ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 5

ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 5

நடுக்கூடத்தில் தலையிலிருந்து கால் வரை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டு படுத்திருக்கும் உருவங்களைப் பார்த்துக் கார்த்திக்கிற்குப் பொறாமை ஏற்பட்டது. நீயும் படுத்துக்கொள் என்று உடம்பு கெஞ்சிற்று. கடையை மூடப்போகிறோம் என்று இமைகள் பயமுறுத்தின. ஒரு விநாடி பலகீனத்துக்கு இணங்க நினைத்து அவன் சட்டென்று தன்னைச் சமாளித்துக் கொண்டான். மேஜை மேல் ஒரு கிண்ணத்தில் வைத்திருந்த ஈரப் பஞ்சைக் கண்ணில் ஒற்றித் தூக்கத்தைக் கலைத்தான். பிளாஸ்கின் காப்பியை ஒரு மடக்குக் குடித்து மறுபடி நழுவிப் போன வரியைத் தேடிப் பிடித்தான். உள்ளறையிலிருந்து வளையல் சத்தம் கேட்டது. அதை அவன் காதில் போட்டுக் கொள்ளாமல் படிப்பைத் தொடர்ந்தான். அந்த அறையிலிருந்து அவனது மேஜை இடம் பெயர்ந்து நடுக் கூடத்துக்கு வந்து இரண்டு மாதங்கள் ஆகின்றன. கணேசனுக்குக் கல்யாணம் ஆனவுடன் எந்தவித விவாதமோ கலந்துரையாடலோ இல்லாமல் வெகு இயல்பாக நடந்த இடப்பெயர்ச்சி. கணேசனும் ஒரு தனி நபர் என்கிற பகிரங்க அங்கீகாரம் இது என்று நினைக்கும் போது சற்று வேடிக்கையாக இருந்தது. ஆனால் கல்யாணத்தை அவன் பரீட்சை முடிந்த பிறகு வைத்துக் கொண்டிருக்கலாம். அத்தனை எல்லாம் யோசனையும், கரிசனமும் அவனது படிப்பின் முக்கியத்துவத்தின் பிரக்ஞையும் இந்த வீட்டுப் பெரியவர்களுக்கு இருந்தால்...! ஓ, இந்த வீடு மாறாது......... கணேசனும் அப்பாவின் வழியைத்தான் தொடரப் போகிறான். அந்தண்டை இந்தண்டை கவனம் போகாமல்.... அம்மா எப்படி அப்பாவின் சிந்தனைகளில் எந்தவித பாதிப்பையும் ஏற்படுத்தாத ஒரு ஜடத்தனத்துடன் வாழ்கிறாளோ அதே மாதிரிதான் இந்த மன்னியும் இருக்கப் போகிறாள். இந்த இரண்டு மாதங்களாகத் தனது பிரசன்னத்தை அவள் வித்தியாசமாக உணர்த்தவில்லை. இரவுதான், இந்த மாதிரி நடுக்கூடத்தில் போர்வையைப் போர்த்திய உடல்களுக்கு மத்தியில் விளக்கை எரிய விட்டுக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிற சமயத்தில்தான் 'ஓ, கணேசனுக்குக் கல்யாணம் ஆகிவிட்டது' என்கிற ஞாபகம் வருகிறது. உண்மையில் பரீட்சைக்குப் படிக்க வேண்டிய மும்முரத்தில் கல்யாணத்துக்காகத் திருவிடைமருதூருக்குச் செய்த பயணத்தினால் குறைந்துபோன நேரத்தை எட்டிப்பிடிக்கும் வேகத்தில் அவன் பலவந்தமாக வெளி நடப்புகளிலிருந்து தன்னைக் கழற்றிக் கொண்டிருந்தான். எத்தனை