ஞானவாபி

22. ஞானவாபி (சிறுகதை சீசன் 5) #ganeshamarkalam

எங்கூரில் காவிரி படித்துறை கிட்ட சில வருஷங்களுக்கு மின்னாடி ஞானவாபி கட்டியிருக்கா. அங்கே நான் காரியங்கள் செஞ்சு வைக்கும் வாத்தியார். எல்லாரும் கல்யாணம், திறப்பு விழாக்கள்னு கிளம்பிட்டா என்னாரது? இதில் நின்னுட்டேன். 6 பேர் இருக்கம், அஸிஸ்டென்ட்ஸ், ஞானவாபி சிப்பந்திகள், அலுவலக ஸ்டாஃப், இதை அண்டி வாழும் நாவிதா, வியாபாரிகள், சாப்பாடு கிடைக்கும்னு வர ஏழைகள். ஜே ஜேன்னு.

கல்யாணம் கார்த்தீன்னா நாள் பாத்து முஹூர்த்த டயம் குறிக்கணும். இதுக்கு டக்குன்னு வேளை வந்துடும்.

என்னதான் சொல்லுங்கோ எங்கூர் ஒரு கிராமம். குக்கிராமம்னு சொல்லப் பிடாது கிக்கிராம்னு சொல்லலாம். வந்து தங்கிப் பாருங்கோ ஒரு கிக் வரும், இந்தூர்காரா ஒரு துள்ளலோடத்தான் நடந்து போவா. காவிரியும் பல கிளை நதிகளும் பக்கத்துலேயே ஓடினாலும் ஞானவாபி வேணும்னு வச்சிருக்கா. சின்னச் சின்னதாக அறைகள்; வசதியான குளிக்க வசதி; கர்மாக்களைச் செய்ய பிரத்யேக இடங்கள்; உட்காரத் தோதா மணைப் பலகைகள்; அக்னி வளர்க்க சின்ன சிமெண்ட் தொட்டிகள்; அகன்ற கிணறு; ஸ்டோரில் ஹோமத்துக்குத் தேவையான வறட்டிகள், தர்ப்பைகள், சமித்துகள், தொன்னைகள். தண்ணி இருக்கோ இல்லையோ காவேரி காவேரிதான்.

இங்கேயே இருக்கும் வாத்தியாரை எங்கேஜ் செஞ்சுக்கலாம் இல்லை அழைச்சிண்டு வந்து தகுதிக்கு ஏற்ப சிலவு செஞ்சுக்கலாம். விஸ்த்தாரமா கிரமப்படி செய்யலாம், இல்லை ஷார்ட்கட் இருக்கு. வெளிநாட்டுலேந்து வந்துட்டு 3 நாளில் முடிச்சுடுங்கோன்னு கேக்கராளே!

மின்னே பிராம்ணா சடங்கெல்லாம் இறப்பு நடந்த ஆத்துலேயே செஞ்சிண்டிருந்தா. எல்லாராத்து கிட்டேயும் அப்போ நீர்நிலைகள் இருந்தது. பெரீய அகமா, சொந்தமும் பந்தமும் சேர்ந்து வாழ்ந்துண்டு. முக்கியமா பிரிஞ்சு போன ஆத்மா ஆசையை விடாம எங்கே போரதுன்னு தெரியாம தான் வாழ்ந்த இடத்துக்கே வருமாம். அதை நல்லபடியா வழி காமிச்சு அனுப்பி வைக்க காரியங்களை ஆத்துலேயே செய்வது உசிதமாப் பட்டது. இப்போ? முறைப்படி ஏற்பாடு பண்ணி தானம் கொடுத்து செய்ய சின்ன கல்யாணத்துக்கு ஆரச் சிலவு ஆகும். இங்கே எல்லாத்தையும் பாத்துண்டு சிக்கனமா முடிச்சுத் தருவம்.

