ஒரு சங்கமத்தை தேடி
வாஸந்தி
அத்தியாயம் 1
தூரத்தில் எங்கோ மணியோசை கேட்கிற மாதிரி இருந்தது. மெலிதாகப் புலன்கள் சலனப்பட யத்தனிக்கையில் கார்த்திக் நன்றாக 'ரஜாய்’க்குள் ஒடுங்கிக் கொண்டான். முந்தைய இரவு வெகு நேரம் கண் விழித்துப் படித்ததின் கனம் இமைகள் மேல் பாரமாய் அமர்ந்திருந்தது. மணியோசையின் பரிணாமம் மெல்ல மெல்ல அதிகரித்தது - தொடர்ந்து "சுக்லாம் பரதரம் விஷ்ணும்...!" கார்த்திக் முழுவதும் உலுக்கப்பட்டவன்போல் விழித்துக் கொண்டான். அப்பாவின் வெண்கலக் குரலில் விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமம் தொனிக்கையில் அவனுள் பரவிய லேசான நமைச்சலை அடக்கியபடி மறுபடியும் கண்களை மூடிக்கொண்டு ரஜாய்க்குள் ஒடுங்கினான் செய்யும் பூஜையை சுவாமிக்கு மட்டும் காது கேட்கும்படி செய்யக் கூடாதோ என்று தினம் தினம் இந்த வேளையில் தோன்றும் எரிச்சல் இப்பொழுதும் ஏற்பட்டது. அப்பாவுக்கு எதைப் பற்றிய பிரக்ஞையும் இல்லை. சுவாமி மலைக்கும் டெல்லிக்கும் இருக்கும் வித்தியாசத்தை அவர் இந்த ஜன்மனத்தில் உணரப் போவதில்லை. இந்தக் குளிரில் அவர் மாட்டிக்கொள்ளும் ஸ்வெட்டரும் ஸாக்ஸும் கூட மற்றவர்களின் கட்டாயத்துக்காக என்று தோன்றும்... ரஜாய்க்குள் முங்கியிருந்த நாசிக்குப் பல வாசனைகள் வந்தன. ஊதுபத்தியின் மணமும் தசாங்கத்தின் வாசனையும் நைவேத்தியத்துக்காக அம்மா செய்திருந்த பாயஸமோ, பொங்கலோ... "தீபாராதனை ஏத்தப் போறேன் கணேசா!" "இதோ இருக்கேம்ப்பா!" "கார்த்திக் எழுந்துண்டாச்சா?" "இன்னும் இல்லே!" "நன்னாயிருக்கு இன்னும் எத்தனை நேரம் தூக்கம்? காமு, அவனை எழுப்பல்லே?" அம்மா ஏதோ மெல்லிய குரலில் சமாதானம் சொல்ல அதைத் தொடர்ந்து அப்பா பதில் ஏதும் சொல்லாமல் பெரிய குரலில், "நிராஞ்சனம் சுமாங்கல்யம்" என்று ஆரம்பித்ததும் அவன் விருக்கென்று எழுந்து படுக்கையைச் சுருட்டி அறையின் ஓரமாக வைத்துத் திடீரென்று தாக்கிய குளிரில் மெளனமாகக் குளியலறைக்குச் சென்றான். நல்ல வேளையாக பாய்லரில் வெந்நீர் இருந்தது. இவர்கள் எல்லாம் சீக்கிரம் எழுந்திருப்பதில் இது ஒரு செளகரியம் என்று நினைத்துச் சிரிப்பு வந்தது. குளியலறையோடு ஒட்டியிருந்த மூடப்படாத ரேழியில் குளிர் எலும்பைத் துளைத்தது. மேலே தெரிந்த ஆகாசம் இன்னும் கருப்பாக இருந்தது. "காப்பி கிடைக்குமா காமு? பால் வாங்கிண்டு வந்தாச்சா?" "விசாலம் போயிருக்கா பாலுக்கு. இன்னும் வரல்லே!" அவனுக்குத் திக்கென்றது. 