கந்தர்வ கான சபா

 *கந்தர்வ கான சபா*

 *காலச்சக்கரம் நரசிம்மா* 

கந்தர்வ கான சபாவின் செயலாளர், தோதாத்ரி, தனது நாற்காலியில் சாய்ந்திருந்தபடி, ஜன்னல் வழியாக மாமரக்கிளையில் ஒன்றையொன்று துரத்திக்கொண்டிருந்த அணில்களைப் பராக்கு பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

"ஏய் அணிலே! ராமனுக்கு அணை கட்ட உதவியது போல, இந்த சபாவை நடத்துவதற்கும் எனக்கு உதவ கூடாதா?" என்று மனதினுள் புலம்பினார் தோதாத்ரி. ஒரு காலத்தில் ஓஹோ என்று இருந்த சபாதான், கந்தர்வ கான சபா! திருவல்லிக்கேணி தோப்புத்தெருவின் டொக்கு சந்து ஒன்றில் சிறியதாக, கர்நாடக இசை பித்துகொண்ட சிலபேரால் துவக்கப்பட்டது. தோதாத்ரியின் பாட்டனார், குதூகல குஞ்சிதபாதத்தால் பிராபல்யமாக்கப்பட்டது. கதனகுதூகல இராகத்தை மிக அற்புதமாக பாடுவார் தாத்தா குஞ்சிதபாதம். அதனாலேயே அவருக்கு குதூகல குஞ்சித பாதம் என்கிற பெயரே நிலைத்தது. அவரது பாட்டில் மயங்கிப்போன பேலூர் சங்கரய்யா என்கிற ஒரு பணக்கார மனிதர், மயிலாப்பூரில் அரண்மனை போன்ற ஒரு வீட்டை குஞ்சிதபாதத்தின் பெயரில் எழுதி வைத்து விட, அந்த புதிய கட்டடத்தில், புதிய மோஸ்தரில் இயங்கத்துவங்கியது, கந்தர்வ கான சபா. இதில் பாடாத பிரபலங்கள் கிடையாது. அரியக்குடி இராமனுஜ அய்யங்கார் தொடங்கி, லால்குடி, குன்னக்குடி வரை அனைத்து இசைக்குடியினருக்கும், குடிலாகவே மாறிவிட்டது, கந்தர்வ கான சபா.

குதூகல குஞ்சிதபாதம் மறைந்த பிறகு, குதூகல சபா என்றே இசைக்கலைஞர்கள் அதனை அழைக்கத் தொடங்கினார்கள்.

ஐம்பது அறுபது கார்களை நிற்க வைக்குமளவுக்கு விஸ்தாரமான திறந்தவெளி, ஆங்காங்கே பந்தல் போடப்பட்டது போன்று நிழலை வாரி வழங்கும், ஆவ மற்றும் மாமரங்கள்., மரங்களை சுற்றி வட்ட வடிவில் ரெட் ஆக்சைடுடன் கூடிய திண்ணைகள், திண்ணைகளின் சுவர்களில் செதுக்கப்பட்ட இசைவாத்தியங்களின் வடிவங்கள், இசைக்கலைஞர்களுக்குப் போட்டியாக அந்த மரத்தில் அமர்ந்து கூவும் பறவைகள், என ரம்மியத்தை வாரி இறைத்துக்கொண்டிருந்தது. குதூகல சபா. கச்சேரி நடக்கும் நேரங்களில், மயிலை பகுதியை சேர்ந்த நீலாயதாட்சி என்கிற நீலுப்பாட்டி தனது பலகாரக் கடையை ஒரு ஆலமரத்தின் அடியில் போட்டு, சுடசுட மிளகாய் பஜ்ஜி, போண்டா, பக்கோடா, முறுக்கு, அதிரசம் என விற்க, நீலாம்பரியைக் கேட்டுக்கொண்டே நீலு பாட்டியின் நொறுக்கு தீனிகளை வயிற்றுக்குள் திணித்துக்கொண்டிருப்பார்கள், ரசிகர்கள்.

சுருக்கமாக, சென்னையின் சாந்தி நிகேதன் என்று இசைக்கலைஞர்களால், குதூகல சபா அழைக்கப்பட்டு வந்தது.

எம்.எஸ், எம்.எல்.வி, டி.கே.பி என்கிற மூன்று இசை பெருந்தேவியரும், குதூகல குஞ்சிதபாதத்தை அண்ணா என்றுதான் அழைப்பது வழக்கம்.

