பெண் என்றால்...(சிறுகதை)
ஆகாஷ் கையில் இருந்த புகைப்படத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான். அதில் இருந்தவள் அழகாகத்தான் இருந்தாள். பெரிய கண்கள். கருத்த, நெருக்கமான, அலை அலையான கேசம். அதில் சில சுருண்டு நெற்றியின் ஓரத்தில் கரைகட்டி நின்றது. அழகான வளைந்த புருவங்கள். இதழ்கள். களையான முகம். சிவப்பு நிறம்.
"இது போதாதா?" என்கிறாள் அம்மா.
"எப்படிப் போதும்?" என்று பதிலுக்குக் கேட்டான் ஆகாஷ்.
'அழகுக்கு மேல வாழ்க்கைக்கு என்ன வேணும்?' என்ற அம்மாவின் நினைப்பை நிகழ்கால வாழ்க்கை தாண்டி வந்துவிட்டதை எப்படிப் புரிய வைப்பது?
பாவம் அம்மா. அவள் கவலை அவளுக்கு. எல்லாம் இருந்தும் முப்பது வயதிலும் ஏன் மகன் திருமணம் செய்ய மறுக்கிறான் என்று அவளுக்குப் புரியவே இல்லை. புகைப்படங்களாகக் காட்டித் தள்ளுகிறாள். சொந்தத்தில், புரோக்கர் கொடுக்கிற பெண்களின் புகைப்படங்கள்.
அவனுக்குத்தான் யாரையும் மனைவி என்ற பார்வையில் பார்க்க முடியவில்லை. வெறும் பார்வையா வாழ்க்கை? யாரோ ஒருத்தியுடன் பழகாமல் புதிதாக எப்படி வாழ்க்கையை ஆரம்பிப்பது?
அம்மாவும் பல உத்திகளைக் கையாண்டு பார்த்தாள்.
ஒருமுறை "டேய், உன் வயசுல எல்லோருக்கும் கல்யாணம் நடந்து குழந்தை குட்டி பெத்தாச்சு. அவங்க அம்மாவும், அப்பாவும் தாத்தா பாட்டி ஆயாச்சு. நான் எப்போ பாட்டி ஆறது?" என்றாள்.
அவனோ "அம்மா, காலம், காலமா அதே டயலாக்கா? அப்படீன்னா நேரடியா ஒரு குழந்தையைத் தத்து எடுத்துக்குவோமா?" என்றான்.
இன்னொரு முறை "கல்யாணம் பண்ணலேன்னா உனக்கு ஆண்மை இருக்கான்னு எல்லாருக்கும் சந்தேகம் வந்துடும்டா" என்றாள்.
"ஆமா. நான் கல்யாணம் பண்ணித்தான் என் ஆண்மையை நிரூபிக்கணுமா? போம்மா. வேற வேல இல்ல" என்றான்.
"அப்படீன்னா நீயா யாரையாவது விரும்பினா சொல்லு. எந்த ஜாதியோ பரவாயில்ல. பண்ணி வச்சுடறேன். எப்படியோ கல்யாணம் நடந்தா சரிதான்" என்றாள் தளர்ந்த குரலில்.
"எனக்கு யாரையும் இதுவரைக்கும் பிடிக்கலேம்மா. பிடிக்கும்போது கட்டாயம் சொல்றேன்" என்றான் பதிலுக்கு.
கடைசியில் ஒரு நாள் தயங்கித் தயங்கி அவனிடம் "டேய் நீ கே இல்லையே?" என்றபோது அவனுக்குக் கோபத்துக்குப் பதில் சிரிப்பு வந்தது. கேட்டவள் அவன் அன்பு அம்மா அல்லவா?
"சரிம்மா. ஏதாவது உனக்குப் பிடிச்ச பெண்ணுடன் பழகிப் பார்க்கிறேன். ஆனா ஒரு கண்டிஷன். பிடிச்சாத்தான் கல்யாணம்" என்றான் முடிவாக.
