ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 6

 ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 6

லைப்ரரியின் வாசலில் முன் வட்டமாகப் பச்சைப் பசேல் என்ற புல்வெளியைச் சுற்றி ஃபிளாக்ஸும் ஜீனியாவும் பளீரென்று சிரித்தன. நிமிர்ந்து நின்று கிளாடியோலியும் ஆன்ட்ரினமும், பருவம் நன்றாக இருக்கும் போது முழுதும் அனுபவித்து விடுகிறோம் என்கிற உல்லாசத்துடன் அசைந்தன. உலகம் மிக ரம்மியமாகத் தோன்றிற்று கார்த்திக்குக்கு வெய்யில் மிதமாக இருந்தது. இரண்டு மூன்று மாணவர்கள் தடித்த கண்ணாடியும் நிதான நடையுமாக வந்தனர். லைப்ரரி இன்னும் திறக்கவில்லை என்கிற அலுப்பு முகத்தில் தெரிய வராந்தாவில் நின்றார்கள். செளக்கீதார் பின்னால் வர லைப்ரேரியன் மித்ரா அவசரமாக வந்தார். "ஸாரி ஜென்டில்மென்! உடம்பு சரியாயில்லை, டாக்டரிடம் போக வேண்டியிருந்தது." கதவு திறந்த பின்னும் உடனடியாக உள்ளே செல்லாமல் கார்த்திக் சற்று நேரம் வெளியில் நின்றான். "வெய்டிங் ஃபார் ஸம் ஒன்?" என்றபடி இரண்டு பேர்கள் உள்ளே போனார்கள். அவனுக்கு லேசாக மார்பு படபடத்தது, ஏதோ கள்ளத்தனம் புகுந்து விட்டது போல, இன்றைக்கு வருவாளா மாட்டாளா? இத்தனை சீக்கிரம் வந்து நிற்பாளா வேலை மெனக்கெட்டு? 'ஊர் சுற்றுவதைக் கொஞ்சம் குறைத்துக் கொண்டு படியேன்!' புத்தகத்தை இன்றாவது படித்து முடித்திருப்பாளா? லைப்ரரியின் விதிகளையும் லைப்ரேரியனின் வார்த்தைகளையும் தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ளும் பழக்கம் அவளுக்கு இருக்கும் என்று தோன்றவில்லை. "ஓ.கே. 28 ஆம் தேதி!" எத்தனை நிச்சயமாகச் சொன்னாள், மோகனமாகச் சிரித்துக்கொண்டு! உண்மையைச் சொல்லியிருந்தால் அப்படிச் சிரித்திருக்க மாட்டாள் என்று அவன் நினைத்துக் கொண்டான். 'சே, என்ன பெண் இவள், அநாவசியமாய் மற்றவர்களைக் காக்க வைத்துக்கொண்டு!' - சட்டென்று தன் எண்ண ஓட்டத்தின் அசம்பாவிதம் நினைவுக்கு வந்து சிரிப்பு வந்தது. 'எனக்கு என்ன ஆகிவிட்டது?' என்கிற ஆத்மார்த்த கவலையோடு அவன் உள்ளே நுழைந்து தனக்கு வேண்டிய புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டு வட்டமேஜையின் முன் அமர்ந்தான். புத்தகத்தைத் தொட்ட மாத்திரத்தில் அதில் ஒன்றிவிடும் மனசு, இன்று அதில் பதியாமல் வாசலையே வட்டமிட்டது. தனக்கும் அவளுக்கும் எவ்வளவு வித்தியாசம் என்று நினைத்து ஆச்சரியம் ஏற்பட்டது. அவன் சாதாரணமாகக் கொடுக்க வேண்டிய தேதிக்கு ஒரு வாரம் முன்னதாகவே புத்தகங்களைத் திருப்பி விடுவான்… அவன் திடீரென்று சந்தேகம் எழுந்து பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தவனைப் பார்த்துக் கேட்டான்:"இன்றைக்கு என்ன தேதி?" "இருபத்து எட்டு!" நேரம் நகர்ந்து கொண்டே இருந்தது. ஒரு மெல்லிய