ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி 14

 ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி 14

 வாஸந்தி 

கார்த்திக் வியப்புடன் விசாலத்தைப் பார்த்தான். அவள் முகத்தில் தெரிந்தது சந்தோஷமா நிம்மதியா இல்ல என்று அவனால் நிச்சயமாகக் கணிக்க முடியவில்லை. அவள் சொன்ன விஷயத்தினால் அவனுள் ஏற்பட்டிருந்த மகிழ்ச்சியில் அவளது முகபாவத்தைப் பற்றி அந்த நிமிஷம் அதிகக் கவலை ஏற்படாதது அவனுக்கே ஆச்சரியமேற்பட்டது. அவன் அவளுடைய தோளை லேசாகப் பற்றினான். "இதுக்கும் நான் உங்களுக்குத்தான் தேங்க்ஸ் சொல்லணும் அத்தே!" முருகன் கோயிலின் வெளிப்பிராகாரச் சுவரில் உட்கார்ந்திருந்த விசாலம் தூரத்தில் தெரிந்த குதுப்மினாரையும் அடுக்கு மாடிக் கட்டடங்களையும் சில விநாடிகள் பார்த்தாள். பார்வையை அகற்றாமல் மெல்லிய குரலில் சொன்னாள்: "எனக்கும் இதுக்கும் சம்பந்தமே இல்லே. உனக்கு தாங்க்ஸ் சொல்லணும் போல இருந்தால் சந்நிதிக்குள்ளே நிக்கிறானே அவன் கிட்டச் சொல்லு!" அத்தையின் முக பாவமும், தூரப்பார்வையும், நிதானப் பேச்சும் மேலே மிதந்த மனசை, கண்மூடித்தனமாகப் பறக்க யத்தனித்த கற்பனைகளை, கீழே இறக்க முனைந்தன. அவன் தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டு சிரித்தான். "நீங்கதான் அத்தே அவனுக்கு ஏஜண்ட்!" அத்தை சிரிக்காமல் உட்கார்ந்திருந்தது அவனுக்கு ஏமாற்றத்தை அளித்தது. "எங்கிட்டேருந்து எதையும் மறைக்க மாட்டேன்னு நினைச்சேன்!" அந்த ஆதங்கம்தான் அத்தையின் வருத்தத்துக்குக் காரணமா? நல்ல சமாச்சாரம் என்று சொல்லிவிட்டு ஏன் இப்படி உட்கார்ந்திருக்கிறாள்? "உங்களுக்கு இதிலே சம்மதமில்லையா அத்தே?" என்றான் மெல்லிய குரலில். சட்டென்று உலுக்கப்பட்டவள் போல், விசாலம் அவனைத் திரும்பி நிமிர்ந்து பார்த்தாள். தோள் மேல் அமர்ந்திருந்த அவனது கையைத் தன் கையில் வைத்தபடி கனிவுடன் சொன்னாள். "இந்த மாதிரி விஷயங்கள்ளே உன்னுடைய சந்தோஷம்தான் முக்கியம். 'நடக்கிறதெல்லாம் ஈச்வர சங்கல்பம்னு' அண்ணாவே சம்மதிச்சிட்டபோது உனக்கென்ன சந்தேகம்?" "உங்களுக்குச் சம்மதமா?" அத்தை மழுப்பலாகச் சிரித்தாள். மறுபடி குதுப்மினாரைத் தேடினாள். "எனக்குச் சொல்லத் தெரியல்லே" என்றாள் மிருதுவாக. "சின்ன வயசு வரைக்கும்தான் ரோடைத் தாண்டற போது கையைப் பிடிச்சுண்டுபோய் அந்தண்டை விடலாம். தனியாத் தாண்டற வயசு வந்தப்புறம் பொறுப்பு உன்னுடையது. நீயா பாதையைப் பார்த்து நடக்க வேண்டியது தான்." விசாலத்தின் குரல் நெகிழ்ந்து