மூன்று தலைமுறை-2

 மூன்று தலை முறை-2

By N Krishnamurthy 

1927 ல் பஞ்சாபகேசன்  விசாலத்தை கை பிடித்தார்.பஞ்சாபகேசனுக்கு வயது பதினாறு.விசாலத்திற்கு பத்து வயது.கல்யாணத்திற்கு 20 நாட்கள் முன்பே விசாலத்தின் அத்தை, ஜானகியின் தங்கை, சுந்தரேசன் தம்பி மனவி ஆகியோர் வந்து சீர் பட்சணம் செய்ய ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.கல்யாணத்திற்கு 10  நாட்கள் இருக்கும் போது சுந்தரேசனின் அத்திம்பேர் (அக்காபுருஷன்), தம்பி, ஷட்டகர் (சகலை) ஆகியோர் வந்து சேர்ந்தனர்.

நல்லூர் அக்ரஹாரம் முழுவதும் அடைத்து போடப்பட்ட பந்தலில் ஐந்து நாள் கல்யாணம் களை கட்டியது.பையன் F.A.படித்திருந்ததாலும்,நில புலம் இருந்ததாலும் நிறையவே சீர் செனத்தி செய்திருந்தார் சுந்தரேசன். கல்யாணத்தன்று கிரிசுந்தரி சமேத கல்யாண சுந்தரேஸ்வரர் சுவாமி கோவிலிலிருந்து பிரசாதம் வந்தது. கல்யாணம் முடிந்தவுடன் ராஜகோபலன் குடும்பத்தினர்(பஞ்சாபகேசன் உட்பட) சொந்த ஊருக்கு திரும்பினர். விசாலம் தன் பெற்றோர்களுடன் நல்லூரிலேயே தங்கி விட்டாள்.

பத்து நாள் கழிந்ததும் சுந்தரேசன்,ஜானகி விசாலத்தை கூட்டிக்கொண்டு ராஜ கோபாலன் வீட்டிற்கு எதிர் விருந்துக்கு வந்தனர்.

விசாலம் கால் அலம்ப கொல்லையிலுள்ள கிணற்றடிக்கு சென்றாள்.பஞ்சாபகேசன் அங்கிருந்த வாழை மரத்திலிருந்து சாப்பிடுவதற்கு இலை எடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.விசாலத்தைப்பார்த்ததும், சுற்று முற்றம் பார்த்து யாரும் இல்லையென உறுதி செய்து கொண்டு 'விசாலம் இங்கே வா' என்றான். விசாலத்திற்கு அவனருகில் போவதா வேண்டாமாஎன புரியவில்லை.வெட்கம் பிடுங்கி தின்றது.மெதுவாக அடி எடுத்து அவனருகே சென்றாள்.

'நோக்கு என்னை பிடிச்சிருக்கா' என்றான். விசாலம் பதிலுக்கு 'பிடிக்காமத்தான் கல்யாணம் பண்ணின்டேனா?' என்றாள்.

இதைக்கேட்டு பஞ்சாபகேசனுக்கு காதில் தேன் பாய்ந்தது போல இருந்தது.இன்னும் ஏதோ சொல்ல வாயெடுக்கும் போது

'ஏண்டா பஞ்சு.கிடுகிடு வென இலையை பறிச்சுண்டு வர மாட்டயோ' என்ற மங்களத்தின் குரல் கேட்டது.

'தோ.வந்திண்டே இருக்கேனம்மா' என்று இடத்தை காலி செய்தான்.அவன் சென்ற பின்பு "பஞ்சு' என்று தனுக்குள் சொல்லி பார்த்துக்கொண்ட விசாலம் மீண்டும் தனக்குள் 'சீ.சீ.என்ன பண்றேன் நான்.ஆத்துகாரர் பெயரை என் வாயாலே சொல்லி விட்டேனே' என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டாள்.(இதைப்படிக்கும் இந்த காலத்து இருபத்தி ஒன்றாம் நூற்றாண்டு மனைவிமார்களுக்கு இப்படியும் கூட இருந்திருப்பார்களா என்று ஆச்சரியமாக இருக்கும். கணவன்  பெயரை சொல்லி கூப்பிடும் காலமல்லவா இது)

அன்று விருந்து முடிந்ததும் கொஞ்சம் ஒய்வு எடுத்துக்கொண்டு சுந்ததரேசன் குடும்பம் கிளம்பியது.வழி அனுப்பி வைக்கையில் மங்களம் ஜாளகியிடம் "எங்க மாட்டு பெண்ணை எப்போது கொண்டு விடுவீர்கள்'என்றாள்.