இன்னைக்கு எனக்கு ஜோலியில்லை. இருந்தாலும் கார்த்தாலே இங்கே வந்துடுவேன். என்னைக் கூப்பிடாட்டாலும் மந்திரம் சொல்ரப்போ சேர்ந்து சொல்லுவேன். வரலைன்னா “அந்த சங்கரன் எங்கே காணோம்?”. சிலர் என்னண்டை சந்தேகம் கேட்டுப்பா. நிறைய எக்ஸ்பீரியன்ஸோனோ! என்ன சந்தேகங்கள் வரும்னு கேப்பேள். ஒண்ணுத்தையும் சரியா மனனம் செஞ்சுக்காம, என்னத்தை எதுக்காக செய்யணும்னு புரிஞ்சுக்காம தொழில் செய்ய வந்துடரா. அப்புரம் தட்டுத் தடுமாறி மந்திரம் சொல்லிண்டு – செய்ய வந்த கர்த்தாவுக்கு ஓண்ணும் தெரியாதுன்னு அகம்பாவம்.

அன்னைக்கு ஒரு மாமியும் கூடவே 18வயசுப் பையனும் வந்திருந்தா. பிராம்ணாதான். மாமியோட அண்ணா ஆக்ஸிடென்டில் தவறிப்போய் 3நா கழிச்சு பாடியைத் தந்தா? தகனம் முடிஞ்சு போனவரின் பையனோட ஆகவேண்டியதை செஞ்சுடனும்னு அபீஸில் கேட்டிருக்கா. அவா சோமு வாத்தியாரை கைகாட்ட இவர் அது வேணும் இதைச் செய்யணும், 28ஆயிரம் ஆகும்னு. ஞானவாபி கட்டணத்தை தவிர. எஞ்சியிருக்கும் நாட்களில் என்னத்தை செய்வர்? அவாளை உக்காரச் சொல்லீட்டு “சங்கரன் மாமா, கொத்தா 28 பேசியிருக்கேன், நீங்களும் கலந்துக்கோங்கோ பிரிச்சு எடுத்துக்கலாம்”.

விட்டேன் ஒண்ணு. கன்னத்தில் அரைஞ்சேன்னு நினைக்காதீங்கோ. என்னதான் வயசில் மூத்தவனா இருந்தாலும் இவாளுக்கெல்லாம் சங்கம் இருக்கு என்னை பகிஷ்கரிச்சுடுவா. வாய் வார்த்தையாத்தான் விட்டேன். “ஏண்டா! இப்படி செய்ய வெக்கமாயில்லை? அபர காரியங்களுக்கு செஞ்சு வைக்கன்னு சில நியதிகளும் கட்டுப்பாடும் இருக்கு. ரெண்டு வாழைக்காய் வாங்கிண்டு சுத்திண்டிருக்கும் ஆத்மாவை அழகா வழி அனுப்பி வைக்கலாம். மந்திரம்தான் முக்கியம். நம்பளைப் போல் வாழ்ந்த ஒரு ஜீவன் முக்தி கிடச்சுட்டப்புரமும் வழி தெரியாம கலங்கி நிக்கரச்சே அதை பந்தங்கள்லேந்து விடுவிச்சு சரியான திசையில் அதோ பாரு பித்ருலோகம் இனிமேல் அங்கே போய் இருந்துக்கோன்னு காமிச்சுக் கொடுப்பதைப் போல் ஒரு புண்ய காரியம் இந்த லோகத்துலேயே கிடையாது. போய் ஒழுங்கா செஞ்சுகொடு. 8ஆயிரத்துக்கு மேல் காசு வாங்கிண்டாய்னு தெரிஞ்சா தொலைச்சு புடுவேன். இதில் என்னை வேற கூட்டு சேக்கராய் படவா!”

முணுமுணுத்துண்டே போனான். கடைசீலே என்ன பண்னிணானோ! கண்டுக்கலை.