"மனசு சரியில்லை அண்ணா! கொஞ்ச நேரம் உங்க சபா மாமரத்தடியில் உட்கார்ந்துட்டு போறேன். மனசுக்கு இதமா இருக்கும்!" என்று இதோ, இந்த மாமரத்தடியில் பல இசைக்கலைஞர்கள் உட்கார்ந்துவிட்டு சென்றிருக்கிறார்கள்.

பசித்தவன் பழங்கணக்கு பார்ப்பது போலத்தான், தோதாத்ரி சபாவின் பொற்காலத்தை நினைவுகூர்ந்தார். புற்றீசல்கள் போல டிவி சேனல்கள் கிளம்பியதால், கந்தர்வ கான சபாவுக்கு மௌசு குறையத் தொடங்கி இருந்தது. காலம் மாறி வந்தது உண்மைதான். அதற்காக கலைகளையும், கலாச்சாரங்களையும் கூடவா மாற்றிக்கொள்ள வேண்டும்!

இசை கச்சேரிகள், இசைகுறித்த சதஸ்கள், தியாகராஜர் திருவிழா என்று இசை நிகழ்ச்சிகளை மட்டுமே நடத்திக்கொண்டிருந்த கந்தர்வ கான சபா, மெதுவாக காலை வேளையில் உபன்யாசங்கள், மாலையில் நாடகங்கள் என்று நிகழ்ச்சிகளை ஏற்பாடு செய்யத் துவங்கியது. பிறகு டிவி சீரியல்கள் பெருக, நாடகங்களும் அழுது வடியத்துவங்கின நாடகங்களுக்கு மௌசு குறைந்து போனது.

"குழந்தைகள் படிக்கும் நேரம் டி.வி. பார்க்காதீர்கள்!" என்று மருமகள்களால் அதட்டப்பட்ட மாமியார், மாமனார், வேறு வழியின்றி சபாவுக்கு வந்து நாடகங்களை பார்க்கிறோம் பேர்வழி என்று உறங்கிக்கொண்டிருப்பார்கள். இப்போது அவர்களும் முகநூல் வந்தவுடன், சபாவுக்கு வருவதை நிறுத்திக்கொண்டு விட்டார்கள். மொத்தத்தில் கந்தர்வ கான சபா அந்திம கட்டத்தை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது என்பதை நன்றாகவே உணர்ந்திருந்தார் தோதாத்ரி. அந்த மாபெரும் கட்டடத்தை கபளீகரம் செய்வதற்கு நிறைய ப்ரமோட்டர்கள் அலைந்து கொண்டிருந்தனர்.

"இன்னும் எவ்வளவு நாளைக்குத்தான் தொடையை தட்டிக்கொண்டு பாடுபவர்கள் உட்கார்ந்திருக்க போகிறார்கள்? பிழைக்கிற வழியை பாரும் ஐயா!" என்று அறிவுரை கூறிய ஒரு ப்ரோமோட்டர், தனது விசிட்டிங் கார்டை தந்திருந்தார். தோதாத்திரியின் மேஜை டிராயரை திறந்தால், இசை கலைஞர்களின் விசிட்டிங் கார்டுகளைவிட, கட்டட ப்ரோமோட்டர்களின் கார்டுகள்தான் அதிகம் இருக்கும். போதாத குறைக்கு, அரசியல் கட்சி பிரமுகர் ஒருவரும், சபா இடத்தை ஆட்டையை போட துடித்துக்கொண்டிருந்தார். பிள்ளைகள் வெளிநாட்டில் இருக்க, பொழுது போகாமல்தான் தோதாத்திரி அந்த சபாவை நடத்திக்கொண்டிருந்தார். பேசாமல், சபா கட்டடத்தை விற்று விட்டு, என்னுடன் வந்துவிடு என்று பெங்களூருவில் இருக்கும் அவரது மகளும் அழைத்துக்கொண்டுதானே இருக்கிறாள். இவ்வளவு பெரிய கட்டடத்தை பராமரிப்பதற்கு அவரால் இயலவில்லைதான். தலைவிதி போன்று நடக்கட்டும். என்றுதான், இன்னும் கந்தர்வ கான சபா என்கிற துருப்பிடித்த போர்டை கூட கழற்றாமல் அப்படியே விட்டு வைத்திருந்தார்.

