நினைக்கத் தெரிந்த மனமே_1

 #நினைக்கத்தெரிந்தமனமே

நினைக்கத் தெரிந்த மனமே_1

எழுத்தாக்கம்: பாஸ்கர் சத்யா

ஒரு‌ சிறிய குடும்பத்துக்குள் போவோமா?

வாசு என்கிற வாசுதேவன்.  இவர்தாங்க‌ இந்த கதையின் ஹீரோ.  இருபத்தேழு வயது தற்போது.  தனியார் கம்பெனி ஒன்றில் உத்யோகம்.  எப்போதாவது கம்பெனி கிளைகள் சரியாக சென்று கொண்டிருக்கிறதா என்பதை பார்ப்பதற்காக ஒரிரு நாட்கள் அலுவலக டூர்களோடு கூடிய உத்யோகம்.   குறிப்பாக தமிழகத்தின் தென் மாவட்டங்களில் உள்ள கிளைகளில்.  மார்க்கெட்டிங் இண்டெலிஜன்ஸ் பொறுப்புகள் உள்ள அதிகாரி அந்த நிறுவனத்தில் என்று கூட சொல்லலாம்.

சுமதி.  வாசுவின் சுந்தரி.  நுங்கம்பாக்கம் எக்ஸைஸ் அலுவலகத்தில் கணக்கு உத்யோகம்.  வாசுவை விட ஒரு வயது கம்மி.  மாதக் கணக்கில்தான் வயது வித்யாசம் என்பதே கூட உண்மை.   பதவி உயர்வுகளுக்கு அலுவலக பரிட்சை எழுத விருப்பம்.  ஆனால் பதவி உயர்வு கிடைத்து விட்டால் வேறு இடத்துக்கு மாற்றலாகி விட்டால் என்ற பயத்தில் பரிட்சை எழுதுவதில் சற்று தயக்கம்.

பெற்றோர் சம்மதத்திற்காக ஒரு வருடத்திற்கு மேல் காத்திருந்து காதல் திருமணம் எளிய முறையில் மைலாப்பூரில் ஆயிரத்து தொள்ளாயிரத்து எண்பதில்.

உண்மையாக சொல்லப்போனால் இவளுக்குத்தான் அவன் மீது அதீத ப்ரேமை.  கங்கணம் கட்டிக் கொண்டு பெற்றோர் சம்மதத்திற்காக சில முறை ருத்ர தாண்டவங்கள் ஆடி ஒப்புதல் பெற்றது அவள் தான்.  என்னவோ அவனைப் பிடித்துவிட்டது.  மனம் சில மாத காலங்கள் அவனையே நினைக்க நினைக்க வலியப் போய் தானாகவே அவனிடம் கேட்க, ஆரம்பத்தில் 'நோ' வில் தொடங்கி மெல்ல மெல்ல அவனும் சம்மதிக்க‌ அவரவர் வீட்டு குளியலறையில் காதல் டூயட்டுகள் பாடி மகிழ மனங்கள் நெருக்கத்தை கொடுத்துவிட்டன.

வாசுவை நிராகரிக்க காரணத்தை பெரிதாகத் தேட முடியாவிட்டாலும் அவனுக்கு  அரசாங்க உத்யோகம் இல்லை என்ற சாக்கு சுமதியின் பெற்றோருக்கு.

மன்னார்குடி-தஞ்சாவூர்; அய்யர்-அய்யர்;

வடமாள்- வடமாள்;

ஹரிதம்-பாரத்வாஜம்; பூரட்டாதி- திருவோணம்.

இப்படி பொருத்தம் இருந்ததால் ஏதாவது சாக்கு சொல்லி தட்டிக் கழித்தால் தானே பெற்றோர்.

ஒரு வருஷம் தானே வித்யாசம் என்று கொஞ்ச நாள் முரண்டு பிடித்தார்கள் ஆரம்பத்தில் அவளது பெற்றோர்கள்.  பிறகு அதுவும் அவளிடம் தோற்க அரசாங்க உத்யோகம் இல்லை என்பது வாதப் பொருளாயிற்று.

'இப்படியே தட்டிண்டே இருந்தா கட்டுன புடவையோட அவாத்துக்கு கிளம்பிடுவேன் பாத்துக்கோங்கோ.  அப்பறம் என் மேல‌ வருத்தப்பட்டு பிரயோஜனம் இல்லை.'

