ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 8

 ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 8

அவன் மேற்கொண்டு எதுவுமே பேசாமல், அவனையே உன்னிப்பாய்ப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த விசாலத்தின் பக்கம் திரும்பாமல், டிபனைச் சாப்பிட்டு முடித்துக் கைகழுவச் சென்றான். காரணம் புரியாமல் மகாக் குழந்தைத்தனமாகக் கண்ணீர் திரையிட்டது அவனுள் ஓர் அவமான உணர்வையும் ஆத்திரத்தையும் கிளப்பிற்று. குளியலறைத் தனிமையில், தலையில் தண்ணீரை மொண்டு மொண்டு விட்டுக் கொள்கையில் வெட்கமில்லாமல் கண்ணீர் வெளிப்பட்டது "பரீட்சையெல்லாம் முடிஞ்சாச்சோ இல்லையோ?" கொஞ்சமும் கரிசனமும் அக்கறையும் இல்லாத கேள்வியாகப் பட்டது. அவன் எப்படி எழுதியிருக்கிறான் என்கிற கேள்வியில்லை. அதைப்பற்றித் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்கிற சிரத்தையே இல்லை! கோயில் காம்பவுண்டுக்குள் பூக்கடை வைத்திருக்கும் ஆறுமுகம்கூட அவனைப் பார்க்கும் போது நினைவாகக் கேட்கும் கேள்வி - "பரீட்சையெல்லாம் நல்லாப் போவுதா ஸார்?" இந்த அவனது படிப்பையும் பரீட்சையையும் தனக்குப் போட்டியாக நிற்கும் அஸ்திரம் என்று அப்பா நினைப்பதாகப் பட்டது. "நீ குருக்கள் பையன்ங்கறதை மறந்துடக்கூடாது!" கண்ணாடிக்கெதிரில் தலையைத் துவட்டியபடியே அவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான். "மறக்கறதாவது! அதான் முகத்திலேயே எழுதி ஒட்டியிருக்கே!" "சுவாமி படத்திலே இருக்கிற 'ஹேலோ' மாதிரி உன்கிட்ட என்னவோ இருக்கு!" 'அது' என்னவாக இருக்கும் என்கிற ஆத்மார்த்த கவலையோடு அவன் தன் முகத்தை ஆராய்ந்தான். விஜய்கூட 'சாத்வீகம் தெரிகிறது முகத்தில்' என்று சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. "வெல்!" என்று அவன் தோளைக் குலுக்கிக் கொண்டான். 'என் முகத்துக்கு நான் பொறுப்பில்லை!’ "அதுதான் உன் பிளஸ் பாயிண்ட்!" பாராட்டுகிற மாதிரிதான் சொன்னாள், 'நீ எதுக்கு (உன் முகத்தை) மாத்திக்கணும்?' குளியலறையிலிருந்து வெளியில் வரும் போது அதரங்களில் ஒரு புன்னகைகூட அமர்ந்திருந்தது. கூடத்துக் கொடியில் உலர்த்தியிருந்த உத்தரீயத்தை மேலே முழுவதும் போர்த்தியபடி அவன் காலில் செருப்பில்லாமல் கிளம்பும்போது விசாலம் அவனைப் பார்த்து மென்மையாகச் சொன்னாள்: "அண்ணாவுடைய பேச்சு விடுவிடுக்கிற மாதிரி இருக்கும். யோசிச்சுப் பார்த்தியானா..." அவன் சரேலென்று திரும்பி அவளைப் பார்த்து, "என் யோசனைத் திறன்லே உங்களுக்கு ஏன் சந்தேகம் அத்தை!" என்று கேட்டு விட்டு விடுவிடுவென்று கோயிலை நோக்கி நடந்தான். அவன் உத்தர சுவாமி மலையின் படிகளை ஏறி மூலவர் சன்னதியை அடைந்தபோது நாலைந்து பேர்கள் நின்றிருந்தார்கள். கர்ப்பக்கிருகத்து வாயிலில் போடப்பட்டிருந்த திரையை விலக்கிக் கொண்டு அவன் உள்ளே நுழைந்தான். அப்பா பெரிய ஆயத்தங்களில் இருந்தார். அவனைப் பார்த்து இலேசாகப் புன்னகைத்தார். மெல்லிய குரலில் சொன்னார். "வா, தனியா எனக்குச் சமாளிக்கிறது இன்னிக்குக் கஷ்டம்" என்றார். "இரண்டு பேர் அபிஷேகத்துக்குக் கொடுத்திருக்கா!"

