ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 3

 ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 3

கார்த்திக் கலவரத்துடன் தன்னைச் சுற்றிப் பார்த்தான். கூட்டமாகச் சற்று முன் ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டிருந்த மாணவர்கள் சிதறல்களாகப் பிரிந்திருந்தார்கள். அடிபட்ட தலையையும், கையையும் பாதுகாத்தபடி ஹாஸ்டலை நோக்கி விரைந்து கொண்டிருந்தார்கள். அலுவாலியா, பாண்டே, குப்தா- ஈ காக்கைகள் இருந்த திக்கு தெரியவில்லை. சட்! எந்தப் பைத்தியக்காரத் தனத்தில் அவர்களுடன் கிளம்பினோம்! அந்தப் பெண் மயங்கி விழுந்த நிலையிலும் நிர் விசாரமாய்த் தெரிந்தாள். மல்லாக்காக இருந்த சிவந்த முகம் சூரிய ஒளியில் பளபளத்தது. அழகிய மூக்கின் நுனி அலட்சியமாக வானை நோக்கியிருந்தது. "நான் கோழையில்லை!" அந்தப் பார்வையும், அதிலிருந்த சூடும்! எத்தனை அசட்டுப்பெண் இவள் என்கிற பரிதாபத்துடன் அவன் அவள் அருகில் குனிந்து, மண்டியிட்டு, அவளது தோளை லேசாக உலுக்கினான். தூங்குகிறவளை எழுப்புகிற மாதிரி. ரோஜா நிற ஸ்வெட்டருக்கடியில் உள்ளாடை தெரிந்தது. அரை விநாடி சலனத்தை உள்ளடக்கிக் கொண்டு கட்டை மாதிரி கிடந்த அவளையும் நிமிஷ நேரத்தில் வெறுமையாகிப் போன மைதானத்தையும் அவன் திகைப்புடன் பார்த்தான். சற்றுத் தள்ளி இருந்த மரத்துக்கடியில் முழங்கையைப் பிடித்தபடி ஒரு மாணவன் உட்கார்ந்திருப்பது தெரிந்தது. "ஹேய்!" என்றான். எனக்கு ஓர் உதவி வேண்டும். இந்தப் பெண் மயங்கி விழுந்திருக்கிறாள். ஹாஸ்டலுக்கு அழைத்துப் போகலாம். முதலுதவிக்கு ஒரு கை கொடு!" "எனக்கே முதலுதவி வேண்டும். இதைப் பார்!" வலது கையை அவன் தூக்கிக் காண்பித்தான். ரத்தம் தெரிந்தது. "இன்னொரு கை சரியாக இருக்கிறதல்லவா? அந்தக் கையைக் கொடு. நீயும் வா!" "அவள் கனமாக இருக்க மாட்டாள். நீ ஒருத்தனாகத் தூக்கலாம்!"

 "தூக்கிப் பழக்கமா?" "இவளை இல்லை!" அந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் எப்படிப் புன்னகைக்கத் தோன்றுகிறது என்கிற மெல்லிய குற்ற உணர்வுடன் குனிந்து அவளுடைய முதுகுக்கடியிலும் தொடைக்கடியிலும் கையைக் கொடுத்துத் தூக்கப் பார்த்து முடியாமல் மறுபடி யத்தனிக்கையில் அந்தப் பையன் சிரித்துக் கொண்டு வந்து தனது இடது கையால் ஆதாரம் கொடுக்க கார்த்திக் அவளைத் தூக்கியபடி நிமிர்ந்தான் - "தரையிலிருந்து தூக்குவது சிரமமாயிருக்கிறது ‘யார்'!" "அடிபட்டுக் கீழே விழும்போது 

பின்னே கட்டிலிலா விழுவார்கள்?" காரணம் புரியாமல் காது நுனி சிவந்தது. மனசு கிளுகிளுத்தது. 