'கண்ணுக்கு லக்ஷணமா இருக்கான்.  கை நிறையன்னு‌ இல்லாட்டியும் குடும்பம் நடத்தற அளவுக்கு சம்பாத்தியம்.  போதாக்குறைக்கு என் சம்பளமும் இருக்கு.  எனக்கு அவன புடிச்சிருக்கு.  வாழ்க்கை நடத்த போறவ நான்.  அப்படியே கஷ்டப்பட்டாலும் இங்க வந்து கதவை தட்டமாட்டேன்.'

அவள் காட்டிய உறுதி அவர்களை வேறு வழியின்றி சம்மதிக்க வைத்தது.

'அப்பறம் என்னன்னா?  இதுக்கு மேல அவளோட பேசி ஜெயிக்கப் போறோமா என்ன? போய் பேசிட்டு வருவோம்னா.  சிலதுகளுக்கு பட்டாத்தான் தெரியும்.  அவனோட அங்க நின்னா இங்க நின்னா அப்படி இப்படின்னு எல்லாரும் பேசறதுக்கு முன்னாடி முகூர்த்த நாள் பாருங்கோ.  பெத்த கடனுக்கு ரெண்டு அட்சதைய போட்டுட்டு நம்ம வேலைகள பார்ப்போம். ‌அதோட தலையெழுத்து எப்படியோ அப்படியே நடந்துட்டு போறது.'

அம்மா பர்வதமே இப்படி பேசியவுடன் அப்பா சுந்தர மூர்த்தி சும்மா இருக்க முடியுமா?

வாசுவின் அம்மா கோமதி வந்தவர்களை வரவேற்றாள்.  கிழக்கு தாம்பரம் மோகன் தெருவில் அப்போது வீடு.

'புள்ள சொன்னான் நீங்க வருவேள்னு.  ரெண்டு தடவை சுமதி நம்மாத்துக்கு வந்துருக்கா.  உங்க பொண்ணு வெட்டு ஒண்ணு துண்டு ரெண்டுனு பேசறா.  பேசறதெல்லாம் பாத்தா அப்படியே இந்திரா காந்திதான்.  இந்த காலத்து பொண் கொழந்தைகள் இப்படித்தான் இருக்கணும்.  எனக்கு புடிச்சு போச்சு.  அவன் கிட்டயே சொல்லிட்டேன்.  அவதான் இந்தாத்து மாட்டுப் பொண்ணுன்னு.  நான் பாட்டுக்கு பேசிண்டே போறேன் பாருங்கோ உங்களுக்கு மனப்பூர்வமா சம்மதம் இருக்கான்னு தெரிஞ்சுக்காம.'

'மாமி, பொண்ண பெத்தவா‌ இல்லையா நாங்க.  உண்மையா உங்க கிட்ட பேசணும்னா எங்களுக்கு ஒரே பொண்ணு சுமதி.  அவ  கல்யாணத்த எப்படி எப்படியோ  பண்ணனும்னு தான் ஆசை.  அரசாங்க வேலைல அவ இருக்கறதால ஏகப்பட்ட ஜாதகம்  வந்துண்டு போயிண்டு இருக்கு.'

'நீங்க பேசறத பாத்தா உங்களுக்கு என் புள்ள வரன்ல அவ்வளவா அபிப்ராயம் இல்லையோன்னு சந்தேகமா இருக்கே. எதா இருந்தாலும் மறைக்காம சொல்லிடுங்கோ.   அதனால உங்கள வித்தியாசமா எடுத்துக்க மாட்டேன்.  என் புள்ளைக்கு நல்ல தனம் சொல்லி புரிய வைக்கிறேன்.'

'மாமி, நான் ஒண்ணும் சொல்ல வந்தத முழுசாவே முடிக்கலையே.  பெத்தவாளுக்கு இருக்கிற அபிலாஷைய சொன்னேன்.  எங்க பொண்ணு கிட்ட நிறைய பேசிட்டோம்.  உங்க புள்ளையாண்டானத் தான் புடிச்சிருக்கு கல்யாணம்னா உங்க புள்ளையோடத்தான் அப்படின்னு ஒத்த காலுல நிக்கறா.  அதுக்காகத்தான் உங்க அபிப்ராயத்தையும் தெரிஞ்சுண்டு மேற்கொண்டு ஆக வேண்டியத பார்க்கலாம்னு ....  ஏன்னா, நான் மட்டுமா இங்க வந்திருக்கேன்.  நீங்களும் நாலு வார்த்தை பேசலாமே.  மாமியும் சங்கோஜம் இல்லாம பேசறாளில்லையோ?'

