வரமும் சாபமும்

58. வரமும் சாபமும் (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

எங்கூர் இரும்பை. இப்படிக்கூட ஊரா என்ன? உங்கூர் இரும்பைன்னா எங்கூர் கரும்பைன்னு கேலி செய்யலாம். சோபாவில் ஈஷிக்கிடந்தா அழகான பல இடங்கள் நம் தமிழ்நாட்டில் இருப்பது எப்படி தெரியும்? 

இரும்பை மாகாளம்னும் சொல்லுவா. ஊருக்கு பிரதானமா சித்திரங்கள் நிறைஞ்ச கோவில். மாகாளேஸ்வரரும் குயில்மொழி அம்மையும் ஆட்சி. வந்து பாத்தாத்தான் அதன் அழகு புரியும். விவரின்னா என்னத்தை? 

திண்டிவனத்துலேந்து பாண்டிச்சேரி போரச்சே திருச்சிற்றம்பலம் கூட்டு ரோடு வரும். 4 லேன் போட்ட பின்பு கூட்டுரோடெல்லாம் தென்படாது. சைன் போர்ட் பாத்துண்டே போணம். தாண்டிட்டேள்னா மயிலம் ரொடு, டோல் ஜிப்மெர், பாண்டிச்சேரி எல்லாம் வந்துடும். இரும்பைக்கு இடதுபக்கம் வீ மாதிரி ஒடிச்சு யூடெர்ன். ஜஸ்ட் 600மீட்டர்.

இங்கேதான் பொறந்தேன். பெத்தன்னைக்கே உடம்பு முடியாமப் அம்மா போய்ட்டான்னு அப்பா சொன்னர். இருக்கர வீடுகளை விரல்களில் எண்ணிடலாம். அப்பா பக்கத்துலே வில்வநத்தம்கிர ஊரில் விவசாயம் பாத்துண்டிருந்தார். நிலம் சொந்தம்னு நினெச்சுடப் பிடாது. குத்தகைதான். அதில் வர வருமானத்தில்தான் 8ஆவது வரை படிக்க வச்சார். அதுக்கப்புரம் ஏறலை. ஆனா பாருங்கோ எனக்கு பெரீய ஆளா வந்துடணும்னு. எனக்கு முன்னோடி அப்பா ஃப்ரெண்ட் ராமகிருஷ்ணன் பையன் சகாதேவன். அவன் மாமா சொன்னார்னு மலேஷியா போனன், லக்ஷமா சம்பாதிக்க, பாண்டிச்சேரிலே பெரீசா வீடுகட்டிண்டு செட்டில்.

எனக்கு எதை எடுத்து செஞ்சாலும் நஷ்டம். ரியல் எஸ்டேட் ஆரம்பிச்சேன். அக்கம் பக்கத்தில் நிறைய நில சொந்தக்காராளைத் தெரியும். எல்லாரும் விவசாய நிலங்களை விக்கராளே! வாங்கிக்க ஆளைப் பிடிச்சுத் தருவது, இல்லை பெரீய ஊரிலேந்து பில்டெர்ஸ் கேட்டுண்டு வருவா, இவாளை கூடி வச்சு பேரம் பேசி முடிச்சுத்தறதுன்னு செஞ்சேன். நிறைய நடந்தது ஆனா வர கமிஷன் வராம ஏமாத்திடும். பைக்கில் பெட்ரோல் போட்டு சுத்தினதுதான் மிச்சம். 

பாண்டியில் கடை வச்சேன். சிங்கப்பூர் ஷாப்பீன்னு. கடனில் மூழ்கித்து. பேங்க் காரன் இன்னும் தேடிண்டு சுத்தரான். என்னை நானே கேவலப்படுத்தி அழிச்சிண்ட கதை 4 பக்கம் வரும்.