அம்மாவின் கண்களில் ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்ப் எரிந்தது. அன்றைக்கே உட்கார்ந்து வந்த புகைப்படங்களையெல்லாம் தேடிப் பார்த்து இந்தப் படத்தை அவனிடம் கொடுத்திருக்கிறாள்.
பெயர்கூட நன்றாகத்தான் இருந்தது. வர்ஷா. அவள் உடன் பிறந்த அண்ணன் ரவி போலீஸ் ஆஃபீஸர். நிறையப் படித்திருக்கிறாள். வேலையும் செய்கிறாள். ஓரளவு எல்லாம் சரியாகத்தான் வந்தது.
ஆகாஷ் வர்ஷாவிடம் பழகிப் பார்க்கலாம் என்று முடிவு செய்தான். அவள் ஃபோன் நம்பரைக் கேட்டு வாங்கி முதலில் ஃபோனில் பேசினான். "ஹாய்" என்ற அவள் குரல்கூட இனிமையாக இருந்தது.
பின் ஒரு நாள் ஒரு மாலில் நேரடியாக சந்தித்தார்கள். நேரில் பார்க்க நிறம் கொஞ்சம் குறைவாகவும், அழகு கொஞ்சம் அதிகமாகவும் தெரிந்தாள். கலகலவென்று பேசினாள். ஏறக்குறைய பாதிக் கிணறு தாண்டிவிட்டதுபோலத் தோன்றியது.
அம்மா தினமும் அவனிடம் அவளைப்பற்றி விசாரித்தாள். அவன் அம்மாவிடம் தங்கள் சந்திப்புகளைப்பற்றிச் சொல்லக் கூச்சப்பட்டான். "அதைக் கேட்காதே" என்று அம்மாவிடம் சொல்ல முடியவில்லை. அம்மாவோ அவசரப்பட்டாள்.
அவர்களின் சந்திப்பு இப்போது கடற்கரையில் நிகழ ஆரம்பித்திருந்தது. பரஸ்பர கூச்சம் குறைந்து இருவரும் இயல்பாகப் பேச ஆரம்பித்திருந்தார்கள். படித்த புத்தகங்கள், பிடித்த திரைப்படங்கள் என்பதுபோலப் பேச்சு போய்க்கொண்டிருந்தது.
ஆகாஷ் இருவர் இடையேயும் விருப்பங்களில் சிறிது இடைவெளி இருப்பதை உணர்ந்தான். அவனுக்கு நீல வண்ணம் பிடித்தால், அவளுக்கு அடிக்கும் சிவப்பு பிடித்தது. அவனுக்கு லேசான ஒப்பனை பிடித்தால், அவள் போட்டிருந்த ஆபரணங்கள் கண்களைப் பறித்தன. 'ஆனா அதுவும் சுவாரஸ்யம்தானே?' என்று அவன் நினைத்தான்.
தான் விரும்புவதையே அவளும் விரும்ப வேண்டிய கட்டாயம் என்ன? அவள் தனி மனுஷி. அவளுக்குத் தனிப்பட்ட விருப்பங்கள் இருக்க முடியும், அதைத் தான் மதிக்க வேண்டும் என்று உணர்ந்ததால் அதைப்பற்றி அதற்குமேல் அவன் நினைக்கவில்லை. அவளுக்கான சுதந்திரம் அது என்று அவன் விட்டுவிட்டான்.
அவள் அலுவலகம் முடிந்ததும் கடற்கரைக்கு வருவாள். இருவரும் சிறிது நேரம் அலையடிக்கும் கடலைப் பார்த்தபடி பேசிப் பின் பிரிந்து செல்வார்கள்.
ஒன்றிரண்டு விஷயங்களில் சிறிது குறை இருப்பதுபோலத் தோன்றினாலும் பரவாயில்லை என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. முக்கியமாகக் கொஞ்சம் பிடிவாதம். தான் சொல்வதை மற்றவர்கள் கேட்க வேண்டும் என்று நினைப்பது. ஒரு வேளை தன் முடிவுகளில் உறுதியாக இருப்பவர்கள் அப்படித்தான் இருப்பார்களோ? எல்லோரிடமும் இதுபோல ஏதோ ஒன்று இருக்குமே?
