ஒரு சங்கமத்தை தேடி
கதை ஆசிரியர் வாஸந்தி
"ஹாய் கார்த்திக்." கார்த்திக் திரும்பிப் பார்த்தான். அவனுடன் படிக்கும் அலுவாலியா நின்றிருந்தான், ஸீட்டின் விளிம்பைப் பிடித்தபடி. "ஓ ஹாய்!" கார்த்திக் நகர்ந்து அவன் உட்கார இடம் கொடுத்தான். 'ஓல்ட் ஸ்பைஸ் கொலோ’னின் வாசனை. இடுப்பில் 'லீவைஸ்' ஜீன்ஸ் அமர்ந்திருந்தது. அதற்கு மேல் இருந்த ஜாக்கெட்டும் அயல்நாடு. கை நகங்கள் அழகாக வெட்டப்பட்டுச் சிவந்த கணுக்கள் பளபளத்தன. தாடியைச் சர்வ ஜாக்கிரதையாய் எண்ணெய் தடவி, சுருட்டி மடித்துக் கண்ணுக்குத் தெரியாத கறுப்பு வலையால் கட்டியிருந்தான். இந்த அலுவாலியாவைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் இவன் தினசரி தன் அலங்காரத்துக்கு எத்தனை மணி நேரம் செலவழிப்பான் என்கிற ஆச்சரியக் கேள்வி எழும். முருகனுக்குச் சந்தனக் காப்பு சாத்த அப்பா எடுத்துக் கொள்ளும் நாழிகையைவிட அதிகமாக இருக்க வேண்டும் என்று தோன்றும். "என்ன 'யார்' யோசனை?" கார்த்திக் மழுப்பலாகச் சிரித்தான். "ஒன்றுமில்லை. தினமும் ஷேவ் செய்து கொள்வது எனக்கு ரொம்ப பெரிய 'போர்.' எத்தனை டைம் வேஸ்ட் என்று தோன்றும். தாடி வைத்துக் கொள்ளலாமா என்று நினைப்பேன். நீயானால் ஷேவ் பண்ணிக்கொள்ளும் நேரத்தைவிட உன் தாடியைச் சுருட்டிக் கட்டுவதில் அதிக நேரம் எடுத்துக் கொள்வாய் போலிருக்கிறது!" "என்ன செய்வது ‘யார்’? இப்படிக் கட்டவில்லையானால் அது ஒரு பெரிய நியூஸென்ஸ்!" எத்தனை நாகரிகமானாலும் இவர்கள் முடியை வெட்டாமல் இருப்பது ரொம்பவும் ஆச்சரியம் என்று அவன் நினைத்துக் கொண்டான். "என்னுடைய தாத்தாவும் அப்பாவும் இந்த முடி விஷயத்தில் ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட். கத்தரித்தால் வீட்டை விட்டுப் போய்விடும் என்பார்கள். எனக்கு முன்பெல்லாம் அவர்கள் மேல் ரொம்பக் கோபம் வரும். இப்பொழுது சமாதானமாகிவிட்டேன். ஏன் தெரியுமா?" "ஏன்?" அலுவாலியா குரலைத் தாழ்த்திப் புன்சிரிப்புடன் சொன்னான்: "இட் ஹாஸ் எ க்ரேட் ஸெக்ஸ் அப்பீல்!" கார்த்திக்குக்குப் பெரிதாகச் சிரிக்கவேண்டும் போலத் தோன்றியது. இந்த எண்ணெய் பிசுக்கு நெடியும், தலைப்பாகையும் ஆளை விரட்டாதோ என்று தோன்றிற்று. "இருக்கலாம்! நீ அனுபவத்தில் பேசுகிறாய்!" அலுவாலியா தோழமையுடன் அவனுடைய தொடையைத் தட்டினான். "உன் அனுபவம் எப்படி?" கார்த்திக் உதட்டைப் பிதுக்கினான். "யாரும் கிட்ட நெருங்குவதில்லை! நானும் தாடியை வளர்க்க ஆரம்பிக்கலாமா என்று பார்க்கிறேன்!" அலுவாலியா சிரித்தான். "ட்ரை பண்ணிப் பார்!" ஆனால் சான்ஸ் இல்லை உனக்கு. ரொம்பப் புத்திசாலிகள் பக்கத்தில் எந்தப் பெண்ணும் வரமாட்டாள். முக்கியமாக உன்னை மாதிரி படிப்பில் சூரப்புலிகளிடம்! என்னைப்பார். நான் எதுக்கும் அலட்டிக் கொள்ள மாட்டேன்!" 'நீ எதுக்கு அலட்டிக்கணும்?' என்று சொல்ல நினைத்துக் கார்த்திக் பேசாமல் இருந்தான். 