கிருஷ்ணஅவதாரம்பாகம்_3

#தசாவதாரம்_9

******

#கிருஷ்ணஅவதாரம்தொடர்ச்சி.

************

#கிருஷ்ணஅவதாரம்பாகம்_3

************

எமலோக வாசலில், எமதர்மராஜா அவர்களை தண்டனிட்டு வரவேற்றான். 

காலனே ! எங்கள் குருவின் மகன் இங்கிருந்தால் உடனே என்னுடன் அனுப்ப வேண்டும், என்றார். தங்கள் கட்டளை என் பாக்கியம், என் றவன் சிறுவனை அழைத்து வந்தான். அவர்க ள் சிறுவனை குருவிடம் ஒப்படைத்தனர்.  

சாந்தீபனி முனிவர் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவேயில்லை. சீடர்களே,  நீங்கள் ஆசிர்வா தத்துக்கு அப்பாற்பட்டவர்கள். இருப்பினும், குரு என்ற முறையில் உங்களை ஆசிர்வதிக்கி றேன்.  நீங்கள் இந்த யுகத்தில் பேசப்படுபவர்க ளாக இருப்பீர்கள். உங்கள் போதனைகள் மக்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும், என்றார். 

பயிற்சி முடிந்ததும்  மதுராவுக்கு அவர்கள் திரும்பினர். தேவகியும், நந்தகோபரும் தங்கள் மக்களைப் பார்த்து மகிழ்ந்தனர். மாடு மேய்த்த சிறுவர்களுக்கு, கல்வி கற்றுத்தந்ததில், தந்தை வசுதேவருக்கு மிகுந்த திருப்தி. 

கிருஷ்ணர் மதுராவில் சூழ்நிலை காரணமாக இருந்தாலும், விருந்தாவனத்தில் தந்தை, தாய் மற்றும் கோபியருக்கு கொடுத்த வாக்குறுதி மட்டும் உறுத்திக்கொண்டே இருந்தது. அங்கு வருவதாகச் சொல்லியிருந்த வாக்குறுதியே அது. 

விருந்தாவனத்தில் யசோதை, நந்தகோபர் மட்டுமின்றி, கோபியர்களும் கிருஷ்ணரின் நினைவிலேயே இருந்தனர். பார்க்கும் இடத்தி எல்லாம் அந்த பரந்தாமன்தான் தெரிந்தான். 

அங்கே ராதா என்ற கோபிகை வசித்தாள். அவள் கிருஷ்ணரைத் தவிர வேறு எதையும் நினைப்பவள் இல்லை. உண்ணும் போதும் கிருஷ்ணா, உறங்கும் போதும் கிருஷ்ணா, எந்த செயல், என்ன நடந்தாலும் கிருஷ்ணா... கிருஷ்ணா, கிருஷ்ணா, இப்படி கிருஷ்ணனை யே நினைத்துக் கிடந்தவள் அவள். 

இவள் பிறந்த பிறகு கண்விழிக்கவே இல்லை யாம். ஒருநாள் யசோதை கண்ணனை இடுப்பில் சுமந்தபடி இவள் வீட்டுக்கு வரவே, விழித்துப் பார்த்தாளாம். அப்படி ஒரு தீராத காதல் அந்த மாயவன் மீது. நெஞ்சுக்குள் அவ னது திருவடிகளைப் பற்றி நினைவு மட்டுமே அவளுக்கு. கிருஷ்ணர் விருந்தாவனத்தில் இருந்தபோது, அவளை தழுவி இனிய மொழி பேசுவார். அவர் இங்கிருந்து சென்றதில் இரு ந்து, கலங்கிப்போய் இருந்தாள். 

கிருஷ்ணரின் நினைவு அவளை வாட்டியது. மதுராவுக்கு கிருஷ்ணரின் பெரியப்பா பிள்ளையான (வசுதேவரின் சகோதரர் மகன்) உத்தவர் என்பவர் வந்தார். இவர் தோற்றத்தில் கிருஷ்ணரை ஒத்திருப்பார். அவர்கள் சகோதரர்கள் என்றாலும், நண்பர்கள் போல் பேசிக்கொள்வார்கள்.

உத்தவரே, நீர் உடனே விருந்தாவனம் செல்ல வேண்டும். 

என்னால் தற்போதைக்கு அங்கு வர இயலாது என்பதைச் சொல்ல வேண்டும். குறிப்பாக என் தாய், தந்தை மற்றும் என்னையே உயிராய்க் கருதி, நான் வருவேன் என்ற நம்பிக்கையில் உயிர் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் கோபியருக்கு ம் ஆறுதல் சொல்ல வேண்டும். 

நான் நிச்சயம் அங்கு வருவேன் என்பதை எடுத்துச் சொல்ல வேண்டும். காரணத்துடன் தான் நான் அங்கு வரவில்லை. கம்சனை கொ ன்றதால், அவனது ஆதரவாளர்கள் என்னை பழிவாங்க சந்தர்ப்பம் பார்த்துக் கொண்டுள்ள னர். 

