செல்லம்மாள்

 சிறுகதை

            💐 செல்லம்மாள் 💐    

               “அப்பா …நீங்க எங்க கூட வந்து விடுங்கள். இங்கே தனியாக இருக்க வேண்டாம். உங்களுக்கு இரத்த அழுத்தம் மற்றும் சர்க்கரை நோய் அதிகமாக இருக்கிறது. மற்றும் நீங்கள் வாக்கர் வைத்துக்கொண்டுதான் நடக்கும் படியாக இருக்கிறது. அம்மா இருந்த வரைக்கும் இருவரும் சேர்ந்து இருந்தீர்கள். நானும் உங்களைக் கூப்பிடவில்லை.”என்று தன்னுடைய அப்பா ராகவனைப் பார்த்துச் சொன்னான் குமார்.

                  “இல்லை குமார் எனக்கு இங்கேயே கொஞ்சம் குளிர் அதிகமானால்கூட தாங்க முடியவில்லை. உங்க ஊர்ல குளிர் அதிகமாக இருக்கும் .என்னால் முடியாது. நான் இங்கேயே இருக்கேன். வேணும்னா ஒரு முதியோர் இல்லத்தில் என்னை சேர்த்து விடு. இப்போதுதான் எல்லா வசதியுடன் கூடிய முதியோர் இல்லங்கள் நிறைய இருக்கின்றன. எனக்கும் வசதியாக இருக்கும்” என்றார் ராகவன்.

                ராகவன் 65 வயதைக் கடந்த மாநில அரசு ஓய்வு பெற்ற ஊழியர். மகன் குமார் இந்திய அரசுப் பணியில் வடகிழக்கு பிராந்தியத்தில் பணி நிமித்தமாக ஷில்லாங் நகரில் பணிபுரிகிறான்.

                   ராகவன் மனைவி கமலா, திடீரென்று மாரடைப்பினால் இறந்துவிட்டார். இறுதிச் சடங்குகள் எல்லாம் நேற்றுடன் முடிந்தது. இன்னும் இரண்டு நாட்களில் குமார் விடுமுறை முடிந்து வேலைக்குச் சென்று சேர வேண்டும்.ராகவன் அவனுடன் போவதற்கு விருப்பப் படவில்லை. எனவே ஒரு முதியோர் இல்லத்தில் ராகவனை சேர்த்து விட்டுப் போவது என்று முடிவு செய்தார்கள்.

                  “அப்பா!... ஓ எம் ஆர் ரோட்ல 'அஞ்சலி அம்மாள் மெமோரியல் ஒல்டுஏஜ் ஹோம்' என்று இருக்கிறது. பைவ் ஸ்டார் ஹோட்டல் வசதியுடன் நடத்தி வருகிறார்கள் கொஞ்சம் காஸ்ட்லி தான் பரவாயில்லை. நான் நேரில் பார்த்துவிட்டு வந்தேன். ஏசி ரூம் மற்றும் எல்லா வசதியும் இருக்கிறது. சுத்தமான பொது சமையல் அறை வசதி. காற்றோட்டமான பூங்கா மருத்துவ வசதி எல்லாம் இருக்கிறது. வேறு தனியாக வசதிகள் சொன்னால் ஏற்பாடு செய்து தருவார்களாம். 

                           அந்த ஹோமை நடத்திவரும் செல்லம்மாள் 90 வயதைக் கடந்தவர்களாம். ஆனால் பார்ப்பதற்கு 60 அல்லது 65 வயது சொல்லலாம் அவ்வளவு சுறுசுறுப்பாக இருக்கிறார்கள். பாப் கட்டிங் அழகான மூக்குக் கண்ணாடி கையில் எம்ஐ பேண்ட். சரியான அளவில் சுடிதார் டிரஸ்ஸில் பார்ப்பதற்கு இங்கிலாந்து ராணி மாதிரி இருக்கிறார்கள். ரொம்பவும் ஆக்டிவாக இருக்கிறார்கள். 180 பேர் இருக்கிறார்களாம். 200 பேர் வரைக்கும் அட்மிஷன் கொடுக்கலாமாம். நான் பார்த்தவரையில் உங்களுக்குச் சரியாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்” என்றான் குமார்.

                  செல்லம்மாள் என்றவுடன் அவரது தாயாரின் ஞாபகம் ராகவனுக்கு வந்தது. 25 வருடங்களுக்கு முன்னர் நடந்த நிகழ்வுகள் அவருடைய நினைவில் ஓடின...........

