திருவானைக்கா

42. திருவானைக்கா (சிறுகதை சீசன் 4)   #ganeshamarkalam 

தம்பிரான் தெருவும், வெள்ளாளர் தெருவும் சந்திக்கும் இடத்தில் நாலு வீடு. ஒண்ணில் நாங்க. வழி கேட்டுண்டு வரணும்னா பஞ்சமுக விநாயகர் கோவில்னு கேளுங்கோ. எதுத்தாப்போலே எங்காம்.  

திருச்சீலேந்து வந்தா, காவேரிப் பாலம் கடந்ததும் பழைய கும்மோணம் சாலையில் நுழைஞ்சு பாரதி தெருவில் திரும்பினா தம்பிரான் தெரு வரும். எங்கேந்து பாத்தாலும் ஜெம்புகேசுவரர் கோவில் கோபுரம். இதெல்லாம் சும்மா சொல்லி வச்சேன். எங்காத்துக்கு வாங்கோன்னு கூப்பிட்டா, நீங்களும் இதோ வரேன்னு வந்துடப் போறதில்லை. 

எங்காத்தில் நான் ஞானசம்பந்தன். வயசு 76. கழி ஊணிண்டுதான் நடப்பேன். தேவாரம் பாடுவது பிடிக்கும். அப்பப்போ கணீர்னு பாடிடுவேன். ரொம்ப வருஷமா இந்தூரில். என்னை மூணூகால் முனிவர்னு சொல்லுவா. அதை விடுங்கோ. என்னோட என் பையன் கோசல்ராமன். அவன் மனைவி அகிலா. பேரன் அப்புசாமி. 

ஜம்புகேஸ்வரர் கோவிலுக்கு போன வருஷம் கும்பாபிஷேகம் ஆச்சு. கொள்ளாத கூட்டம் மிகப்பெரீய சிவாலயம். சாதாரண நாட்களில் யாரும் வரதில்லை. ஸ்ரீரங்கம் மாதிரி உசுப்பேத்திவிட்டு பேட்டரி கார் வச்சு, மனுஷாளை ஹிம்சிக்கரா மாதிரி தடுப்பு கட்டி வரிசைலே பல மணிநேரம் நிக்கவச்சுட்டு அப்புரமா சுவாமியைக் காமிச்சாத்தான் இதுவும் பிராபல்யம் ஆகுமோ? 

ஜம்புகேஸ்வரருக்கு தண்ணீர் கஷ்டமே தெரியாது. எப்பவும் நீர் சுரக்கும் இடத்தில் உக்காந்துட்டர். இவரை வேண்டிண்டா தண்ணீர் கஷ்டமே வராதுன்னோ இல்லை ஜலதோஷமே பிடிக்காதுன்னோ புரளீ கிளப்பிட்டா ஜனம் வந்து விழுமோ? செய்யணும். 

கார்த்தாலே எழுந்துண்டதும் ராஜகோபுரத்துலே பாட்டுப் போட்டது ஸ்பஷ்டமா. பாடல் பெற்ற ஸ்தலம். ஞானசம்பந்தர் (நான் இல்லை, ஒரிஜினல்!) பாடின “ஆனைக்காவல் வெண்மதீ”. அது முடிஞ்சு அருணகிரிநாதர் அருளிய “குறுதி புலா லென்பு.” இப்படி பாட்டாலே தேசம் பூரா பக்தி கல்டை தோற்றுவித்து. தமிழையும் வளர்த்து. இத புரிஞ்சுக்காம, கழகக் காரனுவ அரசாங்க கட்டடங்களில் “தமிழ் வாழ்க”, “வெல்க தமிழ்”னு எழுதி வச்சு கடவுள் நிந்தனை செஞ்சுண்டு! கில்லாடித்தனம்! அவனுவ கிடக்கரானுவ, தினம் கார்த்தாலே இதெல்லாம் கேக்கக் கொடுத்து வச்சிருக்கணும். 