நான் மதுராவில் இருந்தால், இங்கு தான் அவ ர்கள் வருவார்கள். விருந்தாவனம் சென்றால், பாவம், ஏதுமறியா அப்பாவி ஜனங்களும், பசுக்களும் துன்பப்படுவர். அதற்காகவே, நான் வரவில்லை என்பதை எடுத்து சொல்லுங்கள், என்றார். 

உத்தவர் அதை ஏற்று ரதத்தில் புறப்பட்டார். அவர் விருந்தாவனத்தை அடைந்து, நந்தகோ பரிடம் கிருஷ்ணர் சொன்னதை எடுத்துச் சொன்னார். 

பின்னர், கோபியரை சமாதானம் செய்ய அவர் சென்றார். ராதாவிடம் சென்று, தாயே, உன் கிருஷ்ணன் உன்னை மட்டுமல்ல, இங்கிருக்கு அனைத்து கோபியர்களையும் பார்க்க ஆவல் கொண்டுள்ளார். விரைவில் உங்களை காண வருவதாகச் சொல்லியுள்ளார். 

அந்த தகவலை அறிவித்து போகவே இவ்வூர் வந்தேன், என்றவர், மதுராவில் அவன் நிகழ்த் திய வீரசெயல்களை எல்லாம் ஒன்றுவிடாமல் சொல்லச் சொல்ல, கோபியர்களின் தாபம் மேலும் அதிகமானது. ஒவ்வொரு பெண்ணும் ஒவ்வொரு வகையில் அவரை உயர்த்திப் பேசினாள். அதை ரசித்துக் கேட்டார் உத்தவர். 

கிருஷ்ணரை புகழ்ந்து பேசுவதைக் கேட்டாலே புண்ணியம் கிடைத்து விடும். அதுபோல் தான், உத்தவரின் நிலையும் அமைந்தது. உத்தவர் பிரியாவிடை பெற்று ஊர் திரும்பினார். கிருஷ் ணரிடம் கோபியர் நிலை பற்றி எடுத்து சொன்னார். 

இதன்பிறகு ஒருநாள், தான் மதுராவுக்குள் நுழைந்த அன்று, தனக்கு சந்தனம் தடவி உபசரித்த கூனிப் பெண்ணான குப்ஜாவின் இல்லத்துக்கு கிளம்பினார். குப்ஜா, கிருஷ்ண ரை இன்முகத்துடன் வரவேற்றாள். 

அவரை ஆசனத்தில் அமர வைத்தாள். அவரு க்கு சந்தனம் பூசினாள். வாசனைத் திரவியங் களை தடவினாள். இது அவளது தொழில். அவள், தான் வாழ்ந்த நாட்டின் மன்னனுக்கு சந்தனம் பூசும் தொழிலைச் செய்பவள். கிருஷ் ணரை அவள் ஒரு கட்டிலில் அமர வைத்தாள். ஒரு கிண்ணம் சந்தனத்தை எடுத்து அவர் மேல் பூசினாள். 

அன்பானவரே என்னை ஏற்றுக்கொள்ளும் என்று கெஞ்சினாள். கிருஷ்ணர் சிரித்தார். அவளை அவர் தொடவில்லை. அவரது பாதங்களை தொட்டு வணங்கினாள். இச்சை உணர்வுடன் அந்த பாதங்களை எடுத்து சற்றே நாணத்துடன் தன் மார்பில் வைத்தாள். 

அவ்வளவுதான்.  அவளது இச்சை உணர்வுகள் மறைந்து இப்போது குப்ஜா புது மனுஷியாகி விட்டாள். கிருஷ்ணரை மனதார துதித்தாள். அவளது குணமே மாறிப்போயிருந்து. குப்ஜா விடம் விடை பெற்றார் கிருஷ்ணர். அவரைத் தன்னுடனேயே தங்கும்படி அவள் வற்புறுத்தி னாள். 

அது தன்னால் இயலாதென்ற கிருஷ்ணர், தன்னை மதுராபுரிக்கு கம்சன் உத்தரவின் பேரில் அழைத்து வந்த அக்ரூரனின் இல்லத் துக்கு புறப்பட்டார். அக்ரூரர் மிகச்சிறந்த ராஜதந்திரி. கிருஷ்ணரின் மகாபக்தர். அவர், கிருஷ்ணரை தகுந்த முறையில் வரவேற்று அவரது பாதத்தை கழுவி தீர்த்தத்தை தலையில் தெளித்துக் கொண்டார். 

