ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 7

 ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 7

கார்த்திக் ஒரு விநாடி பதில் சொல்லத் தெரியாமல் நின்றான். அவளுடைய கேள்வி மூளையை ஊடுருவிப் பிரக்ஞையைத் தாக்குவதற்கு முன் அவளுடைய உருவம் மனதில் பதிந்தது. இன்று தலைமயிர் அலையாய் மிதக்கவில்லை. பதவிசாய் ஒரு ரிப்பனுக்குள் அடங்கியிருந்தது. கன்னத்தின் பளபளப்பு கூடியிருந்தாற்போல் தோன்றிற்று. கண்கள் இன்னும் விசாலமாக... உதடுகள் இன்னும் சிவப்பாக மிருதுவான ரோஜா மொட்டாய். "நான் பேசற தமிழ் புரியலியா?" அவன் சட்டென்று சுய நினைவுக்கு வந்தான். "ஓ! புரியறதே!" என்று சிரித்தான். "திடீர்னு தமிழிலே பேசினதும் சொஞ்சம் திகைச்சுப் போயிட்டேன்." அவள் மோகனமாகச் சிரித்தாள். "என் பெற்றோர்கள் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்தவர்கள்" என்றாள் ஆங்கிலத்தில். "அசல் தஞ்சாவூர்! கமான் கெட் இன்! டிராப் பண்ணுகிறேன். எங்கே போக வேண்டும்?" அவளுடைய எதிர்பாராத உபசாரம் ஆச்சரியமளித்தது. கூச்சப்படுத்தியது. "ராமகிருஷ்ணாபுரம்! பரவாயில்லே. நான் போய்க்கிறனே?" "ஓ கமான்!!" என்று அவள் லேசாகச் சிரித்தபடி முன் கதவை திறந்து விட்டாள். அவன் இன்னமும் தயங்கிக் கொண்டு கதவைப் பிடித்தபடி கேட்டான். "நீங்கள் போக வேண்டிய இடத்துக்கும் அதற்கும் தூரமாக இருக்காதா?" "இருந்தால் கூப்பிடுவேனா? கெட் இன்!" அவன் கூச்சத்துடனேயே காருக்குள் நுழைந்து கதவோரமாக அமர்ந்து கொண்டான். "ஆர் யூ கம்ஃபர்டபிள்?" அவள் குரலில் குறும்பு தொனிக்கிற மாதிரி இருந்தது. அடுத்த நிமிஷம் சிரிப்பில் வெடிக்கப் போகிறாற் போல் அதரங்களில் ஓர் உல்லாசப் புன்னகை நெளிந்தது. தலையைச் சாய்த்து அவள் பார்த்த பார்வையும் அவளது அண்மையும் அவனைச் சபலப்படுத்தின. "ஏதாவது கேட்டால் சட்டென்று பதில் சொல்ல மாட்டீர்களா? பரீட்சை எப்படி எழுதினீர்கள்? இந்த மாதிரி முழித்திருக்க மாட்டீர்கள் என்று நம்புகிறேன்." அவன் புன்னகை புரிந்தான். "கொய்ட் வெல். கேள்விகளையெல்லாம் அச்சடித்துக் கொடுத்தார்கள். நல்ல வேளை!" "வெறும் பேப்பருக்குத்தான் பதில் சொல்வீர்களா? நாளைக்கு இன்டர்வியூவுக்குப் கூப்பிடும்போது என்ன செய்வீர்கள்?" "இண்டர்வ்யூ போர்டில் மூளையை மழுங்கடிக்கிற அளவுக்கு யாரும் அழகாய் இருக்க மாட்டார்கள்!"