யோசிக்கரேன். முடிவு எல்லாருக்கும் நிச்சயம். அது ஏற்படப்போரதுன்னு தெரிஞ்சு சிலதை தயாரா செஞ்சு வச்சுக்கும் வழக்கம் மின்னே பிராம்ணாளுக்கு இருந்தது. திவ்ய ஸ்நானம்னு ஒண்ணு மழைத்தண்ணீரை பிடிச்சு சூரிய வெளிச்சத்தில் நின்னுண்டு குளிப்பது. வியாவ்ய ஸ்னானம்னு இன்னொண்ணு. கோதுளி எடுத்து ப்ரோஷிச்சுக்கரது. துளஸி தேர்த்தம் அருந்துவது. ப்ரஜாபத்ய க்ரிச்சிரம்னு ஒண்ணு. திவ்ய நாம சங்கீர்த்தனம் சொல்ல காதால் கேப்பது. முக்கியமா தானம் கொடுப்பது. அன்னதானம், நிலதானம், பசு தானம், வஸ்த்ரம், சொர்னம், வெள்ளீன்னு. இதையெல்லாம் ஜீவித்திருக்கும்போது செய்யாம போயிட்டவா சார்பில் அவா பெத்த முழந்தைகளா செய்யும்? அப்பா சொத்தையும், அம்மா நகை நட்டுக்களையும் சண்டை போட்டுக்காம பிரிச்சு எடுத்துண்டுட்டா அதுவே பெரீசு.

நோய் வாய்ப்படாம, ஆஸ்பதிரிக்கு அலையாம சட்டுன்னு பிராணன் விலகிண்டாலே அது நாம செஞ்ச புண்யம்னு நினைக்கும் காலம். இழுத்துப் பரிச்சிண்டு கிடக்கச்சேயே சொந்தக்காரா ஞானவாபிக்கு சொல்லிடரா. இன்னும் கொஞ்ச வருஷம் போச்சுன்னா யார் இந்த மாதிரி இடங்களுக்கு வந்து நியமத்தோட இதெல்லாம் செய்வான்னு பட்டது. ஆனா நடக்கர வரைக்கும் நாம எடுத்துண்ட தொழிலில் நேர்மை பிசகப் பிடாதுன்னு வைராக்கியம். அதுனாலேயே நான் இந்த இடத்தில் அத்தனை விரும்பப்படலைன்னு தெரியும். நீங்கள்ளாம் நினைச்சுப் பாக்காத பணம் புரளும் இடம் ஞானவாபி.

வாழ்ந்த போது எப்படி வாழ்ந்திருந்தாலும், உன் மரணம் துர்மரணமே ஆனாலும், போகப்போரர இடம் நரகமாப் போனாலும் செய்யவேண்டிய காரியங்கள் மூலம் பாதையும் பயணமும் நல்லபடியா அமையணும்னு நற்சிந்தனையோட இதெல்லாம் வச்சிருக்கா. என்ன செய்யன்னு சொந்தங்கள் கலங்கிடாம வேண்டியதை செய்யன்னு இப்படிப்பட்ட இடங்களை ஏற்படுத்தி. நம்ப பாரத தேசத்துக்கே உரித்தான ஒண்ணு. பெருமைப் படணும். அதில் காசு பண்ணினா மனசு கேக்கலை.

அன்னைக்கு அப்படித்தான் ஒரு வெள்ளைக்கார தம்பதி என்ன நடக்கரதுன்னு பாக்க வந்தவாகிட்டே ஆபீஸில் தனக்கு தெரிஞ்ச ஆங்கிலத்தில் சொல்ல அவாளும் போய் பாத்துட்டு அவாத்து தவறிப் போன பெரியவாளுக்கு இப்போ பண்ணலாமான்னு கேக்க இவன் ஆபீஸில் காசு கட்ட அனுப்பரான். சீட்டு வாங்கிண்டு வரட்டும் லம்ப்பா ஒரு தொகை அள்ளிடலாம், காவேரியில் எள்ளும் தண்ணியையும் ஊத்த விட்டூட்டு அனுப்பிடலாம்னு திட்டம். பாத்திண்டிருந்த நான் இவா ஏன் கவுன்டர்லே நிக்கணும்னு போக விஷயம் தெரிஞ்சு “வேண்டாம் வாங்கோ” வந்து படித்துரையில் உக்கார வச்சு எல்லாத்தையும் விளக்கினேன். “இதெல்லாம் சட்டுபுட்டுன்னு செய்யப் பிடாது, ஹிந்து மதத்துக்கே உரித்தான ஒரு விஷயம், நீங்க இஷ்டப்பட்டா மஹாமகக் குளத்தில் போய் பெத்தவாளை நினைச்சி நீராடிட்டு பக்கத்துலேயே காசி விஸ்வநாதரை தரிசனம் செய்ங்கோ. தூர தேசத்துலேந்து பாரத தேசத்தில் இங்கே இப்போ நீங்க வரணும்னு இருக்கு, அதுவே முக்தி கிடெச்சா மாதிரி.” அனுப்பி வச்சேன்.

