உயர்ந்த உள்ளம் Part 2

Part 2

உயர்ந்த உள்ளம்

....

அன்று ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை. கடை இல்லாததால் வெளியே சென்றுவிட்டு சொக்கலிங்கம் திரும்பி வந்த போது வீட்டில் கற்பகம் யாருடனேயோ பேசிக்கொண்டிருந்தாள். 

“வாங்க, உங்களுக்காகத் தான் இவர் வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்காரு” 

சற்றுப் பொறுத்துத் தான் ஞாபகம் வந்தது. “ஓ, உன் தூரத்துச் சொந்தம் இல்ல?. திருச்சியில இருக்கிறதாச் சொல்லுவியே?  

“ஆமாங்க, ஸ்ரீதர்”

ஸ்ரீதர் பேச ஆரம்பித்தான். “உங்களால தான் நான் இன்னிக்கு ஒரு மனுசனா தலை நிமிர்ந்து நிக்கிறேன் மாமா” 

“என்ன சொல்ல வர்ற, புரியலையே”

“ரெண்டு வருஷம் கழிச்சு இப்படி லேட்டா வந்ததுக்கு என்ன மன்னிக்கணும்”

ஒன்றும் புரியாமல் தன் மனைவியை நோக்கினான் சொக்கலிங்கம்.

ஸ்ரீதர் தொடர்ந்தான். “நான் ஒரு பிசினஸ் ஆரம்பிச்சு ஒருத்தன் கிட்ட பணம் கடனா வாங்கியிருந்தேன் சொன்ன டயத்துக்கு திருப்பிக் கொடுக்க முடியல. ஒரு நாள் அவன் வீட்டுக்கே வந்து சத்தம்போட்டுப் போயிட்டான், ரொம்ப அவமானமா இருந்தது. அப்போதான் என் மனைவி கற்பகம் அக்கா கிட்ட போய்க் கேட்டுப் பாருங்கன்னு ஞாபகப்படுத்தினாள். நானும் இங்கே வந்து கேட்டேன். அப்போ நீங்க எங்கேயோ அவசரமா வெளியூருக்குக் கிளம்பிக்கிட்டு இருந்தீங்க. நான் சொன்னதக்கூட அரைகுறையாத்தான் கேட்ட மாதிரி பட்டுச்சு” 

கற்பகம், “ஆமாங்க, இவன் கேட்கிற அந்த அஞ்சு லட்சத்தை நம்ம பீரோவில் இருந்து எடுத்துக் கொடும்மான்னு சொல்லிட்டு நீங்க போயிட்டீங்க, நானும் கொடுத்துட்டேன்”

ஸ்ரீதர், “அந்தப் பணம் என் சொந்தக்காரங்க மத்தியிலும் என்கூட தொழில் பண்ற மத்தவங்க மத்தியிலும் என் மானம் பறிபோகாம காப்பாத்துச்சி. அதுக்கப்புறம் இந்தப் பக்கம் வரத் தோது படல. அக்காவைப் பார்க்கப் போனா பணம் ரெடி பண்ணிட்டு தான் போகணும்னு உறுதியா இருந்தேன். இந்த ரெண்டு வருஷத்துல கொஞ்சம் கொஞ்சமா தேத்திக் கொண்டு வந்துட்டேன்”. 

அவன் சொல்ல சொல்ல சொக்கலிங்கத்துக்கு மயக்கம் வருவது போல் இருந்தது. அந்தப் பழைய நிகழ்வை ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்க முயற்சித்தான்.

“ரொம்ப நன்றி மாமா, நேரம் கிடைக்கிறப்போ திருச்சிக்கு வாங்க” என்று கூறியபடி கிளம்பிவிட்டான அவன். 

தலையைப் பிடித்தபடி அமர்ந்துவிட்டான் சொக்கலிங்கம். ‘நடந்தது என்ன? சற்று நிதானமாக யோசிப்போம். ஆக, அன்று எட்டு லட்சத்தை தம்பிக்குக் கொடுப்பதாக கணக்கு எழுதி பீரோவில் வைத்திருந்தேன். இவன் வரவும் அதிலிருந்து ஐந்து லட்சம் இவனுக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. தான் நேரடியாக பங்கு கொள்ளாததாலும் அன்று அவசரமாக வெளியூர் சென்று விட்டதாலும் திரும்பிவந்து இதை அந்த புத்தகத்தில் பதிவிட மறந்துவிட்டிருக்கிறேன். தம்பிக்கு அந்த சமயத்தில் மூன்று லட்சம் தான் கொடுத்திருக்கிறேன். அப்படியானால் தம்பி 28 லட்சம் வாங்கியதாகச் சொன்னானே எப்படி? கணக்கு இடிக்கிறதே’. 