ஆகாஷ் அம்மாவிடம் ஏறக்குறைய 'சரின்னு சொல்லிடலாம்' என்று நினைத்தான்.
அன்றைக்கு அவள் லேட்டாக வந்தாள். அவனிடம் சொல்லிவிட்டுத்தான்.
"என்னாச்சு வர்ஷா? நேத்தைக்கும் வரல. உடம்பு எல்லாம் நல்ல சுகம்தானே?" என்று கேட்டான்.
"ஆமா ஆகாஷ். நேத்தைக்கு எங்க ஆஃபீஸ்ல ஆடிட். ரொம்ப லேட்டாயிடுச்சு. முடிச்சுட்டு வீட்டுக்குக் கிளம்பப் பத்து மணி. அதுக்குமேல ரவி வேற அவனைக் கூப்பிட ஸ்டேஷனுக்கு வரச் சொன்னான். அவன் வண்டில ஏதோ பிரச்னை. அவனும் கூட வந்தா எனக்கும் பாதுகாப்புன்னு நினைச்சுக் கூட்டிக்கிட்டு வீட்டுக்குப் போனேன். வீடு போய்ச் சேர மணி பதினொண்ணாயிடுச்சு" என்றாள்.
" அப்படியா? உனக்கு வண்டி ஓட்டத் தெரிஞ்சது நல்லதாயிடுச்சு இல்லையா?" என்றான் ஆகாஷ்.
"ஆமா ஆகாஷ். ஆனா பாரு அந்த நேரத்திலேயும் பஸ் ஸ்டாப்ஸ்ல கூட்டம். ரவி என் பின்னால் உட்கார்ந்திருந்தான். என்கிட்ட இங்கே இருக்கிறவங்களைப்பற்றி என்ன நினைக்கிறேன்னு என்னைக் கேட்டான்" என்றாள்.
ஆகாஷ் ஆவலுடன் " நீ என்ன சொன்னே?" என்றான்.
"நானா? அங்க இருந்த பெண்கள் எல்லோரும் விபச்சாரிங்க. ஆண்கள் எல்லோரும் க்ரிமினல்ஸ்னு சொன்னேன்" என்றாள் புன்னகையுடன்.
தூக்கிவாரிப் போட்டவனாக நிமிர்ந்து 'ஒருவேளை ஜோக் அடிக்கிறாளோ?' என்று நினைத்தபடி அவள் முகத்தைப் பார்த்தான் ஆகாஷ்.
அவளோ மாறாத அதே புன்னகையுடன்
"என்ன ஆகாஷ் நான் சொன்னது சரிதானே? அந்த நேரத்துல வேற யாரு ரோட்ல நிப்பாங்க?" என்றாள்.
ஆகாஷூக்குள் ஏதோ கசந்தது.
"ஏன் நீ இருந்தியே?" என்றான் அவன் பட்டென்று.
சுடப்பட்டவள்போலத் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தாள் வர்ஷா. ஒரு நிமிடம் அவனைத் தீர்க்கமாகப் பார்த்தவள் சட்டென்று எழுந்து நடந்து அவன் கண் பார்வையில் இருந்து மறைந்தாள்.
ஆகாஷ் எழுந்து நின்று தன் உடைகளில் இருந்த கடல் மணலைத் தட்டிவிட்டான்.
பாவம் அம்மா. எவ்வளவோ நம்பிக்கொண்டு இருந்தாள். அவளுக்கு ஏமாற்றமாகத்தான் இருக்கும். இதுபோன்ற ஒரு பெண் தனக்கு மனைவியாக மட்டுமல்ல, தன் குழந்தைகளுக்கு அம்மாவாகவும் இருக்க முடியாது என்று சொல்லிப் புரிய வைக்க வேணடும்.
அம்மா நல்லவள். புரிந்துகொள்வாள்.
Ancila Fernando
No comments:
Post a Comment