எனக்கு கோவிலுக்கு தினம் ஒரு நடை போயிட்டு வந்துடணும். ரிடயர் ஆனதுலேந்து விடாம பண்ரேன். நல்ல வாக் ஆச்சு. சுவாமி தரிசனம். ஆத்துலேயே அகிலா இருந்தாலும் “அந்த” அகிலாண்டேஸ்வரியை பாத்துட்டா போது ஸ்மூத்தாப் போறது. கண்கூடா பாத்துட்டேன். அப்புவை தெருக்கோடீ ஸ்கூல் பஸ்ஸில் ஏத்திட்டு போணம். இன்னும் ஷூவை மாட்டிண்ட பாடில்லை. அவனோட அகிலா யுத்தம் செஞ்சிண்டு, “இந்த சாக்ஸை சித்தே உங்கப்பாவை மாட்டி விடச் சொல்லப் பிடாதா?” என் பிள்ளை பாத்ரூமில். அவனண்டை விண்ணப்பம் வைக்கரா. “இங்கே வாடா செல்லம்” எங்கிட்டே இழுத்து  மாட்டிவிட அவள் புஸ்தகப்பை, வாடர் பாட்டில் சகிதம் வர கிளம்பினோம் 

ஆத்தில் ஏதாவது பிர்ச்சனை நடக்கரச்சே கோசல் பாத்ரூமில் இருப்பான். அது என்ன டிஸைனோ?. எப்போவும் அப்படித்தான். வரப்போறதுன்னு தெரிஞ்சிண்டு உள்ளே போரானா இல்லை அவன் போய் சாத்திண்டதும் தெகிரியமா ஊரில் இருக்கும் பிர்ச்சனைகளெல்லாம் எங்காத்துக்குள் வருமா? 

அகிலாவைப் பத்தி சொல்லணும். நல்ல மனசுக்காரி. வாசல்லே யாராவது வந்து யாசகம் கேட்டா எதையாவது கொடுக்காம அனுப்ப மாட்டா. என்னையும் நன்னா கவனிச்சுண்டு குடும்பத்தையும் சமாளிச்சுண்டு. சிலசமயம் அவள் பண்ணினதைப் பார்த்தா அகிலாண்டேஸ்வரியே வாக்கப்பட்டு வந்தாப்போலே படும். சில சமயம் வேற மாதிரி. அப்போ நினெச்சுப்பேன், இதெல்லாம் கோசலோட பிர்ச்சனைன்னு. என்னைப் பொருத்தமட்டும் என் பெச்சை சில சமயம் கேக்காத பொண். பெண்குழந்தை இல்லாத குறையைப் போக்க வந்தன்னு வச்சுண்டேன். 

மல்லப்பன் கோபுரம் வழீயா கோவிலுக்குள் நுழைஞ்சு நேரே ஜெம்புகேஸ்வரரை பாத்துட்டு அப்படியே அந்தண்டை தள்ளி இருக்கும் அம்பாளையும் பாத்துட்டு, கோவில் வளாகத்துக்குள்ளே ஜம்புதீர்த்தம் போயிட்டு ஆத்துக்கு வர வழீலே நாவப் பழமரமொண்ணு கேட்பாரற்று இருக்கும். அதுகிட்டேதான் அவளைப் பார்த்தேன். 

வயசான முகம். முகத்தில் கோடுகள் கன்ட்ரோல் இல்லாம. கிராமத்துக் களை. நீண்டு தொங்கின காதுகளில் தொங்கட்டான், அத்தனை பெரீசா. வட்டமா ரெண்டுரூபா குங்குமப் பொட்டு. கையைக் காட்டி “நில்லுப்பா.” நின்னேன். ஊருக்கு புதுசோ, வழி கேப்பாளோ? தகவல்? இல்லை உதவி? தினம் வரேனே பாத்த ஞாபகம் இல்லை. பலர் வந்து போர இடம்னாலும். கையில் கம்போட சுத்தரோம், உசரமா படிகளில் இறங்கரப்போ தேவைப்பட்டும்,  கூடவே வச்சுப்பது. இருந்தாலும் ‘நில்லுப்பா’ன்னது சின்னப் பையனை சொல்வதுபோல் பட்டது. 

