ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி-
வாஸந்தி
அத்யாயம் - 4
நிலையத்தில் பஸ் நிற்பதற்குள் அங்கு இறங்க வேண்டியவர்கள் முண்டியடித்துக் கொண்டு இறங்கினார்கள். கடைசி ஆளின் இறங்கிய கால்கள் தரையில் பதியுமுன் தனது சுபாவ அவசரத்துடன் பஸ் கிளம்பிற்று. கார்த்திக் தடுமாற்றத்துடன் 'வெலாஸிடி’யினால் எட்டடி நகர்ந்து பிறகு சமாளித்துக் கொண்டு கையிலிருந்து நழுவிக் கீழே விழுந்திருந்த புத்தகத்தைத் தூசி தட்டி கஷ்கத்தில் இடுக்கிக்கொண்டு ஒன்றுமே நடக்காதது போல் வீட்டை நோக்கி நடந்தான். பஸ் ஸ்டாண்டில் நின்றிருந்த நாலைந்து பேர்கள் அவனைப் பார்த்து லேசாகப் புன்னகைத்தார்கள். பஸ் டிரைவரின் ஓட்டத்திற்கான புன்னகை அது. 'அவன் அப்படித்தான் போவான். நாம் தான் ஜாக்கிரதையாக இருக்க வேண்டும்' என்கிற சமாதானப் புன்னகை. அந்தப் புன்னகைகளின் பின்னால் இருந்த ஜடத்தன்மை லேசாக உறுத்திற்று. திடீரென்று விஜய்யின் வார்த்தைகள் நினைவுக்கு வந்தன. அவனது துக்கம் கண் முன்னால் நின்றது. "நோபடி கேர்ஸ் 'யார்', நோபடி!"
யாருக்கும் யாரைப் பற்றியும் கவலையில்லை, கரிசனமில்லை. அக்கறையில்லை, காருண்யமில்லை. அகராதியின் பக்கத்தை மட்டுமே நிரப்பும் வார்த்தைகள் இவை. சில வருஷங்களில் இதே விஜய் இவர்கள் மாதிரி கீழே எறியப்பட்ட பயணியைப் பார்த்து மேம்போக்காகப் புன்னகைப்பான். அல்லது அதுகூடச் செய்யத் தோன்றாமல் முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்வான்… கார்த்திக் தனக்குள் புன்னகைத்தபடி வேகமாக நடந்தான். மாலை தரிசனத்துக்காக பக்தர்கள் 'உத்தர சுவாமி மலை' ஏறிக் கொண்டிருந்தார்கள். அப்பாவும் கணேசனும் இப்பொழுது மும்முரமான அர்ச்சனை அபிஷேக பரவசத்தில் இருப்பார்கள். இரவு பத்து மணி வரை மலையின் படிகளுக்குக் கீழ் இருக்கும் உலகத்தைப் பற்றியும் அதில் புறப்படும் புதிய, பெரிய பிரச்சனைகளைப் பற்றியும் தெரியாத அஞ்ஞானத்தில் இருப்பார்கள். எத்தனை பெரிய லாகிரி இது! ஜனரஞ்சகமான போதை இது! லைசென்ஸுடன் சாப்பிடப்படும் அபின். அஞ்ஞானிகளுக்கேற்ற அபின்... அவன் சட்டென்று தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டான். இந்த மார்க்ஸிஸமும் மாசேதுங்க'மும் நம்முள் எப்பொழுது நுழைந்தது என்றுதிடுக்கிட்டான். ஒரே ஒரு விநாடி தாராவின் முகம் மனத்தைச் சலனப்படுத்த முயல அவன் அதைத் தன் 'சாத்வீக'பலத்தால் விரட்டியடித்து,
அந்த எண்ணம் தோற்றுவித்தபுன்னகையுடன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான்.
