Thursday, July 11, 2024

ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 10.2

ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 10.2

அந்தப் 'பிறவி ஞானி’க்கும்-!(கணேசன்) இவர்களிடமிருந்து வித்தியாசமாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கும் அவனுக்குத்தான் இல்லை - 'ஹேலோ' 'தேஜஸ்' என்கிற சாரமற்ற அடைமொழிகளைத் தவிர, அவனைக் குழப்பும் சங்கடப்படுத்தும் இந்த உபமானங்களைத் தவிர - 'மத்த பசங்களுக்கும் உனக்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருக்கு! உன்னை எனக்குப் பிடிக்கிறது!' "ஐ லைக் யூ யார்!" அவனுக்குச் சட்டென்று ஒரு சிலிர்ப்பு ஏற்பட்டது. தாரா உண்மையைச் சொல்லியிருப்பாளா? அவன் படிக்கட்டில் உட்கார்ந்தபடி நீரில் தன் பிரதி பிம்பத்தைப் பார்த்தான். மற்றவர்களின் நீச்சலில் நீர் ஊஞ்சலாடிற்று. பிம்பம் பயங்கரமாகப் பூதம் காண்பித்தது. பரிகாசம் செய்கிறாள்! நிச்சயம்! வெற்று மார்பும் விபூதி சம்புடமுமாக நின்றவனைப் பரிகாசம் செய்ய இதுதான் சரியான அஸ்திரம் என்று அந்தப் பொல்லாதவள் நினைத்திருக்க வேண்டும். 'ஏவிஸ்' ஜீன்ஸும் டீ ஷர்ட்டுமாக மார்க்ஸிஸம் பேசிக் கொண்டு காரை ஓட்டுபவள் அவனைப் பார்த்து அப்படி ஒரு வார்த்தை சொன்னாள் என்றாள் அதற்கு என்ன அர்த்தம்? ஆற்றின் மேலாக நன்றாக விரிந்திருந்த சூரியனின் ஒளியில் நாச்சாமியின் உடம்பு தகதகவென்றிருந்தது, தன் உருவத்தைக் கண்டு தானே சந்தோஷிப்பவன் போல ஒரு நார்ஸீஸ எக்களிப்புடன் நீரில் தன்னைப் பார்த்து பிறகு பெண்கள் படித்துறைக்கு ஒரு கண் வீச்சடித்து. கையை நீள முன்புறம் நீட்டிக் குபுக்கென்று நீரில் அவன் பாய்ந்தபோது கார்த்திக்குக்குச் சிரிப்பு வந்தது. இந்த உடம்புதான் இவனுக்குமூலதனம்... அதையும் எப்படி விரயப்படுத்துகிறான்....! "கார்த்திக் குளிச்சாச்சா?" அத்தையின் குரல் தொலைவிலிருந்து கேட்டது. "இதோ!" ஆற்றில் அதிக நீர் இல்லை. இதுவும் வற்றிவிட்டால் இந்த ஊர் ஜனங்கள் என்ன செய்வார்கள்? குன்னக்குடியைக் கூப்பிட்டு அமிர்தவர்ஷிணியை வாசிக்கச் சொல்வார்களா? என்ற நினைப்புடன் அவன் தனக்குள் சிரித்தபடி கரையேறினான். சற்றுத் தள்ளி எச்சுமி ஈரப் புடவையில் தோளின் மேல் முறுக்கிப் போட்ட துணிகளுடனும் நிதானமாக வந்து கொண்டிருந்தாள். அவனைப் பார்த்து லேசாகச் சிரித்தாள். கூச்சமில்லாத அந்தச் சிரிப்பும் பார்வையும் மதர்த்த ஈர உடம்பும் அவனுள் ஒரு திகைப்பை ஏற்படுத்தியது. கடவுளே, இதைவிட ஜீன்ஸிலும், பிளவுசிலும் டெல்லிப் பெண்கள் பதவிசாகத் தெரிகிறார்கள். இவள் நிச்சயம் வடிகால்களுக்கு அலைகிறாள்... 'கஷ்டம்' என்று அத்தை சரியான வார்த்தைதான் சொன்னாள். திருப்புகழ் பாடித் திசை திருப்பக் கூடிய பார்வை இல்லை அது... வீட்டிற்குள் காலடி வைத்தபோது அத்தை பூஜை அலமாரிக்கு முன் கண் மூடி நின்றிருந்தாள். 'மெய்ஞானமாகி மிளிர்கின்ற மெய்ச் சுடரே! எஞ்ஞான மில்லாதேன் இன்பப் பெருமானே! அஞ்ஞானந் தன்னை அகல்விக்கும் நல்லறிவே! வார்த்தைகளுக்கும் அவற்றின் ஒலிக்கும் ஏதோ சக்தி இருந்தது. உள்ளர்த்தம் முழுவதும் புரியாமல் நெஞ்சில் ஒரு பரவசம் பொங்கிற்று. அருள் சுரந்தாற்போல, அத்தை மாதிரி எல்லாராலும் இருப்பது அசாத்தியமான காரியம் என்று தோன்றிற்று, புலனடக்கம் இவளது இயல்பான குணம். அதனால்தான் இப்பவும் சுந்தரமூர்த்தி இவளைக் கண்டு உள்ளூரப் பயப்படுகிறார். இவள் வார்த்தையால் கொடுக்கும் சவுக்கடிக்கு மழுப்பலாகச் சிரிக்கிறார். உண்மையில் எச்சமியைக் கண்டுதான் பயப்பட வேண்டும் என்று அவன் நினைத்துக் கொண்டான் அவளைப் பார்க்கவே கண் கூசிச் சிரம் தாழ்ந்து போகிறது. பார்த்ததே குற்றமாகிப் போன மாதிரி... அத்தை கண் திறந்தாள். "எத்தனை நேரம்டா குளிச்சுட்டு வர? வெய்யில் ஏறிப் போயிடுத்து பசி காதை அடைக்கிறது! இதப்பார். தந்திச் சேவகன் வந்தான். என்ன சேதி படி!" என்று ஒரு தந்தியைக் கொடுத்தாள். இதயம் வெளியில் வந்துவிடும் போல் அவனுக்கு மார்பு படபடத்தது. செய்தியைப் படிப்பதற்குள், அதை அனுப்பியவரின் பெயரைப் படித்துத் தூக்கி வாரிப் போட்டது. "என்னடா?" அவன் சுய நினைவு வந்து கூச்சத்துடன் சிரித்தான். – "உங்களுக்குத்தான் காது அடைச்சிருக்கே!" "சொல்லுடா அரட்டை!" அவன் சட்டென்று அத்தைக்கு சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்கரித்தான். "என்னடா கண்ணா?" "நான் பாஸ் பண்ணிட்டேன் அத்தை ஃபர்ஸ்ட் கிளாசிலே!" திடீரென்று கிளம்பிய இனம் புரியாத ஓர் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பில் அவன் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள இயலாமல் அந்தத் தோல் சுருங்கிய பழுப்புப் பாதங்களைப் பிடித்துக் கொண்டு குலுங்கக் குலுங்க அழ ஆரம்பித்தான். அத்தை கலங்கிய கண்களுடன் குனிந்தாள். முதுகை வருடினாள். "சந்தோஷ சமாசாரம்னா! ஏன் அழறே? தந்தி யார் அடிச்சிருக்கா?" அப்பொழுதுதான் அவனுக்கு நினைவுக்கு வந்தது. மறுபடி திகைப்பேற்பட்டது. தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டு "ஒரு சினேகிதன்" என்றான்.

No comments:

Post a Comment