அன்று காலையில்தான் அமெரிக்கா மகனும், பெங்களூரில் வசித்து வந்த மகளும், சபா கட்டடத்தை விற்று, அந்த பணத்துடன் தங்களிடம் வந்துவிடும்படி கூறியிருந்தனர். தோதாத்ரியும், ஒருவழியாக அந்த முடிவுக்கு வந்து விட்டிருந்தார். இனிமேல் கந்தர்வ கான சபாவை நடத்துவதில் எந்த பிரயோசனமும் இல்லை.

ஜன்னவில் இருந்து பார்வையைத் திருப்பி அறைக்கதவின் வழியாக வெளியே நோக்கினார். சபா நுழைவாயிலில் முன்பாக அமர்ந்திருந்த வீணை ஏந்திய சரஸ்வதி பொம்மையைத் துடைத்துக்கொண்டிருந்தாள் நவநிதம்.

"நீ வேற இடத்தை பார்த்துக்கோ, நவநீதம். நான் இந்த சபா கட்டடத்தை விற்க போறேன்!" என்று நவநீதத்திடம் அறிவித்துவிட நினைத்திருந்தார்.

சபாவிலேயே தங்கி அதனை கூட்டி பெருக்கி சுத்தமாக வைத்துக் கொள்ளும் நவநீதம் எழுபது வயதை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தாள் சபாவின் வேலையாள் என்றுதான் தன்னைக் கூறிக்கொண்டிருந்தாள். ஆனால் ஒரு பணியாளாகவே அவள் அந்த கட்டடத்தை பராமரிக்கவில்லை. ஏதோ அந்தக் கட்டடத்தை அவளுக்கே எழுதி வைத்து விட்டதை போன்று அவ்வளவு அக்கறையுடன் கவனித்து வந்தாள் இவ்வளவு மரங்கள், சபா வளாகத்தில் அடர்ந்திருந்தும், காய்ந்த சருகுகளின் குப்பைகளை காணவே முடியாது. அவ்வப்போது அவற்றை அகற்றி விடுவாள்.

☆☆☆☆☆

நவநீதம் சபாவிற்கு வந்து சேர்ந்ததே ஒரு பெரிய கதை.

ஊதுபத்திகளை விற்பதற்காக சபாவின் உள்ளே வர, "அதெல்லாம் வேண்டாம்மா!" என்று அலட்சியமாகத்தான விரட்டி அடித்திருந்தார். தோதாத்திரியின் தந்தை பரப்பிரம்மம்.

வெளியேறிக்கொண்டிருந்தவள், நுழைவாயிலின் முன்பாக இருந்த சரஸ்வதி சிலையின் முன்பாக நின்று, "அம்பா.. நீ இரங்காவிடில் புகலேது" என்று மனமுருகி பாட, பரப்பிரம்மம் அசந்து போனார். அவளது பாட்டு அவரை நுழைவாயிலுக்கே இழுத்து வந்தது.

"எவ்வளவு இனிமையான குரல். உன் பாட்டு தெய்வீகமா இருக்கும்மா! யாரு நீ? உனக்கு என்ன கஷ்டம்?" என்று பரப்பிரம்மம் கேட்க, அவள், அலட்சியத்துடன் பதில் தந்தாள்.

"வாழ்ந்து கெட்டவ, ஐயா! வாழ்க்கை நாறி போனதால, வாசனை பொருட்கள், ஜவ்வாது, ஊதுவத்தினு வித்துக்கிட்டு இருக்கேன்," என்று கூறினாள்.

"உன் பெரு என்னம்மா?"

"நவநீதம்.! போக்கிடம் இல்லாதவ. இப்போதைக்கு இந்த ஊதுபத்திகாரரோட கடையிலதான் ராத்திரி படுத்துக்கறேன்.!" என்று நவநீதம் சொல்ல, அவளைக் கரிசனத்துடன் நோக்கினார் பரப்பிரம்மம்.

"நவநீதம்! நீ இனிமே சிரமங்களை பட்டு, ஊதுவத்தி விற்க வேண்டாம். சபா கடல் போல இருக்கே. பின்னாடி உனக்கு ஒரு ரூம் ஒழிச்சு தரேன். நீ இங்கேயே தங்கிடு. சரஸ்வதி சிலைக்கு தினமும், கோலம் போட்டு, விளக்கேத்தி ரெண்டு பாட்டு பாடு. அது போதும். உன்னோட பாட்டை கேட்கச்சே எனக்கு எங்கப்பா குதூகல குஞ்சிதபாதம்தான் நினைவுக்கு வரார். அவரோட பாட்டை கேட்டுத்தான், இந்த சபாவையே ஒரு புண்ணியவான் பரிசா அளிச்சார். அவர் ரேஞ்சுக்கு பாடிண்டு, இப்படி ஊதுவத்தி விக்கறியே" என்றவர், அன்றே அவளுக்கு ஒரு அறையையே சுத்தம் செய்து கொடுத்தார்.

