை விட அவன் எப்பொழுது கிளம்புகிறான் என்று தெரிந்து கொள்ளத்தான் இவன் வந்திருக்கிறான் என்று திடீரென்று புரிந்தபோது கார்த்திக்குக்குச் சிரிப்பு வந்தது. வேலையற்றவனின் அற்பப் பயங்கள்! வேஷ்டியை மடித்து முழங்காலுக்கு மேலாகக் கட்டிக் கொண்டு ஏதோ ஒரு கொச்சையான தமிழ் சினிமாப் பாட்டைப் பலக்கப் பாடிக்கொண்டு போகும் அவனைப் பார்க்கப் பரிதாபம் ஏற்பட்டது. இவனைப் பற்றித் தாரா என்ன நினைப்பாள் என்று திடீரென்று தோன்றிற்று. "உன்னைச் சுற்றிப் பார். நம்ம தேசத்தில் மூணு பேரில் ஒருத்தன் பட்டினி!" இந்த 'நார்ஸிஸ'ப் போதையில் இருப்பவனை அந்த மார்க்ஸிஸவாதி பார்த்தால் என்ன சொல்வாள்? "சுட்டுக் கொல்லணும் 'யார்'!" அவளைப் பற்றி நினைக்க நினைக்கப் பீறிட்டுக் கொண்டு ஓர் அபிமானம் கிளம்பிற்று. இடையில் இருந்த வேலிகளையெல்லாம் உடைத்தெறிந்து கொண்டு பாய்ந்து, அந்த இரண்டு வார்த்தைகளைத் தாவி அணைத்தது. "லவ்! தாரா!" "ரொம்ப நல்ல சமாசாரம் சொன்னார் அத்தை!" அவன் திடுக்கிட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தான். எச்சுமி. பின்னால் நிலைப்படியில் நின்றபடி அத்தை. அவன் கூச்சத்துடன் திண்ணையை விட்டு இறங்கி நின்றான். எச்சுமியின் குரலிலும் பார்வையிலும் ஒரு மிகையான ஆர்வம் தெரிந்தது. "முதல் வகுப்பிலே பாஸ் பண்ணிட்டேளாமே?" அவன் அசடு வழிய நின்றான். அவன் பதில் சொல்லிவிட்ட பாவனையில், "ரொம்ப சந்தோஷம்" என்றாள் அவள் தொடர்ந்து. " நான் சரியான சமயத்துக்கு ஸ்வீட் கொண்டு வந்தேன். ஊருக்குக் கிளம்பிடுவேள். ஞாபகம் வச்சுக்குங்கோ. வரேன் அத்தை!" கிடுகிடுவென்று பேசிவிட்டு அதில் மிகவும் திருப்தி அடைந்தவள் போல் ஒரு பிரஸன்னத்துடன் தன் வீட்டை நோக்கி அவள் செல்வதை அவன் திகைப்புடன் பார்க்கையில், "உள்ளே வாடா!" என்று அத்தை ஓர் அதட்டல் போட்டதும் அவனுக்குச் சிரிப்புப் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. அவன் உள்ளே நுழைந்து சிரித்தபடியே சொன்னான்: "இவாளையெல்லாம் நீங்க மனோதத்துவ ரீதியிலே பார்க்கணும் அத்தை! இதுக்கெல்லாம் தனியா வைத்திய சாஸ்திரமே இருக்கு!" நடு முற்றத்தின் குறட்டில் உட்கார்ந்து அத்தை ஆகாயத்தைப் பார்த்தாள். "எனக்கு அதெல்லாம் புரியாது" என்றாள். பிறகு தனக்குத்தானே முணுமுணுத்துக் கொள்கிறவளைப் போலச் சொல்லிக் கொண்டாள். "திமிர் பிடிச்ச குதிரையாட்டம்தான் மனசும் உடம்பும் இப்பத் துள்ளும். அதை அடக்கறதுக்கு வெளி வைத்தியத்துக்குப் போகணுமா என்ன? நாமேதான் வைத்தியம் பார்க்கணும்." அவன் சிரித்தான். "அவளே வைத்தியம் பார்த்துக்கறாளே. ஆனா நீங்க நினைக்கிற தினுசுலே இல்லே அத்தே. இப்ப நமக்கு இதைப் பத்தியெல்லாம் யோசிக்க நேரமில்லே! உடனடியாய்ப் போய் டிக்கட் வாங்கணும் டெல்லிக்கு."

