பயணங்கள்

 #பொது 

பயணங்கள்

மும்பயிலிருந்து குஜராத் போவது ஒன்றும் பெரிய விஷயமேயில்லை. நூற்றுக்கணக்கான (I kid you not!) ட்ரெயின்கள் உண்டு. அஹமதாபாதிற்கு மட்டுமே மும்பயிலருந்து தினசரி 15 வண்டிகள்! ஆனாப்பட்ட ராஜ்தானியே பரோடாவில் இரண்டு நிமிடம் நின்றுவிட்டுத்தான் போகும். பல கோடி வியாபாரிகள் அப்படி இணைத்து வைத்திருந்தார்கள். 

இப்படியாக குஜராத் என்றாலே ரயில் என்றிந்த போது சூரத்திலிருந்து மும்பய் திரும்பி வருவதற்கு flight டிக்கெட் வாங்கியிருக்கிறோம் என்றார்கள் ஆபீஸில். Private airlines வதவதவென்று பரவ ஆரம்பித்திருந்த நேரம். வேலைக்காக போகும் பிரயாணங்களின் ஏற்பாடுகளில் நான் தலையிடுவதே கிடையாது. The secretary knows best என்ற universal கொள்கை. அதிகாலை ட்ரெயினில் போய் இறங்கி, மீட்டிங்களை முடித்துக் கொண்டு, எப்பவும் போல அவசர கதியில் airport வந்தால் delay என்றனர். 

குஜராத் airportகள் எல்லாமே ரெயில்வே ஸ்டேஷன் மாதிரி தான் இருக்கும். வழியனுப்புவது அங்கே ஒரு பெரிய சடங்கு. தலைக்கு இருபது பேர் அந்த ஒரேயோரு பயணி security areaவில் நுழையும் வரை கையாட்டுவார்கள். இப்போதைய கெடுபிடியில்லாமல் வழியனுப்பும் areaயாவை குஜராத்தியருக்கே உரித்தான சாமர்த்தியத்துடன் வியாபாரப்படுத்தியிருந்தார்கள். Check in announcement வரை (Silent airports விதிமுறையும் வந்திருக்கவில்லை அப்போது) ஒரு டேபிளில் வரிசையாக வரும் பதார்த்தங்களை குடும்பத்தினர் அத்தனை பேரும் share basisல் உண்டு களித்தித்திருப்பர். 

எட்டரை மணி flight ஒன்பதைரை வரை கிளம்பும் அறிவிப்பே இல்லை. நீட்டியிருந்த காலைச் சுருட்டி மடித்து, Kindleல் படித்துக் கொண்டிருந்த non-fictionனிலிருந்து சிறுகதைகளுக்கு மாறினேன். ஒரு முழு libraryஐயே போகும் இடமெல்லாம் கொண்டு போகும்படி செய்திருக்கும் Kindle வாழ்க. Airline deskல்  சண்டையிட ஆரம்பித்திருந்தவர்களை உணவுக் கூப்பன் கொடுத்து சமாதானம் செய்ய முயன்ற நேரம், இப்போதைக்கு கிளம்பாது என்பது தெரிந்தது. 

மத்யான Gujarati Thaliயில் அந்த கிச்சடியை இன்னொரு முறை சாப்பிட்டிருக்கலாம் என்று இப்போது தோன்றியது. இந்த நேரத்திற்கு இதைத் தான் சாப்பிட வேண்டும் என்ற பிடிவாதத்தை விட்டால் தான் பிரயாணம் ரசிக்கும். அலுமினியப் பெட்டியில் குறித்த நேரம் வரும் கட்லெட்டையும் ஆறிப்போன அவலையும் ஒதுக்கினால் தான் அடுத்த ஸ்டேஷனில் வரும் சுடச்சுடச் சுவையான சமோசாவை சாப்பிட முடியும். Airportகளில் எதைச் சாப்பிடலாம் என்ற அகராதியே உண்டு. Delayed flight food coupon is not in that list. பசிக்கும், பசிக்கிறது என்றெல்லாம் ஆலாகப் பறக்காத வித்தையை பயணங்கள் சொல்லிக் கொடுத்துவிடும். 