'அத்தை போயிருக்கிறாளா. இந்தக் குளிரில்?' அவன் அவசரமாக ஒரு சால்வையை மேலே போர்த்திக் கொண்டு செருப்புக்குள் காலைத் திணித்தபடி கிளம்பினான். "எல்லாரும் அவனைத் தலை மேலே தூக்கி வெச்சுக்கோங்கோ! இந்தக் காலத்திலே படிக்கறது ஒண்ணும் அதிசயமில்லே?" அப்பா அம்மாவிடம் சத்தம் போடுவது கேட்டது. அவன் வாசற்கதவை மெதுவாகச் சாத்தித் தெருவில் வேகமாக நடக்கையில் குளிரில் தாடைகள் கிடுகிடுவென்று நடுங்கின. நமக்கே இப்படி இருக்கும்போது அத்தைக்கு எப்படி இருக்கும் என்று நினைத்துக் குற்ற உணர்வு அதிகரித்தது. சட், நாளையிலிருந்து சீக்கிரம் எழுந்திருக்க வேண்டும். இரவுதான் படிக்க முடிகிறது இந்த வீட்டில். இரவு கண் விழித்தால் காலையில் குளிரில் இமைகள் பிரிய மாட்டேன் என்கிறது. இந்த வீட்டில் நாம் வந்து பிறந்தது எத்தனை பெரிய வேடிக்கை! அத்தை வழியில் தென்படுகிறாளா என்று கூர்ந்து பார்வையால் துழாவியபடி சாம்பல் பூத்த இருளில் நடந்தான். அங்கங்கே வீடுகளில் வெளிச்சம் தெரிந்தது. அலாரம் அடிக்கும் ஓசை கேட்டது. சராசரி டெல்லி வீடுகளில் ஒரு நாள் போது எப்படி ஆரம்பிக்கும் என்று அவனுக்கும் தெரியும். அநேகமாய் வேலைக்குச் செல்லும் அம்மாக்கள் - அலாரத்தின் ஓசைக்கு எழுந்து, எந்தக் குளிரானாலும் ஏழு மணிக்குள் ஸ்கூல் பஸ்ஸைப் பிடிக்க வேண்டிய தங்கள் பப்ளிக் ஸ்கூல் குழந்தைகளை எழுப்பித் தயார் செய்து, அவசரமாக டிபன் தயாரித்து டிபன் டப்பாக்களில் திணித்து, அந்த அவசரத்திலும் மறக்காமல் 'பைபை' சொல்லும் அம்மாக்கள்...பேப்பர் பையன் லாவகமாக பேப்பர் சுருளை எறியும் ஓசையைக் கேட்ட பிறகு எழுந்திருக்கும் அப்பாக்கள்....டிரெஸ்ஸிங் கவுனில் சில சமயங்களில் தங்கள் சின்னப் பெண்களுடன் பஸ் ஸ்டாப் வரை துணைக்குச் செல்லும் அப்பாக்கள்.... பிறகு ஒன்பது மணிக்குள் வீட்டைப் பூட்டிக் கொண்டு கிளம்பும் ஜோடிகள்... நிச்சயம் இந்த உலகத்துக்கும் அவன் வீட்டுக்கும் எந்த சம்பந்தமுமில்லை. மைனஸ் மூன்று நான்கு டிகிரி குளிர் சீதோஷ்ணத்திலும் நான்கு மணிக்கு எழுந்து, ஐந்தே காலுக்குள் 'ஸர்வமங்கள மாங்கல்யே' என்று வலம் வந்து நமஸ்கரிக்கும் வீடு அநேகமாக அவனுடையது மாத்திரமாக இருக்க வேண்டும். அவன் பார்த்தேயிராத ஸ்வாமிமலைக்கு அருகில் இருக்கும் ஏதோ ஒரு கிராமத்து வீடொன்றின் பிம்பம் அது. வெறும் ஞாபகங்களில் வாழும் வீடு... அத்தையின் உருவம் அசைந்து