"கிளம்பலாம். எனக்கும் ரொம்ப நாள் இங்கே இருக்க முடியறதில்லே!" அத்தையின் குரலிலிருந்த அலுப்பும் கசப்பும் லேசான ஆச்சரியத்தை எழுப்பிற்று. இந்த ஊரும், ஜனங்களும் இந்த வீடும் அவளுள் பழைய ஞாபகங்களையும் அவளுடைய இழப்பைப் பற்றின நினைவையும் கிளப்பி விட்டிருக்க வேண்டும் என்று தோன்றிற்று. தனிமை உணர்வை ஏற்படுத்தியிருக்க வேண்டும்… இவளுடைய புலனடக்கம் - இவள் வாழ்ந்த சமூகம் விதித்திருந்த வரம்புகளினால் விளைந்த இயல்பான சாதனை... இவளுள் ஏமாற்றங்கள் இல்லாமல் இருக்காது... ரயிலேறி உட்கார்ந்ததுமே விசாலத்தின் முகம் தெளிந்துவிட்டது. கிராமத்தையும் அதன் ஜனங்களையும் பலவந்தமாக மனசிலிருந்து அகற்றப் பார்ப்பவள்போல் நடந்து கொண்டாள். தமிழ்நாட்டு எல்லையைக் கடந்ததும், டெல்லியும், தாராவும் எதிர்காலமும் அவன் சிந்தையை ஆட்கொண்டன. டெல்லியில் வீடு வழக்கமான ஆசார அனுஷ்டான நிதானத்தில் இருந்தது. அந்த வம்சத்தில் ஏற்பட்டுப் போன மாறுதலை, குலத் தொழிலிலிருந்து நிதர்சனமாக அவன் விலகிவிட்ட புரட்சியைப் பற்றிய பிரக்ஞை இல்லாத அஸமஞ்சத்தனத்தில் இருந்தது. அப்பாவும் கணேசனும் கோயிலுக்குப் போயிருந்தார்கள். அம்மாவும் கோமதியும் அவனையும் விசாலத்தையும் கண்டவுடன் எளிய சந்தோஷத்துடன் வரவேற்றார்கள். அம்மாவுக்கு ஞாபகப்படுத்துகிறாற்போல "என்ன மன்னி, பிள்ளை இன்ஜினியர் ஆயிட்டானா?" என்றாள் அத்தை. அம்மா காப்பிக்கு சர்க்கரையை அளந்து போடுவதில் மும்முரமாக இருந்தாள். "பாஸ் பண்ணிட்டான்னு கணேசன் சொன்னான் நான் என்னத்தைக் கண்டேன்." பன்னிரெண்டாம் கிளாசுக்கும் இன்ஜினியரிங் பரிட்சைக்கும் அம்மாவுக்கு வித்தியாசம் தெரியாது என்ற ஏமாற்றத்துடன் அவன் குளிக்கச் சென்றான். பாய்லர் புகைபட்டுக் குளியலறையின் சுவர்களும் உத்தரமும் கருப்பாகிப் போனதில் காலை நேரத்திலும் லைட் எரிய வேண்டியிருந்தது. புகை படிந்த இருபத்து ஐந்து வாட் பல்ப் அழுது வடிந்து காட்டிய வெளிச்சத்தில் அசம்பாவிதமாக ஃபியட் காரும் ஸ்டியரிங்கைப் பிடித்திருந்த தந்தக் கையும் மோகனச் சிரிப்பும் ஞாபகத்துக்கு வந்தன. ஐ லைக் யூ ‘யார்!' என்ற வார்த்தைகள் செவியில் ஒலித்தன. அதை ஓர் அசுரத்தனத்தோடு, பலத்த குரலில், "மூஷிக வாகன, மோதக ஹஸ்தா" என்று பாடி விரட்டினான். குளித்து வெளியில் வரும்போது கணேசன் உட்கார்ந்திருந்தான். அதரங்களில் வழக்கமான புன்சிரிப்போடு. "என்ன பாட்டெல்லாம் அமர்க்களப்படுகிறது? பரீட்சை பாஸ் பண்ணிட்ட தெம்பா?" கணேசன் தோழமையோடு அவன் தோளை அணைத்தபோது இத்தனை நேரம் மனசைக் கப்பியிருந்த ஏமாற்றம் லேசாகி நெகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. கணேசனின் பார்வையில் பாசமா, கனிவா, பெருமிதமா என்று புரியாத ஒரு கலப்படம் தெரிந்தது. "ஊர்லேந்து வந்தாச்சா?" என்று அர்த்தமற்ற ஒரு பொதுவான கேள்வியைக் கேட்டு விட்டு அப்பா எங்கோ புறப்படச் சித்தமானவர் போல் காணப்பட்டார். கணேசன் அணைத்த கையை எடுக்காமல் நின்றான். "எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம் கார்த்திக் என்றான் மிருதுவாக. "நான் செய்ய முடியாததை நீயாவது செய்தாயே" என்றாற்போல் கார்த்திக்குக்குப் பிரமை ஏற்பட்டது. மனசு லேசாகக் குலுங்கிற்று. கணேசனின் பார்வையும் சிரிப்பும் வழக்கம்போல் இருந்தன. "தாங்க்ஸ் அண்ணா!" என்று அவன் கூச்சத்துடன் முணுமுணுக்கும் போதும் அப்பாவின் விட்டேற்றித்தனம் மிக மெலிதாக உறுத்திற்று. கணேசன் கையை விடுவித்து, "சாப்பிட வா" என்றான் கனிவுடன். அவர்கள் சாப்பிடும்போது அப்பா எங்கோ கிளம்புகிற அவசரத்தில் குரல் கொடுத்தார்.

