கண்ணன் வந்தான்

 கண்ணன் வந்தான்!

நடுக்கூடத்தில் பாய் விரித்து, வலதுகையை மடக்கி தலைக்கு வைத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தான் கிருஷ்ணா. இரவு போர்த்திக்கொண்ட போர்வை அவனிடமிருந்து விலகி, கால் பாதங்கள் அருகே சுருண்டு கிடந்தது. அதை நெஞ்சு வரை ஏற்றிவிட்ட சிவராமய்யருக்கு கண்ணோரம் நீர் கசிந்து விழித் திட்டில் தேங்கி நின்றது.

ஒண்டிக் கட்டையான சிவராமய்யருக்கு ஒரு கல்யாணம் காட்சி பண்ணிப் பார்க்க நாட்டம் போகவில்லை. "பண்ணிக்கோயேண்டா.. கைகால் விழுந்து கிடக்கறச்சே உனக்குன்னு ஒருத்தியும், சந்ததியும் வேண்டாமோ..?" கேட்க நாதியில்லை. உழைத்ததில் நரைப்பதும் மறந்து போயிற்று. 50 வயதுக்கு மேல் பொம்மனாட்டி நினைப்பு எங்கிருந்து வரும்?

தூக்கம் கலையாமல் புரண்டு படுத்த கிருஷ்ணா இந்த 'அன்னபூரணி மெஸ்'சுக்கு வந்த நாள் சிவராமய்யருக்கு நன்றாக நினைவு இருந்தது. 7 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒரு மதிய வேளை. லோக்கல் சப் - இன்ஸ்பெக்டர் போலீஸ் ஜீப்பிலிருந்து இறக்கி அவரிடம் கூட்டி வந்து 'ஐயரே.. யாரோட குழந்தைனு தெரியல.. தெருவுல நின்னு அழுதுட்டிருந்தான்.. பசிக்கும் போல.. சாப்பிட வெச்சி பாத்துக்கங்க.. ரவுண்ட்ஸ் முடிச்சிட்டு கூட்டிட்டுப் போறேன்.." என விட்டுப் போனார்.

குழந்தைக்கு வயது இரண்டோ, மூன்றோதான் இருக்கும். மருண்ட விழிகளோடும், தயக்கத்தோடும் 'மெஸ்' வாசலில் நின்ற பிள்ளை அத்தனை அழகு. சிவந்த மேனி, சுருண்ட கேசம். சிவராமய்யருக்கு பார்த்ததும் பிடித்துப் போயிற்று. தலைக்கு மயிலிறகு கிரீடம் சூட்டி, கண் மை தீட்டி, பட்டு அங்கவஸ்திரம் உடுத்தி, கையில் குழலை கற்பனையில் பொருத்திப் பார்த்தார்.

சாட்சாத் அந்த பாலகிருஷ்ணனே நேரில் வந்ததுபோல் தோன்றியது. வாரி அணைத்துக் கொண்டார். பெஞ்ச்சில் ஏற்றி உட்கார வைத்து இலை கழுவி சாதமிட்டார். சாம்பார் இட்டார். அந்த பிஞ்சுக் கைகள் பிசைந்து சாப்பிடப் பழகவில்லை. அவரே பிசைந்து ஊட்டிவிட்டார். சின்ன வாய்.

அணில் பிள்ளைக்கு சாதம் ஊட்டுவதுபோல் வேடிக்கையாக இருந்தது.குழந்தை பசியாறியதும் ஓரிடத்தில் இல்லை. இலைக் கட்டு மேல் விழுந்து சறுக்கிக்கொண்டு வந்தது. அவர் வேஷ்டியைப் பிடித்துக்கொண்டு அலைந்தது. கால்களுக்கிடையே பூனைக் குட்டி போல் உராய்ந்து கிடந்தது. பெஞ்ச்சில் தம் கட்டி ஏறி, முட்டிபோட்டு டேபிள் மீது அமர்ந்து கைதட்டி புன்னகைத்தது. சிவராமய்யருக்கு அதன் சேஷ்டைகள் கண்டு சந்தோஷம் தாளவில்லை.