அவரது பாதத்தை தன் மடியில் தூக்கி வைத்து வருடினார். கண்ணீர் மல்க அவரைப் பிரார்த் தித்தார். கம்சனையும் அவனது கொடிய நண்ப ர்களையும் கொன்றதற்காக நன்றி கூறினார். அக்ரூரரை மிக முக்கிய காரியம் நாடியும் கிருஷ்ணர் பார்க்க வந்திருந்தார்.

கிருஷ்ணரின் மைத்துனர்களான பாண்டவ ர்கள். ஹஸ்தினாபுரத்தில் வசித்து வந்தனர். ஹஸ்தினாபுரம் என்றால் யானைகள் நிறை ந்த இடம். யானைகள் கட்டிக் காக்க நிறைய செல்வம் வேண்டும். அந்தளவுக்கு செல்வம் படைத்த பூமி அது. 

பாண்டவர்களுக்கு எதிராக அவர்களது பெரிய ப்பா திருதராஷ்டிரனின் மக்கள் கவுரவர்கள் செயல்பட்டு வந்தனர். அவர்கள் பாண்டவர்க ளின் பூமியை அபகரித்திருந்தனர். இதுபற்றி விசாரித்து, திருதராஷ்டடரனுக்கு நல்லறிவு புகட்ட தகுதியானவர் அக்ரூரர் என்பதை உணர்ந்திருந்தார் கிருஷ்ணர். 

மேலும் அவர் பாண்டவர்களின் தாய் குந்திக் கும் உறவினர். அதை அக்ரூரரிடம் எடுத்துச் சொன்னார். அவரது கட்டளையை ஏற்ற அக்ரூரர் சில நாட்களிலேயே ஹஸ்தினாபுரம் புறப்பட்டு விட்டார். 

திருதராஷ்டிரனின் சகோதரர் விதுரர் நியாய த்துக்கு கட்டுபட்டவர். அவர் மூலமாக, ஹஸ்தி னாபுரத்தில் நடக்கு விஷயங்களை அறிந்து கொண்டார். அக்ரூரர் அதனால் தான் நியாய த்தைப் பேசும் விதுரரை தொடர்பு கொண்டார். 

பின்னர் குந்தியை சந்தித்து நடந்த விஷயங்க ளை அறிந்தார். திருதராஷ்டிரன் பிள்ளைப் பாசத்தால், பாண்டவர்களைக் கொல்ல திட்டமி டுவதை உறுதி செய்தி பின்னரே திருதரா ஷ்டிரனிடம் சென்று அறிவுரை வழங்கினார். அவன் செய்வது நியாயமல்ல என்பதை ஆணி த்தரமாக எடுத்துச் சொன்னார். 

அப்போது திருதராஷ்டிரன் தன் தவறை உணர்ந்திருப்பதை ஒப்புக் கொண்டான். ஆனாலும் அவன் அவரிடம், " அக்ரூரரே,உமது போதனைகள் எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ள ப்பட வேண்டியவை என்பதை நானறிவேன். ஆனாலும், ஒருவனுக்கு மரணம் என விதிக்க ப்பட்டிருக்கும் வேளையில் யார் அறிவுரை சொன்னாலும் அதனால் பயனில்லாமல் போய்விடும்.." 

' அந்த அறிவுரைகள் அமுதம் என்று தெரிந்தாலும் அதை அவன் ஏற்க மாட்டான். உமது அறிவுரைகளை நான் ஏற்காதது கூட அந்த கடவுளின் சித்தம் தான். ஏனெனில், கடவுளின் சித்தத்தை தடுத்து நிறுத்தும் சக்தி யாருக்கும் இல்லை. அது நம் இருவருக்கும் பொருந்தும். அறிவுரை சொல்பவனும், பெறுபவனும் கூட அதற்கு விதிவிலக்கல்ல. பூமியில் பாவிகளை குறைக்க யதுவம்சத்தில் பரமாத்மா தோன்றியுள்ளதை நான் அணிந்தி ருந்தும் என்னால் ஏதும் செய்ய முடியாமைக்கு வருந்துகிறேன்,.." என்றான். திருதராஷ்டிரன் நிர்ப்பந்தத்தின் பிடியில் இருக்கிறான் என்பதை அக்ரூரர் அறிந்து கொண்டார். 

திருதராஷ்டிரனும் தன் பிள்ளைகளைக் காவு கொடுப்பதற்கென்றே நிர்ப்பந்தத்தின் பிடியில் சிக்கியிருந்தான். அக்ரூரர் மதுராவுக்கு திரும்பி, கிருஷ்ண பலராமரிடம் விஷயத்தைச் சொன்னார். 

போரைத் தவிர்க்க முடியாது என்பதை உணர்ந்த கிருஷ்ணர், பாண்டவர்களுக்காக பலவகையில் போராடி வெற்றி ஈட்டிக் கொடுத்தார். இந்த போர்க்களத்திலே கீதை என்னும் வாழ்க்கையின் யதார்த்த நிலையை உணர்த்தும் அருமருந்தையும் தந்தார்.

