ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 9

ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 9

நிர்மலமான ஆகாச வெளியில் சர்வ நிதானமாக இரண்டு பருந்துகள் வட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தன. கோயிலுக்கு நேர் எதிராக விரிந்த விஸ்தாரமான சாலையில் வாகனங்கள் அதிக பரபரப்பில்லாமல் நகர்ந்தன. சூரியன் இறங்கி விட்டதால் ஏற்பட்ட இளக்கத்தில் பாதசாரிகள் நடையில் ஒரு நிதானம் தெரிந்தது. உலகமே ஸ்தம்பித்துவிட்டதோ என்று கார்த்திக்குக்குப் பிரமை ஏற்பட்டது. காரின் ஸ்டியரிங் வீலைப் பிடித்தபடி உட்கார்ந்திருந்த தாராவின் முகம் அவனைப் புன்னகையுடன் பார்த்தது. "உன்னைப் பார்க்கணும்னு நான் வந்திருக்கக் கூடாதா?" அவள் என்ன சொல்கிறாள் என்று ஒரு விநாடி அவனுக்குப் புரியக்கூட இல்லை. மெளனமான ஒரு ஜடத்தனத்தோடு அந்தப் பளபளக்கும் சிவந்த கன்னங்களை சாகரக் கண்களுக்கு மேல் விசிறியாக வளைந்திருந்த இரப்பைகளைப் பார்த்தான். தோள் பட்டை வரை அலை அலையாய்த் தலைமயிர் ஓர் அலட்சியத்துடன் சரிந்திருந்தது. கார்ட்ராய் ஜீன்ஸின் மேல் கையில்லாத 'டாப்’ஸும் அதன் கழுத்தின் இறங்கலில் லேசாகத் தென்பட்ட வளைவுகளும் அவனது மெல்லிய உணர்வுகளைத் தூண்டிச் சுபாவக் கூச்சத்தை அதிகப்படுத்தின. அவளுடைய கேள்வி மறுபடி ஞாபகத்துக்கு வர, அவன் குழப்பத்துடன் அவளைப் பார்த்தான். இவளா? இவள் எதற்கு அவனைப் பார்க்க வரவேண்டும்? சிரிக்கும் சிவந்த உதடுகளுக்கிடையே வரிசைப் பற்கள் பளபளத்தன. பரிகாசம் செய்கிறாளோ? அவனுக்குள் சுரீரென்ற அவமான உணர்வும் லேசான எரிச்சலும் ஏற்பட்டது. இவளுடைய விளையாட்டுக்கும் பொறுப்பற்ற பொழுது போக்குக்கும் நம்மை இலக்காக்குகிறாள் என்று கோபம் வந்தது. தன் எண்ணங்களை மறைத்தபடி அவன் மெதுவாகக் கேட்டான். "என்னை எதுக்குப் பார்க்க வரணும்? உன் சப்ஜெக்ட் கூட நான் எடுத்துக்கல்லியே?" அவள் வாய் விட்டுச் சிரித்தாள். "உனக்குப் படிப்பைத் தவிர வேற எந்த யோசனையும் இருக்காதா? நான் உன்னைப் பார்க்க ஆசைப்பட்டு வரேன்னா நீ நம்ப மாட்டியா?" குபீரென்று காது நுனி சிவந்தது. அவன் அவசரமாகத் தெருவின் இருபுறத்தையும் பார்த்தான். அப்பாவைத் தெரிந்த யாராவது இவளது சிரிப்பையும், பேச்சையும் கேட்க நேர்ந்தால் எப்படி இருக்கும்? அவள் இன்னும் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள், சவால் விடுகிற மாதிரி. "ஐ லைக் யூ 'யார்'. ஏன்னா நீ மத்த பசங்கள் மாதிரி இல்லே!" பகபகவென்று அடிவயிற்றிலிருந்து கிளம்பிய உஷ்ணத்தில் மார்பு வேகமாக அடித்துக் கொண்டது. அந்த மெத்தென்ற உடம்பும், நளினமான சிரிப்பும் சொகுசான அலங்காரமும்... ஷி மஸ்ட் பீ க்ரேஸி! வார்த்தைகளுக்கு இருக்கும் சக்தியைப் பற்றி இவளுக்குத் தெரியுமா? என்னுடைய உணர்ச்சிகளுடன் விளையாடும் அளவுக்கு இவளுள் இருப்பது திமிர்த்தனமாக இருக்க வேண்டும்… பித்தலாட்டமாக...

