ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி ~ 17

 ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி ~ 17

வாஸந்தி

இன்னும் இரண்டு ஃபைல்கள் - பாக்கி இருந்தன கழுத்துப் பட்டையில் முணுமுணுவென்று வலித்தது. கார்த்திக் பேனாவை வைத்துக் கைகளை உயரத் தூக்கி நெடிய சோம்பல் முறித்தான். ஏக வேலைகளும், பொறுப்புக்களும் தோள் மேல் ஏற ஆரம்பித்திருந்தன. 'உன்னை மாதிரி இங்கே யார் அக்கறையாக, ஆசையாக வேலை செய்கிறார்கள்?’ என்று லோபோ வேறு அடிக்கடி சொல்லி வாயைத் திறக்க முடியாதபடி செய்தார். "நீ இல்லாவிட்டால் நான் என்ன செய்வேன் என்று புரியவில்லை. உன் மதிப்பை டி. ஜி. யிடம் சொல்லியிருக்கிறேன். ஹி இஸ் இம்மென்ஸி ப்ளீஸ்ட்." டி. ஜி. வந்திருந்த போது நேரிடையாகவே அவனைப் பாராட்டிப் பேசியது இந்த லோபோ வெறும் பேச்சாளர் இல்லை என்று புரிய வைத்தது. லோபோவின் உருவத்திலும் பேச்சிலும் ஒரு கவர்ச்சி இருந்தது. எல்லாரையும் தட்டிக் கொடுத்துத் திறமையாக வேலை வாங்கும் சாமர்த்யம் இருந்தது. ஆஃபீஸ் முழுவதும் அவரது கண்டிப்புக்கு மரியாதையுடன் உட்பட்டது. டி.ஜி.க்கு அடுத்தவர் இவர் என்பதை மறக்காத சிரத்தையும் காண்பித்தது. இந்த 'ஸலாம்' போடும் கும்பலுடன் ஒட்டாமல் கார்த்திக் ஜாக்கிரதையாக இருந்தான். வேலையில் இருந்த இயல்பான ஆர்வத்திலும் ஆசையிலும் வேறு எந்தப் பிரக்ஞையும் இல்லாமல் அதில் ஆழ்ந்துபோனது ரொம்ப சுலபமான விஷயமாகப் பட்டது. வேலையில் சேர்ந்து சரியாக ஒரு வருஷத்தில் எதிர்பாராமல் பிரமோஷன் கிடைத்த திகைப்பில் அவன் நின்ற போது லோபோ அவன் கையைக் குலுக்கியபடி சொன்னார். "ஹெட் ஆஃபீஸ் அப்ரூவலுடன் நான் இதைச் செய்திருக்கிறேன். திறமையும் அக்கறையும் உள்ளவர்களுக்கு நிச்சயம் நல்ல எதிர்காலம் உண்டு என்று எல்லாரும் தெரிந்து கொள்ளட்டும். கூழைக் கும்பிடு போட்டு யாரும் முன்னுக்கு வரமுடியாது என்று புரிந்து கொள்ளட்டும்..." யாருக்கு என்ன புரிந்ததோ கார்த்திக்குக்கு நிச்சயம் புரிந்தது. அவனுடைய கனவுகள் பலிக்கப் போகின்றன. பல யுகங்களாகத் தொடர்ந்து மனத்தை அழுத்திய சுமைகள், குழம்பிய பிரமைகள், அவமானப்படுத்திய ஞாபகங்கள்... எல்லாம் விலகிப் போகும் காலம் வந்து விட்டது என்று புரிந்தது. நைந்து போன சட்டையைக் களைகிற மாதிரி அவற்றைக் களைந்து வெளியேறப் பலவித வாசல்கள் திறந்திருக்கின்றன. அலங்காரத் தோரணங்களுடன் அழைக்கின்றன. ப்ளஸ் டூ பாஸ் செய்தவுடன் அப்பாவின் ‘அவன் இன்ஜினியராப் போகணும்னு தலையிலே எழுதியிருந்தா முருகனே வழி பண்ணுவான்!’ என்கிற கனிவற்ற வக்ர லாஜிக்கைக் கேட்ட துக்கத்தில் வெறும் கற்பனைப் பிரதேசமாய்த் தோன்றிய எதிர்கால சாம்ராஜ்யம் இதோ அந்த வாசல்களுக்கப்பால் சத்தியத்தின் பிரமாணமாய் நிற்கிறது. வேலையில் திறமை காட்ட வேண்டும் என்கிற வெறியும், அதன் மூலம் தான் மேலதிகாரிகளின் நல்லெண்ணம் கிடைக்கும் என்கிற நிச்சயமும் ஜுரவேகத்துடன் பற்றிக் கொண்டது. அதனால் ஏற்பட்ட தன்னம்பிக்கையும், அதன் விளைவாகச் சுமத்தப்பட்ட புதிய பொறுப்புக்களும், பொறுப்புக்கள் தோற்றுவித்த காண்டாக்ட்ஸும், அந்தக் காண்டாக்ட்ஸைத் தொடர வேண்டிய நிர்ப்பந்தங்களும், தொடர்புகளுக்கான பார்ட்டிகளும் சந்திப்புகளும்... மீள முடியாத சூழலில், புரியாத ஓர் இயந்திரத் தீவிரத்துடன் அவன் முங்கி முங்கித் திளைத்தான். "நீ இன்ஜினியரோ டாக்டரோ எதுவானாலும் ஒரு குருக்கள் பிள்ளைங்கிறதை மறந்துடக் கூடாது. ஞாபகம் வெச்சுக்கோ!" அப்பா நேரில் நின்று சொல்கிறாற் போல் மனசு ஒரு முறை குலுங்கிற்று. பஞ்சகச்ச வேஷ்டியும் சின்ன ருத்ராட்ச மாலையும், பட்டை விபூதியும், பிரசன்னமில்லாத பார்வையும், பிரத்யட்சமாய்த் தெரிந்தன. அதன் தீட்சண்யம் இப்பவும் மனசைத் துளைத்தது. பார்வையைத் தாழ்த்திற்று. பிறந்ததிலிருந்து அந்த ஞாபகத்திலிருந்து விடுபட நான் போராடுகிறேன். அதற்கு விஞ்ஞான ரீதியான காரணங்கள் உண்டு. அதற்கு நான் உட்படாவிட்டால் மனுஷவாழ்வில் தேக்கம்தான் இருக்கும். புதிய பாதைகள் விரிந்திருக்கிறபோது, என்னுடைய ஞாபகச் சுமைகளை இறக்கி வைத்து நான் முன்னோக்கி நகராவிட்டால் அந்தச் சுமையே என்னை

அமுக்கி உட்கார வைத்து விடும். பாதைகள் மூடிப்போகும். பல விஷயங்களை மறக்க முடியவில்லை. திரும்பிப் பாராமல் ஓடுகிற ஓட்டத்தோடு அவை தொடர்ந்து வந்தன. மெல்லிய சுகந்தமாய், நினைவலைகளுடன் மிதந்தன. அப்பாவின் காலைப் பூஜை மணி ஓசையும், 'சர்வ மங்கள மாங்கல்யே'யும், முட்டி எலும்பு சொடக்குகிற ஓசையுடன் செய்யும் நமஸ்காரமும், நிழற் படமாக மனத்தின் ஒரு மூலையில் நின்றது. கருகருவென்ற கணேசனின் கட்டுக்குடுமி திடுமென்று அவன் தலைவாரிக் கொள்ளும்போது கண்ணாடியில் பளிச்சிட்டது. அம்மா சின்னச் சின்ன காரியத்தில் காட்டும் தீவிரமும் பெரிய விஷயங்களில் ஒதுங்கி நிற்கும் லாவகமும் சோகத்தை எல்லாம் விழுங்கிவிட்டு ஞானப் புன்னகை பூக்கும் அத்தையும்... அத்தை! அவன் இன்று தலை நிமிர்ந்து மமதையுடன் நிற்கக் காரணமான அத்தை! அவளை நினைக்கும் போதெல்லாம் ஒரு குற்ற உணர்வு அவனை ஆட்கொண்டது. சொல்லத் தெரியாத காரணங்களுக்காக, ஏதோ ஒரு புரியாத கட்டாயத்துக்காக இவர்கள் எல்லாருடைய அன்பையும் ஏற்காமல் விலகினாற் போல் ஒரு பாரம் அழுத்திற்று. அவர்கள் எல்லாரும் அவனை, அவனது செயல்களை எத்தனை சரளமாக ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்! மாறாத அன்பு செலுத்துகிறார்கள், வித்தியாசமாக ஏதும் நடக்காதது போல்! அவன் மாசா மாசம் சம்பளம் வாங்கியவுடன் ஒரு பகுதியைக் கொண்டுபோய் அத்தையிடம் கொடுத்து சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்கரிக்கும்போது அதை அவள் வெகு இயல்பாக, எந்தவிதப் பிரத்யேக முக்கியத்துவமும் கொடுக்காமல் உள்ளே வைப்பதை அவன் கவனித்திருக்கிறான். அந்தப் பணத்தை அவர்கள் எப்படிச் செலவழிக்கிறார்கள் என்று அவனுக்குத் தெரியாது. வீடு கொஞ்சம் கூட மாறாத எளிமையுடன் தொடர்ந்தது. 