கிருஷ்ணர் நிகழ்த்திய லீலைகள் கொஞ்சமா,  பக்தர்களை பரிசோதித்து பார்ப்பதில் அவனுக்கு நிகர் அவனே. ஆனால், அந்த பரந்தாமனையே பரீட்சித்து பார்த்து விட்டான் ஒரு பக்தன். அவன் தான் சகாதேவன். பாண்ட வர்களில் விடாக்கண்டன் கொடாக்கண்டன் என்றால் இவன் தான். 

கவுரவர்களை அழிக்காவிட்டால் தலை முடிக்க மாட்டேன் என அடம் பிடக்கிறாள் திரவுபதி. கிருஷ்ணா இவர்களுக்கு உதவி செய்பவர் தான். ஆனால், தன் சொந்த அத்தை குந்தி உள்ளிட்ட அனைவரின் பக்தியையும் ஆழம் பார்ப்பவர். தர்மர் உத்தமர். அவரையும் விட்டு வைக்காதவர். 

ஆனால், சகாதேவனிடம் மட்டும் அவரது சோதனைப்படலம் எடுபடவில்லை. உன்னை விட்டால் யாருமில்லை, எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது, நீ என்ன செய்ய வேண்டும் என நினைத்திருக்கிறாயோ அதுதான் நடக்கப் போகிறது என்பது மட்டுமே அவன் வாயில் வரும் வார்த்தை.

பாண்டவர்கள் காட்டில் வாசம் செய்த போது, திரவுபதி கேட்டாளே என்பதற்காக, ஒரு நெல்லி க்கனியைப் பறித்துக் கொடுத்து விட்டான் அர்ஜுனன். அது ஆண்டுக்கொரு முறை காய்க்கும் அபூர்வக்கனி என்ற விஷய மும், அமித்ர முனிவர் என்பவரே அதைச் சாப்பிட்டு வந்தார் என்ற விபரமும் இருவரு க்கும் தெரியாது. 

அவர்கள் கனியைப் பறித்து விட்டதைப் பார்த்த சில முனிவர்கள், நீங்கள் அமித்ரரின் சாபத்திற்கு ஆளாவது உறுதி என சொல்லி விட்டனர். பறித்த இடத்திலேயே வைத்து விட லாம் என்றால், அது நடக்கிற காரியமா? வேறு வழியே இல்லை. கூப்பிடு கிருஷ்ணனை அவ ன் தான் ஆபத்துக்காலத்தில் நமக்கு உதவுபவ ன் என்று பாண்டவர்கள் அவரை அழைத்தனர். 

கிருஷ்ணர் வந்துவிட்டார். இதற்கு ஒரே ஒரு வழிதான் இருக்கிறது. நீங்கள் கடைபிடிக்கும் தர்மத்தை ஒளிக்காமல் மறைக்காமல் உள்ளது உள்ளபடியே உரைக்க வேண்டும். நீங்கள் சொல்வது நிஜமானால், பழம் மீண்டும் மரத்திலேயே ஒட்டிக்கொள்ளும் என்றார். 

ஒவ்வொருவரும் தங்கள் பதிலைச் சொன்னா ர்கள். அப்போது சகாதேவன், கிருஷ்ணா சத்தியமே தாய், ஞானமே தந்தை, கருணையே தோழன், சாந்தகுணமே மனைவி, பொறுமை யே குழந்தை, இதுவே நான் கடைபிடிக்கும் தர்மம். நான் சொன்னது உண்மையென்றால் கனி ஒட்டிக்கொள்ளட்டும், என்றான். 

பழம் திரும்பவும் கிளைக்கு போய்விட்டது. பின்னர், அவர்கள் தனியாக உரையாடினர். சகாதேவா,  நீ ஒரு முட்டாள். எவனாவது எதிரி க்கு போருக்குரிய களபலி கொடுக்கும் நாளை குறித்துக் கொடுப்பானா, நீ செய்து விட்டாயே, என்றார். 

தொழில் தர்மம் தவறக்கூடாது கிருஷ்ணா, என்ற சகாதேவனிடம், அப்படியா னால், திரவு பதி அவள் கூந்தலை முடிவது சிரமம் தான்,  எதிரிகள் வெற்றி பெறுவார்கள். நீ என்ன செய்வாய் ? என்றார் கிருஷ்ணர். அதெப்படி ? நீயிருக்கும் போது அது நடந்து விடுமா?. சகா தேவன்  கூறவும், அந்த அதிசயம் நிகழ்ந்தது.

