ஆத்துக்காரர் மூடு

ஆத்துக்காரர் மூடு (மனதை தொட்டுவிடும் கதைகள் – 36)  #ganeshamarkalam

எங்காத்துக்காரர் கொஞ்சம் மூடி டைப். அவர் அப்படித்தான்னு கல்யாணம் பண்ணிண்டு புக்காத்துக்கு வந்த ரெண்டாம் மாசமே புரிஞ்சுண்டேன்.

மூடின்னா எப்போவும் சீரியஸா இருப்பார்னு அர்த்தம் இல்லை. அதுவும் உண்டுதான், ஆனா அதைவிட எப்போ எந்தமாதிரி மூட் இருக்கும்னு சொல்லமுடியாது. அதுமட்டும் இல்லாம, தொபுக்கடீன்னு இருக்கர மூடு மாறும். என்ன பண்ணட்டும்? 

யார் கிட்டே கேக்கலாம்னு ரொம்ப நாள் யோசிச்சுட்டு அம்மா கிட்டே போனேன். அவ தான் எப்படி இருக்கே, எல்லாம் நல்லபடியா போறதா, ஆத்துக்காரர் ஆசையா இருக்காரா, விசேஷம் ஆச்சான்னு விதம் விதமா தொளச்சு எடுத்துண்டிருப்பா. இதுக்கு பதில் சொல்லட்டும்னு மேட்டர் சொன்னேன். முழுசா கேட்டுண்டா. சில டவுட் வந்துது அதையும் க்ளியர் பண்ணிண்டா. சித்தே இருடின்னு போய் பேப்பர் பேனா கொண்டுவந்து எந்தெந்த மாதிரி மூட்ஸ்னு குறிச்சுண்டா. கடைசீல ஒண்ணும் பண்ணமுடியாதுன்னுட்டா. ரெண்டு வாரம் கழிச்சு, சில தோழிகளையும், அத்தை, அவ ஒர்படிகள் எல்லோரையும் கன்சல்ட் பண்ணினாளாம், யாரும் சரியா சொல்லலையாம். 

ஆக மொத்தம் என் குடும்பத்தில் எல்லோருக்கும் என் ஆத்துக்கார் மூடி டைப்புன்னு பிரகடனப் படுத்தியாச்சு.

இந்த விஷயம் இவருக்கு தெரிஞ்சா இன்னும் மூடவுட் ஆயுடுவார். என் அத்தை பொண் சீமந்தத்துக்கு வந்தே ஆச்சுன்னு போன் மேல போன். ரெண்டுபேரும் போனோம். திரும்பி வரச்சே இவர் காரில் உம்முன்னு வந்தார். என்ன விஷயம்னு கேட்டப்போ, “உங்காத்துலே எல்லோரும் என்னை சுத்தி சுத்தி வந்து ஒருமாதிரி என் மூஞ்சியை பாத்துட்டு ஒண்ணும் பேசாம போனா, ஏன்னு தெரியலை, கன்னத்துலே ஏதாவது ஈஷிண்டிருக்கான்னு பாரு”ன்னார். நான் ஏன் சொல்லப்போரேன்?

இப்போ எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி 30 வருஷம் ஆச்சு. திண்ணையில் கூட போட்டிருந்தோமே, 234 லைக்ஸ், 198 வாழ்த்து கமேன்ட் வந்ததே. இந்த திண்ணைக்காரா வேடிக்கையான மனுஷா. இதுவே 38த் வெட்டிங்க ஆனிவெர்ஸரின்னா 450 லைக்ஸ் கிடெச்சிருக்கும். எல்லாம் ஆடி அடங்கினப்புரம் வாழ்த்தி என்ன ஆகப்போரது?

