ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 10

 ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 10

‘ஈசனடி போற்றி! எந்தையடி போற்றி! தேசனடி போற்றி! சிவன் சேவடி போற்றி!’ விருட்டென்று கார்த்திக் எழுந்து உட்கார்ந்தான். தூக்கக் கலக்கத்தில் எங்கே இருக்கிறோம் என்று குழப்பமாக இருந்தது. கும்மிருட்டாக இருந்தது சுற்றுப்புறத்தில் பார்வை பழகச் சற்று நேரம் பிடித்தது. கொஞ்சம் தள்ளி அத்தை வெறும் தரையில் தலைக்கு மட்டும் எதையோ வைத்துக் கொண்டு படுத்திருப்பது நிழலுருவாய்த் தெரிந்தது. ‘நேயத்தே நின்ற நிர்மலன் அடி போற்றி! மாயப் பிறப்பறுக்கும் மன்னன் அடி போற்றி!’ ஓதுவாரின் குரல் போல் இருந்தது. அவர் எங்கே இங்கே வந்தார் என்று ஒரு திகைப்பு ஏற்பட்டது. மெல்ல மெல்லப் புலன்கள் விழித்துக் கொண்டதும் அவன் எழுந்து மூலையில் ஈர மணல் மேல் வைத்திருந்த பானையிலிருந்து நீரை எடுத்துக் குடித்தான். சமையலறை விளக்கை ஏற்றிக் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். மணி நாலு பத்து. தூக்கம் நன்றாகக் கலைந்து விட்டது. மறுபடியும் படுத்துக் கொள்ளப் பிடிக்காமல் திறந்த முற்றத்தின் குறட்டின் மேல் உட்கார்ந்து கொண்டான். கரிய ஆகாசத்துக்கு இன்னும் விடியவில்லை. நட்சத்திரப் போர்வை போர்த்திக் கொண்டிருந்தது. நீளப் படர்ந்திருந்த கொல்லைத் தோட்டத்திலிருந்து குளுமையான காற்று அவனது வெற்று மார்பைத் தழுவும்போது ஒரு நூதன உணர்வு ஏற்பட்டது. இந்தக் காற்றுக்கும் மண்ணுக்கும் ஒரு தனிப்பட்ட வாசனை இருந்தது. டெல்லிக்கும் இந்த ஊருக்கும் எத்தனை வித்தியாசம்! அவன் செவ்வரளியும் முல்லையும், நந்தியாவட்டையுமாக வீசிய காற்றை ஆர்வத்துடன் இழுத்துக் கொண்டான். "என்னடா தூங்கலியா?" இன்னும் தூக்கம் கலையாத அத்தையின் குரலைக் கேட்ட உடனேயே அவனுள் ஓர் உற்சாகம் கிளம்பிற்று. "தூங்கறதாவது? எழுந்திருக்கிற நேரமாச்சு, எழுந்திருங்கோ. ஊர் எழுந்து சிவபுராணம் சொல்றது. சுறு சுறுப்பான பொம்மனாட்டிகள் வாசல் தெளிச்சிண்டிருக்கா. இது டெல்லி இல்லே அத்தே. திருநாகேச்வரம்!" அத்தை சிரித்துக் கொண்டே அவன் பக்கத்திலே வந்து உட்கார்ந்தாள். "நான் டில்லியிலே இருந்தாலும் நாலரை மணிக்குத் தான் எழுந்திருப்பேன். போர்வைக்குள்ளேயே மூக்கை நுழைச்சுண்டு, ‘இந்த அப்பா மெதுவா பூஜை பண்ணக் கூடாதோ',ன்னு முணுமுணுக்க மாட்டேன்!" "ஏன்னா அது உங்கப்பா இல்லே!" அவன் தலையில் லேசாகக் குட்டிவிட்டு அத்தை எழுந்தாள், "பல் தேய். இப்பப் பால் வந்துடும்." "இந்த ஊர்லயே இருந்துடலாம் போல