உண்மையிலேயே அவள் லேசாக இருந்தாள். யூஃபோம் தலைகாணியைத் தூக்கினாற்போல் அவனது முழங்கைக்கு வெளியில் கண் மூடிய நிலையில் தொங்கிய அந்த முகத்தை அவன் கவலையுடன் பார்த்தான். தலை மயிரில் ரத்தப் பிசுக்கிருந்தது. "ஐ ஹோப் இட் இஸ் நாட் ஸீரியஸ்!" "எது?" "இவளுக்குப் பட்டிருக்கும் அடி!" "ஓ, ஒன்றும் இருக்காது. கவலைப் படாதே. இவளுக்கு இது புதிதில்லை. அடி பட்டு விழுவதற்கே இவள் முன்னால் வந்து நிற்பாள். ஷி இஸ் கிரேஸி!" "இவளைத் தெரியுமா உனக்கு?" அவன் சட்டென்று பதில் சொல்லாமல் தனது முழங்கையிலிருந்து வழியும் ரத்தத்தைச் சற்று யோசனையுடன் பார்த்து பிறகு சாதாரணமாகச் சொன்னான். "தெரியாமல் என்ன? ஹிந்து காலேஜ் பூராவுக்கும் தாரா என்றால் தெரியும். அழகும் துடுக்கும் உள்ள பெண் யாருடைய கவனத்திலிருந்தாவது தப்ப முடியுமா?" கார்த்திக் வேகமாக நடந்தான். "எந்தப் பக்கம் போக வேண்டும் என்று சொல்!" "இப்படித்தான் கொஞ்ச தூரம். நீ எந்தக் காலேஜ்?" "இன்ஜினீயரிங் காலேஜ்!" "அட! நீ எங்கே இங்கே வந்து மாட்டிக் கொண்டாய்?" அவன் உதட்டைப் பிதுக்கினான். அம்மா இதற்குப் பதில் சொல்லியிருப்பாள். "போறச்சே பிள்ளையாருக்கு நமஸ்காரம் பண்ணிட்டுப் போடான்னேன்...!" 

முதலுதவி அறையில் ஏழெட்டுப் பேர் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். கூட்டல் குறி பிளாஸ்தருடன் பழகிவிட்ட யதார்த்தத்துடன் ஓர் இளம் டாக்டர் ஒருத்தனுக்கு பாண்டேஜ் சுற்றிக் கொண்டிருந்தார். கார்த்திக்கின் சுமையைப் பார்த்து லேசாகப் புன்னகைத்தார். "ஆ, எங்கே நமது வழக்கமான காஷுவாலிடியைக் காணோம் என்று பார்த்தேன்! இங்கே கிடத்து!" கிடத்துகையில் கூடப் பிடித்துக் கொண்டார். "நாடியைப் பிடித்து, கண் இமைகளைப் பிரித்து, பின் மண்டையில் இருந்த சின்னக் காயத்தைப் பார்த்து, "ஷி வில் பி ஆல்ரைட்!" என்றார். பேசியபடியே அவசரமாக ஈரத் துணியால் பின்னங் கழுத்தையும் முகத்தையும் தேய்த்துத் துடைத்தார். அவள் லேசாக முனகினாள். "அவளுடைய வீட்டார்களுக்குத் தகவல் தெரிவிக்க வேண்டாமா?" என்றான் அவன் கவலையுடன், "அவசியமில்லை. ஒரு மணி நேரத்தில் அவளே வீட்டுக்குக் கிளம்பிப் போய்விடுவாள். தெரிவித்தோமானால் கெட்ட கோபம் வந்துவிடும் அவளுக்கு." பூ மாதிரி நிராதரவாய்ப் படுத்திருக்கும் அவளைப் பற்றிய இவர்களது வர்ணனைகளைக் கேட்டு அவனுக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது. அலையலையாய்க் கரிய கூந்தல் தோளுக்குச் சற்றுக் கீழ்வரை சரிந்திருந்தது, டாக்டர் துடைத்த துடைப்பில் கன்னங்களின் சிவப்பு அதிகமாய்ப் பளபளத்தது. எத்தனை திருத்தமான மூக்கும் கண்ணும் இவளுக்கு! பள்ளிக்கூடப் புத்தகங்களில் வரும் தேவதையின் உருவம் மாதிரி...

 அவன் தோள் மேல் யாரோ கை வைத்தார்கள். சட்டென்று சுய நினைவு வந்து நிமிர்ந்தான்.அந்த மாணவன் வலக்கையில் பாண்டேஜ் ஏறியிருந்தது. "நான் கிளம்புகிறேன். நீ கிளம்பவில்லையா?" கார்த்திக் சின்னத் தயக்கத்துடன் சொன்னான்: "அவளை அவள் வீட்டில் கொண்டு விட்டுப் போகலாமென்று நினைத்தேன்" "அவசியமில்லை 'யார்' நேரத்தை வீணாக்காதே ஒரு மணிப் போதில் ஒன்றுமே நடக்காத மாதிரி எழுந்து வீட்டுக்குப் போய் விடுவாள். எங்களுக்கு அவளைத் தெரியும்."