அத்தை நடுக் கூடத்தில் கம்பளியை விரித்து அதன் மேல்உட்கார்ந்து பெயர் தெரியாதஏதோ ஒரு டெல்லி பூவைக்கோத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அவன் வருவதைக் கவனித்தபடியே ஊசியிலிருந்து நழுவிப் போன நூலைக் கோக்க முயன்று கொண்டிருந்ததைப் பார்த்து விட்டு "என்ன அத்தை, முப்பது வயசிலேயே உங்களுக்கு வெள்ளெழுத்தா?" அத்தை சிரித்தாள். "எனக்கு முப்பதுன்னா உனக்கு வயசு நாலு!" "இல்லையே! இருபத்திரண்டு! நாமட்டும்தான் வளர்ந்திருக்கேன். நீங்க முப்பதுலேயே நின்னுட்டேள்!" அவன் குளியலறைக்குச் சென்று இப்பொழுது பாய்லரில் ஜில்லிட்டுப் போய்விட்டிருந்த நீரில் கால்களை அவசரமாகக் கழுவிக் கொண்டு
கூடத்துக்குத் திரும்புகையில் அத்தையின் முகத்தில்ஒரு சோர்வு தெரிந்தது. ஓ, அசட்டுத்தனமாகப் பேசிவிட்டோம் என்று அவனுக்குள்உதைத்தது. முப்பதாவது வயதில்தான் அத்தை விதவையாகி வந்தாள்.
அவன் மெளனமாக விசாலத்தருகில் சென்று அமர்ந்தான்.
பூவை நோக்கித் தாழ்ந்திருந்த விழிகளில் நீர் பளபளத்தது என்கிற கற்பனையில் அவன் மெல்லிய குரலில்."ஸாரி அத்தை!" என்றான்.
சட்டென்று நிமிர்ந்த அத்தையின் பார்வையில் நீரும் இல்லை, கோபமும் இல்லை.குறும்பு தெரிந்தது.
"ஸாரின்னாப் போறாது.விஷயத்தைச் சொல்லு! இன்னிக்குக் காலேஜும் இல்லே. எங்கே ஊர் சுத்திட்டு நிதானமா நுழைஞ்சு சாலாக்காகப்பேசறே!"
அத்தை வேண்டுமென்றே 'ஸைட்ட்ராக்' அடிக்கிறாள் என்று புரிந்தது. கூடவே வியப்பேற்பட்டது.
"உங்களுக்கெப்படி காலேஜ் இல்லேன்னு தெரியும்? ஓ,தியாகு சொன்னானா? சின்னப்பையன், ஒழுங்கா வீட்டுக்கு வந்திருப்பான்."உன்னை விட ஒரு வயசு சின்னவன்!""இன்னிக்கென்ன பிறந்தநாள் ஆராய்ச்சி? வயசுக்குத் தகுந்தமாதிரி பசிக்கவும் செய்யும்னு தெரியுமோ? அதுவும் ஊர் சுத்திட்டு நிதானமா வர்ற தடியனுக்கு அதிகமாகவே பசிக்கும்னு தெரியுமோ?"
அத்தை பூச்சரத்தை வைத்துவிட்டு மரத்துப்போன கால்களை நீவிவிட்டபடி முகத்தின் புன்னகை மாறாமல் எழுந்தாள்.
"எல்லாம் தெரியும் வா.நீ வருவேன்னு சூடா வைச்சிருக்கேன்."காலையில் செய்யப்பட்டதாக இருந்தாலும் சர்க்கரைப்பொங்கலும், வடையும் இருந்தபசியில் அமிர்தமாக இருந்தன.
அம்மாவைக் காணோம்.கோயிலுக்குப் போயிருப்பாள்என்று அனுமானித்தான்.
விசாலம் தொடுத்த பூச்சரத்தையும், தேங்காய் வெற்றிலை பாக்கையும் குடலையில்வைத்து சால்வையைப் போர்த்திக் கொண்டு.
"நா கோயிலுக்குப் போறேன்
வறியா?" என்றாள்.
ஒரு விநாடி யோசித்து "வரேன்"என்றான். "வேஷ்டி கட்டிக்கணுமா?'இதப்பார். இந்தாத்து வழக்கங்கள் உனக்கு இருபத்திரண்டுவருஷமாத் தெரியும். புதிசா நுழைஞ்சவனாட்டம் கேள்வி கேக்காதே!"
அவன் தனக்குள் முணுமுணுத்தபடி வேஷ்டிக்கு மாறினான்.
"முருகன் வாயைத் திறந்து பேசினார்னா எனக்கும் பாண்ட் மாட்டிவிடு, வேஷ்டி கட்டிவிடு குளிர்றதும்பார்!"
அத்தை பேசவே பேசாமல்'கைத்தல நிறைகனி'யைச் சொல்லியபடி நடந்தாள்.
"நீங்க இப்பலேந்தே ஸ்தோத்திரம் சொல்லிண்டு போறது எப்படி இருக்கு தெரியுமா
அத்தை? பரீட்சை ஹாலுக்குநுழையறதுக்கு முன்னாடி புத்தகத்தைப் புரட்டற மாதிரி இருக்கு!"