கொடுத்திருக்கா!" அப்பாவின் குரலிலும் பார்வையிலும் ஒரு மென்மை தெரிந்தது. அவன் லேசான ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தான். கண்களில் புதிய ஒளி ஏறியிருந்த மாதிரி தோன்றிற்று. அவன் அவர் சொன்ன படி தேனையும், பாலையும், சந்தனத்தையும், பூவையும் ஒரு பக்கம் ஒழுங்கு படுத்தினான். ரொம்பப் பிரகாசமில்லாத அந்த இடமும் அதில் தவழ்ந்த வாசனைகளும் நடுவில் நின்ற முருகனின் சிலையும் அவனுள் ஒரு நூதன உணர்வை ஏற்படுத்தின. அப்பா அவருடைய வேலையில் ஐக்கியமாகிப் போயிருந்தார். வெறும் தரிசனத்துக்கு வந்து சந்நிதியில் காத்திருந்தவர்களுக்காகத் தீபாராதனை செய்தார். முருகனின் முகத்துக்கு நேராகச் சூடம் காட்டும்போது அப்பாவின் கண்களில் தெரிந்த பிரகாசம் அவனுள் லேசான வியப்பை ஏற்படுத்திற்று. சூடத் தாம்பாளத்தை ஏந்தியபடி சென்றவரின் பின்னால் அவன் குங்குமத்தையும் விபூதியையும் எடுத்துக் கொண்டு தொடர்ந்தான். அப்பா யாருடனும் பேசாமல் தன்னுள் இருந்த லாகிரியில் மிதக்கிறவர் போல் தட்டை நீட்டிவிட்டு மறுபடியும் கர்ப்பக் கிருகத்துக்குள் நுழைந்தார். அவன் குனிந்த தலை நிமிராமல் நீட்டிய கரங்களின் உள்ளங்கைகளில் இரண்டிரண்டு சிட்டிகை வைத்துத் திரும்புகையில் கர்ப்பக் கிருகத்தின் வாயிலில் ஓதுவார் சிவானந்தம் நின்றிருந்தார். அவனைப் பார்த்து லேசாக நகைத்து மெல்லிய குரலில். "பரீட்சையெல்லாம் நல்லாப் பண்ணியிருக்கியா தம்பி?" "பண்ணியிருக்கேன்" என்று தலையாட்டிவிட்டு அவன் உள்ளே நுழைந்தான். மறுபடியும் திரையைப் போட்டு அப்பா அபிஷேகத்துக்கான ஆயத்தங்களில் இறங்கினார். ஏற்கெனவே இருந்த அலங்காரத்தை அவர் மென்மையாக அகற்ற ஆரம்பித்த போது வெளியிலிருந்து ஓதுவார் பாடுவது கேட்டது. ‘நினைந்து நினைந்துணர்ந்துணர்ந்து நெகிழ்ந்து நெகிழ்ந்தன்பே நிறைந்து நிறைந்துற் றெழுங் கண்ணீரத னாலுடம்பு நனைந்து நனைந்தருளமுதே நன்னிதியே ஞான நடத்தரசே யென்னுரிமை நாயகனே யென்று...’ அப்பா கண்ணீர் மல்கிய கண்களினூடே பாட்டை ரஸிக்கும் பாவனையில் தலையைப் பலமாக அசைத்து அவனைத் தோழமையுடன் பார்த்துச் சிரித்தபோது, அவனுள் ஒரு சின்னச் சிலிர்ப்போடியது. அவனுக்குத் தெரிந்த அப்பாவுக்கும் இப்பொழுது கர்ப்பக் கிரகத்தில் நிற்கும் அப்பாவுக்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருப்பதாகப் பட்டது. ‘புனைந்துரையேன் பொய்புகலேன் சத்தியஞ் சொல்கிறேன் பொற்சபையிற் சிற்சபையிற் புகுந்தருண மிதுவே.........’ வார்த்தைகளுக்கோ, பாடிய விதத்துக்கோ ஒரு சக்தி இருந்தது. அப்பாவின் முகத்தில் விகசித்த பரவசம் அவன் மேலும் லேசாகப் பன்னீர் தெளித்தாற்போல் படர்ந்தது. " திரையை விலக்கு" என்று அப்பா சொன்னதும் அவன் சட்டென்று சுய நினைவு வந்தவனாய் விலக்கினான். சந்நிதியில் இப்பொழுது கூட்டம் தெரிந்தது. அபிஷேக அர்ச்சனைக்குக் கொடுத்திருந்த பக்தர்கள் வந்திருப்பார்கள் என்று புரிந்தது. அவன் குடம் குடமாக எடுத்துக் கொடுக்க அப்பா முருகனுக்கு நீராட்டினார். பாலாபிஷேகத்தின் போது கூட்டத்திலிருந்து பெரிய ஆரவாரம் எழுந்தது. கூட்டத்தையும் முருகனையும் கவனிப்பதைவிட அவனுக்கு அப்பாவைக் கவனிப்பது அதிக சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. அவர் தம் ஆத்ம திருப்திக்காகவே இதையெல்லாம் செய்வதாகத் தோன்றிற்று. விரல்களின் மென்மையான வருடலிலும் அதரங்களில் இருந்த