போயிருந்தது. சிரிப்பில் கண்ணீர் தெரிந்தது. "ஒரு வேடிக்கை தெரியுமோ கார்த்திக்? அப்பவும் நீ ஜாக்கிரதையாத் தாண்டணுமேங்கிற கவலை எனக்கு இருக்கும். கவனக் குறைவினாலே காயம் பட்டுக்காம இருக்கணும்கிற பயம் எப்பவும் இருக்கும்..." அத்தையின் பயம் அவனுக்கு அதீதமாகப் பட்டது. அவன் வாஞ்சையுடன் புன்னகைத்து அவளருகில் உட்கார்ந்தான். "நான் ரொம்ப யோசிச்சுத்தான் இந்த முடிவுக்கு வந்திருக்கேன் அத்தே. தாராவுடைய டிரஸ்ஸைப் பார்த்து நீங்க தப்பா எடை போடக் கூடாது. அவ ரொம்ப நல்ல பெண். கொஞ்சம்கூடப் போலித்தனமோ ஆடம்பரமோ இல்லாதவ" விசாலத்தின் முகம் மென்மையாக மலர்ந்தது. "எனக்கு அதைப் பத்திக் கொஞ்சமும் சந்தேகமில்லே!" ‘பின் எதைப் பத்திச் சந்தேகம்?' அவனுக்குக் கேட்கத் தயக்கமாக இருந்தது. "நேத்து தாராவுடைய பாட்டி ஒண்ணரை மணி நேரம் பேத்தியைப் பத்தின பெருமையைச் சொன்னதிலே

அண்ணாவே இளகி இறங்கி விட்டான்னா பார்த்துக்கோயேன்." குழப்பமும் திகைப்புமாக அவன் முணுமுணுத்தான். "என்னாலே இன்னும் நம்ப முடியல்லே அத்தை. அப்பா நிச்சயமாத் தானாக இதுக்குச் சம்மதம் கொடுத்திருக்க மாட்டார். நீங்க சிபாரிசு செய்யாம..." அத்தை லேசாகச் சிரித்தாள். "கல்யாணம்கிறது ரொம்பப் பெரிய விஷயம். அண்ணாவுக்கு ஏற்பட்ட கவலைகள் ரொம்ப நியாயமானது. அவன் பிள்ளை நீ. நான் என்ன சொல்ல இருக்கு? தாராவுடைய பாட்டியே நம்மாத்துச் சம்பந்தத்துக்காக வேண்டற மாதிரி வந்து பேசினது அவன் மனசை மாத்தியிருக்கும். உனக்கும் அந்தப் பெண்ணுக்கும் நடுவிலே இருக்கிற பிரியம் அவனுக்குப் புரியறதோ இல்லையோ. தெய்வ சங்கல்பம்னு ஒண்ணு இருக்கிறது அவனுக்குப் புரியறது." சுற்றுப்புறமும் காலை இளம் பொழுதும் மிக ரம்மியமாகத் தோன்றிற்று அவனுக்கு. அவனது வாழ்வின் ஒவ்வொரு திருப்பு முனையிலும் அவனைக் கொண்டு செல்ல, வழிகாட்ட யாரோ சிநேகிதத்துடன் நிற்கிறாற் போல் மனசு சிலிர்த்தது. நேற்று மாலை அவன் சலிப்பும் ஆயாசமுமாக கிளம்பியதற்கும் இன்று இறக்கை முளைத்து மேலே மிதப்பதற்கும் எத்தனை வித்தியாசம்? அவன் கிளம்பிச் சென்றதும் திருப்பு முனையில் காத்து நிற்கிறாற் போல் தாராவின் பாட்டி கல்யாணம் பேச வந்திருக்கிறாள்! எத்தனை ஆச்சரியகரமான ‘கோ-இன்ஸிடென்ஸ்' இது! உண்மையிலேயே சந்நிதிக்குள் நிற்கும் அந்த ஆசாமிக்கும் இதற்கும் ஏதோ சம்பந்தமிருக்கவேண்டும் என்று கிட்டத்தட்ட அப்பாவின் வார்ப்பில் நெகிழ்ந்து போன உணர்ச்சி கட்டத்தில் அவன் தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டு