அத்தை பேசாமல் ஸ்தோத்திரமாகப் புன்னகைத்தாள்.'மத்தள வயிறனை உத்தமி புதல்வனை மட்டவிழ் மலர் கொடு...
"இது என்னப்பூன்னு பிள்ளையார் முழிக்கப் போறார்!"
அத்தை பக்கென்று சிரித்தாள்.
மனசு சற்று லேசாயிற்று அவனுக்கு.
பிள்ளையார் சந்நிதியில் கணேசன் பளிச்சென்று படியில் நின்றிருந்தான். கையில் விபூதிக் கிண்ணத்துடன் அதரங்களில் காரணம் பாராத பர்மனெண்ட் புன்னகையுடன்.அவனது சுருண்ட கட்டுக் குடுமி, அவன் தலைக்கு நேர்மேலாக இருந்த "ஓம்" நியான் சுருளின் வெளிச்சம் பட்டுப் பளபளத்தது. கழுத்தில் சின்ன ருத்திராட்ச மாலை பிடிப்பான கருநீல முழுக்கை ஸ்வெட்டருக்கு மேல் சிவப்புத்துண்டு.நெற்றியில் விபூதிப்பட்டைக்கு நடுவில் குங்குமப் பொட்டு.
பார்க்கும் போதெல்லாம் ஏற்படும் ஆச்சரியம் கார்த்திக்குக்கு இப்பவும் ஏற்பட்டது.
கணேசன் அவர்களைப்பார்த்து மிக லேசாகப் புன்னகைத்தான். விசாலத்திடமிருந்து குடலையை வாங்கிக்கொண்டு அர்ச்சனைத்தட்டைத் தொடச் சொல்லி“பாரத்வாஜ கோத்ரே, விசாகா நட்சத்ரே நாராயணஸ்வாமி சர்மனஹ...
ஓ!
இன்றைக்கு அத்தையின்மறைந்துபோன கணவருக்குப்பிறந்த நாள்... அதுதான் அத்தை இன்று வழக்கமான உற்சாகமில்லாமல் இருக்கிறாள். சட்டென்று ஒரு கனிவு
விஜய்க்கு அத்தையைப் பற்றிச்சொல்ல வேண்டும் என்றுநினைத்துக் கொண்டான். சந்நிதியில் மூன்று நான்குதமிழ்ப் பெண்கள் பாவாடைதாவணியில் நின்றிருந்தார்கள்.
தங்களுக்குள் ஹிந்தியில் குசுகுசுத்தபடி, மதராஸி ஸ்கூலில் ப்ளஸ் டூ படிக்கும் மாணவிகளாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டான்.
அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது.உடையும் முகமும் படிய வாரிய நீளப் பின்னலும் அப்பட்டமான தமிழ்நாட்டைப் பறை சாற்றினாலும், இவர்கள் தமிழை விடஹிந்தியைத்தான் சுத்தமாகப்பேசுவார்கள். இப்பொழுது பிள்ளையாரிடம் வரப்போகும் பரீட்சைக்காக வேண்டிக்கொள்வதுகூட ஹிந்தியில்தான் இருக்க வேண்டும்.
டில்லிவாழ் தமிழர்கள் எத்தனை பெரிய ஓர் இயல்பானகலாசார மாறுதலில் நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்!.. எ கம்ப்ளீட் மெட்டமார்ஃபாஸிஸ்!வேர்களைப் பிடிவாதமாகப்பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் மடிசார்களிலிருந்து மார்க்ஸிஸம்பேசும் ஜீன்ஸ்வரை! ஞாபகங்களிலேயே வாழும் சுப்பு ஸ்வாமியிலிருந்து கனவுகளை மட்டும் காண விரும்பும் பழைய சரித்திரமில்லாத தாராவரை...
கார்த்திக் திடுக்கிட்டுத் தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொண்டான். 'அவளுடைய நினைவு ஏன் திரும்பத் திரும்ப வண்டாய்க் குடைகிறது?' மதராஸி' என்ற சொல்லின் ஆகர்ஷிப்பா'
தீபாராதனைத் தட்டை ஏந்தியபடி கணேசன் வந்தான், மென்மையான புன்சிரிப்புடன்.தாவணிகளின் முன் நின்று தாண்டும் போதும் கொஞ்சம்கூட முகபாவம் மாறாமல் பார்வை நிமிராமல் அவன்செல்வதைப் பார்க்கப் பார்க்க ஆச்சரியமேற்பட்டது.