புன்னகையிலும் ஒரு பரிவும் பிரியமும் தெரிந்தது. சொந்தக் குழந்தையைச் சீராட்டுகிற மாதிரி. அவருள் ஜனிக்கும் பிரியம் எல்லாவற்றையும் அவர் இந்தச் சந்நிதானத்திலேயே சமர்ப்பித்து விடுகிறார் என்று தோன்றிற்று. அதனால்தான் பெற்ற குழந்தையிடம், அவருடைய பாதையிலிருந்து விலகி ஓடும் பையனிடம்-ஒட்டுதல் காண்பிக்க முடியாமல் போயிருக்க வேண்டும்... பாத்திரத்தில் இருந்த சந்தனக் குழம்பை அவன் சிலையின் மீது ஊற்றும்போது அவரும் கூடப் பிடித்துக் கொண்டார். கவசம் போட்டாற்போல் சந்தனம் நின்றதும் இமைகள் மேல் லாவகமாக நீவிக் கண் மலரைத் திறந்தார். பக்தர் கூட்டம் மெய்மறந்து போனது ஸ்பஷ்டமாகத் தெரிந்தது. அவனுக்கே 'நான்' என்பதே கரைந்து போனது போல் பிரத்தியேகப் பிரச்சனைகளும் அபிலாஷைகளும் மறந்து போயின.

அந்தக் கர்ப்ப கிருகத்துக்கு வெளியில இருக்கும் உலகமும் அதன் மயக்கங்களும் வெகு தூரத்துக்கு விலகிப் போய்விட்டாற் போல் பிரமை ஏற்பட்டது. டெல்லிக்கும் சுவாமி மலைக்கும் இருக்கும் வித்தியாசம் அப்பாவின் கண்ணுக்குத் தெரியாமல் இருப்பதற்கு இதுதான் காரணமாக இருக்க வேண்டும். வெளியில் இருக்கும் உலகம் அப்பாவுக்குத் தேவையில்லாதது. ‘சரணாகதவத்ஸலாய நம: ஓம்..." அப்பா ராகத்தோடு அஷ்டோத்திரத்தை ஆரம்பித்தார். அவர் வீட்டில் விஸ்தாரமாகப் பூஜை செய்யும் போதெல்லாம் எற்படும் நமைச்சல் இன்று ஏற்படாதது வியப்பை அளித்தது. தீபாராதனையைச் சந்தன கவச முகத்தின் முன் நீட்டியபோது முருகன் உண்மையிலேயே இத்தனை கவனிப்புக்குத் திருப்தி அடைந்திருப்பார் என்று அவன் நினைத்துக் கொண்டான். இல்லாவிட்டால் அந்தப் புன்னகைக்கு என்ன அர்த்தம்? தீபாராதனைத் தட்டை அப்பா முன்னே எடுத்துச் செல்ல, அவன் குங்குமத்தையும் விபூதியையும் வழங்கிய படி பின்னால் செல்கையில் பெண்கள் பகுதியிலிருந்து மிக மெல்லியதாக "ஹாய்" என்று குரல் கேட்டு அவன் தூக்கி வாரிப் போட்டு நிமிர்ந்தான். தாரா! கோயிலுக்கு என்று பிரத்தியேகமாக ஆடையை மாற்றாமல் அதே ஜீன்ஸ், டீ ஷர்ட்டுமாய்-கண்களில் ஆச்சரியமும் குறும்புமாய்! எதிர்பாராமல் அவள் தன்னை வேஷ்டியிலும் வெறும் மார்பை மூடின சின்ன உத்தரீயத்திலும் பார்க்க நேரிட்டது அவனுள் இத்தனை நேரம் புதையுண்டு போயிருந்த கூச்ச உணர்வுகளையெல்லாம் பீறிட்டுக் கொண்டு கிளப்பிற்று. பதிலுக்கு முறுவலிக்ககூடத் தோன்றாமல் அவன் நின்றான். "விபூதி குங்குமம் வாங்கிக்கோயேண்டி தாரா!" பளிச்சென்று சரிகை தெரிந்த ஒன்பது கெஜப் புடவையில் அவள் பக்கத்தில் நின்றிருந்த ஓர் அம்மாள் அதட்டவும் அவள் சிரித்தாள். "நீங்க வாங்கிண்டாச்சோ இல்லையோ பாட்டி? அது போறும்!" மார்புக்குக் குறுக்காகப் பிடிவாதமாகக் கட்டியிருந்த அந்தத் தந்தக் கைகளை அவன் ஒரு விநாடி தயக்கத்துடன் பார்த்து லேசான புன்னகையுடன் தலையைக் குனிந்தபடி நகர்ந்தான். மார்பு பைத்தியக்காரத்தனமாக அடித்துக் கொண்டது. கன்னங்களில் சூடேறியிருந்தது. "இன்னிக்கு நீ கோயிலுக்கு வந்ததே பெரிசு!" என்று அந்தப் பாட்டி முணு முணுப்பது கேட்டது. அவள் கோயிலுக்கு வருவாள் என்று நிச்சயம் அவன் நினைக்கவில்லை. அதுவும் இன்று வந்திருக்கிறாள்! அவன் இந்த மாதிரி ஒரு கோலத்தில் விபூதி சம்புடத்தை ஏந்திக் கொண்டு நிற்கும் நாளில்! முகத்தையே பார்க்காமல் நீட்டிய கரங்களில் அள்ளி வைத்து அவன் சந்நிதியின் இருட்டோரத்தில் தன்னை மறைத்துக் கொண்டான்.