சிரித்தான். "பாட்டிகளும் அத்தைகளும் வாழ்க!" அவன் இடைமறித்ததைக் கவனிக்காமல் அத்தை சொன்னாள்: "ஏதோ ஒரு கவலை அந்த மாமிக்கு!" "என்ன கவலை?" "அத்தை பெரிய மனுஷாளாத்து மாமி. அண்ணா கிட்ட யாசகம் கேட்கிற மாதிரி எனக்குப் பட்டது. ‘என் பிள்ளையும் நாட்டுப் பெண்ணும் இருக்கிற உலகமே வேறன்னா. அவாளுக்கு இந்தச் சம்பந்தத்திலே இஷ்டம் இருக்காதுதான். அவா உலகத்து மனுஷாளைத்தான் அவா புரிஞ்சுப்பா. ஆழமில்லா விஷயத்தைப் புரிஞ்சுக்கறது சுலபம். ஆனா பெண்ணோட இஷ்டத்துக்குக் குறுக்கே நிற்க மாட்டா’ன்னா… "நம்ம ரெண்டு பேர் அந்தஸ்திலேயும் பார்வையிலேயும் உலக வித்தியாசம் இருக்கும். இந்த விஷப் பரீட்சை வேண்டாம்மா"ன்னான் அண்ணா. அந்த மாமி கொஞ்ச நேரம் பேசாமல் இருந்தாள். அப்புறம் மெதுவாச் சொன்னாள். "நாமெல்லாம் ஒரே உலகத்தைச் சேர்ந்தவாதான் சுப்புஸ்வாமி. இந்த அந்தஸ்தும் பார்வைக் கோளாறும் அப்புறமா வந்தது. மனசோட ஒட்டாதது. உண்மையைச் சொல்றேன். எனக்கு இதெல்லாம் அலுத்துப் போயிடுத்து. ஒரு வேடிக்கை என்ன தெரியுமோ? என் பேத்திக்கும் அலுத்துப்போச்சு. நான் வேதாந்தம் படிக்கிறேன். கோயிலுக்குப் போறேன். அவ வேற ஏதோ தத்துவம் பேசறா. அதுதான் வித்தியாசம். அவளைப்பத்தி நான் ரொம்பக் கவலைப் பட்டுண்டிருந்தேன். உங்காத்துப் பிள்ளையைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க அவ ஆசைப்பட்டது ரொம்ப ஆச்சரியமான விஷயம் மட்டுமில்லே, தெய்வாதீனமானதுன்னு நான் நினைக்கிறேன். உங்களுக்கு இஷ்டமில்லேன்னா நான் வற்புறுத்தல்லே. ஆனா என் பேத்தி தன் மனசை மாத்திக்க மாட்டாள், நிச்சயம்!" - அப்படின்னு அந்த மாமி சொன்னபோது அதிலே ஒரு வார்த்தையும் பொய்யில்லேன்னு நான் நினைச்சுண்டேன். அண்ணா பிரமை பிடிச்ச மாதிரி உட்கார்ந்திருந்தான். கடைசியிலே அந்த மாமி ஒரு பாயிண்ட் சொன்னாள். "இதெல்லாம் முருகனுடைய திட்டம்னு எனக்குத் தோணறது சுப்புஸ்வாமி நீங்க ஸ்வாமி மலையிலேந்து டெல்லிக்குக் குடிபெயர்ந்து வந்ததும், பிள்ளை இன்ஜினியருக்குப் படிச்சதும். என் பேத்தியும் அவனும் சினேகிதம் ஆனதும்-இதெல்லாம் யாரோ ப்ளான் பண்ணிச் செஞ்ச மாதிரி இல்லே?" அண்ணா கொஞ்ச நேரம் கண்ணை மூடிண்டு உட்கார்ந்திருந்தான். வாயே திறக்காம உள்ளே எழுந்து சாமி படத்துக்குப் போய் சாஷ்டாங்கமா நமஸ்காரம் பண்ணினான். மகா சாந்தமாய்த் திரும்பி வந்து மாமி கிட்டச் சொன்னான்:

