வேண்டுதல்

வேண்டுதல் (மனதை தொட்டுவிடும் கதை 13)

#ganeshamarkalam

இந்த ராஜ விநாயகர்கோவில்லே அர்ச்சகரா பொறுப்பேத்துண்டு 23 வருஷம் ஆச்சு. 40 ஆரச்சே வந்தேன். நடராஜ குருக்கள்னா எல்லாருக்கும் தெரியும். அப்போல்லாம் ஓடியாடி எல்லா காரியங்களையும் செய்வேன். மூலவர் ஸன்னிதி, ஆபீஸ் வேலை, கணக்குவழக்கு எல்லாமே.  இப்போ அவரோட அம்பாள், சிவன், ராமர், ஆஞ்சனேயர் ஸன்னிதின்னு கோவில் வளர்ந்துடுத்து.

5 மணிக்கு வந்தா, 12க்கு நடை சாத்தியும். 1 மணி வரைக்கும் வேலை இருக்கும். அப்புரம் 4க்கு வந்தால் 8 ஆகிடும். எல்லாத்தையும் பூட்டிண்டு ராத்திரி 11 வரைக்கும் சரியாயிருக்கும். நிர்வாகக்குழு கூடரச்சே கேக்கவேண்டாம், பண்டிகை கார்த்தீன்னா சொல்லணுமா. அதுதவிர மனுஷா தனிப்பட்ட பூஜைன்னு வரச்சே அவாளுக்கு வேண்டியதை செஞ்சுதரதுன்னு இப்படியே ஓடிடுத்து. 

இந்த பிள்ளையார் ரொம்ப சக்தின்னு பிரஸித்தம். எல்லோருக்கும் நல்லது செஞ்சுண்டு இந்த ஏரியாவை பரிபாலனம் பண்ணிண்டு இருக்கார். எனக்குன்னு இன்னும் அந்த விநாயகப்பெருமான் கண்ணைதொரக்கலை.

எனக்கு ஒரு பையனும் ஒரு பொண்ணும். பர்வதம் என் ஆத்துக்காரி நிரந்தர ஆஸ்துமாக்காரி. பிள்ளையாண்டன் கணேசன் BE முடிச்சுட்டு ஒரு பாடாவதி கம்பேனியில் சேர்ந்தான். அவன் ஜாதகம் அதை 5 வருஷத்தில் இழுத்து மூடிட்டா. வேலையில்லாம 3 வருஷமா என்ன செய்யரதுன்னு சுத்திட்டு இப்போ தண்ணி கேன் சப்ளை பண்ரான். உங்காத்துக்கு வெணும்னா சொல்லுங்கோ. தெரிஞ்சவாளுக்கும். 32 வயசாரது. பொண்ணு ஜானகிக்கு படிப்பு ஏரலை. எப்படியோ BSc முடிச்சா. வயசு 30, அவ அம்மா மாதிரி கொஞ்சம் ஸ்தூல சரீரம். நிறம் என்னைமாதிரி, பிள்ளையார் கலர்.

இவளுக்கு நல்ல இடமே திகையல. குருக்கள் பொண்ணுன்னாலே யோசிக்கரா. அதுக்கப்புரம் கலர். அதுக்கப்புரம் உடம்பு இளைக்கணும்.

வசதின்னு ஒண்ணும் கிடையாது. கோவில் நிலத்துலேயே பின்னாடி ஒரு 2 ரூம் வீடு தங்கிக்கரத்துக்கு கொடுத்துட்டா. சம்பளம் 12ஆ கொடுக்கரா. தட்டில் விழரதை உண்டியில் போட்டுடச்சொல்லுவா. இந்த இடத்தில் ஒண்ணும் தேராது. பர்வதம் எனக்கு சாமர்த்தியம் போரலைன்னு குத்திகாட்டுவா. நிறைய வேத சமாச்சாரங்கள் படிச்சிருந்தாலும் கோவிலை விட்டுட்டு எதுக்கும் போகமுடியலை.

மத்தவாளுக்கு அர்ச்சனை செய்யரச்சே எனக்கும் பாத்து செய்னு பிள்ளையாரை வேண்டிப்பேன்.. “பேர்தான் ராஜ விநாயகன். இந்த உண்டியலையும் சிதர் தேங்காய் தொட்டியில் கிடக்கிர சிதறையும் தவிறன்னு என்ன இருக்குன்னு கேட்டுடுலாமான்னு தோணும். தினம் கோவிலை மூடிட்டு போரச்சே ஆத்து மனுஷாளை பாக்கச்சே கூனிக்குறுகிப்போவேன். ஜானகி சப்பாட்டு தட்டை நங்குன்னு வைக்கரதும், பார்வதம் உள்ளேந்து இருமிக்காட்றதும், கணேசன் கண்டுக்காதமாதிரி திரும்பி படுத்துக்கிரதும் பழகிடுத்து.

