தாத்தா வளர்த்த பேரன்

தாத்தா வளர்த்த பேரன் (மனதை தொட்டுவிடும் கதை – 93)  #ganeshamarkalam

எங்காத்தில் என்னை ரொம்பவே ஆர்தடாக்ஸாக வளர்த்தா. வளர்த்தது எங்க தாத்தா. அப்பாவுக்கு நல்ல வேலையில்லை. கஷ்டப்பட்டர். தாத்தாவுக்கு நிலபுலங்கள் தோட்டம் இருந்தது. “என் பேரனை நான் பாத்துக்கரேன்”னு அழைச்சிண்டு வந்துட்டர். அப்பாவுக்கு இதில் துளியும் இஷ்டம் இல்லை. வேர வழியில்லைன்னு சம்மதிச்சர்.

தாத்தா நான் என்ன கேட்டாலும் வாங்கித்தருவர். எங்கூடவே இருந்து என்னைப் பாத்துக்கரத்துக்கு ஆள் போட்டார். பாட்டிக்கோ தள்ளாமை, ஆனா என் பேரனை ராஜாமாதிரி சேவகா எப்போவும் சுத்தி இருக்கணும்னு பண்ணையில் வேலைபாக்கிரவாகிட்டே சொல்லி அதட்டி வச்சா. உங்கப்பன் கையாலாகதவன், தெரியாம பொண்ணை கொடுத்து அவள் வாழ்க்கையை பாழாக்கிட்டேன்னு என் காது படவே ஏசுவள். அவர் சாயலே இல்லாம பாத்துண்டுடணுமாம் 

எல்லாத்துலேயும் ஃபர்ஸ்ட் வந்தேன். காலேஜ் முடிகச்சே ஒருத்தருக்கு அப்புரம் ஒருத்தர் காலமானா. எங்கம்மா ஒரே பொண்ணு. ஆனா சொத்தை என் பேரில் எழுதிட்டா. அவருக்கு. நான் பிற்காலத்தில் நிலத்தை பாத்துக்கமாட்டேன்னு ஓடிடுவேன்னு அப்படிச்செஞ்சாரான்னு தெரியலை. “எல்லாம் உன் பேரில் இருக்கட்டும், முடிஞ்சா உன் அப்பனை வந்து பாத்துக்கச்சொல்லு” ஆழ்மனசில் தன் மாப்பிள்ளைக்கு வசவைத்தவிர எதுவும் கொடுக்கலைன்னு தோணியிருக்கு. 

ஆர்தடாக்ஸ்னேனா, அதுக்கு வருவோம். கிராப் வச்சிண்டிருந்தாலும் சின்னதா ஒரு குடுமி வச்சே ஆகணும்னு தாத்தா. உபநயனம் தடபுடலா செஞ்சுவச்சர். அனுஷ்டானங்களை விட்டுடாம செய்யணும்னு அவரே சொல்லிக்கொடுத்தர். பக்கத்திலேயே உக்காந்துண்டு, சரியா செய்யலைன்னா திட்டுவர். “அப்பனைப்போல நல்லதே வரலை.” அப்பா திட்டு வாங்கக்கூடாதேன்னே சரியாப்பண்ணுவேன். மந்திரங்கள், ஸ்லோகங்கள் அத்துப்படி. கனகதாரா ஸ்தோஸ்திரம் சொல்லுடான்னு ஈசிசேரில் சாஞ்சுண்டு கேப்பர். நல்லதுதான், ஆனா அவர் அலப்பரை தாங்கமுடியாது. சில சமயம் எப்போடா இங்கேந்து கிளம்புவோம்னு இருக்கும்.