கிருஷ்ணா, நீ எங்களை விட்டு பிரிய முடியாது. ஏனெனில் நான் உன் மீது நிஜமான பக்தி வைத்தவன். இப்போதே இங்கே உன்னைக் கட்டிப் போட்டு விடுகிறேன். கிருஷ்ணர் சிரித்தபடியே, அதெப்படி சாத்தியம் ? முடிந்தால் என்னைக் கட்டிப்பார். என்றவராய், அந்த அறை முழுக்க பல்வேறு வடிவமாய் பிரிந்து வியாபித்து நின்றார். 

சகாதேவன் அவரிடம், கிருஷ்ணா, நீ மாயவன். உன்னை கட்ட கயிறு வேண்டுமென்று நினை த்து தானே இப்படி பல வடிவங்களில் மாயம் கட்டுகிறாய். உன்னை கயிறால் கட்டமுடியும் என்று நினைக்கும் அஞ்ஞானியா நான். உன்னை நான் என் மனதால் தியானிப்பது நிஜமென்றால், மனதால் உன்னைக் கட்டிப் போடுகிறேன், என்றான். 

கிருஷ்ணரால் அசைய முடியவில்லை. ஆம்... பகவானை பக்தியால் மட்டுமே கட்டிப் போட முடியும் என்பதை சகாதேவன் மூலமாக நமக்கு கற்றுத்தந்தவர் கிருஷ்ணர். 

கிருஷ்ணரின் திருமண, லீலைகளைக் கேட்டு முக்தியடைந்த முதல் பக்தர் யார் என்று தெரி யுமா ? பாண்டவர்களின் தர்மபத்தினியான திரவுபதி தான். அபூர்வமாக எப்போதாவது ஒருமுறை நிகழும் சூரிய கிரகண நாளில், குருஷேத்திரத்தில் உள்ள ஸமந்த பஞ்சகம் என்ற இடத்தில் மக்கள் கூடி புனித நீராடுவார் கள். பகவான் கிருஷ்ணரும் அவரது ஆயிரக் கணக்கான ராணியரும் அங்கே வந்தார்கள். இவ்விழாவில் பங்கேற்க குந்திதேவி, அவளது அண்ணன் வசுதேவர், திருதராஷ்டிரன், அவன் தேவி காந்தாரி, தர்மர், துரியோதனன் மற்றும் அவன் மனைவி பானுமதி, கிருபாச்சாரியார் இன்னும் அத்தனை பேரும் ஆஜராகி விட்டனர். 

குந்தியும், வசுதேவரும் நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு சந்தித்துக் கொண்டனர். அவர்கள் அங்கு ஆற்றிய உரையாடல் மனித குலம் முழுமைக்கும் ஆறுதலளிக்கும் கருத்துக்களை கொண்டது.  இவர்கள் இங்கே இப்படி பேசிக் கொண்டிருக்க திரவுபதி, கிருஷ்ணரின் பெரிய ராணியான ருக்மிணியை சந்தித்தாள். 

அங்கே முக்கிய ராணிகளான சத்யபாமா, பத்ரா, ஜாம்பவதி, சத்யா, காளிந்தி, சைப்யா, லட்சுமணா, ரோகிணி ஆகியோரிடம், கிருஷ்ணா எவ்வாறு உங்களைத் திருமணம் செய்து கொண்டார் ? என்ற விஷயங்களையும் கேட்டு தெரிந்து கொண்டாள். ஒருசமயம் யது குல மக்களுக்கு ஆபத்து நிலை ஏற்படவே, கிருஷ்ணர் மதுராவின் ஒரு பகுதியாக இருந்த துவாரகையில் ஒரு கோட்டையை நிறுவினார். 

கடலின் நடுவே இக்கோட்டை நிறுவப்பட்டது. வீதிகளும், மாடமாளிகைகளும் அமைக்கப் பட்டன. அங்கே யது குல மக்களை குடியேற்றி னார். அங்கு தன் மனைவி ருக்மணியுடன் வசித்து வந்தார். 

கிருஷ்ணர் சாந்தீபனி முனிவரிடம் படித்த காலத்தில் அவருக்கு சுதாமா என்ற நண்பர் இருந்தார். குசேலன் என்றும் இவரைச் சொல் வார்கள். இருவரும் இணைந்தே இருப்பார்கள். அவர் பிராமணர். வேதம் கற்ற பிறகு, அதைக் கொண்டே பிழைப்பு நடத்தி வந்தவர். 

அவரு க்கு சுசீலை என்ற மனைவி. குழந்தைக ளின் எண்ணிக்கையோ அதிகம். குடும்பத்தை நடத்த தனக்கு கிடைத்த வருமானமே போதும் என்ற நிலையில் இருந்தார். பிராமணன் என்ப வன் வேதம் படித்தவன் மட்டுமே. பிற வேலைக ள் அன்றைய சமுதாயத்தில் அவனுக்கு விதிக் கப்படவில்லை. 