                கிராமத்தில் அப்பா ராமச்சந்திரன் இறந்த பிறகு அம்மா செல்லம்மாளை நகரத்தில் தன்னுடைய வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தார் ராகவன். வீட்டில் அவருடைய மனைவி கமலாவிற்கும், அம்மா செல்லம்மாளுக்கும் ஒத்துவரவில்லை. தினமும் அவர்களுடைய குறைகளைக் கேட்பதற்கு சில மணி நேரங்களை ஒதுக்க வேண்டியிருக்கும்.. ராகவன் யாரையும் ஆதரித்துப் பேசுவது இல்லை. அம்மாவை வைத்துக்கொள்ளும் முடிவிலிருந்து மாறுவதில்லை என்று மனைவியிடம் சொல்லிவிட்டார். அம்மாவிடமும் கொஞ்சம் அனுசரித்துப் போங்கள் என்றும் கேட்டுக் கொண்டார். இப்படியே ஆறு மாதங்கள் சென்றன.

                   ஒருநாள் இரவு படுக்கைக்குப் போனவுடன்…..

“என்னால் இனிமேல் உங்க அம்மாவைச் சகித்துக் கொள்ள முடியாது. அவர்களை ஏதாவது முதியோர் இல்லத்தில் சேர்த்து விடுங்கள். அல்லது என்னை எங்காவது மகளிர் விடுதியில் சேர்த்து விடுங்கள்” என்று சத்தமாகச் சொன்னாள் கமலா.

                     “சத்தமாகப் பேசாதே. அம்மாவுடைய காதில் விழுந்து விடப்போகிறது. இருவரும் தான் எனக்கு முக்கியம் எனவே கொஞ்சம் அனுசரித்துப் போய்விடுங்கள்” என்றார் ராகவன்.

                 காலையில் எழுந்தவுடன் ராகவனிடம் வந்து

“ராகவா... முருகன் டிராவல்ஸ் காசிக்குச் சுற்றுலா போகிறார்களாம். பக்கத்துத் தெரு பத்மா மற்றும் நண்பர்கள் எல்லோரும் போகிறார்கள். நானும் போய் வருகிறேன். டிக்கெட் புக் பண்ணி விடு” என்றார் செல்லம்மாள்.

               அவரும் மகிழ்வுடன் ஒத்துக்கொண்டு பத்து நாட்களாவது இவர்களுடைய சண்டை இல்லாமல் நிம்மதியாக இருக்கலாம் என்று நினைத்து அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தார்.

               காசியில் கூட்ட நெரிசலில் செல்லம்மாள் காணாமல் போய்விட்டதாகச் செய்தி வந்தது. ராகவன் மற்றும் எல்லோரும் தேடிச் சென்றார்கள் கிடைக்கவில்லை.காவல் துறையிடம் புகார் செய்தார்கள். இன்று வரை அவரைப் பற்றிய விவரங்கள் தெரியவில்லை. உயிருடன் இருக்கிறாரா?.. அல்லது இல்லையா என்ற தகவலும் அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. இதுபற்றி தன் மனைவி கமலாவிடவும் பலமுறை சண்டைபோட்டு ஓய்ந்து விட்டார்.

               அவர் மனைவி கமலாவும் திடீரென்று மாரடைப்பால் இறந்து போனார். அதற்கு முன்னர் ஏற்பட்ட விபத்தில் கால் எலும்புகள் முறிந்து உள்ளே உலோகப் பட்டைகள் வைத்து அறுவைசிகிச்சை செய்திருப்பதால், ராகவனால் வாக்கர் என்கின்ற இரும்பு ஊன்றுகோலைக் கொண்டு தான் நடக்க முடியும்‌.

               ஒரே மகன் குமார் , மருமகள் ரமா மற்றும் பேத்தி காவியா அனைவரும் வந்திருந்தனர்.

               “ நீ பார்த்தால் சரிதான் . நான் உங்க கூட வரலைன்னு வருத்தப்படாதே. மறுபடியும் சொல்கிறேன் எனக்கு அங்கு உள்ள குளிர் எல்லாம் ஒத்துவராது தப்பாக நினைக்காதீர்கள்” என்று மகன் மற்றும் மருமகள் இருவரிடமும் சொன்னார் ராகவன்.