பெங்களூரில் பெரீய ஐடி கம்பேனியில் வேலை, கதிராமங்கலத்துலேந்து கிளம்பி வந்தாச்சு. அம்மாதான் நிறைய அறிவுரை சொல்லி அனுப்பிச்சா. “சுந்தரேசா, இத்தனை நாள் நீ எங்ககூட வளரலை, இப்போவும் வேலைன்னு எங்கேயோ கிளம்பிட்டாய். உடம்பை பாத்துக்கோ. அடிக்கடி போன் பண்ணு. சமைச்சு சாப்பீடு. ஹோட்டல் வேண்டாம், இல்லைன்னா உங்கூட வந்து இருக்கேன்.” அப்பா, “அதெல்லாம் தேவையில்லை, அவனை பாத்துக்க அவனுக்கு தெரியும்”னுட்டர். அவருக்கு இவள் எங்கூட கிளம்பிடுவாளோன்னு பயம். அவருக்கு வாழ்க்கையில் இருந்த ஒரே பிடிப்பு அவள்தான். 

ஒரு வாரம் ஹோட்டலில் தங்கிண்டு நல்ல அபார்ட்மென்டா ஆபீஸ்கிட்டே பாத்துக்கலாம்னு வந்தேன். பாணர்கெட்டா ரோடில் வேலை. பக்கத்திலேயே ஜேபி நகரில் ஜாகை இருந்தா நன்னா இருக்கும். அப்போதான் ஆபீஸ் நோடீஸ் போர்டில் அதைப்பாத்தேன்.

“ரூம் மேட் தேவை. டூ பெட்ரூம், ப்ரிகேட் கார்டனியா”ன்னு செல் நம்பரும் இருந்தது. 4கிமீ தூரம்தான் போய் பாக்கலாம்னு நம்பரை கூப்பிட்டேன். ஒரு பொண் எடுத்தா. “சாயங்காலம் நேர வரவும். 6 மணிக்கு மேலே.” அட்ரெஸ் தத்தா. சரியா 630 க்குப் போனேன். இது முன்னாடி ப்ளாக்கிலேயே. கதவைத்திறந்த பொண்ணுக்கு 22 இருக்கும், என்னைவிட 1 வயசு கம்மி. “ஹாய்.” தாத்தா வளத்த பையனா இருந்தால் என்ன, நானும் “ஹாய்”னுட்டு கையை நீட்டினேன். குலுக்கினாள். பிடிமானம் நன்னா இருந்தது. மேலோட்டமா சாஃப்ட்டா அதில் ஒரு கம்பீரம். தேவைக்கதிகமா ஒரு க்ஷணம் கூட பிடிச்சேனோ, இன்னும் கொஞ்சம் கையிலேயே வச்சிண்டுட்டு விட்டிருக்கலாமோ”ன்னு தோணித்து. மெல்லிசா ஒரு நறுமணம் கையில் ஒட்டிண்டிது.

உக்காரச் சொல்லி “ஏதாவது காபி, டீ”ன்னு கேட்டா. “அதெல்லாம் நான் எடுத்துக்கரதில்லை, தண்ணி மட்டும் கொடுங்கோ.” நான் பேசர விதத்தை கேட்டு, “நீங்க பீராம்ணாளா?” “நானும்”தான். “எந்தஊர்?” சொன்னேன். “கதிராமங்கலம் எங்கே இருக்கு?” “மாயவரத்துலேந்து கும்பகோணத்துக்கு போர வழீலே.” “கும்பகோணம் கேள்விப்பட்டுருக்கேன், மாயவரம்?” இதை இங்கேயே விட்டுடலாம். “வாடகை எவ்வளவு”ன்னேன். எல்லாம் பேசினதும் மனசில் உறுத்தின கேள்வி உதட்டுக்கு வந்தது. “என் ரூம் மேட் யாரு?” “நாந்தான்.” பக்குன்னுது. நான் என்னமோ இவ வீட்டுக்கு சொந்தக்காரியாவும் இங்கேயே இன்னொருத்தனோட என்னை சேர்ந்துக்க சொல்லுவான்னு நினெச்சேன். இதுக்கு என்னை தாத்தா தயார் பண்ணலையே? 

“உங்களுக்கு ஏதாவது பிராப்ளமா”ன்னா. “ரெண்டு ரூம் இருக்கு. காமன் ஏரியாவை ஷேர் செஞ்சுக்கலாம். சிலவையும். என்ன யோசனை”ன்னா. “இப்போல்லாம் இது சகஜம்”னுட்டா. “நான் வேலை பாக்கிர இடம் உங்க ஆபீஸ்லேந்து கொஞ்சம் தள்ளி. என் கிட்டே ஸ்கூட்டர் இருக்கு, லிஃப்ட் தரேன். பெட்ரோல் ஆளுக்கு பப்பாதி”.