வருவது மங்கலாகத் தெரிந்தது. சட்டென்று ஒரு கனிவு அவனுள் சுரந்தது. அவன் விரைந்து சென்று அவளுடைய கையிலிருந்த பால் பாட்டில் பையை வாங்கிக் கொண்டான். "கார்த்திகா, நீ ஏண்டா ஒரு நடைக் குளிர்லே வந்தே? அண்ணா விரட்டினானா?" "ஏன் அத்தை, எனக்காகவே நல்ல மனசு இருக்கக் கூடாதா?" அத்தை சிரித்தாள். "இருக்கலாமே! அநாவசியமா அதை எங்கிட்ட இப்பக் காட்ட வேண்டிய அவசியமில்லை. நான் திடமாத் தானே இருக்கேன்? ராத்திரியெல்லாம் கண் முழிச்சுப் படிக்கறே. கார்த்தாலே இந்தக் குளிர்லே எழுந்துண்டு நீ எதுக்கு வரணும்?" அவன் அப்பா மாதிரி குரலை மாற்றிக் கொண்டு சொன்னான். "யார்தான் இந்தக் காலத்தில் படிக்கல்லே? நீங்கள்ளாம் என்னைத் தலைமேலே தூக்கி வெச்சுக்கறேள்" விசாலம் மறுபடியும் சிரித்தாள். "அண்ணா இப்ப அப்படித்தான் பேசுவான். நாளைக்கே நீ இன்ஜினியர் பட்டம் கிடைச்சு உத்தியோகத்திலே உட்கார்ந்தப்புறம் எப்படி மாறிப்போவான் பாரு!" கார்த்திக் தன்னைச் சுற்றியும் ஒரு பார்வை பார்த்த படி நிதானமாய்ச் சொன்னான். "அப்பா மாறவே மாட்டார். நான் வேணா எழுதித் தறேன்." விசாலம் பதில் ஏதும் சொல்லாமல் யோசனையுடன் நடந்தாள். அத்தை யாரைப் பற்றியும் கடுமையாக விமர்சிக்க மாட்டாள் என்கிற உணர்வுடன் அந்த உணர்வு ஏற்படுத்திய வாஞ்சையுடன் அவளைப் பார்த்தான். பதினெட்டு முழப் புடவையும், வெற்று நெற்றியில் மெலிதாக விபூதிக்கீற்றும், பார்வையில் சாந்தமும், அதரங்களில் புன்னகையும் - அவனுக்கு நினைவு தெரிந்த நாளாக அத்தை இப்படித்தான் இருக்கிறாள். இப்பொழுது குளிருக்காகக் கால்களில் கம்பளி சாக்ஸும், ரவிக்கைக்கு மேல் முழுக்கை ஸ்வெட்டரும் அதற்கு மேல் சால்வையுமாகச் சுமை ஏறியிருந்தது. "டிரஸ்ஸுதான் மாறும் அத்தை. அதுவும் ஒரு கட்டாயத்தினாலே - வேற ஒண்ணும் மாறாது." விசாலம் சற்று நேரம் எதுவும் பேசாமல் நடந்தாள். பிறகு லேசான புன்னகையோடு கேட்டாள். "எதுக்கு மாறணும்?" கார்த்திக் விசாலத்தின் முதுகில் செல்லமாகத் தட்டிச் சிரித்தான். "சபாஷ் அத்தே! நல்ல கேள்வி கேட்டேள். அப்ப நீங்க நின்னுண்டேயிருங்கோ நான் ஓடறேன்!" "எதுக்கு நான் நிக்கணும்? நான் இந்த மடிசாரோடயே ஓடுவேனே." "நீங்க ஓடுவேள். நான் அப்பாவைப் பத்திச் சொன்னேன். அவர் மனசைச் சொன்னேன். அவருக்கு இந்த வீட்டுக்கும் கோயிலுக்கும் வெளியில் ஓர் உலகம் இருக்குன்னு தெரியாது!" சாம்பல் நிற