விஜய் சரியாகச் சொன்னான். "அவளுடைய சகவாசமே வேண்டாம். எச்சரிக்கை செய்கிறேன்....!" இவள் நம்மைச் சீண்டுகிறாள். அந்தப் பொல்லாத கண்களுக்குள் இருக்கும் குறும்புக்கு வேறொன்றும் அர்த்தம் இருக்க முடியாது. அவன் மென்மையாக நகை புரிந்தான். "தாங்க்யூ! உன்னுடைய பரீட்சைக்கு இன்னும் எத்தனை நாள் இருக்கு?" "பத்து நாள்." அவன் தீவிர முகபாவத்துடன் தலையை அசைத்தான். "இன்னும் பத்தேநாள்! படிப்பிலே கவனம் செலுத்து. குருக்கள் பிள்ளையைத் தேடிண்டு போக ஆரம்பிச்சியானா ஆபத்து!" அவன் சட்டென்று திரும்பி வீட்டை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். அவளுடைய பரிகாசச் சிரிப்பு மெலிதாகப் பின்னாலிருந்து கேட்டது. அவன் திரும்பிப் பார்க்காமல் ஆத்திரத்துடன் நடந்தான். அவள் சொன்ன வார்த்தைகளில் ஏதேனும் உண்மை இருக்கக் கூடுமோ? என்று சில விநாடிகள் தயங்கி நின்ற சமயத்தை அவன் அவசரமாக ஒதுக்கினான். அந்தச் சமயம் ஏற்படுத்திய கிளுகிளுப்பிலிருந்து பலவந்தமாகத் தன்னை விடுவித்துக் கொண்டான். அவள் வார்த்தையை உண்மை என்று நம்பினால் தன்னைவிடப் பைத்தியக்காரன் யாரும் இருக்க முடியாது என்று தன் செவிகளுக்குப் படும்படியாக வாய்விட்டுச் சொல்லிக் கொண்டான். வீட்டை ஒட்டிய வெளித் தாழ்வாரத்தில் அம்மாவும் அத்தையும் உட்கார்ந்து 'பாலக்' (ஒரு வகைக் கீரை) ஆய்ந்து நறுக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களைப் பார்த்ததும் - சற்று முன்வரை பனிப்படலமாய் மனசைக் கப்பியிருந்த கொஞ்ச நஞ்ச பிரமையும் சரெலென்று விலகி அவனை யதார்த்தத்திற்கு இழுத்தது. பழைய கோடம்பாக்கம் ஒன்பது கஜப் புடைவையும், அதற்குப் பொருந்தாத ஏதோ ஒரு ரவிக்கையும், வீட்டு வேலையைத் தவிர வேறெதுவும் செய்திராத, செய்யத் தெரியாத உலர்ந்து போன உடம்புமாய்... அம்மா அவனை நிமிர்ந்து பார்த்துப் பிறகு தன் வேலையைத் தொடர்ந்தாள். "இப்பக் காலேஜில்லே, படிப்பெல்லாம் முடிஞ்சு போச்சுன்னு பேரு. ஆனா வீட்டிலேயே தங்கறதில்லே பார்த்தியோ!" என்று மெல்லிய குரலில் சொல்வது அவன் காலைக் கழுவிக் கொள்கையில் காதில் பட்டது. "அவனும்தான் என்ன பண்ணுவான் மன்னி! இத்தனை நாளும் இராப் பகலாப் படிச்சாச்சு. கொஞ்ச நாள் ஃப்ரீயா இருக்கட்டுமே! இனிமே உத்தியோகம்னு போய்விட்டான்னா அப்புறம் நேரம் எங்கே கிடைக்கும்?" இந்த வீட்டில் அத்தை ஒருத்தி இல்லாவிட்டால் தன்னுடைய நிலைமை எப்படி இருந்திருக்கும் என்று நினைத்தது அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. "காப்பி வேணுமா?" முகத்தை டவலால் அழுத்தித் துடைத்துக் கொண்டிருந்த அவன் திடுக்கிட்டுத் துண்டை நகர்த்திப் பார்த்தான். கமலா நின்று கொண்டிருந்தாள் சமையலறை நிலைப் படியில். துர்க்கை அம்மன் சிலைக்குக் கட்டும் கொசுவம் மாதிரி புடைவைக் கொசுவம் முன் இடுப்பு வரை படர்ந்திருந்தது. அழுக்குத் தெரிந்தது. கமலாவின் மையிட்ட பெரிய விழிகளில் சிநேகிதம் செய்து கொள்ள விழையும் ஆர்வம் பளிச்சிட்டது. அவன் தலையைக் குனிந்தபடி "உம்" என்றான்.