அன்றிலிருந்து சபாவின் முழு பொறுப்பையும் ஏற்றாள் நவநீதம். திறந்த வெளிகளை பெருக்கி, காய்ந்த இலைகளின் குப்பைகளை அள்ளி சுத்தம் செய்வது, உபன்யாசம் நாட்களில் கோலம் போடுவது, என்று துவங்கியவள், பரப்பிரம்மம் இல்லாத வேளைகளில் அலுவலகத்தில் அமர்ந்து கச்சேரி நிகழ்ச்சிகளை ஒப்பந்தம் செய்தும் வந்தாள். மனது சரியில்லாதபோது, தான் பாட்டுக்கு மாமரத்தடியில் அமர்ந்து பாடிக்கொண்டிருப்பாள்.

"சரஸ்வதி கடாட்சமாக இருக்கும் கந்தரவ கான சபா, நீ வந்தாட்டு, லட்சுமிகரமா மாறியிருக்கு!" என்பார் பரப்பிரம்மம். பரப்ரம்மத்தின் காலம்வரையில் பிரச்சனை ஏதும் இல்லாமல் நிம்மதியாக சபாவில் தனக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அறையிலேயே நிம்மதியாக வாழ்ந்தாள் நவநீதம். தனக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அறையிலேயே தனக்கு சமைத்துகொண்டாள்.

பரப்பிரம்மம் இறந்து, தோதாத்திரி சபாவின் செயலாளராக பதவி ஏற்றதும், நவநீதத்திற்கு மௌசு அதிகரித்தது. தோத்தாத்ரி அவளைக் கேட்காமல் எதையுமே செய்யமாட்டார், வெகு நாட்களாக சபாவிலேயே தங்கி வருகிறாள் என்பதோடு, திறமையாகப் பாடவும் செய்பவள் நவநீதம். கந்தர்வ சபா நவநீதம் என்று இசையுலகில் மதிக்கப்படுபவள் என்பதால் நவநீதம் கூறுவதே அங்கு சட்டமானது.

இதோ எழுபது வயதை எட்டிப்பிடித்தும், சுறுசுறுப்பாக சபாவைக் கவனித்து வருகிறாள். சரஸ்வதி சிலையை வெள்ளைத்துணியால் துடைத்துக்கொண்டிருந்த நவ நீதத்தையே வெறித்து பார்த்தார் தோதாத்திரி. அவளுடைய நடையுடை பாவனை எல்லாமே, அவருக்கு யாரையோ நினைவு படுத்தியது. வெகு நேரம் யோசித்தபடியே அமர்ந்தவருக்கு, தான் டிவி சேனல் ஒன்றில் பார்த்த படம் ஒன்று நினைவுக்கு வந்தது. "ஆடி அடங்கும் வாழ்க்கை" என்கிற அப்படத்தின் நாயகி மாதங்கினிதான் நினைவுக்கு வந்தாள். அற்புதமான அழகும், குரலும்கொண்டிருந்த மாதங்கினி அதன்பிறகு நடிக்காமல் ஒதுங்கிவிட்டிருந்தாள். அவளை போலவேதான், நவநீதத்தின் நடையுடை பாவனை இருந்தது.

ஒரு நாள், இசை விமர்சகர் தில்லுடு, தோதாத்திரியை காண வந்தார். அப்போது அலுவலக அறையைக் கூட்டிக்கொண்டிருந்தாள் நவநீதம்.

தில்லுடு அலட்சியமாக, "இந்தம்மா,! நாற்காலி கீழே பேப்பர் குப்பை கிடக்குது பாரு! என்ன லட்சணத்துல நீ பெருக்கறே!" என்று அதட்ட, பதறி போனார் தோதாத்ரி.

"தில்லுடு! அவ வேலைக்காரிவ் இல்லை. பெரிய சங்கீத மேதை. சபாவுக்கு கைங்கர்யமா இந்த வேலைகளை செய்யறா. அவளோட பாட்டை நீ கேட்கணும். நவநீதம்! ஒரே ஒரு பாட்டை பாடு, தில்லுடு உன்னோட திறமையை தெரிஞ்சுக்கட்டும்." என்றார் தோதாத்ரி.

