தீட்டும், மடியும்

#தீட்டும், #மடியும்!

'ஆம்படையானோட பட்டணத்துல இருக்கற புக்காத்துக்கு வந்துட்டேன்னு, என்னோட ஆசாரத்தை எல்லாம் விட்டுக் கொடுக்க முடியாதுடி... எதை விட்டுத் தர முடியுமோ அதைத்தான் விட்டுத் தர முடியும். ஆசாரமும், அனுஷ்டானமும் கர்ணனோட பொறந்த கவச குண்டலம் மாதிரி...

நான் பொறந்த போதே அதுவும் என் கூடப் பொறந்தாச்சு. புரிஞ்சுதா?' என்றாள், அம்மா.

'கோலிலுக்கு போய்ட்டு வந்து, யாராவது குளிப்பாளா'ன்னு கேட்டதுக்கு, ஆவேசமாக அம்மா, எனக்கு சொன்ன பதில் இது.

பள்ளியில் என்னை சேர்த்து விட்டதும் தான், அம்மாவின் ஆசாரம், மற்றவர்களுக்கு எவ்வளவு இம்சையாக இருக்கும் என்பதை என்னால் உணர முடிந்தது.

பள்ளிக்குப் போகும்போது, கர்ம சிரத்தையாய், கையைப் பிடித்து அழைத்துச் செல்லும் அம்மா, திரும்ப அழைத்து வரும்போது, என்னை முன்னே நடக்க விட்டு, கொஞ்சம் இடைவெளியில் பின்னால் வருவாள்; தொட மாட்டாள்.

வீட்டுக்கு வந்ததும், பையிலிருக்கும் புஸ்தகங்களை கீழே கொட்டச் சொல்லி, சட்டை, பாவாடை மற்றும் உள்ளாடை அனைத்தையும் கிணற்றடியிலிருந்து ரெண்டு வாளி தண்ணீர் எடுத்து நனைத்து, தலை குளிக்க வைத்த பிறகு தான் வீட்டுக்குள் நுழைய விடுவாள்.

'ஏம்மா... புஸ்தகம் என்ன பாவம் பண்ணித்து, அதையும் சேர்த்து நனைச்சுண்டு வர்றேளே...' என்றேன்.

'கொட்டிக்க உள்ளே வருவேல்ல... அப்போ வெச்சுக்கறேன் கச்சேரியை...' என, முறைப்பாள்.

'சுடுகாட்டுக்கா போய் வந்திருக்கேன்... பள்ளிக்குத்தானே போயிட்டு வந்திருக்கேன்?'

'ரெண்டும் ஒண்ணுதாண்டி... சுடு காட்டுல, பொணத் தீட்டு; பள்ளியில, துாரமானா தீட்டு. உன் பள்ளியில, பொண்டுகள், டீச்சரா இருக்காளோல்லியோ...'

'ஆமாம், இருக்கா... அதுக்கென்ன இப்போ?'

'அவாளைத் தொட்டுத் தொலைச்சுண்டு தானே வருவே...

அந்த தீட்டு, நம்மாத்துக்குள்ள வர வேண்டாம்ன்னு தான் குளிச்சுட்டு வரச் சொல்றேன்... சொன்னதைச் செய்... குதர்க்கம் பேசாதே...'

'ஆமாம்... நீ படிக்கிறச்சையும், இப்படித்தான் தினம் குளிச்சுட்டு, ஆத்துகுள்ள வருவியா?'

'நன்னா கேட்டே போ... பள்ளி விட்டதும், நேரா, ராமர் கோவில் குளத்துல ஒரு முங்கு முங்கி, ஈரம் சொட்ட சொட்ட தான் ஆத்துக்குள்ளயே நுழைவோம்...'

'அது பட்டிக்காடு. இது பட்டணம். இங்கே வந்தும், இப்படி படுத்தறியே... இது, உனக்கே நன்னாயிருக்கா?'

'இதெல்லாம் என் உடம்போட ஊறிப் போன விஷயம்டி... இந்த உடம்புல உசுர் இருக்கற வரைக்கும், இப்படித்தான் இருப்பேன். என் காலத்துக்கப்புறம் எக்கேடோ கெட்டுப் போங்கோ...'

மார்கெட்டுக்கு, பஸ், ரயிலில் ஏறி இறங்கினால், ஆஸ்பத்திரிக்கு போயிட்டு வந்தால், ஒவ்வொரு குளியல். அவ்வளவு ஏன், வாசலில் பண்டமாற்று முறையில், பிடி அரிசிக்கு கருவேப்பிலை, கொத்தமல்லி, இஞ்சி, பச்சை மிளகாய் தரும் கூடைக்காரி தொட்டு இருப்பாளோ என்ற சந்தேகத்தில், ஒரு நாளைக்கு நாலைந்து முறையாவது குளித்து விடுவாள், அம்மா. 

