பிம்பம்

 91. பிம்பம் (சிசீ9) #ganeshamarkalam

எனக்கு இதுலெல்லாம் ஆசை. எதுலெல்லாம்? கேக்கத் தோணும். கோவில் சுற்றுலா. அது என்ன புதுசா இருக்கு கோவிலுக்கு பக்தியோடன்னா போணம், பகவானை தரிசனம் செய்யணம், மன சாந்தி தேடிப் போணம், இல்லை முறையிட்டு கிடெச்சதுக்கு செய்துண்ட வேண்டுதலை நிறைவேத்தணம். இதென்ன சுற்றுலாங்கலாம்.

இப்பெல்லாம் ரிலிஜியஸ் டூரிஸம் ரெம்ப பிரபலமாப் போச்சு. நம்ப திண்ணையிலயே நினைச்சா குடும்பத்தோட காஞ்சீபுரம் போனம் எல்லா கோவிலையும் பாத்தம்னு சின நாட்களுக்கு மின்னாடி சொன்னவா 2 மாசம் கழிச்சு திரும்பவும் காஞ்சீபுரம் போயிட்டு வந்தம்னு போஸ்ட். என்னாச்சு இவாளுக்கு பெரீய கஷ்டத்துல இருக்காப்புலேன்னு நாம அதிர்ந்து போவம். அதான் இல்லை. இவாளுக்கு இதெல்லாம் ஒரு சுற்றுலா மாதிரி. அவுட்டிங்தான் ஆனா கோவில் கோவிலா. எனக்கும். நானும் திண்ணைலதானே இருக்கேன்! தப்பாத் தோணலை. மஹாசிவராத்ரீ அன்னைக்கு இருட்டிடுத்தான்னு பாத்துண்டு ராப்பூரா சிவன்கோவிலா ரவுண்டப் வராளே – பக்தீலயான்னா கிடையாது.

நான் சுற்றுலா ஆரம்பிச்சது ஃப்ரெண்ட் பத்ரீ அப்படி ஒண்ணுல இழுத்து விட்டுட்டதால். “குரோம்பேட்டைலேந்து இன்னொவா போரது வரேளா?” என்னவோ தெரியலை இன்னோவான்னா வாய் பிளந்தூண்டுடறது. ரிடயர் ஆன புதுசு என்ன செய்யன்னு புரியாத காலகட்டம், ஒண்ணூம் செய்யாமலும் இருக்க முடியலை, அப்பத்தான் செட்டில்மென்ட் வந்ததா கைநிறைய பணம். ஏதாவது பண்ணனம், பிக்கல் பிடுங்கல், ஸ்ட்ரெஸ் இல்லாம வாழ்க்கைய அமைச்சுக்கணம், நம்ப ரிடயர்ட் லைஃப் மத்தவா மாதிரி இல்லாம ஃபுல் எஞ்சாய்மென்டா அமையணம்னு தத்துப் பித்துன்னு ஐடியாக்கள் தோணும் காலகட்டம். இன்னோவான்னதும் எனக்கும் வாயப் பொளந்துடுத்து. “கார்த்தால 6க்கு கிளம்பரம் சார். எங்க ஃபேமிலி. நிங்களும் மாமியும் சேர்ந்துண்டா ரெம்பிடும். சாயங்காலத்துக்குள் 11 பெருமாள் கோவில் போரம்.’ அப்போதைக்கு வேறெதுவும் செய்யத் தோணலை.

ECRல திருவிடந்தை, அப்பரம் மஹாப்ஸ்ல ஸ்தல சயனப் பெருமாள்னு அப்படீக்கா செங்கல்பட்டு - காஞ்சீபுரம் பாதையில பழையசீவரம், திருமுக்கூடல்னு காஞ்சீபுரம் வந்து சொச்சத்தை பாத்துட்டு கடைசீயா வரதராஜப் பெருமாளோட 11 முடிச்சிண்டம். நன்னா இருக்கேன்னு பட்டது.

