ஓ கல்கத்தா

 ஓ கல்கத்தா!

( inspired by Uma Shashikant post) 

கல்கத்தா ( நானிருந்த காலத்தில் ஸ்பெல்லிங் இப்படிதான்) பொருத்தவரை இரண்டே விதமான கருத்துக்கள்தான். Those who like it and those who hate it. ஒரு பயணியாக வருபவர்கள் பொதுவாக இதை விரும்புவது கிடையாது. ஏதோ படத்தில தனுஷ் சொல்லுவாரே “ எங்களையெல்லாம் பாத்தவுடனே பிடிக்காது..பாக்க பாக்க தான் பிடிக்கும்” அதுமாதிரி கல்கத்தாவை பாத்தவுடனே பிடிக்காது. அங்கேயேயிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமா it has to grow in to you, AR ரகுமான் ம்யூசிக் மாதிரி. Umashashikant ji சமீபத்தில் எழுதிய பதிவில் கல்கத்தாவை ஒரு பயணியாக, அதுவும் ஒரு மும்பைவாசி, ரசித்தது ஒரு விதிவிலக்கே. மும்பைவாசிக்கும் கல்கத்தாவாசிகளுக்கும் இடையே Love Hate ரிலேஷன்ஷிப் எப்போதுமே இருக்கும். கல்கத்தா ஒரு பின்தங்கிய நகரம் என்று மும்பைக்கர்களும், மனிதாபிமானமே இல்லாமல் பணத்தையே குறிவைக்கும் இயந்திர நகரம் மும்பை என்று கல்கத்தாவாசிகளும் ஒருவரைஒருவர் தூற்றிக்கொள்வார்கள். 

கல்கத்தா என்றவுடனே ரஸகுல்லா காளிகோவில் போன்ற அடிக்கடி பேசப்படுகிற விஷயங்களை தவிர வேறு சில சிறப்பம்சங்களை, குறிப்பாக அங்கிருக்கும் சூழ்நிலை, மனிதர்கள், கலாசாரம், பழக்கவழக்கங்கள் பற்றி அங்கேயே ஊறிய நான்  பதிவிட விரும்புகிறேன். ஒரு முக்கிய விஷயம் நான் கிட்டத்தட்ட 35 வருடங்களுக்கு முன்பே கல்கத்தாவிலிருந்து வெளிவந்துவிட்டேன். அதனால் இந்த பதிவு அப்பொழுது நிலவிய நிலைமையைவைத்துதான் என் நினைவிலிருந்தும், அனுபவத்திலிருந்தும் எழுதியிருக்கிறேன். இப்பொழுது மாறியிருக்கலாம். ஆனால் அதற்கான வாய்ப்பு குறைவு ஏனென்றால் மாற்றமேயில்லாது பழமையிலேயே மூழ்கியிருப்பதும் கல்கத்தாவின் ஒரு சிறப்பு! 

முதலில் கல்கத்தா, சமூதாயத்திலுள்ள எல்லா தட்டு மக்களும் அவரவர் தகுதிக்கேற்ப எளிதாக வாழக்கூடிய நகரம். பல வருடங்களுக்கு முன்பே ராஜஸ்தானிலிருந்து மார்வாடிகள் ( பிர்லா உட்பட) தங்கள் பிஸினஸுக்கு ஏற்ற இடம் என்று பணமூட்டையுடன் வந்ததும், பீஹார், ஓரிஸாவிலிருந்து தங்கள் உடலுழைப்பே முதலீடாக கொண்டு பிழைக்க சரியான இடம் என்று வந்ததும், ஓரளவு கல்வியறிவு மற்றும் தட்டச்சு, சுருக்கெழுத்து திறமையுடன் வேலைவாய்ப்புக்காக தென்னிந்தியர்கள் வந்ததும் கல்கத்தாவிற்கே. இப்படி மேல்தட்டு, கீழ்தட்டு, இடைத்தட்டு மக்கள் அனைவரும் தங்கள் வாழ்வாதாரத்துக்கு ஏற்ற இடமாக கல்கத்தாவிற்கு வந்து அவரவரவர்களுக்கான வசதிகளை ஏற்படுத்தி கொண்டார்கள். இவை இன்றும் தொடர்கிறது. இதற்கு ஆதராமாக நிறைய விஷயங்களை கூறலாம். போக்குவரத்தில் கை ரிக்‌ஷா, ட்ராம், பஸ் (அரசாங்கம், தனியார் இரண்டுமுண்டு) மினி பஸ், எலக்ட்ரிக் ட்ரெய்ன், மெட்ரோ(இது இந்தியாவிலேயே முதலில் 80 களிலேயே இங்கு வந்துவிட்டது) போன்று பலவிதம் உண்டு. இதேபோல் ஸ்ட்ரீட் ஃபுட் என்று சொல்லப்படும் கையேந்தி பவன்களில் சகலவிதமான ( மசால் தோசையிலிருந்து மலாய் கொஃப்டா வரை, ஃப்ரைடு ரைஸிலிருந்து ஃப்ரஞ்ச் குசீன் வரை) உணவுவகைகளும் மிக மிக மலிவான விலையில் கிடைக்கும். இங்கு சாப்பிடுவதை கௌரவ குறைச்சலாக யாரும் நினைப்பதில்லை. 