சரின்னுட்டேன். “வர ஞாயித்துக்கிழமை வந்துடரேன்”னு சொல்லிட்டு கிளம்பினேன். போரச்சே கை குலுக்கரச்சே அப்போ தோணிணா மாதிரியே தோணித்து. இனிமேல் இவளோட கையே குலுக்கக்கூடாது.

நாம பாட்டுக்கு சரின்னுட்டோமே, அம்மாவுக்கு என்னத்தை சொல்லுவேன்? கூட யாருடான்னு கேட்டா? கேப்பாளே! அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா திட்டக்கிளம்புவர். அவள்கிட்டே ஒரு பெண்ணோட தனியா கல்யாணம் செஞ்சுக்காம ஒரே வீட்டில் தங்கரது தப்பாப்பட்ரதுன்னு சொல்லியிருக்கணும். சொல்லலையே! அந்தப்பொண்ணே சகஜம்னு சொல்ரச்சே நாம் மட்டும் உஹூம், உவ்வேன்னு கிளம்பியிருந்தா நம்மை பத்தி என்ன நினெப்பான்னு ஒரு கவலை. அவள் கை ஸ்பரிசம் என் மூளையை மழுங்கடிச்சிடுத்தோ? தங்கினா இன்னுமென்ன நடக்குமோ? கற்பனை குதிரை என்னென்னமோ யோசிக்க ஆரம்பிச்சது. ஞாயித்துக்கிழமை எப்போ வரும்னு ஆவலோட பாக்க ஆரம்பிச்சது.

எங்கிட்டே ஒண்ணும் சாமான் சட்டு இல்லை, ரெண்டு பொட்டி, ஒரு லாப்டாப் பேக். சரியா கார்த்தால் 9 மணிக்கு போய் கதவைத்தட்டினேன் தூக்க கலக்கத்தோட நைட்டி போட்டுண்டு வந்து கதவைத்திறந்தா. நல்லவேளை கையை நீட்டலை, அவள் திருமேனி இருந்த கோலத்தில் கையை குலுக்கினா ஏதாவது ஏடாகூடம் நடந்திருக்கும். கதவைத்தொறந்துட்டு கொட்டாவி விட்டுண்டே உடம்பை வளைச்சு நெறிச்சு சோம்பல் முறிச்சா. அதுக்கு கையையே குலுக்கிருக்கலாம். 

தரையை பாத்துண்டே என் ரூமுக்குப்போனேன். “என் ரூம்தான் வேணும்னா நீ அப்புரம் மாத்திக்கலாம், இப்போ இதை எடுத்துக்கோ. இன்னைக்கு மட்டும் நான் குளிச்சிட்டு ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் செய்வேன். நாளைலேந்து மாத்தி மாத்தி.” குளிக்கரச்சே பாத்ரூமிலேந்து ஷவர் சத்தமும் அவள் முணுமுணுத்த பாட்டும் மனசை ப்ளேயிங்க் கார்ட்ஸ் மாதிரி கலைச்சுப்போட்டது.

சாப்பிடரச்சே, அவள் ஒரு பெர்மூடாஸும் டீ ஷர்ட்டும்தான். உள்ளாடைகள் மேலே நம்பிக்கை இல்லையோ! எப்படியெல்லாம் மனுஷா? நாமதான் கதிராமங்கலத்திலேயே மூணில் ஒரு பங்கு வாழ்க்கையை வீணடிச்சிட்டோம்னு தோணித்து. 

“என்னடா உத்துப்பாக்கராய்னு நீ டீ ஷெர்ட் போட்டுக்க மாட்டியா?” 