அப்பா தயவில்தான் பூவாவான்னு கேக்கல்லாம். கிட்டத்தட்ட அப்படித்தான்னு சொல்லலாம். உடம்பு வளையலை. சரீரத்தை வருத்திக்கறதில் உடன்பாடில்லை. அப்பாவுக்கு 65 ஆச்சு. “பாத்திண்டிருக்கர குத்தகையை உனக்குத் தர ஏற்பாடு செய்யரேன், ஓகேவா?” தோட்டம் ஒரு செட்டியாரோடது. மச்சினன் பினாமி. சொந்தக்காரா வெளிநாட்டில். எடுத்துண்டா இதை எப்படி வித்துக் காசாக்காலாம்னு படறதே தவிர விவசாயம் செய்யணும்னு தோணவேயில்லை. “ என் பேருக்கு அவா குத்தகைத் தருவது அவாளுக்கே நல்லதுக்கில்லை!” சொல்லிட்டேன்.

இந்த பேச்சு 3 வருஷம் மின்னாடி. அப்பாவும் கிளம்பிப்போனர். இப்போ தனிக்கட்டை. வயசு 42. எங்காம் 3 ரூமோட அப்பா விட்டுப் போயிருக்கர். அதில் ஹாய்யா வாழ்க்கை. ஊரில் யாருக்காவது ஏதாவது தேவைப்பட்டா முட்டுச் சந்து கணேசனைப் போய் பாருங்கோ செஞ்சு தருவான்னு அனுப்பிடுவா. எடுபிடி வேலை வந்தாலும் செஞ்சு எனக்கு மட்டும் வேணும்கிர சம்பாத்தியம் இருந்தாப் போதும்னு ஆரம்பிச்சேன். சோம்பேரித்தனமா இருக்கும். போன் வந்தா எடுக்க மாட்டேன்.

ஒருநா கார்த்தாலே 9 ஆச்சு, எழுந்துக்கலாமா வேண்டாமான்னு புரண்டு படுத்துண்டேன். எழுந்துண்டா பசிக்கும். ஆத்தில் 180ரூ இருக்கு. எடுத்து சிலவழிக்கணும். தூங்கிட்டு 1 மணிக்கு எழுந்துண்டா ஒருவேளையோட போகும். வாசக் கதவை யாரோ தட்டரா. தொறக்கலைன்னா உடெச்சுண்டு உள்ளே வருவாளோ? “கோவில் குருக்கள் சுவாமிநாதன் அனுப்பிச்சர், உங்களை கோவில் வரைக்கும் வந்துட்டுப் போகச்சொன்னர்.” ஒரு வாண்டு. 

“கோவில் வரைக்கும் வந்துட்டு திரும்பிப் போயிடலாமோ?” “இல்லை உள்ளே வந்து பாக்கச்சொல்லி அனுப்பியிருக்கர்”. 

வேண்டா வெறுப்பா எழுந்து ஒரு சொம்பு விட்டுண்டு போனேன். குருக்கள் மாமா சிவப்பழம். ஈஸ்வர கடாக்ஷம் உடெம்பெல்லாம் பூசியிருக்கும். அம்பாள் பார்வை அப்படியே இவர் ஹ்ருதயத்தில் விழுந்தாப் போல எல்லார் கிட்டேயும் அன்பு காட்டுவர். கோவிலில் விசேஷம் என்னன்னா, சிவலிங்கம் மூணா பிளந்து அதன் மூணு பாகத்துக்கும் வெள்ளிக் கவசம் சாத்தியிருப்பா. அழகான அர்த்த மண்டபத்தில் நின்னுண்டா ஈஸ்வரன், அம்பாள், நடராஜர் மூவரையும் தரிசிக்கலாம். லிங்கமும் சிவா ப்ரம்மா விஷ்ணு மூவரையும் உட்கொண்டு காட்சி அளிப்பதா ஐதீகம். 

கோவிலுக்கே வந்து சில மாசம் ஆச்சு. மாமா வாசல்லேலே நின்னிண்டுருக்கர்.