சுலபமாகக் கணேசனின் திருமணம் நடந்து விட்டது! நினைக்க நினைக்க அவனுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. கணேசன் பெண்ணைக்கூட முதலில் பார்க்கவில்லை. ஜாதகம் பொருந்தி, பெண்ணின் புகைப்படம் பார்த்து, 'மோசமில்லை' என்று அப்பா அபிப்பிராயப் பட்டவுடன் கல்யாணம் நிச்சயமே ஆகிவிட்டது. இந்தக் கல்யாணத்துக்குக் கணேசனே ஒரு மூன்றாம் மனிதனாகக் கிளம்பிய மாதிரி - கார்த்திக்கிற்குத் தோன்றிற்று. ஒரு விசனமோ அதிருப்தியோ காட்டாமல் அவனால் எப்படி இருக்க முடிகிறது ? ஹெள டஸ் ஹி மேக் லவ் ? தபஸ்வி மாதிரியா? மாறாத புன்னகையுடனா? வளையல் சத்தம் மறுபடி கேட்டது. அவன் சரேலென்று எண்ண ஓட்டத்தைப் பிடித்து நிறுத்தினான். இதோ அதோ என்று போக்குக் காட்டிய பரீட்சை தெரு முனையில் வந்து நிற்கிறது. இதுதான் நம் தலையெழுத்தையே மாற்றப் போகிறது... அவன் வெகு பிரயாசையுடன் சற்று நேரம் படித்து விட்டுப் படுத்துக் கொண்டான். காலையில் அவன் கண் விழித்தபோது அப்பா தீபாராதனை ஏற்றிக் கொண்டிருந்தார். வெயில் பளீரென்று வீட்டிற்குள் பாய்ந்திருந்தது. வெட்ட வெளியில் படுத்திருந்தாற்போல் பிரமை ஏற்பட்டது. வெயில் நன்றாக ஆரம்பித்துவிட்ட தெம்பில் அப்பாவின் 'சர்வ மங்கள மாங்கல்யே' அதிக கணீரென்று கேட்டது. சாஷ்டாங்கமாக வெற்று மார்புடன் நிலத்தில் விழுந்து விழுந்து நமஸ்கரிக்கையில் முழங்கால்களின் சொடுக்கல் துல்லியமாக ஒலித்தது. அவன் அவசரமாகப் படுக்கையைச் சுருட்டி வைத்து விட்டுப் பல் துலக்கச் சென்றான். அம்மா உள்ளே காப்பி கலக்க ஆரம்பித்திருந்தாள். அவள் தலையைக் கண்டு 'பல் தேச்சாச்சா?" என்றாள். கணேசனின் மனைவி கோமதி கீழே உட்கார்ந்தபடி அரிவாள் மனையில் வாழைக்காய் தோல் சீவிக் கொண்டிருந்தாள். முன்னும் பின்னுமாக அசைந்த மா நிறக் கைகளில் பச்சையும் சிவப்புமாகத் தங்க ரேக்குடன் கண்ணாடி வளையல்கள் சப்தித்தன. குளித்து மடியுடுத்திக் கொண்டிருந்தது பளிச்சென்று முடமுடத்த சுங்குடியில் தெரிந்தது. பின் ரேழியில் கணேசன் மணையைப் போட்டு உட்கார்ந்திருந்தான். கார்த்திக்கைப் பார்த்துப் பொதுவான புன்னகை புரிந்தான். அவன் உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்து கோமதி அமர்ந்திருந்த சமையல் அறை மூலை நன்றாகத் தெரியும் என்பதைக் கவனித்தபடி கார்த்திக் குளியலறைக்குச் சென்றான். செம்பில் ஜலமும் பஞ்ச பாத்திர உத்தரிணியும் அவன் முன் கோமதி கொண்டு வைக்கையில் கணேசன் அவள் கைகளைப் பிடிப்பதும் அவள் முகத்தில் வெட்கப் புன்னகை