ஏமாற்ற உணர்வு எல்லாப் புலன்களையும் வியாபிக்க அவன் மெல்ல மெல்லப் புத்தகத்தில் ஆழ்ந்து போனான். ஒரு சின்னப் புயல் வீசிற்று. மனோகரமான சுகந்தத்துடன் நாசியைத் தாக்கிற்று. அவன் கவுனம் உலுக்கப் பெற்று நிமிர்ந்தான். ஒரு விநாடி பார்வை அசைவற்று நின்றது. தாரா அவனுக்குச் சற்றுத் தள்ளி உட்கார்ந்திருந்தாள் - பெரிய ஆரவாரத்துடன் தடிமனான புத்தகங்களை மேஜை மேல் பரத்தியபடி - அவனைப் பார்த்துப் புருவங்களை உயர்த்திக் கண்களை மலர்த்தி "ஹாய்!" என்று உதடுகளைக் குவித்துப் புன்னகை புரிந்தாள். அவன் மேல் புஷ்ப மாரி பொழிந்தது. பன்னீர் மழை விழுந்தது. அதில் திக்குமுக்காடித் தன் கம்பீரத்தை இழக்காத புன்னகையுடன் 'ஹாய்!' என்றான் ரகசியக் குரலில். லைப்ரரியின் கனமான மௌனத்தில் அவளது அசைவுகளும், பக்கங்களைப் புரட்டும் வேகமும், பேனாவினால் நோட்புக்கில் எழுதும் ஓசையும் துல்லியமாகத் தனியாகத் தெரிந்தன. முழுவதும் கவனம் கலைந்து போன நிலையில் அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. இவள் மகா குறும்புக்காரியாக இருக்க வேண்டும் என்று தோன்றிற்று. அந்த அசட்டு லைப்ரேரியன் கவனத்தைத் திருப்ப இவள் போடும் நாடகமாக இருக்க வேண்டும் இது… புத்தகத்தின் மேல் பார்வை பதியாமல் கண்கள் அடிக்கடி அவளை ஆராய்வதைத் தடுக்க முடியாத ஒரு கையாலாகாத்தனத் திகைப்போடு அவன் உட்கார்ந்திருந்தான். மேஜை மேல் விரித்திருந்த புத்தகத்தின் முன் அவள் தன் இரண்டு கைகளையும் குறுக்காக மடித்தபடி படித்துக் கொண்டிருந்தாள். இன்றும் வெளிர் நிறத்தில் மெல்லிய டீ ஷர்ட்டும் ஜீன்ஸும் அணிந்திருந்தாள். அவன் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து அவளது முதுகும் கை முட்டிகளின் மேல் மெத்தென்றமர்ந்திருந்த மார்பின் பரிமாணமும் துல்லியமாகத் தெரிந்தன. சலனப்படுத்தின. இத்தனை கச்சிதமான உடம்பும் முக லாவண்யமும் சேர்ந்தாற்போல் யாரிடமும் பார்த்ததாக அவனுக்கு நினைவில்லை. அவள் தலையை உயர்த்திச் சுற்றிலும் பார்த்தாள். அவன் சரேலென்று பார்வையைப் புத்தகத்துக்குத் திருப்பினான். அவசரமாகக் குறிப்பெழுத முனைந்தான். அவள் சற்றுப் பொறுத்துப் பெரிய ஆரவாரத்துடன் தான் மேஜைக்குக் கொண்டு வந்திருந்த கனமான புத்தகங்களை மூடினாள். அவற்றைத் திருப்பி வைக்க அலமாரிக்குச் சென்றாள், குதிகால் ஷூ குதிரைக் குளம்பு போல் ஒலிக்க. அவனுக்கு அப்பொழுதுதான் தன்னுடைய வேலையும் முடிந்து போனது நினைவுக்கு வந்தது. அவசரமாக எழுந்து புத்தகத்தைத் திருப்பி வைத்துக் கிளம்பி, யாருக்கோ காத்து நிற்பது போல் வெளி வராந்தாவில் நின்றான். "ஹாய்!" பின்னாலிருந்து அவளது உற்சாகமான குரல் கேட்டது. எதேச்சையாகத் திரும்பிப் பார்க்கிற மாதிரி பார்த்து அவன் பதிலுக்கு 'ஹாய்' என்று