சீர் சினத்தி

சீர் சினத்தி (மனதை தொட்டுவிடும் கதை – 76)

#ganeshamarkalam

என்னமோ தெரியலை, கல்யாணம்னா நம்மாங்கள்லெ பொண்ணோ, மாப்பிள்ளையோ ஞாபகத்து வரலை, சீர் சினத்திதான் வரது. என் பொண் கல்யாணத்தில் சீர் பத்தி பெசரச்சே சினம் வந்தது. அதுக்குத்தான் சீர் சினத்தின்னு சொல்ராளோன்னு நினெச்சுண்டேன்.

வரதக்ஷிணை பத்தி நான் இங்கே பேசவே வரலை. அது வேர மேட்டர். முன்னெல்லாம் ஒரு பெரீய லிஸ்ட் போட்டு என்ன வேணும்னு கராரா சொல்லிடுவா. மயக்கம் தெளிஞ்சப்புரம் எப்படி சமாளிக்கலாம்னு யோசிப்போம். அப்புரம் அவேர்னஸ் வந்து கொஞ்சம் குறைச்சுண்டா. சட்டம்னு ஒண்ணு வந்தது. அதுக்கு பயந்து அதைப்பத்தி பெசரதும் குறைஞ்சது. ஆனாலும் பெண்ணை பெத்தவா நிச்சயம் பண்ணிடலாம்னு தோணினதும் “என்ன எதிர்பாக்கரேள்”னு கேட்டுடரதும் அவா “ஒண்ணும் வேண்டாம், உங்க இஷ்டப்படி செய்யுங்கோ”ன்னு சொல்ரதும் இப்போ சகஜம். 

என் ஒரே பொண்ணுக்கு கல்யாணம் செய்யணும்னு கஷ்டத்திலேயும் சேத்து வச்சிருந்தேன். “உங்க இஷ்டப்படி நீங்க ஆசைபட்ரா மாதிரி பண்ணுங்கோ”ன்னு சம்பந்தி மாமா சொன்னர். அவர் சொல்லி முடிக்கலை சம்பந்தி மாமி “ஒரே பொண்ணு ஆசையும் பாசமுமா வளர்த்திருப்பேள் இல்லையா”ன்னு கொக்கி போட்டு ஆத்துக்காரரை ஒரு தினுஸா லுக் விட்டா. அவர் சுதாரிச்சிண்டு “என்ன ஒண்ணு வர மனுஷாளை நன்னா கவனிக்கணும், அவா கல்யாணம் நன்னா நடந்ததுன்னு சொல்லும்படி பண்ணிடுங்கோ”ன்னர். 

அப்புரமா புடவை எடுக்க சேர்ந்து போலாம்னு கூடவே வந்த சம்பந்திப்பேராத்து மாமிகள் சொல்லிக்கொடுத்தபடி “என்ன செய்யப்போறேள்”னு நாசூக்கா கேட்டுத்தெரிஞ்சிண்டுதுகள். இந்தக்காலத்தில் பொண் கிடைக்கரதே கஷ்டமா இருக்கு, யாரும் வரதக்ஷிணை பத்திப்பேசரதில்லைன்னு சொல்லலாம். அதுவும் பிராம்ணா பசங்களின் நிலமை ரொம்பவே மோசம். வரதக்ஷிணைன்னு ஆசைபட்டா காலம்பூரா தனியா அல்லாட வேண்டியதுதான். இந்தக்கதை நான் சொன்னாப்புலே வரதக்ஷிணை பத்தி இல்லை. சீர் சினத்தி பத்தி.

எனக்குத்தெரிஞ்சு சீர் விஷயத்தில்தான் சண்டைகளும் மனஸ்தாபமும் ஏற்படரது. சண்டையையும் அவாய்ட் பண்ணி அதுக்கப்புரம் அதனால் கெட்டுப்போர ஸ்நேகிததையும் மீட்டெடுத்துடலாம், ஆனால் நடக்கிர கூத்தை தடுக்க முடியாது. 

என் நண்பனோட பொண் நிச்சயதார்த்ததுக்கு திருநெல்வேலி போகணும். மாப்பிள்ளை அங்கே பிடிச்சிருக்கான். “எப்படீடா”ன்னு கேட்டேன். “இல்லைடா தெரிஞ்சவர் மூலமா ஜாதகம் வந்தது, எல்லாம் பொருந்தித்து, ஆத்துக்காரிக்கு அவ்வளவு தூரத்தில் பொண் குடுக்கணுமான்னு யோசனை. நல்ல குடும்பமா பட்டது, சரின்னுட்டோம். என் பொண்ணு இந்த மாப்பிள்ளைதான் வேணும்னு கொடிதூக்கிட்டா”னான். நாளன்னைக்கு போகணும். 5 மணி நெல்லை எக்ஸ்ப்ரெஸ். 

