பக்தரின் பசி தீர்த்த மகாபெரியவா

 "பக்தரின் பசி தீர்த்த மகாபெரியவா !"

(பெரியவாகிட்டே சொன்னாலும் சரி, சொல்லலைன்னாலும் சரி,வேண்டிண்டாலும் சரி வேண்டலைன்னாலும் சரி, தன்னோட பக்தாள்ல யாருக்கு என்ன தேவைங்கறதும், அதை எப்போ எப்படி நிறைவேத்தி வைக்கணும்கறதும் தெரியும்)

ஒருசமயம் வத்தலக்குண்டு என்ற ஊர்லேர்ந்து ரொம்பவே எளிமையான பக்தர் ஒருத்தர், தன் குடும்பத்தோட பெரியவாளை தரிசனம் பண்றதுக்காக மடத்துக்கு வந்திருந்தார்.

மகாபெரியவாளை தரிசனம் பண்ணிட்டு, ஏதோ ஒரு விஷயத்தை அவர்கிட்டே சொல்லணும்னு வந்திருந்த அவருக்கு, கொஞ்சம் அளவுக்கு அதிகமாகவே கூச்ச சுபாவம் இருந்தது. அவரோட ஏழ்மையும் ஒரு காரணமா இருக்கலாம்.

எல்லா சமயத்துலயுமே நிறையப் பேர் இருந்ததால் பெரியவாகிட்டே நெருங்கிப் போய் தன்னோட குறைகளைச் சொல்லிக்க அவரால் முடியலை.

இரண்டு தினங்கள் கழிய வறுமையான நிலையோடு வெளியே ஓட்டல் போன்ற இடங்களில் ஆகாரம் சாப்பிடாத ஆசாரம் கொண்டு இருந்ததால் அந்த இரண்டு நாட்களிலும் குடும்ப சகிதம் ஸ்ரீமடத்திலேயே சாப்பிட வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் அவருக்கு ஏற்பட்டது.

தொடர்ந்து இரண்டு நாட்கள் சாப்பிட வந்தவரை கவனித்த மடத்து ஊழியர் ஒருவர், அடுத்த நாள் இங்கே சாப்பிட வரக்கூடாது என்று கண்டிப்பாக சொல்லி அனுப்பி விட்டார். தங்க இடமும் இல்லை, சாப்பாட்டுக்கும் வழி இல்லை. அடுத்த நாள் எங்கே செல்வது என்று யோசித்தவர், மறுநாள் கோயிலுக்குச் சென்று அங்கு விற்கும் பிரசாதங்களை வாங்கி சாப்பிட்டு வந்தார்கள்.

மேலும் இரண்டு நாட்கள் நகர்ந்தது. கையில் இருந்த சொற்பக் காசும் தீர்ந்துட்டதால், இனிமேலும் தன் மனைவியுடனும், இரண்டு குழந்தைகளுடனும் அந்த ஊருல தங்கறதுக்கு இடமும், சாப்பிடறதுக்கு வகையில்லாம தவித்துக் கொண்டு இருந்தவர் அஞ்சாவது நாளா பெரியவா தரிசனத்திற்கு வந்தார். சோதனையா அன்னிக்கும் ரெண்டு மடங்கு கூட்டம். இவர் எப்பவும் போல ஒரு பக்கமாகத் தயங்கி நின்னார். 

ஒரு சில மணி கழிச்சு ஸ்ரீ பெரியவா இவர் இருந்த திசையை நோக்கி கையை நீட்டி, "வத்தலக்குண்டுதானே" அப்படின்னு குரல் கொடுத்தார்.

வியப்பும், சிலிர்ப்பும் ஏற்பட, தன்னைத்தான் மகான் குறிப்பிடறார்னு குடும்ப சகிதரா முன்னால போய் நின்றார்.