மணி பத்து. இந்த ஒரே delayed flightதான் அன்றைய தேதியில் அந்த நேரத்தில். அனுப்ப வந்தவர்கள் எல்லாம் வீட்டிற்குப் போய் டின்னர் முடித்து அவ்வூர் வழக்கப்படி juice குடிக்கக் காலாற போயிருப்பார்கள். Counterல் சண்டைகளும் கூச்சல்களும் ஆரம்பித்திருந்தன. இந்த customer-facing operating staff மேல் எனக்கு எப்பவும் ஒரு அனுதாபம் உண்டு. தாங்கள் செய்யாத தப்பிற்கும், தாங்கள் மாற்ற முடியாத operating inefficienciesற்கும், சீறிப் பாயும் கஸ்டமர்களுக்கு பதில் சொல்ல வேண்டிய கஷ்டமான வேலை. தவித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். வந்து மாட்டியாச்சு, கிளம்பும் போது கிளம்புவது என்று என்னைப் போன்ற சிலரின் quiet resignation. அதுவும் பல பயணங்களின் பாடம் தான். 

பதினொரு மணிக்கு மும்பையிலிருந்து டிரைவர் phone செய்தார். மேடம் ஏதாவது update உண்டா? இங்கே ETA சொல்லவே மாட்டேங்கறாங்க என்றார். நீங்க வீட்டுக்கு போயிடுங்க, நான் taxiல வந்துடுவேன் என்றேன். நாளை காலை delayed login தான் என்று laptopஐத் திறந்து லேலையை ஆரம்பித்தேன். உணவு மாதரி தூக்கம், வேலை நேரங்களின் கணக்கையும் விட்டுவிட்டால் தான் பயணிக்க முடியும். இதோ இன்றைய இரவு இந்த நாற்காலியில் கிடைக்கும் இரண்டு மணி நேரத் தூக்கம் தான் என்றால் அதுவும் சரியே என்ற ஒரு zen நிலைக்கு பயணங்கள் என்னை மாற்றிவிட்டிருந்தன.  இவருக்கு சுருக்கமாக ஒரு மெசெஜ் அனுப்பிவிட்டு மெயிலை மேய ஆரம்பித்தேன். 

பனிரெண்டுக்கு ஐந்து நிமிஷம் இருக்கும் போது flight வந்துவிட்டது, அரை மணியில் கிளம்பும் என்றனர். 45 நிமிட பயணத்தில் சாப்பிட ஒன்றும் இல்லை என்றதும் பயணிகள் இன்னொரு முறை கோபத்தில் கதறினார்கள். தண்ணீர் பாட்டில் தான் பயணத்தின் நம்பர் ஓன் பாதுகாவலன் என்பதை எப்பவும் மறக்கவே கூடாது. 

வீட்டுக் கதவை இரண்டு மணிக்குத் திறந்த போது, வந்துட்டயாம்மா என்றார் மாமனார் தன் அறையிலிருந்து, எப்பவும் போல. மாடி ஏறும் முன் எட்டிப் பார்த்து, ஒரே delay என்று மெதுவாகச் சொல்லும் போதே, போய்த் தூங்குப் போ என்றார் மாமியார். குழந்தைகள் அறையை மெதுவாக திறந்து பார்த்துவிட்டு, படுக்கையறையில் நுழைந்தேன். அசந்து தூங்குபவரை எழுப்பிவிடக் கூடாது என்று லைட்டைப் போடாமல் நேரே பாத்ரூம் சென்று உடை மாற்றிப் படுக்க வந்து, bedside lampஐ dim modeல் on பண்ணினால், flaskன் கீழே சிறு note: I will manage the PTA tomorrow என்றது. மஞ்சள் பொடி மிளகுப்பால் சூடாக flaskயினுள்ளே. குடும்பம் நம் பின்னால் நிற்பதால் தான் வாழ்க்கையே. 

Calendar entryஐப் பார்த்தால் நாளை மறுநாள் Pune என்றது. தோசைக்கு ஊறப்போட வேண்டும்; அந்தப் பனீரை நாளை செய்துவிட வேண்டும்; ஓர்ப்படி கேட்ட ஷாலை நினைவாக பையில் வைக்க வேண்டும் என்று task list போட்டுவிட்டு, Kindleஐ chargeக்குப் போட்டு ஐந்தாவது நிமிடம் தூங்கிப் போனேன். 

நேரம் காலம்னு ஒரு discipline வேணும் lifeல, எனக்கு delay என்றால் பிடிக்கவே பிடிக்காது என்றெல்லாம் அலட்டுபவர்கள் பயணங்களை எப்படி ரசிப்பார்கள் என்பது என் மூளையைக் குடையும் பல கேள்விகளில் ஒன்று.