ஒரு சங்கமத்தை தேடி 15
வாஸந்தி
டிஜிட்டல் அலாரம் சுநாதமாய் ஒலித்தது. முந்தைய இரவு பார்ட்டியிலிருந்து நள்ளிரவு வீடு திரும்பியதில் உடம்பு சோம்பலுடன் கிடந்தது. இமைகளைப் பிரிக்க முடியாமல் கார்த்திக் போர்வைக்குள் முடங்கிக் கொண்டான். "கார்த்திக்!" அவளுடைய ஸ்பரிசம் மெத்தென்றிருந்தது. மெலிதாக வந்த உடம்பின் வாசனையும் அதன் அண்மையும் போதையைத் தந்தன. அவன் சரேலென்று அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டான். "ஏய், எழுந்திரு!" என்று அவள் சிணுங்கினாள். "ஆபீஸுக்கு நேரமாயிடும்!" "இன்னிக்கு லீவு போட்டுடறேன்!" பூ மாதிரி இருக்கும் அந்த உடம்பை அணைத்தபடி நாள் முழுவதும் படுத்திருக்கலாம் போல் இருந்தது - வேலையை மறந்து ஃபாக்டரியை மறந்து, உலகத்து எல்லா அஞ்ஞானங்களையும் மறந்து..... "லீவு போடற ஆளைப் பாரு?" அவனது பின் மண்டையில் அவள் செல்லமாகத் தட்டினாள். "டி.ஜி. வரப்போகிற சமயத்திலே லீவு போட மனசு வருமா உனக்கு?" அவனது விழியின் இறுக்கம் சட்டென்று தளர்ந்தது. "ஓ காட்! யூ ஆர் ரைட்!" என்று எழுந்து உட்கார்ந்தான், கண்களை நன்றாகத் தேய்த்து விட்டு அவளைப் பார்த்து லேசாகச் சிரித்தான். இளநீல 'நைட்டி'யில் அவள் கிறங்கடித்தாள். அவன் பாம்பே டையிங் ஷீட்டை அவள் கழுத்து வரை மூடினான். "டி. ஜின்னு ஒருத்தர் இருக்கிறதே அப்புறம் மறந்து போயிடும்!" அவள் கலகலவென்று சிரித்தாள். "இன்னும் பத்து நிமிஷத்திலே அவரைத் தவிர வேறு ஒரு ஞாபகமும் உனக்கு இருக்கப் போறதில்லே." அவளுடைய கன்னத்தை லேசாகத் தட்டி, "என்ன செய்யட்டும், பிழைப்பு ஸ்வாமி!" என்று புன்னகைத்து அவன் எழுந்தான். அவள் பதில் ஏதும் சொல்லாமல் விட்டத்தைப் பார்த்தபடி படுத்திருந்தாள். பார்வையை அகற்றாமல் மெல்லச் சொன்னாள். "பிழைப்பே வாழ்க்கை ஆயிடக் கூடாது கார்த்திக்!" அவன் அவசரமாகப் பேஸ்டை பிரஷ்ஷில் போட்டுக் கொண்டே பொறுமையில்லாமல் சொன்னான். "நோ டைம் ஃபார் லெக்சர்ஸ் கண்ணு! எங்கே, எழுந்துண்டு எனக்குக் காப்பி போட்டுக் கொடு பார்க்கலாம்! எங்காத்திலே இருந்திருந்தோம்னா இத்தனை நேரத்துக்கு நீ குளிச்சு மடி உடுத்திண்டு அம்மாவுக்குக் காய்கறி நறுக்கிக் கொடுத்திண்டிருந்திருப்பே!" நைட்டியின் மேல் டிரெஸ்ஸிங் கவுனை மாட்டியபடி அவள் முணுமுணுத்தாள். "ஓ அது எத்தனை சுவாரஸ்யமாயிருந்திருக்கும்! நீதானே தனியா வரணும்னு பிடிவாதம் பிடிச்சே!" "ப்ளீஸ் தாரா!" "ஓகே! ஓகே! நான் ஒண்ணும் சொல்லல்லே! என்னுடைய சௌகரியத்துக்காகத் தனியா வந்தோம்னு மாத்திரம் சொல்லாதே." "சரி சொல்லல்லே. என் செளகரியத்துக்காகத்தான் தனியா வந்தேன். இல்லேன்னா