திடீர்னு யாரோ சொல்ரா “நெல்லை பிராம்ணா ஆத்து விசேஷம்னா மாலாடு பிடிச்சு எடுத்துண்டு போகணும்”னு. பக்குன்னுது. அதைத்தவிர மத்தது என்னென்னவோ சீர் தயாரா இருக்கச்சே இந்த மாலாட்டுக்கு எங்கே போரது? முதல்ல அப்படீன்னா என்னன்னு இந்த தஞ்சாவூர்காரனுக்கு தெரியலை.

பயத்தம்பருப்பு உருண்டையாம். அதுக்கென்ன செஞ்சுடலாம்னு ஆத்தில் ரெண்டுபெண்கள் ரெடியா நின்னா. எனக்கு இவா மெனெக்கெட்டு செஞ்சு சரியா வரலைன்னா? கூப்பிட்டேன் அறுசுவை கணேசனை. “ஒண்ணும் இல்லை செஞ்சுகொடுக்கரேன் எப்போ வேணும், எத்தனை வேணும்”னார். “51 எடுத்துண்டு போங்கோ, நானே பாத்திரம் வாங்கி வச்சுத்தரேன்”னர். “நேர ஸ்டேஷனுக்கு கொண்டுவந்துடரேன்”னு ப்ராமிஸ். 

நாங்க பெர்த்தில் சாமானும் சட்டுமா பரப்பி வச்சுட்டு மாலாடுக்காக பிளாட்பாரத்தில் உலாத்தினோம், சரியா வந்து சேர்ந்தது. ஒரு எவெர்சில்வெர் அண்டா, இடுப்புயரத்துக்கு. ரெண்டு பேர் எடுத்துண்டு வந்தா. பாக்கிரவா ரயிலிலே இருக்கிர கான்டீனுக்கு ஏதோ சாமான் போரதுன்னு நினெச்சிருப்பா. அண்டாவில் ஷாட்புட் சைஜில் மாலாடு, நீட்டா அடுக்கி வச்சிருக்கான். “இவ்ளோ பெரீசா”ன்னு போன் போட்டு கேட்டதுக்கு “அப்படித்தான், இல்லைன்னா கோவிச்சுப்பா”ன்னான். நல்லவேளை விவரம் தெரிஞ்சவன் கிட்டே போனோம். ஆனா பிராப்ளமே இப்போதான் ஸ்டார்ட்.

மாலாடு நாசூக்காம். உடைஞ்சுடுமாம். அதான் வரிசையா வச்சு, இடைலெ பேப்பர் வச்சு அண்டாவில் கொடுத்தானாம். அண்டாவையும் சீரா எடுத்துண்டுவாளாம். சரியாப்போச்சு! ஆனா ரயில் ஆட்ரச்சே உடையப்பிடாது, உடெச்சு கொண்டுபோனாலோ அல்லது 51இல் 1 குறைஞ்சாலும் சண்டை வரும்னு பயமுறுத்திட்டு போனை வச்சான். 

என் ஃப்ரெண்ட் வேர மாப்பிள்ளை பாத்துடலாமானு யோசிக்க ஆரம்பிச்சான், ஏன்னா ரயில் ஆடுமே?. இப்போ போய் எப்படி? பொண்ணு மேல் பெர்த்தில் உக்காந்து பாட்டுகேட்டிண்டிருக்கா. கொன்னே போட்டுடுவா. 

சரி சமாளிக்கலாம்னு அந்த அண்டாவை ரெண்டு பேர் அணைச்சாப்புலே பிடிச்சிண்டு ராத்திரி பூரா தூங்காம உக்காந்துண்டு போனோம். அங்கே நிச்சயதார்த்தத்தில் சீர் சாமானெல்லாம் வச்சதும் அண்டாதான் நடுநாயகமா எல்லோர் கவனத்தையும் கவர்ந்தது. பையனோட பாட்டி அதில் என்ன இருக்குன்னு தொரந்து பாத்துட்டா. நல்ல வேளை ஒண்ணும் உடையலை, அவள் முகத்தில் அப்படி ஒரு மலர்ச்சி.