என்னைப் பாத்துட்டு “கணேசா, இங்கே வா!” அழைச்சிண்டு போனர். “அடுத்த வாரம் மாசிமகம் வரது.  நீ என்ன பண்ணிண்டிருக்காய் இப்போ?” மஹாகாளேஸ்வரர் கோவிலில் திருக்கார்த்திகை, மகம், பங்குனி உத்ரம், சிவராத்திரி இதெல்லாம் விமரிசையா கொண்டாடுவா. சாதாரண வைபவங்களுக்கு கோவிலை சீண்டாதவா கூட இந்த சில நாட்களில் எங்கேந்துதான் வருமோ, அத்தனை கூட்டம் கூடிடும். நான் என்ன பண்ணப்போரேன் அடுத்த வாரம்? ட்ரம்ப்போட ஒண்ணும் மீட்டிங்க் ஃபிக்ஸ் ஆகலை. மோடி தில்லி வரச்சொன்னா பிஸீன்னு சொல்லிடலாம். “ஏன் மாமா? சும்மாத்தான் இருக்கேன். என்ன செய்யணும்?”

“கோவில் கைங்கர்யங்கள் இருக்கு. கூட ரெண்டு ஆளை அழைச்சிண்டு வா. தேவைப்படும். என்ன செய்யணும்னு சொல்ரேன். செஞ்சு தரியா? நிர்வாக்கத்தில் சம்பளம் கொடுப்பா!”. “அதுகென்ன மாமா பேஷா செஞ்சுடலாம். என்ன செய்யணும்?” “கோவிலை நன்னா புதுஸு மாதிரி துடைச்சு பெருக்கித்தரணும். எங்கேயாவது பெயின்ட் அடிக்க வேண்டியிருந்தா செய்யணும். முன்னாடி பந்தல் போடணும். லைட்டெல்லாம் செக் செஞ்சு எங்கேயாவது வயரிங்க் மாத்தணும்னா மாத்திடு. வாசலில் 4 பேருக்கு கடை வச்சுக்க பெர்மிஷன் தந்தாச்சு. அதுக்கு பெட்டியில் கடை கட்டி அமைச்சுக் தரணும். மகத்தன்னைக்கு கூட்டம் ஒழுங்கு பண்ணி, விழா முடிஞ்சதும் திரும்பவும் கோவில் பிரகாரங்களை சுத்தம் பண்ணிட்டுப் போணம்”.

“செஞ்சு தரேன், நாளைக்கே ஆளுங்களொட வந்து உங்களுக்கு காமிச்சுக் கொடுத்துட்டு வேலையை ஆரம்பிச்சுடரேன்”. 

6 நாளில் எல்லாம் செய்யணும். மகம் முடிஞ்சு ரெண்டுநா வேலை இருக்கலாம். மொத்தம் 8 நா வேலை. கிடைக்கர காசில் 2 மாசம் ஹாய்யா ஓட்டிடாலாம். இவர் என்னை கூப்பிட்டதுக்கு ஒரு காரணம் உண்டு. பிரகாரத்தில் சுத்தி வரச்சே அழகான ஓவியங்கள் பாக்கலாம். அதெல்லாம் சிதைஞ்சுடாம சுத்தம் செய்யணும். 

இந்தூர்காரனுக்குத்தான் அதன் மகத்துவம் புரியும். அப்பா இருந்தப்போ மின்னாடி கூப்பிட்டா இப்படிப்போய் செஞ்சுட்டு வருவர். அவர் பிள்ளை பாத்துச் செய்வான்னு. வெட்டியா சுத்தரவன் மேல் இவ்வளவு அபிமானம் எப்படி? அப்பா மேலே இன்னும் இருக்கும் அபிமானம்னு நன்னாவே புரிஞ்சது. 