அன்னைக்கு லீவுன்னதாலே ஒருத்தர பத்தி இன்னொருத்தர்கிட்டே சொல்லிண்டோம். “நீ சந்தியவாந்தனம்னு சொன்னியே, அதை பண்ணணும்னா அந்த பால்கனியை யூஸ் செஞ்சுக்கோ அங்கே சூரியன் அடிக்கும்.”. சரித்தான் ஒரு விஷயம் பிடிச்சுண்டுட்டா. நான் துணி அடுக்கரச்சே பின்னாடி வந்து “குடுமின்னு சொன்னியே அதைக்காமி”ன்னா. பாத்துட்டு “ஏன் முடிச்சு போட்டாய்”னு வேர. “இல்லைன்னா நீளமா கிராப் வெளீலே தொங்கும்.” “தெரியக்கூடாதுன்னா ஏன் வச்சாய்?” சிம்பிள் திங்கிங்க். அதான் என்னை வசீகரிச்சுத்து.

அமிர்தாவோட திங்கிங்க் மட்டுமா? எல்லாமேதான். வேத்து மனுஷன் இருக்கானேன்னு பாக்க மாட்டாள். சகஜமா தொட்டுப்பெசுவா. நான் சமைக்கரதை சாப்டுட்டு “தினமும் நீயே சமை”ன்னு க்விக் டெஸிஷன். வீடு சுத்தம் பண்ண ஒருத்தி வருவா. துணிக்கு வாஷிங்க் மஷீன். நினெச்சா “வெளீலெ போலாம்”னுவா. பெங்களூரில் ஒரு மால் விட்டுவைக்கலை. அவள் பிரெண்ட்ஸ்னு ஒருத்தரும் வந்தாமாதிரி இல்லை. வந்தாலும் இவள் முன் அவாள்லாம் தூசுன்னு தோணும்.

ரொம்ப போல்ட், பாரதியார் இருந்தா “இவள்தான், இவளைத்தான் பாடினேன்”னு சொல்வாரோ! அப்பா பெரீய இண்டஸ்ட்ரியலிஸ்ட். மதுரையில் பாதி அவருக்கு சொந்தம். இவள் அண்ணனும் பிஸினெஸ் பாத்துக்கரானாம். “எனக்கு அந்த க்ரவுட் பிடிக்கலை, படிச்சு முடிச்சதும் எனக்குப்பிடிச்சதை செய்யணும்னு வந்துட்டேன். சீக்கிரம் கல்யாணம் கார்த்தீனு அறுப்பா, இப்போ தேவையில்லை, ஆசை வந்தா சொல்ரேன்னு சொல்லிட்டு என் அட்ரெஸ்கூட கொடுக்காம வந்துட்டேன்.” ஒரே ஒருதடவை அண்ணா மட்டும் தேடிக்கண்டுபிடிச்சு வந்து பாத்துட்டு போனானாம். 

புதுசா எது போட்டுண்டாலும் “சுந்தரேசா எப்படி இருக்குன்னு சொல்லு, எனக்கு ஸ்யூட் ஆரதா. நான் அழகா தெரியரேனா?” எதிர்பாக்காம எனக்கும் புதுத்துணி எடுத்துக்கொடுத்தா. சரியான அக்கேஷன் ஒண்ணில் நான் அவளுக்கு. அப்படி இருகச்சேதான் அது நடந்தது. எப்போ அது வரும்னு நினெச்சுண்டே பொறுமையா இந்தக்கதையை படிச்சிண்டு வந்தேளே அது நடந்துடுத்து!

அன்னைக்கு வூடீஸ்லேந்து ஏதேதொ வாங்கி வந்தாள். கேண்டில் லைட்னு அடம். ரூமை இருட்டு பன்ணி, மெழுகுவர்த்தி ஏத்தி. சாப்டதும் “ஒரு பாட்டுப் பாடட்டுமா”ன்னு கேட்டா. “நீ பாட்டுகூட பாடுவியா, நடத்து”ன்னு சாஞ்சு உக்காந்துண்டேன். “பாதி முத்தம் பாதி காதல் போதாது போதாதுன்னு” பாட்டு. காஜல் அகர்வால் மாதிரி உடம்பை குலுக்கிண்டே அன்னைக்கு களேபரம். அப்புரம் “தூக்கம் வரது”ன்னு சட்டுன்னு போயிட்டா. நானும் சித்தே நாழி புஸ்தகம் படிச்சிட்டு கண்ணயர்தேன். மணி ஒண்ணிருக்கும், பக்கத்தில் யாரோ வந்தாமாதிரியும் போர்வைக்குள் நுழயராப்புலே. யார்னு கண்டுபிடிக்கணுமா, இல்லை டக்குன்னு எழுந்துடணுமான்னு தெரியலை. தாத்தா சொல்லிகொடுக்கலையே! அந்த சைக்கிள் கேப்பில் என் மேல் படர்ந்தவள் அமிர்தான்னு தெரிய விநாடிகளே ஆச்சு.