இந்த 30 வருஷத்தில் எத்தனை மூட்ஸ் பார்த்திருப்பேன்? என்ன மூடா இருந்தாலும் எப்படியோ சமாளிச்சுப்பேன். எங்களுக்கு 2 ஆண் குழந்தைகள். அதுவும் ஒரு மூட்லே ஏர்பட்டதுதான். முதல் பையன் சேலத்தில் IOBயில் காஷியர். ரெண்டாமவன் மேன்செஸ்டரில் ப்ரொஃபெஸர். இவாளுக்கு தலா 2 பொண்கள். அவாளை பாத்தா மட்டும் இவர் மூட் நன்னாவே இருக்கும். சிரிச்ச மூஞ்சியா, மகிழ்ச்சியா, கல கலன்னு டிகாக்ஷன் நீர்க்க இறங்கராப்புலே. அதுக்காகவே மாட்டுப்பொண்கள் குழந்தைகளை அழைச்சுண்டு வந்தா 4நாள் கூட இருந்துட்டு போங்கோடின்னு கேட்டுப்பேன். இவர்கிட்டே ஏதாவது சீரியஸ் மேட்டர் பேசணும், அல்லது எனக்கு சாதகமா பதில் வாங்கணும்னா கடைசீ பேத்தியை தாத்தா மடீலே போய் உக்காந்துக்கோடீன்னு அனுப்புவேன். அவளை கொஞ்சிண்டே எது கேட்டாலும் சரின்னுடுவர்.

தனியா இருக்கச்சே ரொம்பவும் கஷ்டம்.

ஏதாவது அவர் பண்ணிண்டிருக்கச்சே கூப்பிட்டாலோ, அல்லது அவர் இருக்கிர ரூமுக்கு போனாலோ கோவிச்சுப்பர். அவர் சாபிடலாம்னா உடனே தட்டு போட்டுடணும். இவர் எப்போ குளிக்கப்போரார்னு தெரிஞ்சுண்டு துண்டு வேஷ்டி எடுத்து வைக்கணும். தட்டுலே பரிமாரிட்டு நாம் தான் குழம்பு பத்தித்தா, கறி தீந்துடுத்தான்னு பாத்து பாத்து போடணும். இல்லைன்னா போட்டதை மட்டும் அரை வயிறு சாபிட்டுட்டு எழுந்து போயிடுவார். 

அன்னைக்கு பக்கத்தாத்து பூணூல் கல்யாணத்து பத்திரிகையை பாத்துட்டு “போலாம்டீ”ன்னார். நானும் குளிச்சு பட்டு உடுத்திண்டு ரெடியா வரேன், “அந்த கழிசடையாத்து ஃபங்க்ஷணுக்கெல்லாம் நான் வரமாட்டேன், நீ போய்க்கொ”ன்னுட்டர். 30 நிமிஷத்தில் ஸ்னேகிதா எப்படி கழிசடையா மாறினா? இவர் மூடு தான் அப்படி மாறித்து.

அன்னைக்கு சாயங்காலம் TVலே சீரியல் பாத்தோம். அப்புரம் அதைபத்தி ஜாலியா பேஸிண்டிருந்தோம். பேச்சுவாக்கில் அதில் ஒரு பாத்திரத்துக்கு உடம்பு சரியில்லை. அடுத்த எபிசோட் வரைக்கும் என்ன ஆகுமோன்னு சொல்லி நிருத்தினான். எனக்கு இவருக்கு BP செக்கப் பண்ணணுமேன்னு ஞாபகம் வந்தது. நடுவுலே அதையும் ஞாபகப்படுத்தினேன். உடனே வள்ளுன்னு விழுந்தார். “என் உடம்பு சரியாத்தான் இருக்கு, உங்கம்மாவை செக் பண்ணிக்க சொல்லு”ன்னுட்டு விருக்னு எழுந்துண்டு போயிட்டார். இவருக்கு பதிலா நானா போய் செக் பண்ணிக்கமுடியும்? இவரோட வாக்கப்பட்டதுக்கு எனக்கு 19 வயசுலேந்தே BP இருக்கும்னு தோண்ரது.