படர்வதும் தெரிந்தது. கரணை கரணையான அவனது வெற்று புஜங்கள் மீது அவள் பார்வை ஓடித் தாழ்ந்தது. அவள் மெல்லத் தன் கைகளை விடுவித்துக் கொண்டு நகர்ந்தபோது கணேசனின் அதரங்களில் வழக்கமான ஞானப் புன்னகை வந்தமர்ந்திருந்தது. கார்த்திக் லேசான ஆச்சரியத்துடன் முகத்தைக் கழுவிக் கொண்டு வந்தான். இடுப்பில் இப்போது பஞ்சகச்சம் சுற்றிக் கொண்டிருந்ததில் கணேசனின் முகத்தில் அதிக தேஜஸ் ஏறியிருந்தாற் போல் தோன்றிற்று. இது தேஜஸ்ஸோ செக்ஸ் அப்பீலோ ஏதோ ஒன்று - அந்த அலுவாலியா தன் தாடிக்கு இருப்பதாகச் சொன்ன மாதிரி... அம்மா கொடுத்த காப்பியை வாங்கிக் கொண்டு அன்றைய பேப்பரை நோட்டம் விட்டபடி கணேசனை ஆராயும்போது ஆச்சரியம் திரும்பத்திரும்ப ஏற்பட்டது. எல்லாரும் எதிர்பார்க்கிற மாதிரி நடிக்கும் நடிகன் இவன்! அல்லது கிடைத்ததைக் கொண்டு உண்மையிலேயே திருப்தி அடைகிற யோகி இவன்! "கணேசா கிளம்பு, நாழியாயிடுத்து!" என்று அப்பா ஒரு குரல் கொடுத்து விட்டுக் காத்திராமல் கிளம்பிப் போனார். கணேசன் ஏதோ செய்கை காட்ட கோமதி அவனுடன் உள்ளறைக்குச் சென்றாள். ஐந்து நிமிஷம் கழித்துக் கணேசன் கோயிலுக்குக் கிளம்பினான். "நீ உள்ளே உக்கார்ந்துண்டு வாசிக்கலாம் கார்த்திக்" என்றான் மன்னிப்புக் கேட்கும் தொனியில். கார்த்திக் செய்தித் தாளிலிருந்து தலையை நிமிர்த்தாமலே சொன்னான்: "தாங்க்ஸ் ஆனா இன்னிக்கு லைப்ரரிக்குப் போறேன். சாயந்திரமாத்தான் வருவேன்." கணேசன் கிளம்பிப் போய்விட்டான் அதற்குள். உள்ளே அம்மா கோமதியிடம் "விழுப்பொண்ணும் பட்டுக்கல்லியே?"என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவனுக்குப் பெரிதாகச் சிரிக்க வேண்டும் போல் இருந்தது. அம்மா பிறக்கும்போதே ஐம்பத்தாறு வயசாகிப் பிறந்திருக்க வேண்டும் என்று தோன்றிற்று. கணேசனின் கல்யாணத்துக்குத் தெற்கிற்குச் சென்ற போது விசாலம் அங்கேயே தங்கிவிட்டாள். தன் மஞ்சக் காணி நிலத்தின் அறுவடையையும் வசூலையும் கவனிக்க வேண்டும் என்கிற காரணத்தில், அத்தை இல்லாமல் அவனுக்கும் வீட்டிற்கும் இடையே அதிக இடைவெளி ஏற்பட்டுப் போனாற்போல் இருந்தது. அவனுக்கும் மற்றவர்களுக்கும் இடையே அத்தைதான் பாலமாக இருக்கிறாள் என்று தோன்றிற்று. அவள் வர இன்னும் பத்து நாள்கள் ஆகும். "உன் பரீட்சை சமயத்துக்கு வந்துடுவேன்" என்று சொல்லியிருந்தாள். "நன்னாப் படி. ஆனா உடம்பைக் கெடுத்துக்காதே!" அம்மாவுக்குக் காட்டத் தெரியாத கரிசனமும் பிரியமும் எப்படி அத்தை காண்பிக்கிறாள் என்று ஆச்சரியமேற்பட்டது. 