கணேசன் மாதிரி நானும், பெண்டாட்டியை லவ் பண்ண ஏதாவது மட்ட சினிமா ஹாலைத் தேடிண்டு போக வேண்டியிருந்திருக்கும்! சத்தியாவந்தனம் செய்யறபோது யாருக்கும் தெரியாம உன் கையைப் பிடிக்க வேண்டியிருந்திருக்கும்!" "எவ்வளவு திரில்லிங்கா இருந்திருக்கும்!" "உன் கையாலே காப்பி கிடைச்சா அதுகூட எனக்குத் த்ரில்லிங்தான் தாரா!" "தரேன் தரேன்!" என்று அவள் சிரித்தபடி சமையலறைக்கு விரைந்தாள். அவன் நிதானமாகக் குளியலறைக் கதவைச் சாத்தினான். குழாயைத் திறந்து இரைச்சலுடன் பக்கெட்டில் விழுந்த நீரின் த்வனியில் பகபகவென்று பீறிட்டுக் கொண்டு கிளம்பிய நினைவுகளை அமுக்க முயன்றான். பக்கெட் நிரம்பிக் கீழே நீர் சரிவதன் பிரக்ஞை ஏற்படாத அளவுக்கு ஞாபகங்கள் அவனை அமுக்கின... இப்பொழுது அப்பாவும், கணேசனும் கோயிலுக்குக் கிளம்பிப் போயிருப்பார்கள் என்கிற நினைப்பு அவனுள் ஒரு கனிவைச் சுரந்தது. விடியற்காலை நேரத்தில் ரஜாய்க்குள் முடங்கியிருக்கிறாற்போல் பிரமையேற்பட்டது. மணியோசையின் பரிணாமம் மெள்ள மெள்ள அதிகரித்தது - தொடர்ந்து அப்பாவின் வெண்கலக் குரலில் "சுக்லாம் பரதரம் விஷ்ணும்...!" சட்டென்று அவனுள் ஒரு சிலிர்ப்போடிற்று. எத்தனை வருஷங்களாக காதில் விழுந்த குரல்! அவனுள் ஐக்கியமாய்ப் போய் விட்ட ஒரு குரல்! டிஜிட்டல் அலாரமுக்கு இல்லாத ஒரு சக்தி அதற்கு இருந்தது. கண்விழிக்கையிலேயே நீராட்டுகிற மாதிரி... தூக்கத்தோடு அஞ்ஞானத்தை விரட்டுகிற மாதிரி... திடீரென்று அப்பாவின் முகம் அவனுள் விசுவரூபமாகத் தெரிந்தது. அன்று முருகன் சந்நிதியில் அவருக்கு வெகு அருகில் நின்று முருகனுக்குச் சந்தனக் காப்பைச் செலுத்தின காட்சியும் அவர் கண்களில் தென்பட்ட கனிவையும்
பேரானந்தத்தையும் கண்டு தான் மெய்சிலிர்த்து நின்ற நிலையும் பளீரென்று நினைவைத் தாக்கின. எப்படிப்பட்ட பரவசம் தெரிந்தது அவர் முகத்தில்! அந்தப் பொழுதின் சந்தோஷத்தைவிட வேறெதுவும் பெரிதில்லை என்றாற்போல்! அவருக்கும் அஞ்ஞானமுண்டு, கோபம் உண்டு! "போறச்சே, அட்ரஸைக் கொடுத்துட்டுப் போ!" இப்பொழுது ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு அந்த வார்த்தைகள் நினைவுக்கு வரும்போதும் அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. ஆத்திரம் ஏற்பட்டது. "பழைய சகாப்தம் முடிஞ்சு போச்சு!" பின் முடியாமல் என்ன செய்யும்? உலகம் ஒரே மாதிரி இரவும் பகலுமாய் உருண்டாலும் காலம் நின்ற நிலையில் நிற்குமா? நின்றால் முன்னேற்றம் எங்கிருந்து வரும்? அவருடைய பிம்பமாக நான் இல்லாதபோது, அவருடைய வாழ்க்கை முறையைப் பின்பற்றுவது எப்படிச் சாத்தியம்? நாகரீக