ஈஸி சேர் - 59

 #Easychair_59

அத்யாயம் : 59 ..  ஈஸி சேர்

தூக்கத்திலிருந்து எழுந்த வைத்யநாத ஐயர் மணியைப் பார்த்தார்.  மாலை மணி ஐந்து.

என்ன இப்படி தூங்கிட்டோம்.  மனம் வேறு இவ்வளவு அமைதியா இருக்கே.  சந்திய முடிச்சுட்டு சித்த காத்தாட பக்கத்தில உள்ள பிள்ளையார் கோவிலுக்கு நடந்து போயிட்டு வருவோம்.

குளித்து விட்டு சிவப்பழமாக விபூதி இட்டுக்கொண்டு கிளம்பினார்.  அந்த கோவிலுக்கு இருவருமே அடிக்கடி செல்வதுண்டு.  வரசித்தி வினாயகரைத் தவிர அங்கு ஈஸ்வர பார்வதி சந்நிதியும் உண்டு. ராமநாதஸ்வாமி மற்றும் பர்வதவர்த்தினி என்ற பெயர் சூட்டியிருந்தார்கள்.  கட்டியவர்களுக்கு ராமேஸ்வரம் பூர்வீகமா இருக்குமோ என்னவோ.

பாரு பெயரில் அம்பாள் இருப்பதை சொல்லி சொல்லி மாய்ந்து போவார்.

இவை தவிர சுப்ரமணியர் மற்றும் நவக்கிரஹங்கள் உண்டு அங்கே.

நூறு இருநூறு மீட்டர் இருக்கும்.  நடந்தார்.  கோவில் மணி அடித்துக் கொண்டிருந்தது மனதிற்கு இதமாக.  ருத்ரத்தை உச்சஸ்தாயியில் ஒரு பிடி பிடித்தார் தன்னையும் மறந்து.  கோவிலுக்கு வந்தவர்களுக்கும் அது ஆனந்தத்தை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது.  வந்திருந்ததில் ஒருவர் ஒரு தட்டில் திராட்சை, கல்கண்டு, வாழைப்பழம் சஹிதம் இவருக்கு கொடுத்தார்.  முதலில் மறுத்தாலும் அன்புக்கு கட்டுப்பட்டு ஏற்றார்.

மனித மனம்தான் அன்புக்கு எப்படி குழந்தையாகவே மாறிவிடுகிறது?

சாமி தரிஸனம் முடித்து வீடு வந்து இரண்டு வாழைப் பழத்தையும் சிறிது திராட்சையையும் சாப்பிட்டு விட்டு மீதியை அப்படியே வைத்து விட்டார்.  நாளை மதியம் பசங்க வரும்போது அவங்களுக்கு கொடுக்கணும்.  கணக்கு பண்ணினார் வாழப்பழத்தை, ஒன்று கூடுதலாக இருந்தது.  சாப்பிடலாம் என நினைத்தவர், மீதி பசங்களுக்கு தெரியாம அந்த ரெட்டை வால் பாலுக்கு கொடுக்கணும்.  சுப்புணி சின்ன பையனா இருக்கச்சே அப்பாக்கு தெரியாம பூஜைக்கு வைத்திருந்த வாழைப் பழத்தை கொடுத்தது ஞாபகம் வந்தது.  சிரித்துக் கொண்டார்.

ஏதாவது படிக்கலாம் என நினைக்கும்போது பவர் கட்.  சாமி விளக்கு நல்ல வேளை எரிந்து கொண்டிருந்தது.  தட்டுத் தடுமாறி இன்னொரு அகல் விளக்கை ஏற்றிக் கொண்டு ஈஸி சேர் பக்கத்தில் வைத்து விட்டு ஈஸி சேரில் சற்று அமர்ந்தார்.

எங்கும் இருட்டு.  இவர் சிந்தனையும் பாழாய்ப்போன அந்த இருட்டு சம்பவத்தை நோக்கியா போகணும்?  மனம் மட்டும் நாம் சொல்வதை என்று கேட்கறது.  அது இஷ்டத்துக்கு தானே அலை பாயறது?  அவர் மனத்திரையில் ஓடியதைத்தான் நாமும் பார்ப்போமே.