இந்த மெட்டமார்ஃபாஸிஸ்ஸில் ஒட்டாத அதிசயப் பிறவி
இவன். எந்த அலையிலும் அகப்பட்டுக் கொள்ளாத தபஸ்வி... அப்பா பிடிவாதமாகத் தன்னைச் சுற்றிப் பார்க்காமல் இருக்கிறார். இவன் பார்த்தும் பட்டுக் கொள்ளாமல் இருக்கிறான்...
"என்னடா யோசனை?" என்று அத்தை அதட்டினாள். சீக்கிரமா மேலே ஏறி முருகனைப் பார்த்துட்டு வந்துடலாம் வா!"
"நோ அப்ஜெக்ஷன்!'" என்றான் அவன் நாடக பாணியில்."எனக்கு இந்தத் தெய்வத்தை விட அங்கே அடைகாக்கிறபூஜாரிகளைக் கண்டாத்தான் பயம்!"
விசாலம் செல்லமாக அவன் காதைத் திருகினாள். மடியிலே ஏதாவது கனத்தை வெச்சுண்டிருப்பே!"
அவன் பதில் ஏதும் பேசாமல் தன்னைச் சுற்றிலும் பார்த்தபடி ஏறினான். எத்தனை வடக்கத்திக்காரர்கள் முருகனைத் தரிசிக்க? முக்காடிட்ட பெண்களும், பைஜாமா, குர்த்தா, சால்வை ஆண்களும்.. எந்தத் தொப்பியை எதிர்நோக்கிப் போகிறார்கள்?
சின்னப் பெண்ணின் லாவகத்தோடு அத்தை படியேறினாள். மடிசார் கொசுவம் லேசாக விலகி பின்னங் கால்களின் வெள்ளை மழமழப்புத் தெரிந்தது. மறுபடியும்அவனுள் இனம் புரியாத கனிவுபொங்கியது.
சந்நிதியில் பெரிய ராக ஆலாபனைக்கு நடுவில் அப்பா அஷ்டோத்திரம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.
தன் சங்கீதத்தைத் தானே ரசிப்பவர் போல், நிதானமாக, விஸ்தாரமாக, சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தார், பொறுமையற்ற டெல்லியைப் பற்றி பிரக்ஞை இல்லாமல். அவன் கூட்டத்தில் தன்னை நன்றாக மறைத்துக் கொண்டான்.
அப்பா பார்த்துவிடக் கூடாது என்று வேண்டுமென்றே தலையைக் குனிந்து கொண்டான்.
தனியாகவா வந்திருக்கே?'என்று அப்பா அத்தையைக் கேட்பதும், இல்லையே, கார்த்திக்கும் வந்திருக்கான்' என்று அத்தை சொல்வதும் காதில் பட்டது. வீட்டிற்குத் திரும்பும் வழிநெடுக விசாலம் எதுவும் சொல்லாமல் ஏதோ ஸ்தோத்திரம் சொல்லும் பாவனையில் இருந்தாள். வீட்டை நெருங்குகிற சமயத்தில் "இந்த வீட்டிலே பிறந்திருக்கிறது ஓர்அவமானப்பட வேண்டிய விஷயம்னு நீ நினைக்கக் கூடாது கார்த்திக்!" என்றாள் மெல்லிய குரலில்.
அவன் லேசாகத் திடுக்கிட்டு அதைக் காண்பிக்காமல் சிரித்தான். அவமானம் என்கிறது ரொம்ப ஸ்ட்ராங் வார்த்தை அத்தை!
நா அப்படி நினைக்கல்லே!"வீட்டிற்குள் அம்மா யாருக்கோ காப்பி கொடுத்து உபசரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவர்களைக் கண்டதும் உற்சாகமாக
அறிமுகப் படுத்தினாள் "இவருடைய தம்பி திருவிடைமருதூர் கோயில்லே அர்ச்சகராம். அவருடைய பெண்
ஜாதகத்தைக் கொண்டு வந்திருக்கார் கணேசனுக்காக..."திடீரென்று ஆட்கொண்ட சோர்வுடன் அவன் பாடப் புத்தகங்களைப் பிரித்தான்.
திருவிடைமருதூரிலிருந்து வரும் பெண்ணிற்குத்தான் இந்த வீடு எந்த அதிர்ச்சியையும் அளிக்காது என்று தோன்றுகையில் அந்த கணேசனை ஓர் உலுக்கு உலுக்கினால் என்ன என்று ஆத்திரம் ஏற்பட்டது.
No comments:
Post a Comment