செளகர்யங்களுடன் வளர்ந்த ஒரு நவயுகத்துப் பெண் சராசரி செளகர்யம் கூட இல்லாத அந்தக் கட்டுப் பெட்டிக் குடும்பத்துடன் இருக்க வேண்டும் என்று எப்படி எதிர்பார்த்தார்? அதிகம் ஐ க்யூ இல்லாத கோமதிக்குப் புரிந்ததுகூட அவருக்குப் புரியவில்லை என்றால் அதற்கு என்ன அர்த்தம்? அவன் அன்று, தான் வேறு வீடு பார்த்திருப்பதைப் பற்றித் தெரிவித்த பிறகு எல்லாரும் இரண்டு நாள்களுக்கு ஒரு சோகப் போர்வையைப் போர்த்திக்கொண்டு நின்றார்கள். அம்மா அடிக்கடி சமையற்கட்டில் கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு நின்றாள். அவனிடம் வெளிப்படையாகப் பிரியம் காட்டவே தெரியாத, ஆழமான யோசனைத் திறன் இல்லாத அவளுக்கு நியாயமான காரணங்களுக்காக அவன் புதுப் பெண்டாட்டியுடன் வேறு வீட்டுக்குப் போகும் செய்தி இப்படி ஒரு பாதிப்பை உண்டாக்குமா என்று அவனுக்கு வியப்பேற்பட்டது. 'குடும்பக் கட்டுக்கோப்பு போய் விடும், போய் விட்டது.' என்ற அப்பாவின் பயத்தின் எதிரொலிதான் அவளுடைய கண்ணீர் என்று தோன்றிற்று. 'என்னை நீ ஏமாற்றி விட்டாய்' என்கிற பாவனையுடன் அத்தை வளைய வந்தது அவனுள் ஒரு குற்ற உணர்வையும் வீம்பையும் மாறி, மாறிக் கிளப்பிற்று. 'இயற்கைக்கு விரோதமாய் என்ன செய்து விட்டேன்?' என்று அவன் தனக்குள் பலமுறை சொல்லிக் கொண்டான். 'படிக்காத கிராமப் பெண்ணைக் கல்யாணம் செய்து கொள்வது என்னால் எப்படி முடியாத காரியமோ, அதுபோல் தாரா இந்த வீட்டில் இருப்பதும் முடியாதது! இட் இஸ் ஸிம்பிள் லாஜிக்!' இரண்டே நாளில் அத்தை தெளிந்து விட்டாள். அவனுடன் புது வீட்டுக்கு வந்து பார்த்துவிட்டு ரொம்ப கச்சிதம் என்று சிலாகித்தாள். எதுவுமே நடக்காதது போல் கணேசன் தனது வழக்கமான ஞானப் புன்னகையுடன், நேசப் பார்வையுடன் வளைய வந்தான். அப்பா கூட பழைய நிலைக்குத் திரும்பிவிட்டார். அவர் இஷ்டப்படி ஆடம்பரமேயில்லாமல் முருகன் சன்னிதியில் வைதிக முறைப்படி எளிமையாகக் கல்யாணம் முடிந்த திருப்தியில் புதிய வீட்டிற்குக் குடிபோக நாள் கூடக் குறித்துக் கொடுத்தார். வாரத்திற்கு ஒரு முறை தாராவும் அவனும் அவர்களைப் பார்க்கச் செல்லும்போது அவர்கள் வரவை எதிர்பார்த்து வீட்டில் உட்கார்ந்திருக்கிறார்.... அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. எத்தனை மறைமுகமான அன்பு காட்டல் அது. வெளிப்படையாக அன்பு காட்ட அவருள் ஏதோ கூச்சமிருக்க வேண்டும். சன்னிதிக்குள் முருகன் கல்லாய், சிலையாய் நிற்பதால்தான் அவர் மெய் மறந்து போகிறார். சாமியும், ஊனும் சதையுமாய் நின்றிருந்தால் அப்பாவின் பார்வையே, பாவனையே வேறாய் இருந்திருக்கும்...
