அந்த ஒரு நாள்

 #அந்த ஒரு நாள்

டேய் சந்துரு! மாத்திரை தீர்ந்து போச்சு. காலம்பறயே போட்டுக்கல. சாயந்திரம் ஆபீஸ்லேர்ந்து வரச்சே வாங்கிண்டு வரியா?

சரிப்பா!

சந்துரு மாத்திரை வாங்கிண்டு வந்தானா?

இல்லப்பா! ராத்திரி ஆபீஸ்லேர்ந்தே லேட்டாத்தான் வந்தார். கடை மூடியாச்சாம். அங்க தான் 20% டிஸ்கவுண்ட் கிடைக்கும். இன்னிக்கு வாங்கிண்டு வரச்சொல்றேன்.

”வேற ஏதாவது மெடிக்கல்ஸ்லேர்ந்து வாங்கிண்டு வரக்கூடாதா? ஒரு மாத்திரை தானே… ”கேட்ட மனைவியை பார்வையால் அடக்கிவிட்டு, பரவால்லமா… நானே அந்த பக்கம் போறேன். அப்படியே வாங்கிண்டு வந்துடறேன்.

ஹாஸ்பிடலில் இருந்து போன் வந்தது. “ சாரி சார்! நெஞ்சுவலி வர்றமாதிரி இருந்தாலே இந்த மாத்திரையை போட்டுக்கோங்கன்னு சொல்லிருந்தேன். போடல போலருக்கு. ரோட்டிலேயே சரிஞ்சுட்டார். கொண்டு வரும்போது உயிர் போயிருந்தது.

ஒரு மாத்திரைதானே… அதையும் டிஸ்கவுண்ட்ல தான் வாங்கணுமா?

ஏன் ? மாத்திரை தீர்ந்துபோகப்போறதுன்னு முன்னாடியே தெரியாதா? அப்பவே சொல்லவேண்டியதுதானேன்னு ஆளாளுக்கு அடிச்சுண்டாலும் போன உயிர் போனது தான்.

-------------------------------

தினம் ஜனனி அமெரிக்காவில் இருந்து போன் பண்ணுவாள்.

ஹாய் அண்ணா! எப்படியிருக்கே?

நன்னாருக்கேன் ஜனனி. நீ எப்படியிருக்கே.. நிரஞ்சன் எப்படியிருக்கார்?

நல்லாருக்கேன். கார். நாளைக்கு அப்பா திதின்னு நம்ம ஃபேமிலி க்ரூப் மெசேஜ் பாத்தேன். இந்த தரம் மன்னியாலே முடியலன்னு மடத்துல பண்றதா இருக்கேன்னு சொல்லியிருந்தியே

ஆமாம்மா. கொரோனா வந்ததுலேர்ந்து நாங்க யாரையும் ரொம்ப ஆத்துக்கு கூப்பிடறதில்ல. அதான் இந்த தரம் மடத்துல பண்ணிரலாம்னு.

சரிண்ணா. உன் அக்கவுண்டுக்கு பணம் அனுப்பியிருக்கேன். தட்சணை கொடுக்க என் பங்கா எடுத்துக்கோ. நான் நாளைக்கு பேசறேன்.

என்ன மன்னி! திவசம் நல்லபடியா முடிஞ்சதா?

. நல்லபடியா முடிஞ்சது.

ஆமா அண்ணா எங்கே? போன் அடிச்சாலும் எடுக்கவேயில்லன்னு தான் உங்க போனுக்கு அடிச்சேன்

அப்படியா? திவசம் முடிச்சிட்டு வந்தவுடனே ரொம்ப டயர்டா இருக்குன்னு மாடில போய் படுத்துண்டார். போன் எடுக்கலையா? இரு என்னன்னு பாக்கறேன்…….

மாடிக்கு போனவள் அலறின அலறல் அமெரிக்கா வரை கேட்டது.