'நீ யாராக இருந்தாலும் இது ஒரு சாதாரண குருக்கள் வீடு' என்றது. அவன் கிளம்பும் போது ரோடில் நிறுத்தியிருக்கும் கார் வரை அத்தை கூட நடந்து வருவாள். தாரா வண்டியைக் கிளப்பும் வரை கதவைப் பிடித்துக் கொண்டு நிற்பாள் புதிதாகச் செய்த ஊறுகாயோ, சர்க்கரைப் பொங்கலோ சின்ன சம்படத்தில் வைத்து அவன் கையில் அழுத்தி "உனக்குப் பிடிக்குமே" என்கையில் தொண்டை அடைத்துக் கொள்ளும். அவன் பலமுறை உணர்ச்சி வசப்பட்டு, "எங்களோடு வந்து இருங்களேன் அத்தை" என்றிருக்கிறான். அவள் பிடி கொடுத்துப் பதிலே சொன்னதில்லை. "அதுக்கெல்லாம் இப்போ அவசியமில்லே. நீ அடிக்கடி இங்கே வந்திண்டிரு போறும்!" மேற்கொண்டு எதுவும் பேசத் தோன்றாமல் திரும்புகையில் வெகு நேரத்துக்கு சூன்யம் மனசை வியாபிக்கும். "ஐ வில் டெல் யூ வாட்! பேசாம மூட்டையைக் கட்டிண்டு உங்காத்திலே சேர்ந்து இருந்துடலாம்!" என்ற தாராவின் வார்த்தைகள் யதார்த்தத்துக்கு இழுக்க... கூடவே தாராவின் சரளம் ஒரு வியப்பை ஏற்படுத்தும். இவளை என்றாவது நாம் புரிந்து கொள்ள முடியுமா? என்கிற ஆச்சரியம் மெல்லிய மூட்டமாய் மனத்தைக் கவ்வும்... டீ போட்டுக் குடிக்கலாம் என்று அவன் எழுந்தான். தாரா வீட்டில் இல்லை. "நீ உன் ஆபீஸ் வேலையைப் பாரு. நான் வெளியே போயிட்டு வரேன்!" என்று கிளம்பிப் போனாள். "இனிமே 'ஸண்டே'யைக் காலண்டர்லேந்து அடிச்சுடப் போறேன்!" அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. எந்த நிலையிலும் அவள் தனது அலுப்பையோ கோபத்தையோ காண்பிக்காமல் அதை ஹாஸ்யமாக்கினாள். சட்டென்று, கவனம் கலைந்தது. கார் நிற்கும் ஓசையும், தாரா யாருடனோ பேசிக் கொண்டு வருவதும் கேட்டது. இன்றைக்கு அவள் காரில் போகவில்லை என்கிற வியப்புடன் அவன் கதவைத் திறக்கச் சென்றான். திறந்து ஆச்சரியமடைந்தான். தாராவுடன் லோபோ நின்றிருந்தார். "உன்னை ரெண்டு திட்டு திட்டிவிட்டுப் போகலாம் என்று வந்திருக்கிறேன்" என்று உள்ளே நுழைந்தார். "உங்களுக்கு அதற்குப் பூரண உரிமை இருக்கிறது!" என்று அவன் சிரித்தான். லோபோ அவன் முதுகில் ஒரு ஷொட்டு கொடுத்தார். "ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் மனைவியைக் கவனிக்க நேரமில்லாமல் என்ன ஆபீஸ் வேலை பார்க்கிறாய்? எதற்குப் பார்க்கிறாய்?" அவன் கூச்சத்துடன் புன்னகை செய்தான். "அவசரமாகச் சில விஷயங்களை நாளைக்குப் பம்பாய் ஆபீஸுக்கு அனுப்ப வேண்டும்." "ஒரு நாள் ஒத்திப் போட்டால் உலகம் ஸ்தம்பித்து விடாது. நல்ல வேடிக்கை. எத்தனை அழகிய மனைவி! அதுவும் புதிய மனைவி! எத்தனை அசட்டுத்தனமாய் நடந்து கொள்கிறாய்! எனக்கு அவமானமாக இருக்கிறது. அவள் தனியாகக் கடைத் தெருவில் நடந்து கொண்டிருந்தாள். ட்ராப் பண்ணி விட்டுப் போக வந்தேன்!" தாரா அதற்குள் டீயைப் போட்டுக் கொண்டு வந்தாள். 

