ஈஸி சேர் - 60

 #Easychair_60

அத்யாயம் : 60 .. ஈஸி சேர்

ஹாஸ்பிடலில் இருந்த சுப்புணிக்கு அவன் அம்மா மீனாட்சியிடமிருந்து ஃபோன்.

சுப்புணி, இப்பதான் ருக்கு ஆத்துலேந்து ஃபோன் வந்துது.  ருக்குவெல்லாம் டூர் போன பஸ் ஆக்ஸிடண்ட் ஆயிடுத்தாம்.   யாருமே உயிர் பொழைக்கலேன்னு சொன்னா. பர்வதம் வேற அவளோட போயிருக்கா.  எனக்கு ரொம்ப பயமாயிருக்குடா.

உறைந்து போய் நின்றான்.  நாடிநரம்பெல்லாம் ஆடறது.  அத்தைக்கு ஒண்ணும் ஆயிருக்காது.  மாமாகிட்ட எப்படி சொல்றது?  எப்படி தாங்கிப்பார்.  சொல்லாமல் இருக்கறதும் தப்பாச்சே.  அப்பா இருக்கற நிலைமைல அவர் கிட்ட எப்படி சொல்றது?

பேதலித்து நின்றான்.  சற்று பக்கத்தில் இருந்த நாற்காலியில் உட்கார்ந்தான்.  அப்பாவிடம் தைரியமா சொல்லி விட வேண்டியதுதான்.  வேற வழி தெரியல.

நர்ஸிடம் நைச்சியமாக பேசி அப்பா இருக்கும் பிரத்யேக அறைக்குள் சென்றான்.  

முதல்ல காரை எடுத்துண்டு கெளம்பு.  வைத்தாவ பதட்டப்படுத்தாம பக்குவமா அழைச்சுண்டு போ.  என்னைப் பத்தி கவலைப் படாதே. எனக்கு ஒண்ணும் ஆகாது. வைத்தாக்கு தைரியம் சொல்லிண்டே இரு.  சமாஜத்துக்காராள் கிட்ட பேசி இங்க என்ன பார்த்துக்க யாரையாவது அனுப்ப சொல்லு.  இந்த சமையத்துல வைத்தா பக்கத்தில நிக்கணும்.  பாவம் வைத்தா.  காரை ஜாக்ரதையா ஓட்டிண்டு போ. சீக்கிரம்.

எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்துவிட்டு, பெருங்களத்தூருக்கு சென்றான்.

அப்பா, உங்கள ஹோசூர் பக்கத்துல இருக்கற எங்க சொந்தக்காராத்துல விட சொன்னா.  நாளைக்கு அவாத்துல ஏதோ விசேஷமாம்.

அப்பா இருக்கற நிலைமைல நீ அவரை தனியா உட்டுட்டு வந்தது மஹா தப்பு.  அட்ரஸை கொடு.  நான் கண்டுபிடிச்சு போயிடறேன்.

எப்படியோ சுப்புணி பேசி, இருவரும் காரில் ஏறினர்.  ஹோசூர் நெருங்கும்போது சூரியன் அஸ்தமித்து கொண்டிருந்தது.

யதேச்சையாக ஒன்றுமே அறியாத வைத்யநாத ஐயரே பேச்சை துவங்கினார்.

ஏண்டா சுப்புணி.  இத்தனை நேரம் அத்தை போய்ச் சேந்துருப்பா இல்ல.

என்ன மாமா சொல்றேள்.

இல்லடா.  காலங்கார்த்தால பஸ்ஸுல ஏறினா.  இத்தனை நாழியாச்சே.  பெங்களூர் போயிருக்க மாட்டாளான்னு கேட்டேன்.

பீரிட்டுக் கொண்டு வந்தது அழுகை சுப்புணிக்கு.  காரை ஓட்டிக் கொண்டு வந்தானே தவிர, அவன் நினைவுகள் அனைத்தும் பாரு அத்தையின் ஞாக்கங்களிலேயே உழன்று கொண்டிருந்தன்.

வண்டியை சற்று ஜனரஞ்சகமான பகுதியில் நிறுத்தினான்.

மாமா, கொஞ்சம் டயர்டா இருக்கு.  பக்கத்துல ஒரு டீ சாப்டுட்டு வரேன்.  நீங்க காரிலேயே உட்கார்ந்திருங்கோ.

அவன் இறங்கினதே, விபத்து பற்றி அங்கிருப்பவர்களிடம் கேட்டு தெரிந்து கொள்ளத்தான்.

இன்னும் இரண்டு கிலோமீட்டரில் ஆக்ஸிடென்ட் நடந்த இடம்.  200 மீட்டர் முன்னாடியே வேறு பாதையில் திருப்பிவிடுகிறார்கள்.  ஒருத்தர் கூட தேறல சார்.  எல்லா பொணத்தையும் ஒரு ஓரமா போட்டிருக்காங்க.  நிறைய பொணங்கள் அடையாளமே தெரியாம எரிஞ்சு சிதஞ்சிருக்கு.  போய் பார்க்காதீங்க சார்.  கொடுமையா இருக்கு.