எல்லாத்துக்கும் நடை சாத்தரத்துக்குள் போயிடணம்னு பிளான். எப்படி முடியும்? அதுக்காக ட்ரைவரை ஹிம்சை செஞ்சு விரட்டி அடிக்கணம். நடூல தாக சாந்தி அது இதுன்னு ஒண்ணுத்லேயும் குறை பிடாது. ஒவ்வொரு கோவில்ல பார்க் செஞ்சதும் எல்லாரும் சட்டுன்னு இறங்கி வேகமா உள்ளே போணம். நாம வரது தெரிஞ்சு பெருமாள் ஒளிஞ்சுண்டுட்டா? நேர மூலவர். தீபாராதனை, தேர்த்தம் சடாரி துளசி வாங்கிண்டு பிரதக்ஷணமா வரப்போ பிரஸாதம் இருக்கான்னு நோட்டம். அதுக்கப்பரம் எத்தனை மொள்ள முடியுமோ அத்தனை மொள்ள நடந்து வந்து கார்ல ஏறிக்கணம். ட்ரைவர் தள்ளீ நிப்பான் அவனை அவசரப்படுத்தி இழுத்து அடுத்த இடத்துக்கு.

ஒரு லீடர் ஆஃப் தி க்ரூப்புன்னு பேருக்கு, அடுத்த பிட் ஸ்டாப் சொல்ல. அதை மாத்தி பாக்கி எல்லாரும் ஆர்க்யூ செய்வம். கடைசீல அவாதான் ரைட்டுன்னு ஒத்துண்டா மாதிரி சொல்லி குஷிப்படுத்தணம். இவா தீர்மானம் செய்யட்டும்னு ட்ரைவர் மொத 3 கிமீ மொள்ளப் போவான். முடிவானப்பரம் அவனே வேகமாப் போவன்.

8 பெருமாளைப் பாக்கரத்துக்குள்ள 1130 ஆச்சு. நடை சாத்திட்டா. லீடரை சரியா ரூட் போடத் தெரியலைன்னு வெசுட்டு துணிக்கடையில பூந்துண்டுட்டம். ட்ரைவருக்கு அப்பத்தான் முகத்தில் ஒளி திரும்பித்து.

கடைசீயா வரதராஜர் பாத்துட்டு பல்லீய தடவிட்டு சென்னைக்கு வந்தப்போ யார் முகத்துலேயும் சுரத்தில்லை. கோவிலுக்கா போயிட்டு வரானு நம்பமுடியாதபடி சிதைஞ்சு பொய். ட்ரைவர் என்ன கதியாகியிருப்பான்னு காசு கொடுக்கரச்சே பாக்கரேன். நாங்க 7 பேரும் 7 ராவணனா சேர்ந்துண்டு குதறிப்போட்ட ஜடாயூ மாதிரி ஆகியிருந்தான். இதுதான் கோவில் டூரிஸம். அதுக்கப்பரம் சிவாலயம் ரன் கூப்பிட்டான். போலை. என்னோட கோவில் டூரிஸம் வேற தினுசா. எனக்கு 4க்கு மேல் ஒருநாள்ள பாக்கப் பிடாது. கோவிலுக்குப் போனா அனுபவிச்சு வரணம். அப்படி கிளம்பி வந்ததுதான் மதுரைக்கு

நானும் மாமியும் நகரத்தார் கோவிலெல்லாம் பாத்துடறதுன்னு 9தான், 2நா எடுத்துண்டு மொள்ள அவசரப் படாம சுத்திப் பாக்கப் பிளான். அவளுக்கு விருப்பமில்லை. “கூடலழகரும் மீனாக்ஷி அம்மனும் பத்தாதா? செட்டியார் கோவிலெல்லாம் எதுக்கு?” சிலதை விளக்கி எப்படி இதெல்லாம் ஏற்பட்டன, செட்டியார் சமூகம் சிவபக்தான்னும் “அவா செஞ்சிருக்கும் திருப்பணிகளைப் பாத்தா அசந்து போவாய், இத்தனைநா தெரியாமப் போச்சேன்னு வருத்தப் படுவாய்!” தாஜா செஞ்சு ஒத்துக்க வச்சு அழைச்சிண்டு வந்தேன். படுத்தாம வந்தா ஜிகர்தண்டா கிடைக்கும்னும் ப்ராமிஸ்

