பொறந்த ஊர்ல கட்டிய மச்சு வீடு
நல்லுப் பிள்ளைக்கு 62- வயதாகிறது. அவரது வாழ்க்கையின் ஒரே ஆசை" தன் சாவிற்குள் தன் வீட்டை மாடிவீடாக்க வேண்டும் - "அவ்வளவுதான்!
எப்படி சாத்தியம் ?என்றெல்லாம் கேட்கக்கூடாது. கோபம் தலைக்கு மேல் வந்திடும் .!
இரண்டு பிள்ளைகளையும் படிக்க வைத்து மணமுடித்து பெண்ணுக்கு செய்யும் சீர்வரிசை அத்தனையும் மகனுக்கு செய்து -
அவருக்கு ஐந்து லட்சம் செலவில் காலில் மேஜர் சர்ஜரி செய்து. தற்போது. அஸ்ஸுன்னு உட்கார நினைத்த வேளை -வீட்டாசை நல்லுவை உந்தித் தள்ள. வீடு கட்ட பிள்ளையார் சுழி போட்டாயிற்று.
பிள்ளைகள் இருவருமே அவரவர் கல்யாணத்திற்கே ஒருவார லீவில் வந்த உத்தம சிகாமணி கள்.
இவரோ சர்ஜரிக்குப் பின். பாத்ரூம் வேளையை மட்டும் தானே பார்த்துக் கொள்ளும் வள்ளல் . மற்றபடி குடிக்க தண்ணீர் கூட கையில்தான் தர வேண்டும்.
முதலில் வேறுவீட்டுக்கு மாறி இவரை சரிப்படுத்தி அமரவைத்துலிட்டு " பொக்ரைன்" புண்யத்தில் பழைய வீடு ஒரே நாளில் தரைமட்டமாகிவிட்டது.
. அடுத்தும் பொக்ரைன். கடைக்கால் + பில்லர் + வாட்டர் சம்ப் + செப்டிக் டேங்க் - என் எல்லாம் கலக்கி விட்டது ! மேஸ்திரி சிட்டாட்களுடன் சிட்டாய் வேலை செய்ய வீடு மளமளவென வளர்ந்தது
ஒரு கட்டத்தில். சிட்டாட்களில். இருவர் குறைய. மேஸ்திரி ஒருவராவது கிடைத்தால் தேவலையென. புலம்ப. நானே சிட்டாளானேன்.
அன்று வரை அவர்களின் உழைப்பை "ஜாலியாகப் பேசிக் கொண்டும் சிரித்துக் கொண்டும் செய்வதாக "- மட்டுமே எடை போட்டிருந்த எனக்கு
பேசிக் கொண்டும் சிரித்துக் கொண்டும். வேளை செய்வது அத்தனை சுலபமில்லை
பேச்சுப் சிரிப்பும் வேலையின் வலுவையும். மனதின் ரணத்தை குறைக்கவுமே என்று. புரிந்தது.
தலையில் வைத்த சுருமாடு தலைமேலஞ் போட்ட முக்காடு. எதுவுமே காரைசட்டியின் கணத்தை குறைக்கவில்லை.
எப்படி இவர்கள் இத்தனை வெயிட்டோடு விளையாட்டாய் பேசுகிறார்கள்? களைத்துப் போன கால்களும் சலித்துவிட் மனதும். துவண்ட. கைகளோடு கெஞ்ச. ஆரம்பித்துவிடடன .
அருகிலிருந்த இரண்டு சித்தாள் பெண்களிருவரும். கைத் தாக்கலாய் பிடித்து வந்து நிழலில் அமர வைத்து " அம்மா ! ஒங்களுக்கிந்த வேளையெவல்லாம் சரிப்படாது.
பேசாம பாத்தமா டீ வச்சுக் குடுத்தமான்னு மட்டுமிறுங்கோ!"
முதல்ல வீட்டுக்குப் போயி சித்த படுத்துட்டு. சுறுக்குன்னு சுடுதண்ணி போட்டு குளிச்சிட்டு ரெஸ்ட் எடுங்க சரியாகப் போயிடும்னு அட்வைஸோடு அனுப்பி வைத்தனர்.
" இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சை ' என்பது எத்தனை நிஜம் .
ஜீரணிக்க முடியாத துன்பங்களை மனதில் சுமந்து கொண்டு பேச்சும் சிரிப்புமாய். கலக்கும் கட்டிடத் தொழிலாளர்களுக்கு இக்கதை சமர்ப்பணம்
.
No comments:
Post a Comment