பிள்ளை திக்கித் திணறி ஏதேதோ பெயர் சொன்னான். சிவராமய்யருக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. அதனால் அவரே 'கிருஷ்ணா' என்னும் நாமகரணம் சூட்டினார். கிருஷ்ணா.. கிருஷ்ணா.. கூப்பிட்டுப் பார்த்துக் கொண்டார். மிகவும் பிடித்துப் போயிற்று. ஒருமுறை ஆட்டோ பாண்டிதான் கேட்டான்- "ஏ சாமி.. ஆச்சாரம் அனுஷ்டானம் எல்லாம் பார்ப்பீரே.. இந்தப் பையன் என்ன குலம், கோத்திரம்னு தெரியாம சேர்த்துகிட்டிங்களே.. சாமி கண்ண குத்திடாதா..?"

சிவராமய்யர் புன்னகைத்துக் கொண்டார்.

"அம்பி.. காசு பணத்துல குலம் கோத்திரம் பாக்கறோமா.. எவாளோட மூச்சுக் காத்து எவாளோட சுவாசத்துல கலந்து திரும்புதுன்னு சொல்ல முடியுமா? இதுகள்ல பாக்க முடியாததையா மனுஷாள் மேல பாக்க முடியும்..? செத்தா எங்காத்துல ரெண்டு சாங்கியம் கூட பண்ணுவா.. அவ்ளோதான்.." மறுநாள் வந்த சப் - இன்ஸ்பெக்டரிடம் "கொழந்தையை நேக்கு ரொம்ப பிடிச்சுப் போயிடுத்து. இங்கயே விட்டுட்டு போறேளா.. நா க்ஷேமமா பாத்துப்பேன். பேரழகு.. கிருஷ்ணன் அவதாரமாட்டம். அவா தோப்பனார் என்னைக்கு வந்து கேட்கிறாளோ அன்னைக்கி ஒப்படைச்சுடறேன்.." இறைஞ்சினார்.

சப் - இன்ஸ்பெக்டருக்கு மறுப்பு சொல்லத் தோன்றவில்லை.

"சரி ஐயரே.. உறவுக்காரங்க வந்து கேட்டா அனுப்பி வெச்சிடணும்.."

"பகவான் மேல ஆணையா சொல்றேன். ஒப்படைச்சுடுவேன்.. நம்புங்கோ.."

கடவுள் மீது சத்தியம் செய்ததாலும், அவரைப் பற்றி நன்கு அறிந்ததாலும் அந்த அதிகாரி மேற்கொண்டு எதுவும் பேசவில்லை.இரவு நேரங்களில் நெஞ்சுக்கு நேராக போட்டுக்கொண்டு கோகுலகிருஷ்ணனின் குறும்புகள், மஹாவிஷ்ணு அவதாரங்கள், ராமன் பட்டாபிஷேகம் என சிறுவனுக்கு புரியும்படி கதைகள் கூறுவார். புரிகிறதோ இல்லையோ கண்ணயரும் வரை 'உம்..' கொட்டிக் கொண்டு தூங்கிப் போவான்.

ஓரளவுக்கு லாபம் ஈட்டிக் கொடுத்த 'அன்னபூரணி மெஸ்' கொரோனா ஊரடங்கில் இரண்டு ஆண்டுகள் முடங்கின என்றால், கன மழையால் ஏற்பட்ட காய்கறி, எண்ணெய், கேஸ் சிலிண்டர் தட்டுப்பாட்டால் பழைய விலைக்கே உணவளிக்க முடியாமல் திணறினார்.எனவே மெஸ்ஸை மூடி சாவி கொடுத்துவிட்டு முன்தொகையிலிருந்து 5 மாத வாடகை போக மீதமாகும் பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு மூட்டை முடிச்சுடன் கும்பகோணம் கிளம்பிட வேண்டும் என முடிவெடுத்தார்.அதற்குள் கிருஷ்ணாவை உரியவரிடம் ஒப்படைத்தால் தேவலாம் என்றிருந்தது.