சும்மா சொல்லக் கூடாது. அதற்கேற்றார் போல், கிணற்று நீர், குழாய்களில் கொட்டோ கொட்டென்று கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால், கோவிலுக்குப் போயிட்டு வந்து, அம்மா குளித்தது தான், இன்றளவும் என்னால் மறக்க முடியாத வடுவாய் மனதில் ஆழமாக பதிந்து போனது.

அப்போது எனக்கு, 8 வயது இருக்கும். சிந்தாதிரிப்பேட்டையில் குடியிருந்தோம். செங்கல்வராயன் டிரஸ்ட், வேதாந்த சங்கம் பள்ளியில் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். 

அது ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமை. நவராத்திரிக்காக, காலாண்டு பரீட்சை முடிந்து, பள்ளி விடுமுறை விடப்பட்டிருந்தது.

பரீட்சையின் போது கொடுத்திருந்த வினாத்தாள்களுக்கு, சரியான விடைகளை, விடுமுறையில் எழுதி வருமாறு சொல்லி இருந்தார், ஸ்டெல்லா டீச்சர். புத்தகங்களைப் பார்த்து விடைகளை எழுதிக் கொண்டிருந்தவளை, அதிரடியாய் உலுக்கி, 'சனியனே... சீக்கிரம் கிளம்புடி...' என்றாள், அம்மா.

'எங்கே?'

'நவராத்திரிக்கு, பொண்டுகளுக்கு தாம்பூலம் கொடுக்க, வாசனாத்துலேர்ந்து வந்து கூப்பிட்டிருக்காளாம்... அத்தை, வாசல்ல வந்து நின்னுண்டிருக்கா... கேள்வி கேட்டுண்டிருக்காம, சீக்கிரம் கிளம்புடி...' 

'ஏம்மா... தாம்பூலம் வேணும்னா, நான் கடைலேர்ந்து வாங்கிண்டு வந்து தர்றேனே...' என்றேன்.

'மூதேவி... இதெல்லாம் கடைல வாங்கற விஷயம் இல்லேடி... நவராத்திரி சமயத்துல, சுமங்கலிங்களைக் கூப்பிட்டு, தாம்பூலம் கொடுக்கறது விசேஷம்டி. நோக்கு, இப்போ சொன்னா புரியாது. கிளம்புன்னா கிளம்ப வேண்டியதுதானே... நொய் நொய்ன்னு கேள்வி கேட்டுண்டு...'

'இன்னும், 'ஹோம் வொர்க்' முடிக்கலேம்மா... பள்ளிக்கு போறச்சே, எழுதிண்டு போய் காட்டலேன்னா, ஸ்டெல்லா டீச்சர், முட்டி போடச் சொல்லுவாம்மா...

பொண்டுகளுக்குத்தானே விசேஷம், சின்ன பொண்ணுதானே... நான் ஆத்தை பாத்துக்கறேன்... நீ மட்டும் போயிட்டு வந்துடேன்...' என்றேன்.

'அடி அசடே... நவராத்திரிங்கிறதே, கன்யாப் பொண்களுக்குத்தாண்டி விசேஷம்... சரி... பள்ளி தொறக்க இன்னும் நாலு நாள் இருக்கே. விடுமுறையில குழந்தைகளை ஏன் இப்படி இம்சை பண்றேள்ன்னு, அந்த ஸ்டெல்லா டீச்சர்ட்ட கேக்கறேன். இப்ப நீ கிளம்பு...' என்றாள், அம்மா.

இதற்கு மேல் அழிச்சாட்டியம் பண்ண முடியாது. அம்மாவின் வாய் பேசாது, கை தான் பேசும்.

அதற்குள், அத்தையே உள்ளே வந்து விட்டாள். அத்தை என்றால், அப்பாவுடன் கூடப் பிறந்த சகோதரி இல்லை; எங்கள் தெருவில் வசித்தவர்.

அத்தையின் தலைமையில், பெண்கள், 10 பேர், குழந்தைகள், 10 பேர் என, 20 பேர் கொண்ட குழு ஒன்று, சிந்தாதிரிப்பேட்டையிலிருந்து, மயிலாப்பூர் எட்வர்ட் எல்லியட்ஸ் ரோடிலிருந்த வாசனாம் நோக்கி, பொடி நடையாய் புறப்பட்டோம்.