அன்னா,  மீனாட்சி மன்னியின் ஃப்ரெண்டு ருக்கு மைலாப்பூரில் இருக்காளோன்னோ.  அவ மத்யானம் வந்திருந்தா.  அவாள்லாம் ஞாயித்துக் கிழமை டூர் போறாளாம்.  பேங்ளூர், மைசூர், மந்திராலயம் எல்லாம் சுத்திப்பார்கறாளாம்.  நம்மளையும் வரேளான்னு கேட்கிறா.

என்னால வரமுடியாது பாரு, நீ வேணா போ.

ஏன்னா?

வேதா அண்ணாக்கு கேன்ஸர், தெரியுமோல்யோ.  அவர் சமாஜத்தில ஏதோ சந்நிதி சம்ப்ரோக்‌ஷன வேலைய என்ன பார்த்துக்க சொல்லியிருக்கா.  தட்ட முடியுமா?  நீ போ பாரு.  நீயும் எத்தனை நாள்தான் வீடு தோட்டம்னு சுழண்டுண்டு இருப்ப.

தயங்கினாள் செல்ல.  இருந்தாலும் நப்பாசை.  வைத்யநாத ஐயரும் பிடிவாதம் காட்டவே, கிளம்பிவிட்டாள்.

கிளம்பும்போது எத்தனை போதனைகள்(!)?  சித்ராவுக்கும் மனோவுக்கும் மறக்காம தண்ணி ஊத்துங்கோ.  பவழமல்லிய சிரம்ம் பார்க்காம எடுத்து ஸ்வாமிக்கும் துளசிக்கும் போடுங்கோ.  ஸ்வாமிக்கும் துளசிக்கும் மறக்காம தெரிஞ்ச கோலம் போடுங்கோ.  விளக்க மறக்காம ஏத்துங்கோ.

பாலை காச்சி காப்பி சாப்பிட்டு மறக்காம ஒர  கூத்துங்கோ.  வெளிய கிளம்பும்போது மறக்காம லைட்டெல்லாம் அணைச்சுட்டு போங்கோ.

சொல்லிக்கொண்டே இருந்தாள்.  சிரித்துக் கொண்டே சரி சரி என்றான்.  கவலைப் படாம போ பாரு.

பாருவை ஏத்திவிட்டு நேராக வேதராமனை பார்க்க வந்தார் வைத்யநாத ஐயர்.  வாசலில் சுப்புணி இருந்தான்.  அவன் அப்போது தான் பெரிய வேலையில் சேர்ந்திருந்தான்.

அவன் முகம் வாடியிருந்தது.  

என்னடா சுப்புணி, ஒரு மாதிரி இருக்கே?

அப்பாவ ஹாஸ்பிடல்ல சேர்த்திருக்கு.  இப்ப சாப்பிட வந்தேன்.  திரும்ப போகணும்.

அடப் பாவமே.  நானும் ஒங்கூட வரட்டா?

இல்லை மாமா.  யாரையுமே உள்ள போக அனுமதிக்கறதில்ல.  நானும் வெளியதான் உட்கார்ந்துக்கறேன்.

கவலைப் படாத சுப்புணி.  அப்பா நன்னாயிடுவா.

அப்புறம் சொல்ல மறந்துட்டேனே.  இப்பதான் சிவதாணு பிள்ளைவாள் ஃபோன் பண்ணியிருந்தா.  அப்பாக்கு உடம்பு சரியில்லாததால சம்ரோக்‌ஷணத்தை தள்ளி வெச்சுட்டாளாம் மத்த ட்ரஸ்டியெல்லாம் சேர்ந்து.

மேலும் சுப்புணியை வருத்தப்பட வைக்க விரும்பவில்லை.

நான் ஏதாவது சரீர ஒத்தாசை செய்யணும்னா சொல்லு சங்கோஜப் படாம.

வேணும்னா சொல்றேன் மாமா.  நீங்க கவலைப் படாம போங்கோ.

கிளம்பும் போது மன்னியிடம் சற்று ஆறுதல் சொல்லிவிட்டு வைத்யநாத ஐயர் விடை பெற்றார்.

தொடரும்...