அந்த தர்மப்படியே சுதாமா வாழ்ந்தார். மேலும், சுதாமா தனக்கு அதிகமான குழந்தைகள் இருந்தது பற்றி கவலைப்படவும் இல்லை. அவர் பகவான் கிருஷ்ணரிடம் தன்னை ஒப்ப டைத்துக் கொண்டவர். அவன் என்ன நிகழ்த்த வேண்டுமென நினைக்கிறானோ அதை நிகழ்த்தியே தீருவான். அவன் நடத்தும் நாடகத்தில் நாம் பாத்திரங்கள். 

அவன் என்ன செய்ய வேண்டும் என நினைக் கிறானோ அதை செய்யட்டும் என்ற பக்குவ நிலைக்குச் சொந்தக்காரர். தந்தை எப்படியிரு ந்தாலும், தாய் குழந்தைகளின் பசி பொறுக்க மாட்டாள். அவள் தன் கணவரிடம், " அன்பரே. தாங்கள் தங்கள் நண்பர் கிருஷ்ணரை துவாரகையில் சென்று சந்தியுங்கள். அவர் நம் வாழ்வு வளம்பெற உதவாமலா போவார்?." என்றாள்.

சுசீலையும் பணத்தின் மீது பற்றுக் கொண்டவ ளல்ல. வறுமையைக் கண்டு அவள் பயப்படுப வளும் அல்ல. ஆனால், மாங்கல்யத்தின் மீது எந்தப் பெண்ணுக்குத்தான் பற்று இருக்காது... தன் கணவர் பசியாலேயே உயிர் விட்டுவிடு வாரோ என அவள் கலங்கினாள். 

அதன் காரணமாகவே கிருஷ்ணரைப் பார்த்து வரச்சொன்னாள். குசேலர் புறப்படும் சமயத்தி ல் பக்கத்து வீடுகளில் போய் சிறிது அவல் கடனாகப் பெற்று வந்து, அவரிடம் கொடுத்து அனுப்பினாள். கிழிந்த தன் அங்கவஸ்திரத்தி ல் அதைக் கட்டிக்கொண்டு சுதாமா கிளம்பி னார். சுதாமா தனித்துப் போகவில்லை. 

தங்கள் ஊரிலுள்ள கிருஷ்ண பக்தர்களான அந்தணர்கள் சிலரையும் உடன் அழைத்து வந்திருந்தார். அவர்களும் பற்றற்ற நிலையி லுள்ளவர்கள். எந்த எதிர்பார்ப்பும் கருதி அவர்கள் அங்கே வரவில்லை. 

துவாரகையில் அரண்மனை களை கட்டியிரு ந்தது. கிருஷ்ண ருக்கு கப்பம் செலுத்தவும், அவரிடம் சன்மானம் பெற்று செல்லவும் பல குறுநில மன்னர்கள் அரண்மனை வாசலில் காத்துக் கிடந்தனர். அவர்களை காவலர்கள் ஒழுங்குப்படுத்திக் கொண்டிருந்தனர். அவர்க ளுக்கு கிருஷ்ணர் ஒரு உத்தரவு போட்டிருந்தார். 

வேதம் படித்த பிராமணர்கள் அரண்மனைக்கு வந்தால், அவர்களை தடுக்காமல், காவலர்கள் உடனடியாக தனக்கு அறிவிக்க வேண்டும் என்பதே அந்தஉத்தரவு. அப்போது, கிருஷ்ணர் ருக்மணியின் மடியில் தலை வைத்து, திருவடி யை சத்யபாமாவின் மடிமீது வைத்து, பத்தாயி ரம் நாயகியர் சாமரம் வீச சுகமாக சயனித்தி ருந்தார். 

காவலன் ஒருவன் ஓடிவந்து, கிருஷ்ணரை அவரது நண்பர் பார்க்க வந்துள்ள விபரத்தை அறிவித்தான். துள்ளிக்குதித்து எழுந்தார் கிருஷ்ணர். ஒரு ஏழை நண்பனைக்  காண அம்பு போல பாய்ந்து நண்பரைக் காணச் சென்றார். 

" சுதாமா,  உம்மைப் பார்த்து எவ்வளவு நாளா யிற்று ? உம்மை மீண்டும் சந்திக்க நான் என்ன தவம் செய்தேனோ ? என் பாக்கியம் தான் என்னே என்று நெக்குருகிப் போன அவர் சுதாமாவை அணைத்தார். அந்த அணைப்பி லேயே சர்வ வறுமையும் அழிந்து போனது. இது எப்படி கிருஷ்ணரின் மார்பில் உறைபவள் அல்லவா மகாலட்சுமி. அவளது பார்வை சுதாமாவின் மேல் பட்டு விட்டது. வறுமை நீங்கி விட்டது. 