நகைத்தான். "புத்தகத்தைத் திருப்பிக் கொடுத்தாகி விட்டதா?" அவள் வியப்புடன் அவனைப் பார்த்துப் பெரிய ஹாஸ்யத்தைக் கேட்டாற் போல சிரித்தாள். "ஓ கொடுத்து விட்டேன் ஒரு வழியாய்! இல்லாவிட்டால் அந்தச் சிடுமூஞ்சி மித்ரா என் பெயரை ரிஜிஸ்தரிலிருந்து அடித்திருப்பார். அல்லது கோபத்தில் என் மேல் பாய்ந்திருப்பார்!" அவள் சிரிக்கும்போது பற்கள் வெளேரென்று வரிசையாய் மின்னின. கன்னங்கள் வெளிர் ரோஜா இதழ்கள் போல் மழமழவென்று பளபளத்தன. பேசிக் கொண்டே வேகமாக நடக்கையில் அலை அலையாக மிதந்த கூந்தலிலிருந்து லேசான நறுமணம் வந்தது. நடையின் வேகத்தைக் குறைக்காமல் அவள் சொன்னாள்: "எக்ஸ்க்யூஸ் மீ. நீங்கள் யாரென்று தெரியவில்லை எனக்கு." "என் பெயர் கார்த்திக். இன்ஜினீயரிங் - ஃபைனல்! உங்கள் பெயர் எனக்குத் தெரியும்!" "எப்படி?" "அழகும் வாய்த்துடுக்கும் உள்ள பெண்ணை யாருக்காவது தெரியாமல் இருக்குமா?" அவள் மறுபடியும் சிரித்தாள். "இதுவரை நான் உங்களிடம் என்ன துடுக்காப் பேசினேன்?" "ஸாரி, என்னிடம் பேசவில்லை. உங்களைப் பற்றிக் கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன்." "போலிகளும் கோழைகளும்தான் நான் துடுக்கு. என்பார்கள்!" "மற்றவர்கள்?" "உண்மையைப் பேசுபவள் என்பார்கள்!" "நீங்கள் இன்று சொன்ன தேதிக்குப் புத்தகத்தைத் திருப்பிக் கொடுக்க வந்ததிலிருந்து தெரிகிறது!" அவள் ஒரு விநாடி அவனை ஏற இறங்கப் பார்த்தாள். சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாள்: "எப்பொழுது பரீட்சை?" "பத்தாம் தேதி ஆரம்பிக்கிறது?" "இன்னும் பன்னிரெண்டு நாள்கள்தான். படிப்பில் கவனம் செலுத்துங்கள். துடுக்குக்காரப் பெண்ணைக் கவனிக்க உட்கார்ந்தீர்களானால் ஆபத்து!" அவனுடைய பதிலுக்குக் காத்திராமல் சற்றுத் தள்ளி நிறுத்தியிருந்த ஒரு கறுப்பு ஃபியட்டைத் திறந்து வெகு லாகவமாகக் கிளப்பி அவனைக் கடந்து செல்லும்போது உல்லாசமாகச் சிரித்துக் கையை அசைத்து 'பை பை! பெஸ்ட் ஆஃப் லக்!" என்றாள். சுரீரென்று ஓர் அவமான உணர்வு அவனுள் வியாபித்தது. எத்தனை அலட்சியமாகப் போகிறாள் என்று கோபம் வந்தது. தன் அழகைப் பற்றி நிறையக் கர்வம் இருக்கவேண்டும் அவளுக்கு. அதுதான் அந்தத் துணிச்சலுக்குக் காரணம் - அகம்பாவத் துணிச்சல்... விஜய் அன்று அவளைப் பித்தலாட்டக்காரி என்று சொன்னது ஞாபகத்துக்கு வந்தது. நுனி நாக்கு மார்க்ஸிஸம் பேசுபவள் என்று சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. 'தெரிகிறதே' என்று அவன் தனக்குள் கறுவிக் கொண்டான். 'எங்கேயாவது இறக்கி விடட்டுமா?' என்றுகூடக் கேட்கத் தோன்றாமல் தன்னிடம் தான் கார் இருக்கிறது என்ற கர்வத்தில் அவள் அதைக் கிளப்பிக் கொண்டு போன வேகத்தில் இருந்து தெரிகிறது. 