ஸாரி மிஸ்டர் மகேஷ். திவசம் அது இதுன்னு சாப்பிடவேண்டிய பிபி மாத்திரையை ஒழுங்கா சாப்பிடலை. ஸ்ட்ரோக் வந்திருக்கு. கொஞ்சம் ஹெவிதான். கொஞ்சம் கொஞ்சமா பிஸியோதெரபி கொடுத்து சரிபண்ணிருவோம். ஆனா ஒரு பக்க கையும் காலும் சரிவர மினிமம் ஆறு மாசமாகும்.

அதுமட்டுமில்லாம பேசவும் டைமாகும். கடவுள் கிட்ட பாரத்தை போட்டுட்டு ட்ரீட்மெண்டை ஸ்டார்ட் பண்றோம்…

ஏம்மா! ஏற்கனவே ஹை பிபி பேஷண்ட். ஒருவேளை சாப்பிடலன்னாலும் மயக்கம் வர்ற அளவுக்கு ஆயிரும். நீயாவது பாத்து கொடுக்க வேண்டாமா?

மாத்திரை சாப்பிட்டா படபடன்னு வரும். படுத்துக்கணும்னு தோணும். திவசம் முடிச்சுட்டு போட்டுக்கறேன்னு சொன்னார்டா. ஒருநாள் தானேன்னு நானும் அலட்சியமா இருந்துட்டேன். இப்படி ஆயிருச்சே……

-------------------------------------------------------------

கவிதாவின் வீட்டில் அன்னிக்கு ஒரு பூஜை. காலையில் இருந்து பம்பரமாக சுழன்று கொண்டிருந்தாள். முதல் நாளே பூஜைக்கு வேண்டிய அனைத்தும் வாங்கியாகிவிட்டது. வருஷா வருஷம் நடக்கும் . கொரோனாவால் நடத்த முடியாமல் போயிருந்தது. ஆகவே இந்த வருஷம் எந்த குறையுமில்லாமல் நடத்திவிட வேண்டும்

காலையில் எழுந்ததில் இருந்தே முதுகுவலி பெண்ட் நிமிர்ந்தது. “ உங்க முதுகு டிஸ்க் ஏற்கனவே பல்ஜ் ஆகியிருக்கு. ரொம்ப ஸ்ட்ரெயின் பண்ணாதீங்க, வலிச்சா நல்லா முதுகு ப்ளாட்டா படற மாதிரி படுத்து எக்ஸர்சைஸ் பண்ணுங்க. டாக்டர் சொன்னது ஞாபகம் வந்தது.

”வலிச்சா இந்த மாத்திரையை போட்டுக்கங்க.” மாத்திரையை போட்டுக்கொண்டாள். அக்கம்பக்கத்தினர், ப்ரெண்ட்ஸ், உறவினர் வர ஆரம்பிச்சாச்சு. பம்பரமாக சுழல வேண்டியிருந்தது. அடுப்பில் பிரசாதம் ரெடியாகிக் கொண்டு இருந்தது. குனிய முடியவில்லை. மெதுவாக ஹிப் பெல்ட் அணிந்து கொண்டு எப்படியோ சமாளித்தாள். பூஜை முடிந்து தாம்பூலம் கொடுத்து எல்லாரையும் பேசி வழியனுப்பி, களேபரமாகக் கிடந்த வீட்டை ஓரளவு சரிசெய்து, படுத்தவள் வலிதாங்க முடியாமல் தவிக்க, வலிமருந்தை அவள் முதுகில் தடவி நீவிவிட்டவனாய், அவள் கணவன் ரவி,

ஏன் கவிதா! இவ்ளோ முதுகுவலியோட பண்ணனுமா? ஹெல்புக்கு ஆள் வச்சுக்கோன்னா நீயே பண்ணனும்னு என்ன பிடிவாதமோ? இப்ப பாரு எவ்ளோ தவிக்கற?

ஒரு நாள் தானேப்பா! தினமுமா செய்யப்போறேன். பரவால்லங்க. வலிமாத்திரை போட்டுக்கிட்டேன், தூங்கினா சரியாயிடும்… எப்படியோ தூங்கிப்போனாள். காலையில் அவளால் காலை அசைக்கமுடியவில்லை. எழ முடியவில்லை.