                 “நாளை மறுநாள் எனக்கு ஃபிளைட் இருக்கிறது எனவே நாளை காலை 10 மணிக்கு ஹோமுக்குப் போய் விடுவோம். உங்களை ஹோமில் விட்டு விட்டு மற்ற சில வேலைகளும் முடித்துவிட்டு வந்தால் ஃபிளைட்டுக்குப் போக சரியாக இருக்கும்” என்றான் குமார்.

               காலையில் ஒரு வாடகை டாக்ஸி அமர்த்திக்கொண்டு மகன் மருமகள் பேத்தியுடன் முதியோர் இல்லம் நோக்கிச் சென்றார் ராகவன்.

              “ தன்னுடைய தந்தை அட்மிஷனுக்காக குமார் என்பவர் கொடுத்துவிட்டுப் போன அட்மிஷன் பார்ம் மற்றும் எல்லா பேப்பர்களையும் எடுத்து என்னுடைய டேபிளின் மேல் வை. இன்று காலை 10 மணிக்கு அவர்களை வரச் சொல்லியிருக்கிறேன்” என்று தன்னுடைய உதவியாளர் ஷீலாவிடம் சொன்னார் செல்லம்மாள்.

                   “எஸ் மேடம். உடனே எடுத்து வருகிறேன. டிபன் ரெடியாக இருக்கிறது நீங்க போய் சாப்பிட்டு வாங்க” என்றாள் ஷீலா.

                   சிற்றுண்டியை முடித்து விட்டு வந்த செல்லம்மாள் தன்னுடைய மேசையின் மீது வைக்கப்பட்டிருந்த ராகவன் என்று எழுதப்பட்ட பைலைத் திறந்து பார்த்தாள். விண்ணப்பதாரர் பெயர் ராகவன் தந்தை பெயர் ராமச்சந்திரன் பாதுகாவலர் பெயர் மகன் குமார். திருமண விபரம் என்ற இடத்தில் விடோயர் என்றும் எழுதப்பட்டிருந்தது. மேலே வலது பக்க மூலையில் ஒட்டப்பட்டிருந்த பாஸ்போர்ட் அளவு புகைப்படத்தைப் பார்த்தபோது கணவர் ராமச்சந்திரன் நினைவுக்கு வந்தார். செல்லம்மாளுக்குப் புரிந்துவிட்டது. வரப் போகின்ற புதிய விண்ணப்பதாரர் தன்னுடைய ஒரே மகன் ராகவன் என்று.

                    அவருடைய நினைவுகள் 25 வருடம் பின்நோக்கிச் சென்றது. ....

.................

                   மகன் ராகவனிடம் சொல்லிக் கொண்டு காசிக்கு டிராவல்ஸ் மூலம் சென்றார். செல்லம்மாள். ரெயில் வண்டியில் போகும்போது பக்கத்து இருக்கையில் இருந்த பெண்மணியைப் பார்த்துச் சிரித்தார் செல்லம்மாள். பதிலுக்கு அவரும் சிரித்து அவரைப் பற்றிய விவரங்களைக் கேட்டார். காசியைச் சென்றடையும் பொழுது இருவரும் நண்பர்களானார்கள்.

                    அவருடைய பெயர் ராஜேஸ்வரி என்றும் தன்னுடைய தாயார் அஞ்சலை பெயரில் அஞ்சலை அம்மாள் நினைவு முதியோர் இல்லம் சென்னையில் நடத்தி வருவதாகவும் சொன்னார். உடம்பை ஒட்டிய சுடிதார் கையில் கடிகாரம் அழகான மூக்குக் கண்ணாடி குட்டையாக வெட்டிய தலை முடியுடன் கையில் சிறிய கைப்பையும் வைத்திருந்தார்.

                        பார்ப்பதற்கு 60 முதல் 65 வயது வரை இருப்பதாக தெரியும். ஆனால் அவருடைய உண்மையான வயது 78 என்றும் சொன்னார்.

                      “அப்படியா ? என்று ஆச்சரியப் பட்ட செல்லம்மாள்

“எனக்கு 66 முடிந்து 67 வயது ஆகிறது. உங்களைப் பார்த்தால என்னைவிட சிறியவராகத் தெரிகிறது.”என்று சொன்னாள்.