லேடிடோக் கிட்டக்க JC ரெசிடென்சில தங்கிண்டு போப்போர இடங்களைச் சொல்லி தேடாம போகத் தெரிஞ்ச ஆள் வேணும்க ஒரு ஆளை புது இண்டிகாவோட அனுப்பி வச்சா. சிக்கிரம் கிளம்பணம்னதுக்கு காம்ப்ளிமென்டரி ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் மிஸ்ஸாகிடுமேன்னு மாமி சொல்ல, சாண்ட்விச் கட்டிக் கொடுப்பம்னு இவளை ஆசுவாசப்படுத்த உடனே இவளும் சேண்ட்விச்சில் என்னெல்லாம் ஸ்டஃப் செய்யணம்னு சொல்லி எல்லாம் நடந்தது.

பிள்ளையார்பட்டி ஃபர்ஸ்ட் ஸ்டாப். நகரத்தார் கோவில்களில் முதன்மையா வழீல வரும். அதுக்கப்பரம் இளையாத்தங்குடி, மாத்தூர், வைரவன்கோவில் நெமங்கோவில், இலுப்பைக்குடி, சூரக்குடி, வேலங்குடி, இரணிகோவில்னு. எல்லாம் சிவஸ்தலங்கள். சிலது மீனாக்ஷியம்மன் கோவிலை மினியச்சரா செஞ்சாப்போல் கலைநயம் சித்தேகூட குறையாம. அத்தனை சுத்தம். பள பளன்னு தரை மட்டுமில்லை, தூண்கள், சிற்பங்கள்னு தூசியே இல்லாம எங்கே பாத்தாலும் தெய்வீகம் கமழ்ந்துண்டு. மாமி அசந்தே போயிட்டா.

கூட்டமேயில்லை, குருக்கள் அவசரப்படுத்தாம தரிசனம் செய்ய வச்சு ஆலயக் கதைகள் சொல்லி இருந்து பாத்துட்டுப் போங்கோன்னு உபசரிச்சு. கோவில் சுத்துவட்டாரம் ரம்யமா மரஞ்செடிகொடிகளோட குக்கிராமம் குளத்தோட. 2நா மின்னாடிதான் இந்த பக்கம் நல்ல மழையாம். வெதரும் குளுகுளுன்னு காத்து வீசிண்டு. இத்தனை நா பாக்காம விட்டூட்டமேன்னு இவளே அங்கலாய்க்க அப்படிப் போச்சு. பக்கத்துலதான் குன்றக்குடி. திருக்கோஷ்டியூர் பாக்கணும்னா சின்ன டிடூர் செய்யணம். வளைஞ்சு வளைஞ்சு போகும்.

2 கோவில் பாத்துட்டு காரைக்குடி வந்துட்டம் சிரம பரிஹாரம் செஞ்சுண்டு நல்ல ஹோட்டலாப் பாத்து சாப்பிட்டுக்கலாம்னு. சாவகாசமா 5:30கு கிளம்பி மாத்துர் வந்து காரை பார்க் செய்யலாம்னு பாத்தா ரெண்டு சின்னப் பசங்க ஓடிவந்து எங்களை வழி மறிச்சு “இங்கேயே நிப்பாட்டுங்க ஷூடிங்க் போய்ண்டிருக்கு!” அட, இன்னைக்கு நமக்கு சினிமா ஷூட்டிங்க் பாக்கும் கொடுப்பினைனு பாத்தா அப்படி நடக்கலை.