கார்த்திக் அவளை ஒரு முறை பார்த்துத் தோளைக் குலுக்கி 'ஓ.கே.' என்றபடி கிளம்பினான். வெளியில் பளிச்சென்று வெயில் அடித்தாலும் குளிரிற்று. திடீரென்று நினைவு வந்தவன் போல் "ஐ ஆம், கார்த்திக். இன்ஜினியரிங் ஃபைனல் - நீ?" என்றான். "என் பெயர் விஜய். விஜய் அகர்வால். காமர்ஸ் ஃபைனல்." இப்பொழுது நிறைய மாணவர்கள் தென்பட்டார்கள். தங்களுக்குள் காரசாரமாக விவாதித்துக் கொண்டு நடந்தார்கள். போலீஸ் தொப்பிகள் நிற்கும் இடத்தில் குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டார்கள். "தி பாஸ்டர்ட்ஸ்!" என்றான் விஜய். "யார்?" "எல்லாரும்! ஒட்டு மொத்தமாக எல்லாரும்! கரம்சாரிகள், டீச்சர்கள், மாணவர்கள், அரசியல்வாதிகள். போலீஸ்காரர்கள் எல்லாரும்!" அவன் குரலிலிருந்த கோபம். அடி வயிறு வரை மிக ஆழமாகத் தாக்கிற்று. கார்த்திக்கின் உணர்வலைகள் உலுக்கப்பட்டாற் போல் சிலிர்த்து நின்றன. "இந்த வருஷம் பூராவும் ஒன்று மாற்றி ஒன்று எதற்காவது ஸ்டிரைக். பாடங்கள் சேர்ந்தாற்போல் பத்து நாள்கள் நடக்கவில்லை. யூனிவர்சிடி முழுவதும் அரசியல்! அரசியல் கட்சிகளை சார்ந்த மாணவர்கள்; அவர்களைக் கிளப்பி விடும் அரசாங்கம்... தூ! மாணவர்களின் எதிர்காலத்தைப் பற்றி எந்த எஜுகேஷன் மினிஸ்டருக்குக் கவலை இருக்கிறது?" விஜய்யின் தொண்டை அடைத்துக் கொண்டதிலிருந்து கவலை அவனுக்குத்தான் அதிகம் என்று தெரிந்தது.

 "இப்பொழுது பார். பாடங்களே வருஷம் முழுவதும் ஒழுங்காக நடக்கவில்லையென்று பரீட்சைகள் வைக்கவிடமாட்டார்கள். பரீட்சை இல்லையென்றால் ஒரு வருஷம் ஒவ்வொரு மாணவனுக்கும் போயிற்று. மை காட்! ஒரு முழு வருஷம் விரயம்! பன்னிரெண்டு சம்பள மாதங்கள் போய்விடும் பார்!" கார்த்திக் தன்னையறியாமல் அவன் தோள் மேல் கையைப் போட்டான். "டேக் இட் ஈஸி விஜய்!" "அது ஒன்றுதான் சுலபமான வார்த்தை. கொஞ்ச காலம் போனால் எனக்கும் அந்த ஜடத்தனம் வந்து விடும். இப்பொழுது என்னுள் ஏற்படும் ஆத்திரத்தை அடக்க முடியவில்லை. அரசாங்கம் ஸ்டிரைக் செய்கிறவர்களைக் குறை சொல்கிறது. ஸ்டிரைக் செய்பவர்கள் அரசாங்கத்தைத் தாக்குகிறார்கள். இடையில் நாம் - நம் எதிர்காலம் - ஆனால் அதைப் பற்றி யார் கவலைப் படுகிறார்கள் என்று நினைக்கிறாய்? நோபடி!" அவனது துக்கத்தை-ஆத்திரத்தை நிறுத்த முடியாது என்று தோன்றிற்று. "போன வருஷம் என் அப்பா இறந்து போனார். எனக்கு அடுத்து இரண்டு தம்பிகள், ஒரு தங்கை. நான் எப்பொழுது சம்பாதிக்க ஆரம்பிக்கப் போகிறேன் என்று என் வீடு காத்திருக்கிறது கார்த்திக்!" கார்த்திக் அவனுடைய தோளைக் கனிவுடன் தட்டினான். சமாதானமாக எந்த வார்த்தை சொன்னாலும் அதற்கு அர்த்தமிருக்காது என்று தோன்றிற்று. இவனுடைய துக்கமும் ஆதங்கமும் மிக சத்தியமானது. இவனைப் போல் ஆயிரக்கணக்கான இளம் நெஞ்சங்கள் துக்கத்தையும் ஆத்திரத்தையும் இன்று கமந்து கொண்டு நிற்கும் என்று தோன்றிற்று. வாழ்விலிருந்து நழுவிப் போன ஒரு வருஷத்துக்காக, அந்த நழுவலின் காரண கர்த்தாக்களை மன்னிக்க முடியாத கோபத்துடன் ஆயுள் முழுவதும் கடினமாக மாறப்போகும் நெஞ்சங்கள் - ஒரு கோபக்கார சமுதாயத்தை உருவாக்கப் போகும் அடிக்கல்கள்...