மறுநா அது நடந்தது. காரியம் ஆனதும் சாயங்காலம் 4மணி வாக்கில் படீலே உக்காந்திருக்கேன், “உங்களை கூப்பிடரா.” சோமு வாத்தியார் நமுட்டு சிரிப்பு சிரிச்சிண்டே சொல்ரான். என்னவா இருக்கும்? போரேன். ஆபீஸில் எல்லாரும் இருக்க. நான் வந்ததும் ஞானவாபி ட்ரஸ்ட் நிர்வாகி சொல்ரர். “உங்களைப்பத்தி நிறைய புகார்கள் வரது. வரவாளை தொரத்தி விடரேளாம். இத்தனை தான் காசு வாங்கிக்கணும், இங்கே சேவை மாதிரிப் பண்ணணும்னு மிரட்டரேளாம். எல்லாரும் சொல்ரா. இனிமேல் வேற இடம் பாத்துக்கோங்கோ.”

சுத்தி முத்தும் பாக்கரேன். கூட்டத்துக்கு ரெண்டு நாவிதனும், சவுண்டிகளும் கூட கூப்பிட்டிருக்கா. அப்படீன்னா பேசி ஒரு முடிவுக்கு வந்தப்புரம் என்னை கூப்பீட்டனுப்பிச்சாளோ? “சரி”ன்னு தலையை ஆட்டிட்டு கிளம்பி ஆத்துக்கு வந்துட்டேன். இங்கே இல்லைன்னா வேற இடமில்லையா என்ன? பாத்துக்கலாம். காசிக்குப் போயிடலாம். அந்த க்ஷேத்ரமே ஒரு பெரீய ஞானவாபி போல். எல்லாரும் நான் எதுத்துப் பெசுவேன், என் பக்க நியாயத்தை சொல்லி கெஞ்சி வாதாடுவேன்னு நினைச்சிருப்பா. கிளம்பி வந்தது ஆச்சர்யப் படுத்தியிருக்கும். நல்ல வாக்குவாததை எதிர்பாத்து காத்துக் கிடந்தவாளுக்கு ஏமாற்றமும்.

ஆனா பாருங்கோ மத்தாநா இதை சுத்தமா மறந்துட்டு எப்பவும்போல் 7 மணிக்கு ஞாபவாபிக்கு போயாச்சு. பழக்க தோஷம் பாருங்கோ. கடந்த 8 வருஷமா சனி ஞாயிறுன்னு பாக்காம செஞ்சது. கால் தானா இழுத்திண்டு போயிருக்கு. போனவன் எப்பவும்போல் காவிரிப் படிக்கட்டில் சித்தே உக்காந்துட்டு எழுந்து உள்ளே போரேன், சிலர் என்னை ஆச்சர்யமாப் பாக்கரா. இவன் இனிமேல் வரமாட்டான்னு நினைச்சமே! எனக்கோ இவா ஏன் பாக்கரான்னு புரியலை.

உள்ளே ஒரு ரூமில் முத 9நாட்களில் ஏதோ ஒரு நாள் காரியம் நடந்தாறது. சங்கல்பம் செய்யர பிள்ளையாண்டன் கொஞ்சம் கொஞ்சமா தண்ணீரை கல்லில் ஊத்தரான். வாத்தியார் எங்கேயோ பாத்துண்டு போனில் பெசிண்டிருக்கர். நான்தான் ”அந்தக் கல்லில் உங்கப்பா ஆன்மா இருக்காப்போலே ஐதீகம். தகனம் பிராப்தியான ஜீவன் தாகத்தில் தவிக்கும். வஞ்சனை செய்யாம நிறைய தண்ணீரை ஊத்து, கை வலிச்சுடாது!” சொல்லிட்டுப் போரேன். இன்னொரு இடத்தில் என்னமோ சின்னச் சின்னதா பிண்டங்கள். இப்படிப் பண்ணினா விடுபட்டா ஆத்மாவுக்கு போக சரீரம் குட்டியூண்டான்னா போகும்? போகவேண்டிய தூரம் அதிகமாச்சேன்னு விவஸ்த்தையில்லை. காசை வாங்கிண்டு இதிலென்ன சிக்கனம்? “நாளைக்காவது பெரீசா பிண்டம் வைக்கச் சொல்லுங்கோ, காசையும் தந்துட்டு இப்படி சிரத்தையில்லாம காரியங்கள் செஞ்சா என்ன பிரயோஜனம்?” திட்டீட்டு வரேன்.