அவள் வாய்விட்டுச் சிரித்தாள். தலையைப் பலமாக அசைத்து மெல்லிய குரலில் சொன்னாள்: "நான் இதுவரை உங்களை மாதிரி ஓர் ஆசாமியைப் பார்த்ததில்லை!" அதரங்களில் சிரிப்பு மாறாமல் அநாயாசமாகக் காரைச் செலுத்தியபடி அவள் ஓர் ஆங்கில மெட்டை மெதுவாக இசைக்க ஆரம்பித்தாள். பார்க்கப் பார்க்க அவனுக்கு ஆச்சரியமேற்பட்டது. அவளது பேச்சிலும் பாவனையிலும் தன்னிச்சைத்தனம் தெரிந்தது. ஆச்சரியமாக அது வெகு இயல்பானதாக இருந்தது. அன்றைக்கு அத்தனை கெடுபிடியுடன் பேசியவள் இன்று வலிய வந்து அழைத்ததற்கான காரணத்தை மனசு ஓர் எதிர்பார்ப்புடன் ஆராயத் தொடங்குகையில் அவளுடைய யதார்த்தம் எல்லாக் கோணங்களிலிருந்தும் உதைத்தது. அவள் திடீரென்று பாட்டை நிறுத்தி, "இந்த நீங்க, வாங்க, போங்க வேண்டாம். ஓகே?" என்று புன்னகை புரிந்துவிட்டு "பீ இ. பாஸ் பண்ணினப்புறம் என்ன செய்யப் போறே?" என்றாள். அவளுடைய தமிழ் கொச்சையாக இருந்தது. தமிழில் அதிகம் பேசி இவளுக்குப் பழக்கமில்லை என்று தோன்றிற்று. "வேலை தேடப் போறேன்!" "மேலே படிக்கப் போறதில்லையா?" "ஊஹூம்!" "மேலே படிச்சா நல்ல ‘ஸ்கோப்' இருக்கே." "எனக்கு மேலே படிக்க 'ஸ்கோப்' இல்லே!" அவள் புன்னகையுடன் மேற்கொண்டு எதுவும் பேசாமல் தன் பாட்டைத் தொடர்ந்தாள். அதைக் கலைக்கலாமா கூடாதா என்று யோசித்து அவள் மூச்சு வாங்கச் சற்று நிதானித்தபோது கேட்டான். "நீ என்ன பண்ணப் போறே?" அவள் தோளைக் குலுக்கிச் சிரித்தாள். "டோண்ணோ! முதல்லே பரீட்சை ஆகட்டும். இரண்டு மாசம் தள்ளிப் போயிடுத்தே பரீட்சை ஸ்ட்ரைக்கினாலே!" அவனை இடையில் கூர்ந்து பார்த்தபடி வெகுநாள் பழகிய சினேகிதனிடம் பேசுகிற மாதிரி சொன்னாள். "ஸ்ட்ரைக் பண்ணினாத்தான் இந்தத் தேசத்திலே நம்ம காரியம் நடக்கும்கிற நிலைமை பைத்தியக்காரத்தனமா இல்லே? இந்த ஸ்ட்ரைக் நடக்கல்லேன்னா இந்த டீச்சர்ஸுடைய பிரச்சனைகளைப் பத்தி அரசாங்கத்துக்குப் பிரக்ஞை ஏற்பட்டிருக்கும்னு நினைக்கிறியா?" அவனுக்குச் சட்டென்று விஜயின் ஞாபகம் வந்தது, நல்ல வேளையாக ஸ்டிரைக் முடிந்து விட்டது. ஆசிரியர்களின் கோரிக்கைகள் ஏற்கப்பட்டு, கல்லூரிகள் திறந்து இதோ பரீட்சையும் நடக்கப் போகிறது. ஒரு வருஷம் வீணாகி விடாது விஜய் பயந்த மாதிரி. இவளுக்கு ஒரு சராசரி மாணவனின் கவலைகள் எல்லாம் இருக்கும் என்று தோன்றவில்லை இவளுடைய சிந்தனைகள் வேறு கோணத்தில் இருக்க வேண்டும். "பித்தலாட்டக்காரி... இவளுடைய மெதப்பான போக்கும் கார் ஓட்டும் அலட்சிய லாவகமும் அவன் பதிலை எதிர்பாராமல் தொடர்ந்து பாட ஆரம்பித்த ஆங்கில மெட்டும், விஜய் சொன்னது வாஸ்தவமாக இருக்கலாம் என்று தோற்றுவித்தன. இவள் மாணவியாக இருப்பதற்கும் பிரத்தியேகக் காரணமில்லை... இவள் பேசும் வாதங்களுக்கு ஏதும் காரணமில்லாதது போல... எல்லாமே அவளுடைய பொழுது போக்குகள்.