"எனக்குத் தனியாய்ப் போய்ப் பழக்கம் மிஸ்டர் லோபோ. ஐ டோண்ட் மைண்ட் அட் ஆல்!" "ஒண்டர்ஃபுல்!" என்று லோபோ புருவத்தை உயர்த்தினார். இத்தனை நல்ல பெண்ணாக இவள் இருப்பது உன் அதிர்ஷ்டம் கார்த்திக்! இன்னொருத்தியாக இருந்தால் பிடுங்கி உயிரை எடுத்திருப்பாள்." "தெரிந்துதான் கல்யாணம் செய்து கொண்டேன்!" "கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு மாதிரி - அவன் என்னைத் துரத்தி நான் அவனைத் துரத்திக் கடைசியிலே..." தாரா பகபகவென்று சிரிக்க லோபோவும் சிரித்தபடி அவனுடைய பைலைக் காட்டி, "இதில் முடியவா?" என்றார். தாரா கார்த்திக்கின் அருகில் வந்து நின்று லோபோ எதிரில் நிற்கிற கூச்சமில்லாமல், அவன் இடையைச் சுற்றிக் கையால் அணைத்து, "துரத்துகிற டென்ஷன் இல்லை இப்போது. ஐ வாஸ் க்ரேஸி அபௌட் ஹிம். அவனைப் பிடித்து விட்டேன். அதுவரையில் எனக்குச் சந்தோஷம்!" "ஷீ இஸ் கிரேட் ஐ ஸே!" என்றார் லோபோ, ஆச்சரியம் மாறாமல். "வேலைக்குப் போகிறாயா?" "அவளுக்குப் பலவித வேலைகள் - சமூக வேலைகள்." "ஆ! இன்ட்ரஸ்டிங்!" என்று லோபோ கவர்ச்சியாகச் சிரித்தார். "என்ன மாதிரி?" "வேலைக்குப் போகும் பெண் தொழிலாளர்களின் நலனைக் கவனிக்கும் சங்கத்தை நடத்தும் பொறுப்பு எனக்கு!" லோபோ சட்டென்று அவளை வியப்புடன் பார்த்துப் பகபகவென்று சிரித்தார். "என்னால் நம்ப முடியவில்லை! பூ மாதிரி இருக்கிறாய். லெஃப்டிஸ்டா?" "இல்லை. ஹ்யூமனிஸ்ட்!" லோபோ மறுபடியும் உற்சாகத்துடன் சிரித்தார். அருகில் வந்து அவள் கன்னத்தைத் தட்டி "குட்" என்றார். "ஐ லைக் யூ. நாம் மறுபடி சந்திக்க வேண்டும். அடுத்த 8ஆம் தேதி என் வீட்டுக்கு வாருங்களேன். இரண்டு பேரும், பார்ட்டி இல்லை. ஒரு சின்ன இசை நிகழ்ச்சி." தாரா பதில் ஏதும் சொல்லாமல் கார்த்திக்கைப் பார்த்தாள். அவன் பட்டுக் கொள்ளாமல் சிரித்தான். "இன்னும் மூன்று வாரம் இருக்கிறது அதற்கு. முடிந்தால் நிச்சயம் வருகிறோம்," என்று தாரா சொன்ன போது ஆச்சரியம் ஏற்பட்டது. லோபோ அவளுடைய கையைக் குலுக்கினார். "தாங்க்யூ" என்றார் வசீகரமாக. "எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன்!" அவர் கிளம்பிச் சென்றதும் அவன் மறுபடி தன் ஃபைலை எடுத்து வைத்துக் கொண்டான். அவள் அவன் அருகில் உட்கார்ந்து அவன் தோளில் முகத்தை அழுத்தினாள். "என்ன கார்த்திக் இது? இன்னும் உன் வேலை முடியலியா? லோபோதான் அவசரமில்லை என்றாரே! "அவருக்கு என்ன வந்தது? பொறுப்பு என்னுடையது. நாளைக்கு பம்பாய்க்குப் போற ஒருத்தர்கிட்டே இதைக் கொடுத்தே ஆகணும். ஒரு பொம்பளையை ப்ளீஸ் பண்ணணுங்கிறதுக்காக லோபோ இங்கே சொல்ற வார்த்தைக்கும் ஆபீஸ்லே பேசற வார்த்தைக்கும் வித்தியாசம் இருக்கு!" "அந்த லோபோ ஒரு க்ரூக்!" கார்த்திக் பெரிதாகச் சிரித்தான். "ஐயோ பாவம், உன்னை எத்தனை புகழ்ந்தார் அவர்!" "வேஷதாரிகளைக் கண்டா