அந்த காலத்து பிராமணாள் ஹோட்டலின் டேஸ்ட்டும் சர்வீசும் அலாதி. ஏசி இருக்காது. அம்பியன்ஸ் சுமார் தான். ஸ்பேஸும் கம்மியாக இருக்கும். என்ன 8 அல்லது10 டேபிளுக்கு மேல் இருக்காது. சாப்பிடற இடத்துக்கும் சரக்கு மாஸ்டர் ரூமுக்கும் நடுவில் ஒரு நீண்ட ஷோகேஸ் இருக்கும். அதன் கீழ்த்தட்டில் கண்ணாடிக்கு உள்ளே ஸ்வீட் வைத்திருப்பார்கள். அது அநேகமாக ஜிலேபி, மைசூர்பாகு, கோதுமை அல்வா இப்படியாக இருக்கும். மேல் தட்டில் வடை, பட்டணம் பக்கோடா, மைசூர் போண்டா போன்றவை அலுமினிய பேசின்களில் வைக்கப்பட்டிருக்கும். பக்கத்தில் சட்னி பக்கெட், சாம்பார் பக்கெட் அப்புறம் உருளைகிழங்கு மசால் இருக்கும் பூரிக்கு தொட்டுக்க. அதன் அருகே மேலே சணல் பண்டில் கட்டி தொங்க விட்டிருக்கும் பார்சல் கட்டித்தர.
சர்வர் கையில் கைக்கு அடங்கிய குட்டி பில் புக்கும் காதில் பென்சிலும் இருக்கும். கஸ்டமர் வந்து அமர்ந்ததும் அதுவும் வழக்கமான கஸ்டமராய் இருந்தால் சர்வர் மாமா ஓடிவருவார். "என்ன ஸ்வீட் சாப்டறேள்" என்பது முதல் கேள்வியாக இருக்கும். அதில் ஒரு அன்யோன்யம் இருக்கும். கஸ்டமர் ஆர்டர் பண்ணி சாப்பிட்ட பிறகு காபிக்கு ஸ்பெஷலாக டிகாக்ஷன் தூக்கலாகவோ சீனி கம்மியாகவோ போட்டுக் கொடுப்பதில் தனி கவனிப்பு இருக்கும். பின்னர் அந்த குட்டி பில் புக்கில் பென்சிலால் மொத்த அமௌன்ட் மட்டும் எழுதிக்கொடுப்பதில் ஒரு லாகவம் இருக்கும்.
மொத்தத்தில் சாப்பிட்டதில் ஒரு திருப்தி இருக்கும்.
அந்த காலத்து ஆசாமிகளுக்கு தெரியும் இதன் அருமை.
Courtesy : Seetha Narayanan
No comments:
Post a Comment