இருள் இன்னும் முழுசாக விலகவில்லை. சட்டென்று அவனை ஏறிட்டுப் பார்த்த விசாலத்தின் கண்களில் கவலைத் தெரிந்தது. வீடு வந்து விட்டது. அம்மா மஃப்ளரைத் தலையில் சுற்றிக் கொண்டு ரேழியில் காத்திருந்தாள். வாசலில் கோலம் போட்டு வைத்திருந்தது இப்போது பளிச்சென்று தெரிந்தது. அவனைக் குற்றம் சாட்டுகிற மாதிரி பார்த்துக் கொண்டே அம்மா படபடத்தாள். "இந்தக் குளிர்லே பாலுக்கு நீ போகாதே, விசாலம்!" "பாலுக்காக நான் போகல்லியே, 'வாக்கிங்'னா போனேன்! பால் பாட்டில் யார் கையிலே இருக்குன்னு பாரு!" பால் பாட்டிலைச் சமையலறைக்குள் நிலைப் படிக்கு வெளியில் இருந்தபடியே வைத்துவிட்டு உள்ளே திரும்புகையில் கூடத்தில் உட்கார்ந்தபடி மூக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு காயத்திரி ஜபம் செய்து கொண்டிருந்த கணேசனின் அதரங்களில் புன்னகை இருப்பதை கார்த்திக் கவனித்தான். அது அத்தையின் பேச்சுக்காக இருக்க வேண்டும். கணேசனின் கருகருவென்ற சுருண்ட கட்டுக் குடுமி இளம் காலை ஒளியில் பளபளத்தது. கண்களில் அத்தையின் சாந்தமும் தேஜஸும் தெரிந்தன. கரணை கரணையான புஜங்களில் ஆரோக்கியம் பளிச்சிட்டது. குணத்திலும் பேச்சிலும் இவன் அநேகமாய் அத்தை மாதிரி என்று கார்த்திக் நினைத்துக் கொள்வான். ஆனால் அத்தையாவது தன் அபிப்ராயங்களைச் சொல்ல வேண்டிய சமயத்தில் சொல்வாள் பளிச்சென்று. ஆனால் நாசூக்காக. இவன் அதுகூட மாட்டான். இவனுக்கென்று தனிப்பட்ட அபிப்பிராயங்களே கிடையாதோ என்று சில சமயங்களில் கார்த்திக்குக் கோபம் வரும். "நான் குருக்கள் வம்சம். இந்தக் கோயிலுக்கு அந்தத் தொழிலுக்காகவே வரவழைக்கப்பட்டவன். இந்தத் தொழில்தான் நீயும் செய்ய வேண்டும் என்று அப்பா விளக்க வேண்டியதற்கெல்லாம் அவசியமே இருக்கவில்லை. 'நான் ஜன்மம் எடுத்ததே அதற்காகத்தான்' என்கிறாற்போல இவன் வெகு இயல்பாகத் தயாராகி விட்டான். இவனைப் 'பாலுக்கு ஏன் போகவில்லை' என்று அப்பா விரட்டமாட்டார். ஏனென்றால் அப்பா குளித்த கையோடு இவனும் குளித்து மடி உடுத்தி அவருடைய பூஜைக்கு உதவ வேண்டும். காப்பி குடித்த உடன் கோயிலுக்குக் கிளம்ப வேண்டும். அப்பா காப்பி குடித்து விட்டார் என்று தெரிந்து அவன் சமையலறை வாசலில் செருப்பைக் கழற்றி ஸாக்ஸுடன் உள்ளே நுழைந்தான். விசாலம் குளித்து விட்டு வந்திருந்தாள், அதற்குள். "அத்தை, பால் வாங்கிண்டு வந்ததற்குக் கூலி கிடை யாதா?" "உண்டே! போனஸ்கூட