அனா அவரை குத்தம் சொல்லப்பிடாது. சில சமையம் இப்படி திடுக் திடுக்னு மாறிண்டு அழிச்சாட்டியம் பண்ர அவர் மூடு ஆசையா வாத்ஸல்யமாவும் இருக்கும். “சாபிட்டயாடி?”ம்பார் ரெண்டுபேரும் சேர்ந்துதானே சாப்டுட்டு கை அலம்பிண்டோம், இருந்தாலும் இப்போதான் ஞாபகம் வந்தாப்போல கேப்பர். அப்புரம் உனக்கு ஏதாவது வாங்கித்தரணும்போல இருக்குடி வா திநகர் போலாம்னுட்டு காரை எடுத்துடுவார். நானும் போட்டது போட்டபடி கிளம்பிடுவேன். ஏன்னா இன்னும் 18 கிமீ டிராஃபிக்கில் அங்கே போய் காரை பார்க் செஞ்சுட்டு போத்தீஸ் நுழையரத்துக்குள்ள மூடு மாறிடக்கூடாது பாருங்கோ! அப்படிப்போரச்சே, காரில் ரொம்பவே ஜாக்கிரதையா என்ன பேசணும், எதைப்பேசக்கூடாதுன்னு எனக்கு அத்துப்படி. இப்படி சுதாரிச்சு சாமர்த்தியமா இவரோட குடுத்தனம் பண்ணி பீரோ நிறைய புடவை இருக்கு. 

எங்கம்மா பாத்து அவ கண் பிதுங்கிடுத்து. “ஏண்டி மாப்பிள்ளையை குத்தம் சொல்ராய், இதெல்லாத்தையும் பாத்தா உன்னை ஆசையா வச்சுக்கிரார்னு ஊர்ஜிதமாரதே”ன்னா. அவ போறச்சே மனநிறைவோடத்தான் போனா. அதில் எனக்கும் சந்தோஷம்தான்.

அப்பாதான் என் தம்பியோட ஆத்தில் திருநெல்வேலியில் இன்னும் இருக்கார். அவருக்கு இப்போ 82 ஆரது. கொஞ்சம் உடம்பு முடியலை. அடிக்கடி ஆஸ்பத்திரி, மருந்து மாயம்னு அலையரர். ஆகாரம் அவ்வளவா கிடையாது. தம்பி நன்னாத்தான் பாத்துக்கரான். ஆனா அவன் ஆத்துக்காரி இவரை ஆட்டி வைக்கரா. இவர் காது கேக்கராமாதிரி ஏதாவது சொல்ரது இல்லைன்ன டயத்துக்கு ஆகாரம் குடுக்கரதில்லை. வெலைக்கு போரா, கல்யாணத்துக்கு ஒரு பொண்ணு வேர, அதனால் காசு சேக்கணுமாம், இவர் இருந்தால் மருந்து மாயம்னு சேமிக்க முடியலையாம். 

அங்கே என்ன நடக்கிரதுன்னு எனக்கு தெரியும், தம்பியே ஒருதடவை சொன்னான். இங்கே கூட்டிண்டு வந்து வச்சு பாத்துக்கலாம்தான். ஆனா இவர் மூடை நம்பி எதிலேயும் இறங்க முடியலை. அப்பாவையே வள்ளுன்னு விழுந்தார்னா? என்னாலே தாங்கிக்க முடியாது.

ஏதாவது பண்ணனும். இவரோ, கல்யாணம் ஆனதுலேந்தே எங்காத்து மனுஷாளோட ஒட்டிக்கலை. அவர் உண்டு தன் வேலை உண்டுன்னு இருந்துடுவர், அவாளும் இந்த முசுடோட விவகாரம் வேண்டாம்னு தள்ளியே இருந்தா. ஏதாவது விசேஷம்னா கரெக்டா முஹூர்தத்துக்கு வந்துட்டு அடுத்த பஸ்ஸில் கிளம்பிடுவர். தன் பசங்க கல்யாணத்துக்கு கூட யாரையும் இவர் நேரில் போய் கூப்பிடலை. பெரியாவாளுக்கு நமஸ்காரம் பண்ணிட்டு பத்திரிகை வச்சா நல்லது ஆசீர்வாதம் கிடைக்கும்னு சொல்லிப்பாத்தேன். இவர் போன்லே சொல்லிடு (அதுவும் நான்தான் சொல்லணுமாம்) விசேஷத்துக்கு வரச்சே காலில் விழுந்துடலாம்னுட்டர். எனக்கோ போனிலேயாவது கூப்பிடலாம்னு சொல்ராரே, மூட் மாறி, அதுவும் இல்லாம போயிடப்பிடாது பாருங்கோ. சரின்னுட்டேன்.