'அவள் சீக்கிரம் வந்துவிட்டால் தேவலை' என்று தனக்குள் முணுமுணுத்தபடி அவன் குளித்துச் சாப்பிட்டு விட்டுக் கிளம்பினான். கோயில் எல்லையைத் தாண்டித் தெருவைக் கடந்து பஸ் நிலையத்துக்கு வந்த உடனேயே வேறு உலகத்துக்கு வந்துவிட்ட வழக்கமான உணர்வு ஏற்பட்டது. இன்னும் பதினைந்தே நாள்கள் - பரீட்சைக்கு நினைக்கும் போதெல்லாம் அடி வயிற்றில் பட்டாம் பூச்சிகள் பறந்தன அவனைப் பொறுத்த வரையில் அவனது வாழ்வின் மிக முக்கியமான கட்டம். பன்னிரெண்டாம் க்ளாஸ் பாஸ் பண்ணிய பிறகு கத்தி முனையில் நின்ற கட்டம் மாதிரி 'இன்ஜினியராப் போகணும்னு அவன் தலையிலே எழுதியிருந்தா முருகனே அதுக்கு வழி பண்ணட்டும்' என்று அப்பா அன்றைக்கு நிர்த்தாட்சண்யமாக அவன் மனசைச் சுக்கலாக உடைத்துவிட்ட பிரக்ஞையே இல்லாத அலட்சியத்துடன் பேசிய பிறகு அவர் மேலும் தன் மேலும் ஏற்பட்ட வெறுப்புடன் இரண்டு நாள்கள் சாப்பாடு சாப்பிடாமல் அழுதான். துக்கத்தில் கரைந்து நின்ற அந்த வேளையில் அத்தைதான், அவன் முதுகை வருடியவாறு சொன்னாள்: "ஏண்டாப்பா குழந்தை! இப்படி அழுது என்ன லாபம் சொல்லு? நன்னாப் படிக்கிற குழந்தைக்கு உபகாரச் சம்பளம் கிடைக்குமாமே, முயற்சி பண்ணிப் பாரேன்!" "எனக்கெல்லாம் கிடையாது அத்தே!" "முயற்சி பண்ணிப் பார்க்கலாம்டா. உங்க ஸ்கூலுக்கே நீதான் அதிக மார்க் வாங்கியிருக்கியாமே. உங்க ஹெட்மாஸ்டர் தமிழர்தானே, பேசிப் பார்க்கலாம்டா!" "அவராலே எல்லாம் ஒண்ணும் செய்ய முடியாது!" "என்னை அவர் கிட்ட அழைச்சிண்டு போ. நான் பேசி விசாரிக்கிறேன்."'

"ஐய்ய. நீங்களா?" அத்தை சிரித்தாள். "இங்கிலீஷ்லேதான் எனக்குப் பேசவராது. தமிழ்லே பேசுவேனே?" அவன் அவநம்பிக்கையுடனே அவளை அழைத்துக் கொண்டு போனான். ஹெட்மாஸ்டருக்கு அறிமுகம் செய்துவிட்டு வெளியில் வந்து விட்டான். அத்தை அவரிடம் என்ன உருக்கமான டயலாக் அடித்தாளோ, அவனுக்குத் தெரியாது. ஏதோ ஒரு 'ட்ரஸ்டின் ஸ்காலர் ஷிப்பு’க்கு அவன் பெயரைச் சிபாரிசு செய்வதாக அவர் தெரிவித்தார் என்று அத்தை வந்து சொன்னபோது அவன் மனத்தில் எந்த விதமான வில்லும் தோன்றவில்லை. ஆனால் அடுத்த பதினைந்தாவது நாள் அவரே அவன் வீட்டுக்கு வந்து இன்ஜினீயரிங் காலேஜில் அவனுக்குச் சீட்டும் உபகாரச் சம்பளமும் கிடைத்திருக்கும் விஷயத்தைச் சொன்ன போது அவனுக்கு ஏற்பட்ட மிதமிஞ்சிய சந்தோஷத்தில் அத்தையைக் கட்டிக்கொண்டு விசித்து விசித்து அழுதான். அத்தை அன்று