வாசனாம் என்பது, ஜெமினி ஸ்டூடியோ அதிபரும், ஆனந்த விகடன் ஆசிரியருமான எஸ்.எஸ்.வாசனின் வீடு என, அப்போது எனக்கு தெரியாது.

சாதாரணமாக வீடுகளில், மூன்று முதல், 9 - 11 படிகள் வரை தான் பொம்மைகளை அடுக்கி வைத்து, கொலு வைத்திருப்பர். வாசனாத்தில், வீடு முழுவதும் கொலு வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதை, வீடு என்று சொல்வதை விட மாளிகை அல்லது அரண்மனை என்பது தான் பொருத்தமாக இருக்கும்.

ஹாலில் துவங்கி, மாடி வரை, ஒவ்வொரு அறையிலும் ஒவ்வொரு விதமான பொம்மைகளை வைத்து கொலு வைக்கப்பட்டிருந்தது.

அனைத்தையும் கவரும் விதமாக, ஒரு ஓரத்தில் இரண்டு இருப்புப் பாதையில் இரண்டு ரயில்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. ஒன்று போகும், ஒன்று வரும்.

அப்போது, ஓடும் ரயில் பொம்மையை பார்ப்பது பரவசம். அது, ஒவ்வொரு ஸ்டேஷனாக நின்று, குகையை குடைந்து உள்ளே சென்று, மறுபுறம் வெளியே வருவதைக் காண குதுாகலமாக இருக்கும்.

மற்றவர்கள், அடுத்த அறை, அதற்கு அடுத்த அறை என்று முன்னேறிவிட, நான் மட்டும், ஓடும் ரயிலையே உற்றுப் பார்த்தபடி நின்று விட்டேன். அந்த ரயிலை தொட்டுப் பார்க்க, கைகள் பரபரத்தன.

'தொடாம பாக்கணும்... தொடாம பாக்கணும்...' என்ற குரல், அந்த அறையின் ஒரு மூலையில் இருந்து, அசரீரியாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.

வெட்கமறியாத ஆசை உந்தித் தள்ள, 

குருட்டு தைரியத்தில் ரயிலை தொட்டு விட்டேன். 'ணங்'கென்று ஓங்கி ஒரு குட்டு, இடி மாதிரி என் தலையில் இறங்கியது. வலி தாங்காமல், 'ஓ'வென்று பெருங்குரலெடுத்து அழ ஆரம்பித்தேன்.

'ஏண்டி தொட்டே... தொடாம பாக்கணும் தொடாம பாக்கணும்ன்னு சொல்லீண்டு இருக்கேனோல்லியோ?' என்று, குட்டிய பாலகனுக்கு, 12 - 13 வயதிருக்கலாம். 

அதற்குள் என்னை காணாமல் தேடி, என்னோடு வந்திருந்தவர்களும், அழுகை சத்தம் கேட்டு, பாலகனின் அம்மாவும் அந்த அறைக்குள் ஆஜராகினர்.

'பாலா... என்ன சத்தம்... இந்த பொண்ணு, ஏன் அழறா...' என, கேட்ட மாமி தான், குட்டின பாலகனின் அம்மா.

'தொடாம பாருன்னு சொன்னேம்மா. இவ, தொட்டுட்டா. நாலு மணிலேர்ந்து, 'ஷார்ட் சர்க்யூட்' ஆயிண்டிருக்கு. 'ஷாக்' அடிச்சா, கஷ்டம் தானே... அதான் குட்டினேன்...' என்றான்.

அறையிலிருந்து தரதரவென வெளியே இழுத்து வந்த அம்மா, தன் பங்குக்கு, காதை திருகி, 'வந்த இடத்துல, ஏண்டி என் மானத்தை வாங்கறே?' என்றாள்.

அம்மா என் காதைப் பிடித்து திருகியதற்கு வேறொரு காரணமிருந்தது.

பெண்களுக்கு, தாம்பூலத்துடன் ஒரு புடவையும்; குழந்தைகளுக்கு, தாம்பூலத்துடன், பாவாடை, சுண்டல் பொட்டலம் கொடுத்திருந்தனர்.

நான், ரயில் பொம்மையை, வேடிக்கை பார்க்க நின்று விட்டதால், தாம்பூலம், பாவாடைத் துணி, சுண்டல் எனக்கு மட்டும் கிடைக்காமல் போன கோபம் தான், அது.

அங்கிருந்து கிளம்பிய குழு, மயிலாப்பூர் கபாலீஸ்வரர் கோவில் நோக்கி நகர்ந்தது.