ஒருநாள் ஆத்துக்கு போன் வந்தது. இவர்தான் எடுத்து பேசினார். என் தம்பியாம். அப்பாவுக்கு கொஞ்சம் முடியலைன்னு சொல்லிண்டிருந்தானாம். டக்குன்னு போனை வச்சுட்டார். எங்கிட்டே ஒண்ணும் சொல்லலை. இவர் தூங்கினப்புரம் நானே தம்பியை கூப்பீட்டு தெரிஞ்சுக்கலாம்னு இருந்தேன். சாப்டுட்டு கொஞ்சம் கண் அயர்வர், இன்னைக்கு கொட்ட கொட்ட முழிச்சிண்டிருக்கர். அப்புரம் திடீர்னு எழுந்துண்டு, நான் திருநெல்வேலி போயிட்டு வரேண்டின்னார். டக்குன்னு காரை ஸ்டார்ட் பண்ணி கிளம்பிட்டர். இவர் போனதும் தம்பியை கூப்பிட்டா, நான் ஒண்ணும் வரச்சொல்லலைனான். அப்போ எங்கே பொவார்? 

இவரோட இன்னும் என்னெல்லாம் அவஸ்த்தை அநுபவிக்கணுமோ?

ரெண்டு நாள் கழிச்சு சாயங்காலமா ஆத்து வாசலில் கார் வந்து நிக்கரது. ரெண்டுபேர் ஒரே நீலக்கலர்லே டிஷெர்ட் போட்டுண்டு. அவர்தான், கூடவே என் அப்பா. இவர் தோளில் ஒரு கை போட்டுண்டு சிரிச்சுண்டே இறங்கரார். எனக்கு கையும் ஓடலை, காலும் ஓடலை. அப்பாவை பாத்து பல வருஷம் ஆச்சு. வயசு நன்னா தெரியரது, ஆனா கண்ணில் ஒரு கட்டுக்கடங்கா சந்தோஷம் ஜொலிக்கரது மட்டும் தெரியரது. “உள்ளே அழைச்சுண்டு போ, நான் பெட்டி எடுத்து வைக்கரேன்”னு சொல்ரார்.

அப்புரம் சாவகாசமா உள்ளெ வந்து சோபாவில் அப்பா பக்கத்துலே உக்காந்துக்கரார். “அடீயே, அப்பாவுக்கு உடம்பு படித்திண்டே இருக்குன்னு உன் தம்பி சொன்னான். கொஞ்சம் யோசிச்சேன். அவர் ஏன் அங்கே கிடந்து கஷ்டப்படணும். இங்கே கடல் மாதிரி வீடு. நீ தான் மூத்த பொண். நமக்குத்தான் இவரை பக்கத்துலே வச்சு கவனுச்சுக்கிரத்துக்கு பூரண உரிமை இருக்கு. ஆத்துக்கு அழைச்சுண்டு வந்துடலாம்னு தோணித்து. போனேன். வரவே மாட்டேன்னுட்டார். அவர் வேஷ்டி சட்டை, மாத்திரை டப்பா, சாமி படங்கள் எல்லாத்தையும் காரில் போட்டு இவரையும் இழுத்துண்டு வந்து முன்சீட்டில் உக்காத்திவச்சு சீட் பெல்ட் போட்டுட்டேன். அந்தண்டை இந்தண்டை நகரமுடியாது". 

"நேத்தே வந்திருக்கணும். 8 வருஷமா எங்கேயும் போனதில்லைன்னார், வர வழீலே மதுரை கோவில், ஸ்ரீரங்கம், திருவானைக்காவல், திருவெள்ளரைன்னு பாத்துண்டே வந்தோம். ரெண்டு நாள் ரெஸ்ட் எடுத்துக்கட்டும், அப்புரம் இங்கே பீச், மயிலாப்பூர்னு சுத்தலாம்னு இருக்கோம்”னார்.

“நீ கூட வந்தா வா, இல்லைன்னா நாங்க போயிப்போம்.”

எனக்கு தலை சுத்தி நிக்கரத்துக்கு 20 நிமிஷம் ஆச்சு. நின்னதும் அவர் மேல கல்யாணம் பண்ணிண்ட அன்னைக்கு இருந்தாப்பல அவ்வளவு ஆசையா இருந்தது. 

இறுக்கி கட்டிக்கணும்போல்இருக்கு,  அப்பா பக்கத்துலே இருக்காரே!