திடீரென்று அவனுக்கு ஓர் அசதி ஏற்பட்டது. நேரமே மிகப் பாரமாகிப் போனாற் போல் தோன்றிற்று. பரீட்சை முடிவு வெளியாகிறவரை என்னதான் செய்வது? கமலா கொடுத்த காப்பியைக் கையில் வாங்கிக் கொண்டு அவன் தாழ்வாரத்திற்கு வந்து அத்தையின் எதிரில் உட்கார்ந்து கொண்டான். "அத்தை, உங்க கிராமத்துக்குப் போயிட்டு வரலாமா?" அத்தை ஆச்சரியப் புன்னகையுடன் நிமிர்ந்தாள்.

"என்ன திடீர்னு! நானே திரும்பி வந்து மூணு மாசம் கூட முழுசா ஆகல்லே!" "சும்மா போகலாம் வாங்கோ. எனக்கு இங்கே போர் அடிக்கிறது. ரிஸல்ட் வரதுக்கு இன்னும் இருபது இருபத்தி அஞ்சு நாளாகும் போலிருக்கு." "என்ன மன்னி? இவன் என்னமோ சொல்றானே?" "எனக்குத் தெரியாது. உங்கண்ணாவைக் கேளு. அவர் சரின்னா போங்களேன்!" அப்பா அதிசயமாகச் சரி என்று விட்டார். கோயிலுக்கு வரும் ஓர் உயர் ரயில்வே அதிகாரி பக்தர் மூலம் டிக்கெட் வாங்கிக் கொடுத்து விட்டார். ரயிலில் ஏறி அமர்ந்தவுடன் "நினைச்சதைச் சாதிக்கிற ராசிடா உனக்கு?" என்று அத்தை சிரித்தாள். "அது என்ன திடீர்னு கிராமத்து மேலே ஆசை வந்தது உனக்கு? பரீட்சைக்குப் படிச்ச அலுப்பா, இல்லே எதிலேருந்தாவது ஓடப் பார்க்கிறாயா?" அவன் லேசாகத் திடுக்கிட்டான். அத்தையின் பார்வையிலிருந்து எதையாவது மறைப்பது சாத்தியமா என்று திகைப்பேற்பட்டது. தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டு அவன் சிரித்தான். "ஓடணும்னா உங்களையும் அழைச்சுக் கொண்டு ஓடமாட்டேன். பரீட்சை முடிஞ்சப்புறம் என்ன செய்யறதுன்னே புரியல்லே. எத்தனை தடவை லைப்ரரிக்குப் போய்ப் படிக்கிறது? வீட்டிலே இருக்கலாம்னா..." அவன் மேலே தொடராமல் சற்று நேரம் ரயிலின் ஓட்டத்துக்கு எதிராக நகரும் மரங்களையும் வயல் வெளிகளையும் பார்த்தான். கணேசனின் உல்லாசப் புன்னகையும் கமலாவின் மையிட்ட பெரிய விழிகளும் நினைவில் அசைந்தன. "இரண்டு