பழைய நினைவுகளில் மூழ்கிப் போனவர் கிருஷ்ணா முகத்தில் முத்து முத்தாய் வேர்வை துளிர்த்திருக்க, தலைக்கருகே சுழன்று கொண்டிருந்த டேபிள் ஃபேனை முகத்துக்கு நேராக திருப்பி வைத்தார்.

ஆட்டோ பாண்டியனிடம் ஆலோசனை கேட்டபோது, "கிருஷ்ணாவை செல்ஃபோனில் படம் பிடித்து ஃபேஸ்புக், வாட்ஸ்அப், இன்னும் எதிலெதிலோ விலாசமிட்டு, ஷேர் செய்தால் ஒருவேளை அவன் பெற்றோர் கிடைக்கலாம்.." என்றான்.சிவராமய்யருக்கு அது சரியாகப்பட்டது. அப்படிச் செய்ததில் நேற்று முன் தினம் வரை கிருஷ்ணாவைக் கேட்டு உரிமை கொண்டாடி யாரும் வரவில்லை.நேற்று ஆட்டோவில் சவாரியோடு வந்த பாண்டியன் "சாமி.. கிருஷ்ணா அப்பாகிட்டேர்ந்து மெசேஜ் வந்திருக்கு. நாளை வர்றாங்களாம்.." என்றவன் தகவல் சொன்ன வேகத்தில் கிளம்பிவிட்டான்.

சிவராமய்யருக்கு பதற்றம் தொற்றிக்கொண்டது. கிருஷ்ணாவைப் பிரிவதற்கான நேரம் வந்துவிட்டது.தூங்கி எழுந்ததும் சிவராமய்யரைப் பார்த்து புன்னகைத்து "குட்மார்னிங்.." என்றான். வழக்கமாக பதிலுக்கு "வெரி குட்மார்னிங்.." என்பவர் இன்று சொல்லவில்லை. சொல்ல மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. காரணம் புரியாமல் கிருஷ்ணா படுத்தே கிடந்தான்.

"குளிடா கிருஷ்ணா.." என்றதும், எழுந்த கிருஷ்ணா போர்வையை மடித்தபடி "சோப்பு, ஷாம்பு வாங்கணும்.. நேத்தே தீர்ந்துடுத்து.. துட்டு கொடுங்கோ.." என்றான்.

வேட்டி சுருட்டலில் பத்திரப்படுத்தியிருந்த ரூபாய் நோட்டை பிரித்துக் கொடுத்தார். வாங்கிக்கொண்டு சிட்டாய் பறந்த சில நொடிகளில், ஹாரன் ஒலி காதுக்கு மிக அருகில் கேட்பதுபோல் இருந்தது. வெளியே வந்து பார்த்தார். ஒரு கார் வாசலில் நின்றிருந்தது.

கார் கதவைத் திறந்து இறங்கியவருக்கு 40 வயதிருக்கலாம். நல்ல உயரம், நெற்றியில் பட்டை, வெள்ளை வேட்டி சட்டை அணிந்திருந்தார்.

தோற்றத்தைப் பார்த்ததும் செல்வந்தர் என்று பட்டவர்த்தனமாகப் புரிந்தது. கிருஷ்ணாவின் சாயல் நிறைய இருந்தது. கிருஷ்ணாவின் நெடு நெடு வளர்ச்சியையும் வைத்து அவர்தான் அவன் தகப்பனாராக இருப்பார் என்று எளிதில் அடையாளப்படுத்த முடிந்தது. கூடவே மங்களகரமான ஒரு பெண்ணும் இறங்கினார். அவரின் மனைவியாக இருக்கக் கூடும். "இங்க சிவராமய்யர்..?" என்றபோது இன்னும் உறுதியாயிற்று.