இருக்கு அத்தே. எழுந்துண்டதும் பால் பூத்துக்கு ஓட வேண்டாம். பாலுக்காகச் சீக்கிரம் எழுந்திருக்க வேண்டாம்." "ஓ இருக்கலாமே! அந்த நாச்சாமி மாதிரி குண்டு சட்டியிலே குதிரையை ஓட்டிண்டு!" அத்தை கொல்லைக் கதவைத் திறந்து கொண்டு போனாள். நாச்சாமிக்கு அவன் வயசு இருக்கும். செக்கச் சிவக்க வாட்ட சாட்டமாய் இருந்தான். கோடி வீட்டு சுந்தரமூர்த்தியின் மகன். கும்பகோணத்தில் காலேஜ் படிப்புப் படிக்க வசதி ஏற்படுத்திக் கொடுத்தும் படிப்பு ஏறாமல் பெரியவர்களுக்குச் சமதையாக வெற்றிலை பாக்கைக் குதப்பிக் கொண்டு திண்ணையில் சீட்டாடிக் கொண்டிருப்பான். அவனுடைய பேச்சும் பார்வையும் ஹாஸ்யமும் கத்தி வீச்சு மாதிரி இருக்கும். இத்தனை தீர்க்கமாக இருப்பவன் எத்தனை அநியாயமாகப் பொழுதைக் கழிக்கிறான் என்று ஆச்சரியமேற்படும். ஆனால் அவன்தான் அந்தக் கிராமத்தில் ஹீரோ என்று தோன்றிற்று. இரண்டு நாள் ஆற்றங்கரைக்குக் குளிக்கப் போன போது அவன் பேச்சுக்கெல்லாம் பெண்கள் படித்துறையிலிருந்து வந்து கிளுகிளுத்த சிரிப்பு அவனுடைய மவுசைத் தெரிவித்தது. இந்த விஷயத்துக்காகவே அவன் இங்கு குண்டுச் சட்டியில் குதிரை ஓட்டுகிறானோ என்று தோன்றிற்று. இங்கு அவனுக்குக் கிடைக்கும் முக்கியத்துவம் பட்டணத்தில் எங்கே கிடைக்கும்? கொல்லைக் கிணற்றடியில் பல் தேய்த்து விட்டுப் பூவரச மரத்தில் சல்லாபித்த பட்சிகளின் ஆரவாரத்தை ரசித்தபடி உள்ளே நுழைவதற்குள் அத்தை காப்பி கலந்து வைத்திருந்தாள். "காப்பி ஏ ஒன் அத்தை!" "இது கறந்த பால் ஸ்வாமி!" "ஓகோ மறந்து போய் உங்களுக்கு ஸர்டிஃபிகேட் கொடுத்திட்டேன்! இங்கே எல்லாத்துக்குமே இயற்கையா ருசி இருக்கு. நீங்க டிகாக்ஷனைக் குறைச்சாலும், சர்க்கரையை அள்ளிப் போட்டாலும் காப்பி நன்னா இருக்கும்." "போடா அரட்டை! இங்கே உன் வாய்க்கு மட்டுமே வேலை கொடுத்து அதை நன்னா நீட்டியாச்சு. வறீயா ஆற்றுக்குப் போகலாம் குளிக்க?" விசாலமும் அவனும் வீட்டைப் பூட்டிக்கொண்டு தெருவில் இறங்கியதும் சாணம் தெளித்து மெழுகிய வாசல்கள் வெற்றுக்காலில் தண்ணென்று பட்டன. பளிச்சென்று விரிந்திருந்த கோலங்களை மிதிக்காமல் அவன் ஜாக்கிரதையாக நடந்தான். தெரு முழுவதும் விழித்துக் கொண்டு விட்டது தெரிந்தது. டிரான்ஸிஸ்டர்களில் சுப்ரபாதங்கள் திறந்த வாயில்கள் வழியாகப் பலமாகக் கேட்டன. அம்மணமாகக் குழந்தைகள் வாயிற்படியில் உட்கார்ந்திருந்தன. கிராமத்துக்கு வந்ததிலிருந்து தினமும் பார்க்கும் காட்சிகள் - அவனுள் ஏற்படுத்தும் ஆச்சரிய அனுதாபங்கள்... "என்ன விசாலம்? குளிக்கக் கிளம்பியாச்சா?" கோடி