சுதாமாவுடன் வந்தவர்களுக்கும் தனி அறைகள் ஒதுக்கப்பட்டு விருந்து உபசாரம் தடபுடலாயிற்று. கிருஷ்ணர் சுதாமாவுக்கு தனி மரியாதை செய்தார். சுதாமா ஒரு பிராமணர் என்ற முறையிலே, அவருக்கு பாதபூஜை செய்து, தீர்த்தத்தை தலையில் தெளித்துக் கொண்டார். ருக்மணியும் அவ்வாறே செய்தாள். 

பின்னர் தனது பஞ்சணையிலேயே அமரச் சொன்ன கிருஷ்ணர், " சுதாமா, அவந்தியில் இருந்து என்னைக் காண நடந்தே வந்தீரா, உமது கால்கள் எவ்வளவு வலித்திருக்கும்.."  என்றவராய் அவரது கால்களைபிடித்து விட்ட படியே பேசினார். 

நீண்ட நாள்களுக்கு பின் நண்பர்கள் சந்திக்க நேர்ந்தால், பள்ளியில் சக மாணவர்களுடன் செய்த குறும்பு, ஆசிரியருக்கு தெரியாமல் செய்த சேஷ்டைகள், நெகிழ்வான நிகழ்வுகள் என பல விஷயங்களைப் பற்றி பேசத்தானே செய்வோம். கிருஷ்ணர் சுதாமாவுடன் அந்த நிகழ்ச்சிகளையெல்லாம் நினைவு கூர்ந்தார்.

பின்னர், "சுதாமா,  நம் பழைய நினைவுகள் பற்றியே பேசிக்கொண்டிருந்து விட்டேன். வீட்டைப்பற்றி விசாரிக்கவே இல்லை. மன்னியார் சவுகரியமாக இருக்கிறாரா? பிள்ளைகள் கல்விக்கூடம் செல்கிறார்களா? என்று குசலம் விசாரித்த கையுடன், "சுதாமா என் மன்னி என் மீது மிகுந்த பாசம் கொண்ட வராயிற்றே, எனக்காக பலகாரம் கொடுத்து அனுப்பியிருப்பாரே, சுதாமா அதை கொண்டு வந்துள்ளீரா?" என்றதும், 

இங்குள்ள செல்வச் செழிப்பைப் பார்த்து அரண்டு போயிருந்த சுதாமா, தன் கிழிந்த அங்கவஸ்திரத்தை மறைத்தார். விடுவாரா மாயக்கண்ணன். அதை அப்படியே பறித்து விட்டார். அவசர அவசரமாக பொட்டலத்தைப் பிரித்தார். ஒரு பிடி அவலை வாயில் போட்டார். 

அவல் வாய்க்குள் போனதோ இல்லையோ, அவந்தியிலுள்ள சுதாமா வீடு மட்டுமல்ல.... அவரது ஊரிலுள்ள எல்லா குடிசைகளுமே மாளிகைகளாகி விட்டன. எல்லாருமே செல்வ த்தில் திளைத்தனர். இது இங்கிருக்கும் அப்பாவி சுதாமாவுக்கு எப்படி தெரியும் ?

இதற்குள் இன்னொரு பிடி அவலை எடுத்த வாயில் போடச் சென்ற போது, ருக்மணி தடுத்து விட்டாள். 

ஒரு இனிய கிருஷ்ண பக்தன் தனக்கு கிடைக்க ப்போகும் பணத்தால் மனம் மாறி, பக்தியை மறந்து உலக இன்பங்களில் மூழ்கி விடலாம் இல்லையா? அதனால், அதில் இருந்து சுதாமரைக் காப்பாற்றினாளாம் அந்த தேவி. பின்னர் அங்கிருந்து விடைபெற்றார் சுதாமர். 

அவர் கிருஷ்ணரிடம் செல்வத்தைக் கேட்கவுமி ல்லை. அந்த மாயக்கள்ளன் நண்பனின் வறுமையைப் பற்றி எல்லாம் அறிந்திருந்தும் அவரும் கேட்கவில்லை. ஆனால், நண்பன் கொண்டு வந்த அழுக்குத்துணியில் இருந்த அவலை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டார். 

பிறர் பொருளுக்கு யாரொருவன் ஆசைப்படு கிறானோ, அவன் அவ்வாறு பெற்றதை ஆண்டவன் ஏதாவது ஒரு வழியில் பறித்து விடுவான். சுதாமரின் வாழ்விலும் இதுவே நிகழ்ந்தது. 

பால்யத்தில், இவர்கள் சாந்தீபனி முனிவரிடம் பாடம் கற்றுவந்தபோது, ஒருநாள் முனிவரின் மனைவி, இரண்டு குழந்தைகளையும் அழைத்து, சமையலுக்கு விறகு பொறுக்கிவர அனுப்பினாள். போகும்போது, இருவரும் சாப்பிட்டுக் கொள்ளுங்கள் எனச் சொல்லி, வெல்லம் கலந்த அவலைக் ஒரே பொட்டலமா கக் கொடுத்தாள். 