"வாங்கோ.. வாங்கோ.. நமஸ்காரம்.. " வரவேற்று உள்ளே அழைத்துச் சென்று பெஞ்ச்சில் அமர வைத்தார்.உள்ளே வந்ததும் அந்த பெண்ணின் கண்கள் மகனைத் தேடியது. அதைப் புரிந்துகொண்டு.. "குளிக்க ஷாம்பு வாங்கிண்டு வரப் போயிருக்கான். இதோ வந்துண்டே இருப்பான்.. கிருஷ்ணாவை பெற்றதற்கு நிறைய புண்ணியம் பண்ணிருக்கேள். தங்கக் கட்டி, பட்டு.. அவனுக்கு பகவான் நன்னா அறிவை கொடுத்திருக்கார்.. ரொம்ப பாசமாயிட்டதால கண் கலங்கிண்டு வருது. இந்த வருஷம் கூட கிருஷ்ண ஜெயந்திக்கு கிருஷ்ணர் வேஷம் போட்டுண்டு பிரகாசமா அப்படி ஜொலிச்சான் பாருங்கோ.. என் கண்ணே பட்டுடுத்து.. "

செல்வந்தரும், அவர் மனைவியும் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். சிவராமய்யர் வர்ணிப்பதைக் கேட்டுக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் போல் தோன்றியது.

"கொழந்தை விழிச்சிண்டு இருக்கறச்சே பிரிச்சி எடுத்துண்டு போறது சிரமம். விடுங்கோ.. விடுங்கோன்னு கத்தி கண்ணுல ஜலமா கொட்டும்.

அதை பார்க்க நேக்கு சக்தியில்ல. கார்ல வெயிட் பண்ணுங்கோ.. கதை சொல்லி தூங்க வெச்சுட்டு கூப்பிடறேன். அசங்காமே தூக்கிண்டு விருட்டுன்னு போயிருங்கோ.. இத்தனை வருஷமா மார்லயும், தோள்லயும் போட்டுத் திரிஞ்சுண்டேன். விட மனசு கேட்கல.. என்னமோ.. போன ஜென்மத்து பந்தமாட்டம் பிடிப்பு ஏற்பட்டுப் போயிடுத்து.." அடிக்கடி மேல் துண்டால் கண்களை ஒற்றிக் கொண்டார்.

"இது ஹோட்டலா..?" என்றார் செல்வந்தர்.

"ம்.. மெஸ். தொடர்ந்து நடத்த சக்தி இல்ல. ஊர் பக்கம் போறதுனு முடிவு பண்ணிண்டு தான் கிருஷ்ணா இங்க இருக்கிறதை படம் புடிச்சு போடச் சொன்னேன். இதோ பூவாட்டம் அள்ளி எடுத்துண்டு போக தேடி வந்துட்டேளே.. கூட்டிண்டு போங்கோ.. உங்க 'பிராப்பர்ட்டியை' சொந்தம் கொண்டாட நேக்கு என்ன 'ரைட்ஸ்' இருக்கு? அழைச்சிண்டு போங்கோ.. உங்க விலாசம், போன் நம்பர் எல்லாத்தையும் கொடுங்கோ.. அடிக்கடி கிருஷ்ணாகிட்ட பேசறேன்.." அதற்குமேல் எல்லா வார்த்தைகளும் சித்தப் பிரமை பிடித்தவர் வாயிலிருந்து உதிர்ப்பது போல்தான் தொடர்பின்றி இருந்தன.

வந்திருந்த இருவரும் அமைதியாக இருந்தனர். அப்போது கையில் சோப்பும், ஷாம்புமாய் துள்ளிக் குதித்தபடி நுழைந்த கிருஷ்ணா ஒரு நொடிதான் வந்தவர்களைப் பார்த்திருப்பான். உள்ளே ஓடிவிட்டான்."பாத்தேளா.. பாத்தேளா.. மான்குட்டி மாதிரி துள்ளிக் குதிச்சிண்டு ஓடுறத.. பேசிட்டு இருங்கோ.. அவன் சட்டை, நிஜாரை எல்லாம் பெட்டில வெச்சித் தர்றேன். கார்ல வைங்க.." சிவராமய்யர் நகர்ந்தார்.