அத்தை சார், பொணம் இல்லை.  பார்க்காம இருக்க முடியுமா?

கேட்க நினைத்து அடக்கிக் கொண்டான் சுப்புணி.  காருக்கு மீண்டும் வந்தான்.  வரும்போது இரண்டு மூன்று ஆப்பிளை வெட்டி வாங்கி வந்தான்.

எனக்கு கொஞ்சம் டயர்டா இருக்கு மாமா.  நீங்க இந்த ஆப்பிள் துண்டங்களை சாப்பிடுங்கோ.  அவருக்கு அதிர்ச்சியூட்டும் தகவல் கிடைப்பதற்கு முன் வயிற்றை நிரப்பிக்கட்டுமே என்ற எண்ணம் அவனுக்கு.

காரிலேயே சாப்பிட்டார்.  அவர் சாப்பிடுவதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

சாப்பிட்டு முடித்ததும், மெல்ல ஆரம்பித்தான்.

மாமா, இங்கேந்து இரண்டு கிலோ மீட்டர்ல ஏதோ பெரிய ஆக்ஸிடன்டாம்.  இங்க இருக்கறவா சொல்றத பார்த்தா அத்தை வந்த பஸ்ஸா இருக்கலாமோன்னு சந்தேகம். மனசே சரியில்லை எனக்கு கேட்டதிலிருந்து.

என்னஅஅஅஅஅஅஅ?  உன் வாயால அப்படி சொல்லாதடா.  என் பாருக்கு ஒண்ணும் ஆயிருக்காது.

திரும்பிடுவோமா, மாமா?

வேண்டுமென்றே கேட்டான்.  அவர் மனநிலை எப்படி இருக்கு என்பதை அறிய.

பார்த்துட்டே போகலாம்.  சந்தேகம்னு மனசுல வந்துட்டா, தெரிஞ்சுடடணும்.

200 மீட்டர் முன்னாடி வண்டி நின்றது.  ஒரே அவலக் குரல்கள்.  

ஓட்டமும் நடையும்.  உடம்பெல்லாம் வேர்த்து கொட்டறது.  பாரு கிளம்பின பஸ் மாதிரி இருக்கே.  கண்ணிலே பெருக்கெடுக்கும் ஜலம்.  அடுக்கி வைக்கப்பட்ட பிணங்கள்.  பார்த்துவிட்டார் பாருவை.  எல்லா பாகங்கள் எரிந்த நிலையில், ஆனால் இடுப்புப் பகுதியும் அதில் தெரிந்த மச்சமும் காட்டிக் கொடுத்தது பாருவை.

இருட்டு தாம்பத்தியத்தில் பார்க்க முடியாத மச்சத்தை ஒவ்வொரு நாளும் மடிசாரில் அவள் வரும்போது ரசித்திருக்கிறான்.  இன்று முடியவில்லை.

சுப்பிணிஇஇஇஇஇ, இங்க பாருடா பாருவை.

ஓடி வந்து அவரை இருக்க கட்டிக்கொண்டான்.  மூர்ச்சையில் சாய்ந்தார்.

ஏகாதசி மரணம்.  துவாதசி தகனம்.  ஆனால் பகவானே ஏகாதசியிலேயே தகனத்தோடு கூடிய மரணத்தை கொடுத்து விட்டான்.  இனி நடக்கப் போவது எல்லாம் ஒரு ஃபார்மாலிடி தானே.

ஈஸி சேரில் சாய்ந்திருந்த வைத்யநாத ஐயர் நினைவலைகள் விடை கொடுத்தன.  ஓஓஓஓஓஓ அலறல்.  அதன் பிறகு அலறல் நின்று விட்டது, மூச்சையும் சேர்த்து வாங்கிக் கொண்டு.

முடிந்தது ஒரு மனைவியுடன் ஒரு காதல்.  முடிந்தது ஒரு ப்ரேமை.  முடிவுக்கு வந்தது ஒரு வைதீக கடலின் சரித்திரம்.  அவளை நினைத்தான், அவளோடு வாழ்ந்தான் அவள் இறந்த பிறகும்.  அன்பு என்றால் என்ன என்பதை ஆண்டவனுக்கு பாடம் எடுத்தான் தன் சரித்திரத்தின் மூலம்.  இனியாவது கர்மா சட்டத்தை காட்டி நல்லோர்களை கொடுமைப் படுத்தக் கூடாது.

பாருவை இனி சொர்க்கத்தில் தான் தேடவேண்டும்.  அங்கு பகவான் இவர்களை ஒன்று சேர்ப்பாரா.  கொடுமைக் காரனாயிற்றே அவன்.  அங்கும் கொடுமை சட்டங்கள் உண்டாமே, கருட புராணத்திலேயே சொல்லியிருக்காராமே அவரே.

நாளையோடு ஈஸி சேர் தகனம்.