யோசிக்க யோசிக்க ஒரு பலமான உண்மை புறப்பட்டது. உடனே உள்அறைக்குச் சென்று ராமலிங்கத்தைக் கைபேசியில் அழைத்தான். 

“ஏன்டா பொய் சொன்னே?” 

“என்னண்ணே புரியலையே?”

“உன் நல்ல மனசுக்கு அது புரியாதுடா” 

“கொஞ்சம் தெளிவாச் சொல்லுங்க”

“அன்னைக்கு மூணா எட்டான்னு குழப்பம் வந்துச்சு, இல்லையா? நீ 23லட்சம் வாங்கிட்டு 28ன்னு ஏன் சொன்னே?”

“இல்லண்ணே, 28 தான் வாங்கியிருந்தேன்” 

“இங்க பார், ஏற்கனவே தப்பு பண்ணிட்டேன்னு மனசு என்ன குத்திக்கிட்டு இருக்கு. நீ மேலும் என்ன வேதனைப் படுத்தாத. சொல்லு, உண்மையச் சொல்லு.” 

“……………….”

“………………..”

“ஆமாம். அன்னைக்கு சாயுந்திரம் நீங்க போன் பண்ணினப்போ உங்க நிலைப்பாட்டில உறுதியா இருந்ததக் கவனிச்சேன். எங்கயோ தப்பு நடந்திருக்குன்னு புரிஞ்சது. அதுக்காக உங்ககூட சண்ட போட முடியுமா என்ன? ரெண்டுக்கு நாலு தடவை நான் எல்லாத்தையும் செக் பண்ணினேன். ரொம்ப உறுதியா 23 தான்னு தெரிஞ்சது. அடுத்த நாள் நீங்களாவே என்னைக் கூப்பிட்டு, தப்பாச் சொல்லிட்டேன்னு சொல்வீங்கன்னு எதிர்பார்த்தேன். ஆனா உங்க கிட்ட இருந்து போன் வரல. அப்படீன்னா நீங்க சொன்னது தான் சரின்னு நம்பிக்கிட்டு இருக்கீங்கன்னு புரிஞ்சது. அடுத்த ரெண்டு நாள் எனக்கு ஒண்ணுமே ஒடல. மனசுல என்னென்னமோ பயப்படும் படியான எண்ணங்கள் எல்லாம் வந்து போச்சு. இந்தப் பணப் பிரச்சினையினால உங்கள இழந்துருவேனோன்னு பயந்தேன்..”

“…………………….”

“அப்புறமா ஒரு முடிவுக்கு வந்தேன். உங்களக் கூப்பிட்டு 28ன்னு சொன்னேன். சொல்லி முடிஞ்ச உடனே உங்க குரல்லயும் ஒரு சாந்தம் வந்ததை கவனிச்சேன். அதனால நான் எடுத்த முடிவு சரிதான்னு உணர்ந்தேன்”

சொக்கலிங்கத்தின் கண்களில் நீர் திரண்டு கொண்டிருந்தது. 

“இந்த அஞ்சு லட்சம் என்ன ஒரு பெரிய பணமா? நீங்க என்னை இதுவரை கவனிச்சதுக்கு ஐம்பது லட்சம் கூட கொடுக்கலாம். உங்க கிட்ட போன்ல பேசினதுக்கப்புறம் என் மனசு ரொம்ப அமைதி ஆயிடுச்சு.”

“……………………”

“நான் அன்னைக்கே அதை மறந்துட்டேன்ணே. இப்போ எப்படி அது வெளிய வந்துச்சு?”

அவன் பேசிக்கொண்டே போக தன் கைகுட்டையால் கண்களைத் துடைத்துகொண்டிருந்த சொக்கலிங்கம் தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திகொள்ள சற்று நேரம் ஆனது. 

“அண்ணே, லைன்ல இருக்கீங்களா?” 

“அப்புறம் பேசுறேன்டா” என்று கூறி அழைப்பைத் துண்டித்தான். மறுபடியும் வெளியே கிளம்பினான். 

கற்பகம், “எங்கே போறீங்க?” 

“கோவிலுக்கு"

‘ராமலிங்கம் கால்ல போய் விழ முடியாது, இங்கே ராமன் கால்லயாவது விழுந்துட்டு வரேன்’ என்று அவன் முனகியது கற்பகத்திற்கு கேட்டிருக்க வாய்ப்பில்லை.🙏🏼