'பர்வதம், நீதான் அழகா பேசிண்டு வரியே.  நா வேற தனியா பேசணுமா என்ன?  மாமி, ரெண்டாத்துலேயும் விஷயம் தெரிஞ்சிருக்கு.  தள்ளிப் போட வேண்டாம் இனிமேலைக்காவது.  என்ன நான் சொல்றது?  பெத்தவாளோட கல்யாண ஒப்புதல தாண்டி நிறைய இருக்கோண்ணோ?'

'சார், பையன் உத்யோகத்துக்காக இங்க வந்தோமே தவிர எங்க மனுஷாக்கள் எல்லாம் கும்பகோணம் மன்னார்குடி பக்கம்.  எல்லார் கிட்டேயும் தம்பட்டம் அடிச்சிண்டிருக்க வேண்டாம்.   ஆளுக்காள் பேச ஆரம்பிச்சா திருஷ்டி தான் மிஞ்சும்.   என் பொண்ணு ரேவதி பெங்களூர்ல இருக்கா.   வாசுவோட அஞ்சு வயசு மூத்தவ.  அவ கிட்ட அரசல் புரசலா பேசிட்டேன்.  அவளும் சரின்னுட்டா.  ரேவதி கல்யாணத்துக்காக வாங்கின கடன் இன்னும் கொஞ்சம் பாக்கி இருக்கு.  அது விஷயமா புள்ள கிட்ட பேசணும்.  வர பொண்ணு தலைல அந்த சுமை ஏறக்கூடாது பாருங்கோ.  வாசுவுக்கு அப்பா இருந்திருந்தா இப்படி பேச வேண்டிய அவசியம் எனக்கு இருந்திருக்காது.'

'அப்ப என்ன சொல்ல வரேள்?  கடனெல்லாம் முடிஞ்சாத் தானா மத்ததெல்லாம்?'

'நான் அப்படி அந்த அர்த்தத்துல சொல்லல.  இன்னிக்கு கொஞ்சம் டைம் கொடுத்தேள்னா வாசுவையே‌ வந்து பேச சொல்றேனே.  கடன் விவகாரங்கள் எல்லாம் அவனுக்குத் தான‌ தெரியும்?  அந்த அர்த்தத்துல சொன்னேன்.'

'கடன் காச்சி பிரச்சனையெல்லாம் தெரியாமையே எங்காத்துல இருந்துட்டோம்.  எங்க பொண்ணுக்கு என்ன பதில் சொல்றது இப்ப?  அத மாத்ரம் சொல்லுங்கோ?'

'மாமி, நீங்க எப்படியெல்லாமோ பேசறேள்.  நான்தான் ஏற்கனவே சொல்லிட்டேனே.  சுமதி தான் என் மாட்டுப் பொண்.  ரெண்டு மூணு நாளுல என் புள்ள வந்து பேசுவான்.  எனக்காக கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோங்கோ.  நான் ஏதாவது பேசத் தெரியாம பேசிட்டேனோன்னு தெரியல.'

'நீங்க சரியாத்தான் பேசறேள்.  எங்காத்து அசமஞ்சத்துக்கு கடன் கத்திரிக்கா விஷயம் புரியாம நாளைக்கே கல்யாணம்னு பேசிட்டு வரச் சொன்னா.  சரி மாமி, கடனுக்கு ஒரு வழி பண்ணிட்டு சொல்லி அனுப்புங்கோ.  திரும்ப வந்து பேசறோம்.'

அவர்களை அனுப்பிவிட்டு உள்ளே வந்த கோமதிக்கு ஒரே குழப்பம்.  'சுமதிய பெத்தவாளுக்கு விருப்பம் துளி கூட இருக்கற மாதிரி தெரியலையே?  நாமதான் அவசரப்பட்டு சுமதி கிட்ட வாக்கு  கொடுத்துட்டோமா?  நேக்கு ஒண்ணும் புரியலையே.'