"ஐயா ஒரு நிமிஷம்.. இது எங்க பையன் இல்ல. ஃபோட்டோல சாயல் இருந்ததுன்னுதான் வந்தோம். உறுதியா சொல்றோம்.. நாங்க தேடி வந்த கொழந்தை இவன் இல்ல.."

சிவராமய்யர் விக்கித்து நின்றார். "சத்தியமாத்தான் சொல்றேளா..?" என்றவர், மேலே பார்த்து "பெருமாளே.. பெருமாளே.." என்றுவிட்டு, செல்வந்தரிடம் "வெச்சிக்கிடவா.. கிருஷ்ணாவ நானே வெச்சிக்கிடவா..?" என்றார் கண்களில் கண்ணீர் வழிய.

'ஆமாம்' என்பதுபோல் தலையாட்டிவிட்டு தன் மனைவயிடமிருந்து ஹேண்ட் பேக்கை வாங்கித் திறந்து கத்தையாக இரண்டு ஐநூறு ரூபாய் நோட்டுக் கட்டுகளை நீட்டி "பிடிங்க.. எங்க பையனா இருந்தா இத்தனை வருஷம் பாதுகாத்ததுக்கு ஒரு தொகை கொடுத்து கூட்டிட்டுப் போக வந்தோம்.. பரவால்ல.. இப்ப உங்களுக்குத் தர்றோம்.." என்றார்.

"அதான் கிருஷ்ணா உங்க சொத்து இல்லன்னு ஆயிடுத்தே. இது எதுக்கு..?"

"நல்லவரா இருக்கீங்க.. எத்தனையோ பேருக்கு பசிய போக்கறீங்க.. அந்த தர்ம காரியத்துல எங்க பங்கும் இருக்கட்டுமே.. தொடர்ந்து மெஸ்ஸை நடத்துங்க.. இப்படிச் செய்யறதால ஒருவேளை காணாமப் போன எங்க பையன் எங்களுக்கு திரும்பிக் கிடைக்கலாம் இல்லையா?"தயங்கி நின்றார்.

"உங்களுக்கு உதவி பண்ணணும்னு தோணிச்சு.. உடனே செய்யறது நல்லது இல்லையா.." விலாச அட்டையையும், பணத்தையும் டேபிள் மீது வைத்துவிட்டு தனது மனைவிக்கு ஜாடை காட்டிவிட்டு காரை நோக்கிச் சென்றார். அவர் மனைவியும் எழுந்து அவரைப் பின்தொடர்ந்தார்.

கார் கதவைத் திறந்தபோது அந்தப் பெண் மெஸ் வாசலை நோக்கித் திரும்ப.. கிருஷ்ணா தலையைத் துவட்டிக் கொண்டு வாசலுக்கு வந்தான். அவர்களை இமைக்காமல் பார்த்தான்.

அந்தப் பெண்ணின் கண்களில் நீர் கோர்க்க.. "வேலு.. என் மகனே.." என்று முணுமுணுத்தது கணவர் காதில் விழ.. அவர் கண்களும் கலங்கின.

சிவராமய்யர் விளக்கு ஏற்றப்பட்ட கிருஷ்ணன் சிலை முன்பு சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து நமஸ்கரித்தார். அவர் உடல் குலுங்கிற்று. உள்ளே வந்த கிருஷ்ணா, அவரை இறுக அணைத்தான்.

"யார் அவங்க..?"

"நேக்கு கடன் கொடுத்தவா.."

இப்போதைக்கு அவரால் அது மட்டும்தான் சொல்ல முடிந்தது.

🙏🙏🙏🙏🙏