"நீங்க சொல்கிற மாதிரி நடக்கிறதெல்லாம் ஈச்வர சங்கல்பம்தான். அதிலே குறுக்கே நிக்க நான் யாரு? இடமும், காலமும், குணமும் மாறிப் போயிடுத்து. நாதான் கவனிக்கல்லே. மனப்பொருத்தம் ஏற்பட்டுப் போனதாலே வேறப் பொருத்தம் பார்க்க வேண்டிய அவசியமில்லே. நீங்க மேற்கொண்டு ஆகவேண்டிய காரியம் பாருங்கோ. எனக்கு ஒண்ணே ஒண்ணுதான் முக்கியம். முருகன் சந்நிதியிலே வைதீக முறைப்படி கல்யாணம் நடக்கணும். வேற ஒண்ணும் தேவையில்லே." தானே அந்த வார்த்தைகளைச் சொன்னாற்போல் விசாலத்தின் முகம் உணர்ச்சி வசப்பட்டிருந்தது. கார்த்திக்குக்கு மெய்சிலிர்த்துப் போயிற்று. இத்தனை லகுவாக அப்பா இணங்கிப் போனது - நம்ப முடியாத ஆச்சரியமாக இருந்தது. கண் மூடித்தனமான அவருடைய நம்பிக்கைதான் இதற்குக் காரணம் என்று தோன்றிற்று. எந்த அதிர்ச்சியையும் எளிதாக்கும் வைத்தியமாக இருக்க வேண்டும் அது. காரணம் புரியாமல் அவரை நினைத்துப் பரிவு ஏற்பட்டது. எத்தனை எளிமையானவர் அவர்! அத்தை எழுந்தாள். "நான் சந்நிதிக்குப் போறேன். வறியா?" "இல்லே அத்தை. ஆஃபீசுக்கு நாழியாயிடுத்து. நீங்கதான் இருக்கேளே சாமிகிட்ட என்னை ரெப்ரஸெண்ட் செய்ய?" "நேரடியாப் போடற அப்ளிகேஷனைப் பார்க்கவே நேரமில்லே சாமிக்கு!" அத்தையின் முகத்தில் சிரிப்பில்லை என்பதைக் கவனிக்க நேரமில்லாமல், லேசாகிப்போன மனசோடு அவன் வீட்டிற்கு விரைந்து உடுப்பை மாற்றிக் கொண்டான். கூடத்தில் மாட்டியிருந்த கையகலக் கண்ணாடியின் முன் நின்று ஏதோ பாட்டை முணுமுணுத்தபடி தலையை வாரிக் கொள்கையில் உள்ளுணர்வின் உந்துதலினால் அவன் திரும்பி நிலைப்படியில் நிற்கும் கோமதியைப் பார்த்துத் திடுக்கிட்டுப் பிறகு சமாளித்துக் கொண்டு "என்ன மன்னீ!" என்றான். கோமதியின் கண்களில் பாமரத்தனமான ஆர்வம் தெரிந்தது. "பெரிய இடத்துப் பெண் நிச்சயமாயிட்ட குஷியா உங்களுக்கு... ரொம்ப அழகாமே அவ?" அவன் தன் கூச்சத்தை மறைத்தபடி ஷூவை அவசரமாக மாட்டிக் கொண்டான். "உம். இருப்பா சுமாரா..." "கல்யாணமானப்புறம் அவாத்துக்குப் போயிடுவேளா நீங்க?" அவன் சடக்கென்று நிமிர்ந்தான். மார்பு அதிர்ந்து படபடத்தது. இவளுடைய உளறல் அம்மாவின் செவியில் விழுந்தால் என்ன செய்வது என்று கவலை ஏற்பட்டது. "ஏன் போகணும்?" கோமதியின் முகம் இறங்கிற்று. பார்வை எட்டடி சதுர அறையை நோட்டம் விட்டுக் கையகலக் கண்ணாடி மேல் பதிந்து தயங்கிற்று. "ஒண்ணுமில்லே. ஏதோ தோணித்து." புரியாத ஓர் ஆத்திரத்துடன் அவன் கிளம்பினான். வெளித் தாழ்வாரத்தில் சுவர் ஆணியில் ஒன்பது கஜ ஈரப்புடவையை மாட்டிக் கொடியில் உலர்த்துவதற்காக அம்மா கொசுவிக் கொண்டிருந்தாள். நேற்றைய