ஆனால் நேத்துலேந்து மனசுல ஏதாவது பண்ணனும்னு. காசீலே அத்தை பையன் இங்கே வந்துடு கைநிறைய சம்பாதிக்கலாம்னு கூப்டுண்டிருக்கான். போலாமா? பிர்சனைக்கு இதான் தீர்வா? இந்த வயசில் அங்கே உடம்பு வளைஞ்சு கொடுக்குமா? இவா? கோவிலை விட்டா வீட்டை காலிசெய்யணும். தண்ணி கேன் போட்டு வர பணத்தில் 3 பேர் எப்படி? நாளைக்கு இதைபத்தி பிள்ளையார்கிட்டெ சொல்லி அவன் என்ன சொல்ரான்னு கேட்கணும். குங்குமப்பொட்டலம் வந்தா காசி, வீபூதி பொட்டலம்னா இங்கேயே.

நாளைக்கு கோவிலில் ஒரு கல்யாணமும் இருக்கு. யோசிச்சுண்டு தூங்கிடரேன். கொஞ்சம் லேட்டா எழுந்துக்கரேன்

அச்சச்சோன்னு எழுந்து குளிச்சுட்டு வந்து பாத்தா கணேசனையோ ஜானகியையோ காணலெ. பர்வதம் மட்டும் மெள்ள எழுந்துவந்து காபி போடுத்தரா. ஒண்ணும் பேசாம கோவிலுக்கு வந்தா எல்லாம் சுத்தமா பெருக்கி, தொடச்சு பள பளன்னு இருக்கு. எனக்கு வயசாயிடுத்துன்னு வேர அர்ச்சகரை நியமிச்சுட்டாளா என்ன? பாத்தா என் பையன்தான் எல்லாத்தையும் செஞ்சுட்டு நின்னுண்டிருக்கான். ஆச்சர்யமா இருக்கு. போடா போய் உன் வேலையப்பாருன்னு சொல்ரேன். கொஞ்சம் ஜனங்க வர ஆரம்பிக்கிரா.

சரியா 9 மணிக்கு பர்வதமும் மெள்ள உள்ளே வரது தெரியரது. புதுசு உடுத்திண்டிருக்கா. அதைவிட அதிர்ச்சியா கொஞ்ச நாழி கழிச்சு ஜானகியும் இன்னொரு பையனும் கையில் பைகளோட ஒரு ஆட்டோவுலெ வந்திறங்கரா. ரைட் ராயலா கல்யாண முஹூர்தம் செய்ய பணம் கட்டின ரசீதை ஆபீசில் தரா. நேர போய் அம்பாள் சன்னிதியில் ஜோடியா நின்னுக்கிரா. கைலெ ஒரு தட்டில் புது ஆடைகளும், புஷ்பம், மாலை சாமாங்கள். வாய் அடைச்சு போய், ஆனால் கணேசன் கிட்டே வந்து கையை பிடிச்சு அழைச்சுண்டு போரான். பர்வதம் பையனை பத்தி ஏதொ விவரம் சொல்ரா, தெரிஞ்சிருந்தா நான் சம்மதிக்கமாட்டேனாம், அப்படி, இப்படின்னு. 

பையன் மாநிறம். அவன் அப்பா அம்மா போலருக்கு, தயங்கிண்டு நிக்கரா. இந்த் நேரத்துலே கொவப்படணுமா, இல்லை ரூத்ர தாண்டவம் ஆடணுமான்னு தெரியலை.

எல்லாம் நல்லதுக்குன்னு அங்கே போய் மந்திரம் சொல்ரேன். ஒரு கனவு போல எல்லாம் நடந்துட்றது. ஆத்துக்கு அழைச்சுண்டு போய் பாலும் பழமும் கொடுன்னு பர்வதத்துக்கு சொல்ரேன். கழுத்துலே மாலையுமா, கையை கோத்துண்டு அவா போரத்தை பாக்காம திரும்பி வந்தவாளை கவனிக்கிரேன்.

வந்தவர் ஒருத்தர் வீபூதி பொட்டலம் கொடுங்கோன்னு கேக்கிரா. அப்போதான் உறைக்கரது, பிள்ளையார்கிட்டே நான் கேக்கணும்னு இருந்தது ஞாபகம் வரது. என்னத்த பொட்டலம் போட்டு கேக்கிரது. அந்த ராஜவிநாயகர் தனக்கு தெரிஞ்ச விதத்தில் லேசா கண்ணை திறந்து என்னை பாத்துட்டாரே! 

நான் காசிக்கு போலாமான்னு நேத்து யோசிக்கிரதை கேட்டுட்டாரோ என்னமோ. அப்பிடின்னா! மாசம் ஒருதடவை காசிக்கு போரேன், கும்பகோணத்துக்கு போரேன்னு இந்த ராஜ விநாயகரை புழுஞ்சு எடுத்துடணும்.

என் முகத்தில் ஒரு பெரிய சிரிப்பு மலர்கிரது.