ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி - 13.1

ஒரு சங்கமத்தைத் தேடி- 

வாஸந்தி

 அத்யாயம் 13

13.1 

அந்தக் கையகலக் கண்ணாடியில் 'டை'யின் முடிச்சு சரியாக விழுந்திருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை. முடிச்சைப் பற்றின சமாதானமில்லாமல் அவிழ்த்துப் போட்டதில் கை சோர்ந்து போயிற்று. இருக்கிறபடி இருக்கட்டும் என்கிற அலுப்புடன் அவன் கண்ணாடியை விட்டு நகரும் போது கோமதியின் சிரிப்பு கேட்டது. "நான் மடிசார் கட்டிக்கத் திண்டாடற மாதிரின்னா நீங்க திண்டாடறேள்?" முன்னைக்கு இப்பொழுது மன்னி சரளமாகி விட்டாள் என்கிற உணர்வில், "ஆமாம் பழக்கமில்லையோல்லியோ?" என்று சிரித்தான். "நாள் தினம்னா இதைக் கட்டிக்க வேண்டியிருக்கு. இந்தக் கண்ணாடிலே நம்ம முகம் கூட முழுசாய்த் தெரியலியே!"

கோமதி சின்னப் பெண்ணைப் போல் சிரித்தாள். "அடுத்த சம்பளம் வாங்கினோண்ணே ஒரு டிரஸ்ஸிங் டேபிள் வாங்கிடுங்கோ?" அவளுடைய குழந்தைத் தனத்தைக் கண்டு அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. "அதை வாங்கிப் போட்டுட்டு நான் வெளியிலே நிக்கட்டுமா?" அங்கேயிருந்த அத்தை அவனை அர்த்த புஷ்டியுடன் பார்த்துச் சிரித்தாள். "கொஞ்சம் பெரிய கண்ணாடியா வாங்கலாம் மன்னி!" என்று சமாதானமாகக் சொல்லிவிட்டு வாசல் ரேழியில் உட்கார்ந்திருந்த அம்மாவிடம் "போயிட்டு வரேன்மா" என்று கிளம்பியதும், "ஆபீஸ் விட்டதும் நேரா வீட்டுக்கு வாடா!" என்று அவள் சொல்வது அவன் தெருவை நோக்கி அவசரமாக நடக்கையில் கேட்டது. இவர்களுக்கெல்லாம் ஏதோ அனுமானம் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும் என்கிற உணர்வு பஸ்ஸ்டாப்பை நோக்கி விரையும் போது கள்ளத்தனமான சந்தோஷத்தை ஏற்படுத்திற்று. பஸ் வழக்கமான அவசரத்துடன் வந்து வேகமாகக் கிளம்பிற்று. அவன் டிக்கெட் வாங்கிக் கூட்டத்தைத் துழாவிக்கொண்டு முன்னுக்கு நகர்ந்தான். லேசான பர்ப்யூமும் பவுடருமாய் மணத்த உடல்களைத் தாண்டும் போது அந்த நெடி அவன் மேலும் தொத்திக்கொண்டு விடப் போகிறதோ என்று பயமாக இருந்தது. "ஹாய் கார்த்திக்!" அவன் திடுக்கிட்டுத் திரும்பினான். ஜன்னல் ஓரமாக விஜய் உட்கார்ந்திருந்தான். சட்டென்று ஒரு சந்தோஷம் மனசை நிறைத்தது. "ஹாய்! எப்படியிருக்கிறாய் விஜய்?"