நாலுநாளா சொல்லத் தயங்கினதை மெதுவா சொல்ல ஆரம்பித்தார். "ஸ்ரீமகா பெரியவா அனுக்ரகத்துல எனக்கு ரெண்டு பிள்ளைகள். உரிய காலத்துல அவாளுக்கு உபநயனம் செஞ்சு வைக்கணும்னு ஆசைப்படறேன். பெரியவா ஆசிர்வாதம் வாங்கிண்டு போலாம்னு வந்தேன்!" குடும்பத்தோடு எல்லாருமே சேர்ந்து நமஸ்காரம் பண்ணினா. 

மகாபெரியவா ஒண்ணும் சொல்லாம அவாளை உத்துப்பார்த்தார். தோற்றத்தை வைத்தே அவரோட வறுமையை மகான் புரிஞ்சுட்டார். அதை வெளிப்படுத்திக்காம பரிபூரணமான ஆசிர்வாதத்தோட, பூர்ணபலப் பிரசாதமா மட்டைத்தேங்காய் ஒண்ணை எடுத்து குடுத்தார்.

வாங்கிண்டு நகர ஆரம்பிச்ச அந்த தம்பதிகளை ஒரு நிமிஷம் நில்லுங்க மாதிரி ஜாடை காட்டிவிட்டு, தனக்குப் பக்கத்துல நின்ன மடத்தோட காரியஸ்தர் தியாகராஜனைப் பார்த்தார்.

"இவர் நாலு நாளாய் சாப்பாட்டுக்கு ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுண்டு இருக்கார். ஹோட்டல்லே சாப்பிட்டா ஆசாரம் கெட்டுடும். அதுக்கப்புறம் ஆசார்யாளை தரிசனம் பண்ண முடியாதுன்னு பயந்துண்டு அங்கே போறதே இல்லை. நாமெல்லாம் ஸ்ரீ மடத்தோட ஒரு ஊருக்குப் போனா அங்கே இருக்கிறவா, நம்மை எப்படியெல்லாம் உபசாரம் பண்ணி கவனிச்சுக்கிறா? அப்படி இருக்கறச்சே, எங்கேயோ இருக்கிற ஊர்லேர்ந்து நம்மளை நம்பிண்டு வர்றவாளை ஸ்ரீமடத்திலே சாப்பிடக் கூடாதுன்னு சொல்றது என்ன நியாயம்?"- பெரியவா.

மடத்துல சாப்பிட யாரெல்லாம் வருகிறார்கள், போகிறார்கள் என்பதை கவனிப்பது காரியஸ்தரோட வேலை இல்லை. அது பெரியவாளுக்குத் தெரியும். ஆனா பக்தரோட கஷ்டம் தனக்குத் தெரியும்கறதை சூசகமா வெளிப் படுத்திக்கத்தான் ஆசார்யா அவர்கிட்டே அப்படிக் கேட்டார்.

"இவாளுக்கு என்ன தேவையோ அதைப் பண்ணிக்குடு!"

ஒற்றைவரி உத்தரவு பிறந்தது ஆசார்யாகிட்டேயிருந்து.

பசியோட இருந்த அந்த பக்த குடும்பத்தாருக்கு மட்டுமே தனியா மடி சமையல் சமைக்கச் சொல்லி அவா வயிறார சாப்பாடு போடச் சொன்னார், மடத்துக் காரியஸ்தர்.

அதுக்கப்புறம் அவா ஊருக்குத் திரும்பவும், பிள்ளைகளுக்கு உபநயனம் செஞ்சு வைக்கறதுக்காகவும் கொஞ்சம் பணத்தையும் மடத்து சார்பா கொடுத்து அனுப்பினார்.

சொல்ல வந்ததைச் சொல்ல வார்த்தைகளே வராம தவிச்ச தன்னோட நிலையை பெரியவா புரிஞ்சுண்டு அனுக்ரகம் பண்ணினதை நினைச்சு நினைச்சு அந்த வத்தலக்குண்டு பக்தர் அடைஞ்ச ஆனந்தத்தைச் சொல்ல வார்த்தைகளே  இல்லை.

kn