'நீ சாதாரணமாகப் பாஸ் செய்தாலும் உன் அப்பாவுக்கு இருக்கும் செல்வாக்கில் உனக்கு நல்ல வேலையைத் தாம்பாளத்தில் வைத்து நீட்டுவார்கள். என் மார்க்ஸை வைத்துத்தான் என் எதிர்காலம் அமையப் போகிறது. நீ உன் பாரம்பரியத்தின் பெயரைச் சொல்லியே முன்னால் நகர்ந்து விடுவாய். நான் என்னுடையதைச் சொன்னால் கிடைக்கக்கூடிய வாய்ப்பும் போனாலும் போய்விடலாம்... எனக்கிருக்கும் பாதிப்புகள் உனக்கு இருக்குமா? இரண்டு முரண்பாடான உலகங்களுக்கிடையே மாட்டிக் கொண்ட அனுபவம் உனக்கு இருக்குமா? முரண்பாடுகளே உனக்குச் சாதகமாகப் போய்விட்ட நிலையில் நீ ஏன் அலட்டிக்கணும்?' தினமும் அவன் இருக்கும் ராமகிருஷ்ணபுரத்திலிருந்து பழைய டில்லியில் இருக்கும் இன்ஜினியரிங் காலேஜுக்குப் போய்ச் சேருவதற்குள் ஊரை விட்டு வேறு ஊர் போகிற மாதிரி இருக்கும். அதுவே பெரிய அனுபவமாக இருக்கும். எத்தனை தினுசுப் பயணிகள். பலவகைக் கனவுகளைச் சுமக்கும் பயணிகள்... எத்தனை பேர்களுடைய கனவுகள் பலிக்கப் போகின்றன! பலித்து வாழ்க்கை சரளமாகப் போகிறது? கல்லூரி வந்துவிட்டது. பஸ் நிற்பதற்குள் தனது சுபாவமான, அவசரத்துடன் இறங்கினான். அவன் ஐ. ஐ. டியில் சேர்ந்திருக்க முடியும். சுலபமாக இடம் கிடைத்திருக்கும். கிடைத்திருந்தால் ஹாஸ்டலில் இருக்க வேண்டும். அந்தச் செலவை வீட்டின் பொருளாதார நிலை தாங்காது என்கிற உணர்வில் அந்தப் பரீட்சைக்கே அவன் உட்காராததன் காரணம் அவன் ஒருவனுக்கே தெரியும். வீட்டில் யாருக்குமே இந்தப் படிப்பைப் பற்றியோ அது ஏற்படுத்தும் சாத்தியக் கூறுகளைப் பற்றியோ ஒரு கற்பனை உத்தேசம் கூட இல்லை. "என்ன சுப்புஸ்வாமி, ப்ளஸ் டூ பரீட்சையிலே பிரமாதமாக மார்க் வாங்கியிருக்கானாமே உம்ம பையன்?" அப்பா அதற்கு என்ன பதில் சொல்கிறார் என்று குறுகுறுப்புடன் ஏக்கமும் எதிர்பார்ப்புமாக அன்று தான் நின்றது இப்பவும் பசுமையாக நினைவிருந்தது. அப்பா வெற்றிலைச் சிவப்பேறிய புன்னகை பூத்தார். "அப்படீன்னு சொன்னான். நான் மார்க் ஷீட்டைப் பார்க்கல்லே, பார்த்துத்தான் எனக்கென்ன புரியும். ஸ்வாமி?" "மேற்கொண்டு என்ன செய்யப் போறீங்க?" அப்பா அலட்சியமாக வெற்றிலைக்குச் சுண்ணாம்பு தடவினார். "என்ன செய்ய முடியும்? ஏதோ ஆசைக்குக் கொஞ்சம் படிக்க வச்சாச்சு, அதுக்கு மேலே ஆசைப்பட என்னால் முடியுமோ? சுருக்கெழுத்து. தட்டெழுத்து ஏதாவது படிச்சு உத்தியோகத்துக்குப் போறான். இல்லேன்னா கோயில் வேலை இருக்கவே இருக்கு!" இதைக் கேட்டு அன்றைக்கு எப்படிப்பட்ட ஜ்வாலை அடிவயிற்றிலிருந்து பற்றிக் கொண்டது! மனத்தில் பொங்கிய ஆத்திரமும் கோபமும் கண்களிலிருந்து நீராய் இறங்கின். அவனுடைய ஏமாற்றத்தையும் துயரத்தையும் புரிந்து கொள்ள முடியாத ஓர் அஸமஞ்சத் தடித்தனத்தில் அப்பா இருந்தார். அவருக்குத் தெரியாமல் அத்தையின் உதவியோடு அவன் போட்ட இன்ஜினியரிங் கல்லூரி மனுக்களுக்கு