நாளைய பாடு எப்படி இருக்கும் என்கிற பயங்கரக் கேள்வியைச் சந்திக்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் இல்லாத மேல்மட்டத்துப் பொழுது போக்குகள்... இதே குணத்தினால்தான் இவள் ஒரு நாளைக்கு நம்மை அலட்சியம் செய்கிறாள்; இன்னொரு நாளைக்கு ஏகமாய் உபசரிக்கிறாள்... எல்லாமே இவளுக்கு விளையாட்டு... "என்ன யோசனை?" "ஒண்ணுமில்லே... உன் பாட்டை ரசிச்சிண்டிருந்தேன்!" அவள் சிரித்தாள், "யூ மஸ்ட் பீ ஜோக்கிங். எங்கம்மா பாடி நீ கேக்கணும். க்ரேட் ஸிங்கர்! சுத்தமான கர்நாட்டிக் ம்யூஸிக்!" "நீ பாடுவியா?" "நோ! எனக்கு அதுக்கெல்லாம் பொறுமையில்லே! அந்த மாதிரி ஆடம்பரங்களுக்கு நேரம் எங்கே இருக்கிறது 'யார்'?" அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. தான் பேசியதை அவன் மிக லேசாக எடுத்துக் கொள்கிறான் என்று நினைத்தவள் போல் திடீரென்று தீவிரமான முகபாவத்தோடு அவள் படபடப்புடன் ஆங்கிலத்தில் சொன்னாள். "உனக்குள் ஒரு பிரக்ஞை இருந்தால் நான் சொல்வது புரியும். உன்னைச் சுற்றிப்பார். நம்ம தேசத்தில் மூன்று பேரில் ஒருத்தன் பட்டினி கிடக்கிறான். ஏனென்றால் அவன் சாப்பாட்டை மற்ற இரண்டு பேரும் பிடுங்கிக் கொள்கிறார்கள். எந்தப் பக்கம் திரும்பினாலும் ஊழல், அக்கிரமம். மனித உயிருக்கு மதிப்பே இல்லாமல் போய் விட்டது. அஸ்ஸாமில் என்ன நடக்கிறது பார்த்தாயா? தேங்காயைக்கூடத் தட்டிக் கொட்டிப் பார்த்துத்தான் உடைப்போம். அங்கே கண்ணை மூடிக் கொண்டு மண்டையை உடைக்கிறார்கள்! இந்த மாதிரி ஒரு கால கட்டத்தில் என் பாட்டி ஆசைப்பட்டாள் என்று நான் பாட்டுப் பாடி, பரதநாட்டியம் செய்தால் எப்படி இருக்கும்? ரோம் எரியும்போது நீரோ பிடில் வாசித்தது போல் இருக்கும்!" அவன் வாய் விட்டுச் சிரித்தான். "அது ரொம்பக் குரூரமான, சம்பந்தமில்லாத உபமானம்!" அவள் தோளைக் குலுக்கினாள். "என்ன செய்வது? உண்மை குரூரமானது. அதைவிடக் குரூரமானது ஜனங்களின் ஜடத்தனம். மற்றவனுக்கு என்ன ஆனால் என்ன என்கிற சுயநலம்!" அவள் அவனைத்தான் குறிப்பிடுகிறாளோ என்று அவனுக்குச் சந்தேகம் வந்தது. நீளப்போய் உத்தரசுவாமி மலையின் குன்றுக்கெதிரில் வண்டியை நிறுத்தச் சொன்னதும் அவள் வியப்புடன் அவனைப் பார்த்தாள். "இது கோயில்னா?" "இங்கதான் நான் இருக்கேன்!" அவள் விநோதமாக மலையையும் கோயிலையும் அவனையும் பார்த்தாள். "முருகனுடைய அட்ரஸ் இல்லையோ இது?" "என்னுடைய அட்ரஸும் இதுதான்" என்றான் அவன் அடக்கமாக. அவள் பகபகவென்று சிரித்தாள். "டெல் மீ! நீ ஏதும் அவதாரம் ஒண்ணுமில்லையே? உன்னைப் பாத்தா எனக்குக் கொஞ்சம் சந்தேகமா இருக்கு!" அவனுடைய காது நுனிகள் கூச்சத்தில் சிவந்தன. "என்ன சந்தேகம்?" "மத்த பையன்களுக்கும் உனக்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருக்கு - பேச்சிலே, பார்வையிலே! சாமியோட தலைக்குப் பின்னாலே ஒரு வட்டம் -ஹேலோ வரையுவாளே அது மாதிரி உன்கிட்ட என்னமோ இருக்கு." அவனுள் ஏற்பட்ட சங்கோஜத்தை மறைக்க அவன் பெரிதாகச் சிரித்தான். "ஸாரி, நான் சாதாரண மனுஷப் பிறவிதான், இனிமே என் முகத்தை மாத்திக்கவும் முடியாது!" அவள் புருவங்களை உயர்த்திச் சிரித்தாள். "எதுக்கு மாத்திக்கணும்? அந்த 'ஹேலோ'விலே தான் உன் ப்ளஸ் பாய்ன்ட் இருக்கு!"