"எதுக்கு தோத்தா? இனிமே நான் என்ன கச்சேரியா செய்ய போறேன்? வேலை நிறைய இருக்கு!" என்று நவநீதம் நழுவப் பார்த்தாள்.

"சொன்னதை கேளு! ஒரே ஒரு பாட்டு பாடு!" என்று தோதாத்ரி வலியுறுத்த, வேறு வழி தெரியாமல், விளக்குமாற்றை ஒரு மூலையில் வைத்துவிட்டு, தரையில் அமர்ந்து, பாடத் துவங்கினாள்.

எச்சரிக்க.. "ராராரா.. ஹே ராமச்சந்திரா!" என்று அவள் பாடத்துவங்க, தில்லுடு அதனை செவிமடுத்து முதலில் பிரமித்து, பிறகு பரவசத்துக்குள்ளாகி, பாட்டு முடிந்தபோது, சிலையாகவே சமைந்துவிட்டிருந்தார்.

"என்ன ஒரு சாரீரம். இதுதான், தோத்தா, தேவ கானம். தும்புரு கானம், நாரத கானம் எல்லாம். குப்பை கூளங்கள் நடுவுல உட்கார்ந்துண்டு, என்னமா பாடிட்டா. கூடை கூடையா மல்லிகைப்பூ வச்சுக்கிட்டு பாட வந்துட்டா போதுமா. இசையில் நறுமணம் வேண்டும். அது இந்த நவநீதம்கிட்டே இருக்கு. இவ்வளவு திறமையை வச்சுக்கிட்டு, ஏன்மா, விளக்கு மாற்றை வச்சுக்கிட்டு திரியற! உன் பாட்டை கேட்கச்சே. அந்த காலத்துல மாதங்கினினு ஒரு பாடகி இருந்தா. அவள் அற்புதமா பாடுவா, அவளோட குரு யார் தெரியுமா, தோத்தா? உன்னோட தாத்தா குதூகல, குஞ்சிதபாதம்தான். சீக்கிரமே வித்தையை கத்துக்கிட்டு, மேடையேறி, கச்சேரிகள் பண்ண ஆரம்பிச்சா. ஆனா, திடீர்னு காணாம போயிட்டா. இந்த நவநீதம் பாட்டை கேட்கச்சே அந்த மாதங்கினி பாடறா மாதிரியே இருக்கு!" என்று கூறியது நினைவுக்கு வர, இப்போது தொலைவில் நின்ற அவளை கூர்ந்து பார்த்தபோது, சினிமாவில் நடித்த அந்த மாதங்கினி போன்றே இருந்தது, அவள் நடந்து சென்ற விதம். ஒரு வேளை இவள்தான் மாதங்கினியாக இருப்பாளோ?

அவளையே கேட்டுவிடலாமா என்று கூட நினைத்தார். பிறகு அந்த எண்ணத்தை கைவிட்டார். தெளிந்த குட்டையாக நிம்மதியுடன் வாழும் அவளை, பழைய சம்பவங்கள் என்கிற கற்களை எறிந்து எதற்குக் குட்டையைக் குழப்புவானேன்.

சபாவை விற்றுவிட்டால், நவநீதம் எங்கே போவாள்? சென்ற முறை, பிள்ளைகள் போன் செய்தபோது, அவர்களிடமே இந்த கேள்வியை கேட்டிருந்தார் தோதாத்ரி.

"அவள் எக்கேடு கெட்டா நமக்கு என்ன! நீ சபாவை வித்து பணத்தோட வா!" என்று வெளிநாட்டு மகனும், பெங்களூரு மகளும் கூறியிருந்தனர்.

"சபாவை கலைச்சுட்டு, கட்டடத்தை விற்கப்போறேன். நீ வேற இடத்தை பார்த்துக்க! என்று நவநீதத்திடம் சொல்ல நினைத்திருந்த சொற்களை, திரட்டி மனதில் ஒரு வாக்கியமாக அமைத்துக்கொண்டார்.

அப்போது..

ஒரு பெரிய கரிய நிற பி எம் டபுள்யூ கார் சபாவினுள் நுழைந்து ஒய்யாரமாக வந்து போர்டிகோவில் நின்றது. ஒரு அழகிய பெண்ணும், கூலிங்கிளாஸ் அணிந்த ஒரு கம்பீர வாலிபனும் இறங்கினார்கள். பின் சீட்டில் இருந்து வெற்றிலை குதப்பிய, வெள்ளை வேட்டி, ஜிப்பா அணிந்த ஒரு மனிதர் இறங்கினார். அவரைப் பார்த்ததுமே அவர்தான் ஆர்ஓ மரகதமணி என்பதை யூகித்தார் தோத்தாத்ரி.