"பைன், பரோடா பாங்கில் வேலை பார்க்கிறேன்!" பரீட்சை நடக்காவிட்டால் ஒரு வருஷம் வீணாகிப் போகும் என்று இவன் அன்று கவலைப்பட்டது ஞாபகத்திற்கு வந்தது. "குட். எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமாக இருக்கிறது. விஜய்!" "ரொம்ப உயரத்தில் நான் பறக்க ஆசைப்படவில்லை கார்த்திக். என்னைச் சேர்ந்தவர்கள் பட்டினி கிடக்காமல் இருந்தால் எனக்குப் போதும்." அவனுக்குள் ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடிற்று. அத்தனை மெலிந்த உடலில் இத்தனை வைராக்கியம் இருப்பது ஆச்சரியத்தை அளித்தது. அவன் தோழமையுடன் அவன் முதுகைத் தட்டினான். "பறக்க முடிந்தவர்கள் ஆசைப்படுவதில் தவறில்லை விஜய்." "உன்னை மாதிரியா? திறமையும் அதிர்ஷ்டமும் சில பேருக்குத்தான் சேர்ந்து வாய்க்கும். நான் கேள்விப்பட்டேன், நீ பிரில்லியண்டாய் பாஸ் செய்தாய் என்று. லார்ஸன் அண்ட் ட்யூப்ரோவில் உடனே நல்ல வேலை கிடைத்து விட்டதாமே?" "ஆமாம்!" "கங்கிராஜுலேஷன்ஸ்! எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம் கார்த்திக்!" "தாங்க் யூ!" அடுத்த பஸ் ஸ்டாப்பில் இறங்குவதற்கு ஆயத்தம் செய்து கொண்டே விஜய் சின்னச் சிரிப்புடன் சொன்னான். "இன்னொண்ணும் கேள்விப்பட்டேன்!" "என்ன?" விஜய் குரலைத் தாழ்த்திச் சொன்னான். "தாராவை நீ சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறாயாம். இல்லை, அவள் உன்னைச் சுற்றுகிறாளா?" கார்த்திக்கிற்குக் கூச்சத்தில் முகம் சிவந்தது. "இரண்டும் தப்பு! நாங்கள் சேர்ந்தேதான் சுற்றுகிறோம்!" விஜய் சிரிக்காமல் அவனை யோசனையுடன் பார்த்தான். "சுய நினைவோடு சுற்றுகிறாய் என்று நினைக்கிறேன் ! பெஸ்ட் ஆஃப் லக்!" அவன் இறங்கிப் போய் வெகு நேரத்துக்கு அவனுடைய வார்த்தைகள் மனத்தைக் குடைந்தன. தாராவைப் பற்றி இவர்களுக்கெல்லாம் ஒன்றுமே தெரியாது என்று தோன்றிற்று. இவர்கள் அவளுடைய வெளி உருவத்தையும் தீர்மானமான பேச்சையும் வைத்து எடைபோடுகிறார்கள் என்று தோன்றுகிறது. எத்தனை சரளமான பெண் அவள்! எத்தனை பிரியம் உள்ள பெண் அவள்! அவனுடைய வளர்ப்புக்கும் அவளுடைய வளர்ப்புக்கும் இடையே இருந்த கலாசார பொருளாதார வித்தியாசத்தைப் பற்றி அவள் நினைத்துக் கூடப் பார்க்காதது ரொம்பவும் ஆச்சரியகரமான விஷயமாகத் தோன்றிற்று. "உன் எளிமை எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது!" இதற்கு என்ன அர்த்தம் என்று அவன் திகைத்தான். அவனது வீட்டின் எளிமையும் பழக்க வழக்கங்களையும் தத்ரூபமாய் அறிந்தால் இவள் என்ன நினைப்பாள்? பொது அறிவிலேயே நாட்டமில்லாத அப்பாவும், பாமரத்தனமாகச் சிந்திக்கும் அம்மாவும், கிராமியமாகப் பேசும் மன்னியும், கணேசனும் அத்தையும் - அவனது பெரிய அனுமானங்களையும் சின்ன பயங்களையும் கண்டு அவள் சிரித்தாள். "இந்தக் காரணங்களுக்காகவே எனக்கு உன் வீட்டு ஜனங்களைப் பிடிக்கிறது. ஐ லைக் ஸிம்பிள் பீப்பிள். வேஷம் போடறவாளைப் பார்த்து அலுத்துப் போச்சு எனக்கு கார்த்திக்! வேஷம் போடறதிலே தான் அவாளுக்கு அதிக கவனம் இருக்கே தவிர பிரியம் வைக்கிறதிலே இல்லே!" அவள் சொல்லும் காரணங்களில் மனசு சமாதானமாகாமல் தவித்தது. இவள் எப்பவும் கற்பனை லட்சியங்களில் வாழ்பவள் என்று தோன்றிற்று. இந்த வீட்டிற்குள் நுழைந்ததுமே, ரசம் போன கையகலக் கண்ணாடியையும் புகைபடிந்த குளியலறையையும் பார்த்த உடனேயே அவளுடைய கனவு கலைந்து விடாதா? அவனுடைய கவலைகள் அவளுக்கு வேடிக்கையாக இருந்தன. "இதெல்லாம் எனக்கு முக்கியமில்லே. முட்டாளே!" என்று பரிகாசம் செய்தாள்.

"எனக்குப் பணத்தைவிட மனுஷத்தனம் தான் முக்கியம். எங்க வீட்டு ஆடம்பர வாழ்க்கை எனக்குப் பிடிக்கிறதே இல்லை. ஐ ஹேட் இட்!" அவள் குரலில் இருந்த தீவிரம் விநோதமாக இருந்தது. கணேசனின் மெளனம் குழப்புகிற மாதிரி. இவளுடைய பேச்சுக் குழப்பிற்று. இவளைத் தன்னால் என்றாவது முழுசாகப் புரிந்து கொள்ள முடியுமா என்கிற ஐயத்தை எழுப்பிற்று. இதையெல்லாம் மீறிக் கொண்டு அவளிடம் அதிக ஈடுபாட்டையும் மோகத்தையும் ஏற்படுத்திற்று. அவளுடைய ஸ்பரிசமும் அண்மையும் கிளப்பிய போதை ஆயுசுக்கு நிலைக்கக் கூடியது என்கிற பிரமையைக் கிளப்பிற்று. இப்பொழுது ஒரே ஒரு கவலை அடிக்கடி நினைவை அலைக்கழித்தது. திருட்டுச் சொத்தை ஏந்தி நிற்பதுபோல் கனத்தது. இந்த விவகாரம் அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் தெரிந்தால் என்ன செய்வார்கள்?