போர்வையை பயத்தில் தூக்கி எறிஞ்சிட்டு நல்லவேளை நான் ஓடலை, ஓடியிருந்தால் அவளுக்கு ஷேம் ஷேம் ஆயிருக்கும். “இன்னைக்கு ஒருநாள் மட்டும்”னு அவ சொல்ரதும், “இது தப்பு”ன்னு சொல்ரத்துக்கு பதிலா, “ஏன் இன்னைக்கு மட்டும்”னு நான் கேக்கரதும், “அப்படீன்னா நீ இன்னும் ஏன் பைஜாமாவை மாட்டிண்டிருக்காய்”னு அவ சொல்ரதும், “ஏன் உனக்கு பிடிக்கலையா? அப்படீன்னா சரி”ன்னு நான் அதுக்கு விடுதலை தந்ததும் அரங்கேறியது. சுந்தரேசன் “சுந்து”வானேன், அமிர்தா “அம்மு”வானாள். ரூம்மேட்ஸ் இப்படி இழைவார்களான்னு யோசிக்கரச்சே, அன்னைக்கு “பப்பாதி”ன்னதின் அர்த்தம் இன்னிக்கு “முழுசா” விளங்கித்து. நிறைய இன்டெர்வல் விட்ட சினிமாவா, இல்லை இன்டெர்வல்லே இல்லாத 6 மணி படம் காட்டினாளான்னு புரியரத்துக்குள்ள, “நான் என் ரூமுக்கு போரேன்”னு எழுந்து போயிட்டா. கொஞ்சமா வெளிச்சம் வர துவங்கியதால், வெக்கமா இருக்குன்னு என் போர்வையை அப்படியே லவுட்டிண்டு உடம்பில் சுத்திண்டு பவ்யமா போனாளே பாக்கணும்!

நான் எழுந்துக்கரச்சே 830. நானா எழுந்துக்கலை. கதவை யாரோ பலமா தட்டர சத்தம்தான் எழுப்பித்து. இவள் என்ன பண்ரா, என்னை எழுப்பாம இவள் தனியா கிளம்பி ஆபீஸ் போயிட்டாளா, இல்லை இவள்தான் வெளீல போயிட்டு கதவு பூட்டிண்டுடுத்துன்னு தட்டராளா? எழுந்து போய் தொரக்கரேன் ஆரடிக்கு ஒரு 30 வயசு ஆள் என்னைப்பாத்ததும் “நீ யாரு”ன்னு கேட்டுண்டு என்னை தள்ளிண்டு உள்ளே வரான்.

“ஏய், நில்லு, இது என்ன அராஜகம்”னு நானும் அவனை தடுக்கரேன். “இது என் அபார்ட்மென்ட் நீ யாரு இங்கே?” அப்போதான் பாக்கிரேன் என் ரூமில் சாமானும், இப்போ அலங்கோலமா விட்டுட்டு வந்த படுக்கையும் தவிர ஃபிளாட்டில் ஒன்ணுமே இல்லை, காலி. வந்தவங்கிட்டே நான் யார் என்றும் அமிர்தாவோட ரூம் மேட்டுன்னு சொல்ரேன். அமிர்தாவான்னு ஆச்சர்யமா பாக்கரான். அவன் கண்ணில் சின்னதா பளபளப்பு.

“அமிர்தா இறந்துபோய் 1 வருஷம் ஆச்சு. நான் அவள் அண்ணன். இந்த ஃப்ளெட்டில்தான் தூக்கு போட்டுண்டு செத்தா. என்ன பேத்தராய்”னு கேட்டான். “உன்னை யார் உள்ளே விட்டது? சாவி யார் தந்தா?”