சுவாமிநாத குருக்களுக்கு அம்பாள் அனுக்ரஹம். வரம் வாங்கிண்டு வந்திருக்கர். கவுரமான உத்யோகம். பிள்ளை சென்னையில் டாக்டர். பொண் வாக்கப்பட்டு பெங்களூரில் சௌக்கியமா. எனக்கு யார் வரம் தரப்போரா? தந்திருந்தா எங்கப்பா வச்சுட்டுப் போன சொத்து 50 லக்ஷமாவது பேங்கில் இருக்கணுமே? இந்த வீட்டை வித்தா 10 லக்ஷம் தேறுமா? “சே”ன்னு பட்டது. இதை செஞ்சு தந்து சித்தே காசு பாத்துட்டா கொஞ்ச நாளைக்காவது ஹாய்யா தூங்கலாம்.

கிடுகிடுன்னு செய்ய ஆரம்பிச்சாச்சு. இத்தனை கிட்டக்க இந்த கோவிலை பாத்ததில்லை. அப்பா கூட்டிண்டு வருவர், தரிசனம் செஞ்சுட்டு ஒரு பிரதக்ஷணம், நேரே வெளீலே போயிடறது. ஒட்டடை அடிச்சு, சுவத்தை மெல்லிசு துணியில் துடெச்சு, பூப்போல படங்களை சுத்தம் செஞ்சு, இருட்டான இடங்களில் பெயின்ட் அடிச்சு, தீப தூபங்களை கழட்டி புளி போட்டு தேய்ச்சு தரையைப் பெருக்கி தண்ணீ விட்டு அலம்பி, தெரிஞ்ச பொண்ணை கூட்டிண்டு வந்து கோலம் போட்டுன்னு கோவிலோட இத்தனை நெறுக்கமா ஆயாச்சு. எலெக்ட்ரிக் வேலைதான் எதிர்பார்த்ததை விட ஜாஸ்தி. எல்லாம் முடிச்சுட்டு, கூட்டம் வரச்சே என்ன செய்யணும், அப்படி அழைச்சிண்டு வந்து எப்படி போய் வெளீலே விடணும்? பேசி வச்சுண்டோம்.

கார்த்தாலே 7 மணிலேந்து வர ஆரம்பிச்சா. சிவலிங்கத்துக்கு என்ன பெரீசா அலங்காரம்? ஆனா அம்பாளுக்கு திவ்யமா சுவாமிநாத குருக்கள் செஞ்சு காட்டினர். அதுக்கு முன்னாடி அபிஷேகம் நடக்கரச்சே உபயதாரர் ஒரு டஜன் குடும்பம். எல்லாரையும் உக்கார வச்சுட்டு நாங்களும் நின்னு பாத்திண்டிருந்தோம். அப்போதான வாலன்டீயர் பையன் கிட்டே வந்து “சித்தே வெளீலே வரமுடியுமா?” அழைச்சிண்டு போனன்.

க்யூ ஃபார்ம் ஆகிடுத்து. அதைப் பாத்துண்டே எதுக்கு கூப்பிட்டான்னு யோசிச்சிண்டே வந்தா பார்க்கிங்கில் குறிப்பா ஒரு கார் கிட்டே அழைச்சிண்டு போரான். கதவு தொறந்து ஒரு வீல் சேர் நிக்கறது. உள்ளே ஒரு பெண் நகர முடியாம. “என்னை தூக்கி சக்கர நாற்காலியில் வச்சு உள்ளே தரிசனம் செஞ்சு வைக்கணும்.” கேட்டுக்கரா. கோலம் போட்டுத் தந்த பொண்ணை கூப்பிட்டு இவரை தூக்கி நாற்காலியில் வைக்கச் சொல்ரேன். நானே எப்படி தொட்டுத் தூக்குவதாம்? அப்புரம் தள்ளிண்டு க்யூவை சுத்தி கோவிலுக்குள் அழைச்சிண்டு வரேன். 

பழங்காலத்துக் கோவில். வீல்சேர் போரா மாதிரி கட்டலை. பல இடங்களில் சக்கரத்தை தூக்கி நகத்தி. அப்புரம் சன்னிதிக்கு உள்ளே அபிஷேகம் பாக்கன்னா இடமே இல்லை. ஆபத்துக்கு பாபமில்லைன்னு அவரை என் கையால் மொள்ள அணைச்சா மாதிரி தூக்கி சிலரை நகந்துக்கச் சொல்லி தரையில் உக்காரவச்சு “பாருங்கோ, அபிஷேகம் முடிஞ்சு அலங்காரம் ஆனதும் தீபம் பாத்துட்டு சுத்தி வரலாம்.”