'முட்டாள்' என்று தன்னையே திட்டிக் கொண்டான். ‘என்ன பவிசு இருக்கிறது உனக்கு அவளைப் போய்ச் சிநேகம் செய்து கொள்ள?' 'எத்தனை பைத்தியக்காரன் நீ! மாணவப் பருவத்தில் காரை ஓட்டிக் கொண்டு சுற்றும் உயர் வகுப்பைச் சேர்ந்தவள் அவள். உனக்கும் அவளுக்கும் இடையே சுவாமி மலைக்கும் டெல்லிக்கும் இருக்கும் தூரம்! அவள் ஏன் உன் மூக்கை உடைக்க மாட்டாள்?' அவன் தனக்குத் தானே ஏற்படுத்திக் கொண்ட வைராக்கியத்துடன் இனிமேல் அந்த அகம்பாவக்காரியைப் பற்றின நினைப்பே ஏற்படக் கூடாது என்ற தீர்மானத்துடன் விறுவிறுவென்று பஸ் ஸ்டாப்பை நோக்கி நடந்தான். 'படிப்பில் கவனம் செலுத்துங்கள்!' அஹ்! அவள் எனக்குச் சொல்ல வந்து விட்டாள்! ஒரு லைப்ரரி புத்தகத்தை ஒழுங்காகத் திருப்ப வேண்டிய நாளில் திருப்பத் தெரியாத இவள்! அவன் ஆத்திரத்துடன் காலில் பட்ட எதையோ எட்டி உதைத்தபடி நடந்தான். பஸ் ஏறி வீட்டிற்கு அருகில் இறங்கி நடக்கும் போது மனசு ஒரு சமாதானத்துக்கு வந்திருந்தது. தன்னுடைய பைத்தியக்காரத் தனத்தை நினைத்துச் சிரிப்புக்கூட வந்தது. 'இனி மேல் படிப்பைத் தவிர வேறு எந்தத் திசையிலும் புத்தி போகக் கூடாது.' போகவில்லை - அதற்கடுத்து உருண்ட நாள்களில். படித்து முடிக்க வேண்டிய பகுதிகளைப் பற்றிய பயமும் எதிர்காலத்தின் மிகப் பெரிய கேள்விக் குறியும் பிரும்மாண்டமாக எதிரில் நின்று வேறு சிந்தனையையே அண்ட விடாமல் தடுத்தன.அத்தை ஊரிலிருந்து வந்து விட்டாள், சொன்ன வாக்கு தவறாமல். பரீட்சைக்குக் கிளம்பும் முன் அவளுக்கு சாஷ்டாங்கமாய் நமஸ்காரம் செய்துவிட்டுக் கிளம்புவது உண்மையிலேயே ஏதோ பலத்தைக் கொடுக்கிற மாதிரி இருந்தது. "நன்னாப் பண்ணுடா குழந்தை! நீ நன்னா பாஸ் பண்ணினயானா நான் ஜெயிச்ச மாதிரி!" சில சமயங்களில் அவளுடைய பரிவும் நெருக்கமும் அவன் கண்களில் நீரை வரவழைத்தன. உத்வேகத்துடன் ஆரம்பித்த பரீட்சைகளுக்கு நடுவில் ஆன்மிக பலத்தைக் கொடுத்தன. அன்றைக்குக் கடைசி நாள். எல்லாப் பரீட்சைகளையும் ஒட்டு மொத்தமாக நன்றாகவே செய்திருப்பதாகத் தோன்றினாலும் மனத்தின் மூலையில் ஒரு சின்னப் பயம் இருந்து கொண்டிருந்தது. ஒரு வெறுமை உணர்வு. அநேகமாக எல்லாரும் பாரம் இறங்கிவிட்ட நிம்மதியுடன் பலக்கப் பேசினார்கள். பலக்கச் சிரித்தார்கள். கையில் காசை வைத்துக் கொண்டு, "கமான் 'யார்' காஃபீ ஹௌஸுக்குப் போகலாம்" என்றார்கள். அவன் எதிலுமே பட்டுக் கொள்ளாமல் தன் போக்கில் நடந்தான். இரண்டு நாள்களுக்குச் சேர்ந்தாற்போல் தூங்க வேண்டும் போல் இருந்தது. "ஹாய் கார்த்திக்!" அவன் தூக்கி வாரிப் போட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தான். கறுப்பு ஃபியட்டின் ஸ்டியரிங்கைப் பிடித்தபடி தாரா உட்கார்ந்திருந்தாள். மோகனமாகச் சிரித்தபடி, "பரீட்சையெல்லாம் எப்படிப் பண்ணினே!" என்று கேட்டாள் தமிழில்.