வந்தவர்களை அறிமுகப்படுத்தினார் மரகதமணி.

"தோதாத்ரி சார்! இவங்கதான் பழைய டைரக்டர் லிப்ரா லோகநாதனோட பெயர்த்தி அபூர்வா. இது அவங்க கணவன், விஜயச்சந்திரன். லிப்ரா லோகநாதனோட நூற்றாண்டு விழாவை பெரிய லெவெல்ல கொண்டாட நினைக்கிறாங்க. மெல்லிசை கச்சேரி, பாட்டு, குவிஸ் போட்டி, நாடகம், சினிமான்னு மூணு நாளைக்கு கொண்டாட நினைக்கிறாங்க. அவரோட நூற்றாண்டு நினைவை முன்னிட்டு, அவருக்கு ஒரு சிலையை திறக்க நினைக்கறாங்க. அதனால, மூணு நாளைக்கு உங்க சபாவை புக் செய்ய நினைக்கிறாங்க." மரகதமணி கூறினார்.

"எஸ் சார்! எங்க தாத்தாவோட நினைவுகளை ரொம்ப க்ராண்டா கொண்டாட நினைக்கிறோம். மத்திய செய்தி ஒலிபரப்புத்துறை மந்திரி தலைமை தாங்க வரேன்னு சொல்லியிருக்காங்க. தாத்தா பேருல, புகழ் பெற்ற சினிமாக்காரங்களுக்கு விருது கொடுக்கறோம். செப்டம்பர், பத்து, பதினொன்னு, பன்னிரெண்டுனு மூணு நாளைக்கு உங்க சபா தேவை. திரைப்பட துறையை சேர்ந்த எல்லாரும் வராங்க.!" அபூர்வா அமெரிக்கன் உச்சரிப்பில் தமிழ் பேச, சொற்கள் தெறித்து விழுந்தன.

"டைரக்டர், லிப்ரா லோகநாதன் கட்அவுட் போஸ்டர் எல்லாம் சிட்டி ஃபுல்லா வைக்க போறோம். கொஞ்சம் சபாவை ரெண்டு நாள் முன்னாடி கொடுத்தீங்கனா, இன்டீரியரை டெகரேட் செய்வோம்!" என்று விஜயச்சந்திரன் சொல்ல, தோதாத்ரி யோசித்தார்.

"இந்த நூற்றாண்டு விழாவே இந்த சபாவுல நடக்கிற கடைசி நிகழ்ச்சியா இருக்கட்டும்!" என்று மனதினுள் நினைத்தார் தோத்தாத்ரி.

ஒரே காசோலையில் மூன்று நாள் பணத்தை அபூர்வா தந்துவிட, ரசீது ஒன்றை தயார் செய்து அவர்களுக்குக் கொடுத்தார்.

"கொஞ்சம் இருங்க!" என்ற தோத்தாத்ரி, அறையின் வாயிலுக்குச் சென்று நவநீதத்தை அழைத்தார்.

"இவங்க பெரு நவநீதம். சபாவிலேயே தங்கியிருக்காங்க. உங்களுக்கு என்ன வேணும்னாலும், இவங்களை கேட்டுக்குங்க!" என்றவர் நவநீதத்தைப் பார்த்தார்.

"இவங்கதான் பழைய டைரக்டர், லிப்ரா லோகநாதனோட பேத்தி அபூர்வா. அவரோட நூற்றாண்டு நினைவுநாள் மிக விமர்சையா கொண்டாட போறா. அவரோட சிலையை திறக்க போறாளாம். மூணு நாளைக்கு நம்ம சபாவை ஒப்பந்தம் செய்திருக்கா! அவாளுக்கு என்ன உதவி வேணுமோ செஞ்சுகொடு, நவநீதம்." என்று தோத்தாத்ரி கூற, தலையசைத்தாள் நவநீதம்.

நூற்றாண்டு விழா வைபவம் தொடங்க ஏற்பாடுகள் விரைவாக நடந்தன. விழா தொடங்குவதற்கு முதல் நாள், லிப்ரா லோகநாதனின் சிலை வந்து இறங்க, அதை மேடையின் ஒரு ஓரமாக நிறுத்தினார்கள். மத்திய மந்திரி முதலில் சிலையைத் திறந்து வைத்து, அதற்கு மாலை அணிவித்ததும் விழா தொடங்குவதாக ஏற்பாடு, பிரபல இயக்குநர்கள், நடிகை, நடிகைகள் என்று அழைப்பிதழ்களில் பெயர்கள் அமர்க்களப்பட்டன. மரகதமணி, டிவி சேனல்கள், நாளிதழ்கள், பத்திரிகைகள் என்று அனைவரையும் அழைத்து பிரபலப்படுத்தி இருந்தார்.