வீட்டு சுந்தரமூர்த்தி திண்ணையில் வெற்றிலையைக் குதப்பியபடி சிவந்த பற்களைக் காட்டிச் சிரித்தார். விசாலம் தலைப்பை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டாள். நடந்துகொண்டே பதில் சொன்னாள். "ஆமாம். வெயில் ஏற்றதுக்கு முன்னாடி வீடு திரும்பணும். இப்போதைக்கு ஆற்றிலே தண்ணி இருக்கே! அது வரண்டு போறதுக்குள்ளே... நல்லவேளை, கிளம்பிப் போயிடுவோம்!" "டெல்லிக்காரியோன்னோ மெதப்பாப் பேசறே!" அத்தை ஒரு விநாடி நின்றாள். சுந்தரமூர்த்தியைத் தீர்க்கமாகப் பார்த்தாள். "இந்த மெதப்பு எனக்கு எப்பவுமே உண்டுன்னு தெரியாது?" சுந்தரமூர்த்தி பகட்டாகச் சிரித்தாலும் சட்டென்று முகம் இறங்கிப் போனது வியப்பை அளித்தது. அத்தையின் போக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது. விருவிருவென்று நடக்கும் அவளுடன் நடக்கையில் அவன் மெள்ளக் கேட்டான். "அவர் என்னவோ சாதாரணமாகத்தானே அத்தை சொன்னார்?" அத்தையின் முகம் சிவந்திருந்தது. "சாதாரணமாத்தான் சொன்னான். அந்த வார்த்தை பழைய ஞாபகத்தைக் கிளப்பிவிட்டது. இவன் இலேசுப்பட்டவன்னு நினைக்காதே!" அவன் மெளனமாகி நடந்தான். "இந்த ஊர்ல முப்பது வயது வரைக்கும் இருந்தேன் என் மாமியார் வீட்டிலே. அதுக்கப்புறம் இருக்க முடியாமப் போனது இவனாலதான். ஆத்தங்கரைக்குக் குளிக்கப் போகும் போதெல்லாம் தொந்தரவு பண்ணுவான். ஒரு நாளைக்கு ஏடாகூடமா நடந்துண்டான். கன்னத்திலே நன்னாப் போட்டேன். 'உன் உடம்பு பூராத் திமிர், திண்ணையைத் தேய்ச்சுண்டிருக்காம வேலை வெட்டி பார். திமிர் அடங்கும்'னேன்." "அதற்கு அவன் என்ன சொன்னான் தெரியுமா? ‘போக்கிடமத்தவளுக்கு இத்தனை மெதப்பான பேச்சா?'ன்னான்." கார்த்திக் அதிர்ச்சியுடன் முகத்தைச் சுளித்துக் கொண்டான். இத்தனை அநாகரிகமாக மனிதர்கள் பேசுவார்களா? "அன்னிக்கே தீர்மானிச்சேன். இந்த ஊரை விட்டுப் போயிடணும்னு. மாமியாருக்கெல்லாம் வருத்தம்தான். ஆனாலும் பிடிவாதமாப் பழனிக்குக் கிளம்பிட்டேன்!" அத்தையின் மெல்லிய குரலில் இன்னும் கசப்புத் தொனித்தது. "நான் ஒரு தனி மனுஷின்னு காண்பிக்க எத்தனை போராட வேண்டியிருந்தது தெரியுமோ?" அத்தையின் வார்த்தைகள் ஞாபகத்துக்கு வர, அவன் புதிய அனுதாபத்துடன் அவளைப் பார்த்தான். சிவந்த முகத்தில் பளபளத்த தேஜஸுக்கு இவளது அந்த நிரூபணம் தான் காரணம் என்று தோன்றிற்று. பதினாறு வயசிலிருந்து தபஸ்வினியின் வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்திருக்கிறாள். சுந்தரமூர்த்தி இந்த வயசிலும் வாட்டசாட்டமாக நன்றாக இருக்கிறார். "நாச்சாமி