‘என்ன வேணும்?’ மோவாயை தூக்கிண்டு அவள் மின்னாடி நிக்க, அவள் சொல்ரா. “இந்தூரில் ரெண்டுநா தங்கணும், ஏதாவது சத்திரம் இல்லை குறைஞ்ச வாடகைக்கு இடம் இருக்கா?” ஸிம்பிள் ரெகுவெஸ்ட். ஈஸியா ஏன்ஸர். தெரியாதுன்னு போயிடலாம். சத்திரம் ஒண்ணு இருக்கு. ஸ்ரீரங்கத்தில் ரெண்டுமூணு. 700ரூ கேப்பன். ரயில்வே ஸ்டேஷணில் படுத்துக்கலாம். தொங்கட்டானை தூங்கரப்போ வெட்டிண்டு போயிடுவா. அவ்வளவு தங்கம் ஒரே இடத்தில்.

 என்ன தோணித்தோ, “எங்க வீட்டுக்கு வாங்க!” “உனக்கு ஒண்ணும் சிரமமில்லையே?” அவள் கேக்க, “ஒண்ணும் இல்லை, என் மாட்டுப்பொண் உன்னை ஆசையா உபசரிப்பா, வா.” அழைச்சிண்டு போயாச்சு.  

கோசலும் திருச்சியில் காலேஜுக்குப் போயிடவே (லெக்ச்சரர், இன்னும் படிக்கரான்னு நினைச்சேளா!) அகிலா பின்னாடி துணி துவைச்சிண்டு. துளசி மாடத்துக்கு அந்தண்டைலேந்து நோட்டம் விட்டுட்டு ஆச்சர்யமா வாசலுக்கு வரா. கிழவன் யாரையோ தள்ளிண்டுன்னா வரான்னு முகத்தில் லுக். விஷயத்தை சொல்லி “நம்மோட தங்கிக்கட்டும்னு அழைச்சிண்டு வந்துட்டேன்.” 

ஒரு முறை முறைச்சுட்டு அவள் பக்கம் திரும்பி “வாங்கம்மா, உங்கவீடு மாதிரி நினைச்சுகிட்டு இருங்க.” உக்காரவச்சு “சாப்பிடரீங்களா?” “அப்புரமா அய்யாவுக்கு செய்யரா மாதிரி வடிச்ச சாதம் ஆறவச்சு நல்லா பிசைஞ்சு மோர் விட்டு கரைச்சுத் தா. அதுபோதும்.” நான் கரைச்சுக் குடிப்பேன்னு இவளுக்கு எப்படி தெரியும்? அப்புரமா இந்தூருக்கு ஏன் வந்தான்னு கதையைச் சொன்னா. 

“பேர் ஈஸ்வரியாம். கல்யாணம் கட்டிகிட்டு ரெண்டு பசங்க. வீட்டுக்காரர் வேலை நிமித்தமா காரைக்குடியில். வீடு இளையாத்தங்குடி. இளையவன் குன்றக்குடி, மூத்தவன் பிள்ளையார்பட்டியில். புருஷன் வீட்டுலேந்து காணாமப் போயிட்டார். பிள்ளைகள் ஆனமுட்டும் தேடிட்டு போலீஸில் புகார் தந்துட்டு விட்டுட்டானுவ, அப்புரம் என்னை யார் வச்சுக்குவதுன்னு சண்டை மூண்டு அடிச்சுக்கர அளவுக்கு போயிடுத்து. என்னால் சண்டை வேண்டாம் உங்கப்பாவை எப்படியாவது தேடிக் கண்டுபிடிச்சு கூட்டியாரேன்னு கிளம்பி ஊர் ஊராப்போயிட்டு இங்கே வந்தேன்.” பக்குன்னுது. 

அவளுக்கே 60 இருக்கும். இந்த வயசில் தனியா ஊர் ஊரா கணவனைத் தேடிண்டு, எப்போ கண்டுபிடிச்சு எப்போ வீட்டுக்கு திரும்ப? நடக்கர காரியமா? வீட்டுக்காரன் நல்ல வேலையில் இருந்தவன் ஏன் ஓடிப்போணம்? கொடுமைப் படுத்தினாளா? “ஏம்மா காணாமப் போணம்? உங்களுக்குள் ஏதாவது மனஸ்தாபமா?” “அடி போடுவேன். என்ன இப்படி கேக்கராய்? நாங்க சண்டையே போட்டுக்க மாட்டம். அவர் காணாமப் போனதுக்கு வேற காரணம் இருக்கணும்”. “போலீஸ் என்ன சொல்ராங்கம்மா?” “’நீதான் விரட்டினாய்’னு சொல்லிட்டாங்க”. “அவுங்க சிவ பக்தர், மனசில் கோவில் கோவிலாப் போணம்னு தோணியிருக்கும். சந்தேகம்”. “போணம்னா உங்களையும் அழைச்சிண்டு போலாமே?” “அதான்பா எனக்கும்”. 