தலையில் குட்டுபட்ட வலி, காது திருகிய வலியோடு, நடந்து நடந்து காலும் வலிக்கத் துவங்கியது எனக்கு.

அத்தை தலைமையில் திரண்டிருந்த மகளிர் அணியினர், -அம்மா உட்பட -அனைவரும் கிராமங்களில், மண் சாலைகளில் மைல் கணக்கில் நடந்து பழக்கப்பட்டவர்கள். பட்டணத்து தார் சாலையில் கவலையின்றி கம்பீர நடை போட்டனர். 

கற்பகாம்பாளையும், கபாலீஸ்வரரையும் சேவித்து, திரும்பும் வழியில், பேசியபடியே நடந்து வந்த சுவாரஸ்யத்தில், சாலையில் இருந்த சாணியின் மீது காலை வைக்க, தொபுகடீரென்று மல்லாந்து விழுந்தாள், அம்மா.

அத்தை தலைமையிலான குழு சுதாரிப்பதற்குள், வீதியோரம் பூ விற்றுக் கொண்டிருந்த பூக்காரி, மின்னல் வேகத்தில் ஓடி வந்து அம்மாவை துாக்கி விட்டாள்.

அவ்வளவு தான்.

ஆவேசமான அம்மா, பூக்காரியை ஒரு முறை முறைத்து, 'ஏண்டி என்னைத் தொட்டுத் துாக்கினே?' என்றாள்.

'கீய உயுந்துட்டியேன்னு பாவம் பாத்து துாக்கி வுட்டா, எகுர்றியே... பொம்பளைக்கு பொம்பளை துாக்கி வுட்டா இன்னாம்மா தப்பு... அய்ய...' என்றாள், பூக்காரி.

'தப்பு தான். நான் உன்னை துாக்கி விடச் சொன்னேனா... இல்லையே...' என்றாள், அம்மா.

'அய்யோ பாவம்ன்னு துாக்கினேன் பாரு, எம் புத்தியை ஜோட்டால அடிச்சிக்கணும். தொட்டுத் துாக்கி வுட்டா, தீட்டு ஒட்டிக்கிச்சோ...

ஒட்டிகிச்சின்னா, வூட்ல போய், 10 பக்கெட் தண்ணிய ஊத்தி குளி...

'ஒரு நாள் இல்லே ஒரு நாள், ஒரு பக்கெட் தண்ணிக்கி, இதே மெட்ராஸ்ல நாய் மாதிரி, 'லோலோ'ன்னு அலைவ பாரு. அப்பத் தெரியும்மே, உன் தீட்டும், மடியும்...'

அத்தையும், கூட வந்திருந்தவர்களும், அம்மாவை சமாதானப்படுத்தி, பூக்காரியிடமிருந்து மீட்டு வந்தனர்.

'யாரும் என்னை தொடாதீங்கோ... ஆத்துக்குப் போய் குளிக்கணும்...' என்றாள், அம்மா.

'அசடு... கோவிலுக்கு போயிட்டு வந்து குளிக்கப்படாதுடி... நன்னா கை, காலை அலம்பிக்கோ...' என்றார், அத்தை.

'என்னால முடியாது; நான் குளிப்பேன்...'

'சொல்றதைச் சொல்லிட்டேன்... அதுக்கு மேல உன்னிஷ்டம்... என்னமோ பண்ணு...' என்றாள் அத்தை.

வீடு திரும்பியதும், அம்மா குளித்தாள். என் தலையிலும், நாலு குடம் ஊற்றினாள். அதன் பின், அமைதியானாள்.

''அம்மா...''

''ஏண்டி வாசல்லேயே நின்னுண்டிருக்கே... செருப்பைக் கழட்டிட்டு உள்ள வர வேண்டியது தானே?''

''ஒரு வாளி தண்ணீ குடு. குளிச்சிட்டு தான் உள்ள வரணும்.''

''ஏண்டி, ஒரு நாளும் இல்லாத திருநாளா குளிக்கணும்ங்கறே... என்ன ஆச்சு உனக்கு?'' 

''ஸ்டெனோ மீனாட்சியோட ஆத்துக்காரர் போயிட்டார். அவாத்துக்கு போய் துக்கம் விசாரிச்சேன்.''

''எப்படி செத்தார்... என்ன உடம்புக்கு?''

''நன்னாத்தான் இருந்தாராம். 'சடர்ன் ஹார்ட் அட்டாக்!' ஆஸ்பிட்டலுக்கு அழைச்சு போயிருக்கா. போற வழியிலேயே போய் சேர்ந்துட்டார்.''