                         “நான் பிஎஸ்சி பி எட் படித்துவிட்டு ஆசிரியர் வேலையில் இருந்தேன். திருமணமான பிறகு வேலைக்குப் போக வேண்டாம் என்று சொன்னதால் போகவில்லை. சமையல் மற்றும் வீட்டு வேலைகளுடன் தான் பொழுது போனது. எங்களுக்குக் குழந்தைகள் இல்லை. கணவர் இறந்த பிறகு அவர்களுடைய பூர்வீக சொத்துக்கள் எல்லாவற்றிற்கும் நான்தான் ஒரே வாரிசு. அந்த சொத்துக்களை எல்லாம் விற்று விட்டு முதியோர் இல்லம் மற்றும் ஒரு மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளியும் நடத்தி வருகிறேன். இப்பொழுதுதான் உண்மையான மகிழ்ச்சியுடன் இருக்கிறேன்” என்று தன்னைப் பற்றிய விவரங்களைச் சொன்னார் ராஜேஸ்வரி.

               “எனக்கும் என்னுடைய மருமகளுக்கும் ஒத்து வரவில்லை எனவே அங்கு இருக்க வேண்டாம் என்றுதான் நினைக்கிறேன் பத்து நாட்களாவது சுதந்திரமாக இருக்கலாம் என்று இந்த சுற்றுலாவில் கலந்து கொண்டேன்” என்று பதிலளித்தார் செல்லம்மா.

                   “உங்களுக்கு ஆட்சேபனை இல்லை யென்றால் எங்களுடைய இல்லத்துக்கு வந்துவிடுங்கள் எனக்கும் உதவி செய்வதற்கு நம்பிக்கையான ஒரு பெண் தேவைப்படுகிறார். எனக்கும் உங்களை ரொம்பவும் பிடித்து விட்டது வருகிறீர்களா?” என்று கேட்டார் ராஜேஸ்வரி 

                      “எனக்கும் அந்த வீட்டில் இருப்பதற்குப் பிடிக்கவில்லை. வெளியே செல்லவும் என்னுடைய மகன் அனுமதிக்க மாட்டான். அவர்களுக்குத் தெரியாமல்தான் வரவேண்டும்” என்றார் செல்லம்மாள்.

                 “என்னுடைய விசிட்டிங் கார்டு வைத்துக்கொள்ளுங்கள். நீங்கள் எப்போது வேண்டுமானாலும் வரலாம்” என்று தன் பையில் இருந்த முகவரி அட்டையைக் கொடுத்தார் ராஜேஸ்வரி. 

              காசி சென்று கங்கையில் குளித்துவிட்டு விஸ்வநாதர் தரிசனம் பண்ணிவிட்டு திரிவேணி சங்கமம் மற்றும் சில இடங்களுக்குச் சென்று வந்தார்கள்.

             ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்குப் போவதற்குத் தயாரானபோது” செல்லம்மாளைக் காணவில்லை” என்று ராஜேஸ்வரி சுற்றுலா அமைப்பாளரரிடம் சொன்னார்.

               “என்னம்மா உங்க கூட தான் பேசிட்டு இருந்தாங்க?.. எங்க போனாங்க?.. என்று கேட்டார் அமைப்பாளர் .

                  “பக்கத்துக் கடையில் போய் ஏதோ வாங்கி வரேன் என்று சொன்னார். நானும் காத்திருந்தேன் அவர் வரவில்லை” என்றார் ராஜேஸ்வரி.

                எல்லோரும் பரபரப்புடன் தேடினார்கள் ஆனால் செல்லம்மாளைக் காணவில்லை. பக்கத்தில் உள்ள காவல் நிலையத்திற்குச் சென்று புகார் செய்துவிட்டு, மற்றவர்கள் எல்லோரும் ரயில்வே ஸ்டேஷன் சென்றார்கள். செல்லம்மாளுடைய மகன் ராகவனுக்கும் செய்தி அனுப்பினார்கள். தேடுவதற்காக டிராவல்ஸ் சிப்பந்தி ஒருவரை மட்டும் அங்கேயே தங்க வைத்தார்கள். மற்றவரெல்லாம் சென்னை வந்துவிட்டனர்.

                      செல்லம்மாள் காணாமல் போனது பற்றி மிகவும் வருத்தத்துடன் இருந்தார் ராஜேஸ்வரி.

                  சுற்றுலா முடிந்து தன்னுடைய முதியோர் இல்லம் சென்றார் ராஜேஸ்வரி .அவர் வருவதற்கு முன்பாகவே அங்கு வாசலில் நின்றிருந்த செல்லம்மாவைப் பார்த்து வியப்படைந்தார்.