விழா நாள்..

பாண்ட் வாத்தியம், நாதஸ்வரம், முழங்க, மத்திய செய்தி ஒலிபரப்பு மந்திரி அவினாஷ் பாண்டே தனது காரில் வந்து இறங்கினார். யானை ஒன்றை தருவித்து அவருக்கு மாலை போட ஏற்பாடு செய்திருந்தாள் அபூர்வா. யானை மாலைபோடும் போது தன்னையும் அறியாமல் பருமனான மனைவியின் பக்கம் திரும்பி பார்த்து பெருமூச்சு விட்டார், மந்திரி.

"எனக்கு மாலை போடும் இரண்டாவது யானை நீ! முதல் யானை இதோ பக்கத்தில் இருக்கிறது!" என்று நினைத்தார். மாலையை அணிந்துகொண்டு, அதைக் கழற்றாமல் அப்படியே மேடையை நோக்கி நகர்ந்தார் மந்திரி.

"இப்போது அமைச்சர் கலைச்சிற்பி மறைந்த இயக்குநர், லிப்ரா லோகநாதனின் சிலையை திறந்து வைத்து மாலை அணிவிப்பார்" என்று ஒரு பெண் ஸ்டைலாக மைக்கில் அறிவித்தாள்.

மந்திரி ரிமோட் பட்டனை அழுத்த, சிலையைச் சுற்றி அமைக்கப்பட்டிருந்த வட்டவடிவத் திரை இறங்கியது. பொன்முலாம் பூசப்பட்ட சிலையாக சிரித்தபடி நின்றார் இயக்குநர் லிப்ரா லோகநாதன். காமெராக்களின் பிளாஷ் ஒளி அரங்கத்தை நிறைக்க, கரகோஷம் விண்ணை பிளந்தது. ஒரு பெண் அடர்த்தியான ரோஜா மாலை ஒன்றை அமைச்சரிடம் வந்து நீட்ட, அமைச்சர் அந்தச் சிலைக்கு அணிவித்தார்.

அந்த ரோஜா மாலையை சிலையின் தோளினில் அணிவித்த அந்த அதிர்ச்சியில் சிலையின் தலை மட்டும் கழன்று எகிறிப்போய் விழுந்தது. அரங்கமே அதிர்ந்து போய் நின்றது.

"மை காட்! க்யா வா!" என்று அமைச்சர் திடுக்கிட்டுப் போய் நிற்க, அபூர்வா கையை பிசைந்தபடி நிற்க, ஒரே களேபரமாகப் போனது. முன்னிருக்கையில் அமர்ந்திருந்த தோதாத்திரிக்கு சங்கடமாக இருந்தது.

"உண்டான காசு செலவழித்து, இவ்வளவு விமர்சையாக விழாவை தனது சபாவில் நடத்த, சிலையின் தலை உடைந்து விழுந்தது, விழா கூட்டத்திற்கே அபசகுனமாக தோன்றியது. சிலையை உருவாக்கிய சிற்பியிடம் விசாரணை நடத்திக்கொண்டிருந்தான் அபூர்வாவின் கணவன் விஜயச்சந்திரன்.

சபாவிலேயே தங்கியிருக்கும் நவநீதத்தைக் கேட்டால் ஏதாவது தெரிய வரலாம், என்று அவளை பார்ப்பதற்காக, பின்னால் இருந்த அவளது அறைக்கு சென்றார் தோத்தாத்ரி.

அறையில் நவநீதம் இல்லை. ஜன்னல் மாடத்தில் ஒரு காகித தாள் காற்றில் படபடத்துக்கொண்டிருக்க, அதன் மீது ஒரு சிறிய கல் வைக்கப்பட்டிருந்தது. வியப்புடன் அதனை எடுத்துப் படித்தார்.