வழிகாட்டியிருக்காவிட்டால் இன்று இத்தனை கனவுகளை ஏந்திக் கொண்டு நிற்க முடியாது அதுவும் எப்படிப்பட்ட கனவுகள்! அந்தக் கனவுகள் பலிக்க வேண்டும் என்றால் இந்தப் பரீட்சை நன்றாக நடக்கவேண்டும்.... லைப்ரரியில் பத்துப் பன்னிரெண்டு பையன்கள் அமர்ந்து படித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவன் தனக்கு வேண்டிய புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டு படித்துக் கொண்டே குறிப்பெடுத்துக் கொண்டான். லைப்ரரி மூட இன்னும் அரை மணி நேரம் இருந்த சமயத்தில் அவன் அன்றைக்குச் செய்து முடித்த பகுதியைப் பற்றிய சமாதானத்துடன் தலையை நிமிர்கையில் சட்டென்று பார்வை நிலைத்து நின்றது. ஹாலின் மறுகோடியில் இருந்த லிட்டரேச்சர் பகுதியில் தாரா நின்றிருந்தாள். ஏதோ ஒரு புத்தகத்தைத் தேடியபடி. அவனுக்குக் காரணம் புரியாமல் மார்பு படபடத்தது. மனசில் பிரவாகமாய் ஓர் உற்சாகம் கிளம்பிற்று. பிடிப்பான ஜீன்ஸும், மெல்லிய டீ ஷர்ட்டும் அணிந்திருந்தாள், இரண்டு மூன்று புத்தகங்களைப் பொறுக்கிக் கொண்டு அவள் லைப்ரேரியனை நோக்கிச் செல்வதைக் கண்டு அவனும் புத்தகங்களை எடுத்துக் கொண்டு விரைந்தான். அவள் லைப்ரேரியனிடம் ஏதோ கெஞ்சுகிற மாதிரி சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். "ப்ளீஸ்... இதை இன்னும் முடிக்கவில்லை. நாலே நாளில் திருப்பிக் கொண்டு வருகிறேன்." "ஏகப்பட்ட ஞாபகப்படுத்தலுக்குப்பிறகு கொண்டு வந்து, மறுபடியும் டைம் கேட்கிறாய்! ஊர் சுற்றுவதைக் கொஞ்சம் குறைத்துக்கொண்டு படியேன்!" அவள் மோகனமாகச் சிரித்தாள். "கண்டிப்பாக நாலு நாள் தான் எக்ஸ்ட்ரா, ப்ளீஸ்!" "சரி, 28 ஆம் தேதி திருப்பணும்...வேறு ஒருத்தர் ஒரு மாதமாக இந்தப் புத்தகத்துக்குக் காத்திருக்கிறார்!" "ஓ. கே, 28 ஆம் தேதி!" என்றாள் அவள் உல்லாசச் சிரிப்போடு – "தாங்க்யூ!" அவள் சுழன்று திரும்பிக் கார்த்திக்கைப் பார்த்து, "ஹாய்!" என்று இயல்பாகச் சிரித்தாள், முத்துப் பல் வரிசை மின்ன. "இதற்கு முன் நாம் சந்தித்திருக்கிறோம் இல்லை?" கார்த்திக் ஏழாவது சொர்க்கத்தில் இருந்தான். "ஆமாம்" என்று புன்னகை புரிந்தான். "ஆனால் ஏதும் பேசுவதற்கு முன் நீ மூர்ச்சையாகி விழுந்தாய்!" அவள் முழுதும் நினைவு வந்தவளாய் வாய்விட்டுச் சிரித்தாள். லைப்ரேரியனிடம் 'ஸாரி' என்று புன்னகைத்து, அவனிடம் "மறுபடியும் சந்திப்டோம். பை!" என்று சிரித்து வெளியில் விரைந்தாள். 28 ஆம் தேதி லைப்ரரி திறக்குமுன் அவன் அங்கு ஆஜரானான்.