ஓதுவாரின் குரல் தெளிவாகக் கேட்டது. "நம்ம குருக்களுடைய இரண்டாவது பிள்ளை, இன்ஜினீயரிங் ஃபைனல் பரீட்சை எழுதியிருக்கான், ரொம்பக் கெட்டிக்காரன்." "அப்படியா?" என்றது பாட்டியின் குரல். "முகத்திலே தெரியறதே! நல்ல தேஜஸ்!" சுரீரென்று மனசு சுருங்கியது. இனம் புரியாத கூச்சத்தில் இந்த ஓதுவாருக்கும் வேறு வேலையில்லை என்று ஆத்திரம் வந்தது. குருக்களுடைய பிள்ளை இன்ஜினியராவது அப்படி என்ன உலக மகா அதிசயம்? தாராவும் அவள் பாட்டியும் கிளம்பி விட்டதை நிச்சயம் செய்து கொண்ட பிறகு வெளியில் வந்தான். அவளைப் பார்ப்பதற்குச் சற்றுமுன் வரை கர்ப்பக் கிருகத்தில் எப்படிப்பட்ட ஒரு மோன மயக்கத்தில் இருந்தோம்; அதிலிருந்து பிய்த்து இழுக்கப்பட்டு எப்படி எதிர்பாராத ஒரு நிர்வாண நிஜத்திற்கு முன் நிறுத்தப்பட்டோம்! "தன்னை அந்த நிலையில் பார்த்தபோது தாராவுக்கு எப்படிப்பட்ட ஆச்சரியம் ஏற்பட்டிருக்கும் என்று அவன் யோசித்துப் பார்த்தான். அதிர்ந்து போயிருப்பாளோ? அதிர்ச்சி ஏதும் தெரியவில்லை. அவள் முகத்தில், வழக்கமான குறும்புதான் தெரிந்தது. சட்டென்று தனது கவலையையும் அசம்பாவிதமான எண்ண ஓட்டத்தையும் கண்டு அவனுக்கு வெட்கம் ஏற்பட்டது. அவன் யாராயிருந்தாலும், அவன் எந்தக் கோலத்தில் இருந்தாலும் அவளை எப்படி அது பாதிக்கப் போகிறது ? ஏன் பாதிக்க வேண்டும்? எத்தனையோ முக்கியமான பிரச்சனைகள் அவளது அழகான தலையை ஆக்ரமித்திருக்கும்போது ஒரு குருக்களின் பிள்ளையைப் பற்றி அவள் ஏன் சிந்திக்க வேண்டும்? உபயோகமற்ற ஆடம்பர சிந்தனை அது அவளைப் பொறுத்தவரை... ஒரு நாள் அவன் எங்கோ போய் விட்டு வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தான். அவனை இடித்துக்கொண்டு நிற்கிறாற்போல் கருப்பு ஃபியட் நின்றது. "ஹாய் கார்த்திக்" அவளுடைய முகத்தைப் பார்த்ததுமே நெஞ்சில் புது வெள்ளம் பாய்ந்தது. "ஹாய் ஹெள ஆர் யூ?" "நீ ஏன் கோயிலுக்கே இப்பல்லாம் வரதில்லே?" அவன் வியப்புடன் அவளைப் பார்த்தான். "ஏது, கொள்கையெல்லாம் மாறிடுத்தா? பரீட்சைக்குக் சரியாகப் படிக்காமல் சாமியைக் காக்காய் பிடிக்கலாம்னு பார்க்கறியா?" "இது எதுக்காகவும் நான் கோயிலுக்கு வரல்லே" என்று மோகனமாகச் சிரித்தாள். "ஹெள நேய்வ் யூ ஆர்! உன்னைப் பார்க்கணும்னு நான் வந்திருக்கக் கூடாதா?"