கோவில் வாசல்ல திண்ணை மாதிரி இருந்ததுல 3 பேர். சாயங்கால வெய்யல் கோவில்மேல் பட ரெம்ப தள்ளி லாங்க்ஷாட்டுல ஒருஆள் சின்னக்கேமராவ வச்சு போடோ எடுக்கரான். பூ! இதையா சினிமா ஷூட்னு! ஒருவேளை உக்காந்திருக்கும் மனுஷாள்ல ராஜ்கிரண், சமுத்திரக்கனி இருப்பாளோன்னா அதுவுமில்லை. கோவிலுக்குள் போலாம்னா ஒரு ஆள் எழுந்து வந்து வணக்கம் வைக்கரா!

ஆச்சர்யமாப் போச்சு. நகரத்தார் செட்டியார் விருந்தோம்பல்ல சிறப்புமிக்கவா தெரியும், கார் வச்சுண்டு வரவா வெகு தொலைவுலேந்து வரணம் நம்மூருக்கு வந்தவாளை வணக்கம் சொல்லணம்னு. நாங்களும் வணக்கம் சொன்னம். மாமிதான் “என்ன போடோ எடுத்துண்டேளா?” “ஆமாம். சயாங்காலம் நாங்க ஃப்ரெண்ட்ஸோட இங்கே வந்து பொழுதைப் போக்குவம் இன்னைக்கு கிடைத்தற்கரிய வாய்ப்பு, அதோ இருக்கரே ராமசாமி அவர் பேரனை அழைச்சிண்டு வந்து படம் பிடிச்சு வச்சுக்கலாம்னு”.

அறிமுகப்படுத்திக்கரேன். “நான் கிருஷ்ணன், இவர் என் மனைவி சுந்தரவல்லி. சென்னைலேந்து வரோம். நகரத்தார் கோவில் பாக்க ஆச்சர்யமா இருக்கு. இத்தனை கோவில் கட்டி இன்னும் தனிப்பட்ட முறையில் பராமரிச்சிண்டு”. “மனசு இருந்தா மார்க்கமுண்டு. வாங்க!” அவர் நண்பர்கள் பக்கமா அழைச்சிண்டு போனர். அப்போத்தான் கவனிச்சேன் போடோகிரேபர் நின்ன இடத்துக்கும் இவா திண்ணைக்கும் நடூல மழை தண்ணீர் தேங்கிண்டு. கால் நனைஞ்சுடப் பிடாதுன்னு தள்ளீப்போய் நின்னுண்டு ஷூட் செஞ்சனா? நம்ப காரை ஏன் அங்கேயே மறிச்சு நிப்பாட்டணம்?

என் சந்தேகங்களை தெரிஞ்சுண்டுட்டாப்போல் ராமசாமி சொல்ரர் “தேங்கி நிக்கும் மழைத்தண்ணீல கொஞ்சங்கூட சலனமே இல்லாம படுக்க வச்ச பெரீய கண்ணாடிபோல எல்லாத்தையும் பிரதிபலிச்சிட்டு இருக்கப்ப ஒரு படம் எடுக்கணம்னு ஆசை. கார் வந்தா எல்லாம் அழிஞ்சிடுமே அதான் நிப்பாட்ட சொன்னம்”. இப்போ தண்ணீலயே அளைஞ்சிண்டு வந்த ராமசாமி பேரன் கிட்டக்க வந்து எடுத்த ஸ்டில்ஸை காமிக்கரான். அழகாத்தான் இருக்கு! பிம்பம்னு தலைப்பு வைக்கலாம். தத்ரூபமா.

“என்ன நல்ல இருக்கா?” தலையாட்ட நானும் “மிக அற்புதம்.” எல்லாருக்கும் பரம திருப்தி. “யாரோட ஐடியா?” மூணாவதா இதுவரை பேசாம இருந்தவர் தன் கையத் தூக்கரார். நல்ல ஐடியாதான். படம் எடுக்கணம், எடுத்தா இப்படி வரும்னு மனசளவில் கற்பனை செஞ்சுண்டு சட்டுன்னு செயல் படுதியிருக்காரே! இந்த மாதிரி மேஜிகல் மொமன்ட் வரும் வந்துட்டு காணாமப் போயிடும். சந்திகால வேளையில் மழைத்தண்ணியில் பிம்பம் பிடிச்சு வச்சுண்டது. சிவநேசனாம் அவர் பேர்.