லேக் வ்யூ ரோடுக்கு பக்கத்தில் உள்ள காந்தி தெருவில் மெட்ராஸ் வேலைக்காக சுமதி குடியிருக்கும் போர்ஷனுக்குள் நுழைகிறார்கள் பர்வதமும் சுந்தரமூர்த்தியும்.  தஞ்சாவூரிலிருந்து ஒரு வருஷமாக இழுத்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த 'காதல்' பிரச்சனைக்காக பிரத்யேகமாக வந்திருக்கிறார்கள்.

ஆஃபீஸிலிருந்து வழக்கத்துக்கு முன்னதாகவே ஆத்துக்கு வந்து அவர்களாக பேச்சை ஆரம்பிப்பார்கள் என்று காத்திருந்த சுமதிக்கு பொறுமை போய்க் கொண்டிருந்தது.  எனவே அவளே ஆரம்பித்ததில் வியப்பில்லை.

'என்னம்மா, போய் பேசினேளா?  என்ன சொன்னா வாசு அம்மா?'

'அவாத்துல ஏதோ பொண்ணு கல்யாண கடன் இருக்காம்.  இப்ப சப்திக்கு தோது படாதுங்கறா.  எவ்வளவு கடன்னு சொல்லித் தொலைச்சாலும் கல்யாண செலவோட செலவா அதையும் சேத்துக்கலாம்.  நன்னா புடிச்சே டி மாப்புள்ளைய ஒரு கடன்கார குடும்பத்துலேந்து.'

ஏதோ சிக்கல் பேச்சுவார்த்தையில் என்று புரிகிறது சுமதிக்கு.

'அப்பா இங்க வா.  அம்மா நீயும் இப்படி உட்காரு.  ஒண்ணு விடாம என்ன பேசிட்டு வந்தேள்னு இப்பவே சொல்லியாகணும்.  மறைச்சு கிறைச்சு பேசற வேலையெல்லாம் வேண்டாம்.  ரெண்டு மாலை, கையெழுத்துப் போட ரெண்டு ஃப்ரெண்ட்ஸ் இருந்தா போதும்.  ரிஜிஸ்டர் ஆஃபீஸ் இருக்கவே இருக்கு.  கௌரவம் கௌரவம்னு எப்போ பார்த்தாலும் வாய் ஓயாம சொல்லிண்டிருக்கேளேன்னு பாக்க வேண்டியிருக்கு.  நீங்க ஆரம்பிக்கறத பார்த்தா ஒழுங்கா வாசு அம்மா கிட்ட பேசியிருப்பேள்னு தோணல.'

'செல்லம் கொடுத்து கொடுத்து நீ இழுத்த இழுப்புக்கு தான் வந்திண்டிருக்கோமே.  அந்த மாமி சொன்னது இதுதான்.  கல்யாண கடன் இருக்காம்.  ரெண்டு நாளுல அவாத்து புள்ள அதான் வாசு வந்து பேசுவானாம்.'

'அம்மா அப்பா உங்க ரெண்டு பேரையும் கெஞ்சி கேட்டுக்கறேன்.  இனிமே என் கல்யாண விஷயத்துல நீங்க இனி தலையிட வேண்டாம்.  எனக்கு கல்யாணம்னு ஒண்ணுன்னா அது வாசுவோட தான்.  அதுக்காக மத்த பொண்கள் மாதிரி கண்ண கசக்கிண்டு இடுஞ்சி போய் ஓரத்துல ஒக்காந்திருப்பேன்னு மாத்திரம் தப்பு கணக்கு போட்டுடாதீங்கோ.  ஏதோ வாசு அம்மா உங்க ரெண்டு பேர் சம்மதத்தோடத்தான் அந்தாத்துக்கு வரணும்னு பிடிவாதமா சொன்னதாலத் தான் இவ்வளவு கெஞ்சல் உங்க கிட்ட.  ஒண்ணும் மசியலைனா வாசு அம்மாவை எப்படி ஒத்துக்க வைக்கறதுங்கறதும் நேக்கு தெரியும்.'

இப்படி சுமதியின் பிடிவாதமும் போர்க்குணமும் ரெண்டு குடும்பங்களின் மனங்களைத் தளர்த்தி சுமதியின் விருப்பத்திற்கேற்ப மிக எளிய முறையில் மைலாப்பூர் தியாகராஜர் சமாஜத்தில் சாஸ்த்ரோக்தமாக நடத்தி வைத்தன.

தொடரும்