விறகு வெட்டிக்கொண்டிருந்த நேரத்தில், பசி யெடுக்கவே, குசேலர் பொட்டலத்தைப் பிரித்தார். சாப்பிட்டார்.கிருஷ்ணரை அழைத்து அவருக்குரிய பங்கை கொடுத்திருக்க வேண்டாமோ. பசியில் முழுமையாக சாப்பிட்டு விட்டான். அன்று கிருஷ்ணர் அதற்காக ஏதும் சொல்லவில்லை. 

பகவான், உடனே எதையும் தட்டிக் கேட்க மாட்டார். இப்போது அவருடைய நேரம். அன்று தர வேண்டிய தனக்குரிய பங்கை எத்தனை யோ வருடங்கள் கழித்து, இன்று கட்டாயமாக பெற்றுக் கொண்டார். 

உலகத்தில் பிறந்த யாராக இருந்தாலும், அடுத்தவன் பொருளை வலுக்கட்டாயமாக பறித்தால், அவன் இறந்து போனாலும் சரி அவனுடைய வம்சத்தில் வருபவனாவது நிச்சயமாக அதற்கு பதில் சொல்ல வேண்டிய காலம் வரும்.

 ஒரு வழியாக குசேலர் அவந்தி வந்து சேர்ந்தார். அங்கு வைத்து ஏதும் தரமறுத்த அந்தக் கள்வன் கண்ணன், குசேலர் ஊருக்கு ள் நுழைந்ததும், அடையாளமே தெரியாமல் உருமாறி விட்டார். உடலெங்கும் நகைகள் பள பளத்தன. கிழிந்த வஸ்திரம் பட்டு வஸ்திரமா னது. 

பகவானின் இந்த விளையாட்டில் அவருக்கு விருப்பமில்லை. இருந்தாலும், கிருஷ்ண நாமத்தை விடாமல் சொன்னபடி, வீட்டை தேடி யலைந்தார். சுசீலை அவரை ஒரு மாடத்தில் நின்று அழைத்தாள். " நம் வீடு இதுதான். இங்கே வாருங்கள்."  என்றாள். 

குழந்தைகள் தங்கம், வைரம், மாணிக்கச் சிறு தேர் ஓட்டி விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். இவ்வளவு வறுமையிலும், அவர் வீட்டில் கூலியை என்றாவது ஒருநாள் வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்று வேலை செய்து வந்த வேலைக்காரியின் கழுத்திலேயே நூறு பவுனுக்கு குறையாமல் தொங்கியது. இப்படி அதிசயங்களை நுகர்ந்தபடியே, வீட்டுக்குள் நுழைந்த சுதாமர், நடந்ததை அறிந்தார்.

"கிருஷ்ணா, மாயவனே என் ஆத்ம நண்பனே,  அடேய்,  இந்த அழியும் செல்வத்தை நாடியா உன்னை நாடி வந்தேன். ஏ கயவனே, என்னை ஏமாற்றி விட்டாயடா, நான் உன்னிடம் செல்வ த்தை கேட்டேனா, என் பக்திக்கு மரியாதை அவ்வளவு தானா,  தாமோதரா என் இதயத்தில் உறைபவனே, பக்தன் என்றால் யார் தெரியுமா உனக்கு? 

யார் ஒருவன் தன் கஷ்டத்தை கடவுளிடம் கூட சொல்ல மாட்டோனோ , அதை அவன் கொடுத்த வரப்பிரசாதமாக எண்ணி, அதையும் அனுபவி த்து ரசித்து வாழ்கிறானோ அவனே பக்தன். உன்னிடம் நான் தினமும் என்ன கேட்கிறேன். 

அழியா உலகான வைகுண்டத்தில் ஒரு இடம். உன் கமல பாத தரிசனத்தை தினமும் காணும் பாக்கியம். இந்த நிரந்தரச் செல்வத்தை நாடி யல்லவா வந்தேன்.பரந்தாமா, இந்த செல்வம் எனக்கு வேண்டாமடா, என்னை உன்னோடு சேர்த்துக் கொள், எனக் கதறினார். 

நண்பனின் கதறல் கண்டு  கிருஷ்ணர் பொறு ப்பாரா, வந்து விட்டார் சங்கு சக்ர காதாதாரி யாய் குசேலர் அவருடன் ஐக்கியமானார். 

பகவான் கிருஷ்ணரின் இந்த வரலாற்றை படித்தவர்கள் இதிலுள்ள கருத்துக்களை பின் பற்றி நடந்தால், இப்பிறவியில் எல்லா இன்ப மும், பிறப்பற்ற நிலையும் பெறுவது உறுதி.

சர்வம் ஸ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்...

கிருஷ்ண அவதாரம் 

இத்துடன் முடிந்தது.

தசாவதாரம் 10  

கல்கி அவதாரம் .....

நாளை தொடரும்...