“இந்த படத்தை பாத்ததும் என்ன தெரிகிரது?” “மிகத் தேர்ந்த ஒரு போடோகிரஃபர் நம்மிடையே இருக்கார்னு”. கலர் காம்பினேஷன் இந்த இடம் இதுல நீங்க 3பேர்னு படத்தில் இருப்பதையே விவரிச்சேன். “சரியாப் யோசிச்சு சொல்லுங்கோ”. மனுஷர் என்னவோ எதிர்பாக்கரார், எனக்கு விளங்கலை. எதையாவது சொல்லி நம்ப மேதாவிசாலத்தை பகிரங்கப் படுத்தணுமா? “நீங்களே சொல்லுங்கோ!”. அவர் சொல்லப்போவதுல எல்லாருக்கும் கவனம்.

“ஊர்க்காரா கட்டினதென்னமோ ஒரு கோவிலத்தான். ஆனா இயற்கை இன்னைக்கு இதை ரெண்டா மல்டிப்ளை செஞ்சு காமிச்சதை உணரணம். ஒண்ணு முன்னாடி ஒண்ணு பிம்பமா. ரெண்டும் ஒண்ணுதான்னாலும் இல்லாததை நம் கண்முன்னாடி நிறுத்திட்ட தருணம். இது இங்கேந்து பாத்தா தெரியாது. கோவிலுக்கே முதுகக் காமிச்சுண்டுன்னா இருக்கம்! ஆனா இந்த காமராவால இதெல்லாம் புரிஞ்சுடுத்து. காமரா, ஃபிலிம், முகம்பாக்கிர பாதரஸ கண்ணாடீலாம் இல்லாத காலத்துலேயும் மழைத் தண்ணிதான் பிம்பங்களை உருவாக்கிண்டு. இப்போ இத்தன இருந்தும் படம் பிடிச்சு வச்சிண்டாலும் புரியலை” இன்னும் சொல்லப் போரார்.

“ஆகாசத்துலேந்து விழுந்த நீர் அந்த ஆகாசத்தையே பிம்பமா காமிச்ச அதிசயம் புரிஞ்சுக்கணம். கோவில் கோபுரமும் சரி, பிம்பத்துல தெரியர கோபுரமும் சரி ஆகாயத்தையே சுட்டிக் காமிச்சிண்டு. ஆகாசத்துல அத்தனை பெரீய ரகசியம் ஒளிஞ்சிண்டிருக்குன்னு நமக்கு சொல்லத்தான் இந்த பிம்பம். நாங்க 3 பேர் 6 பேராப்போனமே அதுவும் ஒரு ரகஸியத்தை சொல்லிண்டு!” “என்ன ரகஸியம்?”

“எல்லா மனுஷாளும் ஒண்ணே, எல்லாரும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் ஏற்படுத்திண்ட பிம்பமே! யோசுச்சுப் பாத்தா நாமெல்லாம் அந்த பரம்பொருளின் பிம்பமே, இதை புரிஞ்சிக்க காமரா தேவையில்லை அதுக்குத்தான் கண்ணுன்னு ரெண்டைக் கொடுத்து புத்தியையும் தந்திருக்கான் ஈஸ்வரன். ஆனா நாம கண்ணால் பாத்துட்டதை புரிஞ்சிக்க புத்திய யூஸ் செய்வதில்லை. உள்ளே போய் சுவாமி தரிசனம் செஞ்சுட்டு வாங்கோ. உங்கள் வரவு எங்கூருக்கு நல்வரவாகட்டும்!” சொல்லி அனுப்பி வச்சார்

திரும்ப வரச்சே அந்த மூணுபேரையும் காணலை. மழைத்தண்ணி அலுங்கிப்போய் அப்போ பார்த்த அந்த பிம்பம் இனிமேல் எப்பவும் கிடைக்காதுபோல ஆகிவிட்டிருந்தது.