நம்ப முடியாத அபத்தமான பாராட்டாகத் தோன்றிற்று. ஆனால் அவள் கண்களில் பரிகாசம் தெரியவில்லை. "யூ மஸ்ட் பீ ஜோக்கிங்!" நோ, ஐ ஆம் நாட்! பை!" அவன் ஏதும் பதில் சொல்வதற்கு முன் அவள் காரைக் கிளப்பிக் கையை அசைத்துப் போனாள். அவன் வீட்டுக்கு நடந்தான். "பரீட்சை எப்படிப் பண்ணினே?" அவன் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தான். கணேசனும் மன்னியும்! இஸ்திரி மடிப்புக் கலையாத ஷர்ட். வெளேர் வேஷ்டியில் கணேசன் பளிச்சென்றிருந்தான். மையிட்டாற் போன்ற கரிய விழிகளும், சிவந்த உதடுகளும் வசீகரமாகப் புன்னகைத்தன. மன்னி கோமதி சற்றுத் தள்ளிக் கூச்சப் புன்னகையுடன் நின்றாள். "நன்னாப் பண்ணியிருக்கேன் அண்ணா! எங்கே இப்படி?" கணேசன் இயல்பாகச் சிரித்தான். "கோயிலிலே இன்னிக்கு எனக்கு ட்யூட்டி இல்லே. ரெஸ்ட் நாள். 'சங்கம்' தியேட்டர்லே ஏதோ படம் ஓடறதாம்..." "ஹிந்திப் படம்னா? மன்னிக்குப் புரியுமா?" "மடையா! நான் எதுக்கிருக்கேன்?" முகம் சிவக்க கோமதி கணேசனுடன் சேர்ந்து நடந்தாள். திடீரென்று லேசாகிப் போயிருந்த மனசில் உற்சாகம் கொப்புளிக்க அவன் தன்னையறியாமல் ஒரு மெட்டை இசைத்தபடி வீட்டுக்குள் நுழைந்தான். ஏதோ தமிழ்ப் பத்திரிகையைப் படித்துக் கொண்டிருந்த அத்தை வியப்புடன் நிமிர்ந்தவள் 'என்ன இன்னிக்கு சீக்கிரம் வந்துட்டே? பரீட்சை நன்னாப் பண்ணினயா?' என்றாள்."நீங்க ஆசீர்வாதம் பண்ணி அனுப்பும் போது மோசமாய்ப் பண்ணுவேனா அத்தை?" அத்தையின் முகம் மலர்ந்து போயிற்று. "என்னைக் காக்காய் பிடிச்சு என்னடா பிரயோஜனம்?" "சூடாக் காப்பியும் டிபனும் கூடக் கிடைக்காதா?" அத்தை சிரித்துக் கொண்டே எழுந்து செல்லமாக அவன் காதைத் திருகினாள். "கிடைக்கும் வா." அவன் உள்ளே நுழையும்போது அப்பா சந்தியா வந்தனத்தை முடித்துவிட்டுக் கோயிலுக்குக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்தார். "பரீட்சை எல்லாம் முடிஞ்சுபோச்சோ இல்லையோ?" "இன்னும் இரண்டு மாசத்திலே இன்ஜினீயரிங் பட்டம் வாங்கப் போறான் அண்ணா!" அவருக்கு அது காதில் விழுந்ததாக தெரியவில்லை. "காப்பி டிபன் சாப்பிட்டப்புறம் குளிச்சுட்டு சித்தக் கோயிலுக்கு வா, எனக்குக் கூடமாட ஒத்தாசை செய்ய. கணேசனும் வெளியிலே போயிருக்கான். என்னோட சந்நிதியிலே இருக்கிற நடேசனுக்கும் உடம்பு சரியில்லை. 

அவன் பதில் ஏதும் சொல்லாமல் நிற்கும் போது அவர் கிளம்பிக் கொண்டே சொன்னார். 

" இன்ஜினியரோ டாக்டரோ எதுவானாலும் நீ ஒரு குருக்கள் பிள்ளைங்கறதை மறந்துடாதே"

சாட்டையடி யாக விழுந்த வார்த்தைகளில் சற்றுமுன் மனதில் ஏற்பட்ட உற்சாகம் அதில் அடிபட்டு பிசுபிசுத்து போயிற்று