சங்கடங்கள்" என்றான் அவன் மெள்ளச் சிரித்தபடி. "கணேசனுக்குக் கல்யாணமானதிலிருந்து எனக்கு வீட்டிலே இடமில்லாமல் போச்சு. வீட்டிலே இருந்தாலும் அப்பா பிடிச்சுக்கறார், கோயிலுக்கு வா, சந்தனம் அரைன்னு." "அதென்ன இளப்பமான காரியமா?" "இல்லே. கோயில்லே என்னை எல்லாம் காட்சிப் பொருளா ஆக்கிவிடறா, குருக்கள் பிள்ளை, இன்ஜினியர் ஆகப் போறான் என்கிற லேபிள் எனக்கு அசிங்கமாப் படறது. எது என்னுடைய தப்புன்னு புரியல்லே குருக்கள் பிள்ளையாய்ப் பிறந்ததா, இல்லே இன்ஜினீயராகப் போகணும்னு ஆசைப்பட்டதா?" "எதிலேயும் தப்பில்லே அசடே, தப்பெல்லாம் உன் மனசுக்குள்ளே! உன் நிழலைக் கண்டு நீயே பயப்படறே, வெட்கப்படறே. அதனாலே ஏற்படற பிரமைகள்தான் உன் சஞ்சலத்துக்கெல்லாம் காரணம். அத்தை எத்தனை கோவையாகப் பேசுகிறாள் என்று ஆச்சரியமேற்பட்டது. கூடவே தன்னை மிகவும் உன்னிப்பாகக் கவனிப்பவள் இவள் தான் என்கிற நெகிழ்ச்சி மனசை நிறைத்தது. அவன் தோளைக் குலுக்கிச் சிரித்தான். "நீங்க சொல்றது வாஸ்தவமா இருக்கலாம் அத்தை. நீங்க ஒரு விஷயம் புரிஞ்சுக்கணும். என் நிழலுக்கும் எனக்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருக்கு. அதனாலேயே வாழ்க்கை எனக்குச் சரளமா அமையாதுன்னு தோணிண்டேயிருக்கு. இது பிரமையில்லே. அனுபவத்திலே கண்ட நிஜம் என்னையே நான் வெளிப்படுத்திக்க, என்னுடைய நிழல்லேந்து நா வித்தியாசமானவன்னு நிரூபிக்க ஒவ்வொரு கட்டத்திலேயும் நான் போராட வேண்டியிருக்கும். சில சமயம் இதிலேர்ந்தெல்லாம் தப்பிச்சுண்டு எங்கேயாவது ஓடிடலாம்னு தோணறது." அத்தை வெகுநேரம் எதுவும் பேசாமல் அவன் சொன்னதை அசை போடுகிற மாதிரி உட்கார்ந்திருந்தாள். "நீ எங்கே போனாலும் உன் நிழலும் கூடத்தானே வரும்?" என்றாள் மெள்ள. "வரும்!" என்றான் அவன், நழுவி ஓடும் வயல்களைப் பார்த்தபடி. "ஆனா ஒவ்வொரு நிமிஷமும் குரூரமா ஞாபகப்படுத்திண்டிருக்காது." அத்தை அவனுடைய கையைப் பரிவுடன் வருடினாள்.