இதற்கு ஜானகி 'விசாலம் உங்காத்துப் பெண். பெரிய மனுஷி ஆக வேண்டிய வயதும் நெருங்கி விட்டது.அப்படி ஆனதும் சொல்லி அனுப்புகிறோம் .நீங்கள் வந்து அவளை இங்கே அழைச்சுண்டு போறதுக்கு தடையில்லையே' என்றாள்.

ஐந்து மாதம் கழித்து  ஒரு சுப வேளையில் விசாலம் பெரிய மனுஷி ஆனாள்.

மங்களம் நல்லூர் போய் விசேஷத்தில் கலந்து கொண்டு திரும்பிய ஏழாம் நாள் நல்ல வேளையில் விசாலம் பஞ்சாபகேசன் வீட்டில் அடி எடுத்து வைத்தாள்.

விசாலியும்,பஞ்சுவும் (பஞ்சாபகேசன் இனிமேல் பஞ்சு என்றும், விசாலம் விசாலி என்றும் அழைக்கப்படுவார்கள்) 

மனமொத்த தம்பதிகளாக வாழ்ந்து வந்தார்கள். மங்களம் மாட்டுப்பெண்ணை கண்ணின் இமை போல பார்த்துக் கொண்டாள்.

காவேரி தண்ணி குடித்து வளர்ந்திருந்ததால் இயற்கையிலேயே புத்திசாலியான பஞ்சுவிற்கு வேலை என்று ஒன்றும் இல்லை. அந்த காலகட்டத்தில் வேலை வாய்ப்புகள் அதிகம் இல்லை. மேலும் வேலைக்கு போக வேண்டிய அவசியமும் இருந்ததில்லை.

பிதுர் ராஜ்ய சொத்தான மூன்று ஏக்கர் நிலத்தை வைத்து பயிர் செய்து  கொண்டு இருந்தான்.அக்ரஹாரத்தின் நடுவில் சொந்த வீடு.  கொட்டிலில் 3 மூன்று கறவை மாடுகள்.நாலு பேருக்கு உண்டான பாலை எடுத்துக்கொண்டு,ஒரு பாகத்தை  சிவன் கோவில் அபிஷேகத்திற்கு கொடுத்து விட்டு,மீதி பாலை விற்று அதன் மூலம் கிடைக்கும் வருமானத்தையும் ஈட்டினார்கள்.

பிள்ளைதாய்ச்சி பெண்ணைப்பார்த்தால்  விசாலத்திற்கு இரக்கம் சொல்லி மாளாது. அம்மாதிரி பெண்களுக்கு அன்னமிட்டும், தன்னுடைய புடவையை கொடுத்தும், கையிலுள்ள காசில் இரண்டோ மூன்றோ ரூபாயும் கொடுப்பாள்.

இரக்கம் இருக்காதா பின்னே?

திருமணமாகி பதினான்கு வருடமாகியும் விசாலத்திற்கு வயிற்றில் புழு, பூச்சி உண்டாகவில்லை.ஏறாத கோயில் இல்லை. 

வேண்டாத தெய்வம் இல்லை. ஏனோ தெய்வம் கண் திறக்கவே இல்லை. ஒரு நாள் கோயிலில் இவர்களைப் பார்த்த ஒரு சாமியார் இவர்களிடம் 'என் அப்பன் பழனி முருகனைப் பார்த்து வேண்டிக் கொள்ளுங்கள். அவன் சந்தான பாக்கியம் அளிப்பான்' என்று கூறுவதைக் கேட்டு பழனிக்கும்  சென்று பால முருகனுக்கு பாலாபிஷேகம் செய்து மனமுருகி வேண்டினார்கள்.

போகும் வழியில் பூம்பாறையில் உள்ள குழந்தை வேலப்பன் கோவிலுக்கும் சென்ற அங்கிருந்த குழந்தை வேலப்பனிடம் குழந்தை பிறந்தவுடன் வெள்ளியில் தொட்டில் செய்து போடுவதாக விசாலம் வேண்டிக்கொண்டாள். (குழந்தை வேலப்பர் கோவில்  அல்லது குழந்தை வேலாயுத சுவாமி திருக்கோவில் மூன்றாயிரம் ஆண்டுகள் வரலாற்றைக் கொண்டதாக கூறப்படுகிறது. இக்கோயிலில் உள்ள சிலையானது போகர் என்னும் சித்தரால் நவபாஷாணத்தில் உருவாக்கப்பட்டது எனப்படுகிறது).