சம்பவத்தைப் பற்றியோ அப்பா எடுத்த முடிவைப் பற்றியோ அம்மா இன்னும் மறைமுகமாகக்கூடத் தன்னிடம் பிரஸ்தாபிக்கவில்லை என்கிற திடீர் உறுத்தலுடன் "போயிட்டு வரேன்" என்றபடி அவன் விரைந்தான், ஆஃபீசுக்குப் பயணிக்கையிலும், அலுவலகத்து வேலைக்கு நடுவிலும், மத்தியான இடைவேளையிலும் கோமதியின் பார்வையும் பேச்சும் அப்பாவின் வெறும் மெளன நிழலாய் நிற்கும் அம்மாவின் த்ரேதாயுக பாவனையும், மடிக்கொடியும் அசம்பாவிதமாக நினைவில் துருத்தி நின்றன. "ஏதோ தோணித்து." என்ன தோன்றியிருக்கும்? சொகுசாக வளர்ந்த பெரிய இடத்துப் பெண், மடியிலும் ஆசாரத்திலும் இன்னும் சிறுத்துப் போன எட்டடிக் குச்சு வீட்டில் எப்படி இருப்பாள் என்றா? புகைபடிந்து கொண்டிருக்கும் குளியலறையில் இருப்பது ஐந்து வாட் அழுமூஞ்சி வெளிச்சத்தில் எப்படிக் குளிப்பாள் என்றா? அவன் பலவந்தமாகத் தன்னை இச்சுழலிலிருந்து விடுவித்துக் கொண்டு 'தாரா சமாளித்துக் கொள்வாள்' என்று சொல்லிக் கொண்டான். குருக்கள் பிள்ளையாகிய நானும், கார்த்திக் என்கிற ஆசாமியும் தனித்தனிப் பிரக்ருதிகள் இல்லை. என்னுடைய பிறப்பும். பழக்கங்களும், வீடும் சுற்றமும், அதன் பலங்களும் பலவீனங்களும், அந்த 'நான்' இல் அடக்கம்... ஷி பெட்டர் ரியலைஸ் தட்... இந்த விறைப்பு அன்று மாலை ஆபீஸிலிருந்து நேராகத் தாராவின் வீட்டை அடையும் வரை இருந்தது. தாராவின் அம்மா லலிதா காரில் எங்கோ கிளம்பிக் கொண்டிருந்தாள். அவனைக் கண்டதும் சற்று நிதானித்து, பளீரென்று லிப்ஸ்டிக் சிரிப்பைக் காட்டி, "வாங்கோ கார்த்திக்!" என்றாள். "ஸாரி, நான் அவசரமா ஒரு மீட்டிங்குக்குப் போறேன். தாரா இருக்கா உள்ளே" என்றபடி மீண்டும் மிகையாகப் புன்னகைத்து வலது கையால் ‘டாட்டா' சைகை காட்டிக் காரைக் கிளப்பிய போது, அவனுக்கு ஒரு விநாடி கொடியில் மடி உலர்த்தும் அம்மாவின் உருவம் நிழலாடியது. லேசாக முகம் வியர்த்திருந்தது. எத்தனை வித்தியாசமான உலகம் இது? "ஹாய் கார்த்திக்!" வரவேற்பறையில் நுழைந்து மெத்தென்ற கார்ப்பெட் மேல் காலடி வைத்ததும் தாரா அவனது கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. அவளது ஷிஃபான் புடைவையும் அவனுக்காகப் போட்டுக் கொண்டிருந்த பர்ஃப்யூமும் அந்த அழகும் நளினமும் அவனைச் சுற்றி நின்ற சொகுசும் - அன்று காலை கோமதி சொல்லத் தயங்கிய 'ஒண்ணுமில்லே, ஏதோ தோணித்து' என்கிற வார்த்தைகளின் பரிணாமத்தை விசுவரூபமாக்கின. மை காட், பூ மாதிரி இருக்கும் இவளை நான் அந்த வீட்டில் எப்படி அமர்த்துவேன்?