''அய்யோ பாவம்.''

''பாடியை ஆத்துக்கு எடுத்து வரலை. மீனாட்சியோட, 'பிளாட்' நாலாவது மாடி. ஏத்தி எறக்கறது சிரமம்ன்னு அப்படியே சுடுகாட்டுக்கு எடுத்து போயிட்டாளாம்.''

''அப்போ, நீ பாடியை பார்க்கலை. வீட்டுக்குப் போய் துக்கம் விசாரிச்சிட்டு வந்திருக்கே...''

''ஆமாம்.''

''இரு, வர்றேன்.''

உள்ளே போய் திரும்பி வந்தவள் கையில், வாளி இல்லை. 'சீல்' உடைக்கப்பட்ட கங்கை சொம்பு தான் இருந்தது.

''என்னம்மா இது?''

''பாத்தா தெரியலை... கங்கா ஜலம்டி.''

''அதை எதுக்கு இங்கே எடுத்துண்டு வந்தே... குளிக்கறதுக்கு, 

தண்ணீதானே கேட்டேன்.''

''காலத்துக்கேத்தா மாதிரி அனுசரிச்சுண்டு போறதுதாண்டி, பொண்டுகளுக்கழகு... இருக்கற ஒரு வாளி தண்ணிய, நோக்கு குளிக்கறதுக்கு கொடுத்துட்டா, நாளைக்கு, சமைக்கிறதுக்கு தண்ணி இல்லாம திண்டாடி தெருவுல தான் நிக்கணும்.

''லாரி எப்போ வருமோ... தண்ணி எவ்வளவு கிடைக்குமோ? உக்காரு. கொஞ்சம் கங்கா ஜலம் தெளிக்கிறேன், அது போரும். வீணா என் வாயை கிளறாம உள்ள வா.''

'அம்மாவா இப்படி பேசுவது... அதுவும் துஷ்டி வீட்டுக்கு போய், துக்கம் விசாரித்து வந்திருப்பவளை, குளிக்க வேண்டாம் என்கிறாளே...' என, என்னால் நம்ப முடியவில்லை.

ஆச்சர்யமாக இருந்தது. 

''ஆமாம்டி. நான் மாறித்தான் போயிருக்கேன். என்ன பண்ணச் சொல்றே, எல்லாம் என் தலை விதி... பிரதோஷத்துக்கு சிவ தரிசனம் பண்ணலாம்ன்னு, மாம்பலம், சிவா - விஷ்ணு கோவிலுக்கு போறதுக்கு, குளிச்சிட்டு மடிப் புடவையோடு, ரயில்ல ஏறினேன்.

'வெண்டர்ஸ் கோச்'சுல தான் ஏற முடிஞ்சுது.

''பால் கேன், பழக்கூடை, பக்கத்துலேயே ஒரு கருவாட்டுக் கூடை. எல்லாத்துக்கும் நடுவுல, 'ஸ்டெரெச்சர்'ல ரயில்ல அடிபட்டு செத்த பாடி ஒண்ணு, 'ஈ'ன்னு இளிச்சுண்டு படுத்துக் கெடக்கு,'' என்றாள், அம்மா.

''தி.நகர்ல எறங்கி, அடுத்த ரயில் பிடிச்சு திரும்பி வந்துட்டியோன்னோ,'' என்றேன்.

''அத்தனை துாரம் போய்ட்டு எப்படீடி திரும்பி வர்றது... அந்த சிவன், சுடுகாட்டுல வாசம் பண்றவன் தானே... 'ஈஸ்வரோ ரக் ஷது'ன்னு மனசைத் தேத்திண்டு, 'பங்க்' கடையில ஒரு ரூபாய்க்கு பாக்கெட் தண்ணி வாங்கி, தலையில தெளிச்சுண்டு, போய் சிவ தரிசனம் பண்ணிட்டு வந்தேன்.''

கங்கை சொம்பை, 'ணங்'கென்று வைத்து, உள்ளே போனாள், அம்மா.

'அம்மா, 'டெட் பாடி'யோடு நாலு ஸ்டேஷன் பயணித்து, கோவிலுக்கே போய் வந்திருக்கிறாள். நான், சாவு நடந்த வீட்டுக்குத் தானே போய் வந்திருக்கிறேன். பாதகமில்லை...' என, நினைத்தபடி, அம்மா வைத்துப் போன கங்கை சொம்பிலிருந்து, கை நிறைய கங்கா ஜலத்தை தலையில் தெளித்து, உள்ளே நுழைந்தேன்.