“எங்கெல்லாம் தேடுவீங்க?” கேட்டுண்டே அவளுக்கு சாதம் கரைச்சு கொண்டு வந்தா அகிலா. “போர ஊரில் முதலில் கோவிலில் தேடுவேன். ஆத்தங்கரைகளில். ரெண்டுநா பாத்துட்டு அடுத்த ஊருக்கு”. “சிலவுக்கு?” “கையில் கொஞ்சம் கொண்டாந்தேன். பசங்க அப்பப்போ மணி ட்ரேன்ஸ்ஃபராமே அதில் கொஞ்சம் அனுப்புவாங்க. ஒண்ணுமே இல்லைன்னா காதில் இருக்கும் தொங்கட்டானை அடகு வச்சிடலாம்னு.” “திருவானைக்கா எப்போ வந்தீங்க?” “இன்னைக்கு காலேலதான். இங்கே பாத்துட்டு தாயுமான ஸ்வாமி கோவிலுக்கும் போயிட்டு கிளம்பிடலாம்னு”.

 “இங்கேந்து எங்கே?” இவள் கஷ்டத்தை மறந்துட்டு டூரிஸ்ட்டை விசாரிக்கராப் போலே ஆர்வமா ஆரம்பிச்சுட்டம். “இங்கேந்து தஞ்சாவூர்.” சீக்கிரம் கிடெச்சுடணும் பகவானே!” வேண்டிண்டாச்சு. 

பேசிண்டே கரைச்ச சாதத்தை குடிச்சவள் அப்படியே திண்ணையில் நீட்டி படுத்துட்டள். அதுக்கு மின்னாடி எதுத்தாப்போலே இருந்த பஞ்சமுக விநாயகரை பாத்து ஈஸ்வரி அம்மா கண் அடிச்சாப்போலே பட்டது. 

‘உள்ளே வாங்கோ’ன்னு கண்ஜாடையா கூப்பிட்ட அகிலா, “என்ன காரியம் செஞ்சேள்? உதவறது தப்பில்லை. இந்த பெண்மணி வித்யாசமான்னா தெரியரா? முகத்தில் அத்தனை களை. காதில் அத்தனை தங்கம். சாயங்காலம் உங்க பிள்ளை வந்து பாத்துட்டு திட்டினா? நீங்கதான் பதில் சொல்லணும். எனக்கு ஒண்ணும் பிர்ச்சனை இல்லை”.

அப்பு வந்தும் ‘வாடா செல்லம்’னு அழைச்சு கொஞ்ச ஆரம்பிச்சா. கார்த்தாலே நான் மாட்டிவிட்ட ஷூவையும் சாக்ஸையும் அவளே கழட்டி ‘பசியோட வந்திருப்பாய். சாப்டூட்டு திண்ணைக்கு வா. பாட்டி கதை சொல்ரேன்.” ஓடிவந்தவன் ‘யாரும்மா இந்த பாட்டீ? நம்ப மீனாக்ஷி பாட்டி மாதிரியே பெசரா?” மீனாக்ஷி என் ஆத்துக்காரி. இப்போ இல்லை.  அகிலாவே ஈஸ்வரியை சாயங்காலமா இன்னொரு வாட்டி கோவிலுக்கு அழைச்சிண்டு போய் தேடிப்பாக்க வச்சுட்டு மறுநா கையில் காசு தந்து மலைக்கோட்டைக்கு பஸ் ஏத்தி விட்டா. அங்கேந்து எங்காத்துக்கு எப்படி வரணும்னும் சொல்லி. 