                     கடைத் தெருவில் இருந்து முன்னதாகவே ஆட்டோ பிடித்து ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு வந்து விட்டதாகவும். பத்து நிமிடத்தில் புறப்பட இருந்த சென்னை ரயிலுக்கு டிக்கெட் எடுத்து அதில் வந்து விட்டதாகவும். சொன்னார்.

செல்லம்மாள்.

               தன்னைப் போலவே செல்லம்மாவையும் மாற்றி அவருக்கு ஆங்கிலம் யோகா எல்லாம் சொல்லிக் கொடுத்து தன்னுடைய சொந்த சகோதரியைப் போல் நடத்தி வந்தார் ராஜேஸ்வரி.

                 செல்லம்மாவும் அவருக்கு உண்மையாக வேலை செய்து வந்தார். ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்னால் ராஜேஸ்வரி இறந்த பிறகு முழு நிர்வாகத்தையும் செல்லம்மாள்தான் கவனித்து வருகிறார்.

               “மேடம் பத்து மணிக்கு வருவதாகச் சொன்ன மிஸ்டர் ராகவன் குடும்பத்துடன் வந்திருக்கிறார். உள்ளே அனுப்பட்டுமா என்ற ஷீலாவின் குரல் கேட்டு பழைய நினைவுகளிலிருந்து திரும்பினார் செல்லம்மாள்.

               “எஸ் ஷீலா , ஆஸ்க் தெம் டு கம் இன்சைடு” என்று பதிலளித்தார் செல்லம்மாள்.

               ராகவன்,குமார் , அவனுடைய மனைவி ரமா , பேத்தி காவியா எல்லோரும் உள்ளே வந்தார்கள்.

               “ப்ளீஸ் டேக் யுவர் சீட்” என்று எல்லோரையும் உட்காரச் சொன்னார் செல்லம்மாள்.

               “மிஸ்டர் குமார்தேங்க்யூ வெரி மச் ஃபார் யுவர் டொனேஷன் ஆஃப் ஒன் லாக்ஸ் ருபீஸ் டு அவர் ஹோம்” என்று குமாருக்கு நன்றி சொல்லி விட்டு....

               எல்லாவிதமான ஏற்பாடுகளையும் முன்னதாகவே குமார் செய்து விட்டதாகவும் ஒரே ஒரு படிவத்தில் கையெழுத்து மட்டும் போடவேண்டும் என்று ராகவனிடம் ஆங்கிலத்திலேயே சொன்னார் செல்லம்மாள்.

                தன்னுடைய அம்மாவின் ஞாபகம் ராகவனுக்கு வந்தது. இப்பொழுது உள்ள உடை மற்றும் அவருடைய ஆங்கிலப் பேச்சு எல்லாம் அவருக்கு அம்மாவை அடையாளம் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

               “மேடம் என்னுடைய அம்மாவின் பெயரும் செல்லம்மாள் தான்..” என்றார் ராகவன்.

             “ ஓ …ஈஸ் இட் டுரு?” என்று ஆங்கிலத்தில் கேள்வி கேட்டுவிட்டு 

“ஷீலா இவரை ரூம் நம்பர் 181 க்குஅழைத்துச் சென்று அவருக்கு வேண்டிய ஏற்பாடுகளைச் செய்துவிடு. அடுத்த விண்ணப்பதாரரை வரச்சொல்” என்றாள் செல்லம்மாள்.

               “ரொம்ப தேங்க்ஸ் மேடம். அப்பாவை நன்றாகப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்” என்று சொல்லிவிட்டு ராகவனை தன் மனைவி மற்றும் பெண்ணுடன் வெளியே அழைத்துச் சென்றான் குமார்.

                 அவர்கள் வெளியே போனதும் செல்லம்மாள் கண்ணிலிருந்து கண்ணீர்த் துளிகள் கண்ணாடிப் பலகை போட்ட அவருடைய மேசையின் மீது விழுந்து தெறித்தது.

               தன்னுடைய கைக்குட்டையால் இரண்டு கண்களையும் துடைத்து விட்டு மேஜையில் விழுந்த கண்ணீர்த் திவலைகளைத் துடைத்துவிடவும், அடுத்த விண்ணப்பதாரர் உள்ளே நுழையவும் சரியாக இருந்தது.

………...

*படித்ததில் பிடித்தது*