 விஜய் இன்னும் ஏதோ படபடத்துக் கொண்டிருந்தான். "நிலைமையைச் சீர்படுத்த வேண்டும் என்று யாருக்கும் அக்கறை இல்லை. நோபடி கேர்ஸ்! இவர்கள் வைஸ் சான்ஸலரைக் கேராவ் செய்து என்ன ஆகப் போகிறது! அடிபட்டுக்கொண்டு பிளாஸ்டர் போட்டுக் கொள்வது ஒன்று தான் லாபம்!" 

அவனுக்கு மறுபடி தாராவின் நினைவு வந்தது. எழுந்து உட்கார்ந்திருப்பாளா? தனியாக வீட்டுக்குத் திரும்பக் கூடிய நிலையில் இருப்பாளா? "என்ன தான் நடக்கிறது பார்ப்போம் என்று வந்தேன். அதற்குப் பலன் கையில் கிடைத்து விட்டது. "தாராவைப் போல் பித்தலாட்டக்காரர்களுக்குத் தான் இந்த மாதிரி அடிபட்டுக் கொள்வதில் திருப்தி ஏற்படும்." இவனுக்கு எல்லார் மேலும் எவ்வளவு கசப்பு! கார்த்திக் மென்மையாகச் சிரித்தபடி கேட்டான்: "அவளை ஏன் பித்தலாட்டக்காரி என்கிறாய்?" "பின்னே என்ன? அவள் அப்பா ஒரு ப்ரைவேட் கம்பெனியில் ஜெனரல் மானேஜர். இவள் பேசுவது கம்யூனிஸம்! நுனி நாக்கு மார்க்ஸிஸம்! இங்கிருந்து நேராகப் போய் ஹீட்டர் போட்ட அறையில் டன்லப் பில்லோவில் தூங்கப் போகிறாள்!" கார்த்திக் தனக்குள் புன்னகைத்தபடி நடந்தான். பூ மாதிரி இருக்கும் அவளா? கம்யூனிஸ்டா? "பித்தலாட்டக்காரியோ என்னவோ, அசாத்தியத் துணிச்சல்காரி!" "பிரயோஜனமில்லாத, ஆக்கமற்ற துணிச்சல்!" கார்த்திக் தன்னுள் மூழ்கியவனாய் நடந்தான். அந்தத் துணிச்சலில் எத்தனை கவர்ச்சி இருந்தது! "ஒரு மதராஸி அத்தனை துணிச்சலாக இருப்பது ஆச்சரியம்தான்!"

 கார்த்திக் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தான். "மதராஸியா? இந்தத் தாரா?" "ஆமாம்." "தமிழ் பேசுபவளா?" "அப்படியென்றுதான் நினைக்கிறேன். அவள் அப்பாவின் பெயர் கிருஷ்ணமூர்த்தி. அப்படியென்றால் என்ன பாஷை?" கார்த்திக் சிரித்தான். "எது வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். ஆனால் அவள் என்ன பாஷை பேசினால் எனக்கென்ன? அவள் லைன் வேறு, என் லைன் வேறு!" "ஆ, அதுதான் சரி. அவளுடைய சகவாசமெல்லாம் உனக்கு வேண்டவே வேண்டாம்." கார்த்திக்குக்கு மறுபடி சிரிப்பு வந்தது. "அதென்ன அத்தனை கண்டிப்பாகச் சொல்கிறாய்?" "கண்டிப்பில்லை. எச்சரிக்கை செய்கிறேன். ஏனென்றால் நீ ரொம்ப சாதுப் பையனாகத் தெரிகிறாய். வெறும் சாதுத் தன்மை இல்லை. - சாத்வீகம் தெரிகிறது முகத்தில்," கார்த்திக் பக்கென்று சிரித்தான். "இதுதான் நான் இன்று கேட்ட முதல் ஜோக்!"