வந்தவள் “இன்னும் ஒருநா தங்கிக்கட்டுமா? உன்னைப் பாத்தா சொந்தக் காரவுக மாதிரி இருக்கு.” கேக்க அகிலா “அதுக்கேன்ன? பேஷா!” நேத்தே மூஞ்சியை கடுகடுன்னு வச்சிண்டு கோசல் ஒண்ணும் சொல்லலை. சொன்னாலும் யாரும் கேக்கமாட்டா. அப்புவுக்கு புதுசா முளைச்சு வந்த பாட்டியை பிடிச்சுப் போச்சு. வந்த விருந்து அவாளா கிளம்பினாத்தான்னு நானும் கண்டுக்கலை. 

அன்னைக்கு வெள்ளிக் கிழமை. விடிகாலம்பர எழுந்து ஏகாந்தமா திருவாசகம் பாடிண்டு கிணத்தடீலே குளிச்ச என்னை ஆச்சர்யமா பாத்த ஈஸ்வரி “என்னையும் கோவிலுக்கு கூட்டிண்டு போரியா?”. “வாங்க, இன்னி முஹூர்த்தம் உன் ஆம்படையான் கிடெச்சுட்டா எல்லாருக்கும் சந்தோஷம்.” அம்பாள் சன்னிதி வரச்சே “இங்கே உக்காந்துக்கரேன். நீ சுத்தினதும் போலாம்.” கொடிக்கம்பத்துக்கு கிட்டே தரையில் சக்குன்னு உக்காந்துட்டா.  

அந்தண்டை போய் இந்தண்டை வரப்போ காணலை. 

சித்தே பாத்தேன். பிரதக்ஷணமா வராளான்னா காணும். அந்த நேரத்தில் முழுக் கோவிலில் 10 பேர் இருந்தா பெரீசு. சரீ நாம ஆத்துக்குப் போவம் அவள் வந்துடுவான்னு. ஆத்தில் அகிலா ஒரே படபடப்போட. கோசலும் ஆபீஸுக்கு கிளம்பாம. அப்பு ஸ்கூல் பையோட பாட்டி வந்துதான் அழைச்சிண்டு போணம் புதுசா அடம். 

‘என்கூட கொவிலுக்கு வந்த அவளை காணோம். இங்கே வந்தாளா’ன்னு கேக்கலாம்னு வாயைத் தொறக்கலை ‘திண்ணையில் இது கிடந்தது’ன்னு – ரெண்டு பெரீய தொங்கட்டானை அகிலா காமிக்க பயந்து போனோம். 

விழ சான்ஸே இல்லையே? கழட்டினாளா என்ன? இத்தனை காஸ்ட்லி சமாச்சாரத்தை கையில் வச்சிண்டு என்ன பண்ண? நம்முதில்லையே? இவளையும் காணலை. அட்ரெஸ்ஸும் வாங்கிக்கலை. கணவன் கிடெச்சுட்டானா என்ன? சொல்லாமலா போவள்?  ஒரு மாசம் பாத்துட்டு அம்பாள் உண்டியலில் போட்டுடலாம்னு பட்டது. ஒருநா திரும்ப வந்து கேட்டா? உண்டீலேன்னா நம்புவாளா? வித்துகாசு பண்ணிட்டோம்னு சொல்லுவாளே! 

கோசல் கத்தக் கிளம்பினான். ஒரு நல்ல நாள் ஜம்புகேஸ்வரர் மேல் பாரத்தை போட்டுட்டு அகிலாண்டேஸ்வரி உண்டியலில் சேத்துடலாம்னு குடும்பமா கிளம்பினோம்.  பெரீய உண்டியல். மேலே ஃபன்னெல் மாதிரி. அப்புகிட்டே தந்து நான் தூக்கிப் பிடிச்சுக்க போட்டாச்சு.  

போட்டுட்டு பாக்க்கரச்சே அகிலாண்டேஸ்வரி எங்களைப் பாத்து அத்தனை அழகா சிரிச்சாப் போலவும் அவள் காதில் ஸ்ரீ ஆதிசங்கரர் ஸ்ரீசக்ர ரூபமான பிரதிஷ்டை செஞ்ச ரெண்டு காதணிகளும் பிரகாசமா ஜொலிச்சது.