"புனைந்துரையேன் பொய்புகலேன் சத்தியஞ் சொல்கிறேன்; பொற்சபையிற் சிற்சபையிற் புகுந்தருணமிதுவே…" நீரை மொண்டு மொண்டு தலையில் விட்டுக் கொள்ளும்போது தொண்டை அடைத்துக் கொண்டது. பாத்ரூம் கதவு தட்டப்பட்டது. அவன் சட்டென்று உலுக்கப்பட்டவன் போல் சுய நினைவுக்கு வந்தான். "காப்பி வேணும்னு கேட்டுட்டுக் குளிக்க ஆரம்பிச்சுட்டியா?" "ஓ ஆமாம்! இதோ வரேன்!" "நிதானமா சுலோகம் சொல்லிண்டு குளிச்சுட்டு வா. அவசரமில்லை. உன் காப்பியை நான் குடிச்சுட்டேன்! பாஸ் வரார்னா இப்படியா நடுங்கணும்?" டி. ஜியின் நினைவே எனக்கில்லை என்று தனக்குள் சொல்லியபடி அவன் அவசர அவசரமாக உடை மாற்றிக் கொண்டான். நினைக்க நினைக்க ஆச்சரியமாக இருந்தது. அப்பாவுக்கும் தனக்கும் இடையே ஒரு யுகத்தின் தூரம் என்று நினைத்தது போக இப்பொழுது அவருடைய நினைவுகள் எப்படி நிழலாய்த் துரத்துகின்றன! ஓ கடவுளே இதிலிருந்து எப்பொழுது விடுபடுவோம்? அவன் வெளியில் வரும்போது தாரா அன்றைய பேப்பரில் ஆழ்ந்திருந்தாள். திருமணமான பின்னும் அவள் எப்பொழுதும் போல் தன்னுடைய அபிமான பொழுதுபோக்குகளிலும் பிரசாரக் கூட்டங்களிலும், பொது நல வேலைகளிலும் சுறுசுறுப்பாக இருந்தாள். அவன் அலுவலகம் கிளம்பியதும் தினமும் முக்கால் வாசி வெளி வேலை இருக்கும். ஜீன்ஸிலும், மாக்ஸியிலும் அவள் வளைய வருகையில் அவன் தனக்குள் எழும் கேள்வியிலேயே சமாதானம் இருப்பதாக நினைத்துக் கொள்வான். "இவள் எப்படி அந்த வீட்டில் பொருந்த முடியும்?" அவள் புதிதாகக் காப்பியைக் கலந்து கொண்டுவந்து கொடுத்தாள். "நீ அமர்க்களமா குளிச்சிண்டிருக்கும் போது மிஸ்டர் லோபோ ஃபோன் பண்ணினார்." "என்ன சொன்னார்?" என்றான் அவன் புதிய சுவாரஸ்யத்துடன். "ஏன் உங்காத்து ரேடியோ இப்படி அலர்றதுன்னார். அது ரேடியோ இல்லே என் ஹஸ்பெண்ட்னு..." அவன் தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு மறித்தான். "சும்மா அளக்காதே, தாரா, என்ன விஷயமாம்?" "எனக்குத் தெரியாது. நீயே விசாரிச்சுக்கோ. இதைப் பார், ஏதாவது பார்ட்டின்னா நான் வரல்லே?" அவன் தலையை அவசரமாக வாரிக்கொண்டு போனுக்கு விரைந்தான். "ஆரம்பிச்சுட்டியா உன் முணுமுணுப்பை, நாலு பேரை மீட் பண்ணாத்தான் நான் முன்னுக்கு வர முடியும். பார்ட்டிங்கற சாக்கிலே சந்திக்கறதெல்லாம் காண்டாக்ட்காக - யாரையும் பார்க்காம, யாரோடையும் பழகாமே கிணத்துத் தவளையாட்டம் உட்கார்ந்திருந்தா நா இதே லெவல்லே இருக்க வேண்டியது தான்." "ஏன், இந்த லெவலுக்கு என்ன