என்னைத்தான் கொண்டிருக்கிறான், என்று பறை சாற்றுகிற மாதிரி" அத்தைக்கு அந்த வயசிலே சலனமே ஏற்பட்டிருக்காதா? "எல்லாரும் போய், இந்த வீடும் கொஞ்சம் நிலமும் எனக்குன்னு வந்து சேர்ந்ததும் வருஷத்துக்கு ஒரு நடை வரவேண்டியிருக்கு இங்கே." அத்தையின் குரலில் இன்னமும் அலுப்புத் தெரிந்தது. தினசரி மானசீகப் போராட்டங்களுக்குச் சுந்தரமூர்த்தி போன்ற திமிர் பிடித்தவர்களினால் ஆளாக்கப்பட்டதின் ஞாபகங்கள் ஏற்படுத்திய அலுப்பு. வெறும் ஞாபகங்களுக்கு இப்படிப்பட்ட சக்தி இருந்தால் உண்மையான சம்பவங்கள் எப்படி இருந்திருக்கும்? "தோப்பு வழியாப் போயிடலாம் அத்தை! சீக்கிரம் போயிடலாம்!" "எனக்குக் குறுக்கு வழி பிடிக்காது. இன்னிக்குப் போகலாம் வா, நாழியாயிடுத்து!" அடர்த்தியான தோப்பில் லேசான இருள் சூழ்ந்திருந்தது. கொஞ்ச தூரம் நடந்ததும் மெல்லிய சிரிப்பும் பேச்சும் கேட்கிற மாதிரி இருந்தது. அத்தை திடீரென்று வாய்விட்டுப் பாட ஆரம்பித்தாள். "ஈதலும்பல கோலால பூஜையும் ஓதலிங்குண ஆசார நீதியும்..." அவனுக்குச் சிரிப்புப் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. டெல்லியில் இருக்கும் அத்தையைவிட கிராமத்தில் இருக்கும் அத்தை சுவாரஸ்யமாகத் தோன்றினாள். சற்றுப் பொறுத்துத் தோப்பின் வெவ்வேறு திசையிலிருந்து நாச்சாமியும் ஒரு பெண்ணும் வெளிப்பட்டார்கள். ஆற்றை நோக்கித் தனித் தனியாகச் சென்றார்கள். "அத்தை, அவர் கிளம்பிப் போயாச்சு. பாடினது போறும்!" அத்தை சிரித்தாள். முகத்தில் இன்னும் கடுமை இருந்தது. "யார் அத்தை அது?" "எதிர்த்தாத்து ராமமூர்த்தியுடைய பெண் எச்சுமி புருஷன் செத்துப் போய் ரெண்டு வருஷம் ஆறது ஏற்கனவே அலையற மனசு. நாச்சாமி மாதிரி ஆசாமிகள் சுத்தி இருந்தா சும்மா விடுமா?" அத்தையின் குரலிலும் பார்வையிலும் பச்சாத்தாபம் தெரிந்தது. "கஷ்டம்!" என்று முணுமுணுத்துக் கொண்டாள். அவன் பதிலேதும் பேசாமல் நடந்தான். எது கஷ்டம்? இன்று காண நேர்ந்த விஷயமா, இல்லை புலனடக்கமா? பெண்கள் படித்துறையை நோக்கி அத்தை சென்றதும் அவன் குளிக்கச் சென்றான். கரணை கரணையான தன் புஜங்களுக்கு எண்ணெய் நீவியபடி நாச்சாமி நின்றிருந்தான். இளம் காலை வெய்யிலில் அவன் உடம்பு பொன்னிறமாய்ப் பளபளத்தது. இந்த மாதிரி ஓர் ஆகர்ஷிர்ப்பு ஓர் உடம்புக்கு இருந்தால் எந்தப் பெண்ணாக இருந்தாலும் ஏன் மயங்க மாட்டாள் என்று கார்த்திக் நினைத்துக் கொண்டான். அது உடம்பில் தான் இருக்க வேண்டும் என்பதில்லை. அலுவாலியாவின் தாடியில் இருந்தது. கணேசனின் பார்வையில், சிரிக்கும் சல்லாப உதடுகளில் இருந்தது.