எங்காத்து கல்யாணத்தில் ரெண்டு நாள் முன்னாடி என் பொண் ஒரு லிஸ்ட் போட்டு இந்த சாமானெல்லாம் வாங்கிடுன்னா.  என்னன்னு பார்த்தா பியர்ஸ் சோப், ஜில்லெட் செட் அது இதுன்னு ஒரு 3000₹ க்கு வந்தது. மாப்பிள்ளைக்கு விளையாடல் சாமானாம். அதில் 4 இம்போர்ட்டட் சாமான்கள். பாண்டிபஜார் பூரா சுத்தினேன். இவ ஏன் லிஸ்ட் கொடுத்தா? அவனுக்கு என்ன வேணும்னு இவளுக்கு எப்படி தெரியும்? ஆத்துக்காரி சொல்ரா “அதான் செல் போன் வாங்கி குடுத்துட்டேளே, சாயங்காலம் 7 மணி ஆச்சுன்னா ராத்திரி 11 வரைக்கும் எத்தையோ கிளுக் புளுக்குன்னு பேஸிண்டு அப்போ சொல்லியிருப்பான்.” சரிதான்னு வாங்கினதை சத்திரத்துக்கு போரச்சே ஞாபகமா எடுத்து வச்சுண்டாச்சு. 

நீங்க என்ன நினைப்பேள், முஹூர்தத்தன்னைக்கு கார்த்தாலே கொடுத்து மாப்பிள்ளையை சந்தோஷப்படுத்தி இருப்பேன்னுதானே. அதான் இல்லை.

நாங்க கல்யாணக் காரியங்களுக்காக ஏர்பாடு செஞ்சிருந்த கேடரர் அவன் எப்போவும் செய்யராப்புலே தஞ்சாவூர் பிராம்ணா கல்யாணத்துக்கு தேவையான விஷயங்களை கரெக்டா செஞ்சுடுவான் அவனே மாப்பிள்ளைக்கும் பொண்ணுக்கும் விளையாடல் சாமான் வாங்கி மாப்பிள்ளைக்கு ஒரு செட் மாடீலே 5 மணிக்கே எடுத்துண்டு போய் கொடுத்துட்டான். தூங்கி எழுந்து சிந்தால் சோப், பரசூட் ஆயில், வெல்வெட் செஷே பாத்த மாப்பிள்ளைக்கு ஷாக். ஃபோனில் ராப்பகலா என் பெண்ணோட போட்ட மொக்கை வொர்கவுட் ஆகலைன்னு வருத்தபட்டு அப்புரம் அதை அக்காகிட்டே சொல்லி அவ தூபம் போட்டு இவன் குளிக்கவே போகாம சல்க்கிங்க். 

அப்புரம் அரசல் புரசலா விஷயம் என் மச்சினனுக்கு தெரிஞ்சு எங்கிட்டே, “அத்திம்பேர் மாப்பிள்ளை மூட் அவுட், தாலி கட்டுவாரா மாட்டாரான்னு தெரியலை”ங்கிரான். என்ன விஷயம்னு துப்பு துலக்கினா நடந்தது தெரிஞ்சது. “பொண் தங்கியிருக்கிர ரூமில் அலமாரியில் அவன் கேட்ட வஸ்துக்கள் எல்லாமே இருக்கு கொண்டுபோய் கொடுத்துட்டு மாமனார் வந்து முதுகை தேய்க்கட்டுமான்னு கேட்டுச்சொல்லு”ன்னு சொல்லி அனுப்பிச்சேன். நல்லவேளை, அத்தோட போச்சு.

“தாழம்பூ குடையும் கட்டைச்செருப்பும்”னு ஒரு நாவலே எழுதலாம். காசி யாத்திரக்கு வேண்டியதை வாங்கணும்னு நானும் என் மச்சினனும் ரெங்கனாதன் தெருவுக்கு போனோம். ஸ்டேக் மார்க் குடையும் மெட்ரோ செருப்பும் வாங்கரதுதானேன்னு நினைக்கலாம். சில விஷயத்தில் நான் பிடிவாதக்காரனாக்கும். இந்த காசியாத்திரை பாலிகை தெளிக்கரது, சாந்தி முஹூர்த்தம் இப்படிப்பட்ட மேட்டரில் சம்பிரதாயப்படிதான் நடக்கணும் ஒரு வெறி. ஸோ குடைன்னா தாழம்பூதான், செறுப்பு கட்டைதான்னு பொண்ணு பெரியவளானதுமே முடிவு செஞ்சது. வாக்கிங்க் ஸ்டிக் மட்டும் ரெண்டு, எனக்கும் இருகட்டும்னு. கடைசீலெ சரவணா ஸ்டோர்ஸ் மாடி மாடியா ஏறியும் கிடைக்கலை.