குறைச்சல்!" ரொம்பவும் குழந்தைத் தனமாகப் பேசுகிறாள் என்று அவனுக்கு எரிச்சல் ஏற்பட்டது. "முட்டாள்தனமாப் பேசாதே தாரா! மேலே பறக்கணும் எனக்கு! நடந்தாப் போறாது!" அவள் முகம் லேசாக இருண்டது. யோசனைக் கோடுகள் தெரிந்தன. அவன் டெலிபோனின் எண்களைச் சுழற்றிக் கொண்டே அவளைக் கவனித்தான். அவள் சுவாரஸ்யத்துடன் தோளைக் குலுக்கி உதட்டைப் பிதுக்கினாள். "நடக்கறதுதான் எனக்கு நிச்சயமான விஷயம், ஏன்னா பூமி கீழே இருக்குங்கிற நிம்மதி இருக்கும்." அவளுடைய வார்த்தைகளில் அப்பாவின் சாயல் அடித்தாற்போல் அவனுக்குத் திகைப்பேற்பட்டது. மறு முனையில் லோபோவின் மதர்த்த அட்டகாசக் குரல் வெட்டிற்று. அவன் பேச ஆரம்பித்ததும் தாரா விருக்கென்று எழுந்து சமையலறைப் பக்கம் செல்வதை அவன் கண்டு கொள்ளாதவன் போல் பேச்சைத் தொடர்ந்தான்.
அவள் அவனுக்காக 'ப்ரெட் டோஸ்ட்' செய்து கொண்டிருந்தபோது பின்புறமாக நின்று அணைத்தான். "விஷயத்தைச் சொல்லு. இந்தக் காக்காயெல்லாம் வேண்டாம்" என்றாள் அவள் திரும்பாமல். அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. எத்தனை வீம்பு இவளுக்கு! - அதுவும் உப்புப் பெறாத விஷயங்களுக்கெல்லாம்! "ரொம்ப சாதாரண விஷயம்" என்றான் அவன் மழுப்பலாகச் சிரித்துக்கொண்டு. "வீட்டிலேயே டி.வி. பார்க்கிற நேரத்திலே வெளியில் போகப் போறோம், அவ்வளவுதான்." "பார்ட்டியா?" "ஆமாம்!" "நான் வரல்லே, ஸாரி!" குரலிலிருந்த கண்டிப்பு அவனைச் சுர்ரென்று உதைத்தது. எரிச்சல் ஏற்பட்டது. "தாரா, நீ அநாவசியமா ஃபஸ் பண்றே. நம்ம ரெண்டு பேரையும் கூப்பிட்டிருக்கும் போது நான் தனியே எப்படிப் போக முடியும்?" "நீயும் போகணும்னு என்ன கட்டாயம்?" "எத்தனை தடவை சொல்லட்டும் நான். லோபோ டி.ஜிக்கு வேண்டியவர். இன்னும் சில வருஷங்கள்லே அவரே டி. ஜி. யா வரலாம். அவர் கூப்பிடும் போது போக வேண்டாமா? என்னுடைய எதிர்காலத்துக்கு இது ரொம்ப முக்கியம்." "எது?" "எனக்கும் லோபோவுக்கும் இருக்கிற உறவு.-" தாராவின் முகம் லேசாகச் சிவந்தது. தலையாட்டலில் ஓர் ஆவேசம் தெரிந்தது. "காக்டெய்ல் பார்ட்டிக்குப் போய் அவன் தோள் மேலே கையைப் போட்டாத்தான் நீ முன்னுக்கு வர முடியும்னு நினைக்கிறியா? அப்படின்னா உன்கிட்டே உனக்கு நம்பிக்கையில்லேன்னு அர்த்தம். உன் உழைப்பைப் பத்தி உனக்கே நல்ல அபிப்பிராயம் இல்லேன்னு அர்த்தம்! உங்கிட்ட நல்ல சரக்கிருந்தா விளம்பரம் எதுக்கு?" "ஏன்னா இது விளம்பர உலகம் பெண்ணே!" அவள் மிகத் தீவிரமான முகபாவத்துடன் சொன்னாள்: "அது ஒரு சத்தியமில்லாத உலகம். நான் அதை வெறுக்கறேன். ஐ ஹேட் பார்ட்டீஸ்! ஐ ஹேட் தட் அட்மாஸ்ஃபியர்! சரியான பைத்தியக்காரப் போலி ஆசாமிகளைத்தான் நான் அங்கே பார்க்கிறேன். ஆம் அங்கே வர பெண்கள்! புடவை, நகை, வேலைக்காரர் பிரச்சனை - இதைத் தவிர வேறு விஷயமும் உலகத்திலே உண்டு என்கிற அறிவே இல்லாத பெண்கள்! ஆண்கள் இன்னும் மோசம். சரியான சுயகாரியப் புலிகள்! ஓட்டப் பந்தயத்திலே, அடுத்தவன் காலை எப்படி ஒடிச்சா பந்தயத்திலே நமக்கு லாபம்னு பார்க்கிற ஆண்கள். "பாஸை'த் திருப்திப்படுத்த எந்த நிலைக்கு வேணாலும் போகக்கூடிய..." இத்தனை கவர்ச்சிக்கும், அறிவிற்கும் பின்னால் இவளுள் எத்தனை அசட்டுப் பிடிவாதங்கள் இருக்கின்றன என்கிற சின்ன நமைச்சலுடன் அவன் விளையாட்டாக அவள் தோளைப் பற்றினான். "உனக்குப் பிடிக்கிறதோ இல்லையோ, எனக்காக, நீ என் மனைவிங்கற காரணத்துக்காக இதையெல்லாம் பொறுத்துக்கக் கூடாதா?" "உன் மனைவியாயிட்டதினாலே நான் ஏன் என் கொள்கைகளை மாத்திக்கணும்? பிடிக்காத விஷயத்தை ஏன் செய்யணும்?" முணுமுணு என்று அரித்த கோபத்துடன் அவன் மெளனமாக எழுந்தான். இவளும் இவளது கொள்கைகளும்! எல்லார் மனைவிகளும் எப்படி அழகிய பொம்மைகளாய், அடங்கின நாய்க்குட்டிகளாய்க் கணவனுடன் பாஸ்களையும் அவர்களது மனைவிகளையும் குழையடிக்கிறார்கள்! "ஐ ஹேட் தட் ஹிப்பாக்ரஸி!" அவன் லேசாக அதிர்ந்தான். தாராவின் குரலில் வெறும் கோபம் மட்டும் இல்லை. ஒரு துக்கம் இழையோடிற்று. "நான் அந்தப் பைத்தியக்கார உலகத்தைப் பார்த்தவ கார்த்திக் - அதை வெறுத்துப் பயந்து ஓடி வந்தவ!"
"ஓ. கே. ஓ.கே! நான் உன்னை இன்னிக்கு வற்புறுத்தலே. ஆனா நான் போகாம இருக்க முடியாது. ஸாரி, மேடைக்கு வந்தப்பறம் என் பாகத்தை நான் நடிக்காம இருக்கமுடியாது. யூ கால் இட் ஹிப்பாக்ரஸி! ஐ டோன்ட் கேர்!" அவன் டையும், ஷூவும் அணிந்து ப்ரீஃப் கேஸைத் தூக்கிக் கொண்டு ஆஃபீஸுக்குக் கிளம்புகையில் அவள் இன்னும் தீவிர யோசனையுடன் அமர்ந்திருந்தாள் - சட்டென்று சுரந்த ஒரு கனிவுடன் அவன் அவளது தாடையைச் செல்லமாக வருடினான்-"சியர் அப் ‘யார்'!" அவள் மெள்ளச் சிரித்தாள். "கார்த்திக், உன் முகத்தைச் சுத்தி ஒரு 'ஹேலோ' இருக்குன்னு சொல்வேனே. அதை நீ அந்தாத்திலேயே விட்டுட்டு வந்துட்டேன்னு நினைக்கிறேன்!" ஒரு விநாடி திகைத்து அவன் சமாளித்துக் கொண்டு சிரித்தான். "நல்ல வேளை, அது எங்கே என்னோடேயே ஒட்டிண்டிருக்குமோன்னு கவலைப்பட்டேன்!"
No comments:
Post a Comment