"நீ ரொம்பவும் சூட்சுமமா எல்லாத்தையும் பார்க்கறே கார்த்திக், கொஞ்சம் விட்டேத்தியா இருக்கக் கத்துக்கணும். இப்படி இருந்தியானா உனக்குத்தான் கஷ்டம். எந்தக் கட்டத்தையும் சமயத்துக்குத் தகுந்தமாதிரி சமாளிக்கலாம் என்கிற தைரியம் இருக்கணும். வாழ்க்கை ஓடற ஓட்டத்தோட ஓடிடாம சித்த எட்டக் கரையிலே நின்று பார்க்கறாப் போல பார்க்கணும்." "கணேசன் மாதிரி! உங்களை மாதிரி! வித்தியாசமா இருந்தா வம்பு என்கிற பயத்திலே கணேசன் இப்படி இருக்கானோன்னு எனக்குச் சில சமயம் தோணும்!" விசாலம் சிரித்தாள். "உனக்குக் குதர்க்கமா எல்லாரையும் பார்க்கறதே வழக்கமாப் போச்சு. அவன் பிறவி ஞானி!" கணேசனின் உல்லாசம் நிரம்பிய கண்களும், சந்தி பண்ணும்போது கோமதியின் கையைப் பிடித்ததும் நினைவுக்கு வர அவன் தனக்குள் முறுவலித்துக் கொண்டான். "நீங்க பிறவியிலேயே ஞானியா, இல்லே ஞானத்தை அப்புறம் வரவழைச்சுண்டேளா அத்தை?" அத்தை மென்மையான புன்னகையுடன் ரயிலுக்கு வெளியே தெரிந்த காட்சிகளைப் பார்த்தபடி உட்கார்ந்திருந்தாள் - முகத்தில் சாந்தமும் பார்வையில் காருண்யமுமாய். சத்தியமாய் இவள் ஒரு ஞானி என்று அவன் நினைத்துக் கொண்டான். அவனுக்கு நினைவு தெரிந்த நாளிலிருந்து அத்தை இப்படித்தான் இருக்கிறாள். "ஞானம் என்கிறது அத்தனை சுலபமாக வந்துடக் கூடிய விஷயமாடா? விவேகத்தை வேணா அப்பியாசத்தாலே ஏற்படுத்திக்கலாம். எனக்கேற்பட்ட விவேகமெல்லாம் ஒரு கட்டாயத்தினாலே. எனக்கே வேற மாதிரி வாழ்க்கை அமைஞ்சிருந்ததானா என் பார்வையும் யோசனையும் வித்தியாசமா இருந்திருக்கலாமோ என்னமோ?" அவன் பேசாமல் அவளையே பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தான். வார்த்தைகளையும் சம்பவங்களையும் அத்தை பின்னிக் கொண்டு பேசுவதைக் கேட்க சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. அத்தை இன்று பேசுகிற 'மூடி'ல் இருந்தாள். "பதிமூணு வயதிலே கல்யாணமாச்சு. பதினாலு வயசிலே புக்காத்துக்குப் போனேன். சொன்னா நீ நம்ப மாட்டே. அப்ப நான் ரொம்ப நன்னா இருப்பேன். அவருக்கு, அதாவது உன் அத்திம்பேருக்கு என் சிவப்பைக் கண்டு, கருகருன்னு முழங்கால் வரை இடிக்கிற மயிரைக் கண்டு அசாத்தியப் பெருமை. ரொம்பப் பிரியம் காட்டினார் என்மேலே. 