அதேபோல் வங்காளிகளின் ரசனையும் பலவிதமானது. மைதானில் நடக்கும் மாபெரும் புத்தக கண்காட்சியிலும், அதையொட்டி உள்ள மோகன்பகான் மைதானத்தில் நடக்கும் கால்பந்து போட்டிக்கும், ஈடன் கார்டனில் கிரிக்கெட் மாட்சிற்கும், ரபீந்த்ரசதனில் ரொபீந்த்ர சங்கீத்திற்கும், மெட்ரோ சினிமாவில் அமிதாப் படத்திற்கும், தியேட்டர் ரோடில் உத்பல்தத்தின் நாடகத்திற்கும் ஓரே சமயத்தில் கூட்டம் அம்மும். இங்கு தியேட்டர் என்றால் நாடகம் என்று மட்டுமே அர்த்தம். சினிமா தியேட்டர் என்று சொன்னால் சிரிப்பார்கள். அவர்களுக்கு சினிமா வேறு தியேட்டர் வேறு. 

சராசரி வங்காளிகள் எல்லாவிதமான விஷயங்களிலும் ஆர்வம் காட்டுவார்கள். ஒவ்வொரு ரோட் முனையிலும் அந்த ஏரியா ( இதை ‘பாடா’ என்பார்கள்) இளைஞர்கள் தினமும் கூடி உலகத்தில் நடக்கும் எல்லா விஷயங்களையும் விவாதிப்பார்கள். இதை ‘ அட்டா’ என்று சொல்வார்கள். இந்த அட்டா இவர்களுக்கு இன்றியமையாத ஒன்று. இவர்கள் அந்த ‘ பாடா’வின் மெய்காப்பாளர்கள். அங்குள்ளவர்களுக்கு  நடக்கும் நல்லது கெட்டது எல்லாவற்றிற்கும் முன்வந்து தோள் கொடுப்பார்கள். 

வாழ்க்கையை அதிகம் குழப்பிக்கொள்ளாமல் அமைதியாக ‘போதுமென்ற மனமே பொன்செய்யும் மருந்து’ என்று கலை கவிதை இசை போன்ற விஷயங்களில் ஈடுபட்டு வாழ்க்கையை அனுபவிப்பதில் அவர்களை மிஞ்சமுடியாது. அநேகமாக எங்லோருடைய வீட்டிலும் ஆர்மோனியம் இருக்கும். யாராவது ஒருவர் பாடிக்கொண்டிருப்பார். அதேபோல் ஓவ்வொரு வருஷமும் ஏதாவது ஒரு ஊருக்கு டூர் போவதையும் தவறாமல் செய்வார்கள். பல சமயம் நானே போகாத கேள்விப்படாத தமிழ்நாட்டு ஊர்களுக்கு அவர்கள் போய் அந்த அனுபவத்தை விவரிப்பதை வெட்கத்துடன் கேட்டிருக்கிறேன். 

அவர்களுக்கு தங்கள் மொழிமேல் அபாரமான பற்றும் பெருமையும். நம்மைபோன்ற வேற்று மொழிகாரர்கள் பெங்காலியில் பேசினால் மிகவும் மகிழ்ந்து நம்மை பாராட்டுவார்கள். அங்கு வளர்ந்த தென்னிந்தியர்கள் தங்களுக்குள்ளேயே பெரும்பாலும் பெங்காலியில்தான் பேசிக்கொள்வார்கள். என் தம்பியும் தங்கையும் இப்பொழுதும்கூட தங்களுக்குள் பெங்காலியில்தான்  பேசிக்கொள்வார்கள். அலுவலுகலத்தில் பெங்காலியில் பேசினால் வேலையை எளிதாக வாங்கிக்கொள்ளலாம்.

ஒரு காலத்தில் இந்தியாவின் தலைநகராக இருந்து மிகவும் செழிப்பாக இருந்த நகரம் படிப்படியாக சீரழிந்து போயிற்று. வாழ்ந்து கெட்டதன் சரியான உதாரணம் கல்கத்தா. இதற்கு காரணம் அரசியலே என்றால் அடிக்க வருவார்கள். ஆனால் உண்மை என்னவோ அதுதான். What Bengal thinks today India thinks tomorrow என்று அவர்கள் பெருமையாக சொல்லிக்கொள்வார்கள். இதன் சரிவை நேரில் கண்டவன் என்ற வகையில் அவர்களைப்போல் இந்தியா சிந்திக்கவேண்டாமே என்றுதான் தோன்றுகிறது. அதே சமயம் அவர்களுடைய அதிக பட்ச மனிதாபிமானம், நுண்கலைகளில் தெண்படும் முதிர்ச்சி, வாழ்க்கையை சுலபமாக எடுத்துக்கொள்ளும் மனநிலை, தங்கள் உரிமையை நிலைநாட்ட தயங்காமல் போராடும் துணிவு போன்றவை மற்ற இடங்களிலும் பரவினால் நலமே!