பில் போட்ர இடத்தில் ஒரு மஹானுபாவன் நேரே எதுத்தாப்புலே பாய் கடையில் கேளுங்கோன்னான். அங்கே ஒரு பாய், “காசியாத்திரை சாமான்களா”ன்னுட்டு என்ன வேணுமோ அப்படியே செட்டா எடுத்து காண்பிச்சு பேக் செஞ்சு தந்தான், ஆச்சர்யமா இருந்தது. நம்ம வழக்கம் அவனுக்கு தெரிஞ்சிருக்கு. 

ஆனா அன்னைக்கு மண்டபத்திலேந்து சித்த போராமாதிரி போயிட்டு யூடெர்ன் எடுத்து வந்த மாப்பிள்ளை காலில் கட்டைச்செருப்பை காணோம். வேர ஒரு சாதாரண செருப்பை மாட்டிண்டிருந்தர். அவ்வளவு அலைஞ்சு திரிஞ்சு மாமனார் ஆசையா வாங்கிண்டு வந்ததை போட்டுக்கலையே அப்படியே காசிக்கு அனுப்பிச்சுடலாமான்னு ஒரு செகண்ட் தோணித்து.

சிலது மறந்துபோயிட்ரது. நல்லபடியா கல்யாணம் நடந்து பெத்த பொண் சௌக்கியமா சந்தோஷமா வாழ்க்கையை அனுபவிக்கணும்னு ஒருவித கிலிலே மனசு தவிக்கரச்சே சீர் பத்தின சிந்தனையை எங்கே வச்சுக்கிரது? சீரில் மறந்து விட்டுட்ட விஷயத்தில் ஒரு சின்ன பிரளயமே வரலாம். 

நலங்கு முடிஞ்சு எல்லோரும் ஹாய்யா உக்காந்திண்டிருக்கோம். ரிசெப்ஷணுக்கு டயம் இருக்கு. பரிஜாரகன் ஏதோ அல்வாவாம் சாம்பிள் கொடுத்துட்டு போனான். சம்பந்தி மாமியோட ஒண்ணுவிட்ட தம்பி (மாலை மாத்தரச்சே அவன்தான் ஒவ்வொண்ணா எடுத்துத்தந்தான், திவ்யமா இருந்த வத்தக்குழம்பில் உப்பு பத்தலைன்னு பொய் கம்ப்ளைன்ட் செஞ்சதும் அவன்தான்) எங்கிட்டே வந்து “மாமா என்ன இப்படி பண்ணிட்டேளே”ங்கிரான். 

இந்த 4 நாட்கள் கல்யாணம் முடிஞ்சு அவா ட்ரைன் ஏறிப்பொரவரைக்கும் இப்படித்தான் நடந்துக்கணும்னு வைராக்கியத்தில் சம்பந்திபேர் யார் வந்தாலும் டக்குன்னு எழுந்து நின்னு, கையை பவ்யமா வாய்கிட்டே பிடிச்சிண்டு “சொல்லுங்கோ”ன்னு அவன் என்ன சொல்ரான்னு காதை தீட்டிண்டு கேட்டேன். “என்ன பண்ணிட்டேன்? “சீர் குறையரது”. “என்ன குறையரது?” கொஞ்சம் சத்தமா வார்த்தை வரது. அதான் தாலிகட்டியாச்சே. “பஞ்சபாத்திர உத்துருணி வைக்கலை.”