உண்டு!" விசாலம் சிரித்துக் கொண்டே வழக்கமான டம்ளரைவிடப் பெரிய டம்ளரில் காப்பியைக் கொடுத்தாள். அம்மா அடுப்பில் ஏதோ கிளறிக் கொண்டே அதன் போக்கில் சொன்னாள். "தள்ளி நில்லுடா! மேலே பட்டுடப் போறே!" "அத்தே! இதுவும் ஒரு மாறாத கேஸ்!" "என்னடா?" "ஒண்ணுமில்லேம்மா! சீக்கிரமா சமையலை முடி. நான் இன்னிக்கு எட்டு மணிக்கே கிளம்பணும்." "இப்பவே சாப்பிட வாயேன். சமையல் ரெடி!" "மாட்டேன்: குளிச்சிட்டு மடியாத்தான் சாப்பிடுவேன்." அத்தையின் முகத்திலும் கணேசனின் முகத்திலும் தோன்றிய புன்னகையைக் கண்டு திருப்தியுடன், காப்பி குடித்த டம்ளரைக் குழாயடியில் ஐஸாக ஜில்லிட்ட நீரில் அலம்பிச் சமையலறையில் வைத்துக் குளித்து விட்டு வருவதற்குள் அப்பாவும் கணேசனும் கோயிலுக்குக் கிளம்பிப் போயிருந்தார்கள். அவன் மளமளவென்று தன்னைத் தயாரித்துக் கொள்கையிலேயே படிப்பும் கல்லூரியும் வேறு பல சிந்தனைகளும் மனத்தை ஆக்கிரமிக்க ஆரம்பித்தன. சாப்பிட்டு விட்டு ஷுவை மாட்டிக் கொண்டு கிளம்பும்போது அம்மா சொன்னாள்: "இன்னிக்கு சதுர்த்திடா. பிள்ளையார் சந்நிதிக்குப் போயிட்டு காலேஜுக்குப் போ." சுரீரென்று அவனுக்கு எரிச்சல் ஏற்பட்டது. இந்த அம்மா ஏன் சமயா சந்தர்ப்பம் தெரியாமல் எதையாவது சொல்கிறாள் என்று ஆத்திரம் வந்தது. "நான் எட்டு அஞ்சு பஸ்ஸைப் பிடிச்சாகணும். ஷுவைக் கழற்றிப் பிள்ளையாரை தரிசனம் பண்ணிட்டு வரவரைக்கும் டெல்லி பஸ்காரன் காத்துண்டிருக்க மாட்டான். இப்போதைக்கு எனக்கு பஸ் டிரைவர் தான் பிள்ளையார்!" அவன் கிடுகிடுவென்று பதிலை எதிர்பார்க்காமல் "போயிட்டு வரேன்!" என்று ஒரு தர்மக் குரல் கொடுத்து வெளியேறும்போது மனத்தை ஒரு சிறு நமைச்சல் அரித்தது. வீட்டை ஒட்டினாற்போல் இருந்தது அந்த அழகிய குன்று. குன்றின்மேல் இருந்தது தமிழ் நாட்டுப் பாணியில் கட்டப்பட்ட முருகன் கோயில். குன்றின் படிகளின் பாதி வழியில் இருந்தது விநாயகர் சந்நிதி. கோயிலை ஒரு விநாடி தயக்கத்துடன் பார்த்து அவன் பஸ் நிலையத்திற்கு விரைந்தான் அவனுக்கு முன்னால் ஒரு நீள க்யூ நின்றிருந்தது. ஜீன்ஸும் குட்டைத் தலை மயிரும், பிடிப்பான ஸ்வெட்டர்களில் கூச்சமில்லாமல் நிமிர்ந்த மார்பகங்களும், சூயிங்கம் மெல்லும் ஜீன்ஸ் இளைஞர்களுமான சமுத்திரத்துடன் கலந்து பஸ்ஸில் அமர்ந்ததும் 'ஓ, இது வேறு உலகம்' என்கிற திகைப்பு அவனை ஆட்கொண்டது.
.....தொடரும்..
No comments:
Post a Comment