"காமு! நான் சித்த சாம்பமூர்த்தி வீடுவரை போயிட்டு வரேன். நேத்திக்கு வந்த ஜாதகத்தைப் பத்தி அவனோட அபிப்பிராயமும் கேட்டுக்கிறேன்!" அப்பா கிளம்பிப் போனதும் விசாலம் கேட்டாள். "யாருக்கு ஜாதகம் மன்னி?" "பழனிலேந்து ஒரு ஜாதகம் வந்தது. கார்த்திக்குக்காக. சாமா சாஸ்திரிகள் ஞாபகம் இருக்கா? அவரோட பேத்தி!" தூக்கி வாரிப் போட்டு கார்த்திக் நிமிர்ந்து பார்த்தான். சுருசுருவென்று ஓர் ஆக்ரோஷம் கிளம்பிற்று. "பைத்தியம் பிடிச்சுப் போச்சா உங்களுக்கெல்லாம்? இப்பத்தான் ரிசல்ட் வந்திருக்கு இனிமே வேலை தேடியாகணும். அதுக்குள்ளே கல்யாணப் பேச்சை ஆரம்பிச்சுட்டேளா?" அம்மா வெகுளித்தனமாகச் சிரித்தாள். "வேலைக்கென்னடா, தன்னாலே கிடைச்சுட்டுப் போறது. மத்த கவலையெல்லாம் உனக்கெதுக்கு, பெரியவா நாங்க இருக்கும்போது? நல்ல வரன்னு மனசுக்குப் பட்டதானாப் பண்ணிட வேண்டியதுதான்." அவனுக்கு மகா ஆத்திரம் வந்தது. "என்னைக் கேட்காம கல்யாணம்னு ஆரம்பிச்சேள் எனக்கு ரொம்பக் கோபம் வரும். இப்பவே சொல்லிட்டேன், உங்களுடைய முட்டாள்தனத்துக்கு ஒரு லிமிட் வேண்டாம்?" "கார்த்திக்! என்ன பேசரே?" "பின்ன என்ன அத்தை? இன்னும் எத்தனை விஷயங்கள் கவனிக்க வேண்டியது இருக்கு! அப்பா கிட்டச் சொல்லிடுங்கோ. நானா கல்யாணத்தைப் பத்தி யோசனை பண்ண ஆரம்பிக்கிறவரைக்கும் அந்தப் பேச்சு இங்கே அடிபடக் கூடாது." "நாங்கள்ளாம் முட்டாள்களாத்தான் தெரிவோம் அவனுக்கு. படிச்சவனோல்லியோ? அவனைப் படிக்க வைக்கணும்னு பிடிவாதம் பிடிச்சியே, உன்னையும் முட்டாளாக்கப் போறான் பாரு!" விருவிருவென்று அவன் கைகழுவச் சென்றான். தன் பேச்சுக்கான விசனமும் அதற்குக் காரணமானவர்களின் மேல் ஆத்திரமும் எழுகையில், "கொஞ்சம் விட்டுப் பிடி மன்னி!" என்று விசாலம் சொல்வது கேட்டது. அவன் மெளனமாக உடையை மாற்றிக் கொண்டு வெளியில் கிளம்பும்போது கணேசன் மெல்லிய குரலில் சொன்னான். "உன் ஃபிரெண்டாம், தாரான்னு ஒரு பொண்ணு. என்கிட்ட கேட்டு உன் நம்பரையும், திருநாகேச்வரம் அட்ரெஸ்ஸையும் வாங்கிண்டு போனாள்!" "ஓ!" பஸ்ஸைப் பிடிக்க ஓடுகையில் அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. அவனது முரண்பாடான வாழ்வில் எத்தனை விதமான அசம்பாவிதங்கள். அவன் காலேஜை அடைந்து ஆஃபீஸ் ரூமை நோக்கி நடக்கும்போது சட்டென்று ஓர் உள்ளுணர்வின் உந்துதலில் நின்றான். தாரா அவனைப் பார்த்து உற்சாகமாகக் கை அசைத்தபடி வந்து கொண்டிருந்தாள். அவனுக்கு நினைவிருந்ததைவிட அழகாக இருந்தாள். - கிட்ட நெருங்கியதும், "நீ இன்னிக்கு வருவேன்னு தெரியும்" என்றாள். அவள் முகத்தில் தெரிந்த அதீத உற்சாகம் அவனுள் ஒரு பரவசத்தை ஏற்படுத்திற்று. "யூ ஆர் க்ரேட். 'யார்' யூனிவர்ஸிட்டியிலே மூணாவது ராங்க் வந்திருக்கே!" செய்தி தந்த இன்ப அதிர்ச்சியில் அவன் திக்குமுக்காட ஆரம்பிக்கையில் மற்றோர் இன்ப அதிர்ச்சி ஏற்பட்டது அவன் சற்றும் எதிர்பாராமல் அவள் அவனது கரங்களைப் பூப்போன்ற தனது கரங்களால் இறுகப் பிடித்து, "எனக்கு இது பிரத்தியேக சந்தோஷத்தை அளிக்கிறது கார்த்திக்" என்றாள் ஆங்கிலத்தில்.