இதுக்கெல்லாம் இன்சார்ஜ் என் மச்சினன். அவன் இங்கே நடப்பதை பாத்துட்டு கிட்டே வரான், ஏதொ விசேஷம், இல்லைன்னா விவகாரம், ரெண்டையும் விட்டுவைக்கமாட்டான் அவன். பையனாத்து தரப்பு வாதங்களை கேட்டுட்டு, இவன் “ஒண்ணும் பிராப்ளம் இல்லை இப்போ போய் வாங்கிண்டு வந்துடரேன், சித்தே பொறுத்துக்கொங்கோ, விட்டுப்போயிடுத்து”ன்னான். நான் “சித்த இருடா”ன்னுட்டு, வந்தவரைப்பாத்து “பஞ்சபாத்திர உத்துருணியை வச்சுண்டு என்ன செய்யப்போரேள்”. அவர் பாவம், “ஆத்தில் வேணும்னா அதான், சந்தியாவந்தனம் செவாளோனோ அதுக்காக இருக்கும்.”. நினைச்சப்புலே நான் வச்ச ட்ராப்பில் மாட்டிண்டான். அடுத்த கேள்வி. “யாரு சந்தி பண்ரத்துக்கு?” அவன் “மாப்பிள்ளைதான்!” கேள்வியை சமாளிச்சுட்டா மாதிரி ஒரு பெருமித சிரிப்பு. நான் விடரதாயில்லை. “கடைசீயா மாப்பிள்ளை எப்போ சந்தியாவந்தனம் செஞ்சார்னு கேட்டுண்டு வந்து உண்மையை சொல்லுங்கோ அப்புரம் வாங்கிண்டு வரச்சொல்ரேன்”னு ஹாய்யா உக்காந்துண்டேன்.

“கெட்டுண்டு வரேன்”னு போனவன் அப்புரம் வரலை. ரிசெப்ஷனுக்கு இறங்கிவந்த சம்பந்தி மாமி என்னை ஒரு மாதிரியா பாத்தா. தெரிஞ்சுண்டேன் அவள் பிள்ளை பூணல் போட்டதுலேந்தே சந்தி பண்ரதில்லைன்னு. எனிவே, என் மச்சினன் காசு எடுத்துண்டு போய் சாஸ்திரத்துக்கு ஒரு பஞ்சபாத்திரமும் உத்திருணியும் வாங்கிண்டு வந்து கொடுத்தான். அப்புரம்தான் சம்பந்தி மாமி பொடோவுக்காக சிரிச்சா.

இப்படி சில பல நிகழ்வுகள், சில வேடிக்கையாயும், சில சின்ன சண்டையாவும் பரிமளித்து, சில டிட் ஃபார் டேட்ன்னு என் பங்குக்கு நானும் திருப்தி படராப்புலே வீம்பா நடந்துண்டு எங்காத்துப்பொண் கல்யாணம் சீரும் சிறப்புமா நடந்து முடிஞ்சது.

ரயிலடியில் அவாளை வழியனுப்ப எல்லோரும் கூடியிருக்கோம். அவா மனுஷாளை கூட்டமா அழைச்சிண்டு (வேனில்தான்), மூட்டுவலிக்காராளோட அவா ஸ்பீடுக்கு கையை பிடிச்சிண்டு நடந்து, ஓவர் ப்ரிட்ஜ் ஏறி ரெண்டு பேராய் அவாளை பின்னாடிலேந்து தூக்கி கம்பார்ட்மென்ட் உள்ளே தள்ளி பெர்த்தில் உக்கார வைக்கரவரைக்கும் முழி பிதுங்கித்து. என் பொண்ணு மெல்ல கிட்டக்க வந்து கண் கலங்க “அப்பா, கல்யாணத்துக்கு ரொம்ப சிலவாயிடுத்தாப்பா”னு கேக்கரா. “அடி பைத்தியக்காரி, இதெல்லாம் ஒரு சிலவாடி, சந்தோஷமான காரியம் அப்பா சிலவா பாக்கலைடி, நீ புதுசு உடுத்திண்டு உன் ஆத்துக்காரரோட கூப்பெலே போராய்னு நினைக்கரச்சே அத்தனை சந்தோஷமா இருக்குடி”ன்னேன். என் கையை தன் கையால் இறுக்க பிடிச்சிண்டு என் கண்ணைப்பாத்தா. அதில் ஆயிரம் அர்த்தங்கள் ஆழமான எங்களுக்கு மட்டுமே புரிஞ்ச அன்பு.

எல்லாம் நல்லபடியா முடிஞ்சு ஆத்துக்கு வந்தோம். மாசம் ஓடித்து. மாப்பிள்ளை பெங்களூருவில் அபார்ட்மென்ட் வாங்கிட்டாராம், கிரஹப்ரவேசத்துக்கு கூப்பிட்டுருக்கா. போய் குழந்தைகளை ஆசீர்வாதம் செய்யணும்னு பிளான்

போன் வந்தது. சம்பந்தி மாமிதான். என் ஆத்துக்காரியிடம் என்னை விசாரிச்சுட்டு, கிரஹப்ரவேசத்துக்கு வரச்சே ஸ்டீல் குடம் மறந்துடாதீங்கோன்னு வார்னிங்க்.