இன்னொரு இடத்தில் மின்னாடி நட்டு வச்ச கல்லுலேயே அடுத்த காரியம் ஆரம்பிக்கும் அவலம். என்னத்தைன்னு சொல்ல? புதுசா கல் கொண்டு வரக்கூட ஆளில்லை. அக்னீயை கூப்பிட்டு எங்களையும் புனிதப்படுத்துன்னு கேக்கும் அதிமுக்கியமான மந்திரங்கள் சொல்லப்படுவதில்லை. தலையில் அடிச்சிண்டு இன்னும் பாக்கரேன்.

இன்னுமொரு இடத்தில் 11ஆம்நாள் காரியங்கள் ஆகிண்டிருக்கு. இன்னைக்கு செய்யரது அதி முக்கியம். இன்னைக்குத்தான். கிளம்பிப் போகிர ஆன்மாவை எல்லாவிதமான பைண்டிங்க்ஸ்லேந்தும் விடுவித்து அதுக்கு பாவ விமோசனம் செஞ்சு, மின்னே போன அவாத்து சீனியர் பித்ருக்களோட சேர்த்து விடுவது. அது மட்டுமில்லை, எஞ்சி நிக்கும் நம்பளுக்கும் தீர்காயுசை வேண்டிக்கும் விஷயம். நிறைய மந்திரங்கள் உண்டு. பலபேர் உக்காந்துண்டு சொல்லணும். அக்ஷரம் பிசகாம. ஆனா என் சக வாத்தியார் ஒருத்தர் பல சிஷ்ய கோடிகளோட எதையோ முணுமுணுக்கரர். “சித்தே நிறுத்தி நான் சொல்ரதைக் கேளுங்கோ”. வாசப்படீலெ என்னை கண்டுட்டு அலண்டு போயிட்டா. யாரிவன்? கர்மா செய்ய வந்தவாளும் பாக்க.

“இன்னைக்கு சொல்லப்பட வேண்டிய மந்திரங்களுக்கு அதீத சக்தி உண்டு. இது ஆத்மாவை வழிநடத்தும் என்பது ஒரு பக்கம் இருக்க காரியம் செய்யராவாளுக்கும் நற்கதி தரும். அவாளும் இன்னிவரை ஏதாவது பாபங்கள் செஞ்சிருந்தா அதுலேந்து விமோசனம் அளிக்க வல்ல மந்திரங்கள். “இதா த்ரிதி.”ன்னு முணுமுணுக்கப் பிடாது. அதி சத்தமா சொன்னாத்தான் பலன். பில்டிங்க் அதிரணும்”. எப்படி அதிரணும்னு சொல்லிக் காட்டரேன். ஒரு சிஷ்யன் கேக்கரான். “ஏன் சத்தமா?” “அப்பத்தான் இவாளுக்கு ஏற்பட்ட துக்கத்துலேந்து மீண்டு வந்து ஆகவேண்டிய காரியங்களில் ஈடுபடுவா. இன்னைக்கு மந்திரங்களுக்கு துக்கத்தை தூர விரட்டும் சக்தி உண்டு. நான் சொல்ராப்போல் சொல்லுங்கோ மந்திரத்தை முழுங்காம, சத்தமா ஸ்பஷ்டமா”. சொல்ரா.

வெளீலே வந்ததும் ரெண்டுபேர் “என்ன ஜம்பமா இனிமேல் வர மாட்டேன்னேள்? சம்பாத்தியத்தை விட முடியலையா?’ கேக்கரா. அப்பத்தான் மனசில் உறைச்சது. நாம வந்திருக்கப் பிடாதுன்னு. “ஆமாம், பழக்க தோஷத்தில் வந்துட்டேன்.” அங்கேந்து நடையக் கட்டரேன்.

காதில் முக்தி மந்திரம் சத்தமா கேட்டது!