நேர்முகத் தேர்வுக்காகப் பதில் வந்தது. தெரிந்ததும் அப்பா பெரிய சத்தம் போட்டார். "இந்த படிப்புக்கெல்லாம் எத்தனை செலவாகும் தெரியுமோல்லியோ? நம்மாலெ சாத்தியமா இல்லையான்னு யோசிக்க வேண்டாம்? அத்தனை என்ன சுயநலம் உனக்கு? நீ இன்ஜினியராகப் போகணும்கிற அவசியம் என்ன? நம்ம பரம்பரையிலே யாரும் செய்யாததை நீ ஏன் செய்யணும்?" குரலைச் செருமிக்கொண்டு அத்தை சொன்னாள். "அண்ணா, உன் வழியிலே நடக்கத்தான் கணேசனைத் தயார் பண்ணியிருக்கியே. நன்னாப் படிக்கிற குழந்தையோட ஆசையைத் தடுப்பானேன்? என்னோட மஞ்சக் காணியிலேருந்து வருஷத்துக்கு வர பணத்தை அவன் படிப்பு முடியறவரை எடுத்துக்கோ!" அப்பா ரெளத்திராகாரமாக மாறினார். "ஒரு சல்லிக்சாசு தொடமாட்டேன். அப்படியாவது அவன் படிச்சுத்தான் ஆகணும்னு ஒண்ணும் கட்டாயமில்லே. இத்தனை நாள் தான் படிப்பு படிப்புன்னு ஒரு காயத்ரி ஜபம்கூட ஒழுங்காச் சொல்லத் தெரியாம உட்கார்ந்தாச்சு. இனிமேல் அதிலெல்லாம் சிரத்தை போகட்டும்!" கண்ணில் நெருப்பாய்த் தகித்த கண்ணீருடன் அவன் வீட்டிற்கு வெளியே வந்தான். குமுறிக் கொண்டு கிளம்பிய துக்கத்துடன் நடக்க ஆரம்பிக்கையில் அப்பாவின் பெரிய குரல் கேட்டது. "இன்ஜினியராகணும்னு அவன் தலையிலே எழுதியிருந்தா முருகனே அதுக்கு வழி பண்ணுவான்!" இந்த மாதிரி வக்ர லாஜிக் பேசும் மனிதரை என்ன செய்ய முடியும்? அவன் யாரும் தென்படாத ஓர் இடத்தில் அமர்ந்து குலுங்கக் குலுங்க அழுதான். மேற்படிப்புப் படிக்கா விட்டால் ஏதாவது அரசாங்க அலுவலகத்தில் கிளார்க்காகவோ இல்லாவிடில் முருகன் சந்நிதியில் அண்ணாவுடன் சண்முக கவசம் சொலிக் கொண்டோ இருப்போம் என்கிற எண்ணமே பயங்கரமாக இருந்தது. "ஹாய் கார்த்திக்" அவன் சட்டென்று சுய நினைவு வந்தவனாய்ச் சுழன்று திரும்பினான். முருகன் கோயில் ட்ரஸ்டிகளில் ஒருவரான சுந்தரேசனின் மகன் தியாகு - அவனைவிட ஒரு வருஷம் ஜூனியர். "ஹாய் தியாகு! எங்கே கிளம்பிண்டிருக்கே! கிளாஸ் இல்லையா?" "யாருக்குமே இல்லே!" "ஏன்?" "டெல்லி யூனிவர்ஸிடி டீச்சர்ஸ் ஸ்ட்ரைக் நடந்துண்டிருக்கே! இன்னிக்கு யுனிவர்ஸிடி காம்பஸ்ஸுக்குள்ளே வைஸ் சான்ஸலரை கெராவ் பண்ணப் போறாளாம்!" "தெரியும். ஆனா நம்ம காலேஜ் பட்டுக்காம இருந்ததே!" "இங்கேயும் காத்துப் பட்டாச்சு. ஸிம்பத்தடிக் ஸ்ட்ரைக்!" கார்த்திக் லேசான திகைப்புடன் கண்கள் அகல, "போச்சுடா!" என்றான். தியாகு நிர்விசாரமாய்ச் சிரித்தான். "எனக்கு நல்லது. இன்னிக்கு டெஸ்ட் இருந்தது. தயாரிக்கவேயில்லை நான்!" மாணவர்கள் எல்லாம் கும்பல் கும்பலாக வெளியே வருவதைக் கார்த்திக் யோசனையுடன் பார்த்தான். தூரத்தில் அலுவாலியாவின் இள நீல நிறத் தலைப்பாகை தெரிந்தது. கார்த்திக்கைப் பார்த்துக் கையசைத்துச் சிரித்தான். "குட் நியூஸ் கார்த்திக். நோ டெஸ்ட்!" கார்த்திக் அலுப்புடன் திரும்பினான். காலையிலிருந்து விழுந்தடித்துக் கொண்டு கிளம்பி அத்தனை தூரம் பயணித்து - எல்லாம் விரயமாகிப் போனது எந்த வகையில் குட் நியூஸ்! சுற்றிலும் நகர்ந்து கொண்டிருந்த கும்பல்களை ஆராய்ந்தபடி அவன் நடந்தான். சிலர் ஸ்டிரைக்கைப் பற்றித் தீவிரமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் 'காலேஜ்தான் இல்லையே எந்த சினிமாவுக்குப் போகலாம்’ என்ற சர்ச்சையில் இருந்தார்கள். "கார்த்திக்!" அவன் திரும்பினான். அலுவாலியாவும், பாண்டேயும், குப்தாவும் நின்றிருந்தார்கள். "என்ன?" "கமான் யார்! காம்பஸுக்குப் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வரலாம் அங்கு நடக்கிற தமாஷை!" "வேண்டாம். எனக்கு அந்த மாதிரி தமாஷெல்லாம் பிடிக்காது.""இவனொரு போர்!" என்றான் குப்தா. "இவனுக்கு டெஸ்ட் எழுதறதுதான் தமாஷ்!" "பீ எ ஸ்போர்ட் யார்!" "நோ, ஸாரி நான் வீட்டுக்குப் போறேன்!" "நீ அடிப்படையிலே ஒரு சுயநலவாதி!" என்றான் பாண்டே. "மாணவர் சமூகத்தைச் சேர்ந்த உன்னை அதைப் பாதிக்கிற விஷயமும் பாக்க வேண்டாமா? உன்னுடைய உணர்வுகளுக்குத்தான் நீ மதிப்புக் கொடுப்பியா? மற்றவர்களின் உணர்ச்சிகள் என்னன்னு தெரிந்து கொள்ள வேண்டாமா?" இது கிட்டத்தட்ட அப்பா பேசுகிற ஸ்டைலில் இருந்தது. அவன் தோற்றுப்போன பலகீனத்துடன், "ஓ. கே. ஓ. கே. வரேன்! யூனிவர்ஸிடியின் நாடியைப் பிடிச்சுப் பார்த்துடலாம்!" என்று புன்னகைத்தான். காம்பஸில் ஏராளமான மாணவர் கும்பலும் இரைச்சலுமாக இருந்தது. உபாத்தியாயர்களின் ஸ்ட்ரைக்கை ஆதரித்து ஒரு கும்பலும், எதிர்த்து ஒரு கும்பலும், ஸ்ட்ரைக் தொடருவதற்குக் காரணமான வைஸ்சான்ஸ்லரை எதிர்த்து ஒரு கும்பலும்... அதில் எத்தனை பெண்கள்! கார்த்திக் வியப்புடன் பார்த்தான். முக்கால்வாசிப் பெண்கள் ஹை ஹீல் ஷூவும் ஜீன்ஸும் பிடிப்பான ஸ்வெட்டரும் அணிந்திருந்தார்கள். ஆண், பெண் வித்தியாசமில்லாமல் சரளமாக வளைய வந்தார்கள். வைஸ் சான்ஸலரின் அலுவலகத்தின் முன் நின்றிருந்த கும்பலுடன் தானும் நிற்பதை அவன் உணர்ந்தான். அவனுடன் வந்திருந்த பையன்கள் வெவ்வேறு திசைக்குப் போய்விட்டிருந்தது தெரிந்தது. "இந்த வைஸ் சான்ஸலரை இன்று சும்மா விடக் கூடாது!" அவன் பக்கத்தில் நின்றிருந்த பெண் காரசாரமாகச் சொன்னாள். அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். அல்லிப் பூ மாதிரி மிக அழகிய பெண். கன்னங்களில் குளிர் காலச் சிவப்பேறியிருந்தது. அகன்ற விழிகளில் உல்லாசப் பளபளப்புத் தெரிந்தது. திடீரென்று இரைச்சல் அதிகமாகக் கேட்டது. போலீஸ் தலைகள் தெரிந்தன. அவன் அவசரமாக அவளிடம் சொன்னான்: "சீக்கிரம் அந்தண்டை போ. போலீஸ் வந்திருக்கிறது!" அவள் கோபத்துடன் அவனைப் பார்த்தாள். "நீ வேண்டுமானால் போ. நான் கோழை இல்லை!" அடுத்த சில நிமிஷங்களில் ஏற்பட்ட குழப்பத்தில் அவன் ஒன்றும் புரியாமல் திகைத்து நின்று கிளம்ப யத்தனிக்கையில், அந்தப் பெண் அடிபட்டு மயங்கிக் கீழே விழுந்திருந்தாள்.
No comments:
Post a Comment