'பெண்டாட்டி காலைச் சுத்தறான்'னு எல்லாரும் பரிகாசம்கூடப் பண்ணுவா. ஊர் கண்ணே பட்ட மாதிரி இரண்டே வருஷத்திலே கதை முடிஞ்சு போச்சு..." அத்தையின் பார்வை பல வருஷங்களுக்குப் பின்னால் ஓடியிருந்தது. குரலில் ஒரு லேசான சோகம் இழையோடிற்று. இதுவரை அத்தை தனது பழைய சரித்திரத்தையோ அந்தரங்கமான விஷயங்களையோ சொன்னதில்லை என்கிற திகைப்பில், இடையில் பேசுவது அநாகரீகம் என்கிற உணர்வில் அவன் பேசாமல் இருந்தான். "நன்னா இருந்தவருக்குத் திடீர்னு ஜுரம் அடிச்சது. கிராமத்து வைத்தியருக்கு அது டைஃபாய்ட் ஜுரம்னு தெரியல்லே. டவுன் ஆஸ்பத்திரிக்கு அழைச்சுண்டு போகணும்னு வீட்டிலே இருக்கிற பெரியவாள்ளாம் மீன மேஷம் பார்க்கறதுக்குள்ளே ஜன்னி கண்டு உயிர் போயிடுத்து." அத்தை அவனைச் சட்டென்று திரும்பிப் பார்த்து மென்மையாகப் புன்னகைத்தாள். "அப்ப எனக்கு என்ன வயசு தெரியுமோ? பதினாறு!" அவன் அதிர்ந்துபோய் அவளைப் பார்த்தான். "பதினாறா? முப்பது வயசிலேன்னுனா நினைச்சேன்!" "முப்பது வயசிலே அண்ணா ஆத்துக்கு வந்தேன். அதுவரை மாமியார் வீட்டிலே இருந்தேன். அதுவும் ஒரு விசித்திர காரணத்தாலே. உங்க அத்திம்பேர் சாகறதுக்கு இரண்டு நாள் முன்னாடி அவர் அம்மா கிட்ட சத்தியம் வாங்கிண்டார். அவர் செத்தப்புறம் என் மயிரை மழிக்கக் கூடாது. என்னை வீட்டுப் பெண் மாதிரி தன் வீட்டிலேயே வெச்சுக் காப்பாத்தணும்னு வாக்குக் கொடுக்கக் சொன்னார். அந்தச் சமயத்திலே எனக்கு இதெல்லாம் ஒண்ணும் புரியவேயில்லே. ஒண்ணே ஒண்ணுதான் புரிஞ்சுது. அவ செத்துப் போன உடனே என் உடம்பிலேந்து ஒரு பாகம் கழண்டு போன மாதிரி உடம்பு துடிச்சுப் போயிடுத்து. என்னுடைய பிஞ்சு மனசிலே எப்படிப்பட்ட அதிர்ச்சி ஏற்பட்டிருக்கும்னு உன்னாலே புரிஞ்சுக்க முடியாது. உடம்பும் மனசும் ஆரோக்கியமா இருக்கிற நிலையிலே கண்ணைக் கட்டிக் காட்டிலே விட்டாப்லே நான் நின்னேன். மனுஷியா இல்லே உபயோகமத்த பண்டமா - ஏன்னா நான் இருந்த சமூகம் என்னை மனுஷியா அதுக்கப்புறம் ஏத்துக்காது... நீ என்னமோ ஒவ்வொண்ணுக்கும் போராட வேண்டியிருக்குன்னு அலுத்துக்கறியே? இத்தனைக்கும் எதிர்காலம் பூரா உன் எதிரே விரிஞ்சிருக்கு. எனக்கு எதுவுமே இல்லை. என் மனசைத் தவிர எனக்கு எதுக்கும் பாத்தியதை இல்லை. நானும் ஒரு மனுஷின்னு காண்பிக்கிறதுக்கு எத்தனை போராட வேண்டியிருந்தது தெரியுமா?" சட்டென்று ஒரு பச்சாதாபம் அவனுள் பிரவகித்தது. அத்தையை இத்தனை நாளாக ரொம்ப மேலெழுந்த வாரியாத்தான் கவனித்திருக்கிறோம் என்று வெட்கமேற்பட்டது.

அத்தை எதிர்பாராமல் அவனைப் பார்த்துச் சிரித்தாள். "எதுக்குச் சொல்ல வரேன்னா. போராட வேண்டியிருக்கேன்னு ஆத்திரப்படறதும் அதிலேருந்து ஓடினா என்னன்னு நினைக்கிறதும் எந்த வகையில் உபயோகம்னு எனக்குப் புரியலே." தன்னுள் ஏற்பட்ட கூச்சத்தை மறைக்க அவன் சிரித்தான். "ரயிலைத் திருப்பச் சொல்றேளா? இல்லையானா என்னோடு இன்னும் பத்து நாள் போராடறேளா?" அத்தை நகைத்தாள். "போராடறேன்! நாதான் சொன்னேனே எதுக்கும் பயந்துண்டு ஓடமாட்டேன்னு!"