எனக்குப் பிடிக்காது கார்த்திக்! வேஷம் போடறவா யாரு, போடாதவா யாருன்னு உனக்கு இன்னும் தெரியல்லே!" அவன் செல்லமாக அவளை அணைத்து நெற்றியில் முத்தமிட்டான். "அவர் வேஷம் போட்டார்னே வெச்சுக்குவம். என்னைப் பாதிக்காத வரைக்கும் எனக்கென்ன வந்தது?" "நீ பேசற இந்தத் தத்துவம் எனக்கு அதிர்ச்சியளிக்கிறது கார்த்திக், எனக்கு ஏமாத்தமளிக்கிறது." அவள் முகத்தில் பிரத்யட்சமாகத் தெரிந்த ஏமாற்றமும் அதிர்வும் அவனைக் குழப்பின. அவன் தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டு பார்வையை மறுபடியும் ஃபைலுக்குத் திருப்பினான். "இதைப் பத்தி நாம அப்புறமா பேசலாமா? எனக்கு வேலை இருக்கு!" அவள் மறு பேச்சுப் பேசாமல் போனது அவனுள் கொஞ்ச நேரத்துக்கு ஒரு நமைச்சலை ஏற்படுத்திற்று. இரவுச் சாப்பாட்டை மெளனமாக முடித்து மறுபடி ஃபைலுக்குள் மூழ்கி எழுந்து படுக்கைக்குப் போகும் போது அடித்துப் போட்டாற்போல் உடம்பு அசத்திற்று. புத்தகத்தை மார்பில் விசிறியாக விரித்துத் தாரா தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவன் வெகு ஜாக்கிரதையாக அதை எடுத்து மடித்து மேஜை மேல் வைத்தான். விளக்கை அணைத்துப் படுத்த சற்று நேரத்தில் தூக்கம் செருகிக் கொண்டு வந்தது. தூக்கக் கலக்கத்தில் தாராவின் கை அவன் மார்பை வளைத்துக் கொள்வதும், கண்ணைத் திறக்காமல், "எனக்கு ரொம்ப டயர்டா இருக்கு கண்ணு!" என்று அவன் சொல்வதும் கனவாக உணர்வில் நின்றது. "யாரோ ஸில்க் ஸ்மிதான்னு தமிழ் சினிமாவிலே ஸெக்ஸ் பாம்ப் இருக்காளாமே! அவளை மாதிரி இனிமே டிரஸ் பண்ணிண்டு உன் எதிரே நிக்கப் போறேன். அப்பவாவது உன் கண்ணுலே நான் படுவேனான்னு பார்க்கறேன்." "அந்த ஸிலுக்கே ஏதிரே நின்னாலும் என்னாலே இப்பக் கண்ணைத் திறக்க முடியாது" என்று அவன் சிரித்துவிட்டுத் தூங்கிப் போனான். அடுத்த ஏழாம் தேதி, லோபோவின் விடாத ஞாபகப்படுத்தலினால், தாராவிடம், "நாளைக்கு லோபோ வீட்டுக்குப் போகணும் வருவியா?" என்ற போது அவள் முகத்தில் இதுவரை அவன் பார்த்திராத சோர்வு தெரிந்தது. மறு விநாடி அவள் தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டு சிரித்தாள்.

"வரேன்! ஏன்னா அந்தச் சாக்கிலே உன்னோடு கொஞ்ச நேரம் சேர்ந்திருக்கலாம்." அவனுக்குக் காரணம் புரியாமல் எரிச்சல் ஏற்பட்டது. "எனக்கு வேலை ஜாஸ்தியானதினாலேதான் உன்னோடு அதிகம் இருக்க முடியலேன்னு நீ புரிஞ்சுக்கணும். பரிகாசமோ இடக்கோ செய்ய வேண்டிய விஷயமில்லே இது!" அவள் சரேலென்று தன்னுடைய பார்வையைத் திருப்பிக் கொண்டாள். ஜன்னல் கம்பிகளைப் பிடித்தபடி தெருவைப் பார்த்து மெல்லிய குரலில் சொன்னாள்: "ஸாரி கார்த்திக், எனக்குள்ள எப்படி இப்படி ஒரு முட்டாள்தனம் வந்ததுன்னு புரியல்லே. ஐ ஹேவ் பிகம் எ ஸெண்டிமென்டல் ஃபூல்!" வார்த்தைகளில் கண்ணீர் தெறித்தாற்போல் அவனுக்குப் பிரமை ஏற்பட்டது.