ஓவர் ஸ்ட்ரெயின். ஏற்கனவே பல்ஜ் ஆன டிஸ்க். இப்ப கொலாப்ஸ் ஆகிருச்சு. அதான் ஜாம் ஆகிருச்சு. ஸ்கேன் ரிசல்ட் வரட்டும். மெடிகேஷன்லயும், பிஸியோதெரபிலயும் குணமாகுமான்னு நிச்சயமா சொல்லமுடியாது. ஆபரேஷன் பண்ண வேண்டியிருக்கலாம். எத்தனையோ தடவை உங்க மனைவிகிட்ட ஓவர் ஸ்ட்ரெயின் பண்ணாதீங்கன்னு சொல்லியாச்சு. இப்ப பாருங்க… பத்துநாள் கம்ப்ளீட் பெட் ரெஸ்ட் தான். பாத்ரூமுக்கு கூட எழுந்துக்க கூடாது. உதவிக்கு வேணும்னா நர்ஸ் ஏற்பாடு பண்றேன். டாக்டர் அகல,

பாத்ரூம் போகறதுக்கு கூட அடுத்தவங்க கையை எதிர்பார்க்கறது எவ்வளவு கொடுமையான விஷயம் என்பது அதை அனுபவித்தவர்களுக்குத் தான் தெரியும்.

” சுஜி ரெடியா? ” வந்தனா வேகமாக படியேறினவள், ஒரு நிமிடம் தடுமாறினாள். தலை சுற்றியது, மெதுவாக தலையைப் பிடித்தவாறு படியில் உட்கார்ந்தாள்.

என்னம்மா என்னாச்சு, சுஜி பதற

ஒண்ணுமில்ல எப்பவும் வர்ற வெர்டிகோ தான். கொஞ்சம் வேகமா படியேறினேனா வந்துருச்சு.

அப்படின்னா, நீ ஒண்ணும் என்னை ட்ராப் பண்ண வேணாம். நானே ஆட்டோ பிடிச்சு போய்க்கறேன்.

எப்படியும் சரளா வீட்டு பங்க்‌ஷனுக்கு போயாகணும். போற வழில உன்னை ட்ராப் பண்றேன். வா வா எனக்கு ஒண்ணுமில்ல. இரு மாத்திரை போட்டுட்டு வந்துடறேன்.

என்னவோம்மா. வெர்டிகோ ப்ராப்ளம் இருக்கு வண்டி ஓட்டாதேன்னு டாக்டர் சொன்னாலும் கேக்கறதில்ல. சரி அட்லீஸ்ட் காலர் பெல்ட்டாவது போட்டுட்டு வாயேன்.

போடி. இந்த முத்து நெக்லஸ் செட் என் புடவைக்கு எவ்ளோ மேட்சா இருக்கு. ரொம்ப ஆசைப்பட்டு வாங்கினேன். எல்லார்டயும் காமிக்க வேணாமா. இப்ப போய் காலர் பெல்ட்டுனு. எல்லாம் சரியா போயிருச்சு. வா வா கிளம்பு. உன்னை ட்ராப் பண்ணிட்டு போறேன். தினமுமா வெளில போறேன். இன்னிக்கு ஒரு நாள் தானே…

ஆஸ்பத்திரியில் அழுதுகொண்டிருந்த சுஜியிடம் சரளா சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்..” தலை சுத்துதுன்னு சொல்றியே! வண்டியை இங்க போட்டுட்டு ஆட்டோல போன்னு எவ்வளவோ சொன்னேன். கேட்காம கிளம்பிட்டா. வழில மயக்கம் வந்து ரோட்டுல விழுந்ததில் கால் ப்ராக்சர் ஆகியிருக்கு, சரியாப்போயிரும்மா”