எங்கே உட்காருவோம், எங்கே பேசுவோம், எங்கே...? திருமணம் என்பது எத்தனை பெரிய விஷயம்? எந்தப் பைத்தியக்காரத் தனத்தில் அதைச் சரளம் என்று நினைத்தோம்? "வி மேட் இட் கார்த்திக்!" என்று தாரா மோஹனமாகச் சிரித்தாள். "இனிமே உன்னுடைய 'ஹேலோ' வைப்பத்திப் பக்கத்திலே இருந்து நான் ரிஸர்ச் பண்ணலாம்!" "ஏமாந்து போகப் போறே தாரா!" அவள் வெகு இயல்பாக அவனது கரங்களைத் தனது அதரங்களில் பதித்தாள். "இந்த உன்னுடைய காம்ப்ளெக்ஸ் எப்பப் போகும்?" வாஸ்தவத்தில் அது தினத்துக்குத் தினம் அதிகமாவதை அவன் உணர்ந்தான். திருமண நாள் குறிக்கப் பட்டுத் தேதி நெருங்க, நெருங்கப் பலவித கவலைகள் அவனை ஆட்கொண்டன. வீட்டுச் சுவர்களின் மங்கலும், குளியலறையின் கருமையும் அவனைச் சேர்ந்தவர்களின் கட்டுப்பெட்டித்தனமும் மிகையாகத் தெரிந்தன. திருமண நாளை நோக்கி அவனைச் சுற்றிய உலகம் வேகமாக முன்னேறுகையில் ஒருநாள் இரவு சாப்பாட்டு நேரத்தில், பொதுவாக அறிவிப்பது போல் தானாகச் செய்த ஓர் ஏற்பாட்டை இனியும் மறைக்க வேண்டாம் என்ற நினைப்புடன் குரலைச் செருமிக் கொண்டு அவன் சொன்னான். "கல்யாணம் ஆனப்புறம் நான் தாராவை அழைச்சிண்டு வேற வீட்டிற்குப் போகலாம்னு தீர்மானிச்சிருக்கேன். இங்கே இடம் போறாது. ஆஃபீஸுக்கும் தூரம். ஆபீஸ்பக்கத்திலேயே வீடு ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கேன்." சொல்லி முடிப்பதற்குள் நெற்றி வியர்த்தது; மார்பு படபடத்தது. சட்டென்று ஒரு நிசப்தம் கவ்விற்று. அதைக் கலைத்துக் கொண்டு கடைசியில் அப்பாவின் வார்த்தைகள் ஒலித்தன. "ரொம்பப் புத்திசாலித்தனமான ஏற்பாடு. போறதுக்கு முன்னாடி அட்ரெஸ்ஸைக் கொடுத்திட்டுப் போ!" நிலம் அதிராமல் கைகழுவச் செல்லும்போது விசாலத்தைப் பார்த்துத் தீர்க்கமாகச் சொன்னார். "ஒரு சகாப்தம் முடிஞ்சு போச்சு விசாலம். இனிமே ஆரம்பிக்கப் போற சகாப்தம் வேறே!" காரணம் புரியாமல் நிகுதிகுவென்று ஒரு ஜ்வாலை அவனுள் கிளம்பிற்று.