அன்புள்ள தோத்தா ஐயா,

நான்தான் நவநீதம். சற்று முன், அமைச்சர் மாலையிடும் போது, இயக்குநர் லிப்ரா வோகநாதனின் தலை உடைந்து விழுந்ததற்கு நானே முழு காரணம். எனது வாழ்க்கையை நாசமாக்கிய பாவி அவன், அவனை எப்படி பழி வாங்குவது என்று காத்திருந்தேன். அவன் பெயர்த்தியே அதற்கு ஒரு சந்தர்ப்பத்தை அமைத்து கொடுத்தாள் அவனை பழி வாங்கிய திருப்தியில், நான் எனது வழியே போகிறேன்.

உங்கள் ஆபிஸ் பீரோவில் உங்கள் தாத்தாவின் போட்டோ ஒன்று உள்ளது. குதூகல குஞ்சிதபாதமாகிய உங்கள் தாத்தாவுக்கு, பேலூர் சங்கரய்யா என்னும் செல்வந்தர், இந்த சபா கட்டடத்தை அன்பளிப்பாக கொடுக்கின்ற படம். சங்கரய்யாவுடன் ஒரு சிறுமி நிற்பதை கவனிக்கவும். அந்த சிறுமியின் கதை தெரியுமா உங்களுக்கு?

உங்கள் தாத்தாவுக்கு இந்த சபா கட்டடத்தை அன்பளிப்பாக கொடுத்ததால் நெகிழ்ந்து போன உங்கள் தாத்தா, பேலூர் சங்கரய்யாவின் மகள் மாதங்கினிக்கு கர்நாட இசையை இலவசமாகப் பயில்வித்தார். மிகவும் திறமைசாலியான, அந்தப் பெண்ணும், விரைவாக இசையைக் கற்றுக்கொண்டு மேடையேறி பாடினாள். அவளது குரல் இனிமையால் வேகமாக முன்னேறி வர, அவளது கச்சேரிக்கு வந்த இயக்குநர் லிப்ரா லோகநாதன், அவளை மயக்கி சினிமாவில் நடிக்க வைப்பதாக கூறி, தன்னுடன் அழைத்து சென்றுவிட்டான். மகள் ஓடிப் போய்விட்ட ஆதங்கத்தில், பேலூர் சங்கரய்யா இறந்துபோக, அவரது சொத்துக்கள் எல்லாம் மாதங்கினி வசம் வந்தது. அவள் பணத்திலேயே ஆடி அடங்கும் வாழ்க்கை என்று ஒரு படத்தை இயக்கினான் லோகநாதன். படம் படுதோல்வி. இருப்பினும், அவளை மணந்து கொள்வதாக வாக்கு அளிக்கவே, அவனை நம்பினாள். மாதங்கினியின் பணத்தில் தனது மூத்த தாரத்தின் மகள்களுக்கு திருமணத்தை நடத்திய லோகநாதன், தனக்கு வளங்கள் சேர்ந்ததும், மாதங்கினியை ஓட்டாண்டியாக விரட்டி அடித்தான். நடுத்தெருவில் நின்ற அந்த மாதங்கனிதான் நவநீதமாகிய நான்.

பல இடங்களில் அல்லாடி, மானத்துடன் பிழைப்பதற்காக ஊதுவத்தி விற்று வரும் நேரத்தில்தான் உங்கள் தந்தை பரப்பிரம்மம் எனக்கு சபாவில் இடம் கொடுத்தார். அவர் இங்கேயே தங்கிவிடு என்று சொன்னதும், மறுப்பேதும் சொல்லாமல், நான் சம்மதித்து விட்டேன். காரணம், இந்த சபாதான் ஒரு காலத்தில் எனது வீடு, ஆமாம்! அந்த புகைப்படத்தில் பேலூர் சங்கரய்யாவுடன் இருக்கும் சிறுமி நான் தான். நான்தான் அவரது மகள். மாதங்கினியாக கச்சேரி செய்து சினிமா ஆசையால், லோகநாதனை நம்பி மோசம் போன அந்த மாதங்கினிதான் இந்த நவநீதம்! நீங்கள் இந்த கட்டடத்தை விற்று உங்கள் குழந்தைகளுடன் சந்தோஷமாக இருங்கள். நான் எனது வழியே போகிறேன்! என்று அன்புடன் நவநீதம் என்கிற மாதங்கினி.

கடிதத்தை படித்ததும், கரகர என்று தோத்தாத்ரியின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. கந்தர்வ கான சபாவை விற்கும் எண்ணத்தை கைவிட்டுவிட்டார். இப்போது நவநீதத்தை தேடிக்கொண்டுதான் இருக்கிறார்.. அவளுடைய வீட்டிலேயே அவளைத் தங்க வைப்பதற்கு.

🙏🙏🙏🙏🙏