இந்த ஒரு நாள் தானே… ஒரு வேளை தானே என்று நினைக்கும் அலட்சியம் தான் பலரது வாழ்வில் விளையாடிவிடுகிறது, என் மிக நெருங்கிய உறவினர் ஒருவர், சுகர் பேஷண்ட். அவருடைய பெரியக்காவிற்கு சதாபிஷேகம். முதல் நாள் அனைத்து உறவும் வந்தாச்சு. அடுத்த நாள் பந்திக்காக ஜாங்கிரி பிழிந்து கொண்டிருந்தார்கள். மண்டபத்தில் சீட்டாடிக்கொண்டிருந்தவர்களுக்காக கொஞ்சம் ஜாங்கிரி, ராத்திரி பந்திக்கு பரிமாறினது போக மீந்த வடை எல்லாம் வந்து கொண்டேயிருந்தது. “சீனுவுக்கு பிடிக்குமேன்னு நாலு ஜாங்கிரி எடுத்துண்டு வந்தேன்னு அவரின் தங்கை கொண்டு வர, “இந்தாடா சீனு, மலைவாழைப்பழம், உன் நினைப்புதான் வந்தது, இது இன்னொரு தங்கை. காலையில் பாத்ரூம் போக எழுந்தவர், அப்படியே பெஞ்சில் இருந்து தடுமாறி குப்புற விழுந்தார். உயிர் போய்விட்டது. ஹை சுகர். சைலண்ட் கில்லர். அவ்வளவு தான் . அடுத்த வாரம் அவர் பையனின் திருமணம் நடக்க இருந்தது, மனையில் இருந்து நடத்த வேண்டியவர், மருமகளைப் பார்க்க கொடுப்பினை இல்லாமலேயே போய்விட்டார், ஒரு நாளைக்கு சாப்பிட்டா என்ன தப்புன்னு சாப்பிட்டதன் விளைவு.

என் இன்னொரு உறவினர்…. சாப்பாட்டு பிரியர். வெறியர் என்று கூட சொல்லலாம். அவர் பெண் நிச்சயதார்த்தம். மாலையில் பங்ஷன் முடிந்து மாப்பிள்ளை வீட்டார் புறப்பட்டாச்சு. காலையில் மண்டபத்தைக் காலி செய்யணும். இரவு நிறைய புளியோதரை மீந்துவிட்டது, சொல்லச் சொல்லக் கேட்காமல் புளியோதரை, உருளைக்கிழங்கு மசாலா சாப்பிட்டுவிட்டார், கொஞ்ச நேரத்தில் மூச்சுத் திணற ஆரம்பித்து முதலில் அசிடிட்டி என்று மாத்திரை, சுக்குக் கஷாயம், ஆனால் நேரமாக ஆக, வியர்த்துப்போய் மூச்சுவிடமுடியாமல் தவிக்க, அவசரத்திற்கு ஒரு ஆட்டோ கூட கிடைக்காமல், யாரிடமும் எந்த ஹாஸ்பிடல் நம்பரும் இல்லை. இப்போது போல் செல்போன் வசதியும் இல்லை. எப்படியோ அக்கம்பக்கம் கதவைத் தட்டி ஆஸ்பத்திரிக்கு அழைத்துக்கொண்டு ஓடினார்கள். கோல்டன் ஹவர் என்பார்களே.. அந்த நிமிடத்தில் காப்பாற்றினார்கள். ஒரு நாள் தானே. ஒருவேளைதானே சாப்பிட்டால் என்ன என்று சாப்பிட்டதின் விளைவு. ஹார்ட் அட்டாக்…

நம் அலட்சியம் நம் உடல்நலத்தில் மட்டுமில்லை. பொதுவாகவே எல்லா விஷயத்திலும் உள்ளது. ஒரு நாள் தானே ஹெல்மெட் போடாம போனா என்ன? ஒரு நாள் தானே சாப்பிட்டா என்னன்னு… விளைவு? அந்த ஒரு நாள் வராமலே இருந்திருக்கக்கூடாதான்னு வாழ்நாள் முழுக்க ஏங்க வேண்டியதுதான்…..எந்த நாளும் இனிய நாளாக இருக்க அந்த ஒரு நாளை அண்ட விடாதீர்கள். ஆரோக்கியம் தான் சிறந்த செல்வம்.