கீழே வைக்கரச்சேதான் தெரியறது இவருக்கு ரெண்டு காலுமே இல்லைன்னு. இது என்ன சாபமோ!

பிரகாரம் சுத்தரப்போ அங்கே இருந்த படங்களைக் காட்டி, தெரிஞ்சதை விவரிக்கரேன். நானே போய் பிரஸாதம் வாங்கிண்டு வந்து தரேன். “நீங்க எங்கேந்து வரேள்?” “விழுப்புரத்துலேந்து”. “கூட யாரும் வரலையா?” “ட்ரைவெர் மட்டும். போர இடத்தில் யாராவது எனக்கு ஒத்தாசை செஞ்சுடரா”. “கூட யார் இருக்கா?” “என்னோட வயசான அம்மா மட்டும். வீடு இருக்கு. நானே சம்பாதிச்சு கட்டினது. இப்போத்தான் வாகனப் பிராப்தி ஆச்சு. அதான் எடுத்துண்டு கோவிலுக்கு வரணும்னு”. ஆச்சர்யமா இருந்தது. இவர் நிலைமையில் சம்பாதிக்கராரா?

“என்ன வேலை செய்யரேள்?” “எது வேணும்னாலும்! கால் உதவித் தேவைப்படாத எதையும். சும்மா இருப்பது பிடிக்காது. போஸ்டலில் படிச்சேன். 2 டிக்ரீ. குழந்தைகளுக்கு படிப்பு சொல்லித் தரேன். கதை கட்டுரைகள் எழுதரேன். நெட்டில் சொற்பொழிவு செஞ்சுத்தரேன். காசு வந்திண்டிருக்கு”.

பொறி தட்டித்து. நாம தெம்பான நல்ல உடம்போட என்னத்தை செஞ்சுண்டிருக்கோம்னு பட்டது. யாராவது வரம் கொடுத்தா உக்காந்து சாபிடலாம்னு நினைப்பை வளர்த்துண்டு. மனுஷனா பிறப்பதே ஒரு வரம்தானே? இந்த பிறவியை மத்தவாளுக்கு வரமா, உபயோகமா ஆக்கித் தருவதுதானே வாழ்க்கை? காலில்லாத வாழ்க்கையை சாபமா எடுத்துக்காம அதையும் வரமா மாத்திண்டு வாழர இவள் எங்கே நான் எங்கேன்னு பட்டது.

ராத்திரி நடை சாத்திண்டு கிளம்பரச்சே 9 மணி. சுவாமிநாத குருக்கள் நாளைக்கும் வந்துடுன்னு ஞாபகப்படுத்தினார். இந்த மாற்றுத் திறனாளி பொண்னை நமக்கு காமிச்சுக் கொடுத்தது அந்த குயில்மொழியம்மைதானோ! ஆதுவே ஒரு வரமோ, இந்த வயசில்? அவளொட பேசக் கிடைச்ச அந்த சந்தர்ப்பமும் என் மர மண்டைக்குள் எதிர்பாக்காத டயத்தில் ஒரு ஞானோதயம் வந்ததையே ஒரு வரமாத்தான் எடுத்துக்கணுமோ?

நான் இப்போ என்ன செய்யணும்? மாகாளேஸ்வரரே வழி சொல்லட்டும். வேலை முடிஞ்சதும் அவரிடம் தஞ்சம் புகுந்துடணும்னு பட்டது. சாவிக்கொத்தோட நடக்க ஆரம்பிச்ச சுவாமிநாத குருக்களை மானசீகமா அவர் பின்னாடிலெந்தேம ஒரு கும்பிடு போட்டேன். 

நாளைக்கு சாஷ்டாங்கமா நமஸ்காரமும் பண்ணுவேன்.